"Superniania" z tvn- co myslicie??

[sylwiani]

Napisane przez Luba

Mowimy o dzieciach a nie o narodach. W moim przypadku o dwojgu.

Maja pare "ograniczen" jak je nazwalas, nie wiem czy duzo czy malo, ale takie, ktore uznalam za stosowne wprowadzic. Dzieci (o dziwo) nie narzekaja, my nigdy nie mielismy z nimi zadnych wiekszych problemow i nie daja sie we znaki otoczeniu. Nie wiem czy jest to jakis wyznacznik tego, ze dobrze je wychowuje ale mysle, ze tak.

moje dzieci należą do tego narodu
tak na poważnie, to z moich obserwacji "na dzieciach" wynika, że one naprawdę potrzebują i chcą ograniczeń, ale i tak nigdy nie możemy być pewni co z nich "wyrośnie"

[manolita]

Dzieci potrzebują i chcą ograniczeń, bo same nie są w stanie narzucić sobie określonych norm. Poza tym małe dzieci, kilkulatki, jeszcze nie są dojhrzałę doi tego by przewidzieć konsekwencje swoich działąń < niektórych>, ich wola nie jest w pełni ukszatałtowana. Rodzice powinni z góry narzucić im zasady, których muszą przestrzegać.

My, jako rodzice nie mozemy być pewni w 100% co też wyrośnie z naszych pociech, bo jak by nie było sa to odrębne istoty, ale zasady i wiedza przekazane w domu, mogą je uchronić w pózniejszym życiu od wielu nieprzyjemnych sytuacji.Dzieki odpowiedniemu wychowaniu mają sznsę stać się przyzwitymi ludzmi.

[Luba]

Napisane przez sylwiani

moje dzieci należą do tego narodu
tak na poważnie, to z moich obserwacji "na dzieciach" wynika, że one naprawdę potrzebują i chcą ograniczeń, ale i tak nigdy nie możemy być pewni co z nich "wyrośnie"

Wlasciwie teraz zaczelam sie zastanawiac (calkiem powaznie) kiedy z dziecka juz cos wyrasta. Kiedy mozna powiedziec: w porzadku, dobrze go/ ja wychowalismy? Jak skonczy 18 lat? Jak skonczy szkole? Jak sie ozeni/wyjdzie za maz? Jak bedzie mialo swoje dzieci?

W kazdym razie nie wiem co bedzie w przyszlosci. Do tej pory moje dzieci byly zawsze w porzadku. Rosna sobie dalej (byle bez przesady, bo syn juz jest wiekszy ode mnie) i ciagle "cos z nich wyrasta".

[sylwiani]

Napisane przez Luba

Wlasciwie teraz zaczelam sie zastanawiac (calkiem powaznie) kiedy z dziecka juz cos wyrasta. Kiedy mozna powiedziec: w porzadku, dobrze go/ ja wychowalismy? Jak skonczy 18 lat? Jak skonczy szkole? Jak sie ozeni/wyjdzie za maz? Jak bedzie mialo swoje dzieci?

W kazdym razie nie wiem co bedzie w przyszlosci. Do tej pory moje dzieci byly zawsze w porzadku. Rosna sobie dalej (byle bez przesady, bo syn juz jest wiekszy ode mnie) i ciagle "cos z nich wyrasta".

ja ostatnio rozmawiałam z wychowawczynią mojego syna, bardzo mądrym i sprawiedliwym pedagogiem i powiedziała mi, że też zdarzało jej się sprawiać "problemy wychowawcze", a miała dobrą koleżankę, która wzorowo się zachowywała, dobrze uczyła, studia skończyła z wyróżnieniem, a teraz jest alkoholiczką
znam jeszcze kilka takich przypadków "niespodziewanego wyrośnięcia" (nie mówię o alkoholiźmie), więc myślę, że "dzieci" trzeba wychowywać cały czas, tylko "na bieżąco" zmieniać "metody wychowawcze"

[manolita]

Napisane przez sylwiani

ja ostatnio rozmawiałam z wychowawczynią mojego syna, bardzo mądrym i sprawiedliwym pedagogiem i powiedziała mi, że też zdarzało jej się sprawiać "problemy wychowawcze", a miała dobrą koleżankę, która wzorowo się zachowywała, dobrze uczyła, studia skończyła z wyróżnieniem, a teraz jest alkoholiczką
znam jeszcze kilka takich przypadków "niespodziewanego wyrośnięcia" (nie mówię o alkoholiźmie), więc myślę, że "dzieci" trzeba wychowywać cały czas, tylko "na bieżąco" zmieniać "metody wychowawcze"

Bardzo spodobały mi sie te słowa Mądre zdanie

[sylwiani]

Napisane przez manolita

Bardzo spodobały mi sie te słowa Mądre zdanie

manolita dzięki za uznanie, jeszcze popadnę w samouwielbienie
najgorsz z tego wszystkiego jest to, że łatwo powiedzieć, a trudniej zastosować, ale jeśli ktoś nie ma z dziećmi żadnych problemów wychowawczych to dla mnie jest to podejrzane (proszę, aby nikt nie brał tych słów do siebie, bo nie jest moim zamiarem nikogo obrażać)

[Luba]

Nie, no oczywiscie nie wezme Twoich slow do siebie Tym bardziej, ze nie mam klopotow z dziecmi i otwarcie o tym pisalam. Ale nie obrazam sie, bo nie ma o co. Bardziej mnie martwi to, ze komus wydaje sie podejrzane to, co ja uwazam za normalne. Czyli brak takich klopotow z dziecmi.

[sylwiani]

Napisane przez Luba

Nie, no oczywiscie nie wezme Twoich slow do siebie Tym bardziej, ze nie mam klopotow z dziecmi i otwarcie o tym pisalam. Ale nie obrazam sie, bo nie ma o co. Bardziej mnie martwi to, ze komus wydaje sie podejrzane to, co ja uwazam za normalne. Czyli brak takich klopotow z dziecmi.

żadnej najmniejszej wpadki
nigdy

[Luba]

Napisane przez sylwiani

żadnej najmniejszej wpadki
nigdy

No, ustalmy jeszcze jakie dzieko uwazamy za "sprawiajace klopoty wychowawcze". Powiedzmy czyny kalibru: bije sie z rowiesnikami, uderza innych bez powodu, wrzeszczy, kladzie sie na podlodze i wymusza, niegrzecznie odnosi sie do innych ludzi... i tak dalej w tym stylu.
Takich czynow u mioch dzieci nie pamietam, a pamiec mam dobra.
Rzucania jedzeniem, uciekania, walenia siostra/ bratem o ziemie tez nie (moje dzieci sie nie bija, czy to tez jest nienormalne?).

Byla niechec do jedzenia, niechec do pojscia do przedszkola(minela), niechec do matematyki (u jednego), i temu podobne male wg mnie "potkniecia". Ze wszystkim dalismy sobie rade, spokojnie i bez nerwow zadnej ze stron.

Nie wiem co nazwac wpadka a co nie.


A teraz musze juz znikac.

Pozdrawiam

[sylwiani]

Napisane przez Luba

No, ustalmy jeszcze jakie dzieko uwazamy za "sprawiajace klopoty wychowawcze". Powiedzmy czyny kalibru: bije sie z rowiesnikami, uderza innych bez powodu, wrzeszczy, kladzie sie na podlodze i wymusza, niegrzecznie odnosi sie do innych ludzi... i tak dalej w tym stylu.
Takich czynow u mioch dzieci nie pamietam, a pamiec mam dobra.
Rzucania jedzeniem, uciekania, walenia siostra/ bratem o ziemie tez nie (moje dzieci sie nie bija, czy to tez jest nienormalne?).

Byla niechec do jedzenia, niechec do pojscia do przedszkola(minela), niechec do matematyki (u jednego), i temu podobne male wg mnie "potkniecia". Ze wszystkim dalismy sobie rade, spokojnie i bez nerwow zadnej ze stron.

Nie wiem co nazwac wpadka a co nie.


A teraz musze juz znikac.

Pozdrawiam

ja odkąd zmieniłam szkołę, a przede wszystkim nauczyciela, swojemu dziecku, kłopoty wychowawcze mam raczej incydentalne, nie chcę zrzucać odpowiedzialności, ale nie mogę być z dzieckiem w szkole, a oddając go w ręce "profesjonalistów" liczę na sprawiedliwe traktowanie i niestosowanie przemocy fizycznej ani psychicznej, co niestety nie jest w naszych szkołach rzadkością i o czym miałam się niestety okazję przekonać

[magdanl]

Moim zdaniem dzieci nie powinny sie drzec bez potrzeby. Czy krzycza cos obrazliwego czy nie, nie powinny krzyczec.
No nie wiem, ja blokowania dzieci nie nazywam blokowaniem, ale wychowywaniem. Ja nie wrzeszcze okazujac radosc czy smutek i moje dzieci takze nie. Widocznie wszyscy jestesmy zablokowani...

Wybacz, ze to pisze, ale sama wspomnialas o tym, ze mialas klopoty wychowawcze ze swoimi dziecmi. Moze trzeba je jednak bylo troche poblokowac?

Do Lubej: nie uważam, żeby to, że mam lub miałam kłopoty z dziećmi (jak każdy rodzic na tej Ziemi zresztą) było powodem do umniejszania wagi moich wypowiedzi na tym forum. O tym, że moje zdanie takie beznadziejne nie było świadczą wszystkie mamy, które mnie w soich postach poparły.

Źle rozumiesz moje zdanie na temat blokowania dzieci. Nie chodzi mi o to, by nie miały granic. Granice muszą być i trzeba ich bardzo konsekwentnie przestrzegać. Ale chodzi też o to, żeby dzieci nauczyły się wyrażać swoje emocje i to w odpowiednich proporcjach, nie można ich wciąż wyciszać. A proporcje ustalają sami rodzice według własnego uznania. Naturalne jest, że te proporcje będą różne dla różnych rodzin i nie ma nic w tym złego, dopóki nie przekracza się raz ustalonych granic. Również Niania z programu przestrzegała nas, żebyśmy zbyt często nie mówili dzieciom: "nie rób, nie dotykaj, nie wchodź itd, bo to ogranicza ich rozwój. Oczywiście trzeba tu zachować zdrowy rozsądek. Na wszystko pozwolić nie można.

[marcelina73]

Myślę, że nie ma jednego właściwego wzoru zachowania dzieci i jednej właściwej metody wychowania, postępowania. Oczywiście pewne generalne zasady są: nie krzywdź innych itp.
Jednak dzieci są bardzo różne - już z natury. Inni też jesteśmy my. Co innego jest dla nas normą, co innego wzorcem, ideałem.

Dla mnie mój synek jest bardzo żywym, energicznym, ciekawskim dzieckiem - moim zdaniem świadczy to o jego inteligencji i pozytywnie wpływa na rozwój fizyczny i intelektualny oraz sprawia/powoduje wiele zabawy dla niego i dla nas. Wiem już, że przez niektórych jest on jednak postrzegany jako dziecko "niegrzeczne" - wszędzie go pełno, ciągle coś gada, dopytuje się itd., a my rodzice - jako nieprzejmujący się jego wychowaniem, nietroszczący się o bezpieczeństwo, tolerujący niegrzeczne dziecko.

Dla mnie natomiast trzylatek bawiący się np. na placu zabaw praktycznie tylko za rączkę z mamą, który sam nie biega, nie zjeżdża, nie turla się po trawie itd, bo jest ciągle strofowany przez rodziców - uważaj, nie rób, to niebezpieczne; albo może dlatego, że taki właśnie spokojny jest z natury - to egzotyka. Dla jego rodziców - to jest prawdziwie grzeczne dziecko.

Oceniamy innych według siebie.

[sylwiani]

kiedyś, gdy mój TŻ chodził do "szkoły dla rodziców" pani psycholog powiedziała: każdy chciałby mieć grzeczne dziecko i żeby wyrosło na przebojowego dorosłego, a zazwyczaj jest tak, że spokojne dziecko wyrasta na "spokojnego dorosłego", a przebojowe dziecko na "przebojowego dorosłego"
ludzie mają różne charaktery i różnie okazują swoje uczucia, dokóki nie robią kżywdy innym nie powinno im się tego zabraniać, gdy moje dziecko krzyknie z radości lub żalu, to nikomu się nic złego nie stanie (nie mówię o ekstremalnych przypadkach, gdy krzyczy cały czas)

[Luba]

Czy ja wiem... A coz takiego zlego jest w byciu spokojnym? Jakos wcale mi nie zalezy na tym, zeby moje dziecko bylo przebojowe jako dorosle, ale zeby bylo szczesliwe.
Ja jestem spokojnym doroslym, a moj maz jeszcze spokojniejszym I bardzo nam z tym dobrze. W zyciu radzimy sobie bardzo dobrze, szkoly pokonczylismy. Zycie uklada nam sie niezle... No, nie narzekam. Naprawde dobrze nam sie zyje. Mimo braku przebojowosci. To, ze ktos jest spokojny nie oznacza, ze jest "ciepla klucha", ktora kazdy moze rozstawiac po katach.
Przebojowosc nie wystarczy w zyciu, trzeba jeszcze miec inteligencje, wiedze i troche szczescia. I nie zalezy to od tego czy jestesmy spokojni czy przebojowi. Sama przebojowosc nie wystarczy, trzeba jeszcze miec wiele innych cech, zeby "wygrac" w zyciu. Tak samo jak bycie spokojnym wcale nie jest rownoznaczne z byciem grzecznym.
I te przebojowe i te spokojne dzieci maja w sobie wielki potencjal, od rodzicow w duzej mierze zalezy jak dzieci ten potencjal spozytkuja.

[manolita]

Luba ,Ty jesteś mądra kobieta
Znowu musze się z Toba zgodzić, tak ładnie opisujesz moje myśli

Mnie się zawsze wydawało , ze w wychowywaniu dziecka ważne jest zrozumienie jego psychiki, uświadomienie sobie na co pozawala mu jego etap rozwoju, ale zaraz obok tego ważne jest uczenie dziecka takiego zwykłego życia, manier, zasad funkcjonowania w społeczeństwie, przekazywanie swojej wiedzy , itp.
Dzięki nam, dorosłym, dzieci uczą się normalnego życia.

[marcelina73]

Ja też nie uważam, że spokojne (z natury) dzieci nie są ok. Niby jak można tak uważać?
Uważam, że najważnejsze jest wychować dziecko na akceptującego siebie i innych, szczęśliwe, potrafiące funkcjonować w społeczeństwie.
Ale nie wbrew naturze dziecka.
Dziecka z natury spokojnego, nieśmiałego nie warto na siłę pchać do przodu. Zachęcać, uczyć - tak, ale nie na siłę. Bo może to przynieść więcej szkody niż pożytku. Podobnie dziecka z natury żywego, spontanicznego nie możemy wbrew niemy "blokować" zanadto, powściągać; wychowywać tak, ale nie oceniać i karać za jego naturę.
Przy czym należy zwrócić uwagę, aby wychowywać dzieci zgodnie z ich a nie naszą naturą - dzieci spokojnych rodziców często są bardzo żywe i odwtotnie. I należałoby umieć oddzielić własne chęci, wzorce (i oczywiście wzorce osób trzecich) od możliwości, chęci swoich dzieci.

[Luba]

Napisane przez manolita

Luba ,Ty jesteś mądra kobieta
Znowu musze się z Toba zgodzić, tak ładnie opisujesz moje myśli

Mnie się zawsze wydawało , ze w wychowywaniu dziecka ważne jest zrozumienie jego psychiki, uświadomienie sobie na co pozawala mu jego etap rozwoju, ale zaraz obok tego ważne jest uczenie dziecka takiego zwykłego życia, manier, zasad funkcjonowania w społeczeństwie, przekazywanie swojej wiedzy , itp.
Dzięki nam, dorosłym, dzieci uczą się normalnego życia.

Dziekuje, staram sie jak moge.

Chcialam tylko powiedziec, ze wcale sie nie uwazam za super mame, a moich dzieci za super dzieci. Jestesmy najnormalniejsi w swiecie. Tez gramy w pilke, biegamy, tarzamy sie po trawie, kapiemy w basenie i bawimy w ganianego. Nie siedzimy tylko w kaciku i nie czytamy ksiazeczek trzymajac rece za plecami.
Kazdy zyje jak chce i ja tylko z przerazeniem patrze, jak czasami to cudze zycie wdziera sie w moje. I tylko o to mi chodzi, zeby dzieci nie wrzeszczaly w sklepach, zeby nie wlazily pod moj stolik w restauracji i nie zagladaly pod spodnice, zeby nie bily innych dzieci, zeby nie mazaly lizaczkami po moich spodniach. Zeby rodziece jednak jakos czasami reagowali a nie tylko patrzyli z usmiechem jakie to moje dziecko jest zywe i ciekawe swiata. Tylko o to mi chodzi, o odrobine dobrego wychowania.
Tak jak napisala manolita, niech rodzice naucza dzieci zasad funkcjonowania w spoleczenstwie. Zasad wspolzycia z innymi ludzmi, ze nie liczy sie tylko moja osoba ale istnieja tez inni ludzie na tym swiecie i dobrze by bylo czasami ich nie rozdeptywac biegnac po wafelka.
Pobozne zyczenia

[Boz]

Luba zgadzam się z Tobą. Dodam tylko że dużo zależy też od temperamentu dziecka. Po za tym co oznacza spokojny dorosły. JA rzadko krzyczę raczej się nie denerwuję, ale czy jestem spokojna. Hmmmmm uprawiam liczne również ekstremalne sporty. Syn jest podobny rzadko się kłóci, nie bije się z kolegami , ale biega po drzewach wspina się na wszystko co napotka po drodze, uwielbia wszystko co jest związane z ruchem, niby nie potrafi usiedzieć w miejscu (nawet bajkę ogląda wisząc na wersalce)ale umie też 2 godziny budować z klocków. Nie lubię głośnych ludzi i wcale nie wiem czy to oni są tak strasznie przebojowi....... Nie lubię tych co ciągle krzyczą rzucają się na szyje ledwo poznanej osobie, są przesadnie wylewni, ale czy to znaczy że jesteśmy zablokowani, że nie umiemy wyrażać emocji. Nie sadzę potrafię się cieszyć i płakać korzystać z życia ile się da, a przy tym nie krzyczeć ……..

[poulette]

Napisane przez sylwiani

kiedyś, gdy mój TŻ chodził do "szkoły dla rodziców" pani psycholog powiedziała: każdy chciałby mieć grzeczne dziecko i żeby wyrosło na przebojowego dorosłego, a zazwyczaj jest tak, że spokojne dziecko wyrasta na "spokojnego dorosłego", a przebojowe dziecko na "przebojowego dorosłego"
ludzie mają różne charaktery i różnie okazują swoje uczucia, dokóki nie robią kżywdy innym nie powinno im się tego zabraniać, gdy moje dziecko krzyknie z radości lub żalu, to nikomu się nic złego nie stanie (nie mówię o ekstremalnych przypadkach, gdy krzyczy cały czas)

Czy "spokojny" i "przebojowy" to sa antonimy ???? Dlaczego, ktos kto jest spokojny nie moze byc jednoczesnie przebojowy, i na odwrot ? Ja nie widze w tym nic dziwnego. Chyba raczej spokojny i nadpobudliwy, bo o tym jest mowa w ocenianiu zachowania dzieci, w roznym stopniu i nasileniu tych terminow oczywiscie.

[poulette]

Napisane przez Luba

Czy ja wiem... A coz takiego zlego jest w byciu spokojnym? Jakos wcale mi nie zalezy na tym, zeby moje dziecko bylo przebojowe jako dorosle, ale zeby bylo szczesliwe.
Ja jestem spokojnym doroslym, a moj maz jeszcze spokojniejszym I bardzo nam z tym dobrze. W zyciu radzimy sobie bardzo dobrze, szkoly pokonczylismy. Zycie uklada nam sie niezle... No, nie narzekam. Naprawde dobrze nam sie zyje. Mimo braku przebojowosci. To, ze ktos jest spokojny nie oznacza, ze jest "ciepla klucha", ktora kazdy moze rozstawiac po katach.
Przebojowosc nie wystarczy w zyciu, trzeba jeszcze miec inteligencje, wiedze i troche szczescia. I nie zalezy to od tego czy jestesmy spokojni czy przebojowi. Sama przebojowosc nie wystarczy, trzeba jeszcze miec wiele innych cech, zeby "wygrac" w zyciu. Tak samo jak bycie spokojnym wcale nie jest rownoznaczne z byciem grzecznym.
I te przebojowe i te spokojne dzieci maja w sobie wielki potencjal, od rodzicow w duzej mierze zalezy jak dzieci ten potencjal spozytkuja.

Luba, no wyjelas mi to z ust....

[kariera85]

właśnie oglądam to pierwszy raz
ta kobieta-niania, jest tak strasznie apodyktyczna ze ja bym ją chyba wyrzuciła z mojego domu, gdyby zaczela rozmawiac ze mną w ten sposób
ma ton tak niesympatyczny, w ogole jak sklada zdania brr
ta w angielskiej wersji tego programu była taka słodka,sympatyczna..
ta jest straszna-przestraszylam sie jej juz na billboardach

[kariera85]

jest tu sporo studentek pedagogiki
co myslicie o planie dnia w stylu:
9.00- sniadanie
12.00-obiad
13-13.30- zabawa z mama
ja jestem na

[Różowy Strachulec]

Jest już wątek o tym programie
http://www.wizaz.pl/forum/showthread.php?t=147489

[kariera85]

OMG!!
ja wpisalam super niania w wyszukiwarke,nie superniania
uoj..ide prosic o połączenie
Strachulcu-dzieki Ci

[aga21087]

Ja wlasnie ogladam heh niania jak niania ale jakie te dzieciaki straszne a zwłaszcza ten chlopak heh ta niania to chociaz opanowana jest

[heleane]

Tytuł wątku skojarzył mi się z książką , którą teraz czytam ''Niania w Nowym Jorku''

[kariera85]

omg tu ten wątek poniosło?

[sylwiani]

Napisane przez Luba

Czy ja wiem... A coz takiego zlego jest w byciu spokojnym? Jakos wcale mi nie zalezy na tym, zeby moje dziecko bylo przebojowe jako dorosle, ale zeby bylo szczesliwe.

I te przebojowe i te spokojne dzieci maja w sobie wielki potencjal, od rodzicow w duzej mierze zalezy jak dzieci ten potencjal spozytkuja.

szczęście nie zależy od usposobienia, ale żyjąc w kraju, gdzie ciągle jeszcze w różnych urzędach trzeba "wywalczyć" sobie to, co się nam prawnie należy przebojowość to cecha jakże przydatna

[sylwiani]

Napisane przez Różowy Strachulec

Jest już wątek o tym programie
http://www.wizaz.pl/forum/showthread.php?t=147489

to jest właśnie ten wątek, tylko druga strona

[sylwiani]

Napisane przez poulette

Czy "spokojny" i "przebojowy" to sa antonimy ???? Dlaczego, ktos kto jest spokojny nie moze byc jednoczesnie przebojowy, i na odwrot ? Ja nie widze w tym nic dziwnego. Chyba raczej spokojny i nadpobudliwy, bo o tym jest mowa w ocenianiu zachowania dzieci, w roznym stopniu i nasileniu tych terminow oczywiscie.

czy mówisz to z własnego doświaczenia?
mam w domu troje dzieci i nie zauważyłam, żeby przeciwieństwem spokojnego było nadpobudliwy
w ogóle słowo nadpobudliwy jest używane zbyt często i na dodatek nieprawidłowo, ponieważ nadpobudliwość jest chorobą, którą trzeba leczyć, a większość dzieci uważanych za nadpobudliwe, to dzieci niestety jedynie potocznie mówiąc nie "wychowane"