Czuję się jak nudziara

[paulinna100]

Hej. Od jakiegoś czasu mam takie uczucie bycia beznadziejną, nudną. Praktycznie miałam je od dziecka, ale teraz jeszcze bardziej się nasiliło. Teraz mam 18 lat i szczerze to nigdy nie miałam mnóstwo znajomych, nawet obecnie nie mam paru zaufanych osób, przyjaciół. Zawsze było tak, że jak siedziałam z koleżanką nieważne czy w klasie, czy w autobusie, to ona wybierała sobie inną, ciekawszą do rozmowy, raz miałam sytuację że na kolonii wystawiła mnie koleżanka z którą byłam umówiona na dzielenie pokoju. Ona sobie poszła do innej, ciekawszej. Ja ciągle mam poczucie bycia gorszą, zawsze porównuje się do tej, do tamtej, że ten chłopak na pewno będzie się ze mną nudził, wybierze moją koleżankę, bo jest ciekawsza, jest naturalna i jest przede wszystkim sobą. Chodziłam do psychologa, wykryła u mnie niewielką fobię społeczną, jednak ja nie jestem przeraźliwie nieśmiała. Załatwię wszystko, i pogadam raczej z każdym, ale będę się wtedy stresować i mieć to cholernie poczucie, że ta osoba ma mnie za sztywniarę, że jestem nudna, że mnie nie polubi. I rzeczywiście ludzie mnie nie lubią. Nawet gdy raz zrobiłam imprezę to ludzie wcześniej się zmyli, no nie byli zainteresowani. Na różnych ogniskach mam wrażenie że jest zamuł, bo nie umiem jakoś tego rozkręcić. Nie jestem atrakcyjna towarzysko dla ludzi, krótko mowiac. Darowałam sobie szukanie chłopaka, bo jeśli któryś się mną zainteresuje to tylko ze względu na wygląd, a potem ucieka, jestem dla niego nudna. Czasem sobie myślę, że jestem ładna ale nijaka (z tym wyglądem nie miałam na celu wywyższać się)
Powiecie pewnie, że nie wszyscy muszą być duszami towarzystwa- zgadzam się, tylko że ja w takim gronie bliższym tj rodzina i jedna koleżanka potrafię być naprawdę osobą zabawną(no może mi się zdaje) i otwartą. Pewnie mistrzem humoru nie jestem co mnie trochę dziwi, bo mój tata potrafi rozkręcić każdą imprezę i ciągle sypie kawałami na imprezach. Ale czemu jest tak, że ludzie odrzucają moje towarzystwo i to tak otwarcie- np gada ze wszystkimi w kółku na przerwie a ode mnie się autentycznie odwraca. I co ja mam robić? Skakać, grać błazna żeby mnie zauważyli? I tak od paru lat mówię różne głupie rzeczy żeby być zabawną i nie jestem do końca sobą.
Najgorsze jest to poczucie bycia nudną w każdej rozmowie, przed każdym spotkaniem i w większości sytuacji, gdy mam kontakt z innymi ludźmi. Nie umiem tego zwalczyć od tylu lat. Ma ktoś podobnie? Proszę, doradźcie mi cośChciałabym się wyluzować i żyć normalnie, bez żadnych urojeń że mnie ktoś lubi/nie lubi.

[WDM]

Napisane przez paulinna100

Hej. Od jakiegoś czasu mam takie uczucie bycia beznadziejną, nudną. Praktycznie miałam je od dziecka, ale teraz jeszcze bardziej się nasiliło. Teraz mam 18 lat i szczerze to nigdy nie miałam mnóstwo znajomych, nawet obecnie nie mam paru zaufanych osób, przyjaciół. Zawsze było tak, że jak siedziałam z koleżanką nieważne czy w klasie, czy w autobusie, to ona wybierała sobie inną, ciekawszą do rozmowy, raz miałam sytuację że na kolonii wystawiła mnie koleżanka z którą byłam umówiona na dzielenie pokoju. Ona sobie poszła do innej, ciekawszej. Ja ciągle mam poczucie bycia gorszą, zawsze porównuje się do tej, do tamtej, że ten chłopak na pewno będzie się ze mną nudził, wybierze moją koleżankę, bo jest ciekawsza, jest naturalna i jest przede wszystkim sobą. Chodziłam do psychologa, wykryła u mnie niewielką fobię społeczną, jednak ja nie jestem przeraźliwie nieśmiała. Załatwię wszystko, i pogadam raczej z każdym, ale będę się wtedy stresować i mieć to cholernie poczucie, że ta osoba ma mnie za sztywniarę, że jestem nudna, że mnie nie polubi. I rzeczywiście ludzie mnie nie lubią. Nawet gdy raz zrobiłam imprezę to ludzie wcześniej się zmyli, no nie byli zainteresowani. Na różnych ogniskach mam wrażenie że jest zamuł, bo nie umiem jakoś tego rozkręcić. Nie jestem atrakcyjna towarzysko dla ludzi, krótko mowiac. Darowałam sobie szukanie chłopaka, bo jeśli któryś się mną zainteresuje to tylko ze względu na wygląd, a potem ucieka, jestem dla niego nudna. Czasem sobie myślę, że jestem ładna ale nijaka (z tym wyglądem nie miałam na celu wywyższać się)
Powiecie pewnie, że nie wszyscy muszą być duszami towarzystwa- zgadzam się, tylko że ja w takim gronie bliższym tj rodzina i jedna koleżanka potrafię być naprawdę osobą zabawną(no może mi się zdaje) i otwartą. Pewnie mistrzem humoru nie jestem co mnie trochę dziwi, bo mój tata potrafi rozkręcić każdą imprezę i ciągle sypie kawałami na imprezach. Ale czemu jest tak, że ludzie odrzucają moje towarzystwo i to tak otwarcie- np gada ze wszystkimi w kółku na przerwie a ode mnie się autentycznie odwraca. I co ja mam robić? Skakać, grać błazna żeby mnie zauważyli? I tak od paru lat mówię różne głupie rzeczy żeby być zabawną i nie jestem do końca sobą.
Najgorsze jest to poczucie bycia nudną w każdej rozmowie, przed każdym spotkaniem i w większości sytuacji, gdy mam kontakt z innymi ludźmi. Nie umiem tego zwalczyć od tylu lat. Ma ktoś podobnie? Proszę, doradźcie mi cośChciałabym się wyluzować i żyć normalnie, bez żadnych urojeń że mnie ktoś lubi/nie lubi.

Imo takie rzeczy biorą sie0 u ludzi stąd, że mają ciągle włączoną opcję "autocenzor". Zobacz co sama piszesz, to ciekawe: masz to przed spotkaniem, te "urojenia". Rada: wyłącz spinkę.
Zamiast próbować być mistrzem ciętej riposty (nie każdy musi nim być, żeby go lubiano), pozwól sobie na nieco ekspresji, nie cenzuruj: a to powiedz co sobie myślisz, a to o tym, co Ci się właśnie chce robić. A jak czujesz się nudna nawet przed sobą, to może nawet przed sobą tego nie ujawniasz?

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

No to po prostu wyluzuj się i żyj normalnie, ludzie odbierają Ciebie tak, jak Ty sama siebie odbierasz. Jeżeli tworzysz wokół siebie otoczkę "Ja chyba jestem nudna, i tak nikt nie będzie chciał ze mną rozmawiać" to po prostu odstraszasz od siebie ludzi, bo wołasz o kontakt, o zainteresowanie, a tak naprawdę przez ten brak pewności siebie, zamykasz się na innych. Ponadto przez tą opcję "cenzury", żeby "przypadkiem nie powiedzieć czegoś głupiego" możesz faktycznie wydawać się oschła, mało emocjonalna, nawet sztuczna, jak mówi koleżanka wyżej, pozwól sobie na ekspresyjność.

Nikt Ci tutaj jednej, prostej recepty nie zaserwuje, sama musisz nad sobą popracować. Również kiedyś miałam ten problem i pierwszym krokiem było postawienie nie na ilość, ale na jakość - wolę mieć dosłownie trzech znajomych, a takich, z którymi mogę porozmawiać, niż cały tabun jakichś pajaców, którzy są obok tylko, jak czegoś chcą. Trzeba po prostu włączyć się w rozmowę, okazać zainteresowanie tym, co mówi inna osoba, dużo się uśmiechać - niby taki wyświechtany frazes, a naprawdę może dużo zdziałać. A masz jakieś zainteresowania, jakieś hobby?

[Maalinkaaaa]

[1=daf502bc9430c04b8cbdbd9 4f51a8624bed02f84_61e0bd2 ac4d4e;42317104]No to po prostu wyluzuj się i żyj normalnie, ludzie odbierają Ciebie tak, jak Ty sama siebie odbierasz. Jeżeli tworzysz wokół siebie otoczkę "Ja chyba jestem nudna, i tak nikt nie będzie chciał ze mną rozmawiać" to po prostu odstraszasz od siebie ludzi, bo wołasz o kontakt, o zainteresowanie, a tak naprawdę przez ten brak pewności siebie, zamykasz się na innych.

[/QUOTE]


To nie jest takie proste. Nie idzie się tak po prostu wyluzować i "o". Nie da się. Sama mam z tym problem,dlatego rozumiem dziewczynę .

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Napisane przez Maalinkaaaa

To nie jest takie proste. Nie idzie się tak po prostu wyluzować i "o". Nie da się. Sama mam z tym problem,dlatego rozumiem dziewczynę .

To JEST takie proste. I mówię to jako osoba, która miała z tym naprawdę olbrzymi problem.

[Valentina_Rosa]

witaj w klubie... jakbym czytała o sobie.. a mój tata taki sam jak Twój. Tyle, że ja mam 19 lat ..

[Maalinkaaaa]

[1=daf502bc9430c04b8cbdbd9 4f51a8624bed02f84_61e0bd2 ac4d4e;42317415]To JEST takie proste. I mówię to jako osoba, która miała z tym naprawdę olbrzymi problem.[/QUOTE]


Nie jest. Przynajmniej ja nie potrafię pstryknąć palcem i stać się kimś innym. Jest mi ciężko chociaż bardzo bym chciała.

---------- Dopisano o 16:15 ---------- Poprzedni post napisano o 16:14 ----------

Napisane przez Valentina_Rosa

witaj w klubie... jakbym czytała o sobie.. a mój tata taki sam jak Twój. Tyle, że ja mam 19 lat ..

U mnie jest tak samo. Tata z mamą super przebojowi,zwłaszcza tata a ja? Całkiem inna, i wcale nie jest mi z tym dobrze.

[Valentina_Rosa]

Napisane przez Maalinkaaaa

Nie jest. Przynajmniej ja nie potrafię pstryknąć palcem i stać się kimś innym. Jest mi ciężko chociaż bardzo bym chciała.

---------- Dopisano o 16:15 ---------- Poprzedni post napisano o 16:14 ----------




U mnie jest tak samo. Tata z mamą super przebojowi,zwłaszcza tata a ja? Całkiem inna, i wcale nie jest mi z tym dobrze.

doskonale Cię rozumiem

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Napisane przez Maalinkaaaa

Nie jest. Przynajmniej ja nie potrafię pstryknąć palcem i stać się kimś innym. Jest mi ciężko chociaż bardzo bym chciała.

Ależ tu wcale nie chodzi o udawanie kogoś innego, przeciwnie. Tylko o wiarę w siebie, pewność, o spojrzenie na własną osobę łaskawszym okiem, bo naprawdę od tego w głównej mierze zależy, jak nas inni postrzegają.

[barbarka444]

[1=daf502bc9430c04b8cbdbd9 4f51a8624bed02f84_61e0bd2 ac4d4e;42317724]Ależ tu wcale nie chodzi o udawanie kogoś innego, przeciwnie. Tylko o wiarę w siebie, pewność, o spojrzenie na własną osobę łaskawszym okiem, bo naprawdę od tego w głównej mierze zależy, jak nas inni postrzegają.[/QUOTE]

Mogłabyś napisać coś więcej, jak dokładnie sobie poradziłaś Bardzo mnie to ciekawi (piszę w pozytywnym sensie)

[Elfir]

Napisane przez Maalinkaaaa

Nie jest. Przynajmniej ja nie potrafię pstryknąć palcem i stać się kimś innym. Jest mi ciężko chociaż bardzo bym chciała.[COLOR=Silver]
.

Przecież Tassarinian pisze by byc sobą i nikogo nie udawać. Własnie dlatego, że próbujesz pstrykać i się zmieniać, to ci nie wychodzi.

[greenlemon]

.

[Maalinkaaaa]

Napisane przez Elfir

Przecież Tassarinian pisze by byc sobą i nikogo nie udawać. Własnie dlatego, że próbujesz pstrykać i się zmieniać, to ci nie wychodzi.

Być sobą...ale zmienić się tak od razu nie idzie,chociaż bardzo chcę.

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Napisane przez barbarka444

Mogłabyś napisać coś więcej, jak dokładnie sobie poradziłaś Bardzo mnie to ciekawi (piszę w pozytywnym sensie)

Nie było żadnych afirmacji, żadnych wizyt u specjalistów. Ot, po prostu stwierdziłam, że czuję się bardzo źle nie mogąc złapać dobrego kontaktu z drugim człowiekiem, doszło do tego, że starałam się aż za bardzo, przez co byłam okropnym natrętem, kiedy już ktoś się mną zainteresował, jak zwierzaczek, złakniony głaskania, a z drugiej strony bałam się cokolwiek zacząć, wyprowadzić inicjatywę, byłam bardzo bierna, ze strachu przed jakąś gafą, odrzuceniem, taka cicha mysza.

Dla mnie to niewiele różniło się od decyzji o odchudzaniu - i tu, i tu ciężka praca nad sobą, której nikt nie zrobi za Ciebie, gdzie do wszystkiego trzeba dojść samemu. Ale się opłaciło i teraz naprawdę jestem zupełnie inną osobą, nareszcie czuję się sobą, czuję się dobrze.
Zaczęłam od małych kroczków, od większego udzielania się w rozmowach, od uśmiechu właśnie, zagadywania znajomych w szkole, od proponowania jakiegoś wyjścia miłego na piwo, pewność siebie przyszła sama i całkowicie zmieniło się to, jak ludzie mnie postrzegają. Naprawdę, bardzo trudno mi to wytłumaczyć, to był dość złożony proces, choć nie mogę powiedzieć, że długi, w skrócie mówiąc chodzi o to, żeby pokonać ten strach i się przełamać, z każdym następnym razem jest już coraz prościej, żeby pracować nad poczuciem własnej wartości, nie zrażać się, jeżeli coś nie wyjdzie, otworzyć się i pozwolić innym się poznać, nie tworzyć wokół siebie skorupki. Naprawdę, najtrudniejsze są początki.

[Ania3111]

Nie ma nic gorszego, niż "zmuszanie" innych Osób do sympatii wobec siebie, udając kogoś kim się nie jest. Nie jesteś wodzirejem na weselu i nie musisz nikogo zabawiać. Nie każdy rodzi się z dowcipem. Natomiast łatwo popaść w śmieszność i chyba tutaj tkwi przyczyna.
Znam wielu Ludzi, którzy również nie należą do "dusz towarzystwa", a mimo wszystko są lubiani.
Masz potworne kompleksy i wyczuwają to inni - stąd ich dystans do Ciebie.
Zacznij myśleć pozytywnie i mówić to "kim jesteś, a nie kim chciałabyś być".

[paulinna100]

wlasnie nie mam zbyt wielu zainteresowan, pasji, ale zauwazylam ze nie kazdy musi je miec, zeby byl zauwazany, lubiany

[MsMuffinska]

Napisane przez Maalinkaaaa

To nie jest takie proste. Nie idzie się tak po prostu wyluzować i "o". Nie da się. Sama mam z tym problem,dlatego rozumiem dziewczynę .

Miałam ten sam problem (może nie wpływał na moje życie aż tak, jak u autorki, ale też mi to bardzo przeszkadzało). A właściwie dalej mam, ale jest już dużo lepiej. Próbowałam latami jakoś sobie z tym poradzić i doszłam do wniosku, że nie ma innego wyjścia niż przestać się przejmować tym, co.inni o mnie myślą .
Po prostu pewnego dnia dotarło do mnie, że przez takie przejmowanie się wiele w życiu tracę, a życie jest w końcu tylko jedno. Wiem, że brzmi to bardzo banalnie, ale mi takie myślenie pomogło .
Nie jest to może najłatwiejsze, ale da się - także więcej wiary w siebie dziewczyny .
Jeszcze dodam, że mi bardzo pomogło zapisanie się na różne zajęcia gdzie byłam zmuszona poznawać nowych ludzi, typu taniec, język, wolontariat (to ostatnie szczególnie polecam - robienie czegoś dla innych daje niesamowitego kopa pozytywnej energii i naprawdę pozwala poznać super ludzi ).

[Morgana25]

Chodź dalej do psychologa, samej raczej będzie Ci ciężko. Widać, że tak bardzo wmówiłaś sobie, że jesteś nudna, że już z samego stresu pewnie nie wiesz, co powiedzieć. O wiele za bardzo się spinasz, jak napisały dziewczyny, ale jeśli to trwa już tak długo, raczej bez psychologa będzie ci ciężko to zwalczyć.

Znajdź sobie też hobby - jak jesteś w czymś dobra, to naprawdę pomaga zwiększyć poczucie własnej wartości. Poznasz nowych znajomych o podobnych zainteresowaniach i od razu będziecie mieli ciekawe tematy do rozmowy o wspólnym hobby.