Pytanie do mam, którym się "odmieniło" ;)

[Ballantines_1]

Cześć
Mam do was pytanie, bo ostatnio ten wątek jakoś nie daje mi spokoju.. Chodzi mi o macierzyństwo. Mam 26 lat i kompletnie tego nie czuję. Jak byłam młodsza to wierzyłam, że z z czasem się coś zmieni, ale na razie nic się nie ruszyło I teraz moje pytanie, skierowane zwłaszcza do kobiet, które były bardziej na nie, niż na tak - jak to wyszło, że jednak zmieniłyście zdanie? W sensie przyszedł ten mityczny instynkt i serio czułyście, że to już czas? Byłyście pewne decyzji? Te wszystkie "nie" w głowie odeszły?
Mnie niestety noworodki odrzucają zupełnie, nie jestem w stanie wziąć na ręce, irytuje mnie płacz itd. Karmienie piersią jest dla mnie obleśne (bez obrazy oczywiście, no dla mnie tak jest, że jak o tym pomyślę to mnie mdli), dbanie o higienę takiego dziecka również kompletnie mnie odstręcza. Do tego cholernie boję się samej ciąży, a co dopiero połogu.. Naczytałam się, że wszystko boli, boję się o stan moich narządów po, nie wyobrażam sobie nie trzymać moczu i latać z pampersem. Boję się zdewastowanego ciała po prostu.. Że nie będę w stanie ćwiczyć, uprawiać seksu czy nawet iść na dwójkę Pytam, bo chcę to sobie jakoś ułożyć w głowie, czy to serio ze mną jest coś nie tak i zwyczajnie mi się już nie zmieni, czy jednak szanse są. Jakoś super mi na posiadaniu dziecka nie zależy, nie jest to i nigdy nie był żaden mój cel życiowy, ale jestem zwyczajnie ciekawa, czy są tutaj przypadki, którym ze skrajnego nie się jednak odmieniło i są mamami.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Zasubskrybowałam z ciekawości. Też mam 26 lat i zero instynktu macierzyńskiego, myślę, że on nie istnieje. Albo ktoś chce mieć dziecko i tak wyobraża sobie życie i to jest ten "instynkt", albo po prostu nie czuje takiej potrzeby.
Też mnie obrzydza ciąża, a myśl, że coś ma mi się przeciskać przez waginę i ewentualnie pozostawić jakieś spustoszenia w organizmie pod względem zdrowotnym i estetycznym, bardzo odpycha. Te pierwsze lata, kiedy dzieckiem trzeba się niemal non stop zajmować, a później odpowiedzialność za nie i martwienie się o nie tak naprawdę do końca życia. Myślę, że ta impreza ma tyle niedogodności, że jeśli ktoś naprawdę tego nie czuje, to lepiej niech sobie odpuści.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mija62]

Napisane przez Ballantines_1

przyszedł ten mityczny instynkt i serio czułyście, że to już czas? Byłyście pewne decyzji? Te wszystkie "nie" w głowie odeszły? .

Tak, właśnie tak to u mnie dokładnie było, jakoś przed trzydziestką. Wcześniej nie sądziłam, że tak się to zmieni. Jak widać niektórzy nieco później dojrzewają. A inni wcale nie chcą mieć dzieci. Ich wybór.

[j_fly]

U mnie było trochę inaczej, bo nigdy nie przepadałam za dziećmi, ale wiedziałam, że swoje pokocham. Ciąża mnie odrzucała, tak samo karmienie piersią. "Zachciało" mi się dziecka, jak skończyłam 30 lat. Pomyślałam "Ok, to teraz. Będzie, co ma być. ". Zaszłam za pierwszym podejściem, a ciąża okazała się być nie tak bardzo odrzucająca. Karmienie piersią też przyszło naturalnie. Poród nie był przyjemny, ale do przeżycia. Przez pierwsze 3 tyg. połogu krwawiłam, przez pierwsze kilka dni nie trzymałam moczu, ale ciąża i poród nie pozostawiły w moim organiźmie spustoszenia. Teraz wyglądam i ważę tyle samo, co przed ciążą, nie mam obwisłego brzucha itp. Jedynie pozostał mi mikro rozstęp (2-3 cm). Nadal nie przepadam za dziećmi, ale mojego syna kocham nad życie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Paprotka_]

Napisane przez Ballantines_1

Cześć
Mam do was pytanie, bo ostatnio ten wątek jakoś nie daje mi spokoju.. Chodzi mi o macierzyństwo. Mam 26 lat i kompletnie tego nie czuję. Jak byłam młodsza to wierzyłam, że z z czasem się coś zmieni, ale na razie nic się nie ruszyło I teraz moje pytanie, skierowane zwłaszcza do kobiet, które były bardziej na nie, niż na tak - jak to wyszło, że jednak zmieniłyście zdanie? W sensie przyszedł ten mityczny instynkt i serio czułyście, że to już czas? Byłyście pewne decyzji? Te wszystkie "nie" w głowie odeszły?
Mnie niestety noworodki odrzucają zupełnie, nie jestem w stanie wziąć na ręce, irytuje mnie płacz itd. Karmienie piersią jest dla mnie obleśne (bez obrazy oczywiście, no dla mnie tak jest, że jak o tym pomyślę to mnie mdli), dbanie o higienę takiego dziecka również kompletnie mnie odstręcza. Do tego cholernie boję się samej ciąży, a co dopiero połogu.. Naczytałam się, że wszystko boli, boję się o stan moich narządów po, nie wyobrażam sobie nie trzymać moczu i latać z pampersem. Boję się zdewastowanego ciała po prostu.. Że nie będę w stanie ćwiczyć, uprawiać seksu czy nawet iść na dwójkę Pytam, bo chcę to sobie jakoś ułożyć w głowie, czy to serio ze mną jest coś nie tak i zwyczajnie mi się już nie zmieni, czy jednak szanse są. Jakoś super mi na posiadaniu dziecka nie zależy, nie jest to i nigdy nie był żaden mój cel życiowy, ale jestem zwyczajnie ciekawa, czy są tutaj przypadki, którym ze skrajnego nie się jednak odmieniło i są mamami.

Mnie się odmieniło po 30, w okolicach 35 lat. Zaczęłam się zastanawiać czy nie będę żałowała, jeśli nie będę miała dzieci. Przegadaliśmy sytuację z mężem i postanowiliśmy zaryzykować. Jeszcze w ciąży miałam wahania czy dobrze zrobiliśmy, bałam się zmian w życiu.Miałam 37 lat kiedy urodziłam córkę i teraz, 3 lata później, nie żałuję. Miałam planową cesarkę więc ominęła mnie większość poporodowych dolegliwości.Wszystko się błyskawicznie zagoiło a na dodatek pięknie mnie zszyto i nawet blizny nie widzę. Karmienia piersią nie planowałam, bo mnie to odstręczało, ale w szpitalu stwierdziłam że sprawdzę jak to jest i jak zaczęłam to skończyłam 2 lata i 3 miesiące później. Myślałam, że pieluchy będzie zmieniał mąż bo ja nie dam rady dwójki ogarnąć, a okazało się że te pieluchy to się jakoś same zmieniają, nie powodują odruchu wymiotnego i jest ok. Magia Życie oczywiście się wywróciło do góry nogami, ale nie są to negatywne zmiany, choć oczywiście bywa ciężko. Najgorszą rzeczą związaną z pojawieniem się córki, (oprócz otyłości, ale tu sama jestem sobie winna) był kryzys w małżeństwie spowodowany zmęczeniem i frustracją związaną z ciągłym pośpiechem, ale chyba ostrożnie mogę napisać że się z niego wydobywamy.

[amillia]

Też tak mam, ale po tym jak się zorientowałam, że moja niechęć do posiadania dziecka kręci się nie wokół samej obecności dziecka a ciąży i porodu to postanowiłam poczekać jeszcze kilka lat, a potem zdecydować się na surogatkę/cesarkę jeśli nabiorę odwagi.

[wenorika]

Nie chciałam mieć dzieci, nie obrzydzała mnie cała fizjologia, ale nie lubiłam dzieci itp. Zmiana przyszła, kiedy poznałam obecnego męża, koło 30, i zachciałam mieć z nim rodzinę (wiem, że sami też mogliśmy ją tworzyć, ale chodziło o rodzinę z dziećmi). Ciążę, poród i połóg przeżywałam z ciekawością, ciało mi się zmieniło, cycki jakoś trochę bardziej mi bimbają niż sterczą 😅, mam większe biodra i stopy (!!!), cera mi się posypała po drugiej ciąży, mam jakieś rozstępy i parę kilo więcej, ale nie przejmuję się tym - zauważam, ale bez spiny, bo z wiekiem przestałam się przejmować takimi bzdurami (szczególnie, kiedy mąż dalej patrzy na mnie z zachwytem). Dzieci wkurzają mnie niemiłosiernie, czasami mam ochotę wyjść i nie wrócić, ale to przychodzi i odchodzi, uczę się cierpliwości. Podsumowując, przejmowanie się całą fizjologią przeszło mi z wiekiem (a nawet często z tego żartuję), bo w końcu z czasem każdy się zmienia, grawitacja daje o sobie znać, spowalnia metabolizm itp., niezależnie czy byłaś w ciąży czy nie.

[drzewosandalowe]

Nie dziwię się. Ja w Twoim wieku uważałam się za małą dziewczynkę, dziecko, nie miałam ustabilizowanej sytuacji rodzinnej i mieszkaniowej ani finansowej.
W ogóle od czasu studiów byłam na nie, i powiem w sekrecie - jak raz zawiodła antykoncepcja (na szczęście nic się nie stało,ale...) to tak wyłam, jak płakałam,że nie chcę ciąży! że stwierdziłam,że serio nie jestem KOMPLETNIE gotowa na dziecko.
Byłam na forach o bezdzietności (tu też), pisałam komentarze,ale....odmieni ło mi się miesiąc temu :P (mam 29 lat, niedługo 30).
Nie wiem czemu, nie wiem jak, po prostu jednego dnia wstałam i mówię "jak nie teraz to nigdy". Bo chyba gdzieś w głowie mam już,że powoli będziemy przechodzić na swoje (długa,męcząca droga,by mieć coś swojego w końcu), praca w miarę OK, no i ta 30 na rogiem. Wiem,że jak teraz nie "zaskoczy" to pewnie już się nie zdecyduję.

Próbujemy,ale nie wiem, czy się uda.



A z innej beczki - nie wiem, czy Ci się odmieni, nie jestem w stanie tego ocenić. Ale nie ma się co zadręczać. Czasem po prostu się nie chce dzieci, i też jest tak samo dobre, jak posiadanie.


To nie te czasy, kiedy KAŻDA musi mieć


Moim zdaniem (z mojej perspektywy) jesteś jeszcze bardzo młodziutka i jeśli nie jesteś pewna - nie rób nic na siłę. To rady z mojej strony.

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

Mnie sie odmieniło jak poznałam mojego męża, stwierdziliśmy, że chcemy mieć razem dziecko i bardzo szybko zaszłam w ciążę, chyba z rok byliśmy razem.
Pierwszy trymestr był taki sobie. Wprawdzie nie wymiotowałam ani raz, ale bylam wrażliwa na zapachy i mdliło mnie jak czułam coś co mi nie podchodziło. Np. Na dole w w poprzednim domu byl według mnie jakis dziwny zapach i przesiadywałam tylko na górze, bo mnie zbierało na wymioty miałam zmienione smaki. Moim głównym pożywieniem na początku ciazy byl chleb z kiełbasą wiejską i ogórkiem kiszonym. Ogólnie ciągnęło mnie bardzo do mięsa, kiełbasek, wędliny. A normalnie nie jestem takim mięsożerca, jem bardzo umiarkowane ilości. Nie miałam w ogóle ochoty na warzywa, zmuszałam się do małych ilości. Tak mi się poprzestawiało. A potem to już był high life. Promieniałam, czułam się świetnie i nieskromnie powiem, że wyglądałam fantastycznie w ciąży. Tyle komplementów to w zyciu chyba nie zebrałam, miałam nawet większe powodzenie i to z brzuchem już! Robiłam wszystko, bylam aktywna do końca. Na 2 tygodnie przed porodem bylam jeszcze na dużej imprezie, a na 4 dni przed zaliczyłam wielogodzinny shopping. Jedyna moja dolegliwością bylo zapalenie pęcherza, to była trauma. Poród był ok, trwał od momentu wejścia na salę cos kolo 2 godzin, rodzilam siłami natury bez znieczulenia. Byl kryzys, ale to podobno normalne. Na początku bylam w szoku, ze nie mam żadnej kontroli nad tym co się ze mną dzieje, ale skupiłam się na położnej i wykonywałam jej polecenia na 100%. Cudowna kobieta. Urodziłam bez nacięcia, nie mialam zadnych obrażeń. Jeśli chodzi o ciało- zadnej różnicy. Po ciazy bylam szczupła jak nigdy dotąd. Został mi 1 mały rozstep na moze 2 cm. Jeśli chodzi o seks to nie ma żadnej różnicy, a powiem więcej, jest lepiej niż przed, jestem jakby bardziej wrażliwa? A i mit z tymi zniszczonymi piersiami od karmienia. Karmiłam syna 2,5 roku i moje piersi są nawet lepsze, bo na stałe sie nieco powiększyły i są takie jakby krąglejsze.

Moja historia jest optymistyczna i ja jak byłam w ciazy to takich właśnie szukałam. Naprawde, tych przykrych historii jest mniej.

Wysłane z mojego SM-G975F przy użyciu Tapatalka

[bafa65383b74e1029ccef70174e4f68b71e8a0f7_646950f23ada7]

Zmiana zdania zależy tego od tego, dlaczego się tych dzieci nie chce mieć.
Wymieniłas wszystkie początkowe etapy posiadania dziecka. A to przecież tylko malutki procent całość. Dzieciak z nami będzie co najmniej do 18 roku zycia, a potem długie lata gdzieś obok.
Mysle, że niektórzy uważają, że warto poświęcić kilka lat, aby potem mieć przy sobie bliską osobę i fajnego człowieka.

Ja mam 29 lat i odkąd pamiętałam wiedziałam, że nie chce mieć dzieci. Mam fajnego partnera, pracę i generalnie żadnych przeszkód, ale myślę, że nigdy się na to nie zdecyduje, bo zwyczajnie tego wszystkiego nie potrzebuje. Dla mnie minusy posiadania dzieci zawsze przewyższały nad plusami ( i wg mnie ciąża, połóg, karmienie piersią to tam pikuś przy tych wszystkich latach wychowywania dziecka). Dobrze mi tak jak jest. Jak to się mówi, lepsze jest wrogiem dobrego.

Instynkt nie istnieje, więc na to bym nie liczyła. niestety bądź stety to tylko twoje decyzja.
Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[limonka1983]

Hej. Mi się tak odmieniło tuż przed 30 - tką. Wcześniej na poważnie rozważałam podwiązanie jajników albo coś w tym stylu. Zabezpieczałam się jednocześnie plastrami, gumkami i stosunkiem przerywanym. Jeszcze nie zaczęłam jakoś świadomie myśleć o dzieciach, ale np. jak przechodziłam obok sklepu z artykułami dla dzieci, namiętnie oglądałam wózki. W sumie poprzedniego faceta rzuciłam, bo po latach imprez zaczęłam trochę się nudzić. Chodziliśmy do kina, ciągle wyjeżdżaliśmy, jakieś imprezy, ale czego mi brakowało. On w ogóle nie planował dzieci i nie ma ich do teraz, a właśnie minęło 10 lat od rozstania i jego kolejne dziewczyny też zostały już mamami. Nic na siłę. Moja mama była już pogodzona z losem, że z mojej strony babcią nie będzie. Jeśli Ci się odmieni, to albo sama to zauważyłlsz albo otoczenie zwróci Ci uwagę 😁

[Mijanou]

Poruszyłaś temat, z którym "zmaga się" wiele kobiet, wbrew pozorom. Ja nie mam takich rozkmin, bo od zawsze wiedziałam, że macierzyństwo to nie moja bajka (przeraża mnie fizjologia ciąży, porodu i wizja opieki nad niemowlakiem 24/24 i odpowiedzialność związana z wychowaniem dziecka, poza tym nie umiem wejść w świat dziecka a płacze i piski dzieci mnie drażnią) a i mąż tez za dziećmi nie przepada i jest już na takim etapie życia (jest starszy ode mnie), w którym ceni się swoją małą stabilizację.

Jednak na to, że po porodzie lub w czasie ciąży odezwie się cudownie ten tak zwany instynkt macierzyński to nie ma co liczyć. Oczywiście, istnieniu wyjątków nie przeczę. Z rozmów z kobietami, które jakby zdecydowały się na macierzyństwo wbrew sobie wynika jednak, że okres niemowlecy i dziecięcy ich potomka to było coś, czego wcale miło nie wspominają. Oczywiście, nie znaczy to, że nie dbały o dziecko (tak materialnie, jak wychowawczo), ale nie wspominają tego czasu dobrze. Samą ciążę, wszelkie zmiany fizjologiczne, którą ciąża i poród za sobą niesie także wspominają jako coś, z czym nie do końca umiały się pogodzić i zaakceptować. Wiele z nich wciąż zastanawiało się nad odwiecznym pytaniem: "what if" i nie do końca czuły się spełnione jako matki, gdyż to nie macierzyństwo było ich życiowym priorytetem. Otwarcie też mówią (część z nich), że gdyby jeszcze raz przyszło do wyboru, podjęłyby inną decyzję.

Do decyzji o macierzynstwie się albo dorasta albo nie. Ale sama musisz to czuć i podobno to się czuje (jak napisała Princess Madeleine-poznała męża i oboje pragnęli potomstwa,więc jej sie odmieniło). Ale póki sama nie poczujesz, że chcesz to nie ma sensu na siłę podejmować takiej decyzji i liczyć, że jak dziecko się urodzi,to może coś się w tej sprawie odmieni. Ja wiem, że mi na razie się nie odmieniło nic w kwestii bycia matką, mimo że męża naprawdę kocham, mamy warunki do posiadania dziecka itp. Wiem jednak, że dziecko raczej by nas rozdzieliło (oboje nie planujemy rodzicielstwa), niż scementowało nasze małzeństwo.

[skara]

Mnie się nie zmieniło. Miałam moment na zasadzie spróbujmy około 33-35 roku życia, nic z tego nie wyszło i jest mi z tym ok. Nie smuci mnie brak dziecka, mam ekstra życie, śpię do 10 i mam dużo czasu dla siebie. Mąż może trochę bardziej by chciał, ale też akceptuje sytuację.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[abacef]

Mając 26 lat byłam stanowczo na NIE Urodziłam w wieku 28 lat. Co się zmieniło? Faktycznie coś mi się w głowie poprzestawiało i zapragnęłam mieć dziecko. Bałam się ciąży, okazało się, że wcale nie było tak strasznie. Od początku wiedziałam, że karmienie piersią nie wchodzi w grę, po prostu jakiś nie czuję tego i mały od początku byl na MM. Rozwiązanie odbyło się przez cesarskie cięcie, więc problemów z 2 nie było nigdy nie zachwycałam się dziećmi i do tej pory obce dzieci na mnie nie działają, zachwycam się swoim jeśli chodzi o zmianę pampersów, cóż, myslalam, że będzie gorzej ale naprawdę w porównaniu z innymi wyzwaniami, które stawia macierzyństwo to pikuś.

Nic na siłę, może Ci się odmieni, może nie. Każda opcja jest ok

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[j_fly]

[1=07f49d5297ed442eaa63bdc 5e3365630f1fe1bde_620d900 1ec3ce;88019559]Mnie sie odmieniło jak poznałam mojego męża, stwierdziliśmy, że chcemy mieć razem dziecko i bardzo szybko zaszłam w ciążę, chyba z rok byliśmy razem.
Pierwszy trymestr był taki sobie. Wprawdzie nie wymiotowałam ani raz, ale bylam wrażliwa na zapachy i mdliło mnie jak czułam coś co mi nie podchodziło. Np. Na dole w w poprzednim domu byl według mnie jakis dziwny zapach i przesiadywałam tylko na górze, bo mnie zbierało na wymioty miałam zmienione smaki. Moim głównym pożywieniem na początku ciazy byl chleb z kiełbasą wiejską i ogórkiem kiszonym. Ogólnie ciągnęło mnie bardzo do mięsa, kiełbasek, wędliny. A normalnie nie jestem takim mięsożerca, jem bardzo umiarkowane ilości. Nie miałam w ogóle ochoty na warzywa, zmuszałam się do małych ilości. Tak mi się poprzestawiało. A potem to już był high life. Promieniałam, czułam się świetnie i nieskromnie powiem, że wyglądałam fantastycznie w ciąży. Tyle komplementów to w zyciu chyba nie zebrałam, miałam nawet większe powodzenie i to z brzuchem już! Robiłam wszystko, bylam aktywna do końca. Na 2 tygodnie przed porodem bylam jeszcze na dużej imprezie, a na 4 dni przed zaliczyłam wielogodzinny shopping. Jedyna moja dolegliwością bylo zapalenie pęcherza, to była trauma. Poród był ok, trwał od momentu wejścia na salę cos kolo 2 godzin, rodzilam siłami natury bez znieczulenia. Byl kryzys, ale to podobno normalne. Na początku bylam w szoku, ze nie mam żadnej kontroli nad tym co się ze mną dzieje, ale skupiłam się na położnej i wykonywałam jej polecenia na 100%. Cudowna kobieta. Urodziłam bez nacięcia, nie mialam zadnych obrażeń. Jeśli chodzi o ciało- zadnej różnicy. Po ciazy bylam szczupła jak nigdy dotąd. Został mi 1 mały rozstep na moze 2 cm. Jeśli chodzi o seks to nie ma żadnej różnicy, a powiem więcej, jest lepiej niż przed, jestem jakby bardziej wrażliwa? A i mit z tymi zniszczonymi piersiami od karmienia. Karmiłam syna 2,5 roku i moje piersi są nawet lepsze, bo na stałe sie nieco powiększyły i są takie jakby krąglejsze.

Moja historia jest optymistyczna i ja jak byłam w ciazy to takich właśnie szukałam. Naprawde, tych przykrych historii jest mniej.

Wysłane z mojego SM-G975F przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]Też byłam wrażliwa na zapachy. Odrzucało mnie wszystko, co mięsne, a w pierwszym trymestrze mogłam jeść same pomarańcze (a wcale za nimi nie przepadam). W ciąży podobałam się sobie. Urósł mi tylko brzuch, nie wywaliło mnie na boki, nogi nie puchły.
Mój poród lekki nie był, wody odeszły po 2 w nocy, a skończył się 10:31. Położna powiedziała, że miałam "poród traumatyczny", bo dziecko było ułożone twarzą do góry, przez co nieźle mnie (i siebie) tam w środku poharatało. Znieczulenie pomagało tylko do czasu. Dużo dawała mi obecność mojej lekarki prowadzącej.
Co do seksu, to jest tak samo, jak przed ciążą, zawsze byłam bardzo wrażliwa i łatwo osiągałam orgazm i w tej kwestii nic się nie zmieniło. Plusem nacięcia jest to, że po szyciu wyglądam tam na dole lepiej niż wcześniej Jak byłam w ciąży, to często słyszałam, że pierwsze dziecko rodzi się najczęściej po terminie, mnie się wydawało, że urodzę przed, a młody postanowił przyjść na świat dokładnie w dniu ustalonym na pierwszej wizycie u lekarza

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[e36b38c1b02253f65e484b4d30ebb09d9d5f8578_646d4571ebe9e]

Kończę niedługo trzydziestkę i nic się u mnie nie "przestawiło"
Nie lubię dzieci, niepotrzebnych krzyków, płaczu, zachcianek, buntu nastoletniego. Poza tym temat ciąży i porodu przeraża mnie na tyle, że to kolejny bardzo mocny argument.

Zdecydowałam z partnerem, że nie będziemy mieć dzieci, a jeśli w przyszłości nam się odwidzi, to adoptujemy.

Takie rozwiązanie to dla mnie duży plus, bo nie czuję już tej presji czasu (tyle się mówi, jak cudowne jest macierzyństwo, sens życia itp, niby wiesz swoje ale jakieś tam ziarenko zwątpienie zostaje - a może to inni mają rację?).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[echme]

Jak miałam te 20 lat to zdecydowanie twierdziłam że dzieci mieć nie chce. Ale potem poznałam mojego męża i zmieniłam zdanie że chce mieć z nim dziecko kiedyś tam. I musiało minąć wiele wiele lat. W międzyczasie pare razy wydawało mi się że mogło dojść do zapłodnienia i pamietam to jako najgorsze chwile w moim życiu. Teraz mam 30 lat, mamy własne mieszkanie, stabilna prace i uznaliśmy że to jest ten czas. Jak nam się nie udawało to bardzo to przeżywałam ale udało się i jestem na początku ciąży. Nie wypowiem się o połogu itp bo to wszystko przede mną i oczywiście przeraża mnie to ale wizja dziecka jest jakby ważniejsza?
Jeszcze muszę wspomnieć że dzieci nie lubię, nie toleruje ich w moim towarzystwie, nie zachwycam się nimi, uważam że małe dzieci są brzydkie. Ale myśle że ze swoim będę miała inaczej. I nie żałuje na razie decyzji jaką podjęliśmy.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[pempek]

Ja nigdy nie miałam instynktu macierzyńskiego rozwiniętego. Decyzja o staraniach o dziecko wydawała mi się niemożliwa do podjęcia jednak w wieku lat 27 wpadłam i urodziłam jak miałam 28 lat. Teraz moja córka jest dla mnie najważniejszym człowiekiem na świecie i ciesze się, że stało się jak się stało, bo gdyby nie ta wpadka to do tej pory nie miałabym dzieci.

[Carola16]

U mnie od zawsze zero instynktu , dzieci nie lubię, ich krzyki, wrzaski i fochy doprowadzają mnie do szału a jednak odkąd poznałam mojego faceta to wiem, że chce mieć z nim dziecko . Przeraża mnie ta myśl, ale jednak czuje że odnajdziemy się w tej roli

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

U mnie zmiana w 2 stronę. Małe dzieci mnie niesamowicie drażnią i w życiu bym się już nie zdecydowała na kolejne.

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

No połog to nic fajnego, nawal pokarmu, baby blues, zastoje mleka, szczypiące krocze, krwawienie...ale zlatuje, ja powtarzałam sobie, że najgorsze są pierwsze 2 tygodnie do miesiąca, a potem jest deko lepiej. I faktycznie, tak było u mnie. Po 3 miesiącach bylam juz innym człowiekiem, dziecko wtedy też nawiązuje kontakt, śmieje się. Najlepsze, ze chcialam karmić 6 mc, potem rok, a po roku tak się rozkręciłam, że wytrwałam do 2,5. Rok juz nie karmie, jeszcze mam mleko w piersiach. Dziwna sprawa, ciekawe jak długo to zanika. Drugiego dziecka raczej nie chce, bo nie wyobrażam sobie znowu byc tak uwiązaną w domu. Teraz dopiero odzywam, dziecko chodzi do przedszkola, może nocować u dziadków, nawet ma wakacje z nimi jeździ. Pozatym 2 małych ludzi wymaga mase uwagi, mało co czasu zostaje dla siebie a ja jestem jednak troche egoistka i lubie byc tez sama ze sobą. Przy dwójce byłoby to juz mocno utrudnione.

Wysłane z mojego SM-G975F przy użyciu Tapatalka

[a240a5cdc9601fd61cd3ffc006c0fc885123340f_657b9702b0d25]

Napisane przez drzewosandalowe

Ja w Twoim wieku uważałam się za małą dziewczynkę, dziecko

What ?

Napisane przez drzewosandalowe

(mam 29 lat, niedługo 30).

Jesteś ledwo trzy lata po tym jak myślałaś o sobie jako o dziecku i dziewczynce.


To jest jakieś dziwne.

Napisane przez drzewosandalowe

To nie te czasy, kiedy KAŻDA musi mieć

A kiedy KAŻDA MUSIAŁA mieć ?

W Średniowieczu chyba.

[Limonka2738]

Też mam 28 lat i nie mam instynktu.

Oczywiście nie chce przechodzić przez ciążę i połóg oraz okres, kiedy dziecko cię wkurza 24/7, bo nie ma nic innego do roboty jak leżeć, spać i płakać.

Ale jeszcze bardziej nie chcę kształtować nowego człowieka. Nie chcę być odpowiedzialna za niego, jego dobrobyt, musieć mu zapewnić opiekę i utrzymanie.

Nawet ze zwierzakiem, jakbym bardzo nie dala rady, to zawsze można oddać w inne ręce. Nie jestem wielką fanką tego rozwiązania, ale jakbym naprawdę sobie nie radziła z psem, to mogłabym rozważyć.

Jeśli chodzi o dziecko, to jest to odpowiedzialność na całe życie. Nie wyobrażam sobie sprowadzić na świat człowieka, a potem go oddać albo zostawić samemu sobie.

Więc jak będzie miało 30 lat, życie mu się posypie, to dalej zapewniłabym mu dom i wsparcie.

A ja nie jestem taki typem człowieka, który sie dobrze odnajduje w takich sytuacjach. Irytuje mnie, że miałabym swoje życie podporządkować pod dziecko. No bo żłobek otwierają o 7 i trzeba je tam zawieźć. Ani to wina dziecka, ani żłobka, ale wiem, że będzie mnie to irytowało.

A mam wystarczająco dużo obowiązków dotyczących mnie, żeby brać na sobie te dotyczące kogoś.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[malypeszek]

Możliwe, że pojawi ci się chęć w okolicach trzydziestki. Ja tak miałam i widzę w postach wyżej, że nie tylko ja. Nie przepadałam za dziećmi jakoś specjalnie ale z czasem zaczęłam czuć że tego chcę. Obecnie czekam na narodziny pierwszego dziecka. Jak na razie chcę mieć czwórkę , ale możliwe że życie to zweryfikuje po pierwszym

[a240a5cdc9601fd61cd3ffc006c0fc885123340f_657b9702b0d25]

Napisane przez Mijanou

Do decyzji o macierzynstwie się albo dorasta albo nie.

Przyznam, że trochę mnie drażni ta klisza myślowa.
Dorasta, albo nie.
Tzn., że jak ktoś świadomie decyduje, że dzieci mieć nie będzie, to znaczy, że nigdy nie dorósł do posiadania ich ?
To implikuje tak powszechne zresztą w społeczeństwie wnioski, że bezdzietni są niedojrzali, nieodpowiedzialni i wieczne z nich dzieci. Tacy właśnie 'niedorośli'.

To jest po prostu nieprawda i dziwi mnie, że Ty sama jako bezdzietna to podtrzymujesz.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez Limonka2738

Ale jeszcze bardziej nie chcę kształtować nowego człowieka. Nie chcę być odpowiedzialna za niego, jego dobrobyt, musieć mu zapewnić opiekę i utrzymanie.

Napisane przez Limonka2738

A ja nie jestem taki typem człowieka, który sie dobrze odnajduje w takich sytuacjach. Irytuje mnie, że miałabym swoje życie podporządkować pod dziecko. No bo żłobek otwierają o 7 i trzeba je tam zawieźć. Ani to wina dziecka, ani żłobka, ale wiem, że będzie mnie to irytowało.

A mam wystarczająco dużo obowiązków dotyczących mnie, żeby brać na sobie te dotyczące kogoś.

No, też mnie męczą i stresują takie drobne niedogodności życiowe, do tego jestem choleryczką, więc jeszcze gdyby doszły mi dodatkowe wkurzające problemy organizacyjne związane z dzieckiem, to już w ogóle byłabym kłębkiem nerwów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ballantines_1]

Dziewczyny dziękuję za tak duży odzew, jesteście super Ja nie mam stresu czy mi się odmieni czy nie, bo jak mówiłam to nie jest mój priorytet, ale sama myśl się pojawia.. Pewnie troszkę przez ciąże znajomych itd.
Poruszyłyście ważny temat - czy chciałabym kształtować małego czloweka i mieć go obok siebie.. I tutaj już zdecydowanie siebie widzę. Odstręcza mnie ten początek i cześć czysto fizjologiczna, ale tak sobie myślę, że nawet dzieci z rodziny takie w wieku powyżej roku już są okej, czasem się nimi opiekuję i sprawia mi to jako taką radość, na pewno nie męczy. Tylko te noworodki jakieś takie nie bardzo widzę, że wielu z was się odmieniło w okolicach 30-stki, więc szansa jest. Na pewno nic nie zrobię wbrew sobie, bo nie wyobrażam sobie obsługiwać tego niemowlaka z przymusu czy co gorsza z obrzydzeniem, na zasadzie smutnego obowiązku. Fajnie się was czyta i strasznie się cieszę, że piszecie wprost co i jak, a nie takie udawanie że ciąża i połóg to miód malina, a uśmiech bombelka wszystko zmieni

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[amillia]

Dla osób, które nie wiedzą, czy im się odmieni, a nie chcą ryzykować, że w późniejszym wieku natura sama za nich podejmie decyzję jest jeszcze opcja zamrożenia komórek jajowych/zarodków. Sama się zamierzam zdecydować za ~2 lata, raczej nie będę chciała mieć dziecka do tego czasu, a dobrze się zabezpieczyć gdyby mi się odwidziało na przykład w wieku 35 lat.

[pempek]

Napisane przez Ballantines_1

Dziewczyny dziękuję za tak duży odzew, jesteście super Ja nie mam stresu czy mi się odmieni czy nie, bo jak mówiłam to nie jest mój priorytet, ale sama myśl się pojawia.. Pewnie troszkę przez ciąże znajomych itd.
Poruszyłyście ważny temat - czy chciałabym kształtować małego czloweka i mieć go obok siebie.. I tutaj już zdecydowanie siebie widzę. Odstręcza mnie ten początek i cześć czysto fizjologiczna, ale tak sobie myślę, że nawet dzieci z rodziny takie w wieku powyżej roku już są okej, czasem się nimi opiekuję i sprawia mi to jako taką radość, na pewno nie męczy. Tylko te noworodki jakieś takie nie bardzo widzę, że wielu z was się odmieniło w okolicach 30-stki, więc szansa jest. Na pewno nic nie zrobię wbrew sobie, bo nie wyobrażam sobie obsługiwać tego niemowlaka z przymusu czy co gorsza z obrzydzeniem, na zasadzie smutnego obowiązku. Fajnie się was czyta i strasznie się cieszę, że piszecie wprost co i jak, a nie takie udawanie że ciąża i połóg to miód malina, a uśmiech bombelka wszystko zmieni

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To szybko mija na szczęście, ja również prawdziwą radość z bycia matką zaczęłam odczuwać jak moja córka podrosła.

W innym wątku wizażanka zasugerowała, że być może matka będzie odczuwała większą radość z opieki nad dzieckiem kiedy trochę dorośnie, większość innych ją zrugała za to i wyśmiała, ale ja tak miałam w sumie. Pierwszy rok życia malucha to była dla mnie duża frustracja, później już było coraz lepiej - teraz mam 8 latkę i jest super, można pogadać na ciekawe tematy, czegoś pouczyć, pograć w gry, ona sama się sobą zajmie, ma swoje obowiązki, teraz czuje się dużo bardziej spełniona w roli matki

[elvegirl]

Ja zawsze wiedziałam, że chcę mieć dziecko/dzieci, ale...jeszcze jest czas, jeszcze zdążę, no przecież jestem za młoda, mam za pstro w głowie, no litości jeszcze to i tamto trzeba ogarnąć i w ogóle ciąża to dla mnie od razu wizja Obcego w brzuchu i te pieluchy i omg omg...i tak się obudziłam po trzydziestce z pomalutku zaczynającym się sypać zdrowiem i świadomością, że lepiej fizycznie to już nie będzie i albo spinam poślady i odstawiam antykoncepcję, albo podejmuję decyzję raz na zawsze, że dziecka nie będzie. Wygrała jednak wizja życia z małym człowiekiem Ni cholery bym tego instynktem macierzyńskim nie nazwała
Życie z dzieckiem jest bardzo bardzo inne, w wielu aspektach trudniejsze, ale kocham tego małego potwora i cieszę się że jest. I żałuję, że zdecydowałam się tak późno, gdybym się ogarnęła wcześniej to może byłaby dwójka.

Fizyczne konsekwencje ciąży są. Brzuch nie wrócił do formy, rozstępy pojawiły się chwilę przed porodem i niestety cofnęła się tylko część, moje problemy ze stawami się pogłębiły w trakcie ciąży i już ich nie cofnę. Ale samą ciążę miałam fajną, poród ekspresowy i wręcz przyjemny Połóg też ok, mimo nacięcia siedziałam normalnie Chyba najbardziej dało mi w kość to, co hormony i odpowiedzialność za niewinne stworzenie robią z głową. I to już chyba nie minie :P

---------- Dopisano o 13:04 ---------- Poprzedni post napisano o 13:01 ----------

Napisane przez amillia

Dla osób, które nie wiedzą, czy im się odmieni, a nie chcą ryzykować, że w późniejszym wieku natura sama za nich podejmie decyzję jest jeszcze opcja zamrożenia komórek jajowych/zarodków.

Na to bym się nie zdecydowała, bo zwyczajnie uważam że fizycznie i psychicznie bym później nie udźwignęła ani ciąży, ani samej opieki nad dzieckiem. Ale to kwestia indywidualna, wiadomo, każdy się starzeje w swoim tempie.