Studentki po przejściach... (rok/2/3 do tyłu,dziekanki, 578 kierunków za nami itp.:))

[kateee94]

Zawsze byłam pewna, że po liceum pójdę na studia (licencjat + mgr od razu) i w wieku 24 lat będę szukała "poważnej" pracy

Nie stało się tak.. pierwsze studia (filologia romańska) rzuciłam po semestrze - to nie było to, męczyłam się.

Poszłam na kulturoznawstwo (od pazdziernika zaczne 3 rok) - chciałam zostać animatorem kultury, dużo w tym kierunku działałam - wolontariat itp. Podobało mi się do czasu, kiedy uświadomiła sobie, że ja chciałabym chcieć się tym zajmować, bo to takie fajne, kreatywne itp., ale czasami zwyczajnie się męczyłam!

Na drugim roku dobrałam sobie na drugi kierunek filologię angielską, ale długo tego nie pociągnęłam - plany zajęć nie chciały ze sobą współpracować

szkoda, szkoda, ale w międzyczasie dostałam pracę jako przewodnik, no i jak tak podglądałam prace w muzeum innych pracowników to do mnie dotarło. ja bym chciała być człowiekiem czynu, ale po prostu to nie dla mnie. ja najbardziej chciałabym się zajmować reklamą, marketingiem, kadrami itp. w instytucjach kultury (chociaz niekonicznie, ale byloby milo, bo sztuka i kultura to ciągle moja pasja - choc juz nie tak wielka jak 2 lata temu).

No i co? Można by zrobić przecież sobie licencjat z drugiego kierunku, jakieś zarządzanie, jakaś ekonomia.... No i złożyłam na zarządzanie, od października mam zacząć.

No i tak - co by tu dalej robić. Za rok obronię licencjat z tej kultury, ale wiem, że nie chcę robić magisterki z niczego co ma związek z kulturą, sztuką, historią itp. Po prostu więcej tego nie potrzebuję.

To co z tą magisterką?
A no właśnie - nie mam pojęcia!

Czy waszym zdaniem koniecznie trzeba mieć tego magistra, jak nie chce się być nauczycielem, prawnikiem itp.

Kiedyś to dla mnie było oczywiste - magister musi być. Ale jak patrzę na oferty pracy w HR, reklamie itp. - olać tego magistra, a czasem i studia! Doświadczenie i języki! To jest potęga! (chyba w prawie każdej branży).

Może olać tego magistra, pozasuwać gdzieś na praktyki związane z HR i nauczyć się w końcu niemieckiego?

Coś czuję, że jeszcze wiele przebojów na uczelni przede mną... chociaż chciałabym już czuć spokój - "studiuję sobie, jest fajnie, nie chcę nic już zmieniać" - ehhh marzenie!

Trochę się rozpisałam, ale może to was zachęci do zwierzeń i do wymiany doświadczeń, porad itp.

I błagam - piszcie co studiowałyście konkretnie, czasem widzę tu posty "kiedyś studiowałam przez dwa lata to,a później tamto" - to nic nie wnosi

[Kornellis]

kateee94
Ty się ciesz, że jesteś tylko tak po przejściach.. bo u mnie to się skończyło o wiele gorzej... mój były uważał, że kobieta nie musi mieć wyższego... a że byłam z nim długo.. to ja matury nie miałam zdanej! Rozstaliśmy się prawie 3 lata temu i stwierdziłam, że coś z tym życiem trzeba zrobić


Skończyłam technikum administracyjne będąc jeszcze z byłym - ogólnie strata czasu i pieniędzy. Choć obiecywali pracę itp. to w urzędach wszędzie chcą wyższe.


Jestem po pierwszym roku zarządzania - Nie wiem czy ta wiedza komuś przydaję się w życiu praktycznym... Filozofia... Socjologia... Kalkulacja (nie wiem czy ktoś ręcznie jeszcze liczy który kredyt mu się bardziej opłaca). Ogólnie czuję, że to nie to... dlatego chyba wybiorę specjalizację połączoną z moim drugim kierunkiem i postaram się zrobić uprawnienia na mediatora biznesowego. Choć mam mieszane uczucia, gdyż zastanawiam się jeszcze nad obsługą klienta - specjalizacja do wszystkiego i niczego.


Prawo - po pierwszym roku, podoba mi się na tym kierunku, bo dowiaduję się o rzeczach, które już mi się przydają... (nie mówię o Logice oczywiście). Gdy skończę, będę przed 30...


W tym roku złożyłam papiery na resocjalizację dzienną - z uwagi na fakt możliwości połączenia resocjalizacji z prawem - podoba mi się zawód mediatora, jednak mój TŻ mówi, ze mam odpuścić studia dzienne....


Myślałam też o FiR - w szkole co studiuję prawo, drugi kierunek jest za małe pieniądze, więc mogłabym studiować 3 kierunek zaocznie z niedużą stratą finansów do mojego domu. Pracy po FiR jest dużo. Jedyne co mnie nakłania do tego kierunku. Księgowość swojej byłej firmy prowadziłam sama, wiec powinnam dać radę... ale... na studiach jest masa rzeczy zbędnych.


Ogólnie wiem czego bym chciała, ale droga do tego jest wyboista i boję się, że nie wyjdzie i jestem po prostu na to za stara. Niestety ale w wieku 30 lat wypada już mieć jakąś stabilność zawodową...


Biorąc pod uwagę, że zaraz osoby po odpowiedniku szkoły zawodowej będą mogły iść na studia - ale tylko na licencjat (taka jest propozycja obecnego rządu) to chyba warto zrobić mgr.

[Xennaextra]

Napisane przez Kornellis

kateee94
Jestem po pierwszym roku zarządzania - Nie wiem czy ta wiedza komuś przydaję się w życiu praktycznym... Filozofia... Socjologia... Kalkulacja (nie wiem czy ktoś ręcznie jeszcze liczy który kredyt mu się bardziej opłaca). Ogólnie czuję, że to nie to... dlatego chyba wybiorę specjalizację połączoną z moim drugim kierunkiem i postaram się zrobić uprawnienia na mediatora biznesowego. Choć mam mieszane uczucia, gdyż zastanawiam się jeszcze nad obsługą klienta - specjalizacja do wszystkiego i niczego.


Prawo - po pierwszym roku, podoba mi się na tym kierunku, bo dowiaduję się o rzeczach, które już mi się przydają... (nie mówię o Logice oczywiście). Gdy skończę, będę przed 30...

Przepraszam, jestem tylko po małych przejściach, jedynie zmiana uczelni i nie chcę zaśmiecać Paniom wątku, ale wydaje mi się, że mogę dać jedną przydatną wskazówkę.
Idea studiów czerpie z filozofii. Jak wiemy, na podstawie filmu e=mc2 znaczy to "miłość mądrości". Co prawda idea ta najpełniej wyraża się na Uniwersytetach, jednak na uczelniach prywatnych też warto liznąć dziedziny, od której się zaczęło.
Socjologia, obok psychologii, jest elementarną wiedzą, jeżeli chce się zarządzać. W jaki sposób, nie wiedząc nic o zachowaniu się społeczeństwa czy jednostek można zarządzać? To jak jazda konno siedząc tyłem.
Co do kalkulacji, bo zabolało mnie to najbardziej i skłoniło, do wtrącenia się, a na prawdę nie chciałem. To są studia. To nie jest szkoła zawodowa. Nie ma na celu nauczyć, jak korzystać w punkcie obsługi klienta z np. tabel opłat i prowizji (mówię o tym fragmencie "czy ktoś liczy ręcznie") tylko jak opracowywać takie tabele. Wie Pani, jak dziwne by się to nie wydawało, te tabele nie spadają z nieba, są ludzie, którzy je tworzą. I Ci ludzie też muszą się gdzieś tego nauczyć, temu służą studia.
Co do braku przydatności logiki na prawie, nie dam rady, przepraszam.
Rozumiem, że sytuacja na rynku pracy wymaga studiów nawet do pracy w urzędzie. I że może nie wraca się wtedy do ręcznej kalkulacji. Ale to nie oznacza, że są to przedmioty zbędne ponieważ nie wszyscy idą na studia po wejściówkę na rozmowę o pracę.

[201609050930]

ja akurat doceniam to, że na studiach jest filozofia, etyka, socjologia itp. oczywiście, jak każdy - w sesji na to narzekam

[Kornellis]

histeryczka_sztuki
To jest fajne jakby było tylko na zal, fajnie jest coś o tym wiedzieć... ale uczyć się tego już mniej jeśli kogoś to nie interesuję. Materiał jest na prawdę obszerny. Logika kiedyś była na zarządzaniu ale ją wycofali.
My głównie sprawdzaliśmy na logice czy formuła jest tautologią a na egzaminie nam się oczy otworzyły Mój egzamin w załączniku (ze mną się wszyscy śmieją :P :P bo ja gdzie się da to na egzaminach robię zdjęcie )

[201609050930]

Na mojej uczelni - każdy kierunek ma logikę. To jest chyba najlżejszy z przedmiotow ogólno uniwersyteckich mnie. (logika, historia filozofii, etyka - studia I st.). Staram się doceniać, to czego się uczę, bo wiem, że to pewnie ostatni moment w życiu, kiedy mam czas, siłę i okazję, aby poczytać o filozofii

[Kornellis]

Zazdroszczę takiego podejścia Ja już pracuję ... dlatego może po prostu mi ciężej.

[201609050930]

to jest zrozumiałe, praca na etat męczy i ja podziwiam ludzi, ktorzy dodatkowo studiuja. ja za rok tez juz chce byc na prawie etacie, chce mi sie pracowac, studia czasem mnie mecza - nie nauka, a ich forma. moim zdaniem powinny byc tylko wieczorowe i zaoczne...:|

[rockandrollqueen]

hmm, ja też jestem po małych przejściach, aczkolwiek studia skończyłam. a niedługo zaczynam pracę nie w swoim zawodzie. także się da się

[dzikidiki]

Hej dziewczyny, też jestem studentką z przejściami Aktualnie pracuję w pewnym międzynarodowym projekcie badawczym, jeśli zechciałybyście mi pomóc to zostawiam link do badań. Polegają one na wypełnieniu ankiety. Bardzo dziękuję wszystkim z Was, które mi pomogą!
https://docs.google.com/forms/d/e/1F...1OC0w/viewform

[megamag]

Napisane przez Xennaextra

Ale to nie oznacza, że są to przedmioty zbędne ponieważ nie wszyscy idą na studia po wejściówkę na rozmowę o pracę.

To jest niestety patologia polskiej edukacji. Odsądziliśmy od czci i wiary zawodówki i technika, a potem nam się studia wyższe z tymi zawodówkami mylą. I trochę też patologia pracodawców, którzy do głupich prac wymagają ludzi z wyższym wykształceniem, zamiast przyuczyć kogoś zaraz po szkole. Pewnie dlatego tak nam się to wszystko pomerdało, bo jak idziesz do prostej roboty, to bez sensu się wydaje wiedzieć, jak się tworzy cały system.

[oh Mandy]

Napisane przez Kornellis

Prawo - po pierwszym roku, podoba mi się na tym kierunku, bo dowiaduję się o rzeczach, które już mi się przydają... (nie mówię o Logice oczywiście). Gdy skończę, będę przed 30...

Hm, powszechna czy rzym takie przydatne?

[life01]

I ja sie podpinam
2 lata temu studiowałam dziennie biotechnologie, nie poszło mi dobrze z chemia- zrezygnowałam. Od połowy semestru, od marca, poszłam na zaoczne do WSB, 'finanse i rachunkowosc' - błąd zycia, poniewaz, gdybym miała całe zycie pracowac w papierach, to by mnie cos trafiło..
Rok temu poszłam na elektroradiologie zaoczne, aktualnie mam isc na drugi rok, ale zdałam sobie sprawę, ze wykonując ten zawód, całe zycie bede sie stresować (oczywiscie miałam te świadomość przed wyborem, ale myslalam, ze przejdzie mi to), generalnie chodzi o zdrowie, bo elektroradiologia wiąże sie z promieniowaniem, tylko i wyłącznie, a tego sie boje.
Aktualnie chce zrezygnować z tego kierunku i dalej nie wiem co robic
Moje marzenie to położnictwo, ale studiować tego nie moge, bo nie mam możliwości wyjechania z miasta, w moim tego nie ma, z powodu chłopaka, którego nie chce opuszczać i tracić z nim kontaktu, bo do tej pory widywaliśmy sie dzien w dzien i mie wyobrazam sobie, zeby było inaczej
Mysle o biotechnologii, ale nie wiem, czy to bedzie rzeczywiscie to, co chce robic w całym zyciu.. Myslama takze, zeby skończyć biotechnologie i po niej, pójść na położnictwo (moze by sie cos zmieniło w Polsce i mozna by studiować ten kierunek zaocznie).
Jestem w totalnej kropce

---------- Dopisano o 09:02 ---------- Poprzedni post napisano o 09:01 ----------

Dodam, ze na biotechnologii na ktorej byłam poraz pierwszy, nie dało rady wziac warunku z chemii, stad taki bieg zdarzeń..
Teraz mysle, ze bym sie spięła i byc moze dała rade..

[nekofood]

Napisane przez life01

I ja sie podpinam
2 lata temu studiowałam dziennie biotechnologie, nie poszło mi dobrze z chemia- zrezygnowałam. Od połowy semestru, od marca, poszłam na zaoczne do WSB, 'finanse i rachunkowosc' - błąd zycia, poniewaz, gdybym miała całe zycie pracowac w papierach, to by mnie cos trafiło..
Rok temu poszłam na elektroradiologie zaoczne, aktualnie mam isc na drugi rok, ale zdałam sobie sprawę, ze wykonując ten zawód, całe zycie bede sie stresować (oczywiscie miałam te świadomość przed wyborem, ale myslalam, ze przejdzie mi to), generalnie chodzi o zdrowie, bo elektroradiologia wiąże sie z promieniowaniem, tylko i wyłącznie, a tego sie boje.
Aktualnie chce zrezygnować z tego kierunku i dalej nie wiem co robic
Moje marzenie to położnictwo, ale studiować tego nie moge, bo nie mam możliwości wyjechania z miasta, w moim tego nie ma, z powodu chłopaka, którego nie chce opuszczać i tracić z nim kontaktu, bo do tej pory widywaliśmy sie dzien w dzien i mie wyobrazam sobie, zeby było inaczej
Mysle o biotechnologii, ale nie wiem, czy to bedzie rzeczywiscie to, co chce robic w całym zyciu.. Myslama takze, zeby skończyć biotechnologie i po niej, pójść na położnictwo (moze by sie cos zmieniło w Polsce i mozna by studiować ten kierunek zaocznie).
Jestem w totalnej kropce

---------- Dopisano o 09:02 ---------- Poprzedni post napisano o 09:01 ----------

Dodam, ze na biotechnologii na ktorej byłam poraz pierwszy, nie dało rady wziac warunku z chemii, stad taki bieg zdarzeń..
Teraz mysle, ze bym sie spięła i byc moze dała rade..

Naprawdę chcesz poświęcić swoją edukację i możliwość późniejszego pracowania w wymarzonym zawodzie dla jakiegoś chłopaka...?

[life01]

Jestem z nim 3 lata, kocham go i moge sobie tylko wyobrazic, jak bede cierpieć, jesli wyjadę i go stracę..
Tak złe i tak niedobrze..

[nekofood]

Napisane przez life01

Jestem z nim 3 lata, kocham go i moge sobie tylko wyobrazic, jak bede cierpieć, jesli wyjadę i go stracę..
Tak złe i tak niedobrze..

3 lata vs 5 lat studiów + 40 lat pracy...
Zrobisz jak chcesz, to Ty będziesz ewentualnie żałować. Właściwie nie powinnam się tu wtrącać, to Twoje decyzje, po prostu naprawdę dziwi mnie takie podejście.

[life01]

Dlaczego piszesz, ze dziwi Cie moje podejście?
Facet, z którym chce byc do konca życia.. Mam zrezygnować z miłości na rzecz studiow?
Zreszta, ja sama bym cierpiała, gdybym od niego odeszła.. Tzn, cieszyłyby mnie studia, ale z drugiej strony żałowałabym, ze opuściłam ukochanego..

[nekofood]

Napisane przez life01

Dlaczego piszesz, ze dziwi Cie moje podejście?
Facet, z którym chce byc do konca życia.. Mam zrezygnować z miłości na rzecz studiow?
Zreszta, ja sama bym cierpiała, gdybym od niego odeszła.. Tzn, cieszyłyby mnie studia, ale z drugiej strony żałowałabym, ze opuściłam ukochanego..

Zwyczajnie mnie to dziwi, bo związek to niepewna inwestycja, w przeciwieństwie do edukacji. Chłopak jest, zaraz go nie ma, a studia zostaną.
Dobra, w sumie takie sprawy to na pw a nie tutaj.

[megamag]

Mnie też to dziwi, chociaż dla mnie związek i rodzina są jednak na pierwszym miejscu. Ale jak kocha to poczeka, nie? Jestem ze swoim mężem już naprawdę długo i przez ten czas nawet mieszkaliśmy w innych krajach. Różnie się w życiu układa i nie zawsze jest tak, jak sobie wymyśliliśmy po prostu. A poza tym, jakby mój mąż wiedział, że ja naprawdę chce coś robić, to sam by mi walizkę spakował. No ale widać inne podejścia.

[life01]

Moj TŻ nie ufa mi na tyle, zeby mnie sama 'puścić' mieszkac do innego miasta. Miał słabą przeszłość i wyjątkowego pecha co do kobiet i teraz mu cieżko.. Sama nie wiem, czy mozna go w ten sposob tłumaczyć, no, ale tak jest

[paula796132]

Ja nie wyjechałam na studia do innego miasta "bo chłopak" i co? żałowałam, teraz po 3 latach oczywiście nie dąsam się z tego powodu, dalej jesteśmy razem, jest nam dobrze, ALE jednak coś fajnego mnie ominęło z tym, że w swoim mieście i tak mogę studiować ten kierunek co 500 km od domu.

ja bym na twoim miejscu wyjechała, jesteście razem już 3 lata to stabilny związek zainwestuj w siebie, bo co z tego, że będziesz na miejscu jak będziesz nieszczęśliwa?

[nekofood]

Napisane przez life01

Moj TŻ nie ufa mi na tyle, zeby mnie sama 'puścić' mieszkac do innego miasta. Miał słabą przeszłość i wyjątkowego pecha co do kobiet i teraz mu cieżko.. Sama nie wiem, czy mozna go w ten sposob tłumaczyć, no, ale tak jest

Nie wiem czy się śmiać czy płakać.

[paula796132]

Napisane przez nekofood

Nie wiem czy się śmiać czy płakać.

ehhh żal mi takich dziewczyn. po co być z kimś kto nam nie zaufa NIGDY? I ona go jeszcze usprawiedliwia, bo on miał "trudną" przeszłość. Widocznie ona chce mieć trudną przyszłość i nikt jej chyba nie przemówi

[casus_belli]

A potem spotykam koleżankę Z. po prawie 10 latach, ale ona na kawę nie wyjdzie bo jej ukochany nie lubi jak ona sama gdzieś wychodzi (autentyk, pewnie biedny też miał "złą przeszłość")

[paula796132]

Napisane przez casus_belli

A potem spotykam koleżankę Z. po prawie 10 latach, ale ona na kawę nie wyjdzie bo jej ukochany nie lubi jak ona sama gdzieś wychodzi (autentyk, pewnie biedny też miał "złą przeszłość")

dokładnie

tyle lat walki kobiet o prawo do m.in edukacji i co - będę studiować byle co, byleby przy ukochanym, który dla mnie nie może się poświęcić

[nekofood]

W sumie nie powinnyśmy tak najeżdżać na dziewczynę, w końcu to jej (chyba?) świadomy wybór co robi ze swoim życiem, ale zwyczajnie żal mi się robi że ambitna dziewczyna ma sobie marnować życie bo pan chłopak sobie nie życzy i "nie puści jej na studia" (zastanawiam się co to w ogóle znaczy tak właściwie. Przywiąże ją do kaloryfera? Jakoś mój umysł tego nie ogarnia, jak można dorosłej osobie czegoś zabronić? ). Lekko przerażające.

[paula796132]

dobra wróćmy do tematu

mam rok "do tyłu", ale jednak uważam, że ten rok sporo mi dał. wiele osob robi sobie przerwe i przez ten czas po prostu siedzi w domu - no takie coś to potępiam mocno i dziwi mnie, że tym osobom nie wstyd i, że rodzice mają to gdzieś.

ja poszłam do pracy, na wolontariat i uczyłam się do matury. Efekt był taki, że dostałam się na studia; w związku z tym, że w pracy się sprawdziłam to na następne wakacje wróciłam tam żeby sobie dorobić, a wolontariiat rozwinął sie tak, że mam sporo doświadczenia w swojej branży (wolontariat i praca). + oczywiście poznałam wiele osób, wiele się nauczyłam itp.

Więc ten rok "do tyłu" z czasem stał się rokiem "do przodu". Czasem na dobre to wychodzi tylko trzeba wyjść z domu.

[life01]

To nie jest do konca tak, ze 'TŻ' powiedział 'nie, nigdzie nie pojedziesz' i koniec. Sprawa wyglada nieco inaczej.
Po pierwsze - kocham go, jestem do niego bardzo przywiązana, przelałam na niego wszystkie uczucia, bo nie miałam łatwego dziecinska, w skrócie, od małego dziecka nie mieszkam z rodzicami. Jest to pierwsza osoba w moim zyciu, ktorej tak ufam, z ktora jestem az tak związana i szczerze, nie wyobrazam sobie zaprzestania widywania sie z nim, z czym wiązałaby sie wyprowadzka do innego miasta na studia. Z jednej strony, chce sie kształcić, wybrac ten wymarzony kierunek i miec do konca zycia satysfakcję, ale z drugiej strony, cierpialabym, gdybym TŻ straciła, tzn, moze bym go nie straciła, ale samo zaprzestanie widywania sie, jest dla mnie bolesne, bo nikogo innego nie mam.
Co do chłopaka, jestem pewna, pomimo swojego wieku i jestem święcie przekonana, ze on do mnie takze, jestesmy zaręczeni, o ślub cieżko, bo jak narazie z pieniędzmi krucho.

Reasumując, cokolwiek bym nie wybrała, bede poszkodowana.
Wspólna przyszłość z TŻ, dzieci, czy wymarzone studia.
Nie wiem, jak dla innych kobiet, ale dla mnie, wybór jest cholernie trudny, ale priorytetem jest rodzina, co nie zmienia faktu, ze w głębi duszy, bede miała żal, ze jednak na te studia nie poszłam.

[blueon]

Moim zdaniem jeśli to jest ten jedyny to ta przerwa nic wam nie zrobi. Natomiast jeśli on Ci nie ufa...boje sie, że to sie przeistoczy w toksyczny związek. Zacznie Ci zabraniać spotykać się z koleżanką, będzie robić kłótnie o wszystko. Też jestem lekko zdziwiona, że wolisz poświęcić całe życie dla niego zamiast zawalczyć o siebie. Życzę Ci, żebyś była z nim faktycznie do końca życia, ale wiesz... życie jest różne i może on jednak znaleźć kogoś innego, a może znajdzie lepszą prace w innym mieście i wyjedzie...

[life01]

Tak sie składa, ze on ma zapewniona prace, bo jego ojciec ma firmę, wiec co do tego, to raczej z praca zostanie tak, jak jest i to mnie tez martwi.
W dodatku, jest wierzący, tzn zielonoświątkowy i zdrady nie wchodzą w grę.
Chciałam w tym roku, po rozmowie z przyjaciółka, wybrac zaocznie biotechnologie(taka jedyna moja nadzieja na cos dobrego), ale co sie okazało, na każdej uczelni w Polsce, nie utworzą kierunku, z racji tego, ze nie ma wystarczającej liczby chętnych.
No i zostałam na lodzie- biotechnologia nie, teraz zrezygnowałam z moim studiow, przez ktore sie stresowałam (nie żałuje). Chciałam isc na dzienną biotechnologie odległa ode mnie o 60 km, dojezdzalabym, ale nie dostałam sie, bo nie mam zdanej chemii.
Totalnie sie tym wszystkim podlamalam, bo jeszcze ostatnia deska ratunku była wlasnie biotechnologia zaoczna, ktora takze nie wypaliła. Ogółem rzecz biorac, 3 lata w plecy bede miała, wliczając nadchodzący rok, w którym prawdopodobnie wpadnę w depresje, bo juz sie podlamalam. Oczywiscie znalazłabym jakas prace, ale u mnie w małej mieścinie, na nic ciekawego bym nie liczyła. Najbardziej boli mnie to, ze to az 3 lata w plecy, moj rocznik bedzie juz kończył studia za rok, a ja bede dopiero zaczynać, no jakas tragedia kompletnie nie wiem co robic