Polecamy:

cotynato · 2012-06-16, 23:54

Cytat:

Napisane przez garfieldek

Mój wujek zaczął od wczoraj naświetlania, narazie bardzo dobrze się czuje, jest w dobrej kondycji, ma dobre wyniki krwi...

Moze uda nam sie pokonac chorobe....

Wiesz co. Może nie powinnam tak pisać, ale sama mam do siebie ogromne wyrzuty sumienia, że do końca wmawiałam sobie, że będzie dobrze mimo, że wiele znaków z ziemi i nieba mówiło inaczej.
Mój tato dzień czy dwa przed śmiercią miał pobieraną krew. Kiedy pojechałyśmy załatwiać sprawy związane ze zgonem

to lekarka powiedziała, że wyniki są dobre jak na tak chorego człowieka. Ciągle były dobre...

Cytat:

Napisane przez hoppipolla

miałam zabrać dziś tatę ze szpitala do domu, przyjeżdżam, a on podłączony do tlenu.

lekarka wzięła mnie na rozmowę i powiedziała, że nie ma co myśleć o powrocie do domu, tata za zakrzepice płucną i jest to stan zagrażający życiu.

powiedziała, że nie wie czy da radę uratować tatę, bo skrzepy są bardzo duże i jest ich sporo..

z tego co mówiła, to wygląda na to, że to nie rak zabierze mi tatę

Współczuję. I trzymam kciuki abyście mieli dla siebie dużo czasu. Korzystaj z tego

hoppipolla · 2012-06-17, 21:52

Cytat:

Napisane przez cotynato

Wiesz co. Może nie powinnam tak pisać, ale sama mam do siebie ogromne wyrzuty sumienia, że do końca wmawiałam sobie, że będzie dobrze mimo, że wiele znaków z ziemi i nieba mówiły inaczej.
Mój tato dzień czy dwa przed śmiercią miał pobieraną krew. Kiedy pojechałyśmy załatwiać sprawy związane ze zgonem

to lekarka powiedziała, że wyniki są dobre jak na tak chorego człowieka. Ciągle były dobre...

Współczuję. I trzymam kciuki abyście mieli dla siebie dużo czasu. Korzystaj z tego

jak Wy się trzymacie?

garfieldek · 2012-06-18, 07:02

Cytat:

Napisane przez cotynato

Wiesz co. Może nie powinnam tak pisać, ale sama mam do siebie ogromne wyrzuty sumienia, że do końca wmawiałam sobie, że będzie dobrze mimo, że wiele znaków z ziemi i nieba mówiło inaczej.
Mój tato dzień czy dwa przed śmiercią miał pobieraną krew. Kiedy pojechałyśmy załatwiać sprawy związane ze zgonem

to lekarka powiedziała, że wyniki są dobre jak na tak chorego człowieka. Ciągle były dobre...

Współczuję. I trzymam kciuki abyście mieli dla siebie dużo czasu. Korzystaj z tego

Ale co by to zmienilo, jeśli wmawialabys sobie, że choroba i tak wygra? nic... Wiec lepiej myslec pozytywnie, wspierac chorego, dla ktorego jest to bardzo wazny aspekt (tak przynajmniej jest w naszym przypadku), niż zyc caly czas z mysla, ze to nie ma sensu...

I dlatego tez jutro jedziemy wspolnie na zakupy

trzeba cieszyc kazdym dniem i nie myslec, co bedzie w przyszlosci, bo tego nikt nie wie

cotynato · 2012-06-18, 09:06

Ja się nie nacieszyłam. Ostatnie dni to nie wiem nawet kiedy minęły. Pod koniec już wszystko biegło.

Inspiracyjna · 2012-06-18, 18:47

Cytat:

Napisane przez cotynato

Ja się nie nacieszyłam. Ostatnie dni to nie wiem nawet kiedy minęły. Pod koniec już wszystko biegło.

no właśnie u mnie tak samo. wszystko jak w godzinę się potoczyło a po śmierci taty czas stanął.

cotynato · 2012-06-18, 20:29

Cytat:

Napisane przez Inspiracyjna

no właśnie u mnie tak samo. wszystko jak w godzinę się potoczyło a po śmierci taty czas stanął.

Właśnie. Człowiek aż nie umie uwierzyć w to co rak robi z człowiekiem i jak szybko. U nas walka trwała 10 miesięcy. Nawet nie spodziewłam się że to pogorszenie może być już tym ostatnim- w końcu rak to była taka huśtawka nastrojów, samopoczucia...
Poza tym ja np. ciągle chyba nie wierzę.

zabcia_92 · 2012-06-19, 19:36

Mogę powspierać. Mój tż miał wykryty nowotwór. Łagodny i na całe szczęście sam przeminął. Ale co się napłakałam to moje. To było 2 lata temu. Wyjechałam w lipcu do Niemiec - pamiętam, w sobotę. A w poniedziałek on sie dowiedział.. Powiedział mi dopiero jak wróciłam.

Kadin_ · 2012-06-20, 06:56

Cytat:

Napisane przez zabcia_92

Mogę powspierać. Mój tż miał wykryty nowotwór. Łagodny i na całe szczęście sam przeminął. Ale co się napłakałam to moje. To było 2 lata temu. Wyjechałam w lipcu do Niemiec - pamiętam, w sobotę. A w poniedziałek on sie dowiedział.. Powiedział mi dopiero jak wróciłam.

Ale jak ? Bez leczenia ? Tabletek, naświetlań, chemii ? To jest możliwe ?

Inspiracyjna · 2012-06-28, 20:49

Cytat:

Napisane przez cotynato

Właśnie. Człowiek aż nie umie uwierzyć w to co rak robi z człowiekiem i jak szybko. U nas walka trwała 10 miesięcy. Nawet nie spodziewłam się że to pogorszenie może być już tym ostatnim- w końcu rak to była taka huśtawka nastrojów, samopoczucia...
Poza tym ja np. ciągle chyba nie wierzę.

Z dnia na dzień wszystko się zmienia. A huśtawki nastrojów... Co my przeszliśmy... Sama nie wiedziałam czy coś mówić, co mówić. Teraz już wiem co powinnam była, ale to takie gadanie, czasu się nie cofnie.
A wierzyć.. rozumiem Cię. Sama chyba odpycham gdzieś w kąt myśl, że już taty nie ma. Tyle rzeczy się po jego śmierci dowiedziałam, chciałabym spytać co i jak. Minęły 3 miesiące, a ja dzień w dzień po tysiąc razy zamyślona chodzę. Nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić co czujemy, co przeżywają osoby, której bliska osoba umiera na raka, której już nie ma. Każda łza jest nasza.

hoppipolla · 2012-07-09, 17:30

dziś tata jest w domu, nie najlepiej się czuje, praktycznie cały czas leży i śpi. czasem wstaje, choć ma z tym trochę problemu. (akurat jak pisałam posta,tata wstał do kuchni i się przewrócił

na szczęście nic mu się nie stało, ale boję się takich sytuacji, bo niestety nie mamy z bratem możliwości być w domu 24/h)
kontakt jest, ale szału nie ma.
dziś mieliśmy pierwszą domową wizytę lekarza i pielęgniarek z hospicjum domowego, długo nie mogłam się przemóc, żeby się tam zgłosić, spoglądałam na skierowanie i nie wiedziałam co robić. na szczęście, nie miałam się czego obawiać, lekarz okazał się bardzo sympatycznym człowiekiem, zadawał dużo pytań, bardzo podobało mi się, że witając się i żegnając z tatą podał mu rękę. mały gest, a bardzo miły.
co tydzień przychodzi pielęgniarka z ośrodka zdrowia na pobieranie krwi, kontrolujemy krzepnięcie krwi i w zależności od wyniku dostajemy zalecenie aporo odpowiedniej dawki leku.
cały czas się boję, już kazali mi się z tatą żegnać, mówili, że nie wróci do domu, cały czas żyję w lęku co przyniesie następna chwila.

a jak u Was dziewczyny?

garfieldek · 2012-07-09, 17:47

Cytat:

Napisane przez hoppipolla

dziś tata jest w domu, nie najlepiej się czuje, praktycznie cały czas leży i śpi. czasem wstaje, choć ma z tym trochę problemu. (akurat jak pisałam posta,tata wstał do kuchni i się przewrócił

na szczęście nic mu się nie stało, ale boję się takich sytuacji, bo niestety nie mamy z bratem możliwości być w domu 24/h)
kontakt jest, ale szału nie ma.
dziś mieliśmy pierwszą domową wizytę lekarza i pielęgniarek z hospicjum domowego, długo nie mogłam się przemóc, żeby się tam zgłosić, spoglądałam na skierowanie i nie wiedziałam co robić. na szczęście, nie miałam się czego obawiać, lekarz okazał się bardzo sympatycznym człowiekiem, zadawał dużo pytań, bardzo podobało mi się, że witając się i żegnając z tatą podał mu rękę. mały gest, a bardzo miły.
co tydzień przychodzi pielęgniarka z ośrodka zdrowia na pobieranie krwi, kontrolujemy krzepnięcie krwi i w zależności od wyniku dostajemy zalecenie aporo odpowiedniej dawki leku.
cały czas się boję, już kazali mi się z tatą żegnać, mówili, że nie wróci do domu, cały czas żyję w lęku co przyniesie następna chwila.

a jak u Was dziewczyny?

fajnie, ze tata jest z wami w domu, choc na pewno ten lęk o niego jest straszny

u nas narazie dobrze, wujek w tym tyg konczy naswietlania. Mowi, ze tak jakby ma teraz glebszy oddech, znacznie lepiej sie czuje, no i krew tez ma dobra... Niestety kaszel, jak byl tak jest

za 3 tyg. ma miec TK, zobaczymy czy wszystko zostalo wypalone...

cotynato · 2012-07-09, 20:02

Cytat:

Napisane przez hoppipolla

dziś tata jest w domu, nie najlepiej się czuje, praktycznie cały czas leży i śpi. czasem wstaje, choć ma z tym trochę problemu. (akurat jak pisałam posta,tata wstał do kuchni i się przewrócił

na szczęście nic mu się nie stało, ale boję się takich sytuacji, bo niestety nie mamy z bratem możliwości być w domu 24/h)
kontakt jest, ale szału nie ma.
dziś mieliśmy pierwszą domową wizytę lekarza i pielęgniarek z hospicjum domowego, długo nie mogłam się przemóc, żeby się tam zgłosić, spoglądałam na skierowanie i nie wiedziałam co robić. na szczęście, nie miałam się czego obawiać, lekarz okazał się bardzo sympatycznym człowiekiem, zadawał dużo pytań, bardzo podobało mi się, że witając się i żegnając z tatą podał mu rękę. mały gest, a bardzo miły.
co tydzień przychodzi pielęgniarka z ośrodka zdrowia na pobieranie krwi, kontrolujemy krzepnięcie krwi i w zależności od wyniku dostajemy zalecenie aporo odpowiedniej dawki leku.
cały czas się boję, już kazali mi się z tatą żegnać, mówili, że nie wróci do domu, cały czas żyję w lęku co przyniesie następna chwila.

a jak u Was dziewczyny?

Czyli choroba postępuje?

trzymajcie się.
Pamietam jak tatuś miał taki czas,że upadał. Pod koniec to spadł z łózka i nawet nie pisnął. Nawet tego za bardzo słychać nie było- bo kołdra zamortyzowała... Takie biedniutki był

Jak go podnosiliśmy to już powoli taki bezwładny był. I po ok 2 tygodniach odszedł

Nie pamiętam?Twój tato ma przerzuty do OUN?

Ehhh.

hoppipolla · 2012-07-09, 20:23

Cytat:

Napisane przez garfieldek

fajnie, ze tata jest z wami w domu, choc na pewno ten lęk o niego jest straszny

u nas narazie dobrze, wujek w tym tyg konczy naswietlania. Mowi, ze tak jakby ma teraz glebszy oddech, znacznie lepiej sie czuje, no i krew tez ma dobra... Niestety kaszel, jak byl tak jest

za 3 tyg. ma miec TK, zobaczymy czy wszystko zostalo wypalone...

trzymam kciuki za jak najlepszy wynik TK, daj znać po badaniu

Cytat:

Napisane przez cotynato

Czyli choroba postępuje?

trzymajcie się.
Pamietam jak tatuś miał taki czas,że upadał. Pod koniec to spadł z łózka i nawet nie pisnął. Nawet tego za bardzo słychać nie było- bo kołdra zamortyzowała... Takie biedniutki był

Jak go podnosiliśmy to już powoli taki bezwładny był. I po ok 2 tygodniach odszedł

Nie pamiętam?Twój tato ma przerzuty do OUN?

Ehhh.

Mój tata ma glejaka wielopostaciowego, to jest pierwotny nowotwór mózgu, teraz ma nieoperacyjną wznową plus problem z zatorowością płucną, która jest powikłaniem po leczeniu onkologicznym.

jak Ty się trzymasz?

cotynato · 2012-07-09, 20:40

O kurcze

Tak właśnie podejrzewałam, że i OUN ponieważ upadki itp to zawsze znak.

Ja nadal nie wierzę. Jak czasami do mnie dociera to ryczę i koszmarnie tęsknię. Szczególnie teraz kiedy zdaję prawko i brakuje mi Taty kiedy wracam, jego zainteresowania, przytulenia,pocieszenia.. . wszystkiego.

hoppipolla · 2012-07-09, 20:48

Cytat:

Napisane przez cotynato

O kurcze

Tak właśnie podejrzewałam, że i OUN ponieważ upadki itp to zawsze znak.

Ja nadal nie wierzę. Jak czasami do mnie dociera to ryczę i koszmarnie tęsknię. Szczególnie teraz kiedy zdaję prawko i brakuje mi Jego kiedy wracam, jego zainteresowania, przytulenia,pocieszenia.. . wszystkiego.

to nie pierwszy raz, gdy zdarzył się tacie upadek, raz, pod koniec zimy, gdy jeszcze jeździł na chemie do CO wywrócił się na środku ulicy, dobrze, że ktoś wezwał pogotowie. niby nic mu się nie stało, poobdzierał się, ale i tak strach był.
niestety, guz mózgu jest straszny, przez to tata ma ogromne problemy z mówieniem, z rozumieniem co się do niego mówi, to jest najgorsze, bo od dawna już nawet nie możemy normalnie porozmawiać. jest w stanie zrozumieć tylko krótkie komunikaty, tak samo jest w drugą stronę, gdy on chce coś powiedzieć.

Kolor Bzu · 2012-09-24, 08:40

Dziewczyny muszę się wygadać komuś, kto zrozumie.
Mój dziadek miał operację wycinania guza z kości nogi. Po histopatologii okazało się, że to był przerzut nowotworowy od raka prostaty.
Jestem kompletnie załamana. Wiem, że dziadek przeżył już dużo (ma prawie 90 lat), ale przez cały czas świetnie się trzymał. Chodził codziennie na kilkukilometrowe spacery, był bystry (mimo początków demencji) a teraz coś takiego. Nikt się nie spodziewał. Cała rodzina jest smutna, babcia nie może spać po nocach (też jest w wieku dziadka i starsznie się boi, że zostanie sama, choć jest bardziej sprawna od dziadka).
Babcia i dziadk mnie wychowywali przez pierwsze lata mojego życia, jak ojciec pracował a matka była za granicą. Są dla mnie jak drudzy rodzice i choć wiem, że dziadek i tak długo się dobrze trzymał, że jest w pięknym wieku, doczekał się wnuczek i nawet prawnuczki to i tak nie potrafię dopuścić do siebie myśli o tym, co będzie dalej. Był on zawsze obecny w moim życiu a teraz jestem zupełnie bezradna. Nie wiadomo nawet jak będzie z leczeniem, czy w ogóle mu będzie przysługiwało (bo wiek już go dyskwalifikuje) a nawet jeśli się uda leczyć to czy go to tylko bardziej nie wykończy.
Nikt w rodzinie nigdy nie miał raka to pierwszy taki przypadek. Jestem totalnie załamana.
Przepraszam jeśli wyszło to nieskłądnie, ale jestem totalnie skołowana i smutna.

hoppipolla · 2012-11-02, 14:17

my też przegraliśmy w tej nierównej walce.

mam nadzieję, że Wy i Wasi bliscy walczycie, nie poddacie się i wygracie.

ToTyLkoJa2 · 2012-11-02, 19:29

Cytat:

Napisane przez hoppipolla

my też przegraliśmy w tej nierównej walce.

mam nadzieję, że Wy i Wasi bliscy walczycie, nie poddacie się i wygracie.

bardzo mi przykro

moniczorek · 2012-11-02, 21:40

Cytat:

Napisane przez hoppipolla

my też przegraliśmy w tej nierównej walce.

mam nadzieję, że Wy i Wasi bliscy walczycie, nie poddacie się i wygracie.

Przykro mi

Trzymaj się

Sayuri_Chiyo · 2015-09-13, 20:14

Dołączam się, bo.... nie daję już rady.
Mam 22 lata i odkąd pamiętam(a mija już 11 lat) mama jest chora. Nowotwór zaatakował nogę. Najpierw był rok leczenia w jednym ze szpitali onkologicznych, gdzie totalnie spartolili robotę, nie potrafili odczytać biopsji. Wg nich to był tylko fascitis - stan zapalny. Spaprali, wystraszyli się i oddali do Warszawy. Tam też mama leczy się od 10 lat. Tam też 10 lat temu amputowali jej nogę. Przez te 10 lat, przez niecałe 3 lata był spokój i cisza. Nie brała mama chemii, nie jeździła często(mamy 300 km). Jednakże rak się odezwał i uderzył na płuca. Obecnie mama ma jedno płuco prawie całkowicie zajęte, drugie jeszcze walczy. Schudła, 43 kilo waży. Niknie w oczach.
________________________
Dodatkowo jakoś zgubiłyśmy siebie po drodze. Nie potrafimy się dogadać. Nie wiem ile w tym naszej winy, a ile choroby... Nie wiem jak sobie poradzić. Czasami gdy mam gorszy moment zastanawiam się, czy nie uciec jak najdalej stąd. Ale potem myślę - to moja mama. Z taty nie mamy pożytku, taki duży chłopiec i do tego wybuchowy. Często się kłócą. W sumie odkąd pamiętam. Nie jestem szczęśliwa. Rodzina mnie nie wspiera. I nie chodzi mi tu o kasę, ale takie wsparcie większe jakieś - zawsze słyszę, że muszę być silna i pomagać mamie, zaciskaj zęby. Będzie dobrze. Nie będzie. :/

2012-06-18, 09:06	#244
cotynato Zakorzenienie Zarejestrowany: 2008-03 Lokalizacja: wroclove Wiadomości: 29 129	Dot.: Nowotwór u bliskiej osoby. Ja się nie nacieszyłam. Ostatnie dni to nie wiem nawet kiedy minęły. Pod koniec już wszystko biegło. __________________ FILIP'11 MIKI'13 Wymianka.

2012-06-19, 19:36	#247
zabcia_92 Raczkowanie Zarejestrowany: 2011-04 Wiadomości: 143	Dot.: Nowotwór u bliskiej osoby. Mogę powspierać. Mój tż miał wykryty nowotwór. Łagodny i na całe szczęście sam przeminął. Ale co się napłakałam to moje. To było 2 lata temu. Wyjechałam w lipcu do Niemiec - pamiętam, w sobotę. A w poniedziałek on sie dowiedział.. Powiedział mi dopiero jak wróciłam.

2012-07-09, 17:30	#250
hoppipolla Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-03 Lokalizacja: (Ísland) Wiadomości: 6 689	Dot.: Nowotwór u bliskiej osoby. dziś tata jest w domu, nie najlepiej się czuje, praktycznie cały czas leży i śpi. czasem wstaje, choć ma z tym trochę problemu. (akurat jak pisałam posta,tata wstał do kuchni i się przewrócił na szczęście nic mu się nie stało, ale boję się takich sytuacji, bo niestety nie mamy z bratem możliwości być w domu 24/h) kontakt jest, ale szału nie ma. dziś mieliśmy pierwszą domową wizytę lekarza i pielęgniarek z hospicjum domowego, długo nie mogłam się przemóc, żeby się tam zgłosić, spoglądałam na skierowanie i nie wiedziałam co robić. na szczęście, nie miałam się czego obawiać, lekarz okazał się bardzo sympatycznym człowiekiem, zadawał dużo pytań, bardzo podobało mi się, że witając się i żegnając z tatą podał mu rękę. mały gest, a bardzo miły. co tydzień przychodzi pielęgniarka z ośrodka zdrowia na pobieranie krwi, kontrolujemy krzepnięcie krwi i w zależności od wyniku dostajemy zalecenie aporo odpowiedniej dawki leku. cały czas się boję, już kazali mi się z tatą żegnać, mówili, że nie wróci do domu, cały czas żyję w lęku co przyniesie następna chwila. a jak u Was dziewczyny?

2012-07-09, 20:40	#254
cotynato Zakorzenienie Zarejestrowany: 2008-03 Lokalizacja: wroclove Wiadomości: 29 129	Dot.: Nowotwór u bliskiej osoby. O kurcze Tak właśnie podejrzewałam, że i OUN ponieważ upadki itp to zawsze znak. Ja nadal nie wierzę. Jak czasami do mnie dociera to ryczę i koszmarnie tęsknię. Szczególnie teraz kiedy zdaję prawko i brakuje mi Taty kiedy wracam, jego zainteresowania, przytulenia,pocieszenia.. . wszystkiego. __________________ FILIP'11 MIKI'13 Wymianka. Edytowane przez cotynato Czas edycji: 2012-07-09 o 20:47

2012-09-24, 08:40	#256
Kolor Bzu Zakorzenienie Zarejestrowany: 2011-06 Lokalizacja: Warszawa Wiadomości: 6 023	Dot.: Nowotwór u bliskiej osoby. Dziewczyny muszę się wygadać komuś, kto zrozumie. Mój dziadek miał operację wycinania guza z kości nogi. Po histopatologii okazało się, że to był przerzut nowotworowy od raka prostaty. Jestem kompletnie załamana. Wiem, że dziadek przeżył już dużo (ma prawie 90 lat), ale przez cały czas świetnie się trzymał. Chodził codziennie na kilkukilometrowe spacery, był bystry (mimo początków demencji) a teraz coś takiego. Nikt się nie spodziewał. Cała rodzina jest smutna, babcia nie może spać po nocach (też jest w wieku dziadka i starsznie się boi, że zostanie sama, choć jest bardziej sprawna od dziadka). Babcia i dziadk mnie wychowywali przez pierwsze lata mojego życia, jak ojciec pracował a matka była za granicą. Są dla mnie jak drudzy rodzice i choć wiem, że dziadek i tak długo się dobrze trzymał, że jest w pięknym wieku, doczekał się wnuczek i nawet prawnuczki to i tak nie potrafię dopuścić do siebie myśli o tym, co będzie dalej. Był on zawsze obecny w moim życiu a teraz jestem zupełnie bezradna. Nie wiadomo nawet jak będzie z leczeniem, czy w ogóle mu będzie przysługiwało (bo wiek już go dyskwalifikuje) a nawet jeśli się uda leczyć to czy go to tylko bardziej nie wykończy. Nikt w rodzinie nigdy nie miał raka to pierwszy taki przypadek. Jestem totalnie załamana. Przepraszam jeśli wyszło to nieskłądnie, ale jestem totalnie skołowana i smutna.

2012-11-02, 14:17	#257
hoppipolla Zakorzenienie Zarejestrowany: 2010-03 Lokalizacja: (Ísland) Wiadomości: 6 689	Dot.: Nowotwór u bliskiej osoby. my też przegraliśmy w tej nierównej walce. mam nadzieję, że Wy i Wasi bliscy walczycie, nie poddacie się i wygracie.

2015-09-13, 20:14	#260
Sayuri_Chiyo Raczkowanie Zarejestrowany: 2013-05 Lokalizacja: kujawsko-pomorskie Wiadomości: 269	Dot.: Nowotwór u bliskiej osoby. Dołączam się, bo.... nie daję już rady. Mam 22 lata i odkąd pamiętam(a mija już 11 lat) mama jest chora. Nowotwór zaatakował nogę. Najpierw był rok leczenia w jednym ze szpitali onkologicznych, gdzie totalnie spartolili robotę, nie potrafili odczytać biopsji. Wg nich to był tylko fascitis - stan zapalny. Spaprali, wystraszyli się i oddali do Warszawy. Tam też mama leczy się od 10 lat. Tam też 10 lat temu amputowali jej nogę. Przez te 10 lat, przez niecałe 3 lata był spokój i cisza. Nie brała mama chemii, nie jeździła często(mamy 300 km). Jednakże rak się odezwał i uderzył na płuca. Obecnie mama ma jedno płuco prawie całkowicie zajęte, drugie jeszcze walczy. Schudła, 43 kilo waży. Niknie w oczach. ________________________ Dodatkowo jakoś zgubiłyśmy siebie po drodze. Nie potrafimy się dogadać. Nie wiem ile w tym naszej winy, a ile choroby... Nie wiem jak sobie poradzić. Czasami gdy mam gorszy moment zastanawiam się, czy nie uciec jak najdalej stąd. Ale potem myślę - to moja mama. Z taty nie mamy pożytku, taki duży chłopiec i do tego wybuchowy. Często się kłócą. W sumie odkąd pamiętam. Nie jestem szczęśliwa. Rodzina mnie nie wspiera. I nie chodzi mi tu o kasę, ale takie wsparcie większe jakieś - zawsze słyszę, że muszę być silna i pomagać mamie, zaciskaj zęby. Będzie dobrze. Nie będzie. :/ __________________ F*ck you very much!

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)