Nie widzę sensu w dalszym życiu

[Aldres]

Witajcie,
Niedługo skończę 30 lat i raczej w życiu nic mnie juz dobrego nie spotka. Wszystko co najlepsze było i minęło. Miałam cudowne dzieciństwo, dobre wspomnienia ze szkoły, paczka przyjaciół, świetne oceny. Później studia, licencjat w Polsce, wyjazd na erasmusa na trzecim roku i magisterka za granicą. Teraz juz nie mam nic. Jakas tam praca jest, jakies mieszkanie jest (a raczej mała kawalerka bo mieszkam w jednym z najdroższych miast na świecie), kilkoro znajomych, ktorzy maja swoje zycie, rodziny i to jest zrozumiale, ze juz nie beda mi poswiecac tylko czasu co kiedyś.

W prawdziwym, poważnym związku nigdy nie byłam. Faceci nigdy się mną nie interesowali, jak jacys sie zdarzali to byli ze mną albo z litości albo z braku laku. Spotykali sie tylko na seks i po kilku miesiacach sie zmywali. Ostatnio spróbowałam aplikacji randkowej. Kilka spotkań, każdy facet zostawił mnie po seksie. Wyrzucił jak śmiecia.
Jedynymi osobami, które mnie kochały i akceptowały i dalej mnie wspierają są moi rodzice. Ale oni są daleko. Myślę cały czas o powrocie do Polski ale boję się, że będę żałować, że może być jeszcze gorzej.

Wydaje mi sie, ze nie mam po co zyć. Z reszta nie chce sie juz meczyc, nie mam siły. Kazde zycie sie kiedys konczy i chyba wole sama wybrac jak to sie stanie. A po co mam czekac na sytuacje, ktore nigdy nie nadejdą, po co mam snuć codziennie marzenia o czymś co sie nigdy nie urzeczywistni.

[Mija62]

Nie jestem dobra w motywowaniu, ale może warto udać się do lekarza, psycholog lub psychiatra, bo to wygląda na depresje.
I kurcze, piszesz że masz wspaniałych rodziców, wyobrażasz sobie co oni by przeżyli, jakby coś ci się stało?

Proszę Cię, nie rób nic takiego, porozmawiaj z lekarzem.

[skara]

Ja też bym radziła pomoc specjalistyczną. A swoją drogą o powrocie do Polski można pomyśleć, nie zawsze gorzej zawodowo oznacza gorzej osobiście. Kariera nie musi być najważniejsza, zwłaszcza że chyba radości ci nie daje i chyba aż takich fajerwerków nie ma. Ale zanim podejmiesz decyzję weź zwolnienie, podlecz się, wyjedź do Polski na kilka tygodni.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Pewnie Paryż albo Londyn? Ja mieszkam w Paryżu i mam 27 lat, rozumiem cię w dużej mierze Myślę, że powinnaś poszukać pomocy specjalistycznej, skoro masz już aż takie czarne myśli.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Zorzoli]

Miałam bardzo podobna historie. Erasmus a potem magisterska za granicą. Po studiach bylo ciężko z pracą i wróciłam do Polski. Tutaj dzięki studiom zagranicznym i znajomością 3 języków obcych szybko znalazłam dobrą pracę w zagranicznym korpo. Długo randkowałam przez tindera i dopiero po 20 randkach udało mi się poznać męża. Długo na niego czekałam a potem już poleciało szybko: po 3 miesiacach wspólne mieszkanie a po 2 latach znajomości ślub.


Trzeba mieć nadzieję bo nasz los może zmienić się z dnia na dzień!

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez Aldres

Witajcie,
Niedługo skończę 30 lat i raczej w życiu nic mnie juz dobrego nie spotka. Wszystko co najlepsze było i minęło. Miałam cudowne dzieciństwo, dobre wspomnienia ze szkoły, paczka przyjaciół, świetne oceny. Później studia, licencjat w Polsce, wyjazd na erasmusa na trzecim roku i magisterka za granicą. Teraz juz nie mam nic. Jakas tam praca jest, jakies mieszkanie jest (a raczej mała kawalerka bo mieszkam w jednym z najdroższych miast na świecie), kilkoro znajomych, ktorzy maja swoje zycie, rodziny i to jest zrozumiale, ze juz nie beda mi poswiecac tylko czasu co kiedyś.

W prawdziwym, poważnym związku nigdy nie byłam. Faceci nigdy się mną nie interesowali, jak jacys sie zdarzali to byli ze mną albo z litości albo z braku laku. Spotykali sie tylko na seks i po kilku miesiacach sie zmywali. Ostatnio spróbowałam aplikacji randkowej. Kilka spotkań, każdy facet zostawił mnie po seksie. Wyrzucił jak śmiecia.
Jedynymi osobami, które mnie kochały i akceptowały i dalej mnie wspierają są moi rodzice. Ale oni są daleko. Myślę cały czas o powrocie do Polski ale boję się, że będę żałować, że może być jeszcze gorzej.

Wydaje mi sie, ze nie mam po co zyć. Z reszta nie chce sie juz meczyc, nie mam siły. Kazde zycie sie kiedys konczy i chyba wole sama wybrac jak to sie stanie. A po co mam czekac na sytuacje, ktore nigdy nie nadejdą, po co mam snuć codziennie marzenia o czymś co sie nigdy nie urzeczywistni.

mysle ze pomysl z powrotem do polski jest calkiem sensowny szczegolnie jesli czujesz sie tak zle,jak mowisz rodzice cie kochaja i zrobilabys im niesamowita krzywde jesli zdecydowalabys sie odebrac swoje zycie,nic nie jest warte takiej ceny naprawde uwierz mi dziewczyno
masz tylko 30 lat ,cale zycie przed toba,nigdy nie wiadomo co czeka za rogiem ,moge sie pokusic i powiedziec ze masz dosyc duzo,wiele osiagnelas swoja wlasna ciezka praca,masz mieszknie,prace,znasz jezyki masz wiecej niz ja mialam w twoim wieku
jak juz dziewczyny napisaly powinnas udac sie do specjalisty poprosic o pomoc medyczna jakies tabletki na depresje,moze wez wolne(zwolnienie?) i przyjedz do Polski ,nie musisz odrazu sie wyprowadzac na stale sprzedawac mieszkania itp ,moze poprostu je wynajmij
jezeli chodzi o facetow to wcale nie jest tak latwo poznac kogos z kim zaiskrzy nie jestes tu zadnym wyjatkiem ,to wcale nie znaczy ze jestes gorsza od innych ,gdzies tam zyje ten twoj wymarzony facet ,moze jak przestaniesz nastawiac sie na znalezienie milosci za wszelka cene ona sama przyjdzie ?

[kennedy]

Napisane przez Aldres

Witajcie,
Niedługo skończę 30 lat i raczej w życiu nic mnie juz dobrego nie spotka. Wszystko co najlepsze było i minęło. Miałam cudowne dzieciństwo, dobre wspomnienia ze szkoły, paczka przyjaciół, świetne oceny. Później studia, licencjat w Polsce, wyjazd na erasmusa na trzecim roku i magisterka za granicą. Teraz juz nie mam nic. Jakas tam praca jest, jakies mieszkanie jest (a raczej mała kawalerka bo mieszkam w jednym z najdroższych miast na świecie), kilkoro znajomych, ktorzy maja swoje zycie, rodziny i to jest zrozumiale, ze juz nie beda mi poswiecac tylko czasu co kiedyś.

W prawdziwym, poważnym związku nigdy nie byłam. Faceci nigdy się mną nie interesowali, jak jacys sie zdarzali to byli ze mną albo z litości albo z braku laku. Spotykali sie tylko na seks i po kilku miesiacach sie zmywali. Ostatnio spróbowałam aplikacji randkowej. Kilka spotkań, każdy facet zostawił mnie po seksie. Wyrzucił jak śmiecia.
Jedynymi osobami, które mnie kochały i akceptowały i dalej mnie wspierają są moi rodzice. Ale oni są daleko. Myślę cały czas o powrocie do Polski ale boję się, że będę żałować, że może być jeszcze gorzej.

Wydaje mi sie, ze nie mam po co zyć. Z reszta nie chce sie juz meczyc, nie mam siły. Kazde zycie sie kiedys konczy i chyba wole sama wybrac jak to sie stanie. A po co mam czekac na sytuacje, ktore nigdy nie nadejdą, po co mam snuć codziennie marzenia o czymś co sie nigdy nie urzeczywistni.

Jak dlugoi mieszkasz za granica?
Dlaczego sie wyprowadzilas?
DLaczego nie masz zadnych zanjomych?
Czy moze byloby ci lepiej w kraju?
Wyjechalam z kraju nie majac zadnych znajomosci, absolutnie samiutenka. Znajomych mozna znalzesc, faceta mozna znalesc to nie jest powod zeby sie zalamywac.

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

Przede wszystkim, jeśli masz mysli rezygnacyjne powinnaś skorzystać z pomocy psychiatry, gdy poczujesz się lepiej, możesz rozważyć również pomoc psychologa.


Po drugie posiadanie faceta lub nie - to nie definiuje nas jako jednostki. W nastroju jakim teraz jesteś raczej nie stworzysz udanego związku. Poza tym - jak ktoś ma pokochać Ciebie, skoro Ty sama siebie nawet nie lubisz?

[milkatojaa]

Witaj w klubie ja miałam jeden związek udany 12 lat temu jestem w tym chłopaki ciągle zakochana,później już tylko było gorzej beeznadziejne związki.
Nigdy więcej się nie zakochałam byłam tylko z rozsądku.
Wpadłam z kryminalista mieszkam u rodziców którzy mnie gnębia nie mam pieniędzy i jestem totalnym przegrywem.
Dla mnie wsyzstko się skończyło i w sumie już mi wszystko jedno

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[elamem]

Podpowiem tylko, że można się zapisać online do wielu psychologów w Polsce i uczestniczyć zza granicy. Kolega tak robi. To duży plus, bo nie masz bariery językowej.

A może na początek możesz sobie zrobić jakieś dłuższe wakacje w Polsce? Tak, żeby nie decydować ale się rozglądnąć?

[snz]

Masz dopiero 30 lat i już wszystko nie ma sensu?
Olej innych. Żyj dla SIEBIE. Jest tyle wspaniałych miejsc do odkrycia, tyle smaków do wypróbowania i chcesz to kończyć?
Wiele mężatych i dzieciatych by się z Tobą zamieniło, bo przedłużanie gatunku to nie jedyny warunek szczęścia.
Masz jedno życie. Nie możesz się poddawać. Powalcz o siebie. I o własne szczęście. Ja mam prawie 29, też jestem samotna. I nawet jeśli będę sama to mam zamiar być szczęśliwa.
Mniej ufaj obcym, bardziej sobie i będzie dobrze. Naprawdę.