Chciałabym zajść w ciążę, ale się boję

[ola0602]

Witam,

Zaczynam ten wątek, ponieważ nie znalazłam takiego pod który mogłabym się podpiąć. Wiem, że niektórym może wydać się to dziwne, ale chciałabym zasięgnąć porady w sprawie, która jeszcze chwile temu była dla mnie oczywista.
Owszem kieruje sie własnym szczęściem i szczęściem moich bliskich, ale tragedia, która przytrafiła sie niepełne 2 tygodnie temu mojej Przyjaciółce nie daje mi spokoju.
Bardzo chciałabym mieć drugie Dziecko. Mamy z Mężem Córeczkę 3letnią i w pewnym momencie zaczęliśmy sie zastanawiać czy przypadkiem nie jest to odpowiedni czas na Druga Pociechę. Oboje mamy stała pracę, od roku mieszkamy na swoim i chcielibysmy zacząć starania. Jednak 2 tygodnie temu moja Przyjaciółka urodziła w 23 tygodniu Dziecko, które zmarło.
Mój problem polega na tym, że widzę jak Ona cierpi, jak nie potrafi pogodzic sie ze stratą...nie chcę jej przysparzać dodatkowego bólu i jednocześnie sie boję...Boje się, że tak na prawde nie wiem jaki los jest mi pisany i jednoczesnie nie chciałabym żeby nasze relacje się zmieniły.
Czy Któraś z Was miała podobna sytuację? Jak z niej wybrnęłyście?

Pozdrawiam,
Ola

[acidka]

Są różne wydarzenia w życiu, które zmieniają nasz sposób patrzenia na świat, czasem na jakiś czas, czasem na stałe.
Myślę, że mocno wczuwasz się w sytuację przyjaciółki, współczujesz jej i siłą rzeczy Twoja głowa przekłada jej doświadczenie na Twoje własne - nic w tym dziwnego.
Daj sobie trochę czasu na uspokojenie emocji i poukładanie w głowie tego, co przydarzyło się bliskiej Ci osobie. Czas zmienia perspektywę.

[ola0602]

Napisane przez acidka

Są różne wydarzenia w życiu, które zmieniają nasz sposób patrzenia na świat, czasem na jakiś czas, czasem na stałe.
Myślę, że mocno wczuwasz się w sytuację przyjaciółki, współczujesz jej i siłą rzeczy Twoja głowa przekłada jej doświadczenie na Twoje własne - nic w tym dziwnego.
Daj sobie trochę czasu na uspokojenie emocji i poukładanie w głowie tego, co przydarzyło się bliskiej Ci osobie. Czas zmienia perspektywę.

Właśnie w tym wszystkim chyba miałabym w pewnym sensie poczucie winy... Ona tak bardzo czekała :/

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez ola0602

Witam,

Zaczynam ten wątek, ponieważ nie znalazłam takiego pod który mogłabym się podpiąć. Wiem, że niektórym może wydać się to dziwne, ale chciałabym zasięgnąć porady w sprawie, która jeszcze chwile temu była dla mnie oczywista.
Owszem kieruje sie własnym szczęściem i szczęściem moich bliskich, ale tragedia, która przytrafiła sie niepełne 2 tygodnie temu mojej Przyjaciółce nie daje mi spokoju.
Bardzo chciałabym mieć drugie Dziecko. Mamy z Mężem Córeczkę 3letnią i w pewnym momencie zaczęliśmy sie zastanawiać czy przypadkiem nie jest to odpowiedni czas na Druga Pociechę. Oboje mamy stała pracę, od roku mieszkamy na swoim i chcielibysmy zacząć starania. Jednak 2 tygodnie temu moja Przyjaciółka urodziła w 23 tygodniu Dziecko, które zmarło.
Mój problem polega na tym, że widzę jak Ona cierpi, jak nie potrafi pogodzic sie ze stratą...nie chcę jej przysparzać dodatkowego bólu i jednocześnie sie boję...Boje się, że tak na prawde nie wiem jaki los jest mi pisany i jednoczesnie nie chciałabym żeby nasze relacje się zmieniły.
Czy Któraś z Was miała podobna sytuację? Jak z niej wybrnęłyście?

Pozdrawiam,
Ola

Ja byłam po tej drugiej stronie, straciłam dziecko w 30 tc.
Moja rada - po prostu z nią bądź. Dwa tygodnie to bardzo mało czasu, musi go jeszcze dość sporo upłynąć, żeby życie wróciło na dawne tory, a przede wszystkim, żeby koleżanka przeżyła żałobę we wszystkich jej etapach. Ale to, że przy niej jesteś, jesteś gotowa jej pomóc i ją wysłuchać jest dla niej na pewno bardzo ważne, nawet jeśli tego nie okazuje.
Rozumiem, że boisz się reakcji przyjaciółki na to, że Ty byłabyś w ciąży? Czy sama teraz boisz się ciąży, bo szczerze mówiąc nie jestem pewna?

[ola0602]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53014092]Ja byłam po tej drugiej stronie, straciłam dziecko w 30 tc.
Moja rada - po prostu z nią bądź. Dwa tygodnie to bardzo mało czasu, musi go jeszcze dość sporo upłynąć, żeby życie wróciło na dawne tory, a przede wszystkim, żeby koleżanka przeżyła żałobę we wszystkich jej etapach. Ale to, że przy niej jesteś, jesteś gotowa jej pomóc i ją wysłuchać jest dla niej na pewno bardzo ważne, nawet jeśli tego nie okazuje.
Rozumiem, że boisz się reakcji przyjaciółki na to, że Ty byłabyś w ciąży? Czy sama teraz boisz się ciąży, bo szczerze mówiąc nie jestem pewna?[/QUOTE]

Najbardziej boję się tego, że Ona będzie przez to bardziej cierpiała. Teoretycznie obie jesteśmy młode, więc kwestia posiadania dzieci jest otwarta.Tylko, że Ona jest dla mnie jak siostra, więc o Nią w tym momencie najbardziej się martwię...

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez ola0602

Najbardziej boję się tego, że Ona będzie przez to bardziej cierpiała. Teoretycznie obie jesteśmy młode, więc kwestia posiadania dzieci jest otwarta.Tylko, że Ona jest dla mnie jak siostra, więc o Nią w tym momencie najbardziej się martwię...

Nie będę ściemniać, że nie zrobi to na niej wrażenia. Ale zapewne prędzej czy później pogodzi się z tym, że życie idzie swoim tokiem i kobiety wokół niej zachodzą w ciążę - a może pewnego dnia i ona będzie chciała spróbować ponownie. Ale już o tym, czy i kiedy jej powiedzieć, musisz zadecydować sama, bo ją najlepiej znasz.

[ola0602]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53014289]Nie będę ściemniać, że nie zrobi to na niej wrażenia. Ale zapewne prędzej czy później pogodzi się z tym, że życie idzie swoim tokiem i kobiety wokół niej zachodzą w ciążę - a może pewnego dnia i ona będzie chciała spróbować ponownie. Ale już o tym, czy i kiedy jej powiedzieć, musisz zadecydować sama, bo ją najlepiej znasz.[/QUOTE]
W tej kwestii zdecydowanie się zgadzam. Nie potrafię pojąć jak bardzo los jest niesprawiedliwy, bo tak w rzeczywistości tak wiele Kobiet zasługuje żeby być Mamą, a nie mogą :/
Ironia losu chciała, że Jej bratowa jest teraz w ciąży i urodzi 2 tygodnie po Jej planowanym terminie, więc to również będzie dużym przeżyciem. Myślę, że dodatkowo emocji Jej teraz przysparzać nie będę...Poczekam.
Dziękuję za to, że odezwał się Ktoś kogo dotknęło to osobiście. Wiem, że to bólu nie zmniejszy, ale mocno przytulam do serca.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez ola0602

W tej kwestii zdecydowanie się zgadzam. Nie potrafię pojąć jak bardzo los jest niesprawiedliwy, bo tak w rzeczywistości tak wiele Kobiet zasługuje żeby być Mamą, a nie mogą :/
Ironia losu chciała, że Jej bratowa jest teraz w ciąży i urodzi 2 tygodnie po Jej planowanym terminie, więc to również będzie dużym przeżyciem. Myślę, że dodatkowo emocji Jej teraz przysparzać nie będę...Poczekam.
Dziękuję za to, że odezwał się Ktoś kogo dotknęło to osobiście. Wiem, że to bólu nie zmniejszy, ale mocno przytulam do serca.

Dziękuję. U mnie minęło już sporo czasu, ze wszystkim się oswoiłam i ciąże znajomych mnie tylko bardzo cieszą (tzn. nigdy nie było tak, żeby mnie nie cieszyły, to tylko takie małe ukłucie było..). Poza tym mam drugie, zdrowe i kochane dziecko.
Na pewno i u Twojej przyjaciółki wszystko się ułoży. I jedyną sensowną radą jest tutaj - poczekać i naprawdę czas leczy rany, to nie pusty frazes.

[ZamyslonaRoztargniona]

Ola ja przy tak ważnym życiowym wyborze, jak decyzja o zostaniu matką, nie kierowałabym się tym, jak odczuje to koleżanka. To zbyt poważna decyzja by podejmować ją czy odkładać ze względu na postronną osobę.

Czujesz, że to ten czas, to staraj się o dziecko, ale nie dziel się tym z koleżanką w stylu relacji na gorąco:
staramy się dziś, za 2 dni
idę po test
robię test
2 kreski
pierwsza wizyta, zakupy itd.
Nie obnosiłabym się ze swoim szczęściem. Poinformowałabym, ale bez szczegółów.

U mnie w dalszej rodzinie była sytuacja z porodem po 30tc. Dziecko zmarło przed urodzeniem. Matka nazwała go załóżmy Piotruś. No i kilka lat później jedna z jej kuzynek urodziła syna i nazwała go również Piotruś. Dla matki nieżyjącego dziecka był to policzek, bo ona uważa że imię Piotruś jest zarezerwowane tylko dla jej dziecka.

[ola0602]

Napisane przez ZamyslonaRoztargniona

Ola ja przy tak ważnym życiowym wyborze, jak decyzja o zostaniu matką, nie kierowałabym się tym, jak odczuje to koleżanka. To zbyt poważna decyzja by podejmować ją czy odkładać ze względu na postronną osobę.

Czujesz, że to ten czas, to staraj się o dziecko, ale nie dziel się tym z koleżanką w stylu relacji na gorąco:
staramy się dziś, za 2 dni
idę po test
robię test
2 kreski
pierwsza wizyta, zakupy itd.
Nie obnosiłabym się ze swoim szczęściem. Poinformowałabym, ale bez szczegółów.

U mnie w dalszej rodzinie była sytuacja z porodem po 30tc. Dziecko zmarło przed urodzeniem. Matka nazwała go załóżmy Piotruś. No i kilka lat później jedna z jej kuzynek urodziła syna i nazwała go również Piotruś. Dla matki nieżyjącego dziecka był to policzek, bo ona uważa że imię Piotruś jest zarezerwowane tylko dla jej dziecka.

Wcale się nie dziwię, że kuzynka odniosła to do siebie. Taka sytuacja jest z pewnością bardzo przykra.
Ja wiem, że nie powinnam sie w tej kwestii na nikogo oglądać, ale Ona nie jest dla mnie osobą postronną. Jest dla mnie jak siostra i wiem, że mogłoby to ja zaboleć :/

[karolca]

Gdy byłam w ciąży, radosna nowinę ogłosiła także moja kuzynka. Opowiadalysmy sobie o przebiegu ciazy, samopoczuciu i w ogóle o wszystkim, chyba tylko tydzień różnicy był między ciazami. Pod koniec pierwszego trymestru kuzynka straciła ciaze. Do dzis, a minely 4 lata ma problem aby porozmawiać, choć doczekala sie upragnionego dziecka.
Mogę się tylko domyślać, ze odczuwa jakieś negatywne emocje mając świadomość, że jej dziecko byłoby takie jak moje.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez karolca

Gdy byłam w ciąży, radosna nowinę ogłosiła także moja kuzynka. Opowiadalysmy sobie o przebiegu ciazy, samopoczuciu i w ogóle o wszystkim, chyba tylko tydzień różnicy był między ciazami. Pod koniec pierwszego trymestru kuzynka straciła ciaze. Do dzis, a minely 4 lata ma problem aby porozmawiać, choć doczekala sie upragnionego dziecka.
Mogę się tylko domyślać, ze odczuwa jakieś negatywne emocje mając świadomość, że jej dziecko byłoby takie jak moje.

To chyba zależy od człowieka. Ja już nie mam kompletnie żadnych emocji, jak patrzę na dzieci, w wieku których byłoby moje starsze dziecko. (tzn. mam normalne emocje jak do wszystkich dzieci). Ale każdy przeżywa inaczej.

[ola0602]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53086501]To chyba zależy od człowieka. Ja już nie mam kompletnie żadnych emocji, jak patrzę na dzieci, w wieku których byłoby moje starsze dziecko. (tzn. mam normalne emocje jak do wszystkich dzieci). Ale każdy przeżywa inaczej.[/QUOTE]



Wydaje mi się właśnie, że duże znaczenie ma charakter . Wiadomo, że każdy podchodzi do tego bardzo emocjonalnie...Kilka dni temu usłyszałam słowa, że chyba nie chce mieć drugiego dziecka, bo nigdy nie pokocha tak mocno jak kocha teraz...A wczoraj, że rozmowa z Mężem dużo Jej dała, że jeżeli dostanie zielone światło od lekarza to czemu mieliby nie spróbować? Oboje bardzo pragną być Rodzicami

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez ola0602

Wydaje mi się właśnie, że duże znaczenie ma charakter . Wiadomo, że każdy podchodzi do tego bardzo emocjonalnie...Kilka dni temu usłyszałam słowa, że chyba nie chce mieć drugiego dziecka, bo nigdy nie pokocha tak mocno jak kocha teraz...A wczoraj, że rozmowa z Mężem dużo Jej dała, że jeżeli dostanie zielone światło od lekarza to czemu mieliby nie spróbować? Oboje bardzo pragną być Rodzicami

Dobrze, że ma wsparcie w mężu, to bardzo ważne. I taka sinusoida jest normalna.