Prosze o pomoc..

[Venus Doom]

Nigdy nie myślałam ze opisze swoje problemy na forum, jednak gdy moja najbliższa przyjaciółka ma także problemy postanowiłam ze nie będę jej na razie zadręczała swoimi. Jestem z chłopakiem ponad dwa lata. Były okresy w których przepłakałam bardzo dużo przez niego lecz teraz a przynajmniej do niedawna było Nam bardzo dobrze ze sobą.
Chłopak pozostał prawie bez żadnego wsparcia z młodszym rodzeństwem na jego utrzymaniu. Pomagają mu jego starsi bracia, lecz mój tż musi się wyprowadzić z mieszkania. Jego rodzeństwo będzie najprawdopodobniej mieszkało osobno każdy z innym starszym bratem a On nie wiadomo gdzie się podzieje, niestety pomimo ze rodzice popierają mój związek z Nim z pewnych powodów nie mogę mu pomoc. On miałby szanse na ułożenie sobie tu życia znalezienie pracy spłaty długu i godnego życia, ciężko było by to osiągnąć ale jeśli by to się udało było by fantastycznie...Jednak ma szanse by dostać się do lepszej pracy z tym ze musi przejść szkolenie które trwa 6 miesięcy bardzo daleko od miejscowości w której obecnie mieszkamy. Problem w tym ze przez to szkolenie nie zobaczymy się ponieważ regulamin mu na to nie pozwoli (wiem ze brzmi to dziwnie ale tak niestety jest) nie mam serca mu odmawiać tego żeby nie wyjechał żeby miał lepsze życie więc powiedziałam : jedź rozumiem. Tyle że moje serce pęka, nie umiem zaufać, boje się że on nie wróci jednak po 6 czy 7 miesiącach może nawet dłużej...Obawiam się będę już "psychicznie trupem" wiele razy cierpiałam i za każdym razem się wypalałam emocjonalnie-byłam aspołeczna.Z mojej perspektywy wygląda to tak że kolejna osoba którą kocham odchodzi, nie pomagają mi już żadne tłumaczenia. Nie wiem co robić, pożegnać się z Nim?Nie umiem żyć na odległość a nie chce żeby potem miał złe warunki do życia.

[madie]

Dla niego to wielka szansa, dobrze , że to rozumiesz.
Dla Ciebie rozstanie to problem i nie chodzi tylko o tęsknotę. Sama piszesz "nie umiem zaufać", "wiele razy cierpiałam i za każdym razem się wypalałam emocjonalnie-byłam aspołeczna". Może warto byłoby popracować nad sobą? Zatrzymasz chłopaka- nic nie zmieni się w Waszym życiu, ani w Twoim ani tym bardziej w jego życiu (a on tego potrzebuje, by móc normalnie funkcjonować).
Spójrz na to z innej strony. Zmiany w życiu są nieuchronne. Może będzie Wam ze sobą lepiej, gdy Twój chłopak stanie się niezależny, zacznie pracować, będzie mu się wiodło lepiej. Będziecie mieli szansę zbudować bardziej dojrzałe relacje, pomyśleć o wspólnej przyszłości.

[pomidorowka1]

wiesz Twoj problem jest raczej maly w porownaniu do jego problemow.
Lepiej dla niego zeby wyjechal i nie okazuj mu ze tego nie chcesz bo bedzie mial wyrzuty.

[mel89]

Kochana. W dobie kryzysu trzeba zacisnąć zęby i dać Tżtowi wyjechać na to szkolenie, skoro pomoże mu w zdobyciu lepszej pracy. To na pewno wiesz. 6 miesięcy to nie wieczność. Ja najdłużej nie widziałam swojego Tżta 4,5 miesiąca, potem tydzień razem i potem znów 4,5 miesiąca osobno, bez żadnych spotkań. Nie jest lekko - to na pewno. Ale wierzę, że jeśli się kochacie to przetrwacie próbę czasu a Twój Tż będzie mógł podjąć lepszą pracą, co zaowocuje w Waszej wspólnej pryszłości. Razem Powodzenia!

[kaarooo]

Hej. To TYLKO 6 miesięcy, ale jaka próba dla Waszego związku.
Z jednej strony napisałaś, że rozumiesz, ale z drugiej strony, tego nie chcesz, zrozumiałe. Obawiam się, że możesz go nieświadomie zaszantażować emocjonalnie. Nie dość że chłopak ma duże problemy, to jeszcze Ty zamiast go wspierać, dokładasz mu do bagażu doświadczeń.
Porozmawiajcie, jeżeli chcesz z nim żyć, to weź się w garść i wspieraj go w tym wyjeździe. Dla niego to szansa jedna na milion. To ważne. W związku liczy się kompromis. Ja rok swojego małżeństwa spędziłam praktycznie samotnie.
Nie bój się, jeżeli kocha, nic się nie wydarzy. Jeżeli nie, trudno. Pół roku to mimo wszystko okres, w którym i ty zaczniesz podchodzić do tego wszystkiego inaczej.
Fakt, może się okazać, że po pół roku nic już Was nie łączy, ale to może być lepsze, niż gdybyście żyli ze sobą teraz, a później obwiniali jedno drugiego o zmarnowanie szansy na życie.

[Venus Doom]

Dziękuje za wszystkie odpowiedzi.
Jestem pod wrarażeniem Mel89 Twoja historia dodała mi otuchy.Musze pracować żeby się udało Nam trwać. Racje też ma Kaaroo - fakt spojrze na tym z innej strony. Myśli o rozpadnięciu sie Naszego związku były zamknięte tylko w moim umyśle na codzień nie mówie mu tego, staram sie wspierać.Dziś kiedy opadły emocje, które mną kierowały i po przeczytaniu tego co napisałyście doszłam do wniosku ze w życiu i tak bardzo dużo przeżyliśmy więc taka próba czasu może okazać się wyrocznia lecz ja mam taka nadzieje ze oboje jesteśmy na tyle dojrzali ze będziemy w stanie Trwać.

Dziękuje wiec jeszcze raz za "ogarnięcie" .Pozdrawiam

[nicka01]

Napisane przez pomidorowka1

wiesz Twoj problem jest raczej maly w porownaniu do jego problemow.
Lepiej dla niego zeby wyjechal i nie okazuj mu ze tego nie chcesz bo bedzie mial wyrzuty.

[pistaacjaa]

Zrób to dla niego, jeśli go kochasz i poczekaj na niego. Będzie mu o wiele lżej ze świadomością, że ma do kogo wracać. To będzie niejako próba dla waszego związku. Jeśli ją przetrwacie to rewelacja. Na Twoim miejscu wspierałabym go, spróbowała jednak i na pewno nie żegnałabym się.