6 lat związku, zaręczyny i co dalej...

[karmelowapani]

Hej
Mam 23 lata. Ze swoim aktualnie narzeczonym poznaliśmy się w ostatniej klasie gimnazjum. Byliśmy ze sobą od tego czasu z ponad pół roczną przerwą w 2 klasie liceum, kiedy się pokłóciliśmy i każde z nas w tym czasie było z kimś innym. Jednak bardzo za sobą tęskniliśmy i w klasie maturalnej wróciliśmy do siebie. Wszystko pięknie się układało, studiujemy na tym samym wydziale na różnych kierunkach. Szczęśliwy związek, myśli o wspólnej przyszłości. W końcu wyjazd z okazji 6 rocznicy związku (jakoś tak nam zostało, że nie wliczamy tej przerwy do naszego stażu) i oświadczyny, piękne chwile, wielkie wzruszenie, wszyscy szczęśliwi, rodzina pęka z dumy, zaczynają się rozmowy o ślubie. Od tej chwili minęły jakieś 4 miesiące, ja powiedziałam, że o ślubie zacznę myśleć jak skończę studia (za pół roku) także na razie wszyscy dali nam spokój ale... No właśnie tu zaczyna się problem. Ostatnio dużo myślę o tym, czy na pewno była to dobra decyzja. Obiecaliśmy sobie, że będziemy razem do końca życia nawet ze sobą nie mieszkając, nie znając trosk codziennego wspólnego życia. Co z tymi wszystkimi drobnymi wadami, które potrafią mnie mocno zirytować kiedy nocuje u mnie raz na jakiś czas? Jak to będzie w porównaniu do codzienności. Dodatkowo nasze życie nabiera teraz tempa, każde z nas obiera jakąś życiową drogę, szuka swojego miejsca w życiu, wymarzonej pracy, tego co chcemy dalej w życiu robić. Tak na prawdę dopiero się kształtujemy i widzę jak nasze drogi rozchodzą się w zupełnie różnych kierunkach. Różnice w naszych charakterach i podejściu do życia jeszcze bardziej rzucają się w oczy. Ja zawsze byłam tą stroną bardziej żywiołową, decyzyjną, odważną. Chodzę na siłownię, skończyłam kurs fitnessu i niedługo zaczynam prowadzić zajęcia, studia chcę po prostu skończyć, bo niestety nie jest to coś co chciałabym w życiu robić. A on na odwrót, jest spokojny, ułożony, lubi się uczyć, polubił swój kierunek, właśnie odbywa staż w zawodzie. Coraz mniej mamy tematów do rozmów, bo ja nie znam się na tym co robi on, a on nie zna się na tym czym interesuję się ja. Ciężko jest się dzielić wrażeniami z zupełnie dwóch różnych światów. Ja znowu przy nim czuję się coraz mniej kobieca, kiedy okazuje się że on ma mniej siły niż ja, szczuplejsze uda bo nie ćwiczy itp. Zupełnie nie wiem co robić i co o tym wszystkim myśleć....

[sandrasandia]

Napisane przez karmelowapani

Hej
Mam 23 lata. Ze swoim aktualnie narzeczonym poznaliśmy się w ostatniej klasie gimnazjum. Byliśmy ze sobą od tego czasu z ponad pół roczną przerwą w 2 klasie liceum, kiedy się pokłóciliśmy i każde z nas w tym czasie było z kimś innym. Jednak bardzo za sobą tęskniliśmy i w klasie maturalnej wróciliśmy do siebie. Wszystko pięknie się układało, studiujemy na tym samym wydziale na różnych kierunkach. Szczęśliwy związek, myśli o wspólnej przyszłości. W końcu wyjazd z okazji 6 rocznicy związku (jakoś tak nam zostało, że nie wliczamy tej przerwy do naszego stażu) i oświadczyny, piękne chwile, wielkie wzruszenie, wszyscy szczęśliwi, rodzina pęka z dumy, zaczynają się rozmowy o ślubie. Od tej chwili minęły jakieś 4 miesiące, ja powiedziałam, że o ślubie zacznę myśleć jak skończę studia (za pół roku) także na razie wszyscy dali nam spokój ale... No właśnie tu zaczyna się problem. Ostatnio dużo myślę o tym, czy na pewno była to dobra decyzja. Obiecaliśmy sobie, że będziemy razem do końca życia nawet ze sobą nie mieszkając, nie znając trosk codziennego wspólnego życia. Co z tymi wszystkimi drobnymi wadami, które potrafią mnie mocno zirytować kiedy nocuje u mnie raz na jakiś czas? Jak to będzie w porównaniu do codzienności. Dodatkowo nasze życie nabiera teraz tempa, każde z nas obiera jakąś życiową drogę, szuka swojego miejsca w życiu, wymarzonej pracy, tego co chcemy dalej w życiu robić. Tak na prawdę dopiero się kształtujemy i widzę jak nasze drogi rozchodzą się w zupełnie różnych kierunkach. Różnice w naszych charakterach i podejściu do życia jeszcze bardziej rzucają się w oczy. Ja zawsze byłam tą stroną bardziej żywiołową, decyzyjną, odważną. Chodzę na siłownię, skończyłam kurs fitnessu i niedługo zaczynam prowadzić zajęcia, studia chcę po prostu skończyć, bo niestety nie jest to coś co chciałabym w życiu robić. A on na odwrót, jest spokojny, ułożony, lubi się uczyć, polubił swój kierunek, właśnie odbywa staż w zawodzie. Coraz mniej mamy tematów do rozmów, bo ja nie znam się na tym co robi on, a on nie zna się na tym czym interesuję się ja. Ciężko jest się dzielić wrażeniami z zupełnie dwóch różnych światów. Ja znowu przy nim czuję się coraz mniej kobieca, kiedy okazuje się że on ma mniej siły niż ja, szczuplejsze uda bo nie ćwiczy itp. Zupełnie nie wiem co robić i co o tym wszystkim myśleć....

Jak dla mnie trochę szukasz dziury w całym, czy to naprawdę problem ze ma szczuplejsze uda od Ciebie bo nie ćwiczy? Myślę że zbyt analizujesz swoje życie. Myślę że skoro przez blisko 6 lat potrafiliscie się dogadać to to się tak szybko nie zmieni. A jeśli chodzi o drobne wady które wkurzaja w życiu codziennym, to tego nie zmienisz i one dotycza zarówno jego jak i Ciebie, zapewniam Cię że też go czasem wkurzasz nawet jeśli Ci tego nie mówi. Sztuka jest właśnie to by te drobne jak i wieksze różnice, wady sobie nawzajem wybaczac i tolerować.
Nie skupiaj się tak na tym związku, nie analizuj.
Zadaj sobie podstawowe pytania: czy jesteś z nim szczesliwa, czy go kochasz i czy naprawdę bylabys w stanie wyobrazić sobie życie bez niego? Jeśli tak, to masz odpowiedź na swoje wątpliwości

Wysłane z mojego HUAWEI SCL-L01 przy użyciu Tapatalka

[Marishka]

Jeśli masz wątpliwości, to nie możesz się w to wpakować, dopóki nie będziesz miała pewności, że tego chcesz. Myślę, że jesteś jeszcze bardzo młoda, i że ta decyzja może poczekać. Narzeczeństwo nie zobowiązuje Cię do natychmiastowego wzięcia ślubu, z mojego punktu widzenia. Nie pozwól by poczucie obowiązku sprawiło, że pójdziesz w tym kierunku, w którym nie chcesz. Jesteście że sobą w pewnym sensie od dziecka i myślę, że jedziecie trochę na przyzwyczajeniu do siebie. Może warto byłoby wpierw zamieszkać ze sobą i ostatecznie się przekonać jakby to było, może w tym tkwić będzie odpowiedź na wątpliwości, może okaże się, że tak na prawdę się do siebie przyzwyczailiscie po prostu,a tak na prawdę bardziej pasujecie na przyjaciół, niż partnerów, a co dopiero małżonków. Masz prawo zmienić decyzję, choć to będzie trudne, ale musisz podjąć decyzję która będzie zgodna z Twoimi szczerymi pragnieniami, a nie romantyczną wizja uwieńczenia sześciu lat związku.

[kennedy]

Napisane przez karmelowapani

Hej
Mam 23 lata. Ze swoim aktualnie narzeczonym poznaliśmy się w ostatniej klasie gimnazjum. Byliśmy ze sobą od tego czasu z ponad pół roczną przerwą w 2 klasie liceum, kiedy się pokłóciliśmy i każde z nas w tym czasie było z kimś innym. Jednak bardzo za sobą tęskniliśmy i w klasie maturalnej wróciliśmy do siebie. Wszystko pięknie się układało, studiujemy na tym samym wydziale na różnych kierunkach. Szczęśliwy związek, myśli o wspólnej przyszłości. W końcu wyjazd z okazji 6 rocznicy związku (jakoś tak nam zostało, że nie wliczamy tej przerwy do naszego stażu) i oświadczyny, piękne chwile, wielkie wzruszenie, wszyscy szczęśliwi, rodzina pęka z dumy, zaczynają się rozmowy o ślubie. Od tej chwili minęły jakieś 4 miesiące, ja powiedziałam, że o ślubie zacznę myśleć jak skończę studia (za pół roku) także na razie wszyscy dali nam spokój ale... No właśnie tu zaczyna się problem. Ostatnio dużo myślę o tym, czy na pewno była to dobra decyzja. Obiecaliśmy sobie, że będziemy razem do końca życia nawet ze sobą nie mieszkając, nie znając trosk codziennego wspólnego życia. Co z tymi wszystkimi drobnymi wadami, które potrafią mnie mocno zirytować kiedy nocuje u mnie raz na jakiś czas? Jak to będzie w porównaniu do codzienności. Dodatkowo nasze życie nabiera teraz tempa, każde z nas obiera jakąś życiową drogę, szuka swojego miejsca w życiu, wymarzonej pracy, tego co chcemy dalej w życiu robić. Tak na prawdę dopiero się kształtujemy i widzę jak nasze drogi rozchodzą się w zupełnie różnych kierunkach. Różnice w naszych charakterach i podejściu do życia jeszcze bardziej rzucają się w oczy. Ja zawsze byłam tą stroną bardziej żywiołową, decyzyjną, odważną. Chodzę na siłownię, skończyłam kurs fitnessu i niedługo zaczynam prowadzić zajęcia, studia chcę po prostu skończyć, bo niestety nie jest to coś co chciałabym w życiu robić. A on na odwrót, jest spokojny, ułożony, lubi się uczyć, polubił swój kierunek, właśnie odbywa staż w zawodzie. Coraz mniej mamy tematów do rozmów, bo ja nie znam się na tym co robi on, a on nie zna się na tym czym interesuję się ja. Ciężko jest się dzielić wrażeniami z zupełnie dwóch różnych światów. Ja znowu przy nim czuję się coraz mniej kobieca, kiedy okazuje się że on ma mniej siły niż ja, szczuplejsze uda bo nie ćwiczy itp. Zupełnie nie wiem co robić i co o tym wszystkim myśleć....

Spokojnie. Masz czas sobie wszystko przemyslec. Nie ustalajcie zadnych terminow.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[fleur05]

W wielu związkach ludzie zajmują się zupełnie czymś innym zawodowo, mają inne pasje, a i tak są razem szczęśliwi.
Nie trzeba być takim samym, żeby tworzyć związek.
Jak dla mnie trochę wyolbrzymiasz, ale to Ty się masz czuć dobrze w związku.
Zastanów się jak by było bez niego - jeśli stwierdzisz, że całkiem ok - to znaczy, że nie jesteś w udanym związku i nie ma co się pchać do ołtarza.

[Minna]

Wasz związek zapoczątkowany został w bardzo młodym wieku. Nie jesteś już tą samą dziewczyna co 6 lat temu i całkiem realne jest, że teraz już byś go nie wybrała na życiowego partnera. Zmieniają Ci się priorytety.

Takie związki często nie wypalają. Nie miałaś jeszcze szansy pobyć samej jako w pełni dorosła kobieta i pomyśleć czego tak naprawdę chcesz. Twoje plany są też jego planami. I nie chodzi mi tutaj o plany zawodowe, bo to może każde mieć inne.

[Adrianna_8]

Badz ze soba szczera. Odpowiedz sobie na pytania: jestem szczesliwa? Czy to ten czlowiek? Kocham go? Chce z nim byc? Jak by bylo bez niego?

Moze i wyolbrzymiasz, szukasz dziury w calym. Ludzie lubia rozne rzeczy, pracuja w roznych miejscach, maja rozne zainteresowania, a mimo to sa razem. Targaja Toba rozne emocje, bo najprawdopodobniej nie jestes pewna tego zwiazku. Moze chcesz isc w innym kierunku, zyc inaczej.

Masz czas. Mozesz sie zastanowic. Jestes jeszcze baaaardzo mloda i bedziesz miala milion szans, jak ulozyc sobie zycie. Nie musisz robic czegos, czego nie chcesz.

Czesto tka sie dzieje, jak sie wchodzi w zwiazek w mlodym wieku.

Po prostu dowiedz sie, czego sama chcesz! Twoje szczescie jest najwazniejsze.

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[Gwiazdeczka223]

Koniecznie zamieszkajcie razem przed ślubem.

[201706081317]

Napisane przez Gwiazdeczka223

Koniecznie zamieszkajcie razem przed ślubem.

Złota rada w tym wątku.

Autorko, ani nie próbuj za mąż wychodzić przed zamieszkaniem wspólnym. To będzie dla was absolutnie decydujący czas i albo rozwieje twoje wątpliwości albo umocni wasz związek. Polecam jak najszybciej by nie marnować czasu.

[karmelowapani]

dzięki za wszystkie odpowiedzi.
Wszystko zaczęło się od pewnej rozmowy ze starszymi ode mnie o parę lat koleżankami z wakacyjnej pracy. Jedna z nich powiedziała mniej więcej coś takiego: a dajcie spokój ten mój mąż to ani nie wygląda, ani charakterem nie nadrabia. Jakbym miała okazję cofnąć czas to bym postąpiła inaczej. Wiecie dziewczyny to było tak, że poznaliśmy się jak byliśmy młodzi, on troszkę starszy ode mnie, wyprowadziliśmy się do Warszawy, on bardzo mi pomagał, wspierał w nowej sytuacji itd. Przywykliśmy bardzo do siebie i jakoś się to wszystko potoczyło. Żałuję, że nie starczyło mi odwagi żeby coś zmienić kiedy już czułam, że można żyć inaczej. Poznałam nowych ludzi, zobaczyłam inne perspektywy, dojrzałam.
Od tego dnia zaczęłam sobie o tym myśleć, że gdybym teraz była sama związałabym się z kimś zupełnie innym, na inne rzeczy zwracałabym uwagę. Tak na prawdę dorastaliśmy razem, więc to przyzwyczajenie do siebie jest oczywiste, ciężko sobie teraz wyobrazić, że nie bylibyśmy blisko siebie. Ale mam obawy, że to tylko kwestia tego właśnie przywiązania.
A co do mieszkania razem jestem dokładnie tego samego zdania! Nie wyobrażam sobie podjąć decyzji o ślubie dopóki nie pomieszkamy ze sobą przez jakiś czas. Mam nadzieję, że uda się to zrealizować w najbliższych miesiącach kiedy obydwoje mamy perspektywy na w miarę stabilną pracę.

[damkavv]

Jeżeli wciąż coś do niego czujesz, to myślę, że warto jeszcze spróbować ze sobą zamieszkać, dać sobie szansę. Jeśli denerwują Cię różnice między wami, to może spróbuj go zachęcić do jakiejś innej aktywności niż studia i nauka?

Może zapiszcie się gdzieś razem? Jakiś kurs tańca? Ty będziesz szczęśliwa z samego faktu, a on może też załapie bakcyla? Będziecie mieli jakieś wspólną pasję i tematy do rozmowy.

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Rzadko kiedy ludzie w związkach są identyczni, rzadko kiedy mają identyczne zawody i zainteresowania. Ludzie mogą się dogadywać nawet jeśli mają inne charaktery, to nie na tym opiera się miłość.

Miłość to poczucie bezpieczeństwa, poczucie że możesz na kimś polegać, ale także świadomość że możesz mu opowiadać o fitnesach a on Cię wysłucha, naprawdę nie musi się na tym znać, żeby mieć chęci by z Tobą rozmawiać. Owszem, wg mnie para powinna mieć choć część wspólnych zainteresowań, żeby po prostu lubić wspólnie spędzać czas, ale nie musicie być identyczni. Jeśli jesteś dla niego ważną osobą, to on będzie z Tobą rozmawiał o tych fitnessach, ale nie dlatego że to go kręci, ale dlatego że to istotny temat dla ważnej dla niego osoby.

Jesteś jeszcze młoda, dobrze że się zastanawiasz nad tym ślubem i analizujesz wątpliwości - w końcu to jedna z najważniejszych decyzji w życiu, nie ty jedna masz takie myśli. Ale to nie znaczy, że słowo koleżanek powinnaś traktować jak wyrocznię. Dziewczyny lubią ponarzekać na mężów - ale gdyby cofnely się w czasie i wybrały innego męża, to teraz też by narzekaly na kolejnego faceta :-P

Ale moim zdaniem musisz przemyśleć swoje priorytety życiowe. Jeśli fundamentalną cechą twojego faceta powinna być dobra kondycja i sportowy styl życia i to jest dla ciebie najważniejsze, to powinnaś szukać faceta w swojej branży: siłownia, fitness. Chyba że ważniejsze są dla ciebie inne cechy (no nie wiem, np uczciwość, rodzinnosc, odpowiedzialność itp), to najpierw poszukaj ich u swojego faceta. Bo mało umięśnione uda, to chyba nie jest jakiś duży minus?

A jakie jego "drobne wady" przy wspólnym nocowaniu Ci przeszkadzają?

[_Bumblebee_]

Napisane przez karmelowapani

Hej
Mam 23 lata. Ze swoim aktualnie narzeczonym poznaliśmy się w ostatniej klasie gimnazjum. Byliśmy ze sobą od tego czasu z ponad pół roczną przerwą w 2 klasie liceum, kiedy się pokłóciliśmy i każde z nas w tym czasie było z kimś innym. Jednak bardzo za sobą tęskniliśmy i w klasie maturalnej wróciliśmy do siebie. Wszystko pięknie się układało, studiujemy na tym samym wydziale na różnych kierunkach. Szczęśliwy związek, myśli o wspólnej przyszłości. W końcu wyjazd z okazji 6 rocznicy związku (jakoś tak nam zostało, że nie wliczamy tej przerwy do naszego stażu) i oświadczyny, piękne chwile, wielkie wzruszenie, wszyscy szczęśliwi, rodzina pęka z dumy, zaczynają się rozmowy o ślubie. Od tej chwili minęły jakieś 4 miesiące, ja powiedziałam, że o ślubie zacznę myśleć jak skończę studia (za pół roku) także na razie wszyscy dali nam spokój ale... No właśnie tu zaczyna się problem. Ostatnio dużo myślę o tym, czy na pewno była to dobra decyzja. Obiecaliśmy sobie, że będziemy razem do końca życia nawet ze sobą nie mieszkając, nie znając trosk codziennego wspólnego życia. Co z tymi wszystkimi drobnymi wadami, które potrafią mnie mocno zirytować kiedy nocuje u mnie raz na jakiś czas? Jak to będzie w porównaniu do codzienności. Dodatkowo nasze życie nabiera teraz tempa, każde z nas obiera jakąś życiową drogę, szuka swojego miejsca w życiu, wymarzonej pracy, tego co chcemy dalej w życiu robić. Tak na prawdę dopiero się kształtujemy i widzę jak nasze drogi rozchodzą się w zupełnie różnych kierunkach. Różnice w naszych charakterach i podejściu do życia jeszcze bardziej rzucają się w oczy. Ja zawsze byłam tą stroną bardziej żywiołową, decyzyjną, odważną. Chodzę na siłownię, skończyłam kurs fitnessu i niedługo zaczynam prowadzić zajęcia, studia chcę po prostu skończyć, bo niestety nie jest to coś co chciałabym w życiu robić. A on na odwrót, jest spokojny, ułożony, lubi się uczyć, polubił swój kierunek, właśnie odbywa staż w zawodzie. Coraz mniej mamy tematów do rozmów, bo ja nie znam się na tym co robi on, a on nie zna się na tym czym interesuję się ja. Ciężko jest się dzielić wrażeniami z zupełnie dwóch różnych światów. Ja znowu przy nim czuję się coraz mniej kobieca, kiedy okazuje się że on ma mniej siły niż ja, szczuplejsze uda bo nie ćwiczy itp. Zupełnie nie wiem co robić i co o tym wszystkim myśleć....

Trochę tego nie rozumiem. Idąc tym tropem ludzie powinni się ze sobą wiązać tylko i wyłącznie jeśli wykonują ten sam zawód? Owszem, jeśli nie macie innych tematów do rozmów niż wasze zawody no to faktycznie jest problem, ale w innym przypadku, to nie ma co szukać problemu na siłę.

[thirky]

Zerwijcie.

[przypominajka]

Jakbys byla w nim zakochana nie mialabys takich dylematow

[Minna]

Napisane przez karmelowapani

dzięki za wszystkie odpowiedzi.
Wszystko zaczęło się od pewnej rozmowy ze starszymi ode mnie o parę lat koleżankami z wakacyjnej pracy. Jedna z nich powiedziała mniej więcej coś takiego: a dajcie spokój ten mój mąż to ani nie wygląda, ani charakterem nie nadrabia. Jakbym miała okazję cofnąć czas to bym postąpiła inaczej. Wiecie dziewczyny to było tak, że poznaliśmy się jak byliśmy młodzi, on troszkę starszy ode mnie, wyprowadziliśmy się do Warszawy, on bardzo mi pomagał, wspierał w nowej sytuacji itd. Przywykliśmy bardzo do siebie i jakoś się to wszystko potoczyło. Żałuję, że nie starczyło mi odwagi żeby coś zmienić kiedy już czułam, że można żyć inaczej. Poznałam nowych ludzi, zobaczyłam inne perspektywy, dojrzałam.
Od tego dnia zaczęłam sobie o tym myśleć, że gdybym teraz była sama związałabym się z kimś zupełnie innym, na inne rzeczy zwracałabym uwagę. Tak na prawdę dorastaliśmy razem, więc to przyzwyczajenie do siebie jest oczywiste, ciężko sobie teraz wyobrazić, że nie bylibyśmy blisko siebie. Ale mam obawy, że to tylko kwestia tego właśnie przywiązania.
A co do mieszkania razem jestem dokładnie tego samego zdania! Nie wyobrażam sobie podjąć decyzji o ślubie dopóki nie pomieszkamy ze sobą przez jakiś czas. Mam nadzieję, że uda się to zrealizować w najbliższych miesiącach kiedy obydwoje mamy perspektywy na w miarę stabilną pracę.

Myślę, że czujesz do niego głównie przywiązanie i wdzięczność. Znacie się od bardzo dawna skoro razem dorastaliście.

Zamieszkaj z nim, ale jeżeli wątpliwości Cię nie opuszczą to nie brnij w to dalej. Moim zdaniem nie kochasz go i jeśli na Twojej drodze stanie odpowiedni facet, to nie będziesz mieć tego typu dylematów.

[przypominajka]

swoją drogą ciekawe ile takich z pozoru udanych zwiazkow w rzeczywistosci tak sie nie dogralo i nie kocha

[adult90]

6 lat chodzicie.... nawet nie mieszkacie ze sobą na studiach? Serio?

Takie przechodzone "chodzenie" mnie zaskakuje za każdym razem. Jak można być z kimś 6 LAT i obawiać sie "codzienności z nim"? To jakiś żart?

[przypominajka]

Napisane przez adult90

6 lat chodzicie.... nawet nie mieszkacie ze sobą na studiach? Serio?

Takie przechodzone "chodzenie" mnie zaskakuje za każdym razem. Jak można być z kimś 6 LAT i obawiać sie "codzienności z nim"? To jakiś żart?

Duzo par ze soba po tylu latach jeszcze nie mieszka

[Minna]

Napisane przez przypominajka

Duzo par ze soba po tylu latach jeszcze nie mieszka

A potem wielkie zdziwienie jak się nie układa.

---------- Dopisano o 18:37 ---------- Poprzedni post napisano o 18:37 ----------

Bez wspólnego mieszkania ciężko jest tak naprawdę poznać partnera.

[przypominajka]

Napisane przez Minna

A potem wielkie zdziwienie jak się nie układa.

---------- Dopisano o 18:37 ---------- Poprzedni post napisano o 18:37 ----------

Bez wspólnego mieszkania ciężko jest tak naprawdę poznać partnera.

Ale bedac ze soba tyle lat i spotykajac sie prawie codziennie to jest praktycznie jak wspolne mieszkanie

[zupa_grochowa]

Napisane przez adult90

6 lat chodzicie.... nawet nie mieszkacie ze sobą na studiach? Serio?

Takie przechodzone "chodzenie" mnie zaskakuje za każdym razem. Jak można być z kimś 6 LAT i obawiać sie "codzienności z nim"? To jakiś żart?

No też mnie to szokuje.. że 6 lat się chodzi, a się nie zrobiło ani kroku dalej. Autorko, to, że wykonujecie inne zawody i macie inne zainteresowania nie jest Twoim problemem, ale z tego co piszesz po prostu brak bliskości, każdy sobie rzepkę skrobie, też bym się wkurzyła i miała wątpliwości

[Minna]

Napisane przez przypominajka

Ale bedac ze soba tyle lat i spotykajac sie prawie codziennie to jest praktycznie jak wspolne mieszkanie

Prawie.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez przypominajka

Duzo par ze soba po tylu latach jeszcze nie mieszka

osobiście nie znam takich przypadków.

[Colderia]

Napisane przez karmelowapani

Hej
Mam 23 lata. Ze swoim aktualnie narzeczonym poznaliśmy się w ostatniej klasie gimnazjum. Byliśmy ze sobą od tego czasu z ponad pół roczną przerwą w 2 klasie liceum, kiedy się pokłóciliśmy i każde z nas w tym czasie było z kimś innym. Jednak bardzo za sobą tęskniliśmy i w klasie maturalnej wróciliśmy do siebie. Wszystko pięknie się układało, studiujemy na tym samym wydziale na różnych kierunkach. Szczęśliwy związek, myśli o wspólnej przyszłości. W końcu wyjazd z okazji 6 rocznicy związku (jakoś tak nam zostało, że nie wliczamy tej przerwy do naszego stażu) i oświadczyny, piękne chwile, wielkie wzruszenie, wszyscy szczęśliwi, rodzina pęka z dumy, zaczynają się rozmowy o ślubie. Od tej chwili minęły jakieś 4 miesiące, ja powiedziałam, że o ślubie zacznę myśleć jak skończę studia (za pół roku) także na razie wszyscy dali nam spokój ale... No właśnie tu zaczyna się problem. Ostatnio dużo myślę o tym, czy na pewno była to dobra decyzja. Obiecaliśmy sobie, że będziemy razem do końca życia nawet ze sobą nie mieszkając, nie znając trosk codziennego wspólnego życia. Co z tymi wszystkimi drobnymi wadami, które potrafią mnie mocno zirytować kiedy nocuje u mnie raz na jakiś czas? Jak to będzie w porównaniu do codzienności. Dodatkowo nasze życie nabiera teraz tempa, każde z nas obiera jakąś życiową drogę, szuka swojego miejsca w życiu, wymarzonej pracy, tego co chcemy dalej w życiu robić. Tak na prawdę dopiero się kształtujemy i widzę jak nasze drogi rozchodzą się w zupełnie różnych kierunkach. Różnice w naszych charakterach i podejściu do życia jeszcze bardziej rzucają się w oczy. Ja zawsze byłam tą stroną bardziej żywiołową, decyzyjną, odważną. Chodzę na siłownię, skończyłam kurs fitnessu i niedługo zaczynam prowadzić zajęcia, studia chcę po prostu skończyć, bo niestety nie jest to coś co chciałabym w życiu robić. A on na odwrót, jest spokojny, ułożony, lubi się uczyć, polubił swój kierunek, właśnie odbywa staż w zawodzie. Coraz mniej mamy tematów do rozmów, bo ja nie znam się na tym co robi on, a on nie zna się na tym czym interesuję się ja. Ciężko jest się dzielić wrażeniami z zupełnie dwóch różnych światów. Ja znowu przy nim czuję się coraz mniej kobieca, kiedy okazuje się że on ma mniej siły niż ja, szczuplejsze uda bo nie ćwiczy itp. Zupełnie nie wiem co robić i co o tym wszystkim myśleć....

A ja sądzę, że przestał pociągać Cię fizycznie.

[Fortuna1]

Napisane przez Minna

Wasz związek zapoczątkowany został w bardzo młodym wieku. Nie jesteś już tą samą dziewczyna co 6 lat temu i całkiem realne jest, że teraz już byś go nie wybrała na życiowego partnera. Zmieniają Ci się priorytety.

Takie związki często nie wypalają. Nie miałaś jeszcze szansy pobyć samej jako w pełni dorosła kobieta i pomyśleć czego tak naprawdę chcesz. Twoje plany są też jego planami. I nie chodzi mi tutaj o plany zawodowe, bo to może każde mieć inne.

Dokładnie tak. Dopiero teraz okreslacie swoje priorytety, kształtuje się wasz pogląd na przyszłość, na życie. Zaraz może się okazać, że Wasze poglądy nie są ze sobą zbieżne. Pewnie zastanawiasz się jak by to było doświadczyć czegoś nowego, innego, z kimś innym.
Jesli chodzi o tą sytuację to przed ślubem zamieszkajcie ze sobą, daj sobie np pół roku żeby sprawdzić, czy na pewno jest to człowiek, z którym będziesz spełniona i usatysfakcjonowana. Dopiero później decydujcie się ewentualnie na ślub. Nie rób niczego wbrew temu co mówi Ci serce.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 20:19 ---------- Poprzedni post napisano o 20:17 ----------

Napisane przez przypominajka

Ale bedac ze soba tyle lat i spotykajac sie prawie codziennie to jest praktycznie jak wspolne mieszkanie

Nie jest. Bo nie do końca się widzi, jak się ta osoba zachowuje 24h/dobę. Czy respektowalaby np podział obowiązków. I wiele innych.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[serniknazimno]

Wszystko to, o czym tutaj piszesz (różnice w zainteresowaniach itp.) jest spokojnie do zaakceptowania w związku, o ile nie przeszkadza to partnerom, a Tobie przeszkadza. Miałam bardzo podobnie. Na początku irytowały mnie drobnostki. Kiedy zaczęliśmy mieszkać razem te drobnostki doprowadzały mnie już do szału. Moment, kiedy zaczęłam mieć jakiekolwiek wątpliwości co do tego związku, powinien być momentem, w którym bym go zakończyła. Teraz żałuję, że w ogóle z nim zamieszkałam i tak długo to trwało. Ale to był oczywiście mój związek, nie wiem jak naprawdę wygląda Twój. Jedno jest pewne- nie bierz ślubu mając wątpliwości, bo to się zawsze kończy rozczarowaniem, macie jeszcze czas, przemyśl to.

[przypominajka]

Napisane przez Fortuna1

[/COLOR]
Nie jest. Bo nie do końca się widzi, jak się ta osoba zachowuje 24h/dobę. Czy respektowalaby np podział obowiązków. I wiele innych.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ale spotykajac sie 6 lat na pewno nocowali u siebie, gotowali razem, robili zakupy, spedzali dnie, pomagali sobie w codziennych obowiazkach, pracowali przy sobie. Na pewno zdazyli sie sprawdzic w wielu aspektach. Podzial obowiazkow? To widac po paru miesiacach razem jakie kto ma podejscie do zycia wspolnego. Nie wierze ze przez 6 lat nie mowili o tym " Ty bedziesz gotowac a ja sprzatac" hehe Juz nie przesadzajmy .
Zamieszkaja razem to jeszcze trudniej byloby sie ewentualnie rozstac a autorka ewidentnie nie jest w chlopaku zakochana

[Buzzerka]

Napisane przez przypominajka

Ale bedac ze soba tyle lat i spotykajac sie prawie codziennie to jest praktycznie jak wspolne mieszkanie

Nie jest. I wspólne noce od czasu do czasu to tez nie jest to samo co mieszkanie razem.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[thirky]

Napisane przez przypominajka

Zamieszkaja razem to jeszcze trudniej byloby sie ewentualnie rozstac a autorka ewidentnie nie jest w chlopaku zakochana

Dokładnie. Nie wiem po co mają ze sobą mieszkać skoro ona ewidentnie jest znudzona tym związkiem i ma dość.