Boje się... studia, nowe miasto...

[TheTen]

Witam was dziewczyny

Juz za dwa tygodnie bede w calkiem nowym miescie na studiach. Ba, gdyby to tylko miasto. Ide za granice na studia. Mam 19 lat i juz sie wyprowadzam na stale z domu. Boje sie tego wszystkiego, jak mysle o tym to mnie dreszcz przechodzi. Co jak sobie nie poradze sama, nie znajde znajomych, nie zaakceptuja mnie ludzie. Nie wyrobie pienieznie, z nauka. Boje sie, ze strace swoich znajomych i sie nie odnajde w nowym miescie, kraju. Przykro mi jak mysle o swojej mamie i tacie, ze juz ich zostawiam. Wiem, ze wczesniej czy pozniej by to nastapilo ale, ze tak wczesnie Nie wiem nawet jak mam wyrazic swoje uczucia.

Dziewczyny co byscie mi poradzily na dobry start? Wiem, ze z samego poczatku na pewno nie bedzie rozowo ale nie mam tam znajomych. Jestem taka osoba co ma wokol siebie pelno ludzi, przyjaciol etc a teraz nie bede miec nikogo. Mozliwe, ze to za bardzo przezywam ale nigdy nie mialam mozliwosci zyc samodzielnie. Zapisalam sie np na wycieczke dla nowych zza granicy, albo program mentora czy nawet kurs przygotowawczy do testu. Niestety musze jeszcze zdac na poczatku test, ktory poswiadczy moje umiejetnosci jezyka. Co jak go nie zdam?
Albo nie znajde znajomych przez bariere jezykowa. Ciagle mi sie snia te studia, ta wycieczka, ze mnie ludzie nie zaakceptowali, wysmiewali etc.

Jak myslicie co zrobic aby jak najszybciej sie zaklimatyzowac i nie czuc tak bardzo tej tesknoty. Jak same sobie radzilyscie w nowym miescie bez znajomych, kogokolwiek. Prosze o rady i pozdrawiam

[jodame]

Czytając Twój post, cały czas zastanawiałam się dlaczego tam w ogóle jedziesz???
Wyjazd za granice na studia jest raczej marzeniem, nagrodą, sukcesem -a Ty nie napisałaś ani jednej rzeczy, z której się cieszysz w związku z wyjazdem.
To był Twój pomysł żeby tam jechać? Sama o tym zdecydowałaś, bo naprawdę tego chciałaś?? -jeśli tak, to przypomnij sobie te wszystkie argumenty za.

Rozumiem, że się boisz. Ale przecież "tam" będą też inni młodzi ludzie, oderwani od domu -też nie będą mieli znajomych, będą zagubieni. Skoro tutaj jesteś osobą otoczoną ludźmi, to tam na pewno też znajdziesz bratnią duszę.
Gdyby coś poszło nie tak, to przecież zawsze możesz wrócić do domu, prawda?
Potraktuj to jak przygodę, bonus -a nie coś od czego zależy Twoje życie. Pomyśl, że nawet jeśli zrezygnujesz, to stracisz tylko rok -to nie jest ogromna strata. Jeśli nie będziesz się tak kurczowo trzymała myśli, że "musisz tam zostać", będzie Ci łatwiej, lżej. Jedź na próbę.

Chyba, że naprawdę nie jesteś gotowa na to wszystko psychicznie. Ale przecież nie dostałaś się "tam" ot tak, tylko na pewno musiałaś wcześniej zebrać papiery...wysłać... znaleźć mieszkanie... -musiałaś się do tego przygotowywać, to nie mogła być spontaniczna decyzja "o, pojadę!" -przez ten cały czas też byłaś tylko i wyłącznie przerażona???

[Mallutka]

Napisane przez TheTen

Witam was dziewczyny

Juz za dwa tygodnie bede w calkiem nowym miescie na studiach. Ba, gdyby to tylko miasto. Ide za granice na studia. Mam 19 lat i juz sie wyprowadzam na stale z domu. Boje sie tego wszystkiego, jak mysle o tym to mnie dreszcz przechodzi. Co jak sobie nie poradze sama, nie znajde znajomych, nie zaakceptuja mnie ludzie. Nie wyrobie pienieznie, z nauka. Boje sie, ze strace swoich znajomych i sie nie odnajde w nowym miescie, kraju. Przykro mi jak mysle o swojej mamie i tacie, ze juz ich zostawiam. Wiem, ze wczesniej czy pozniej by to nastapilo ale, ze tak wczesnie Nie wiem nawet jak mam wyrazic swoje uczucia.

Dziewczyny co byscie mi poradzily na dobry start? Wiem, ze z samego poczatku na pewno nie bedzie rozowo ale nie mam tam znajomych. Jestem taka osoba co ma wokol siebie pelno ludzi, przyjaciol etc a teraz nie bede miec nikogo. Mozliwe, ze to za bardzo przezywam ale nigdy nie mialam mozliwosci zyc samodzielnie. Zapisalam sie np na wycieczke dla nowych zza granicy, albo program mentora czy nawet kurs przygotowawczy do testu. Niestety musze jeszcze zdac na poczatku test, ktory poswiadczy moje umiejetnosci jezyka. Co jak go nie zdam?
Albo nie znajde znajomych przez bariere jezykowa. Ciagle mi sie snia te studia, ta wycieczka, ze mnie ludzie nie zaakceptowali, wysmiewali etc.

Jak myslicie co zrobic aby jak najszybciej sie zaklimatyzowac i nie czuc tak bardzo tej tesknoty. Jak same sobie radzilyscie w nowym miescie bez znajomych, kogokolwiek. Prosze o rady i pozdrawiam

Wiesz to jest troszkę tak, że jak dotychczas sobie radziłaś towarzysko, to i zagranicą sobie poradzisz
To wciąż ta sama ty, tak samo ekstrawertyczna/introwertyczna, z tymi samymi pasjami, zwyczajami.
Piszesz, że miałaś grupę znajomych tutaj w Polsce, więc myślę, że i zagranicą taka grupa się znajdzie.

Ja wyprowadziłam się z domu 5 lat temu, teraz mieszkam w Warszawie, to jest 3 duże miasto które "zaliczam" odkąd opuściłam dom.
Na początku jest zawsze troszkę strasznie, nie znasz rozkładu jazdy tramwajów, metra, autobusów, nie wiesz gdzie co jest. Ale paradoksalnie takie zagubienie bardzo łączy ludzi
Uszy do góry i nie martw się tak


Tak zapytam z ciekawości co będziesz studiować i gdzie ??

[GothicLolita22]

Wiadomo, że na początku nigdy nie jest wesoło. Ja rok temu wyprowadziłam się z domu do Krk, i chociaż jestem od Ciebie starsza, nie było mi fajnie, oj nie było W pracy nie miałam miłego przyjęcia, ale miałam świadomość, że MUSZĘ sobie poradzić. I wszystko jakoś się rozkręciło. Teraz po ponad roku już jest dobrze i nawet nie bardzo sobie wyobrażam, żebym miała kiedyś stąd wyjechać Tak że nie zamartwiaj się za długo, bo nie jesteś sama. Tysiące młodych ludzi są w takiej lub podobnej sytuacji jak Ty i jakoś później wszystko się układa Na pewno spotkasz kogoś, kto też opuścił dom i będzie tak samo przerażony jak Ty Powodzenia

[TheTen]

Napisane przez Mallutka

Wiesz to jest troszkę tak, że jak dotychczas sobie radziłaś towarzysko, to i zagranicą sobie poradzisz
To wciąż ta sama ty, tak samo ekstrawertyczna/introwertyczna, z tymi samymi pasjami, zwyczajami.
Piszesz, że miałaś grupę znajomych tutaj w Polsce, więc myślę, że i zagranicą taka grupa się znajdzie.

Ja wyprowadziłam się z domu 5 lat temu, teraz mieszkam w Warszawie, to jest 3 duże miasto które "zaliczam" odkąd opuściłam dom.
Na początku jest zawsze troszkę strasznie, nie znasz rozkładu jazdy tramwajów, metra, autobusów, nie wiesz gdzie co jest. Ale paradoksalnie takie zagubienie bardzo łączy ludzi
Uszy do góry i nie martw się tak


Tak zapytam z ciekawości co będziesz studiować i gdzie ??

w Bawarii bede studiowac nauke o mediach i teatrze plus socjologie.

dziekuje Ci za slowa otuchy

Napisane przez GothicLolita22

Wiadomo, że na początku nigdy nie jest wesoło. Ja rok temu wyprowadziłam się z domu do Krk, i chociaż jestem od Ciebie starsza, nie było mi fajnie, oj nie było W pracy nie miałam miłego przyjęcia, ale miałam świadomość, że MUSZĘ sobie poradzić. I wszystko jakoś się rozkręciło. Teraz po ponad roku już jest dobrze i nawet nie bardzo sobie wyobrażam, żebym miała kiedyś stąd wyjechać Tak że nie zamartwiaj się za długo, bo nie jesteś sama. Tysiące młodych ludzi są w takiej lub podobnej sytuacji jak Ty i jakoś później wszystko się układa Na pewno spotkasz kogoś, kto też opuścił dom i będzie tak samo przerażony jak Ty Powodzenia

dziekuje

Napisane przez jodame

Czytając Twój post, cały czas zastanawiałam się dlaczego tam w ogóle jedziesz???
Wyjazd za granice na studia jest raczej marzeniem, nagrodą, sukcesem -a Ty nie napisałaś ani jednej rzeczy, z której się cieszysz w związku z wyjazdem.
To był Twój pomysł żeby tam jechać? Sama o tym zdecydowałaś, bo naprawdę tego chciałaś?? -jeśli tak, to przypomnij sobie te wszystkie argumenty za.

Rozumiem, że się boisz. Ale przecież "tam" będą też inni młodzi ludzie, oderwani od domu -też nie będą mieli znajomych, będą zagubieni. Skoro tutaj jesteś osobą otoczoną ludźmi, to tam na pewno też znajdziesz bratnią duszę.
Gdyby coś poszło nie tak, to przecież zawsze możesz wrócić do domu, prawda?
Potraktuj to jak przygodę, bonus -a nie coś od czego zależy Twoje życie. Pomyśl, że nawet jeśli zrezygnujesz, to stracisz tylko rok -to nie jest ogromna strata. Jeśli nie będziesz się tak kurczowo trzymała myśli, że "musisz tam zostać", będzie Ci łatwiej, lżej. Jedź na próbę.

Chyba, że naprawdę nie jesteś gotowa na to wszystko psychicznie. Ale przecież nie dostałaś się "tam" ot tak, tylko na pewno musiałaś wcześniej zebrać papiery...wysłać... znaleźć mieszkanie... -musiałaś się do tego przygotowywać, to nie mogła być spontaniczna decyzja "o, pojadę!" -przez ten cały czas też byłaś tylko i wyłącznie przerażona???

owszem jest to moje marzenie. nacierpialam sie, natyralam sporo aby w ogole dopiac swego. nikt mnie nie zmuszal do studiow za granica, jest to tylko moja decyzja lecz trudno myslec tylko pozytywnie kiedy wyjazd sie zbliza. co raz wiecej pytan, niewiadomych i rozterek. wiadomo, ze sie ciesze bardzo z wyjazdu i z tego co osiagnelam ale jest to jednak wielki krok, a co za tym idzie tez wiele lekow.

edit: ide za granice, poniewaz w PL nie ma nawet takiego kierunku :/

[roxyroxy]

Ja tez wyjechalam zagranice w wieku 19 lat, i tez mialam watpliwosci i obawy. To calkowicie naturalne czuc strach przed nieznanym. Jak tylko wyjedziesz, od razu pozansz ludzi( na uczelni, w mieszkaniu jesli bedziesz je dzielic itd). Na uczelniach jest duzo dodtakowych zajec , na ktorych tez poznasz ludzi. Jezykiem sie nie martw, na pewno poznasz innych cudzoziemcow a tubylcy na pewno beda przyjaznie nastawieni.
Zreszta jezyk zalapiesz szybko. Na pewno sobie poradzisz.

Co do rodzicow? Nie jedziesz daleko , zawsze mozesz wskoczyc do samolotu i kilka godzin pozniej byc w domu. Zreszta bedziesz miala tylke ciekawych zajec, nawet sie nie zorientujesz jak szybko czas zleci. Za trzy miesiace beda swieta i bedziesz w domu ;-)
Nic sie nie martw, i jedz na pewno. A jesli ci sie noga powinie ( w co bardzo watpie ) to wrocisz i zaczniesz od nowa. A przynajmniej nie bedziesz zalowala, ze nie wykorzystalas takiej szansy.
Powodzenia

[neeeneee]

Przechodziłam przez to samo, a nawet dalej przechodze Gubie sie na miescie, nie wiem jak odnalez droge do domu, ale jest dobrze, poznaje coraz wiecej ludzi, w wiekszosci pomocnych i sympatycznych, a jak juz mi sie noga podwinie to powtarzam sobie ze to bylo moje marzenie, kosztowalo wiele pracy i wysilku i to jest to co chcialam osiagnac, samotnosc w obcym kraju i miescie jest bolesna, ale sporo zalezy od Twojego nastawienia, na pewno bedzie dobrze, trzymam kciuki mocno
M

[guess17]

Ty sie boisz, a ja nie mogę sie doczekać aż wyrwe się z domu i w końcu zamieszkam sama... bede za siebie odpowiedzialna i nikt nie będzie marudził... co i jak mam robić....

[Mallutka]

Napisane przez neeeneee

Przechodziłam przez to samo, a nawet dalej przechodze Gubie sie na miescie, nie wiem jak odnalez droge do domu, ale jest dobrze, poznaje coraz wiecej ludzi, w wiekszosci pomocnych i sympatycznych, a jak juz mi sie noga podwinie to powtarzam sobie ze to bylo moje marzenie, kosztowalo wiele pracy i wysilku i to jest to co chcialam osiagnac, samotnosc w obcym kraju i miescie jest bolesna, ale sporo zalezy od Twojego nastawienia, na pewno bedzie dobrze, trzymam kciuki mocno
M

Mam wrażenie, że wszyscy na początku czują się jak Alicja w krainie czarów
To minie, raz, że coraz lepiej będziesz poznawać miasto, a dwa, że coraz więcej będziesz miała znajomych, więc i samotność mniejsza.

Napisane przez guess17

Ty sie boisz, a ja nie mogę sie doczekać aż wyrwe się z domu i w końcu zamieszkam sama... bede za siebie odpowiedzialna i nikt nie będzie marudził... co i jak mam robić....

Wiesz to, że się o czymś marzyło wcale nie oznacza, że jak już jesteś tuż tuż to nie zaczynasz panikować
Dużo też zależy jak bardzo jest się związanym z rodziną, jak bardzo się jest samodzielnym.

Ja w każdym bądź razie życzę autorce wątku powodzenia

---------- Dopisano o 12:32 ---------- Poprzedni post napisano o 12:04 ----------

Napisane przez neeeneee

Przechodziłam przez to samo, a nawet dalej przechodze Gubie sie na miescie, nie wiem jak odnalez droge do domu, ale jest dobrze, poznaje coraz wiecej ludzi, w wiekszosci pomocnych i sympatycznych, a jak juz mi sie noga podwinie to powtarzam sobie ze to bylo moje marzenie, kosztowalo wiele pracy i wysilku i to jest to co chcialam osiagnac, samotnosc w obcym kraju i miescie jest bolesna, ale sporo zalezy od Twojego nastawienia, na pewno bedzie dobrze, trzymam kciuki mocno
M

Mam wrażenie, że wszyscy na początku czują się jak Alicja w krainie czarów
To minie, raz, że coraz lepiej będziesz poznawać miasto, a dwa, że coraz więcej będziesz miała znajomych, więc i samotność mniejsza.

Napisane przez guess17

Ty sie boisz, a ja nie mogę sie doczekać aż wyrwe się z domu i w końcu zamieszkam sama... bede za siebie odpowiedzialna i nikt nie będzie marudził... co i jak mam robić....

Wiesz to, że się o czymś marzyło wcale nie oznacza, że jak już jesteś tuż tuż to nie zaczynasz panikować
Dużo też zależy jak bardzo jest się związanym z rodziną, jak bardzo się jest samodzielnym.

Ja w każdym bądź razie życzę autorce wątku powodzenia