Kobieta w zwierciadle literatury (wyzwanie czytelnicze)

[brombusia]

Pozwolicie, że się przyłączę ?
Też wybieram się dzisiaj do biblioteki, a tę książkę chciałam przeczytać już dawno, w ten sposób będę miała przynajmniej okazję do miłej dyskusji
Pozdrawiam

[Nenya_89]

Napisane przez brombusia

Pozwolicie, że się przyłączę ?
Też wybieram się dzisiaj do biblioteki, a tę książkę chciałam przeczytać już dawno, w ten sposób będę miała przynajmniej okazję do miłej dyskusji
Pozdrawiam

Oczywiście, że pozwolimy
Witamy w naszych skromnych progach

[brombusia]

Napisane przez Nenya_89

Oczywiście, że pozwolimy
Witamy w naszych skromnych progach

Dziękuję .
Melduję, że wyprawa do biblioteki zakończona sukcesem.
Jutro zacznę czytać

[Nenya_89]

Kurczę, ciężko mi się to czyta. Ale jeszcze tylko 100 stron

Nie wiem czy zauważyłyście, ale zbliżamy się do końca wyzwania. Co dalej? Przedłużamy obecny temat czy może zaczynamy coś nowego? Czy w ogóle rezygnujemy?

[Mariah]

Ja jestem za przedłużeniem tego wątku Z pewnością jest jeszcze mnóstwo powieści, które kwalifikują się pod nasz temat, ja chętnie widziałabym tu jeszcze np. Annę Kareninę czy Portret damy

Nie mam też nic przeciwko nowemu wyzwaniu. Propozycje możemy składać TUTAJ(klik!).

[Mariah]

Gustave Flaubert "Pani Bovary"
Wydana w 1857 roku powieść Gustawa Flauberta o miłości naiwnego wdowca – doktora Karola Bovary – do pozornie cnotliwej córki jego pacjenta – Emmy Rouault. Autor ukazuje w książce upadek kobiety już w chwili zawarcia przez nią związku małżeńskiego.

Treść:
Uwaga: poniżej znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Lekarz Karol Bovary zostaje wyswatany przez swoich rodziców z podstarzałą wdową Heloizą Dubuc. Z czasem kobieta staje się apodyktyczna i nad wyraz podejrzliwa, na jaw wychodzi również fakt o jej zatajonym kredycie hipotecznym. Heloiza, czując się osaczoną i wyszydzaną przez społeczeństwo, nie wytrzymuje napięcia i w wyniku krwotoku umiera.
Niedługo po śmierci Heloizy owdowiały pan Bovary zawiązuje znajomość z początkowo sympatyczną i ładną córką swojego pacjenta – Emmą Rouault. Niewinna przyjaźń wkrótce przeradza się w miłość. Po odczekaniu okresu żałoby odbywa się huczne wesele. Jednak po kilku dniach Emma, tytułowa pani Bovary, zdaje sobie sprawę z faktu, że nie darzy uczuciem swojego mało atrakcyjnego małżonka. Marzy o miłości idealnej, niezwykłej, którą poznała czytając romanse. Jej odczucia stopniowo nasilają się od momentu, gdy spędza wieczór na balu u markiza d'Andervilliers, gdzie styka się francuską arystokracją i wówczas zaczyna upodabniać się do tamtejszej klasy wyższej, doprowadzając siebie do upadku psychicznego.
Kobieta staje się rozrzutna, rujnuje majątek męża. Po roku małżeństwa rodzi córkę, Bertę, nie wykazuje jednak ani odrobiny zainteresowania dzieckiem. Poznaje arystokratę Rudolfa Boulanger, z którym po cichu romansuje, nadal szukając niezwykłego uczucia z książki i idealnego mężczyzny, jednak znudzony hrabia nie angażuje się w rolę kochanka Emmy zbyt długo – listownie zrywa z nią znajomość, doprowadzając ją do długotrwałej choroby, w czasie której nie ma z Emmą kontaktu. Po wyzdrowieniu pani Bovary wydaje się przybliżać do swojej rodziny, jednak nie na długo – do miasta przybywa jej dawny adorator, Leon i bohaterka ponownie dopuszcza się cudzołóstwa.
Kobieta kłamie, oszukuje swojego męża, coraz bardziej z każdym dniem. Żyje w świecie ułudy, nie chcąc dopuścić do siebie realiów. Zaniedbuje dom i rodzinę, teściowa zarzuca jej lenistwo i ateizm. Nikt jednak nie wie o jej niewierności, a zaślepiony pan Bovary wierzy w każdy jej absurdalny pretekst.
Pewnego dnia pani Bovary zostaje powiadomiona o swym kolosalnym zadłużeniu. Nie jest w stanie spłacić długów za luksusowe towary, jakie nabyła, a wierzyciele żądają wyegzekwowania kwoty. Zdesperowana Emma, zwraca się z prośbą do Leona i Rudolfa Boulanger o szybką pomoc materialną, ci jednak nie mogą pokryć tak wysokich kosztów. Pani Bovary, zrujnowana finansowo rozważa zejście na drogę prostytucji, w ostateczności wybiera jednak samobójstwo – zatruwa się arszenikiem i mimo starań męża nie udaje jej się uratować.
Karol Bovary w dalszym ciągu nie wie o cudzołóstwie żony i nadal żyje w przekonaniu o czystości Emmy. Ma żal do Boga o odebranie mu ukochanej małżonki i schodzi na drogę ateizmu, z pokorą spłaca gigantyczne długi zmarłej żony. Pewnego dnia odnajduje listy Emmy świadczące o jej romansach z Rudolfem i Leonem, co doprowadza go do śmierci. Umiera, opuszczając kilkuletnią córkę.
Źródło: Wikipedia



I co sądzicie o tej powieści? A przede wszystkim o jej głównej bohaterce?

[aklat]

To moze zacznę
Nie była to lektura łatwa ani przyjemna Głównie za sprawą tytułowej bohaterki - Emmy Bovary, próżnej, zapatrzonej w siebie i swoje uczucia osoby. Wszystkie jej czyny miały za zadanie jedynie wykreować wizerunek Emmy, wizerunek dla jej otoczenia, ale przede wszystkim dla niej samej. Bo Emma zajmowała sie głównie przeżywaniem swoich uczuć, a nie samym życiem.
Już dawno żadna postać literacka tak mnie nie irytowała. Dopiero gdy w swej próżności Emma doprowadza do swojego upadku, do upadku calej swojej rodziny, zrobiło mi sie jej żal. Gdy miotała się w poszukiwaniu ratunku, zwracała się do byłego kochanka, wierzyciela, obcych ludzi, nie była już irytujaca tylko godna pożałowania. Smutna postac i smutna powieść

[Nenya_89]

Książka w ogóle mi się nie podobała
Emma strasznie irytowała tym zapatrzeniem w siebie. Jej końcowe zachowanie nadal traktowałam jako chęć zaspokojenia własnych zachcianek. Obawiam się, że gdyby znowu się zapożyczyła i spłaciła część długów, jej życie nie uległoby zmianie. Uspokoiłaby sytuacje i dalej mogłaby 'szaleć'.
Im dłużej trwał jej romans z Leonem tym bardziej utwierdzałam się w tym, że Emma jest chora psychicznie.

Najbardziej szkoda mi Berty. To dziecko nie zaznało żadnego szczęścia. Widziała umierającą matkę, widziała martwego ojca - przechodziła z rąk do rąk. I mimo planów Karola, została nikim.

[Mariah]

Przepraszam za spóźnienie, ale zmogło mnie choróbsko

Mnie Pani Bovary również nie przypadła do gustu. Nie mogę powiedzieć, że ciężko mi się czytało lub, że Emma mnie irytowała, bo jako bohaterka była mi raczej obojętna. Ot taka głupiutka istotka nieprzystosowana do życia. Nie wkurzała mnie w każdym bądź razie jak np. Katarzyna Earnshaw z Wichrowych Wzgórz

Bo mnie się właśnie wydaje, że Emma jest nieprzystosowana do prawdziwego życia. I tak jak powiedziała aklat - bardziej zajmowały ją jej uczucia niż życie - ta normalna, szara rzeczywistość. Emma uwielbiała czytać, pasjonowały ją namiętne romanse przedstawiane na kartach ówczesnych powieści i sama marzyła o przeżywaniu takich uczuć. Sama zresztą stwierdziła: [...] przepadam za powieściami, które czyta się jednym tchem, które budzą lęk i niepokój. Nie znoszę pospolitych bohaterów i przeciętnych uczuć, takich jakie spotyka się w życiu.
Problem polega na tym, że w życiu ciężko o takie uczucia a jeśli one następują to są chwilowe, nietrwałe i ... rzadkie.
Mało tego - podczas lektury stwierdziłam także, że Emma niedojrzała do trwałego związku z mężczyzną. Już w parę dni po ślubie przestało jej odpowiadać małżeńskie życie, nie tak je sobie wyobrażała. Gdzie te namiętności? Gdzie porywy serca? Myślała, że miłość powinna spaść wśród gromów i błyskawic jak huragan, który z niebios wtargnąwszy nagle w życie, tratuje wszystko, porywa ludzkie postanowienia jak liście i serce pociąga za sobą w otchłań.

Kiedy umarł ojciec Bovarego, Emma nawet nie potrafiła pocieszyć męża, nie wiedziała, co ma mu powiedzieć i kiedy on rozpaczał, ona myślami wracała do upojnych nocy spędzonych z kochankiem ale nie mogła się skupić, bo przeszkadzała jej obecność świekry i męża (!!!).

Zachowywała się jak nastolatka.

ok, jutro napiszę o jej mężu i kochankach

[Mariah]

Nie ma się co dziwić, że Emma znalazła sobie kochanka, skoro tak bardzo tęskniła za innym, lepszym życiem a takie wydawało jej się każde oprócz małżeńskiego.
Karol, człowiek raczej prosty (w sensie prostoduszny) i mało wymagający od życia nie potrafił zaspokoić duchowych potrzeb swojej żony:

Rozmowa z Karolem była płaska jak uliczny chodnik, a jego myśli, które każdy mógłby wypowiedzieć, przesuwały się w codziennych strojach, nie budząc ani wzruszeń ani śmiechu, ani marzeń.
Przyznawał, że gdy mieszkał w Rouen, nigdy nie przyszło mu do głowy pójść do teatru, by zobaczyć paryskich aktorów. ie umiał ani pływać ani fechtować się, ani strzelać z pistoletu, a kiedyś nie potrafił nawet wytłumaczyć jej fachowego terminu dotyczącego konnej jazdy, który spotkała w jakiejś powieści.
A czyż właśnie mężczyzna nie powinien znać tego wszystkiego, celować we wszelkim działaniu, wtajemniczać kobiety w porywy namiętności i w wyrafinowane tajne życie? Ale on nie potrafił jej niczego nauczyć, nic nie umiał, niczego nie pragnął. Sądził, że jest szczęśliwa.


KArol to typowy pragmatyk realista a Emma bujająca w obłokach marzycielka - romantyczka. Ona chciała chodzić na bale, do opery, do teatru a Karola to raczej nie pociągało.

Leon to podobny typ do Emmy, od razu znaleźli wspólny język. Czy on nie był czasem młodszy od niej? Bo często miałam wrażenie, że on ją kocha miłością takiego młokosa do dojrzałej damy a jej tylko w to graj.

Rudolf za to bez problemu potrafił owinąć ją sobie wokół palca. Nie była w końcu jego pierwszą "ofiarą" Od razu wyczuł czego jej brak i jak ją omamić, to taki typ ognistego kochanka, który bierze bez pytania, co mu się należy i to się Emmie najwyraźniej podobało - pewnie uosabiał jakiegoś bohatera literackiego, do którego Emma kiedyś tam wzdychała ...

No i dziecko - mała Berta. Ja nie wiem, po co ona przyszła na świat, chyba tylko po toby cierpieć. Przecież matka w ogóle nie poświęcała jej uwagi (albo tylko wtedy gdy jej się przypomniało) i gdyby nie mamka to ja nie wiem, co by z tym dzieckiem było. To jest aż nienaturalne, by matka miała tak obojętny stosunek do własnego dziecka i jedncześnie kolejny argument za tym, że Emma psychicznie nie dojrzała ani do roli żony ani matki.

[Nenya_89]

Emma sama zgotowała sobie taki los. Przecież sama zgodziła się na ślub z Karolem - nikt jej nie zmuszał do tego. W dodatku trochę go poznała.

Również miałam wrażenie, że Leon jest młodszy. Ale czy tak było to nie mam pojęcia. Jednak na szczęście był mądrzejszy od niej - nie dał się owinąć wokół palca. Nie dał jej pieniędzy, których chciała.

Mi Emma podpadła już na początku jak 'zachorowała' po balu u Hrabiego. Przeżywała to strasznie, tak jakby to była najważniejsza rzecz w życiu. Ekscesy z kochankami jestem jeszcze w stanie zrozumieć, ale choroba z powodu zakończonego balu? W sumie gdyby nie ten nieszczęsny bal, nie poznałaby i Leona i Rudolfa. Jej życie wyglądałoby zupełnie inaczej.

[Mariah]

Uważam, że Emma kiedy poznała Karola, widziała go przez pryzmat powieści miłosnych. Jak wróciła z klasztoru była rozczarowana swoją egzystencją a pojawienie się w Bertaux młodego lekarza, obudziło w niej nadzieję, na przeżycie "książkowego romansu". Jasne że nie wiedziała, co ją czeka, tego nihdy ne jesteśmy w stanie przewidzieć.

Zresztą, mam wrażenie, że Emma nigdy nie zaspokoi swojego "głodu miłości", że żaden mężczyzna jej do końca nie zadowoli. Ona nie jest zdolna do przeżywania dojrzałej, prawdziwej, normalnej miłości, czyli takiej ze wzlotami i upadkami, z chwilami pełnymi szczęścia jak i szarymi dniami mijającymi bez większych emocji.

[Nenya_89]

Emma powinna pozostać 'wolną' żeby nie mogła nikogo skrzywdzić. Przez jej podejście do życia cierpiało wiele osób: Karol, Berta (przede wszystkim ona), Leon... Ale niestety żyła w złych dla niej czasach.

[Futbolowa]

Może kolejne wyzwanie, bo coś cicho tutaj?

[Lady in Blue]

"Anna Karenina" Lew Tołstoj

Anna Karenina (1873-77) jest najważniejszą powieścią psychologiczną w dorobku pisarza. Już z pierwszego zdania dowiadujemy się, że autor porusza w niej problem rodziny oraz prawa jednostki do szczęścia osobistego. Małżeństwo Kareninów zostaje zniszczone przez wielką, ale występną miłość, kiedy Anna, porwana uczuciem do oficera huzarów, Wrońskiego, decyduje się opuścić dom. Od tej chwili popada w konflikt z otoczeniem, musi wybierać pomiędzy miłością do mężczyzny a miłością macierzyńską. W rezultacie w poczuciu rozczarowania, nękana poczuciem winy, nieuchronnie zmierza do tragicznego zakończenia...

Wspaniała powieść, jedna z moich ulubionych obok Mistrza i Małgorzaty Pamiętam,że w liceum jak koleżanki wybierając sobie temat na ustną maturę z Polskiego o kobiecie fatalnej często wspominały włąsnie o Annie ... Nie uważam jej za kobietę fatalną, tylko po prostu nieszczęśliwą, rozdartą między miłością do mężczyzny a synka. Trzeba też wspomnieć, że czasy w których przyszło jej żyć były trudne, gdyż kobieta która chciała odejść od męża była potępiona przez społeczeństwo ...

[Mariah]

Byłam dzisiaj w bibliotece i niestety nie ma w niej ani Szerokiego Morza Sargassowego ani Villette. Z innego źródła ich raczej nie zdobędę, więc wypadam z wyzwania jeśli chodzi o te tytuły.
Może wybierzemy inne powieści lub w ogóle nowe wyzwanie? Tylko czy jest sens, skoro i tak nikt się tu nie wypowiada, bo wszystko odbywa się na blogach literackich? (gdzie pojawiły się 2 nowe wyzwania )

[magrat16]

Napisane przez Mariah

Byłam dzisiaj w bibliotece i niestety nie ma w niej ani Szerokiego Morza Sargassowego ani Villette. Z innego źródła ich raczej nie zdobędę, więc wypadam z wyzwania jeśli chodzi o te tytuły.
Może wybierzemy inne powieści lub w ogóle nowe wyzwanie? Tylko czy jest sens, skoro i tak nikt się tu nie wypowiada, bo wszystko odbywa się na blogach literackich? (gdzie pojawiły się 2 nowe wyzwania )

ja się już dawno wyłamałam z braku tytułów, teraz planuję nadrobić. ale chodzi mi po głowie, że skoro to wyzwanie powstało w październiku, to może na kolejne 10 miesięcy zaplanować nowe(wyzwanie ruszyłoby z nowym rokiem akademickim)? jaka tematyka?

[Nenya_89]

Ja również tych tytułów nie znajdę w swojej bibliotece i nie wiem czy jest sens ciągnąć wyzwanie nadal. Wypowiada się 2-3 osoby co nie jest wystarczające...

[Mariah]

Przeniosłam dyskusję tutaj(klik!) i zaproponowałam jednocześnie nowe tematy wyzwań