Jestem w kropce

[raxa]

Jak w tytule: jestem w kropce. Mój jedyny dotychczasowy związek zaczął się w liceum i trwał zdecydowanie za długo. W efekcie mam prawie zerowe doświadczenie z facetami i liczę na Waszą pomoc
Pół roku po zakończenia mojego poprzedniego związku przeprowadziłam się za granicę i tu po kolejnych 6 miesiącach poznałam faceta, którego dotyczy problem (jest tubylcem). Poznaliśmy się na treningach sekcji jednej ze sztuk walki w klubie sportowym, gdzie T. czasem zastępuje jednego z instruktorów. Na początku nie zwróciłam na niego większej uwagi i zresztą nie mieliśmy okazji porozmawiać, ale od tego czasu widujemy się co najmniej 2 razy w tygodniu, to i okazja się znalazła zwłaszcza w okresie wakacyjnym, kiedy wiele osób wyjechało i zdarzało się, że trenowaliśmy tylko we dwójkę. No i okazało się, że mamy podobne poczucie humoru, podobne zainteresowania i ogólnie dobrze się czuję w jego towarzystwie.
Chętnie zaprosiłabym go np. na kawę, żeby porozmawiać w innym otoczeniu i zobaczyć co z tego wyniknie, ale tu pojawia się problem. Nie potrafię ocenić czy byłby zainteresowany, a gdybym go zaprosiła i usłyszała nie, chyba spaliłabym się ze wstydu i atmosfera w trakcie treningów mogłaby być nieciekawa Do tego on jest raczej nieśmiały i z tego co zauważyłam, to w Norwegii to raczej kobiety są bardziej aktywne, jeśli chodzi o relacje damsko-męskie. Ja też jestem nieśmiała, mam nadwagę (z którą walczę) i masę kompleksów, co nie ułatwia sprawy.
Rozważałam też czy zupełnie sobie nie odpuścić, ale ciężko wybić sobie z głowy faceta, którego się regularnie widuje
Jakby tego było mało, założyłam konto na jednym z portali randkowych i na liście potencjalnych dobrze dopasowanych kandydatów jako jeden z pierwszych pojawił się właśnie T.
Zdaję sobie sprawę, że cała ta historia może wyglądać jak problemy nastolatki , ale wbrew pozorom jestem dorosła, mam 27 lat, a T. 30.

Mam nadzieję, że spojrzycie na całą sytuację z boku i doradzicie co robić.
Help!

[Xarisa]

Skoro się dogadujecie i macie podobne poczucie humoru, to po prostu po treningu powiedz coś w stylu czy nie ma ochoty czegoś zjeść bo Ty umierasz z głodu i czy zna jakąś fajną w okolicy knajpę albo Ty mu jakaś zaproponuj

[maniowa]

Spróbuj, a przede wszystkim obserwuj jego zachowanie w stosunku do Ciebie. Myślę, że jest duża szansa na dłuższy związek.

[mary_poppins]

Napisane przez raxa

Jak w tytule: jestem w kropce. Mój jedyny dotychczasowy związek zaczął się w liceum i trwał zdecydowanie za długo. W efekcie mam prawie zerowe doświadczenie z facetami i liczę na Waszą pomoc
Pół roku po zakończenia mojego poprzedniego związku przeprowadziłam się za granicę i tu po kolejnych 6 miesiącach poznałam faceta, którego dotyczy problem (jest tubylcem). Poznaliśmy się na treningach sekcji jednej ze sztuk walki w klubie sportowym, gdzie T. czasem zastępuje jednego z instruktorów. Na początku nie zwróciłam na niego większej uwagi i zresztą nie mieliśmy okazji porozmawiać, ale od tego czasu widujemy się co najmniej 2 razy w tygodniu, to i okazja się znalazła zwłaszcza w okresie wakacyjnym, kiedy wiele osób wyjechało i zdarzało się, że trenowaliśmy tylko we dwójkę. No i okazało się, że mamy podobne poczucie humoru, podobne zainteresowania i ogólnie dobrze się czuję w jego towarzystwie.
Chętnie zaprosiłabym go np. na kawę, żeby porozmawiać w innym otoczeniu i zobaczyć co z tego wyniknie, ale tu pojawia się problem. Nie potrafię ocenić czy byłby zainteresowany, a gdybym go zaprosiła i usłyszała nie, chyba spaliłabym się ze wstydu i atmosfera w trakcie treningów mogłaby być nieciekawa Do tego on jest raczej nieśmiały i z tego co zauważyłam, to w Norwegii to raczej kobiety są bardziej aktywne, jeśli chodzi o relacje damsko-męskie. Ja też jestem nieśmiała, mam nadwagę (z którą walczę) i masę kompleksów, co nie ułatwia sprawy.
Rozważałam też czy zupełnie sobie nie odpuścić, ale ciężko wybić sobie z głowy faceta, którego się regularnie widuje
Jakby tego było mało, założyłam konto na jednym z portali randkowych i na liście potencjalnych dobrze dopasowanych kandydatów jako jeden z pierwszych pojawił się właśnie T.
Zdaję sobie sprawę, że cała ta historia może wyglądać jak problemy nastolatki , ale wbrew pozorom jestem dorosła, mam 27 lat, a T. 30.

Mam nadzieję, że spojrzycie na całą sytuację z boku i doradzicie co robić.
Help!

Skoro sie juz calkiem dobrze znacie na gruncie treningowym i widujecie sie regularnie, to zaproszenie na kawe albo cos do jedzenia nie musi oficjalnie oznaczac randki. Niepotrzebnie sie boisz - jestescie juz przeciez znajomymi. Nie musisz od razu proponowac mu kolacji przy swiecach Dobrze radzi Xarisa - wystosuj "spontaniczna" propozycje po treningu, tak zeby nie pokazywac od razu swoich zamiarow. Spotkacie sie na neutralnym gruncie i bedziesz mogla sie przekonac, czy Wam ze soba po drodze i czy chcesz to ciagnac dalej, a poza tym nawet jesli on dotychczas nie myslal o Tobie w kategorii potencjalnej randki, moze zmienic zdanie jak fajnie Wam sie bedzie gadalo. Wtedy nastepne spotkania wyjda bardziej naturalnie Szkoda bedzie jak nie sprobujesz.

[ZamyslonaRoztargniona]

Skoro jest zalogowany w portalu randkowym, to znaczy, że jest singlem i kogoś szuka. Dlatego po treningu zagaiłabym niezobowiązująco o jakimś wyjściu i pogadaniu czy zjedzeniu czegoś. Bez podtekstów, po kumpelsku. Będzie okazja do lepszego poznania się i umówienia na kolejne wyjście przyjacielskie typu jakiś mecz, wystawa czy co tam Was interesuje. I tak powolutku zorientujesz się, czy jest Tobą zainteresowany bardziej, czy zostajecie na stopie koleżeńskiej.
Nie wiem jak w Norwegii, ale zaproszenie na przekąskę po treningu w moim otoczeniu nie jest uznawane za randkę.
Trzymam kciuki i czekam na relację

[raxa]

Macie rację, powinnam spróbować. Zaproponuję coś po następnym treningu, ale to dopiero w przyszłym tygodniu. Jeśli nie stchórzę, oczywiście.