Tylko jedno dziecko. Czy to był dobry wybór?

[silly78]

Nie zalujecie ze nie macie wiecej dzieci? Chodzi mi o kobiety, rodziny gdzie jest jedno dziecko ale z innych powodow niz finansowe czy losowe.
Mam trzyletniego syna. Niedawno poronilam. Mialo byc dwoje dzieci, bo wzajemne towarzystwo, bo w kupie razniej, bo moze potem bede zalowac ze nie mam drugiego a najmlodsza nie jestem. Takie powody, nie jakis wybujaly instynkt macierzynski. Z poronieniem jakos sie uporalam, chociaz szok byl duzy.
I zaczelam sie zastanawiac czy to drugie dziecko to jednak dobry pomysl. Wiem jak to moze brzmiec, ale jestem pragmatyczna, po prostu. Plus doszla trauma poronienia i strach przed ewentualna powtorka.
Mam kochajacego meza, syna, psa, kota. Tworzymy fajne stadlo. I moze ta mysl o kolejnym dziecku "zebym za pare lat nie zalowala" to nie jest dobry pomysl? Oczywiscie kocham syna nad zycie, i z drugim byloby tak samo. Ale poki drugiego nie ma i nie wiadomo czy bedzie, to tak rozmyslam.
Moze oczekuje opisow jak fajnie jest byc mama jedynaka?
Czuje sie zagubiona :/

[dezire]

Może nie do końca jest to odpowiedź, ale inaczej: ja nie żałuję, że mam rodzeństwo.

W życiu dorosłym utrzymujemy ze sobą kontakt, wspieramy się, pomagamy sobie i rodzicom - i ogólnie w kupie raźniej. To jeden z powodów dla których chciałabym miec więcej niż 1.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Temat dla mnie, bo jest to aktualnie mój największy dylemat w życiu. 90% szali jest za pozostaniem z jednym dzieckiem (przyczyny głównie zdrowotne i psychiczne). Ale jednak mi trochę tęskno, jak patrzę na gondole i niemowlaki i szkoda mi, że to już wszystko za mną. A przede wszystkim szkoda, że syn nie będzie miał rodzeństwa. Ale to za mała motywacja, aby się starać kolejny raz. W każdym razie będę czytać.

[pani-jesień]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53731496]Temat dla mnie, bo jest to aktualnie mój największy dylemat w życiu. 90% szali jest za pozostaniem z jednym dzieckiem (przyczyny głównie zdrowotne i psychiczne). Ale jednak mi trochę tęskno, jak patrzę na gondole i niemowlaki i szkoda mi, że to już wszystko za mną. A przede wszystkim szkoda, że syn nie będzie miał rodzeństwa. Ale to za mała motywacja, aby się starać kolejny raz. W każdym razie będę czytać.[/QUOTE]

A ja pewnie będę się starać o kolejne z taką właśnie motywacją. Chyba, że mi się coś odmieni i jedno dziecko przestanie zaspokajać mój instynkt macierzyński.

[silly78]

Z tym wspieraniem, utrzymywaniem kontaktow, to moze byc bardzo roznie. Bez wchodzenia w szczegoly, to w najblizszej rodzinie mam takie sytuacje ze np rodzenstwo dla siebie nie istnieje. Z mniej dramowych przykladow - rodzenstwo w roznych krajach, a nawet na innych kontynentach. Znam kobiete, teraz po 50., brata i siostre ma w Australii. Z powodow finansowych widuja sie raz na kilka lat, jaka to wiez? Znaczy nie ma co przewidywac czarnych scenariuszy, ale to doprawdy roznie bywa w stosunkach miedzy rodzenstwem, rodzicami.

Co do przyczyn zdrowotnych, psychicznych - to samo moge powiedziec o sobie.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez pani-jesień

A ja pewnie będę się starać o kolejne z taką właśnie motywacją. Chyba, że mi się coś odmieni i jedno dziecko przestanie zaspokajać mój instynkt macierzyński.

Może gdybym umiała normalnie donosić ciąże, to taka motywacja by mi wystarczyła. Ale ja mam też dużą obawę, że się znowu nie uda albo urodzę dużo za wcześnie. A to ciągnie za sobą szereg konsekwencji, nie tylko dla mnie. Na chwilę obecną to jest dla mnie zbyt trudne, ale może kiedyś zmienię zdanie.

---------- Dopisano o 14:44 ---------- Poprzedni post napisano o 14:42 ----------

Ja mam akurat z siostrą dobry kontakt, choć mieszka za granicą. Kiedyś było bardzo kiepsko, bo jesteśmy zupełnie od siebie różne, ale teraz jest ok. Od tej strony myślę, że fajnie mieć rodzeństwo.

[pani-jesień]

Napisane przez silly78

Z tym wspieraniem, utrzymywaniem kontaktow, to moze byc bardzo roznie. Bez wchodzenia w szczegoly, to w najblizszej rodzinie mam takie sytuacje ze np rodzenstwo dla siebie nie istnieje.Z mniej dramowych przykladow - rodzenstwo w roznych krajach, a nawet na innych kontynentach. Znam kobiete, teraz po 50., brata i siostre ma w Australii. Z powodow finansowych widuja sie raz na kilka lat, jaka to wiez? Znaczy nie ma co przewidywac czarnych scenariuszy, ale to doprawdy roznie bywa w stosunkach miedzy rodzenstwem, rodzicami.

Co do przyczyn zdrowotnych, psychicznych - to samo moge powiedziec o sobie.

Też mam takie przypadki w rodzinie.

Ja chcę, żeby mój syn miał rodzeństwo, ale nie wydaje mi się, żeby brak rodzeństwa był życiowym dramatem.

[silly78]

Mam wrazenie, moze mylne? ze jakos tak sie utarlo ze dwoje dzieci to ta wlasciwa ilosc. Chociaz, od kilku lat obserwuje "mode" na trojeczke. Jedynacy to zazwyczaj dzieci rodzicow ktorzy na drugie sobie nie moga pozwolic, albo nie moga "zajsc". Malo moge znalezc opinii o swiadomym, nie podyktowanym czynnikami przeroznymi, pojedynczym macierzynstwie.

[pani-jesień]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53731674]Może gdybym umiała normalnie donosić ciąże, to taka motywacja by mi wystarczyła. Ale ja mam też dużą obawę, że się znowu nie uda albo urodzę dużo za wcześnie. A to ciągnie za sobą szereg konsekwencji, nie tylko dla mnie. Na chwilę obecną to jest dla mnie zbyt trudne, ale może kiedyś zmienię zdanie.[/QUOTE]
Ja to rozumiem. Na Twoim miejscu pewnie też bym się pewnie nie zdecydowała na kolejne dziecko.

[silly78]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53731674]Może gdybym umiała normalnie donosić ciąże, to taka motywacja by mi wystarczyła. Ale ja mam też dużą obawę, że się znowu nie uda albo urodzę dużo za wcześnie. A to ciągnie za sobą szereg konsekwencji, nie tylko dla mnie. Na chwilę obecną to jest dla mnie zbyt trudne, ale może kiedyś zmienię zdanie.[/QUOTE]


Nie znam Twojej sytuacji, sama poronilam w zeszlym miesiacu. Zaszlam, zeby mlody nie byl sam i zebym nie zalowala. To nie instynkt przeciez...
Teraz doszedl strach ze na monotorze usg po raz kolejny nie zobacze zywego dziecka.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Z drugiej strony tak myślę, że teraz to mi już wygodnie, Młody wszystko ładnie komunikuje, jak go coś boli to powie, je w miarę normalnie. Wiadomo, że teraz są inne stresy, ale ten najtrudniejszy (ze względu na brak komunikacji) etap za nami chyba. Znowu w to wchodzić.. Ale z kolejnej znowu strony - to nie trwa wiecznie, dziecko szybko rośnie. No i takie mam rozkminy na co dzień.

---------- Dopisano o 14:58 ---------- Poprzedni post napisano o 14:55 ----------

Napisane przez silly78

Nie znam Twojej sytuacji, sama poronilam w zeszlym miesiacu. Zaszlam, zeby mlody nie byl sam i zebym nie zalowala. To nie instynkt przeciez...
Teraz doszedl strach ze na monotorze usg po raz kolejny nie zobacze zywego dziecka.

Ja pierwszą ciążę straciłam w 30 tc, w drugiej około tego okresu zaczęły się problemy, ciąża rozwiązana cc w skończonym 35 tc, sądzę, że w ostatnim momencie. Nie mam żadnej gwarancji, że historia się nie powtórzy, tym bardziej, że nikt mi nie powiedział, jaki jest powód problemów. A właściwie to mam chyba raczej pewność, że normalnie nie będzie.

[silly78]

Ja dziecko stracilam na duzo wczesniejszym etapie, a mam schizy. Ty przeszlas horror.
Starsze dzieci mamy chyba jakos w podobnym wieku, tez mam dokladnie takie przemyslenia. Rozumie, komunikuje sie. Wieczorem idzie spac i mamy z mezem czas dla siebie. To jest wygodne. Mlody idzie od stycznia do przedszkola, moglabym wreszcie jakiejs pracy poszukac. Bo jak zajde i o ile bedzie wszystko ok to znowu na kolejne dwa-trzy lata siedzenie w domu. Ja wiem ze to wszystko mija, ale ja juz w domu podnad trzy siedze.
Temat mi spokoju nie daje. A teraz po poronieniu maz ze mna jak ze smierdzacym jajem - sama zdecyduj czy chcesz przez to wszystko jeszcze raz przechodzic - moja decyzja.
Plus wiek, mam prawie 37 lat, to juz nie jest najlepszy czas.

[ZamyslonaRoztargniona]

Jestem mamą dwójki.
Fakt, zdarza się, że bawią się razem, ale generalnie 2 dzieci = 2x więcej uwagi i czasu który trzeba im poświęcić.
Nie wiem jak radzą sobie z tym mamy 5 i więcej.

edit: być może tylko u mnie tak jest , ale moje dzieci bardzo potrzebują indywidualnego czasu spędzonego z rodzicem, bez rodzeństwa.
Mają też różne potrzeby, w co innego się bawią, inne rzeczy można z nimi wspólnie robić mimo że róznica wieku jest tylko 2 lata.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez silly78

Ja dziecko stracilam na duzo wczesniejszym etapie, a mam schizy. Ty przeszlas horror.
Starsze dzieci mamy chyba jakos w podobnym wieku, tez mam dokladnie takie przemyslenia. Rozumie, komunikuje sie. Wieczorem idzie spac i mamy z mezem czas dla siebie. To jest wygodne. Mlody idzie od stycznia do przedszkola, moglabym wreszcie jakiejs pracy poszukac. Bo jak zajde i o ile bedzie wszystko ok to znowu na kolejne dwa-trzy lata siedzenie w domu. Ja wiem ze to wszystko mija, ale ja juz w domu podnad trzy siedze.
Temat mi spokoju nie daje. A teraz po poronieniu maz ze mna jak ze smierdzacym jajem - sama zdecyduj czy chcesz przez to wszystko jeszcze raz przechodzic - moja decyzja.
Plus wiek, mam prawie 37 lat, to juz nie jest najlepszy czas.

Z pracą mam tak samo. Jak syn pójdzie do przedszkola od września (ma teraz 2,5), to ja czegoś będę szukać. Też mam już 3 z przodu, w przyszłym roku 31. Ale to akurat wg mnie najmniejszy problem.

[silly78]

Zamyslona, na pewno duzo wiecej pracy i poswieconego czasu. Plus przy maluchu rezygnacja z tego co juz ze starszakiem mozna robic.
Z tym wiekiem, to mnie polozna nastraszyla ostatnio. Dokladnie mi pokazala wady plodu i statystyczna czestotliwosc ich wystepowania u kobiet 35 plus. Moze jakas zwolenniczka wczesniejszego macierzynstwa, nie wiem. Ale na mnie podzialalo.

[Luba]

Napisane przez silly78

Z tym wspieraniem, utrzymywaniem kontaktow, to moze byc bardzo roznie. Bez wchodzenia w szczegoly, to w najblizszej rodzinie mam takie sytuacje ze np rodzenstwo dla siebie nie istnieje. Z mniej dramowych przykladow - rodzenstwo w roznych krajach, a nawet na innych kontynentach. Znam kobiete, teraz po 50., brata i siostre ma w Australii. Z powodow finansowych widuja sie raz na kilka lat, jaka to wiez? Znaczy nie ma co przewidywac czarnych scenariuszy, ale to doprawdy roznie bywa w stosunkach miedzy rodzenstwem, rodzicami.

Co do przyczyn zdrowotnych, psychicznych - to samo moge powiedziec o sobie.

Wiesz, jak dzieci wychowasz tak, kolokwialnie mowiac, bedziesz miala. Uwazam, co nie jest tajemnica, ze to w najwiekszej mierze od rodzicow zalezy jakie dzieci beda mialy ze soba kontakty.

Ja mieszkam daleko od mojej siostry, codziennie rozmawiamy, jak tylko jest mozliwosc to sie odwiedzamy, wiemy o sobie chyba wszytsko, na biezaco plynie informacja. W dzisieszych czasach wiez czy kontakt mozna utrzymymwac calkiem latwo, mimo setek kilometrow, ktore ludzi dziela.

A poza tym nie pomoge, mam siostre, dwoje dzieci, nie wiem ani jak sie czuje jedynak ani jak sie czuje mama jedynaka.

[pani-jesień]

Napisane przez silly78

Zamyslona, na pewno duzo wiecej pracy i poswieconego czasu. Plus przy maluchu rezygnacja z tego co juz ze starszakiem mozna robic.
Z tym wiekiem, to mnie polozna nastraszyla ostatnio. Dokladnie mi pokazala wady plodu i statystyczna czestotliwosc ich wystepowania u kobiet 35 plus. Moze jakas zwolenniczka wczesniejszego macierzynstwa, nie wiem. Ale na mnie podzialalo.

Bez sensu Cię straszyła. Jaki miała w tym cel? Wiadomo, że wraz z wiekiem kobiety rośnie ryzyko chorób genetycznych u płodu. Ale i tak większość kobiet 35+ rodzi zdrowe dzieci.

[marsi11]

moj Tz ma siostre za granica i maja cudny kontakt

przez 12 lat moj syn byl jedynakiem
najpierw po traumatycznym porodzie odpychalam od siebie mysl ze bede jeszcze mama
potem jak zapomnialam o traumie i chciakam dziecko to zaczely sie problemy i nic z tego nie wychodzilo
przyszedl taki moment ze nie wyobrazalam sobie ze moge miec jeszcze dzieci a dzis nie wyobrazam sobie ze moglam chciec kiedys tylko jedno

z najglupszych uczuc to histeria typu :jak tu podzielic milosc skoro pierworodny jest calym moim swiatem?
to cudne jak ta milosc sie mnozy wraz z kolejnym potomstwem

Wysłane z mojego GT-I9505 przy użyciu Tapatalka

[pani-jesień]

Napisane przez marsi11

moj Tz ma siostre za granica i maja cudny kontakt

przez 12 lat moj syn byl jedynakiem
najpierw po traumatycznym porodzie odpychalam od siebie mysl ze bede jeszcze mama
potem jak zapomnialam o traumie i chciakam dziecko to zaczely sie problemy i nic z tego nie wychodzilo
przyszedl taki moment ze nie wyobrazalam sobie ze moge miec jeszcze dzieci a dzis nie wyobrazam sobie ze moglam chciec kiedys tylko jedno

z najglupszych uczuc to histeria typu :jak tu podzielic milosc skoro pierworodny jest calym moim swiatem?
to cudne jak ta milosc sie mnozy wraz z kolejnym potomstwem

Wysłane z mojego GT-I9505 przy użyciu Tapatalka

Ja mam czasem takie myśli, kiedy zastanawiam się nad kolejnym dzieckiem
Albo podobno miłość się właśnie mnoży a nie dzieli

[marsi11]

Napisane przez pani-jesień

Ja mam czasem takie myśli, kiedy zastanawiam się nad kolejnym dzieckiem
Albo podobno miłość się właśnie mnoży a nie dzieli

a wiesz kto mnie uswiadomil?
wizaz hihih

przysiegam ze nie wierzylam a teraz wstydze sie tej teorii ze moze nie starczyc hihih

Wysłane z mojego GT-I9505 przy użyciu Tapatalka

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez pani-jesień

Ja mam czasem takie myśli, kiedy zastanawiam się nad kolejnym dzieckiem
Albo podobno miłość się właśnie mnoży a nie dzieli

Ja też sobie nie wyobrażam, że tak kochać można więcej niż jedną osobę (i nie chodzi mi tutaj o miłość w ogóle, ale o ten szczególny rodzaj). Ale to dla mnie w ogóle nie jest temat, bo domyślam się, że jednak można

[silly78]

Na pewno mozna. Jakos nie mam watpliwosci czy mi milosci starczy. Moje leki sa zupelnie inne

[ajah]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53736600]Ja też sobie nie wyobrażam, że tak kochać można więcej niż jedną osobę (i nie chodzi mi tutaj o miłość w ogóle, ale o ten szczególny rodzaj). Ale to dla mnie w ogóle nie jest temat, bo domyślam się, że jednak można [/QUOTE]

Kiedyś usłyszałam, że z miłością do dzieci jest jak ze słońce: ciepła i promieni wystarcza dla wszystkich.
I mogę potwierdzić: miłości nie ubywa, a przybywa.

Napisane przez silly78

Na pewno mozna. Jakos nie mam watpliwosci czy mi milosci starczy. Moje leki sa zupelnie inne

Po przeczytaniu tego co napisałaś, pomyślałam tyle, że do niczego nie warto się spieszyć, mając wątpliwości i budując motywację na zasadzie: co będzie jeśli.
Przyszłości nie znasz, i nikt nie powie co będzie lepsze dla ciebie czy waszej rodziny: jedynak czy dwoje dzieci.
Nie liczba dzieci się liczy, a to co was łączy, jakie macie relacje.
Inna sprawa, że cały czas przeżywasz stratę i jeszcze przez jakiś czas to potrwa.
To siebie musisz zapytać gdzie emocjonalnie jesteś, jak się czujesz.
Nie zdecydowałabym się na dziecko z kimś kto mówi: Twoja decyzja w tak trudnej sytuacji. Jesteście rodziną, a rodzina powinna się wspierać i rozmawiać, zwłaszcza, ze to była wasza strata.

Mam dwójkę dzieci. W posiadaniu rodzeństwa widzę mnóstwo plusów, podobnie jak w posiadaniu jednego dziecka.
Nie mam pojęcia jaką decyzję podjęłabym będąc na Twoim miejscu.

[golgie]

Ja też się bałam, że nie pokocham drugiego dziecka tak jak pierwsze. Nic bardziej mylnego-miłość rzeczywiście się mnoży. Każde z dzieci kocham tak samo mocno, z żadnego bym nigdy nie zrezygnowała-to moje dwa największe skarby. Żałowałabym gdybym miała tylko jedno, ale to ja.
Poza tym widzę, że starsza córka stała się taka bardziej ,,dorosła", opiekuńcza, coraz częściej się bawi z bratem-biegają razem po domu, śmieją się-coś cudownego <3.
Z drugiej strony faktem jest, że potrzeba dużo więcej uwagi dla dwójki dzieci, zwłaszcza,m że mają jeszcze kompletnie inne potrzeby.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez silly78

Plus wiek, mam prawie 37 lat, to juz nie jest najlepszy czas.

O jezu znowu robienie staruszek z młodych kobiet. Co to za schiza w Polsce w tym wiekiem ?
Bardzo dobry czas jeżeli sama go za taki uznasz.

Napisane przez silly78

Z tym wiekiem, to mnie polozna nastraszyla ostatnio.

To jakaś idiotka.

Generalnie sprawa ma się tak, że uważam, że powinno się płodzić dzieci będąc co do tego w 100 % przekonanym, że się chce obdarzyć miłością kolejne dziecko, ma się 100% potrzebę swoją wewnętrzną wzięcia odpowiedzialności za kolejnego członka rodziny. Nic innego nie powinno być decydujące. Liczyć trzeba się z każdą ewentualnością w życiu.
Bycie jedynakiem to nie kalectwo. Różnie może być. Mój mąż jest jedynakiem, żadnej pustki nie odczuwa, ma grupę fajnych oddanych przyjaciół, nie czuje się samotny. Ja np. z kolei mam dwoje rodzeństwa, z którym relacje mam takie sobie. Nie są złe, ale każdy żyje swoim życiem, widujemy się tylko na świętach rodzinnych.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

No ale dla autorki i dla mnie np to nie jest główny problem. W zasadzie ja nawet o tym nie pomyślałam.

[BYou]

Silly78, też jestem po stratach i podjęliśmy decyzję, że Córka będzie jedynaczką. Nie umiem wyzbyć się lęku o kolejnej ciąży-że będzie powtórka. Po każdym poronieniu długo dochodziłam do siebie, teraz jest dziecko i czas żałoby musiałby być krótki żeby Ona nie odczuwała mojego stanu. Do tego dochodzą moje problemy z tarczycą, która opornie poddaje się stabilizacji.
Mimo uszu puszczam rady otoczenia, które "wie lepiej" Na ten czas to jedyna właściwa decyzja

[silly78]

Wiek wiekiem, mysle o ewentualnej ciazy tak czy inaczej wiec to mnie nie odstraszy. Nie to.
BYou... No wlasnie. Wszystko zaczyna sie od odwagi tak na prawde. I moze determinacji. Mam kolezanke ktora poronila (poznalysmy sie ponad trzy lata temu na watku ciazowym, obie urodzilysmy zdrowe dzieci) - i ona jest maksymalnie zdeterminowana na dziecko, dzieci. Mimo wszystko. A ja.... jestem tylko pelna watpliwosci, strachu. Moze to po prostu jeszcze za wczesnie, moze mi przejdzie, moze nie.
Tak jak Macintosh napisala, przeciez bycie jedynakiem to nie kalectwo, zaden dramat.
Czytam Wasze odpowiedzi i moze nie podjelam decyzji, ale jednak troche sie wyciszylam i uspokoilam. Ostatnio trudno mi bylo myslec o czymkolwiek innym poza poronieniem, tym ze mialo byc drugie a nie ma, o tym czy chce trzecie. I to, ze jesli bedzie to przeciez trzecie a nie drugie, to boli.

[pfffh]

Ja jestem jedynaczką. Dla mnie to był dramat. Bo co z tego, ze mam przyjaciół i dalszą rodzinę skoro kiedyś zostanę sama. Przerazala mnie ta perspektywa "kiedyś". Mój mąż ma tylko bezdzietna siostrę, wiec jak urodził nam się syn to było wiadome ze będziemy się starać o rodzeństwo dla niego. Mimo tego ze ta druga ciąża była zagrożona, prawie poroniona, z nakazem leżenia od 13 tyg. to ciesze sie ze sie udalo i mam dwoje dzieci. Bo wiem ze oni kiedyś będą (mam nadzieje) mieli siebie.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez silly78

Ostatnio trudno mi bylo myslec o czymkolwiek innym poza poronieniem, tym ze mialo byc drugie a nie ma, o tym czy chce trzecie. I to, ze jesli bedzie to przeciez trzecie a nie drugie, to boli.

Ajah ma rację. Masz jeszcze nieprzebytą żałobę. A jeśli chodzi o żałobę po dziecku, to jednym z jej etapów jest silna chęć zastąpienia tego dziecka, którego nie ma "nowym". Przepraszam, że tak prosto z mostu piszę, ale tak jest, ja też to miałam. Nie umiałam się pogodzić z tym, że w brzuchu już nikogo nie ma, miałam bardzo silną potrzebę bycia w ciąży jak najszybciej. Z czasem to mijało, ale ostatecznie i tak nie czekaliśmy dłużej, niż lekarze kazali.
Moim zdaniem faktycznie odłóż to myślenie na czas, kiedy przeżyjesz żałobę.