Cierpliwość do dzieciaków ??????

[kaska20_2005]

To co czytam .... dodaje otychy i sily na przyszłe dni!!!! Pozdrawiam wszystkie mamusie

[pearpearl]

Matko, mam niespelna 3 tygodniowego chlopczyka w domu, a juz wlazlam na ten watek... Skoro teraz nie mam cierpliowsci do swojego dziecka, to co dopiero bedzie pozniej?

Podziwiam i nie rozumiem tych kobiet, ktore decyduja sie na kolejne dzieci. Ja czasem marze,zeby cofnac czas o te 9 miesiecy i "uwazac"
Jak tylko wspominam o tym tztowi, to patrzy na mnie jak na potwora...tak wiec chyba przestane mu wspominac

[mama zosi]

Napisane przez pearpearl

Matko, mam niespelna 3 tygodniowego chlopczyka w domu, a juz wlazlam na ten watek... Skoro teraz nie mam cierpliowsci do swojego dziecka, to co dopiero bedzie pozniej?

Podziwiam i nie rozumiem tych kobiet, ktore decyduja sie na kolejne dzieci. Ja czasem marze,zeby cofnac czas o te 9 miesiecy i "uwazac"
Jak tylko wspominam o tym tztowi, to patrzy na mnie jak na potwora...tak wiec chyba przestane mu wspominac

powinno być z każdym tygodniem lepiej... ale nie napiszę, że będzie na 100% bo każde dziecko inne

[DariaKom]

Napisane przez pearpearl

Matko, mam niespelna 3 tygodniowego chlopczyka w domu, a juz wlazlam na ten watek... Skoro teraz nie mam cierpliowsci do swojego dziecka, to co dopiero bedzie pozniej?

Podziwiam i nie rozumiem tych kobiet, ktore decyduja sie na kolejne dzieci. Ja czasem marze,zeby cofnac czas o te 9 miesiecy i "uwazac"
Jak tylko wspominam o tym tztowi, to patrzy na mnie jak na potwora...tak wiec chyba przestane mu wspominac

Przypominam sobie, że na tym samym etapie co Ty jesteś teraz, też miałam takie myśli... nie mogłam znieść tych wszystkich zmian, nic nie było tak jak wcześniej a własny dom był jakby całkiem obcym miejscem. Pamiętam, że córka budziła moje przerażenie a ja wcale nie czułam się matką...ot wróciłam ze szpitala z dzieckiem...nie miałam jakiegoś takiego uczucia że "to MOJE dziecko"... Teraz wiem, że to było zmęczenie, hormonalna huśtawka i osłabienie organizmu. Nie czułam się wtedy psychicznie dobrze. Teraz już nie ma po tym śladu od dawna.
Obserwuj się...możesz mieć depresję poporodową i potrzebować pomocy specjalisty. A tztowi to właśnie koniecznie mów o tym jak się czujesz, bo to pomaga...

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez pearpearl

Matko, mam niespelna 3 tygodniowego chlopczyka w domu, a juz wlazlam na ten watek... Skoro teraz nie mam cierpliowsci do swojego dziecka, to co dopiero bedzie pozniej?

Podziwiam i nie rozumiem tych kobiet, ktore decyduja sie na kolejne dzieci. Ja czasem marze,zeby cofnac czas o te 9 miesiecy i "uwazac"
Jak tylko wspominam o tym tztowi, to patrzy na mnie jak na potwora...tak wiec chyba przestane mu wspominac

baby blues?

[pearpearl]

Napisane przez mama zosi

powinno być z każdym tygodniem lepiej... ale nie napiszę, że będzie na 100% bo każde dziecko inne

Napisane przez DariaKom

Przypominam sobie, że na tym samym etapie co Ty jesteś teraz, też miałam takie myśli... nie mogłam znieść tych wszystkich zmian, nic nie było tak jak wcześniej a własny dom był jakby całkiem obcym miejscem. Pamiętam, że córka budziła moje przerażenie a ja wcale nie czułam się matką...ot wróciłam ze szpitala z dzieckiem...nie miałam jakiegoś takiego uczucia że "to MOJE dziecko"... Teraz wiem, że to było zmęczenie, hormonalna huśtawka i osłabienie organizmu. Nie czułam się wtedy psychicznie dobrze. Teraz już nie ma po tym śladu od dawna.
Obserwuj się...możesz mieć depresję poporodową i potrzebować pomocy specjalisty. A tztowi to właśnie koniecznie mów o tym jak się czujesz, bo to pomaga...

Napisane przez stokrotka_to_ja

baby blues?

wlasnie nie wiem,czy baby blues trwa tak dlugo...
mam niby lepsze momenty, ale wiekszosc czasu chodze struta, a dziecko i macierzynstwo doslownie mnie przerazaja...
boje sie zostawac sama z wlasnym synem i cierpie katusze za kazdym razem, jak tz wychodzi z domu :/
z calych sil chce wierzyc, ze tak jak piszecie, to minie i bedzie tylko lepiej...
jednak jak sobie pomysle, ze nie ma juz odwrotu, ze to sie nigdy nie skonczy, to tak ciezko o pozytywne myslenie...

[bajka1807]

Napisane przez pearpearl

wlasnie nie wiem,czy baby blues trwa tak dlugo...
mam niby lepsze momenty, ale wiekszosc czasu chodze struta, a dziecko i macierzynstwo doslownie mnie przerazaja...
boje sie zostawac sama z wlasnym synem i cierpie katusze za kazdym razem, jak tz wychodzi z domu :/
z calych sil chce wierzyc, ze tak jak piszecie, to minie i bedzie tylko lepiej...
jednak jak sobie pomysle, ze nie ma juz odwrotu, ze to sie nigdy nie skonczy, to tak ciezko o pozytywne myslenie...

polecam z kims szczerze o tym porozmawiac i najlepiej zeby to byl jakis specjalista synek byl planowany ?

[***luna]

Napisane przez pearpearl

wlasnie nie wiem,czy baby blues trwa tak dlugo...
mam niby lepsze momenty, ale wiekszosc czasu chodze struta, a dziecko i macierzynstwo doslownie mnie przerazaja...
boje sie zostawac sama z wlasnym synem i cierpie katusze za kazdym razem, jak tz wychodzi z domu :/
z calych sil chce wierzyc, ze tak jak piszecie, to minie i bedzie tylko lepiej...
jednak jak sobie pomysle, ze nie ma juz odwrotu, ze to sie nigdy nie skonczy, to tak ciezko o pozytywne myslenie...

dla mnie brzmi to jak objawy czegoś poważniejszego niż zwykly baby blues.
Warto porozmawiać z lekarzem czy położną.

Miałam swego czasu podobne odczuci. Nie pomagały zwłaszcza komentarze wokół, że po kolkach będą zęby, po zębach coś tam
I zycia dla mnie nie będzie. Jest zupełnie odwrotnie. Zajęło mi trochę czasu oswojenie pewnych rzeczy. Sprawy nie ułatwiało to, że mały był dzieckiem płaczącym często. Jak się okazało, płakał, bo miał powody, brzuszek go bolał.


Zabkowanie przeszło ok, bunt dwulatka prawie nie był widoczny

[pearpearl]

Napisane przez bajka1807

polecam z kims szczerze o tym porozmawiac i najlepiej zeby to byl jakis specjalista synek byl planowany ?

nie... totalna wpadka do tego zagadka, bo bralam tabletki...

Napisane przez ***luna

dla mnie brzmi to jak objawy czegoś poważniejszego niż zwykly baby blues.
Warto porozmawiać z lekarzem czy położną.

Miałam swego czasu podobne odczuci. Nie pomagały zwłaszcza komentarze wokół, że po kolkach będą zęby, po zębach coś tam
I zycia dla mnie nie będzie. Jest zupełnie odwrotnie. Zajęło mi trochę czasu oswojenie pewnych rzeczy. Sprawy nie ułatwiało to, że mały był dzieckiem płaczącym często. Jak się okazało, płakał, bo miał powody, brzuszek go bolał.


Zabkowanie przeszło ok, bunt dwulatka prawie nie był widoczny

Podobno baby blues moze trwac 4 tygodnie...
Poczekam, poobserwuje sie... jak bedzie zle, to faktycznie chyba pojde szukac pomocy.

Swoja droga, milo przeczytac, ze jednak nie musi byc pozniej tak zle, bo te komentarze o zabkowaniu i o tym, ze duze dzieci to duzy klopot faktycznie nie pomagaja.

Dziekuje Wam wszystkim...

[mama zosi]

Napisane przez pearpearl

nie... totalna wpadka do tego zagadka, bo bralam tabletki...

moje dziecię też nie było planowane i całą ciąże bałam się, że nie dam sobie z nią rady
ale ona chyba chce mamusi wynagrodzić fakt, że jest samotną mamą, bo grzeczna od pierwszego dnia do dziś (a zaraz kończy 6 miesięcy)

głowa do góry, a psycholog może naprawdę pomóc
ja wiele miesięcy przed zajściem w ciąże leczyłam się z ciężkiej depresji i uważam, że rozmowa plus leki naprawdę pomagają

trzymam kciuki za Was

[metropolitan]

dziewczyny, jesteście dzielne! naprawdę jak czasami czytam, w jak trudnych sytuacjach są niektóre mamy....

moja ciąża była planowana, dziecko wyczekiwane z niecierpliwością, mąż mnie wspierał od samego początku, teraz mam pomoc ze strony obu babć, w każdej chwili mogę małą "podrzucić" a i tak bywają ciężkie momenty. Dlatego naprawdę podziwiam samotne matki, bo musi być ciężko mieć to wszystko na własnych tylko barkach.

I naprawdę pearpearl, zobaczysz, że będzie tylko lepiej. Moja córa teraz ma 1,5 roku i jak na początku nie chciałam żeby rosła tak teraz Bogu za to dziękuję, że już nie mam do czynienia z niemowlakiem, teraz daje mi mnóstwo radości i śmiechu, i naprawdę jestem w stanie normalnie wreszcie funkcjonować, moim zdaniem do roku jest najciężej. Przetrwasz!!

[DariaKom]

Napisane przez pearpearl

nie... totalna wpadka do tego zagadka, bo bralam tabletki...



Podobno baby blues moze trwac 4 tygodnie...
Poczekam, poobserwuje sie... jak bedzie zle, to faktycznie chyba pojde szukac pomocy.

Swoja droga, milo przeczytac, ze jednak nie musi byc pozniej tak zle, bo te komentarze o zabkowaniu i o tym, ze duze dzieci to duzy klopot faktycznie nie pomagaja.

Dziekuje Wam wszystkim...

Nie wiem ile podobno może trwać baby blues...ja bym się tych wiadomości tak kurczowo nie trzymała... może 4 może 6... kto to jest w stanie z taką aptekarską precyzją zmierzyć. Teraz już nie pamiętam bo Maja ma już 9 -cy, ale chyba trwało to jakoś 6 tygodni góra. Też bałam się z młodą sama zostawać... Teraz mnie to bawi...ale moja mama spędziła z nami pierwsze 3 tygodnie i pomagała, wszystkiego nas nauczyła. Tak jakoś po 2 tygodniach jak mama zaczęła przebąkiwać, że może by już do domu pojechała to wyć mi się chciało...jakbym mogła to uczepiłbym się nogi i beczała, żeby nie wyjeżdżała wcale. Bałam się że z niczym nie damy rady a jak tylko mama opuści nasz dom, to zaraz zaczną się dziać mrożące krew w żyłach wypadki: krztuszenie, zachłystywanie, podtopienie w kąpieli. Nic z tego się nie stało jak mama pojechała po 21 dniach a ja dzwoniłam do niej zachwycona, że nic złego się nie dzieje.
Ja dopiero z perspektywy czasu widzę w jak słabej kondycji psychicznej wtedy byłam, zwalając to na zmęczenie...

[pearpearl]

Napisane przez mama zosi

moje dziecię też nie było planowane i całą ciąże bałam się, że nie dam sobie z nią rady
ale ona chyba chce mamusi wynagrodzić fakt, że jest samotną mamą, bo grzeczna od pierwszego dnia do dziś (a zaraz kończy 6 miesięcy)

głowa do góry, a psycholog może naprawdę pomóc
ja wiele miesięcy przed zajściem w ciąże leczyłam się z ciężkiej depresji i uważam, że rozmowa plus leki naprawdę pomagają

trzymam kciuki za Was

bardzo dziekuje

Ja wlasnie tez caly czas sie balam,ze nie dam rady... Ale powiem Ci, ze (tfu tfu) chyba jest troszke lepiej. I ze mna, w sensie psychicznym, i z moim synkiem. Zaczynam coraz bardziej go poznawac i pomalu rozrozniam, kiedy jest glodny, kiedy boli brzuszek, a kiedy chce sie tylko pozalic i potulic. Zaczelam uskuteczniac spacerki i samo przebywanie poza domem sporo daje... Poza tym za nami juz dwie nocki, kiedy Jas troszke dluzej spal i nie musial zasypiac na rekach - wystarczylo, ze lezalam obok i go "czarowalam" masowaniem brzuszka, glaskaniem i smokiem
W domu mam balagan, ale nie bardzo sie tym przejmuje. Jak znajde czas, to posprzatam, jak nie, to przeciez nie umrzemy z brudu Tesciowa gotuje, chociaz nie zawsze jest kiedy to odgrzac

Tz niby pomaga, ale teraz wiekszosc czasu go nie ma niz jest...

A Ty jestes bardzo dzielna, ze sobie radzisz sama. Podziwiam! Cale szczescie, ze Zosia taka grzeczniutka

Napisane przez metropolitan

I naprawdę pearpearl, zobaczysz, że będzie tylko lepiej. Moja córa teraz ma 1,5 roku i jak na początku nie chciałam żeby rosła tak teraz Bogu za to dziękuję, że już nie mam do czynienia z niemowlakiem, teraz daje mi mnóstwo radości i śmiechu, i naprawdę jestem w stanie normalnie wreszcie funkcjonować, moim zdaniem do roku jest najciężej. Przetrwasz!!

dziekuje
kurcze,nie dam rady wiecej odpisac,bo maly glodny i placze

[celka2000]

pearl - jesli poczujesz, ze faktycznie nie dajesz rady - to zwroc sie o pomoc do specjalisty. Takie nagromadzenie zlych emocji pozniej samo sie nie rozwiaze.
Ale podejrzewam, ze to tylko spadek nastroju i burza hormonow i sie wszystko ustabilizuje.
Z mojej strony polecam: idz spac (lub sie chociaz polozyc) jak dziecko spi w dzien, wykap sie w tym czasie, pomysl o sobie. Olej mieszkanie - to nie czas na porzadki. Wychodz jak najwiecej na dwor z dzieckiem. Po poludniu jak jest tz - idz do sklepu sama! (chocby do wiekszego spozywczego na pol godziny). Odpoczniesz a i poczujesz tesknote za dzieckiem. Juz niebawem zycie wroci na wlasciwy tor.
Nie wiem gdzie mieszkasz, ale ja zaczelam chodzic z 2-miesiecznym dzieckiem na aerobik, do kina na seanse z dziecmi itd. Jak nie masz takiej okazji - to mozesz wyjsc do kolezanki itd. To pomaga.
Dziecko to nie uwiazanie w domu. Chyba to jest najtrudniejsze na poczatku (plus przywalenie nowymi obowiazkami), zwlaszcza dla kogos kto sie nie nastawial na taki tryb zycia.
Pomalutku. Daj sobie czas. 3 -miesieczne niemowle jest duuuuuuzo razy mniej wymagajace niz takie 3-tygodniowe. Interesuje sie swiatem, nie piszczy bez potrzeby i czesto potrafi sobie samo lezec i bawic palcami/grzechotkami/podziwianiem zabawek.
buziaki

[candibar]

Pearl ja chciałam powiedzieć, że czułam się identycznie. Mój synek ma 5m-cy i trafiłam na ten wątek bo dziś kompletnie straciłam cierpliwość do niego i wręcz powtarzałam mojemu TZtowi, że nie lubię małego A co dopiero było po porodzie... Muszę przyznać, że przez pierwsze 3 tyg to ja jeszcze nie poczułam do niego miłości, tylko stres, obawa czy nic mu nie jest, ciągle nękałam się myślami czy dobrze się z nim obchodzimy. Aaa, myśli, że PO CO MI TO BYŁO są jak najbardziej normalne Głowa do góry, będzie lepiej.

[natalor]

Ja byłam cierpliwą mamą dopóki córka nie skończyła 3 lat. Staram się nie krzyczeć ale jak proszę5 żeby np się rozebrała a ona mnie olewa to w końcu podnoszę głos i robi to błyskawicznie.Sama córkę wychowuję więc do tego wszystkiego dochodzi zmęczenie przez co dodatkowo jestem nerwowa.Ale staram się panować nad sobą jak mogę .

[pearpearl]

Dziekuje za slowa otuchy, Dziewczyny Od pewnego czasu jest u nas jakby troszke lepiej, chociaz wiadomo, zdarzaja sie gorsze dni, kiedy wszystko znowu mnie przytlacza. Mam jednak teraz wiecej pomocy tzta, wiec jest duzo latwiej. Bardzo dziekuje za rady

Natalor, nie dziwie Ci sie, ze czasem tracisz cierpliwosc. Dla mnie i tak jestes wielka. Podziwiam i jestem pelna szacunku dla wszystkich dziewczyn, ktore same wychowuja dziecko. Ja chyba nie dalabym rady

[mama zosi]

Napisane przez pearpearl

Dziekuje za slowa otuchy, Dziewczyny Od pewnego czasu jest u nas jakby troszke lepiej, chociaz wiadomo, zdarzaja sie gorsze dni, kiedy wszystko znowu mnie przytlacza. Mam jednak teraz wiecej pomocy tzta, wiec jest duzo latwiej. Bardzo dziekuje za rady

Natalor, nie dziwie Ci sie, ze czasem tracisz cierpliwosc. Dla mnie i tak jestes wielka. Podziwiam i jestem pelna szacunku dla wszystkich dziewczyn, ktore same wychowuja dziecko. Ja chyba nie dalabym rady

Dałabyś radę ja też tak myślałam, a teraz jestem bardzo szczęśliwa i mam równie zadowolone prawie 7 miesięczne dziecko

[pearpearl]

Napisane przez mama zosi

Dałabyś radę ja też tak myślałam, a teraz jestem bardzo szczęśliwa i mam równie zadowolone prawie 7 miesięczne dziecko

Gratuluje

Ale ja dalej twierdze, ze ja rady bym nie dala. Widze po tym, jak sobie radze,czy raczej nie radze na wspol z tztem...

[_vixen_]

Napisane przez pearpearl

Matko, mam niespelna 3 tygodniowego chlopczyka w domu, a juz wlazlam na ten watek... Skoro teraz nie mam cierpliowsci do swojego dziecka, to co dopiero bedzie pozniej?

Będzie coraz lepiej, dziecko zrobi się bardziej komunikatywne, nie będzie tyle płakać, będzie się czymś interesować - ja tak się pocieszam, chociaż kilka razy dziennie miewam czasem dość tego kieratu i marzę, kiedy wyjde sobie jak kiedyś do miasta, zjem coś na mieście, połaże sama po sklepach z ciuchami, empiku...
Ostatnio płakałam w piątek...nie pierwszy i nie ostatni raz Ale jakoś dajemy radę, byle dzień (i noc ) do przodu.

Ale powiem Ci coś, bo sama leżałam kilka miesięcy z zagrożeniem porodem przedwczesnym - zawsze jak Ci ciężko, ciesz się, że masz ZDROWE, donoszone dziecko. Bo te trudne początkowe chwile nam miną szybciej niż się obejrzymy. A najważniejsze to mieć zdrowe dziecko, z resztą sobie jakoś poradzimy

[pearpearl]

Napisane przez _vixen_

Będzie coraz lepiej, dziecko zrobi się bardziej komunikatywne, nie będzie tyle płakać, będzie się czymś interesować - ja tak się pocieszam, chociaż kilka razy dziennie miewam czasem dość tego kieratu i marzę, kiedy wyjde sobie jak kiedyś do miasta, zjem coś na mieście, połaże sama po sklepach z ciuchami, empiku...
Ostatnio płakałam w piątek...nie pierwszy i nie ostatni raz Ale jakoś dajemy radę, byle dzień (i noc ) do przodu.

Ale powiem Ci coś, bo sama leżałam kilka miesięcy z zagrożeniem porodem przedwczesnym - zawsze jak Ci ciężko, ciesz się, że masz ZDROWE, donoszone dziecko. Bo te trudne początkowe chwile nam miną szybciej niż się obejrzymy. A najważniejsze to mieć zdrowe dziecko, z resztą sobie jakoś poradzimy

To prawda. Za kazdym razem,kiedy zaczynam sie za mocno nad soba uzalac i narzekac na mego Jaska, to przypominam sobie, jakie ogromne szczescie mnie spotkalo, ze mam zdrowego synka. Nie potrafie wyobrazic sobie bolu rodzicow, ktorych dzieci nie mialy tyle szczescia...

[_vixen_]

Bólu i braku nadziei na to, ze kiedyś będzie zdecydowanie lepiej.

[Monika Zgutka]

Tracenie cierpliwości to rzecz ludzka. najważniejsze by zdawać sobie z tego sprawę i uświadomić sobie, że nasza agresja rodzi agresję. I sami wpadamy w swoją pułapkę. Zamiast nauczyć dziecko spokoju i wyważenia pokazujemy, że naszą reakcja na problemową sytuację jest krzyk. Nic dobrego z tego nie wyjdzie - mały nerwowy człowiek:/
Ale jeżeli mamy świadomość tego, że źle robimy na pewno damy sobie z tym radę. Na początek można nawet odejść od dziecka (by nie widziało naszego zdenerwowania) wyciszyć się i za chwilę wrócić i ze spokojem ponownie podjąć się rozwiązania problemu.
Na początku musimy coś powtórzyć 20 razy, ale jak dziecko zobaczy, że w sposób spokojny acz stanowczy postępujemy dojdzie do wniosku, że nie przeforsuje u nas pewnych rzeczy, to w końcu posłucha się za pierwszym razem.

[DariaKom]

Napisane przez Monika Zgutka

Tracenie cierpliwości to rzecz ludzka. najważniejsze by zdawać sobie z tego sprawę i uświadomić sobie, że nasza agresja rodzi agresję. I sami wpadamy w swoją pułapkę. Zamiast nauczyć dziecko spokoju i wyważenia pokazujemy, że naszą reakcja na problemową sytuację jest krzyk. Nic dobrego z tego nie wyjdzie - mały nerwowy człowiek:/
Ale jeżeli mamy świadomość tego, że źle robimy na pewno damy sobie z tym radę. Na początek można nawet odejść od dziecka (by nie widziało naszego zdenerwowania) wyciszyć się i za chwilę wrócić i ze spokojem ponownie podjąć się rozwiązania problemu.
Na początku musimy coś powtórzyć 20 razy, ale jak dziecko zobaczy, że w sposób spokojny acz stanowczy postępujemy dojdzie do wniosku, że nie przeforsuje u nas pewnych rzeczy, to w końcu posłucha się za pierwszym razem.

Opanować to się można wtedy kiedy nerw nie jest jeszcze maksymalny...po przekroczeniu pewnej granicy jednorożce i tęcza znikają i człowiek traci panowanie nad sobą i wrzaśnie.
Wszyscy wiedzą co powoduje okazywanie złości...ale jak to się ma do tego, że człowiek jest totalnie wytrącony z równowagi? Wtedy nie myśli się racjonalnie i o tym, że za 10 lat dziecko będzie nerwowe...
Człowiek....mimo, że jest rodzicem, jest też człowiekiem i ma święte prawo nie wytrzymać...

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez DariaKom

Człowiek....mimo, że jest rodzicem, jest też człowiekiem i ma święte prawo nie wytrzymać...

ja na to patrzę inaczej

Jako człowiek mam prawo się wsciekać ,ale jako rodzic nie mam prawa ,żeby nie wytrzymać,bo wedlug mnie danie sobie tego prawa prowadzi do uznania wybuchów złości za normę,ot ,nic takiego -mam prawo.
Nie chciałabym ,zeby moje dziecko wrzeszczało,wiec i ja nie wrzeszczę ,a jesli mi sie zdazy,zto przeproszę,tak jak przeprosiłabym kazdego innego za taki wybuch.

[DariaKom]

Napisane przez stokrotka_to_ja

ja na to patrzę inaczej

Jako człowiek mam prawo się wsciekać ,ale jako rodzic nie mam prawa ,żeby nie wytrzymać,bo wedlug mnie danie sobie tego prawa prowadzi do uznania wybuchów złości za normę,ot ,nic takiego -mam prawo.
Nie chciałabym ,zeby moje dziecko wrzeszczało,wiec i ja nie wrzeszczę ,a jesli mi sie zdazy,zto przeproszę,tak jak przeprosiłabym kazdego innego za taki wybuch.

Ja nie uważam wybuchów złości, za normę.. tylko za coś, co może się przytrafić jak się już nie wytrzyma, choć nie powinno się wydarzyć.

Hehe rodzic to nie jest jakaś oddzielna kategoria, twór z kosmosu o niekończącej się energii i nerwach ze stali...to dokładnie ten sam człowiek.

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez DariaKom

Ja nie uważam wybuchów złości, za normę.. tylko za coś, co może się przytrafić jak się już nie wytrzyma, choć nie powinno się wydarzyć.

czyli w zasadzie się zgadzamy

dla mnie "rodzic ma święte prawo" brzmi jak "to normalne i tak moze być"


a co do reszty,jasne,ze rodzic to ten sam człowiek,ale sam fakt bycia rodzicem wymaga korekty pewnych zachowań i pracy nad sobą

[Scio]

Nie mam anielskiej cierpliwości. Czasem mnie szlak trafia jak powtarzam setny raz nie wolno. Czaem mam ochote uciec gdzie pieprz rośnie. Czasem zdarza mi sie krzyknąć, zostawić wrzeszczącą w łóżeczku, bo musze ochłonąć zeby nie wybuchnąć.
Rodzic to też człowiek, ma prawo do gorszego dnia, bólu zęba, zmęczenia, jednak nie ma prawa kierować swoich negatywnych emocji w strone dziecka

[13aa9d55ec6ef8489ab3852d90deb2979ef9d608]

Ja mam 3 latka i też czasami ręce opadają ale na szczęście nie jest najgorzej. Wrzasnąć mi się zdarza gdy po raz enty proszę nie skacz po łóżku, nie chodź po meblach i jak grochem o ścianę wtedy niestety podnoszę głos i wtedy dociera. Jeszcze mam jedną metodę którą wykorzystuje przed krzykiem np. jeżeli zaraz nie przestaniesz czegoś tam nie puszcze ci bajki/ nie kupie czekoladki/ nie pójdziesz na spacer to też często skutkuje.