Trudny czas w życiu-choroba, rozstanie.

[inmemoriaa]

Witam

piszę do Was chyba tylko po słowa jakiegoś wsparcia w tym kiepskim okresie w moim życiu. Przez ostatnie 8 lat byłam w związku, 3 lata mieszkaliśmy ze sobą. Układało nam się bardzo różnie, bywało beznadziejnie, bywało super. Ogólnie był to facet z którym mogłam pogadać o wszystkim, był moim przyjacielem, ale z drugiej strony miał trudny charakter i zdarzały się okresy w których daleko nam było do dobrego związku...miałam tego dość, więc postanowiłam to zakończyć, z wielkim bólem serca, bo dalej bardzo kocham tego człowieka i boli mnie to, że tracę go jako moją bratnią duszę, przyjaciela i osobę, która wspierała mnie w chorobie, którą ostatnio przeszłam. Mimo wszystko, nie potrafiłam chyba podjąć innej decyzji. Wiem, że nie ma związków idealnych, ale u mnie ciąglę coś w duszy "było nie tak", czegoś mi brakowało, była jakaś pustka we mnie. Może przesadzam? Moze po tylu latach tak już jest i powinnam się skupić na tym, że on mnie kochał i wspierał? Może.

W każdym razie, muszę teraz mieszkać w pustym mieszkaniu, gdzie nie ma już jego rzeczy, z setkami wspomnień z ostatnich lat i ech, trudno mi bardzo. Czuję się źle ze sobą, że tak to rozegrałam ale trwanie w tym chyba byłoby jeszcze bardziej nie fair?
Powiem Wam, że nie umiem dziś bez niego funckjonować na co dzień, był moją codziennością od wielu lat, jak ułożyć sobie życie na nowo? Jak nie zwariować będąc samej? Jak pogodzić się z myślą że odrzuciłam kogoś kto mnie szczerze kochał? Nie wiem

Pozdrawiam

[meliandra]

Napisane przez inmemoriaa

Witam

piszę do Was chyba tylko po słowa jakiegoś wsparcia w tym kiepskim okresie w moim życiu. Przez ostatnie 8 lat byłam w związku, 3 lata mieszkaliśmy ze sobą. Układało nam się bardzo różnie, bywało beznadziejnie, bywało super. Ogólnie był to facet z którym mogłam pogadać o wszystkim, był moim przyjacielem, ale z drugiej strony miał trudny charakter i zdarzały się okresy w których daleko nam było do dobrego związku...miałam tego dość, więc postanowiłam to zakończyć, z wielkim bólem serca, bo dalej bardzo kocham tego człowieka i boli mnie to, że tracę go jako moją bratnią duszę, przyjaciela i osobę, która wspierała mnie w chorobie, którą ostatnio przeszłam. Mimo wszystko, nie potrafiłam chyba podjąć innej decyzji. Wiem, że nie ma związków idealnych, ale u mnie ciąglę coś w duszy "było nie tak", czegoś mi brakowało, była jakaś pustka we mnie. Może przesadzam? Moze po tylu latach tak już jest i powinnam się skupić na tym, że on mnie kochał i wspierał? Może.

W każdym razie, muszę teraz mieszkać w pustym mieszkaniu, gdzie nie ma już jego rzeczy, z setkami wspomnień z ostatnich lat i ech, trudno mi bardzo. Czuję się źle ze sobą, że tak to rozegrałam ale trwanie w tym chyba byłoby jeszcze bardziej nie fair?
Powiem Wam, że nie umiem dziś bez niego funckjonować na co dzień, był moją codziennością od wielu lat, jak ułożyć sobie życie na nowo? Jak nie zwariować będąc samej? Jak pogodzić się z myślą że odrzuciłam kogoś kto mnie szczerze kochał? Nie wiem

Pozdrawiam

Gdyby Cie szczerze kochał to nie bywałoby między Wami beznadziejnie. Skoro podjęłaś decyzję o rozstaniu widocznie było coś nie tak. Nie ma sensu tkwić w relacji, która nas nie zadowala tylko z przyzwyczajenia i wmawiać sobie, że nie ma związków idealnych. Jest Ci ciężko, bo spędziłaś z nim kilka lat, ale z każdym dniem będzie coraz lepiej. Skup się teraz na sobie, unikaj samotnego siedzenia w domu. Zacznij się uczyć jakiegoś języka, trenować jakiś sport. Spędzaj dużo czasu ze znajomi i z rodziną. Wszystko się z czasem ułoży.

[inmemoriaa]

Napisane przez meliandra

Gdyby Cie szczerze kochał to nie bywałoby między Wami beznadziejnie. Skoro podjęłaś decyzję o rozstaniu widocznie było coś nie tak. Nie ma sensu tkwić w relacji, która nas nie zadowala tylko z przyzwyczajenia i wmawiać sobie, że nie ma związków idealnych. Jest Ci ciężko, bo spędziłaś z nim kilka lat, ale z każdym dniem będzie coraz lepiej. Skup się teraz na sobie, unikaj samotnego siedzenia w domu. Zacznij się uczyć jakiegoś języka, trenować jakiś sport. Spędzaj dużo czasu ze znajomi i z rodziną. Wszystko się z czasem ułoży.

dziękuje za porady. Problem w tym ze utknęłam w mieście w którym znam tylko 3 osoby...nie bardzo wiem co miałabym tu ze soba zrobic, nie mam tu rodziny, wiekszosc znajomych jest w stalych zwiazkach i spotykamy sie raz na miesiac

[wild_horse]

Gdyby Cię tak szczerze i mocno kochał, to nie byłoby w Waszym związku wzlotów i upadków. Czasem jest tak, że kogoś kochamy czy jesteśmy zakochani i wszystko wydaje nam się piękniejsze (takie, jakbyśmy chcieli), a czasem nawet podświadomie wmawiamy sobie coś, co nie istnieje. Rozstania zawsze są ciężkie, ja sama nie tak dawno zakończyłam prawie 4-letni, toksyczny związek. Teraz jest Ci ciężko, ale za niedługo się pozbierasz i spojrzysz na to wszystko z ulgą

Jeśli czujesz się źle w mieszkaniu, wyjedź na parę dni/tygodni do rodziny, a najlepiej (jeśli masz fundusze) na jakieś wakacje, wypad, SPA, cokolwiek. W obcym miejscu nie będzie tylu wspomnień, czymś się zajmiesz a i przy okazji odpoczniesz Możesz też zająć się wolontariatem - ręce pełne roboty połączone z myślą o tym, że robi się coś dobrego zawsze działają na człowieka kojąco, obojętnie na jakim etapie życia się znajduje.

[Seph]

A czy w Twojej miejscowości są organizowane jakieś spotkania tematyczne, imprezy okolicznościowe? Są jakieś organizacje, koła zainteresowań? Ja proponuje żeby się zaangażować w to. Najlepiej wtedy jest nawiązać nowe relacje. Zresztą też jest internet. Tam są grupy na bank dotyczące Twojego miasta/miejscowości. Możesz też popytać innych, przedstawić się, że jesteś nowa i chcesz się zintegrować Może Ci ktoś coś podpowie.

[8d52f060ff4e0f29af012b7e97262db95239fded_5f04fe7261fa4]

Jeśli zerwałaś coś było nie tak w tym związku Bardzo współczuję, bo 8 lat to kupa czasu. Teraz wydaje się, że życie bez niego nie istnieje, ale w przyszłości się z tym pogodzisz. Po jakimś czasie poznasz kogoś innego i będziesz dziękowała Bogu, że tak to się skończyło Trzymaj się mocno!

[inmemoriaa]

Napisane przez Seph

A czy w Twojej miejscowości są organizowane jakieś spotkania tematyczne, imprezy okolicznościowe? Są jakieś organizacje, koła zainteresowań? Ja proponuje żeby się zaangażować w to. Najlepiej wtedy jest nawiązać nowe relacje. Zresztą też jest internet. Tam są grupy na bank dotyczące Twojego miasta/miejscowości. Możesz też popytać innych, przedstawić się, że jesteś nowa i chcesz się zintegrować Może Ci ktoś coś podpowie.

Nie wiem szczerze mówiąc nie interesowałam się tym zbytnio, ale to nieduże miasto, więc pewnie nie ma jakoś dużo możliwości, ale porozglądać się można.

---------- Dopisano o 23:27 ---------- Poprzedni post napisano o 23:26 ----------

[1=8d52f060ff4e0f29af012b7 e97262db95239fded_5f04fe7 261fa4;72263101]Jeśli zerwałaś coś było nie tak w tym związku Bardzo współczuję, bo 8 lat to kupa czasu. Teraz wydaje się, że życie bez niego nie istnieje, ale w przyszłości się z tym pogodzisz. Po jakimś czasie poznasz kogoś innego i będziesz dziękowała Bogu, że tak to się skończyło Trzymaj się mocno![/QUOTE]

dziękuję

Tak, było sporo rzeczy, które były nie tak, inaczej nie doszłoby do rozpadu. Tylko człowiek już potem sam nie wie czy może przesadzam czy serio było aż tak źle?

[ef9f8e413e9eb165fadd201f4168adc65c42d03a]

Ciezko powiedziec. Faktycznie nie ma zwiazkow idealnych, ale z jakiegos powodu podjelas te decyzje.
Dlugo byliscie razem, czy nie ma mozliwosci, zebyscie byli przyjaciolmi? Ciezko jest wymazac kogos ze swojego zycia w 100%. Skoro rozstanie nie bylo "wojenne", to moze moglibyscie od czasu do czasu porozmawiac. Mysle, ze to mogloby pomoc.

[inmemoriaa]

Napisane przez Hiiro

Ciezko powiedziec. Faktycznie nie ma zwiazkow idealnych, ale z jakiegos powodu podjelas te decyzje.
Dlugo byliscie razem, czy nie ma mozliwosci, zebyscie byli przyjaciolmi? Ciezko jest wymazac kogos ze swojego zycia w 100%. Skoro rozstanie nie bylo "wojenne", to moze moglibyscie od czasu do czasu porozmawiac. Mysle, ze to mogloby pomoc.

Ciężko jest mi określić co bym od niego chciała, z jednej strony nie wyobrażam sobie bez niego codzienności, z drugiej, ciężko mi z nim tylko wymieniać smsy (mieszkamy teraz bardzo daleko od siebie)...generalnie, zaczynam załowac mojej deycji. Odrzuciłam osobę mi bardzo bliską, a może nasze problemy dało rozwiazac się rozmową? On był do tego chętny, namawiał mnie na to, że wszystko da się ułożyć. A ja się zaparłam.