Odwieczne problemy z rodzicami. Czy ze mną?

kurczaczek55 · 2012-07-09, 22:55

Długo zastanawiałam się, czy założyć jakiś wątek, gdzie opiszę moją sytuację z rodzicami, ale nigdy nie mogłam się zabrać. Zawsze każda kłótnia rozchodziła się po kościach, a i ja szybko o tym zapominałam. Ale teraz jestem w sytuacji, kiedy kompletnie nie wiem, co robić

Za równo 2 miesiące kończę 18 lat, więc poniekąd dzieckiem już nie jestem. Generalnie myślę, że jestem odpowiedzialna i bardziej zaradna niż inni w moim wieku

Sęk w tym, że moi rodzice kompletnie mnie nie znają i - choć nic nie zrobiłam - mają za totalną niemyślącą gówniarę, która zaraz wróci do domu z brzuchem.
Mam TŻ ponad rok, myślę, że go lubią. Czasem, kiedy wychodze z domu, nie mam z nimi kontaktu, ale czasami - głównie mama - do mnie dzwonią. Pytają, gdzie jestem itd. Nigdy im nie skłamałam, zawsze mówię, że u TŻ, na zakupach, w parku czy na jakimś ognisku. Tylko że gdy dochodzi do jakichś kłótni, zawsze słyszę, że szwędam się nie wiadomo z kim, nie wiadomo gdzie i nie wiadomo co robię.
Dodam, że moja mama jest pielęgniarką, pracuje na oddziale porodowym. Tyle, ile ja się nasłuchałam tekstów w stylu "nie jedno widziałam, jak xx-latka (>18) rodziła blablabla". Nie wiem, czy się o mnie martwią, czy z każdym moim wyjściem z domu myślą, że idę pić, palić, ćpać i uprawiać sex po krzakach

Czasami mam dobre chwile z mamą, ostatnio udało nam się nawet pójść dwa razy na zakupy (udane

), kiedy wcześniej wychodziłyśmy po 5 minutach z galerii oddzielnymi wejściami. Ostatnio nawet udało mi się opowiedzieć trochę o problemach z wakacyjnym wyjazdem ze znajomymi.
Wiem, że moi rodzice nie mają kompletnie do mnie szacunku, a szczególnie ojciec. Nie ma skrupułów powiedzieć do mnie "zamknij mordę" praktycznie za nic. Wiem, wiem, zaraz powiedziecie, że w tym wieku coś tam coś tam, hormony i że za nic tak nie mówi. Tylko że od kiedy pamiętam, ojciec (i mama) czepiali się do mnie o wszystko, krzyczeli, nie skąpili nawet ręki, by mnie uderzyć. Przez to stałam się mega nerwowa, czasem nie potrafię trzymać języka za zębami. Krzyki i kłótnie w moim domu są na porządku dziennym. Czasem się po prostu nie da, kiedy mama wraca z pracy i zaczyna się czepiać o to, że kurtka wisi w korytarzu zamiast w szafie

I potem leci już po kolei, jakies wypominanie, głupie teksty, docinki albo aluzje typu nie wiadomo z kim ja gdzies tam coś tam. Przez nich jestem właściwie kłębkiem nerwów, z bratem przez rodziców relacje mam beznadziejne. Nie odzywamy się praktycznie nigdy do siebie normalnie, on nie ma skrupułów, żeby do mnie powiedzieć spier*dalaj, umie wyzwać od dziwek, szmat itd., a przypominam - to rzekomo mój brat

Najgorsze, że też potrafię przez to wyżyć się na TŻ. A potem, mimo że jest mi głupio, nie umiem go przeprosić, bo u mnie w domu nigdy nikt nie przepraszał, nie dziękował, nie prosił. Zawsze wszystko wiskiem, krzykiem, ciężką ręką. Nie chcę tutaj powiedzieć, że jestem z jakiejś patologii, bo najgorsze jest to, że zawsze miałam, co chciałam, dostawałam kase na ciuchy, kosmetyki, jakies wyjścia. Tylko że często te wyjścia były przy byle kłótni wypominane jako, że oczywiście nie wiadomo co robiłam.
Pokazałam mniej więcej, jak to wygląda, ale generalnie dzisiaj pokłóciliśmy się o wakacje i nie wiem, czy to we mnie jest problem, czy z nimi coś nie tak.

Moja mama ma problemy ze zdrowiem, od kilku dni nie rozmawiała z ojcem (pokłócili się) i mówiła mi, że koniecznie musi jechać nad morze, wypocząć. Mówiła, że jak ojcu sie nie odwidzi, to pojade z nią. Nie oponowałam, moi rodzice pojedynczo są bardziej w porządku niż razem, mogłabym jechać. Mówiłam nawet TŻ, że rodzice się pokłócili, że szkoda mi mamy, bo ma nawroty choroby (reumatyzm) i znowu puchną jej stawy. Przejmowałam się tym bardzo.
Jednak dzisiaj stanęło, że jada jednak razem. Wróciłam do domu o 22 i wzięli mnie do siebie na rozmowę. Najpierw zaczął ojciec, mówił, że muszą odpocząć itd. Potem zaczęła mama, że boi się nas z bratem samych zostawić, pozabijamy się tutaj itd. Potem mówiła, że nie wiadomo co z domem zrobimy, że ona nie życzy sobie, żeby ktoś obcy plątał się po jej domu, szperał w jej rzeczach, korzystał z jej łazienki i prądu - bo ona ma za to potem zapłacić. Nie wiem, skąd wzięła takie pomysły. Nigdy nie spraszałam znajomych do domu, jedynie tż do mnie przychodzi, szczerze mówiąc mam wielu dalekich znajomych, z którymi bawię się na imprezach, ale jedyni ludzie, z którymi jestem blisko, to TŻ i jedna przyjaciółka. CHociaż według mojej mamy zarówno oni na mnie, jak i wszyscy moi inni znajomi, a także dziewczyna brata na niego, mają zły wpływ. Ogólnie każdy ma na nas zły wpływ i ciągle problem widzi w nas - nie w sobie.
Później powiedziała, że da klucze swojej przyjaciółce i siostrze, że będą wpadac do nas na kontrolę. Potem wymyśliła, że nigdzie nie jedzie, bo
600km znad morza nie będzie gnała, bo u nas będzie się coś działo. Stwierdziła, że pojedzie bliżej, na Mazury, do oddalonego o 100km Augustowa. Później powiedziała, że najwyżej przepadnie 200zł zaliczki, w zamian za co ja nie dostanę pieniędzy na mój wyjazd ze znajomymi pod namioty

Powiedziała, że mam jechać do babci albo oni nigdzie nie jadę. Odmówiłam - nie czuje się tam dobrze; jedna moja babcia to w ogóle odległa galaktyka dla mnie, a druga mieszka z synem alkoholikiem, który nieraz zarzygany, zasrany, zapity leży w salonie, co chyba nie jest najlepszym wariantem dla 18 letniej dziewczyny na spędzenie wakacji?

Sama od siebie planowałam uczyć się już do matury (jestem w klasie humanistycznej, a chcę zdawać biologię i chemię R, jednak moi rodzice i tak myślę, że nie podołam, zresztą oni ogólnie są przekonani, że sie nie uczę, jestem głupia itd... tylko dlatego, że trafiłam do szpitala na 2 tyg w orkesie wystawiania ocen i nie mogłam ich porpawiać, przez co moje świadectwo nie jest zadowalające, ale nawet nie o to chodzi, bo u mnie dwójki stawiane są od 50iluś procent, a ze średniego liceum, dyrekcja chce zrobić elitę... jest naprawdę ciężko) oraz znaleźć jakąś pracę - szczególnie na wyjazd i jakieś ubrania, bo ostatnio kasy nie dostaję w ogóle (nawet za dużo nie proszę, rodzice budują dom) oraz na osiemnastkę, bo z rodzicami jest różnie i wiem, ze może im odwalić i mimo że obiecają - imprezy mi nie zrobią. Poza tym mama mówiła, że zmarnowałam im wyjazd, że przeze mnie nie wypoczną, ze mogę zapomnieć, że sama wyjadę. Generalnie wszystko zwalili na mnie, mają gdzieś moje plany. Matka uważa, że spalę jej dom i będzie się po nim plątał nie wiadomo kto, a ojciec, że wyjdę rano, na noc nie wrócę, a oni pójdą do więzienia, bo mi się coś stanie, bo zostawili nieletnią bez opieki

Dla nich wracanie w moim wieku o 22 to szaleństwo, wydzwaniają nawet gdy się spóźnię 2 min. i to nie pytając, czy wszystko ok, a z wiskiem, że zapomniałam gdzie jest dom, że szlajam się tylko... Szkoda, że TŻ zawsze pod same drzwi mnie odstawia i nie mają się o co martwić ...
Oczywiście nerwy mi puściły, rozmowa z nimi przerodziła się w kłótnię, od ojca usłyszałam, żebym zamknęła mordę. Brat siedział cicho, stwierdził, że wypili po dwa piwa i im odwaliło, a dalsza dyskusja nie ma sensu. Sęk w tym, że jutro mama z pracy pewnie zadzwoni do faceta od pensjonatu, odwoła wszystko, wróci do domu
Nie wiem, co mam robić w takiej sytuacji. Jak w ogóle szukać drogi do porozumienia z nimi i czy to ma jakiś sens? Nie wiem, czy przesadzam z tymi wakacjami? Wiem, ze wszystko byłoby inaczej, gdyby rodzice mieli do mnie szacunek i na odwrót. Jednak nie nauczyli mnie takich wartości, sama jestem kłębkiem nerwów, ciągle wybucham. Wiem, że mogłabym sama nad tym pracować, ale od 18 lat słyszę tylko krzyki i kłótnie

Szczerze, mnie się odechciewa. Marzę tylko, by jak najszybciej skończyć szkołę, znaleźc pracę i sie wynieść ...

**201605090958** · 2012-07-09, 23:26

Cytat:

Napisane przez kurczaczek55