Wyzwania związane z emigracją. Czy ludzie czują się za granicą samotni?

[Resztka]

Jak jest z relacjami między ludźmi różnej narodowości?

Bo dla mnie narodowość to nic wielkiego, przecież wszyscy jesteśmy ludźmi całkiem podobnymi do siebie. Czasami ludzie piszą, że są ,,wśród obcych" i tęsknią do Polski ( kiedy piszą o swojej emigracji). Nie rozumiem tego powtarzającego się określenia ,,wśród obcych". Oni są obcy, bo nie są Polakami? Stąd ta obcość? Czyli jak ktoś jest Polakiem jak ja to jest już moim znajomym?
Polak też jest dla mnie obcy jak go nie znam. Kiedy rozmawiałam z Niemcami to czułam się normalnie i nie powiedziałabym, że są jacyś obcy. Oni byli bardzo mili, gościnni, zabawni, dobrze się gadało, spędziłam fajnie czas.


Nie czuję wielkiej różnicy kiedy mówię po angielsku. Nie pamiętam po jakiemu ktoś do mnie mówił czy po polsku czy angielsku, pamiętam treść. Nie wydaje mi się abym miała problemy w przyszłości.

Zawsze kiedy wyobrażałam sobie swoje życie, to zakładałam, że będę żyła gdzieś daleko stąd, raczej za granicą. Nie wyobrażałam sobie zostać w swoim rodzinnym mieście. Wiem, że nie istnieje świat doskonały, ale myślę, że są lepsze miejsca do życia niż Polska. Jestem ciekawa opinii osób, które wyjechały na stałe.

Dlaczego ludzie, którzy wyemigrowali są niezadowoleni i czuja się samotni? To mnie martwi najbardziej. Czy nie da się znaleźć przyjaciół poza Polską? Dlaczego niektórzy się nie potrafią przystosować? Czy każdy jest taki wyobcowany w innym kraju? Jak się zna język i jest się otwartym to chyba powinno się znaleźć znajomych... Przecież są ludzie, którzy mają przyjaciół z różnych krajów.


Jak to jest zaczynać swoje życie w innym kraju? Jak wygląda zderzenie z inną kulturą?

Ja zamierzam trochę więcej podróżować, popracować za granicą, może wyjadę na wymianę, albo postudiuję gdzieś poza Polską. Jestem młoda i wolna, więc mam szansę zrobić to co chcę. Ludzie, którzy mają już rodzinę i zobowiązania mają trudniej. Mam małe możliwości finansowe. To jest największa przeszkoda, ale da się to jakoś rozwiązać, żeby było dobrze. Są sposoby, żeby wyjeżdżać trochę taniej, a czasami za darmo. Martwię się jednak tym, czy nie będę się czuła po pewnym czasie samotna jeśli wyjadę na stałe. Bardzo chcę mieć ciekawe życie. Zauważyłam, że potrzebuję zmian i wyzwań. Jestem ciekawa tego co przede mną.

[bentkuff]

Wydaje mi się, że ludzie samotni poza ich ojczyną to ci, którzy nie umieją się zasymilować z innymi. Często przeszkodą jest brak znajomości języków obcych. Jednak na dłuższą metę ciężko jet zawrzeć przyjaźń z osobą która zna tylko podstawowe słownictwo, cieżko więc pośmiac się z zartów itp. Drugi typ to ci, którzy wyjechali pomimo, że nie chcieli, a zostali zmuszeni. W mieście rodzinnym mają przyjaciół, są bardzo towarzyscy, lubiani, mają zgraną paczkę od kilku lat, stąd zawieranie kolejnych znajomości jest cięższe b tęsknią za dawnymi przyjaciółmi, rodziną. Częstą wiszą na telefonie, skypie, mieszkają za granicą tylko wyłącznie dla pieniędzy bo w ich mieście rodzinnym było im dobrze, tylko powiedzmy brakowało pracy.

Co ważne, najczęściej samotni poza ojczyzną- jeżeli chodzi o Polskę sa faceci, Polacy. Ze względu na gorszą znajomośc języków niż Polki, może też chodzi o mniejszą tolerancje, otwartośc w stosunku do innych ras, narodowości, homoseksualistów etc. Często faceci jeżdzący na zarobek- czyki nei wyprowadzający sie na stałe pracują w określonych zawodach, gdzie gł. pracują imigranci- znów z językiem problemy więc łątwiej jest "kisić" się z swoimi. Jeżeli ktoś jest wykształcony, otwarty na innośc, wyjeżdza na stałe to ma zupenie inne podejście niż osoba jadąca na 2-3 miesiace do pracy- gdzie gł. cel to uciułac jak najwiecej= pracowac jak najwiecej. Tacy ludzie pracują, śpią, jedza, pracują i tak w koło. Zero rozrywki, poznania kultury, rozmów bo oni przyjechali z innym nastawieniem.

[DwaKoty]

Uwazam, ze wszystko zalezy od czlowieka, jego nastawienia do zycia, osobowosci i znajomosci jezyka obcego.

[mbamboo]

Miałam na początku w sobie dużo zwątpienia i negatywnego nastawienia i dużo czasu zajęło mi wyjście ze skorupy, ale na szczęście w końcu się przełamałam, otwieram się na ludzi, przestałam kurczowo trzymać się znanego sobie życia. Myślę, że to kwestia nastawienia. Niektórzy kiszą się w polskich grupach i kupują wszystko w polskich sklepach, inni zaszli wysoko i widzę potem polskie nazwiska w publikacjach naukowych czy kolumnach redaktorskich gazet.

[201610170910]

Napisane przez Resztka

Jak jest z relacjami między ludźmi różnej narodowości?

Bo dla mnie narodowość to nic wielkiego, przecież wszyscy jesteśmy ludźmi całkiem podobnymi do siebie. Czasami ludzie piszą, że są ,,wśród obcych" i tęsknią do Polski ( kiedy piszą o swojej emigracji). Nie rozumiem tego powtarzającego się określenia ,,wśród obcych". Oni są obcy, bo nie są Polakami? Stąd ta obcość? Czyli jak ktoś jest Polakiem jak ja to jest już moim znajomym?
Polak też jest dla mnie obcy jak go nie znam. Kiedy rozmawiałam z Niemcami to czułam się normalnie i nie powiedziałabym, że są jacyś obcy. Oni byli bardzo mili, gościnni, zabawni, dobrze się gadało, spędziłam fajnie czas.


Nie czuję wielkiej różnicy kiedy mówię po angielsku. Nie pamiętam po jakiemu ktoś do mnie mówił czy po polsku czy angielsku, pamiętam treść. Nie wydaje mi się abym miała problemy w przyszłości.

Zawsze kiedy wyobrażałam sobie swoje życie, to zakładałam, że będę żyła gdzieś daleko stąd, raczej za granicą. Nie wyobrażałam sobie zostać w swoim rodzinnym mieście. Wiem, że nie istnieje świat doskonały, ale myślę, że są lepsze miejsca do życia niż Polska. Jestem ciekawa opinii osób, które wyjechały na stałe.

Dlaczego ludzie, którzy wyemigrowali są niezadowoleni i czuja się samotni? To mnie martwi najbardziej. Czy nie da się znaleźć przyjaciół poza Polską? Dlaczego niektórzy się nie potrafią przystosować? Czy każdy jest taki wyobcowany w innym kraju? Jak się zna język i jest się otwartym to chyba powinno się znaleźć znajomych... Przecież są ludzie, którzy mają przyjaciół z różnych krajów.


Jak to jest zaczynać swoje życie w innym kraju? Jak wygląda zderzenie z inną kulturą?

Ja zamierzam trochę więcej podróżować, popracować za granicą, może wyjadę na wymianę, albo postudiuję gdzieś poza Polską. Jestem młoda i wolna, więc mam szansę zrobić to co chcę. Ludzie, którzy mają już rodzinę i zobowiązania mają trudniej. Mam małe możliwości finansowe. To jest największa przeszkoda, ale da się to jakoś rozwiązać, żeby było dobrze. Są sposoby, żeby wyjeżdżać trochę taniej, a czasami za darmo. Martwię się jednak tym, czy nie będę się czuła po pewnym czasie samotna jeśli wyjadę na stałe. Bardzo chcę mieć ciekawe życie. Zauważyłam, że potrzebuję zmian i wyzwań. Jestem ciekawa tego co przede mną.

Są po prostu tacy ludzie, którzy nie nadają się do życia w innym kraju i już. Tęsknią za rodziną, znajomymi, nie potrafią przełamać strachu związanego z używaniem innego języka lub po prostu nie znają go i nie robią nic w tym kierunku aby to zmienić. Całą swoją energię poświęcają na tęsknotę i kontaktowanie się z rodziną i przyjaciółmi z Polski.

Ja spędziłam 4 miesiące w Hiszpanii, poznałam wielu ludzi różnych narodowości, nie miałam żadnych problemów z nawiązywaniem nowych znajomości, niektóre utrzymałam nawet po powrocie do Polski. Niedługo kończę studia i wyjeżdżam z Polski. Nie wyobrażam sobie życia tutaj. Bardzo pociąga mnie życie za granicą, twierdzę nawet, że tam się całkiem inaczej oddycha Tak jakby lżej.

Co do zderzenia z inną kulturą to chyba wszystko zależy od tego jaki kraj wybierzesz i jak różna jest kultura w nim panująca od naszej.

[201608040942]

Ja bylam samotna w Pl, tutaj nie czuje sie samotna.

[CzarnyElf]

Napisane przez DwaKoty

Uwazam, ze wszystko zalezy od czlowieka, jego nastawienia do zycia, osobowosci i znajomosci jezyka obcego.

Dobre podsumowanie

Moim zdaniem sa ludzie ktorzy nigdy nie przystosuja sie do zycia na emigracji,tacy ktorym zajmie to sporo lat,jak i tacy ktorzy bardzo szybko sie przystosuja
Ja naleze do drugiej grupy

[Kinqaa]

Napisane przez Frumoasa Domnisoara

Są po prostu tacy ludzie, którzy nie nadają się do życia w innym kraju i już. Tęsknią za rodziną, znajomymi, nie potrafią przełamać strachu związanego z używaniem innego języka lub po prostu nie znają go i nie robią nic w tym kierunku aby to zmienić. Całą swoją energię poświęcają na tęsknotę i kontaktowanie się z rodziną i przyjaciółmi z Polski.

Ja spędziłam 4 miesiące w Hiszpanii, poznałam wielu ludzi różnych narodowości, nie miałam żadnych problemów z nawiązywaniem nowych znajomości, niektóre utrzymałam nawet po powrocie do Polski. Niedługo kończę studia i wyjeżdżam z Polski. Nie wyobrażam sobie życia tutaj. Bardzo pociąga mnie życie za granicą, twierdzę nawet, że tam się całkiem inaczej oddycha Tak jakby lżej.

Co do zderzenia z inną kulturą to chyba wszystko zależy od tego jaki kraj wybierzesz i jak różna jest kultura w nim panująca od naszej.

zgadzam się.

[jingsaw]

dla mnie tęsknota za Polską to tęsknota za subtelnościami. Ludzie są wszędzie tacy sami, jeśli mówimy o Europie, to dochodzą jeszcze wspólne korzenie kulturowe... a jednak warunki życia, wychowanie tradycja, powodują, że między narodami istnieją różnice, czasem subtelne, czasem wyraźniejsze... i myślę, że to właśnie te subtelne różnice, to jest to, za czym się tęskni

[bentkuff]

Napisane przez Frumoasa Domnisoara

Są po prostu tacy ludzie, którzy nie nadają się do życia w innym kraju i już. Tęsknią za rodziną, znajomymi, nie potrafią przełamać strachu związanego z używaniem innego języka lub po prostu nie znają go i nie robią nic w tym kierunku aby to zmienić. Całą swoją energię poświęcają na tęsknotę i kontaktowanie się z rodziną i przyjaciółmi z Polski.

Ja spędziłam 4 miesiące w Hiszpanii, poznałam wielu ludzi różnych narodowości, nie miałam żadnych problemów z nawiązywaniem nowych znajomości, niektóre utrzymałam nawet po powrocie do Polski. Niedługo kończę studia i wyjeżdżam z Polski. Nie wyobrażam sobie życia tutaj. Bardzo pociąga mnie życie za granicą, twierdzę nawet, że tam się całkiem inaczej oddycha Tak jakby lżej.

Co do zderzenia z inną kulturą to chyba wszystko zależy od tego jaki kraj wybierzesz i jak różna jest kultura w nim panująca od naszej.

Czymś innym jest też wyjazd zagraniczny na zasadzie Erasmusa czy praktyk/stazu, gdzie nie ma się czymś przejmować bo ma się stypendium, jest się 20-paroletnim studentem, a czym innym np. wyjazd- emigracja po pracę w wieku np. lat 40, gdy w ojczyznie zostawia się rodzinę, znajomych.

[201610170910]

Napisane przez bentkuff

Czymś innym jest też wyjazd zagraniczny na zasadzie Erasmusa czy praktyk/stazu, gdzie nie ma się czymś przejmować bo ma się stypendium, jest się 20-paroletnim studentem, a czym innym np. wyjazd- emigracja po pracę w wieku np. lat 40, gdy w ojczyznie zostawia się rodzinę, znajomych.

Oczywiście zgadzam się. Ja pisałam z własnej perspektywy, a mam 20-kilka lat i wyjeżdżałam w celach zarobkowych

[Viridian]

Napisane przez Resztka

Dlaczego ludzie, którzy wyemigrowali są niezadowoleni i czuja się samotni? To mnie martwi najbardziej. Czy nie da się znaleźć przyjaciół poza Polską? Dlaczego niektórzy się nie potrafią przystosować? Czy każdy jest taki wyobcowany w innym kraju? Jak się zna język i jest się otwartym to chyba powinno się znaleźć znajomych... Przecież są ludzie, którzy mają przyjaciół z różnych krajów.

Owszem, zależy to od człowieka, jak łatwo się zasymiluje. Ale powiedziałabym, że będąc za granicą kilka miesięcy, czy nawet kilka lat, może być za wcześnie, by ocenić, czy rzeczywiście będzie ci na emigracji łatwo przystosować. Miłą rozmowę można prowadzić z osobą każdej narodowości, ale często okazuje się, że taka miła na pozór rozmowa ma "drugie dno", którego obcokrajowiec, nieobeznany z lokalnymi zwyczajami i kulturą, w ogóle nie dostrzega. I jemu wydaje się, że się świetnie asymiluje, podczas gdy w oczach miejscowych jest nadal "obcym".

[paulinka1128]

Napisane przez bentkuff

Wydaje mi się, że ludzie samotni poza ich ojczyną to ci, którzy nie umieją się zasymilować z innymi. Często przeszkodą jest brak znajomości języków obcych. Jednak na dłuższą metę ciężko jet zawrzeć przyjaźń z osobą która zna tylko podstawowe słownictwo, cieżko więc pośmiac się z zartów itp. Drugi typ to ci, którzy wyjechali pomimo, że nie chcieli, a zostali zmuszeni. W mieście rodzinnym mają przyjaciół, są bardzo towarzyscy, lubiani, mają zgraną paczkę od kilku lat, stąd zawieranie kolejnych znajomości jest cięższe b tęsknią za dawnymi przyjaciółmi, rodziną. Częstą wiszą na telefonie, skypie, mieszkają za granicą tylko wyłącznie dla pieniędzy bo w ich mieście rodzinnym było im dobrze, tylko powiedzmy brakowało pracy.

Zgadzam sie, ja na przyklad bardziej obco czulam sie w polsce bo poprostu nie pasowala mi mentalnosc(?) sama nie wiem....odkad mieszkam za granica...obecnie bardziej czuje sie "u siebie" w moim obecnym miejscu zamieszkania.

[201607050913]

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, jak już napisały poprzedniczki, zależy od człowieka i jego nastawienia. Ja miałam różne fazy, na początku pobytu w Hiszpanii wszystko było ekstra, tym bardziej że mieszkam w wielonarodowym mieście. Potem przyszedł moment totalnej samotności, bo zaczynałam odczuwać, że ktoś nie rozumie mojego żartu, nie czytał tych samych książek, podczas wspólnego karaoke nie miałam z kim śpiewać "Przeżyj to sam" (gdzie przez pierwsze lata zupełnie tego nie potrzebowałam, a dodam, że rzadko latam do kraju) . Dzisiaj mam wielu super znajomych stąd, ale wśród dobrych przyjaciół 2/5 (dwójka tubylców, piątka Polaków). Znam Polaków totalnie nie przyznających się do rodaków, którzy zaszli daleko i są super hiper kosmopolityczni, patrząc z góry na wszystko co polskie, i też takich, którzy zamknęli się jedynie w polskim kręgu i żyją krytykując wszystko, co tutejsze. Moim sposobem jest słynny złoty środek, zawsze zapraszam na imprezy wszystkich po trochu, staram się rozbijać grupki na spotkaniach, integrować ludzi. I sama na tym korzystam. Dzisiaj naprawdę nie musimy wybierać, jednego dnia mam ochotę napić się wódki z rodakami i porozmawiać o polityce, drugiego sączyć mojito i bawić się przy tutejszej muzyce, rozmawiając o hiszpańskich pisarzach.

[Resztka]

Ja też miałam wrażenie, że za granicą mi się jakoś lepiej oddycha haha I że nawet lżej mi się myśli po angielsku. Uspokoiłyście mnie Czyli wszystko zależy od człowieka

[skara]

Wypowiem się po blisko 10 latach emigracji. Przechodziłam fazy, od zachwytu, poprzez lekkie odrzucenie, po tęsknotę za Polską i pogodzenie się z życiem. Wyjechałam z Polski późno, bo po studiach. Skończyłam studia stymulujące intelektualnie, miałam wielu ciekawych i nietuzinkowych znajomych i obracałam się w bardzo rozwijającym środowisku. Na emigracji trafiłam w środowisko "łapankowe" - znajomi z pracy, z imprez, z internetu, znajomi znajomych. Ludzi z którymi w Polsce nie byłoby mi po drodze bo byliśmy z innych światów. I właśnie na emigracji najbardziej tęsknię za przyjaciółmi z podobną / taką samą jak moja percepcją świata. Częściej koleguję się z Polakami bo są bardziej "szaleni", otwarci niż tubylcy. Mają za sobą emigrację, trudne wybory, nowe wyzwania - rozumieją lepiej moje odczucia. Ale brakuje mi wokół siebie kultury przez duże "K", wspólnoty intelektualnej. Próbowałam szukać wśród tubylców i wśród przyjezdnych. Ale bez rezultatu. Zdaję sobie też sprawę z tego, że im starsza jestem tym ciężej mi poznawać nowych ludzi, otwierać się na nich. Nie chce mi się, nie zależy mi na znajomościach powierzchownych a 99% znajomości emigracyjnych takimi się okazuje. I widzę wokół siebie pustkę intelektualną, a zaraz nie znalazłam pokrewnej duszy żeby ją zapełnić. To właśnie dla mnie największy ból i minus emigracji.

[blessya_]

Ja byłam raz na projekcie miedzynarodowym w niemczech przez 3 tygodnie (w zeszle wakacje), bylismy pomieszani w pokojach i byly imprezy zapoznawcze wiec szybko sie razem zżyliśmy i angielski nie byl żadną przeszkodą, więc o żadnej samotności za granica nie było mowy. Teraz jestem w Irlandii, na co najmniej miesiac (szukam pracy przed studiami) i czuje się okropnie samotna, mieszkam z moim tatą, który mieszka tu od 10 lat, no i co prawda poznałam jego znajomych, ale ludzi w moim wieku żadnych. Przecież nie podejdę do grupki młodych ludzi w centrum handlowym, przy ich ojczystym jezyku angielskim dziwnie bym sie czula. Także czy ktoś bedzie sie czul samotny zależy od wielu czynników

[paulinka1128]

Wiadomo...ja na poczatku tez sie troche samotnie czulam jak nikogo nie znalam al nie byla to kwestia bo jestem za granica ale poprostu bylam w nowym miescie. Szybko zapisalam sie do organizacji studenckiej i teraz po szesciu miesiacach w moim miescie juz mam swoja grupe znajomych.

[201608040942]

Napisane przez Viridian

Owszem, zależy to od człowieka, jak łatwo się zasymiluje. Ale powiedziałabym, że będąc za granicą kilka miesięcy, czy nawet kilka lat, może być za wcześnie, by ocenić, czy rzeczywiście będzie ci na emigracji łatwo przystosować. Miłą rozmowę można prowadzić z osobą każdej narodowości, ale często okazuje się, że taka miła na pozór rozmowa ma "drugie dno", którego obcokrajowiec, nieobeznany z lokalnymi zwyczajami i kulturą, w ogóle nie dostrzega. I jemu wydaje się, że się świetnie asymiluje, podczas gdy w oczach miejscowych jest nadal "obcym".

takie cos to ja odczuwam w PL.

[lamia1980]

skara popieram w 100% to co mówisz. ja zylam podobnie w pl skonczylam bardzo dobre studia, praca fajna (potem doszedl mobbing), teatr, kino, ksiázki, kawa z przyjaciólmi. kolezanki po fachu etc. mieszkalam w wwie i tam czulam sie sobá...zylam...

zycie zmusilo mnie do wyjazdu i mobbing w pracy dal mi tak popalic,ze chcialam uciec z pl. udalo sie jestem w pieknym edynburgu...niestety brakuje mi tych ludzi, z którymi mogé pójsc do galerii, na kawe, do kina, na spacer. kazdy zabiegany, zapracowany....po prostu nikogo to nie interesuje. mówié do kolezanki chodzmy do kina na almadovara - nie znam go, po co? nie mam kasy ? smutne to ale prawdziwe. naokolo mnie ludzie, którzy wolá sié upic, pójsc na tanie disco niz troszké ukulturalnic.

w koncu poznalam mojego tza. wszystko nas láczy to co oboje lubimy tylko mój swiat zaczyna sie na nim konczyc.

poznalam dziewczyne, która studiuje rachunkowosc. chcialam, próbowalam z niá jakos porozmawiac bo obie mamy te same studia. niestety nie chciala rozmawiac. unikala a teraz odwraca sié w drugá stroné

tego mi brakuje. brakuje mi tych ''inteligentnych'' ludzi. nie chce nikogo obrazac szkoci asymilujá sie od biednego spoleczenstwa (chodzi mi tez o obcokrajowców). polacy tez jak im sié lepiej wiedzie to juz majá nas gdzies.

jestem bardzo wyrozumialá osobá ale dla mnie to dziwne. ja zawsze ludzi traktowalam na równi a na emigracji widze straszne podzialy - bardzo to boli. chyba zbyt wrazliwa jestem. zawsze bylam osobá otwartá, przyjacielská a tu poznaje ludzi jakich poznaje.

pracuje z samymi studentami, którzy tu studiujá. wiem, ze to tylko chwilowa znajomosc. pracuje z polakami, którzy w pl byli równiez ludzmi na poziomie ale zycie plata nam rózne figle. tez wiem, ze to chwilowa znajomosc.

duzo by o tym gadac dziwi mnie tylko to dlaczego ktos, kto znajdzie lepszá pracé od razu nie chce nas znac. przeciez nie podejde i nie powiem ''zalatw mi prace'' bo to dla mnie szczyt chamstwa

chyba jakas dziwna jestem

[201608040942]

Napisane przez lamia1980

duzo by o tym gadac dziwi mnie tylko to dlaczego ktos, kto znajdzie lepszá pracé od razu nie chce nas znac. przeciez nie podejde i nie powiem ''zalatw mi prace'' bo to dla mnie szczyt chamstwa

chyba jakas dziwna jestem

Takich ludzi jest cala masa i pewnie sie tego boja i dlatego unikaja.

[Atopowa]

Gdy byłam w Anglii pierwszy raz (pojechałam do mamy do pracy na 3 miesiące) było strasznie. Codziennie dzwoniłam do znajomych i odliczałam dni do powrotu.
Teraz kiedy mieszkam w UK z chłopakiem jest o niebo lepiej, nie mam bariery językowej, mam dużo znajomych. Jest z kim pogadać, pośmiać sie, pożartować. Wciąż jednak tęsknie jak wariat to tego mojego polskiego miasta.
Czyli wychodzi na to, że wszystko zależy od otoczenia

[blessya_]

Napisane przez Atopowa

Gdy byłam w Anglii pierwszy raz (pojechałam do mamy do pracy na 3 miesiące) było strasznie. Codziennie dzwoniłam do znajomych i odliczałam dni do powrotu.
Teraz kiedy mieszkam w UK z chłopakiem jest o niebo lepiej, nie mam bariery językowej, mam dużo znajomych. Jest z kim pogadać, pośmiać sie, pożartować. Wciąż jednak tęsknie jak wariat to tego mojego polskiego miasta.
Czyli wychodzi na to, że wszystko zależy od otoczenia

właśnie na takim etapie teraz jestem :P

[Atopowa]

Wszystko fajnie ale przyjaciółki nikt nie zastąpi. Nie ma z kim pójść na szoping i ploteczki

[gorzala]

Napisane przez paulinka1128

Zgadzam sie, ja na przyklad bardziej obco czulam sie w polsce bo poprostu nie pasowala mi mentalnosc(?) sama nie wiem....odkad mieszkam za granica...obecnie bardziej czuje sie "u siebie" w moim obecnym miejscu zamieszkania.

swietnie cie rozumiem Mentalność wiecznie niezadowolonych Polaków potrafi czasem nawet największego optymistę zdołować..
Ja jeszcze tylko rok studiów ciągnę, gdyby nie fakt, że wydałam na nie kupe kasy, to rzuciłabym je już rok temu i wyjeżdżala do Irlandii, a tak mogę sobie pozwalać na wakacyjne wypady i w przerwach między zajęciami.. Jedno jest pewne.. podejście ludzi do życie jest zupełnie inne, jakby przeskoczyło się do innych światów.
Widać to chociażby po osobach starszych, które się do Ciebie uśmiechają, zagadują, żeby porozmawiać, czy się pochwalić wnukami podczas jazdy autobusem z Tobą, a nie stare nadęte babsko trącające cię laską, bo jej się należy miejsce w autobusie z tytułu, że jest stara :P
Pewnych rzeczy nie zmienisz, niektórzy 'wolą polskie gówno w polu niż fiołki w Neapolu' a niektórzy szukają czegoś lepszego, jakiegoś spełnienia samego siebie i swoich aspiracji.. w Polsce bez pleców i pieniędzy niestety jest to baaaardzo trudne.

[lamia1980]

gorzala popieram mieszkalam troszke w Irsku i Irlandczycy sá fajnie bardziej otwarci, weseli etc

mieszkam teraz w Szkocji i przezywam szok. ide do pubu to kogo poznam? kto do mnie podejdzie i zagada? irlandczyk nie szkot, nie anglik tylko irlandczyk przeklina szkocje, szkotow, pogode, ich podejscie do emigrantow etc. szkoci majá opinie tylko otwartych a wcale tacy nie sá
moze sie myle, moze za malo szkotow poznalam ale nie sá tacy przyjazni jak irlandczycy. do irka latam teraz w odwiedziny kilka razy do roku i tam czuje sie jak u siebie. mam nadzieje,ze do szkocji i jej pogody sie przyzwyczaje i tego sztucznego usmiechu

a co pl. ja zle czulam sie w swoim rodzinnym miescie. nie znalam nikogo, nie mialam nikogo wysoko postawionego w urzedzie, rodzice byli biedni wiec nie mialam szans na rozwoj, na lepsza prace mimo lat doswiadczenia, dobrej szkoly etc. dlatego uciekalam ZAWSZE do duzych miast bo tam czulam sie sobá, mialam czym oddychac ja zawsze tak robie. jak czuje,ze cos jest nie tak. nie mam szans na cos co mnie kreci, nie czuje sie potrzebna - odchodze, zmieniam prace, zmieniam miasto

[gorzala]

Ja sama myślę ciągle, czy dziękować rodzicom, że nie wyjechali do Niemiec, jak była okazja, czy im tego żałować.. Z jednej strony pewnie żylibyśmy w o wiele lepszych standardach i ojciec pomimo emerytury nie musiałby jeszcze pracować, żeby przynosić do domu sensowną wypłatę, no, ale zdecydowali się zostać te 25-30 lat temu i jakoś klepią... Aż mi głupio czasami prosić o jakąś kasę, a jeszcze studiuje dziennie na prywatnej Uczelni, co też było cholernym błędem i tak się miotam zawsze :/
Najchętniej z Irlandii bym nie wracała, mam tam cząstkę swojego życia, przyjaciół, faceta i tam jest mi dobrze, nawet jak pada mi co chwila na głowę (chociaż patrząc na aktualną pogodę to chyba mamy na odwrót Irl z Polską - nie wiem jak jest w UK teraz???)

Do Szkocji jakoś mnie nigdy nie ciągnęło, chyba nawet nie mam tam nikogo znajomego, bo by się pochwalił chyba
Jedyny minus Irlandii to, że teraz ciężej pracę znaleźć jak się zwaliło tyle Hiszpanów, Włochów i oczywiście Polaków. Chociaż wydaje mi się, że plaga Hiszpanów w Irlandii to już lekka przesada, a może to tylko moje odczucia xD

[meneq]

.

[olka_222]

Napisane przez jingsaw

dla mnie tęsknota za Polską to tęsknota za subtelnościami. Ludzie są wszędzie tacy sami, jeśli mówimy o Europie, to dochodzą jeszcze wspólne korzenie kulturowe... a jednak warunki życia, wychowanie tradycja, powodują, że między narodami istnieją różnice, czasem subtelne, czasem wyraźniejsze... i myślę, że to właśnie te subtelne różnice, to jest to, za czym się tęskni

fajnie napisane

Jesli przez 25 lat zyje sie w jednym srodowsiku, wsrod znajomych, rodziny, "swoich" miejsc, wiesz gdzie co znajdziesz, za jaka cene, do ktorej przychodni isc itp i wyrwa cie z tego srodowiska to mimo wszystko bedziesz czula sie samotnie.

W moim odczuciu samotnosc jest zbyt czesto utozsamiana z brakiem towarzystwa, a przeciez samotnosc to rowniez strach w nowej sytuacji, czasem potrzeba czasu na odnalezienie sie, przystosowanie sie do nowych warunkow, jedzenia, kultury, etc

I do konca nie rozumiem nachalnych zarzutow " jestes samotna bo sie nie integrujesz z ludzmi w danym kraju, kultura itp" nigdzie nei ma takiego przypusu. jak chce swieta BN spedzac tradycyjnie a nie na wyprzedazach to mam do tego prawo. jak nie kreci mnie spedzanie piatkowych wieczorow po pracy z kolegami z pracy to tez mam do tego prawo. Koszenie trawy w pierwszy dzien swiat wielkanocnych tez nie napawa mnie optymizmem. (co nie oznacza ze nei skopiowalam niektore zachowania od tubylców )


Bedac w obcym kraju nie musze przyjmowac obcej kultury.

(europa jest jeszcze w miare podobnie kulturalna, ale jak wyjedziesz do libii to nagle zaczniesz cyztac koran? )

ogrzala innych gowna w polu moga byc bardziej wartoisciowe niz zloto w Neapolu Troche dystansu do ludzi i podejmowanych do nich decyzji. kazdy wybiera to co chce i co go uszczesliwa. jak kogos robota w polu czyni szczesliwym to niech sobie dalej ora

(PS nie czepiam sie tylko uzyte przez ciebie stwierdzenie jest nieco... krzywdzace i absurdalne )

[gorzala]

zacytowałam tylko z 52Dębiec - To my Polacy xD