Lęk separacyjny czy fanaberia? Co zrobić gdy odrosła pępowina? :)

[AnQś]

Napisane przez kropka75

Byłam stanowcza przez chwilę, albo raczej próbowałam i teraz tego żałuję.

Dziecko płakało, a ja z rękoma po kolana od jego noszenia, odkładałam do łóżeczka i czekałam aż przestanie i zaśnie, zgodnie z radami tych doświadczonych, co swoje już odchowali. Bo przecież "w końcu musi zasnąć" albo "kiedyś musi przestać".
Nie musi. Nie przestawał. Nie zasypiał.
Raz jechałam o 21ej prywatnie do lekarza, bo stracił głos z tego płaczu i tylko chrypiał już...

Stałam się przeciwnikiem takich metod. Moje dziecko było z każdym dniem bardziej nieszczęśliwe. A ja nie czułam się wcale lepiej. Odpoczynek też był z tego żaden.

Krzesełko nie jest w użyciu od dwóch miesięcy, bo umiemy już z niego wyjść samodzielnie. (I robimy to po minucie siedzenia w tym więzieniu - bo tak to czujemy.) Tak jak z huśtawki, wanny, łóżeczka...

Napisane przez Luba

Z moją córką było identycznie a poza tym z powodów zdrowotnych nie było wskazane, żeby "płakała az przestanie".
A poza tym co za przyjemnośc (dla mnie) czekać aż dziecko przestanie płakać, jak nie przestaje a ja mam to przeczekiwać z zaciśniętymi zębami.
Odkąd "przyjęłam ją" taka jaka jest i nie "przełamywałam" życie stało się spokojniejsze i piękniejsze dla niej i dla mnie. I z perspektywy czasu żałuję każdej chwili kiedy płakała a nie żałuję czasu który spędzałam z nią, żeby nie płakała Chociaż różni "mądrzy ludzie" (czyt. niektórzy lekarze w rodzinie) twierdzili, że daję się terroryzować i jeszzce tego pożałuję. Muszę znowu pochwalić rozum mojej teściowej, która jako jedna z nielicznych mnie rozumiała i nie mendziła o "terroryzmie"

Kurczę widzicie moja córka nigdy w wielką histerię nie wpadła. Parę razy się zaniosła, wtedy ją uspokajałam i odkładałam do kojca. Ale fakt,że mamy tak "ogromne" mieszkanie,że mnie z tego kojca widziała. Cały czas miała świadomość,że jestem w pobliżu.

A o wychodzeniu z fotelika nie pomyślałam....o matko niehc mój zbój tylko nie nauczy się odkręcania blatu Wtedy przepadnę.

[Jaatkaa85]

Napisane przez kropka75

Byłam stanowcza przez chwilę, albo raczej próbowałam i teraz tego żałuję.

Dziecko płakało, a ja z rękoma po kolana od jego noszenia, odkładałam do łóżeczka i czekałam aż przestanie i zaśnie, zgodnie z radami tych doświadczonych, co swoje już odchowali. Bo przecież "w końcu musi zasnąć" albo "kiedyś musi przestać".
Nie musi. Nie przestawał. Nie zasypiał.
Raz jechałam o 21ej prywatnie do lekarza, bo stracił głos z tego płaczu i tylko chrypiał już...

Stałam się przeciwnikiem takich metod. Moje dziecko było z każdym dniem bardziej nieszczęśliwe. A ja nie czułam się wcale lepiej. Odpoczynek też był z tego żaden.

Krzesełko nie jest w użyciu od dwóch miesięcy, bo umiemy już z niego wyjść samodzielnie. (I robimy to po minucie siedzenia w tym więzieniu - bo tak to czujemy.) Tak jak z huśtawki, wanny, łóżeczka...

U nas to samo; z wózka tez juz wyłazi. Oprócz tego umie wchodzic na stół, wspina sie po krzesle jak wspinaczkowiec jaki. Od dwóch miesiecy autem nie jexdzimy, bo w foteliku nie umie młody wysiedziec.

Napisane przez kropka75

Otóż to.

Ja też żałuję. Pierwsze pół roku to była masakra, ale tak żałuję, że jak by się dało, to bym jeszcze raz przez te męki przeszła, ale teraz już bez takich metod. Wcześniej kupiłabym chustę i nie dałabym sobie przegadać. /I nie odstawiłabym od piersi z powodu nietolerancji laktozy, której syn nie ma i nie miał. Co też by pewnie pomogło, bo na piersi był spokojniejszy./

Moja pediatra wyraziła swoje oburzenie, jak dowiedziała się, że mały śpi z nami. Aż prychała taka była niezadowolona. Ale widząc minę mojego chłopa (a jak on spojrzy to uhu hu hu) zamknęła buzię i tylko wycedziła na koniec (żeby jej było jednak na wierzchu) przez zęby, że co to za metody wychowawcze są...

Lepiej wstawać 100 razy w nocy, zeby sie usamodzielniło dziecko.

Napisane przez Klarissa

Moja mała niedługo będzie mieć 8 miesięcy (nawet nie wiem kiedy to się stało bo ja jeszcze jestem chyba na etapie noworodka ) i aż zaczynam się bać

A tak serio to zastanawiam się czy takie lęki nie wynika po części z powrotu do pracy, a po części z tego, że dziecko spędza 90% swojego czasu z mamą i zwyczajnie boi się innych ludzi. Moje dziecko też nie chce do nikogo iść, od razu płacze i właściwie przez to z nikim jej nie zostawiam (chyba, że śpi to możemy z mężem wyjść, bo sen ma twardy i się nie budzi, więc nie wie, że nas nie ma). Zauważyłam jednak, że jak obcuje z kimś dłużej to jej przechodzi (np. byłam tydzień u rodzinki i mała się jakoś przekonała do babci, na której widok wcześniej ryczała jak bóbr i nie dawała nawet do siebie podejść).

Z drugiej strony tylko raz zostawiłam swoje dziecko na cały dzień i zauważyłam, że mała przez kilka dni mnie obserwowała na zasadzie "idzie, nie idzie, zostawi mnie dzisiaj, nie zostawi", aż mi przykro było z tego powodu... bo przecież za 7 miesięcy raz wyjść z domu bez dziecka to chyba nie taka straszna rzecz... Ale za to z tatusiem chętnie zostaje.

Mój syn nie boi sie innych ludzi, idzie do wszystkich. Jak jest z nianią, to jest ok, z meżem, z innymi - nie ma problemu , tylko jak wychodzę do pracy. Wcześniej ryczał wiecej, a teraz jakby sie przyzwyczaił.
Też nie chcę, aby dziecko sie wypłakiwało, ale do pracy trza isć.

[Klarissa]

To w sumie wszystko jedno czy nazwie się to "lęk separacyjny" czy też zwykła "tęsknota". Gdzieś czytałam/słyszałam (nie pamiętam, możliwe, że na szkole rodzenia) że małe dzieci nie mają poczucia czasu, wobec czego trudno im pojąć, że mama, która wychodzi z domu rano za jakiś czas wróci, bo dla nich oznacza to niewyobrażalny okres czasu bez mamy.

[memi]

Lęk separacyjny ma największe nasilenie w 8 mcu, co nie znaczy, że wcześniej czy później w ogóle go nie ma. U nas było na odwrót- po 1szym roku totalny luz, młody mógł pójść w świat i o mamie zapomnieć.

Ponowne powroty do mamy pojawiają się też ok 2 rż + bunt dwulatka, to dopiero masakra.

[kropka75]

Napisane przez Jaatkaa85

U nas to samo; z wózka tez juz wyłazi. Oprócz tego umie wchodzic na stół, wspina sie po krzesle jak wspinaczkowiec jaki. Od dwóch miesiecy autem nie jexdzimy, bo w foteliku nie umie młody wysiedziec.

Niestety mamy to samo. Włazi na kanapę, z kanapy na parapet potrafi. Ostatnio po kaloryferze próbuje do okna. Pod ławę (na półkę tę pod spodem), na ławę z kanapy. Z wanny wyłazi. Na wózek próbuje wejść jak na trzepak, trzymając się uchwytu nogami wędruje w pionie po oparciu, aż całe ciało ustawia się równolegle do gruntu...

Oczy w doopie już trzeba mieć.

[AnQś]

Boże co mnie czeka.....

[Jaatkaa85]

Napisane przez AnQś

Boże co mnie czeka.....

cos ty, sama radośc.

[kropka75]

Napisane przez Jaatkaa85

cos ty, sama radośc.

[NibyNic]

Napisane przez Jaatkaa85

cos ty, sama radośc.

dokładnie, bo ta mała istota wkurzy Cię, doprowadzi do łez rozpaczy a później przyjdzie, uśmiechnie się, przytuli i się wtedy zastawiasz "dlaczego się tak wkurzyłam?"

[AnQś]

Napisane przez NibyNic

dokładnie, bo ta mała istota wkurzy Cię, doprowadzi do łez rozpaczy a później przyjdzie, uśmiechnie się, przytuli i się wtedy zastawiasz "dlaczego się tak wkurzyłam?"

Sama radość przez łzy Bo jak tu się nie martwić jak dziecko ma takie szalone pomysły
Moja córka ostatnio odkryła jak odsunąć blat w krzesełku. Byłysmy w kuchni, ja niczego nie świadoma sobie radośnie kuchenkę czyściłam. Nagle wydało mi się podejrzanie cicho. Odwracam się a tu Mloda siedzi na kuchennym stole i radośnie kręci gałką od radia
A jakiego miała banana na twarzy

[kropka75]

Napisane przez AnQś

Sama radość przez łzy Bo jak tu się nie martwić jak dziecko ma takie szalone pomysły
Moja córka ostatnio odkryła jak odsunąć blat w krzesełku. Byłysmy w kuchni, ja niczego nie świadoma sobie radośnie kuchenkę czyściłam. Nagle wydało mi się podejrzanie cicho. Odwracam się a tu Mloda siedzi na kuchennym stole i radośnie kręci gałką od radia
A jakiego miała banana na twarzy

Ano niestety.

Ja ostatnio młodego zastałam idącego po kanapie, w kierunku od oparcia do jej brzegu, także wiem jakie to miłe wrażenia są. Ledwie doleciałam...

[katakumba]

ja nie przerabialam az takiego leku separacyjnego, moja to dziecko cyganskie.
ale co zauwazylam, ze jak tatus jest w poblizu to mamusia moze nie istniec. i jak tatus wyjdzie do sklepu to ryk. a jak mamusia, to nawet papa sie nie doczekam

[SzmaragdowyKotek]

Żadna potrzeba bliskości nie jest moim zdaniem fanaberią dziecka. Po prostu nie umie sobie poradzić z tym, że nie ma przy nim mamy w danym momencie. Radzę przeczekać, bo każde "usamodzielnianie" na siłę daje odwrotne rezultaty i paniczny lęk. Nasz synek spał z nami ponad 3 lata - teraz ma 3,5 roku i od jakichś dwóch/trzech tygodni SAM wyprowadził się z naszego łóżka. Już od półtora roku ma takiego super misia- iltusia (to taka wielka maskotka - miś) do spania, ale zawsze przychodził do nas, zasypiał, sprawdzał w nocy, czy jesteśmy. Nagle z dnia na dzień przesypia całe noce w swoim łóżeczku, a rano meldujedumny , że spał sam bez mamusi i tatusia Jak półtora roku temu próbowałam, żeby spał sam, tzn. byłam przy nim, trzymałam go za rączkę i głaskałam, robiłam to przez 6 tygodni - to z dnia na dzień było coraz gorzej - mały budził się z zegarkiem w ręku co 15-20 minut, średnio 3-4 razy na godzinę ze strasznym płaczem i wołaniem "mamusiu" mimo, że siedziałam przy jego łożeczku. Ponieważ po 6 tygodniach mieliśmy rozhisteryzowane, przerażone dziecko, które w ogóle bało się spać, a my nie spaliśmy w ogóle i chodziliśmy jak zombie - byłam znacznie bardziej wyspana od razu po porodzie, odpuściliśmy sobie wszystkie "złote rady" typu: przecież dziecko MUSI mieć własne łóżeczko i robiliśmy to, czego nasze dziecko najbardziej potrzebowało - przytulaliśmy je. Jak widać, ze wspólnego spania wyrósł sam. Na jedne dzieci odprowadzanie do łóżeczka działa, na inne kompletnie nie, a byliśmy konsekwentni do bólu - ani jednego odstępstwa! Jednak jak mawia nasza pediatra" "macierzyństwo ma być radością, a nie sadomasochizmem". Teraz jestem mądrzejsza i słucham tylko siebie i dziecka - przy drugim dziecku będę jeszcze mądrzejsza przecież to piękne, jak dziecko chce się przytulić zgadzam się, że czasem strasznie męczące, jak tak "wisi", ale czas tak szybko leci, że cieszmy się tymi chwilami a nasza pediatra też jest zdania, żeby nie demonizować wspólnego spania sama mi powiedziała, że jak potrzebuje się przytulić, to przychodzi, a potem sam będzie chciał być "duży" i spać sam. No i rzeczywiście tak jest

[Jaatkaa85]

Napisane przez SzmaragdowyKotek

Żadna potrzeba bliskości nie jest moim zdaniem fanaberią dziecka. Po prostu nie umie sobie poradzić z tym, że nie ma przy nim mamy w danym momencie. Radzę przeczekać, bo każde "usamodzielnianie" na siłę daje odwrotne rezultaty i paniczny lęk. Nasz synek spał z nami ponad 3 lata - teraz ma 3,5 roku i od jakichś dwóch/trzech tygodni SAM wyprowadził się z naszego łóżka. Już od półtora roku ma takiego super misia- iltusia (to taka wielka maskotka - miś) do spania, ale zawsze przychodził do nas, zasypiał, sprawdzał w nocy, czy jesteśmy. Nagle z dnia na dzień przesypia całe noce w swoim łóżeczku, a rano meldujedumny , że spał sam bez mamusi i tatusia Jak półtora roku temu próbowałam, żeby spał sam, tzn. byłam przy nim, trzymałam go za rączkę i głaskałam, robiłam to przez 6 tygodni - to z dnia na dzień było coraz gorzej - mały budził się z zegarkiem w ręku co 15-20 minut, średnio 3-4 razy na godzinę ze strasznym płaczem i wołaniem "mamusiu" mimo, że siedziałam przy jego łożeczku. Ponieważ po 6 tygodniach mieliśmy rozhisteryzowane, przerażone dziecko, które w ogóle bało się spać, a my nie spaliśmy w ogóle i chodziliśmy jak zombie - byłam znacznie bardziej wyspana od razu po porodzie, odpuściliśmy sobie wszystkie "złote rady" typu: przecież dziecko MUSI mieć własne łóżeczko i robiliśmy to, czego nasze dziecko najbardziej potrzebowało - przytulaliśmy je. Jak widać, ze wspólnego spania wyrósł sam. Na jedne dzieci odprowadzanie do łóżeczka działa, na inne kompletnie nie, a byliśmy konsekwentni do bólu - ani jednego odstępstwa! Jednak jak mawia nasza pediatra" "macierzyństwo ma być radością, a nie sadomasochizmem". Teraz jestem mądrzejsza i słucham tylko siebie i dziecka - przy drugim dziecku będę jeszcze mądrzejsza przecież to piękne, jak dziecko chce się przytulić zgadzam się, że czasem strasznie męczące, jak tak "wisi", ale czas tak szybko leci, że cieszmy się tymi chwilami a nasza pediatra też jest zdania, żeby nie demonizować wspólnego spania sama mi powiedziała, że jak potrzebuje się przytulić, to przychodzi, a potem sam będzie chciał być "duży" i spać sam. No i rzeczywiście tak jest

Też jestem zdania, że zostawianie dziecka płaczacego, wyganianie z łóżka jest złe.
Ale co ja mma zrobic, kiedy dziec mi ryczy, gdy wychodze do pracy? Nie isć do pracy? To sie nie utrzymamay!

[kropka75]

Dla mnie to akurat nie spanie jest problemem. Śpimy razem i tyle. Nigdy z tym nie walczyłam i nie zamierzam.

---------- Dopisano o 07:41 ---------- Poprzedni post napisano o 07:40 ----------

Napisane przez Jaatkaa85

Też jestem zdania, że zostawianie dziecka płaczacego, wyganianie z łóżka jest złe.
Ale co ja mma zrobic, kiedy dziec mi ryczy, gdy wychodze do pracy? Nie isć do pracy? To sie nie utrzymamay!

Ano właśnie.

[katakumba]

A jakbyś wyszła Tak po cichu?zabawić dziecia i czmychnac?

[Luba]

Napisane przez katakumba

A jakbyś wyszła Tak po cichu?zabawić dziecia i czmychnac?

Ja raz tak sporóbowałam i myslałam, że teściowa świra dostanie, bo dziecko biegało, szukało i darło się jak opętane. Lepszy efekt był (minimalnie ale jednak) jak sie wychodziło po zrobieniu "papa".
------------------


A w ogóle to ja pierwszy raz wyszłam z domu jak mała była jeszcze malutka i nic tylko leżała. Zostawiłam ją z teściową i syn był tez w domu, a ja poszłam do laboratorium po wyniki badań. Wyszłam na pól godziny, po karmieniu. Ja nie wiem jak ona wyczuła, że mnie nie ma, podobno ledwo się drzwi za mną zamknęły to zaczęła ryczeć. Jak wróciłam po tej pólgodzinie to mała ryczała, syn ryczał (bo dlaczego ona tak płacze, żal mi jej) a babcia rwała włosy z głowy, chociaż ma wielkie doświadczenie jesli chodzi o dzieci

Całe szczęście, że mała nie tylko na mnie wisiała, równie dobry do wiszenia był tatuś, więc jak zostawała z nim to był spokój.

[kropka75]

Napisane przez katakumba

A jakbyś wyszła Tak po cichu?zabawić dziecia i czmychnac?

Ja tak robię.
Tylko to nie owocuje płaczem przy wychodzeniu.

Małż zabawia, albo babcia... albo karmi, a ja uciekam.

A podobno tak nie wolno.

---------- Dopisano o 13:06 ---------- Poprzedni post napisano o 13:05 ----------

Napisane przez Luba

A w ogóle to ja pierwszy raz wyszłam z domu jak mała była jeszcze malutka i nic tylko leżała. Zostawiłam ją z teściową i syn był tez w domu, a ja poszłam do laboratorium po wyniki badań. Wyszłam na pól godziny, po karmieniu. Ja nie wiem jak ona wyczuła, że mnie nie ma, podobno ledwo się drzwi za mną zamknęły to zaczęła ryczeć. Jak wróciłam po tej pólgodzinie to mała ryczała, syn ryczał (bo dlaczego ona tak płacze, żal mi jej) a babcia rwała włosy z głowy, chociaż ma wielkie doświadczenie jesli chodzi o dzieci

Szczęściem Danio ryczał tak samo przy innych, jak i przy mnie, przez pierwsze miesiące, więc czy wyszłam czy nie, to nie było różnicy.

Dopiero teraz jest.

[katakumba]

ja tez swego czasu twierdzialm ze nie wolno dziecka opuszczac, ze trzeba zrobic papa i w ogole. u nas sie nie sprawdzilo, bo mloda od razu wyla, a tak to w ogole nie zauwazala ze nie ma nas

ale dzieci maja "wech" bo jak poszlismy zarejestrowac mloda to mama mowi ze na dole bylismy to sie polka obudzila i zaczela drzec. a to drugie pietro

[SzmaragdowyKotek]

[QUOTE=katakumba;26997745]ja tez swego czasu twierdzialm ze nie wolno dziecka opuszczac, ze trzeba zrobic papa i w ogole. u nas sie nie sprawdzilo, bo mloda od razu wyla, a tak to w ogole nie zauwazala ze nie ma nas

U mnie było tak samo jak się żegnaliśmy - zwłaszcza mąż, jak szedł do pracy, to był ryk i walenie głową w podłogę dzień w dzień z zegarkiem w ręku 40 minut... jak mąż po prostu wychodził cichutko, to mały w ogóle nic nie zauważył, uważał to za normalne, że taty nie ma. Każde dziecko jest inne

[Jaatkaa85]

Napisane przez katakumba

A jakbyś wyszła Tak po cichu?zabawić dziecia i czmychnac?

Zawsze tak robie. Nie robie wielkiego pożegnania, tylko zaprowadzam młodego do niani, ona go szybko zagaduje i :
-jak ma zły humor to płacze,
-jak ma dobry , to nie płacze.

---------- Dopisano o 08:40 ---------- Poprzedni post napisano o 08:38 ----------

Napisane przez kropka75

Ja tak robię.
Tylko to nie owocuje płaczem przy wychodzeniu.

Małż zabawia, albo babcia... albo karmi, a ja uciekam.

A podobno tak nie wolno.

---------- Dopisano o 13:06 ---------- Poprzedni post napisano o 13:05 ----------


Szczęściem Danio ryczał tak samo przy innych, jak i przy mnie, przez pierwsze miesiące, więc czy wyszłam czy nie, to nie było różnicy.

Dopiero teraz jest.

Tez to czytałam, tylko nie wiem, czemu nie wolno. Ze dziec sie boi, ze mam nagle znika?
Jak młody widzi, ze buty zakłądam, albo krzątam sie po przedpokoju, to uczepia sie u nogi i łazi za mna jak pies, ryczy przy tym. Mało ryczy, jak uciekam cichaczem.
Wiec według tych "mądrości" powinnam albo: wyjsć z domu nie zważajac na to, ze mały płacze, albo zostać z nim i nie isć do pracy (mój pracodawca nie byłby szczesliwy).

---------- Dopisano o 08:42 ---------- Poprzedni post napisano o 08:40 ----------

Napisane przez katakumba

ja tez swego czasu twierdzialm ze nie wolno dziecka opuszczac, ze trzeba zrobic papa i w ogole. u nas sie nie sprawdzilo, bo mloda od razu wyla, a tak to w ogole nie zauwazala ze nie ma nas

ale dzieci maja "wech" bo jak poszlismy zarejestrowac mloda to mama mowi ze na dole bylismy to sie polka obudzila i zaczela drzec. a to drugie pietro

ja nigdy nie robiłam zadnych pozegnań, zawsze wymykałam sie cichaczem. Córka tez za mna płakała, ale nie tak, jak młody. Nie widze nic złego w braku pozegnań. Dorosli stresuja się, kiedy maja zegnac kogos waznego, a co dopiero dziecko.

[kropka75]

Napisane przez Jaatkaa85

Tez to czytałam, tylko nie wiem, czemu nie wolno. Ze dziec sie boi, ze mam nagle znika?
Jak młody widzi, ze buty zakłądam, albo krzątam sie po przedpokoju, to uczepia sie u nogi i łazi za mna jak pies, ryczy przy tym. Mało ryczy, jak uciekam cichaczem.
Wiec według tych "mądrości" powinnam albo: wyjsć z domu nie zważajac na to, ze mały płacze, albo zostać z nim i nie isć do pracy (mój pracodawca nie byłby szczesliwy).

---------- Dopisano o 08:42 ---------- Poprzedni post napisano o 08:40 ----------



ja nigdy nie robiłam zadnych pozegnań, zawsze wymykałam sie cichaczem. Córka tez za mna płakała, ale nie tak, jak młody. Nie widze nic złego w braku pozegnań. Dorosli stresuja się, kiedy maja zegnac kogos waznego, a co dopiero dziecko.

Tym bardziej, że dziecko w tym wieku nie bardzo rozumie, że mama idzie do pracy i wróci o 15ej powiedzmy. Można tłumaczyć i rok, nic to nie da.

Dziś ucieczka z sypialni się nie powiodła, zobaczył że wyszłam i ryk, tatuś nie poradził, musieli wyjść do pokoju i cały kwadrans wisiał mi przy nodze, jak myłam zęby, mazałam oko i ubierałam się. Wyszłam po 7ej z domu, a od 7 pracuję. :/

[mamz]

Przyznam, że z lekkim przerażeniem czytam to co tu piszecie i się zastanawiam, czy takie zachowanie mojego dziecka jeszcze przede mną. Córka niedawno skończyła rok i owszem jak miała jakieś 8-9 mies. pojawił się problem, że nie mogłam zniknąć z pola widzenia na dłużej niż 2-3 min. Zawsze musiała mnie mieć na oku. Od kiedy zaczęła sprawnie chodzić, czyli od 10 mies. problem zniknął, bo sama za mną idzie jak widzi taką potrzebę. Mogę spokojnie iść do kibelka, bo ona stoi grzecznie przed drzwiami i bawimy się w: "puk, puk! kto tam? hipopotam!" Oczywiście ona puka, a ja odpowiadam, a radochy ma tyle co ja przy dobrej komedii. Spodziewam się, że wszyscy sąsiedzi wiedzą kiedy idę do WC. Z domu spokojnie mogę wyjść, zostaje bez problemu z mężem albo z babcią i jeszcze na pożegnanie zrobi pa, pa! I tak się zastanawiam, może to dlatego, że nie pracuję więc jestem z nią całymi dniami i dziecko już się mamą "najadło"??? Za niecałe 3 mies. na świecie pojawi się braciszek, to pewnie zakosztuję scen zazdrości...

[kropka75]

Dzieci są różne. Ciesz się, że masz jak masz.

[mamz]

Toteż nie narzekam

[Klarissa]

Napisane przez Luba

A w ogóle to ja pierwszy raz wyszłam z domu jak mała była jeszcze malutka i nic tylko leżała. Zostawiłam ją z teściową i syn był tez w domu, a ja poszłam do laboratorium po wyniki badań. Wyszłam na pól godziny, po karmieniu. Ja nie wiem jak ona wyczuła, że mnie nie ma, podobno ledwo się drzwi za mną zamknęły to zaczęła ryczeć. Jak wróciłam po tej pólgodzinie to mała ryczała, syn ryczał (bo dlaczego ona tak płacze, żal mi jej) a babcia rwała włosy z głowy, chociaż ma wielkie doświadczenie jesli chodzi o dzieci

Coś w tym jest, bo moja identycznie. Niewiele razy wychodziłam gdzieś bez niej, ale czasem się zdarzyło i było tak samo - ledwo drzwi się zamknęły i był ryk, mimo, że była jeszcze leżącym maluszkiem. Ale jak jest z nią tata to czegoś takiego nie ma. Chyba po prostu ma potrzebę mieć przy sobie co najmniej 1 rodzica...

[mhm0808]

Hej Przypadkiem tu wlazłam i pierwszy Twój post przeczytałam : ja mam dwójkę i moja młodsza to była przyrośnięta do mnie 3,5 (albo i więcej) lat karmienia;spała z nami non stop; nikt się nie mógł dotknąć do niej ani nawet czasem spojrzeć Tatuś był be,brat jeszcze gorzej;ja nie pracowałam,ale się trochę męczyłam z tym uwiązaniem,ale nie walczyłam z tym. W jakimś sensie myślę,że oprócz tego fizycznego związania rąk było mi to w pewien sposób na rękę,ta bliskość.... Może ona to czuła?

Wyrosła z tego nagle i trwale gdzieś w czwartym roku życia;jest teraz niezwykle śmiałą i świetnie sobie radzącą w środowisku dziewczynką;normalnie wymiata Nawet jako sześciolatek (jedyny) w klasie I od początku daje radę.

Także chyba po prostu musisz czekać....

[kropka75]

Napisane przez mhm0808

Wyrosła z tego nagle i trwale gdzieś w czwartym roku życia;jest teraz niezwykle śmiałą i świetnie sobie radzącą w środowisku dziewczynką;normalnie wymiata Nawet jako sześciolatek (jedyny) w klasie I od początku daje radę.

Także chyba po prostu musisz czekać....

Witaj.

Tak myślę właśnie, bo widzę po znajomych, że dzieci dogłaskane, dopieszczone są odważne, śmiałe, ale bez przesady, bez demonstracji, bez agresji.

Nie wiem tylko czy to przypadek, czy norma.

[mhm0808]

Moja przyjaciółka ma trójkę,z małą różnicą wieku. Młodszy chłopiec (z bliżniąt) urodził się z wadą ortopedyczną,długo leczoną chirurgicznie,więc siłą rzeczy ona poświęciła mu najwięcej czasu (i bliskości przy okazji) Np. podczas pobytów w szpitalu (z nim ) resztę dzieci zostawiała w domu... Teraz są w wieku szkolnym i to on - właśnie ten po przejściach,jest najlepiej przystosowany do życia poza domem
Więc jak dla mnie coś w tym musi być.

Druga moja przyjaciółka,mama kilku dziewczynek,zawsze dość konkretnie trzymająca dystans i potrafiąca zawalczyć o swoją autonomię ( nie krytykuję takiej postawy! Choć od niej wiele krytyki mi się oberwało - że robię z mojej córki kalekę życiową,że ją pozbawiam wielu doznań itp. itd.) Otóż ona nie przyznała mi jeszcze razcji (i pewnie nigdy nie przyzna ale jej dziewczyny maja duże problemy adaptacyjne,nawet na wspólnych wakacjach(!!!) są marudne i nie bawią się dobrze... no ogólnie mam dużo poszlak,ale już nie będę ich aż tak obgadywać

---------- Dopisano o 13:27 ---------- Poprzedni post napisano o 13:20 ----------

Ja coś dziś mam problemy z komunikowaniem się,więc może jeszcze raz jasno powiem,jakie jest moje stanowisko: warto dać dziecku od siebie dokładnie tyle,ile ono potrzebuje. Nawet jeśli jest to trochę męczące - odpłaci się w przyszłości.
Każdy etap w życiu dziecka w końcu się skończy - to warto pamiętać,jak jest ciężko właśnie
A jeśli czasem pomimo rozpaczy trzeba wyjść: trudno,takie jest życie trzeba się jakoś przystosować do warunków. Dziecko też się w końcu przystosuje... Zdolności adaptacyjne mamy ogromne Myślę,że szybko nauczy się,że choć czasem znikasz - zawsze wracasz.
Może jak już jesteś po pracy w domu,jakaś porządna porcja bliskości i uwagi - tylko dla niego -pomoże?
I rzeczywiście - u mnie każde dziecko w wieku ok. 8 mies. miało bardzo silne lęki przed rozłąką....

[SzmaragdowyKotek]

Mamz, u mojego synka lęk separacyjny pojawił się znacznie później, niż normalnie - teraz nie pamiętam dokładnie kiedy, ale jak mały miał grubo powyżej roku - tak ok. półtora chyba i trwało to też bardzo długo - prawie rok... dopiero później nauczył się "wyprawiać" tatusia do pracy