czy już czas na dzidziusia?

[GraHamka]

Napisane przez Ray

do wszystkiego dochodzi sie stopniowo... a jak juz czlowiek dojdzie to okazuje sie za ma grubo po 30 i co wtedy? problem z zajsciem w ciaze... i dziecko majac 10 lat ma prswie dziadka nie rodzica...

Bez przesady,bo masz myślenie typowej nastolatki,która wpadła w młodym wieku. A przecież nią nie jesteś. Jakoś nie zauważyłam,jakoby ludzie po 30 mający dzieci to dziadkowie.

ja zaszlam w ciaze ktorej bardzo chcialam a 3 pierwsze mc myslalam czy dobrze zrobilam balam sie itp... co to bedzie i w ogole ze moze moglam poczekac i w ogole ale teraz wiem ze zrobilam bardzo dobrze

Los zadecydował za Was,bo wpadliście. Czy było to dziecko planowane???Tylko szczerze odpowiedz.

Napisane przez m.a.r.t.a

Ja planuje dzidziusia około 27 lat zobaczymy co wyjdzie w praniu

To trzymam kciuki,aby plany się powiodły.

Napisane przez kleonika

)
Myślę, że najlepszym rozwiązaniem byłoby to gdybyście nie zabezpieczali się jakoś szczególnie podczas stosunków. Wtedy pozwolicie losowi zadecydować za Was .

Chyba tak,bo we mnie drzemią dwie osoby.Jedna to ta,która bardzo chciała by mieć już dziecko,a druga to ta wahająca się,że jeszcze nie czas.

Napisane przez m.a.r.t.a

I jeszcze jedno tylko sie ze mnie nie śmiejcie, ale czasem dręczy mnie kwestia figury po ciąży. Jak bardzo się moje ciało zmieni, czy nadal będę tak samo atrakcyjna dla swojego partnera. Kiedy mu mówię o swoich obawach, śmieje się ze mnie, co ja za głupoty wygaduje, no ale już taka jestem.Chyba potrzeba mi rozmów z kobietami, które mają te obawy za sobą

No to ja mam podobnie,tyle że ja się obawiam tego,jak będe znosić tą ciąże.Wiadomo każdy przechodzi przez to inaczej,niektóre nie mają żadnych obajwów,a inne się męczą np przez pierwsze 3 miesiące,albo przez całą ciąże.


Ray,a jak Ty się czujesz???

[Klarissa]

Napisane przez m.a.r.t.a

I jeszcze jedno tylko sie ze mnie nie śmiejcie, ale czasem dręczy mnie kwestia figury po ciąży. Jak bardzo się moje ciało zmieni, czy nadal będę tak samo atrakcyjna dla swojego partnera. Kiedy mu mówię o swoich obawach, śmieje się ze mnie, co ja za głupoty wygaduje, no ale już taka jestem.

To wcale nie jest śmieszne, bo ciągle myślę dokładnie o tym samym. To, że mi mąż mówi, że zawsze mnie będzie kochać... Pewnie tak. Ale czy będę mu się tak samo podobać z wałkiem obwisłej skóry na brzuchu, ogromnymi brodawkami od karmienia dziecka, rozstępami na tyłku i piersiami po pas...?

[celka2000]

Napisane przez Klarissa

To wcale nie jest śmieszne, bo ciągle myślę dokładnie o tym samym. To, że mi mąż mówi, że zawsze mnie będzie kochać... Pewnie tak. Ale czy będę mu się tak samo podobać z wałkiem obwisłej skóry na brzuchu, ogromnymi brodawkami od karmienia dziecka, rozstępami na tyłku i piersiami po pas...?

oj bez przesady Nie kazdy ma rozstepy, cyce wcale nie wisza do pasa.... A tak powaznie to trzeba podczas ciazy byc w miare aktywna (spaceRy, plywanie...), jesc racjonalnie, dbac o kilogramy, smarowac sie srodkami przeciw rozstepom i powinno byc dobrze. I po ciazy mozna szybko wrocic do swojej figury. A mezczyznom na pewno nadal bedziecie sie podobac. Buziaki! Figura to na pewno nie jest powod zeby odkladac dzidziusia. Im mlodsza kobitka tym latwiej bedzie jej wrocic do figury

[m.a.r.t.a]

celka2000 przeczytałam m.in Twojego posta i tak jakoś lepiej mi sie zrobiło.Ładnego masz synka

[memka87]

Napisane przez Klarissa

Wiecie dziewczyny to jeszcze kwestia tego, czego się od życia pragnie. Czasem myślę, że na pewno lepiej by było dla mojego potencjalnego malucha abym była z nim zawsze. Z drugiej strony żal by mi było skończyć obiecująco zaczętą karierę zawodową i przekwalifikować się na pieluchy bo boję się, że będę tego żałować i w tych trudnych chwilach zacznę za wszystko winić męża i dziecko.

tez sie nad tym zastanawialam i doszlam do wniosku ze najpierw bede mama, a jak mi dzieci podrosna do wieku szkolnego, zaczne robic kariere (tzn pojde do szkoly i wroce do pracy).

[Ray]

hehe Grahamka nastolatka nie jestem u uwierz mi myslenia takowego tez nie mam

ciaza byla jak najbardziej planowa z pol rocznym poprzedzeniem wiec to nie byl chilowy impuls i ochotka na " chce miec dziecko"

mi sie po prostu wydje ze ludzie czasem sie za bardzo nad ta decyja rozwodza.. przemyslaja po setki razy w to i we w to w kolko to samo... a to nie jest dobre im dluzej czlowiek sie zastanawia tym dluzej sie wacha... hmmmm

normalne jest ze czlowiek mysli co to bedzie w koncu ma swiadomosc ze to nie zabawka czy nowe zwierzatko ale to nie jest tak ze tego trzeba sie tak panicznie bac... wystarczy porozmawiac z matkami ktore maja dzieci juz a tez sie baly i wszystkie powiedza ze warto i nie widza przeszkod

tez sie wachalam czy to dobry moment bo jestem mloda mam zycie przed soba a moze jeszcze warto poczekac a moze dopiero jak kupimy dom itp... ale w koncu stwierdzilam ze nie ja jedna bede miala dziecko ktorego bardzo chce, ze ludzie maja duzo gorsza sytuacje a daja sobie rade, a w zyciu raz bywa dobrze a raz zle mozna zajsc w ciaze w super momencie a urodzic np w najgorszym bo czlowiek np straci prace np maz bo moze ci sie dom spalic i wiele innycch rzeczy

ja uwazam ze jesli ktos chce dziecka a ma ku temu jako takie warunki nie widze przeszkod po prostu ale kazdy ma inne zycie wiec nikt za nikogo decyzji nie podejmie waze by nie zalowac

[Ray]

aha i chcialam dodac ze jesli facet jest dojrzalym mezczyzną to na pewno i w ciazy i po bedziesz mu sie podobac taki facet rozumie ze ciaza to nie wybieg modelki i w zasadzie razem z toba przyzywczaja sie 9 mc do twojego ciala a sex podobno rodzi sie w glowie

wiadomo nie wolno sie zaniedbac ale nie jest to tak ze sie juz takim pozostanie na stale troche wysilku pielegncji i jest oki

[GraHamka]

Dzięki Ray za odpowiedz. No własnie dlatego napisałam,masz takie myślenie a nastolatką przecież już nie jesteś.Ok,ten temat uważam za zamknięty.Masz racje,z tym że im dłużej ludzie rozmyślają nad tym bardziej się wahają.Ja chyba jednak chciałabym,aby zadecydowała za mna natura,ale bardziej dopomogła mi w tych chęciach.Póki co mam inne plany,w tym roku zapewne nie będzie mowa o tym,aby się starać alee może za rok. Zobaczymy jak to będzie.

[precious_81]

Napisane przez Ag_nes

A ja zbyt wielu ludzi znajm.. którzy zwlekali, dorabiali sie, budowali, pracowali, zarobili i jak uznali ze to wlasnie TA chwila - to dziecka do dzisiaj nie mają. To jest tragedia.

Ale dla mnie to nie jest argument żeby starać się o dziecko. Wiadomo że są różne sytuacje i nie każdej parze udaje zajść się w ciążę od razu i akurat w tym momencie kiedy uznają za odpowiedni. Jest to tragedia ale też nie przekonuje mnie do tego by np. w wieku 20 lat starać się o dziecko.

Napisane przez m.a.r.t.a

Ale przypominam sobie moją znajomą, która zaszła w ciąże na 4 roku, wyszła za mąż, przeniosła się na zaoczne i.. siedziała (nadal siedzi) w domu a mąż jako jedyny tyra i dają radę.

To dobrze że dają radę, ale jakim kosztem? Mąż "tyra", w domu pewnie jest rzadko a dziecko jak go widzi to pewnie święto.

Napisane przez Klarissa

Wiecie dziewczyny to jeszcze kwestia tego, czego się od życia pragnie. Czasem myślę, że na pewno lepiej by było dla mojego potencjalnego malucha abym była z nim zawsze. Z drugiej strony żal by mi było skończyć obiecująco zaczętą karierę zawodową i przekwalifikować się na pieluchy bo boję się, że będę tego żałować i w tych trudnych chwilach zacznę za wszystko winić męża i dziecko.

A dlaczego miałabyć zrezygnować z kariery? Przecież to można połączyć. Wiem od koleżanek że ciężko jest na początku zostawić dziecko i wrócić do pracy, ale to tylko kwestia przełamania się. Oczywiście każda twierdzi że macierzyński jest zdecydowanie za krótki, ale wróciły do pracy i łączą bycie pracownikiem i mamą.

Napisane przez memka87

tez sie nad tym zastanawialam i doszlam do wniosku ze najpierw bede mama, a jak mi dzieci podrosna do wieku szkolnego, zaczne robic kariere (tzn pojde do szkoly i wroce do pracy).

Też bym tak chciała przynajmniej jakieś dwa latka posiedzieć z dzieckiem ale to po prostu nierealne. Ile chcesz mieć dzieci? Zastanów się ile będziesz miała lat jak one będą miały 7 kiedy będą w wieku szkolnym. Myślisz że wtedy będzie Ci łatwo znaleźć dobrą pracę i robić karierę? Życzę Ci żeby tak było ale masz na to raczej małe szanse.

Napisane przez Ray

mi sie po prostu wydje ze ludzie czasem sie za bardzo nad ta decyja rozwodza.. przemyslaja po setki razy w to i we w to w kolko to samo... a to nie jest dobre im dluzej czlowiek sie zastanawia tym dluzej sie wacha... hmmmm

normalne jest ze czlowiek mysli co to bedzie w koncu ma swiadomosc ze to nie zabawka czy nowe zwierzatko ale to nie jest tak ze tego trzeba sie tak panicznie bac... wystarczy porozmawiac z matkami ktore maja dzieci juz a tez sie baly i wszystkie powiedza ze warto i nie widza przeszkod
ja uwazam ze jesli ktos chce dziecka a ma ku temu jako takie warunki nie widze przeszkod po prostu ale kazdy ma inne zycie wiec nikt za nikogo decyzji nie podejmie waze by nie zalowac

Dokładnie tak jest. Na początku nie jest dobry moment bo studia, mieszkanie itp. a jak już te sprawy nie stają się problemem to pojawiają się typowo "psychiczne". Wiadomo że każdy odczuwa jakiś lęk, bo to nowa sytuacja. Ja boję się wszystiego po kolei - co będzie w ciąży, porodu no i wiadomo czy sobie poradzę z opieką nad dzieckiem, czy nic się nie zmieni w małżeństwie itp.

A tak na marginesie to nie zawsze wysłuchiwanie koleżanek jest dobre
niestety są na tyle szczere że nie przedstawiają wszystkiego w różowych kolorach. Powiem Wam że chyba łatwiej zdecydowałabym się gdybym w otoczeniu nie miała juz dzieciatych koleżanek. To co się nasłuchałam o porodach, pierwszych miesiącach w dom itp. wcale nie jest takie budujące

[memka87]

Napisane przez precious_81

Też bym tak chciała przynajmniej jakieś dwa latka posiedzieć z dzieckiem ale to po prostu nierealne. Ile chcesz mieć dzieci? Zastanów się ile będziesz miała lat jak one będą miały 7 kiedy będą w wieku szkolnym. Myślisz że wtedy będzie Ci łatwo znaleźć dobrą pracę i robić karierę? Życzę Ci żeby tak było ale masz na to raczej małe szanse.

chce miec 3 dzieci ale mieszkam w Anglii a tu dzieci ida do szkoly jak maja 5 latek (w praktyce 4) wiec prawie o polowe mniej! poza tym na karierze mi szczegolnie nie zalezy... moja mama poszla do pracy bo musiala jak ja mialam 12 lat i mialam dzieki temu wspaniale dziecinstwo ktore tez chcialabym dac moim dzieciom... praca powinna byc dla zycia a nie zycie dla pracy! poza tym mam 20 lat wiec jak mi 3 dziecko pojdzie do szkoly to pewnie bede miala ok 30 a wtedy mysle znajde jeszcze prace (w przedszkolu bo tak chce pracowac...) wiem ze w Polsce jest trudniej, nie ma tyle pomocy od panstwa i dlatego ciesze sie ze moge mieszkac tutaj i pozwolic sobie na to zeby zostac w domu kiedy maz bedzie pracowal (ale nie tyral!)

[Ray]

precious trzeba brac pod uwage ze kobiety lubia wyolbrzymiac swoje doswiadczenia hihihi... chyba sie tak dowartosiowuja ze tak ciezkooo przeciez w ciazy z malym dzieckiem a one daly rade hehe.. taka natura kobiet wiec po prostu na takie zle opowiesci przymykac oczy

[scorpionec]

Napisane przez precious_81

Ale dla mnie to nie jest argument żeby starać się o dziecko. Wiadomo że są różne sytuacje i nie każdej parze udaje zajść się w ciążę od razu i akurat w tym momencie kiedy uznają za odpowiedni. Jest to tragedia ale też nie przekonuje mnie do tego by np. w wieku 20 lat starać się o dziecko.

To dobrze że dają radę, ale jakim kosztem? Mąż "tyra", w domu pewnie jest rzadko a dziecko jak go widzi to pewnie święto.

A dlaczego miałabyć zrezygnować z kariery? Przecież to można połączyć. Wiem od koleżanek że ciężko jest na początku zostawić dziecko i wrócić do pracy, ale to tylko kwestia przełamania się. Oczywiście każda twierdzi że macierzyński jest zdecydowanie za krótki, ale wróciły do pracy i łączą bycie pracownikiem i mamą.

Też bym tak chciała przynajmniej jakieś dwa latka posiedzieć z dzieckiem ale to po prostu nierealne. Ile chcesz mieć dzieci? Zastanów się ile będziesz miała lat jak one będą miały 7 kiedy będą w wieku szkolnym. Myślisz że wtedy będzie Ci łatwo znaleźć dobrą pracę i robić karierę? Życzę Ci żeby tak było ale masz na to raczej małe szanse.


Dokładnie tak jest. Na początku nie jest dobry moment bo studia, mieszkanie itp. a jak już te sprawy nie stają się problemem to pojawiają się typowo "psychiczne". Wiadomo że każdy odczuwa jakiś lęk, bo to nowa sytuacja. Ja boję się wszystiego po kolei - co będzie w ciąży, porodu no i wiadomo czy sobie poradzę z opieką nad dzieckiem, czy nic się nie zmieni w małżeństwie itp.

z tym zgadzam się całkowicie..
jeśli po 5-6 latach dziury na rynku stara się o prace(o jakiejs karierze nie wspomnająć) jest to truuudne, rynek cały czas sie zmiienia..

Napisane przez memka87

chce miec 3 dzieci ale mieszkam w Anglii a tu dzieci ida do szkoly jak maja 5 latek (w praktyce 4) wiec prawie o polowe mniej! poza tym na karierze mi szczegolnie nie zalezy... moja mama poszla do pracy bo musiala jak ja mialam 12 lat i mialam dzieki temu wspaniale dziecinstwo ktore tez chcialabym dac moim dzieciom... praca powinna byc dla zycia a nie zycie dla pracy! poza tym mam 20 lat wiec jak mi 3 dziecko pojdzie do szkoly to pewnie bede miala ok 30 a wtedy mysle znajde jeszcze prace (w przedszkolu bo tak chce pracowac...) wiem ze w Polsce jest trudniej, nie ma tyle pomocy od panstwa i dlatego ciesze sie ze moge mieszkac tutaj i pozwolic sobie na to zeby zostac w domu kiedy maz bedzie pracowal (ale nie tyral!)

moja mama wrociła jak mialam dwa(nie pamiętam czasu z ną spędzonego na wychowawczym) i moje dziedzicnstwo bylo również suuper te siedzenie z dziecmi po czasy szkolne jest chyba przegięciem i przejawem nadopiekuńczośći..

Napisane przez Ray

precious trzeba brac pod uwage ze kobiety lubia wyolbrzymiac swoje doswiadczenia hihihi... chyba sie tak dowartosiowuja ze tak ciezkooo przeciez w ciazy z malym dzieckiem a one daly rade hehe.. taka natura kobiet wiec po prostu na takie zle opowiesci przymykac oczy

ja mam wręcz przeciwne odczucia... moje koleżanki wszysko widzą w różowych kolorach.. czasem mnie przeraża jak można zupełnie zapomnieć o sobie nużając się w bezgranicznej miłośći do dziecka..

Nie jestem typem karierowiczki pracuje by żyć a nie odwrotnie, nie pałam żadnymi uczuciami do mojej pracy tzn ani ja lubie a ni nie..

Chcialabym poświęcać czas swojemu dziecku(jak się już urodzi), ale bez przesady o sobie i swoich potrzebach i ambicjach trzeba pamiętać.

moja mama nie zrezygnowala z siebie na rzecz dzieci i szanuje ja za to bardziej niz moji znajomi matki ktore siedzialy z nimi w domu... i byly na kazde zawolanie..

[m.a.r.t.a]

Napisane przez GraHamka

Masz racje,z tym że im dłużej ludzie rozmyślają nad tym bardziej się wahają.Ja chyba jednak chciałabym,aby zadecydowała za mna natura,ale bardziej dopomogła mi w tych chęciach.Póki co mam inne plany,w tym roku zapewne nie będzie mowa o tym,aby się starać alee może za rok. Zobaczymy jak to będzie.

Z tym planowaniem bywa na prawdę różnie. Znam osoby, które mówiły, że zaczną działać po ślubie najprawdopodobniej w tym roku, ale bocian postanowił przylecieć o wiele wcześniej. I w taki oto sposób Panna Młoda na swoim weselu była już w 6-7 miesiącu ciąży. Teraz wychowują już półrocznego bobasa i z tego co mi wiadomo, nawet się cieszą, że wyszło jak wyszło

[Ray]

ale nikt nie kaze teraz kobiecie rezygnowac z siebie to kobiety narzekaja ze musza w domu siediec... wiadomo do roku zazwyczaj sie siedzi bo dziecko male itp... ale potem mozna pogodzic kariere i maciezynstwo... znam duzo takich matek ktore wracaja do pracy i nie cierpi na tym dziecko... mozna wrocic zawsze na pol etatu czy normalnie jak kto woli..

niestety nie ma sie co czarowac zycie jest zyciem nie mozna miec wszystkiego naraz... wszyscy by chcieli np pracowac po 3 h i miec reszte dnia dla dziecka .... ale pracujac 3 h nic sie nie zarobi takie sa realia... wiec mnie np dziwi fakt ze kobiety nie chca byc w ciazy bo praca kariera a potem ze niby dziecko by matki nie widzialo... po prostu trzeba te dwie rzeczy pogodzic na tyle ile to mozliwe... najwyzej przystopowac prace albo dogadac sie z pracodawca w zaleznosci jaka to praca czesc mozna do domu przyniesc pracy albo wlasnie na pol etatu....

kazdy ma swoj wybor nie da sie byc wszedzie idealnym

pozatym jak mama siedzi murem w domu robi wieksza krzywde dziecku bo krotko mowiac robi wszystko za nie a tak malich od malego sie uczy samodzielnosci i oderwania od maminej sukienki nawet lepiej jak pojdzie do przedszkola bo ma kontakt z rowiesnikami itp

zreszta kazda z was wie jak czuje jesli nie chce to nic na sile ale ja wiem jedno nie ma czego sie bac strach ma wielkie oczy

[memka87]

Napisane przez scorpionec

moja mama wrociła jak mialam dwa(nie pamiętam czasu z ną spędzonego na wychowawczym) i moje dziedzicnstwo bylo również suuper te siedzenie z dziecmi po czasy szkolne jest chyba przegięciem i przejawem nadopiekuńczośći..

akurat w moim przypadku to nie przejaw nadopiekunczosci tylko choroba mlodszego (o 2 lata) brata. ale ja sie bardzo ciesze ze spedzila ze mna tyle czasu, znalam wszystkie piosenki przedszkolne (mama byla przedszkolanka) i mialam duzy kontakt z rowiesnikami, rowniez niepracujacych mam i nie chce powiedziec ze Twoja mama byla przez to gorsza!. po prostu moja rodzicielka, tak jak i ja, nie miala popedu do kariery i gdyby nie problemy finansowe to pewnie wogule by nie poszla do pracy bo nas nie ciagnie kariera! moze to jest staromodne podejscie ale ja wolalabym opiekowac sie dziecmi gotowac i sprzatac w domu zamiast siedziec w pracy (gdzie zreszta tez sa same dzieci- przedszkole)! ucze sie tylko dlatego ze kiedys bede musiala zarobic na chleb i tylko to moze spowodowac ze bede pracowac, nie chec osiagniecia czegos na polu zawodowym....
no ale kazda z nas jest inna i niektorzy lubia pracowac (w sumie to i dobrze bo gdyby wszyscy siedzieli w domu to nadal bylby XIXwiek ) a niektorzy spelniaja sie zyciowo w roli matki...

[scorpionec]

Wiadomo,że są różne przypadki jaki motywacje do pozostania w domu z dzieckiem.

ciężko wyważyć ile dokładnie powinno się z nim być jak i kiedy sie na dzidzię zdecydować. wszystko to sprawa indywidualna..

najważniejsze by nie stracić czujności i obiektywnego poglądu na sytuacje bo wtedy można i dziecku i sobie wyrządzić krzywdę..

bo co innego kobieta pracująca w domu lub nawet dla domu(tzw gospodyni ) i w ten sposób realizująca się, która jednak pozwala miec dziecku kontakt ze światem i rówieśnikami np w przedszkolu..

a co innego matka sfrustrowana która zrezygnowała z pracy "dla dobra dziecka", siedząca "za kare" w domu cały dzień z dziećmi.
takie dziecko ma tylko koleżanki mamy i rośnie na taką "starą malutka"


dobrze jednak ze większość z nas ma intuicję i jej słucha

[memka87]

ja nie chce zeby moje dziecko siedzialo caly dzien w domu ze mna ew. z rodzenstwem! chce je poslac do przedszkola w wieku 3 lat na 2h/dzien ale to za malo czasu zeby isc do pracy... (tyle h jest darmowo... )

[GoodNight]

A ja mam 24 lata. I baaaaardzo chce mieć dziecko. Ale to jeszcze nie ten czas :/ Tyle, że wiatropylna nie jestem a TŻ jeszcze nie jets gotowy...Chciałabym zeby to była wspólna decyzje a Maleństwo zaplanowane i wyczekane a nie z pzypadku....

Tyle że ja już nie chce czekać

[bibi*]

Witajcie dziewczyny!
Przyznam,że nigdy wcześniej nie zawierałam głosu na forum byłam tylko takim cichym obserwatorem, ale poczułam że ten wątek dotyczy również mnie.
Mam 24 lata, niedawno wyszłam za mąż i czuję że chciałabym mieć dzidziusia. Tylko jak zacząć rozmowę z TZ? Bo nie chcę na niego naciskać. Czy wy macię już taką rozmowę za sobą?

[scorpionec]

Napisane przez bibi*

Witajcie dziewczyny!
Przyznam,że nigdy wcześniej nie zawierałam głosu na forum byłam tylko takim cichym obserwatorem, ale poczułam że ten wątek dotyczy również mnie.
Mam 24 lata, niedawno wyszłam za mąż i czuję że chciałabym mieć dzidziusia. Tylko jak zacząć rozmowę z TZ? Bo nie chcę na niego naciskać. Czy wy macię już taką rozmowę za sobą?

może zapytaj go po prostu kiedy by chciał mieć dziecko?

a potem powiedz mu o swoich planach, a potem spróbujcie wypracować kompromis

[Jagusia23]

Witam! A może któraś z Was i mi doradzi jak postąpić? Mam 23 lata i jestem nie cały rok po ślubie. Od jakiegoś czasu mąż wyraźnie daje mi do zrozumienia, że chciałby już zostać tatusiem. Długo się wzbraniałam bo się boję , bo nie wiem czy podołam itd., ale przeglądając wizaż doszłam do wniosku że trzeba coś postanowić. Tak więc dałam się do tego przekonać (bo nie ukrywam, że podświadomie też bardzo bym już tego chciała), podjęliśmy pierwsze próby i wtedy… przyjęli mnie na długo oczekiwany staż. Teraz sama nie wiem co mam dalej robić (choć może za parę dni się okazać, że będę musiała wykonać test bo @ zacznie się spóźniać i decyzja podejmie się sama J ) i tak z jednej strony chciałabym nawet żeby tak wyszło ale z drugiej tak zaraz w 1 miesiącu stażu… Do tego wszystkiego kierownik spytał czy nie chciałabym po odbyciu stażu związać się z tą firmą na dłużej, bo jakby co to on się za mną wstawi… I co mu miałam odpowiedzieć? Chciałabym ale za parę dni może się okazać, że oczekuję dzidziusia…? Czuję się teraz tak rozdarta, że... Może jakieś sugestie? Jak Wy byście postąpiły na moim miejscu?