Czy to ma sens?

[Tech]

Witam drogie Wizażanki, jestem na tym forum już dwa lata i wiem, że zawsze potraficie każdemu doradzić i pomóc. Piszę z innego konta, ponieważ nie chcę, żeby ktoś wiedział, że ja to ..ja:?(To będzie długi i nudny post, ale jeżeli komuś będzie się chciało go przeczytać to proszę o poradę. Napewno będzie bardzo chaotycznie..
W wieku 16 lat zostałam prawie zgwałcona przez najlepszego przyjaciela mojego brata, zdarzenie to miało miejsce w moim własnym pokoju, kiedy na dole trwała impreza..niewazne przez długi czas bałam się, ze ktokolwiek mógłby mnie dotknąć, unikałam kontaktów sam-na-sam z facetami. Rok później mój 19 letni brat "wpadł" sobie ze swoją dziewczyną. 7 rok męczą się w małżeństwie bez miłości. Moje koleżanki, które zaszły w ciąże jeszcze w liceum - nikt z nich nie jest szczęśliwy. I wtedy obiecałam sobie, ze będę inna. Zaczęłam trzymać wszystkich facetów na dystans, obiecałam sobie, że ja nie skonczę tak jak reszta. Mijały lata... z roku na rok stawałam się coraz twardsza, zimniejsza, nie wiem jak to opisać. Zajęłam sie studiami i pracą. Uczę angielskiego w szkole, pracuje z małymi dziećmi- jestem tam postrzegana jako miła, uczynna zawsze uśmiechnięta osoba. Tak samo moi znajomi, rodzina..wszyscy postrzegają mnie jako kochającą, dobra osobę. Ale zawsze jak tylko zauważałam, z jakiś mężczyzna zaczyna się mną interesować, robiłam wszystko żeby go zniechęcić. I udawało mi się...do tej pory. I było mi świetnie samej. W lipcu poznałam chłopaka, jak zwykle starałam się go odstraszyć, ale okazał sie bardzo wytrwały. Zdobył mój nr i rozmawialiśmy godzinami, spotkamy sie co weekend(tylko wtedy jest w domu). I chyba ja Królowa Śniegu i Mrozu zaczynam cos czuć. I tego sie boję. Mam 23 lata, tyle czasu radziłam sobie sama, byłam niezależna, rozważna...a teraz jak idiotka czekam kiedy sie spotkamy, albo chociaz porozmawiamy przez telefon. Boję się, ze się zawiodę. Bo czy ktoś kto całe życie była sam potrafi być z kimkolwiek?? Najchętneij przestałabym się do niego odzywac i znowu zamknęła w swojej bezpiecznej skorupce. On miał wiele dziewczyn, miał się już żenić- a ja mam 23 lata, nigdy nie miałam chłopaka i jestem dziewicą!! Ja jestem raczej spokojna, a on jest dusza towarzystwa i kazdej imprezy. Wiem, ze nie chce się tylko ze mna przespać, że szuka powaznego związku, ale ja sie tak strasznie boję. Kończe tego posta, bo jest bez sensu. Przepraszam, ale pisałam to co czuję

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Napisane przez Tech

Boję się, ze się zawiodę.

Tego to się akurat każdy boi. Ty się boisz, bo nigdy z nikim nie byłaś, mnóstwo osób boi się, bo właśnie było i ma złe doświadczenia... Ale też sporo ludzi jest szczęśliwych w związkach Co mogę Ci powiedzieć? Spróbuj, co masz do stracenia?

[tutaj]

Napisane przez Tech

Witam drogie Wizażanki, jestem na tym forum już dwa lata i wiem, że zawsze potraficie każdemu doradzić i pomóc. Piszę z innego konta, ponieważ nie chcę, żeby ktoś wiedział, że ja to ..ja:?(To będzie długi i nudny post, ale jeżeli komuś będzie się chciało go przeczytać to proszę o poradę. Napewno będzie bardzo chaotycznie..
W wieku 16 lat zostałam prawie zgwałcona przez najlepszego przyjaciela mojego brata, zdarzenie to miało miejsce w moim własnym pokoju, kiedy na dole trwała impreza..niewazne przez długi czas bałam się, ze ktokolwiek mógłby mnie dotknąć, unikałam kontaktów sam-na-sam z facetami. Rok później mój 19 letni brat "wpadł" sobie ze swoją dziewczyną. 7 rok męczą się w małżeństwie bez miłości. Moje koleżanki, które zaszły w ciąże jeszcze w liceum - nikt z nich nie jest szczęśliwy. I wtedy obiecałam sobie, ze będę inna. Zaczęłam trzymać wszystkich facetów na dystans, obiecałam sobie, że ja nie skonczę tak jak reszta. Mijały lata... z roku na rok stawałam się coraz twardsza, zimniejsza, nie wiem jak to opisać. Zajęłam sie studiami i pracą. Uczę angielskiego w szkole, pracuje z małymi dziećmi- jestem tam postrzegana jako miła, uczynna zawsze uśmiechnięta osoba. Tak samo moi znajomi, rodzina..wszyscy postrzegają mnie jako kochającą, dobra osobę. Ale zawsze jak tylko zauważałam, z jakiś mężczyzna zaczyna się mną interesować, robiłam wszystko żeby go zniechęcić. I udawało mi się...do tej pory. I było mi świetnie samej. W lipcu poznałam chłopaka, jak zwykle starałam się go odstraszyć, ale okazał sie bardzo wytrwały. Zdobył mój nr i rozmawialiśmy godzinami, spotkamy sie co weekend(tylko wtedy jest w domu). I chyba ja Królowa Śniegu i Mrozu zaczynam cos czuć. I tego sie boję. Mam 23 lata, tyle czasu radziłam sobie sama, byłam niezależna, rozważna...a teraz jak idiotka czekam kiedy sie spotkamy, albo chociaz porozmawiamy przez telefon. Boję się, ze się zawiodę. Bo czy ktoś kto całe życie była sam potrafi być z kimkolwiek?? Najchętneij przestałabym się do niego odzywac i znowu zamknęła w swojej bezpiecznej skorupce. On miał wiele dziewczyn, miał się już żenić- a ja mam 23 lata, nigdy nie miałam chłopaka i jestem dziewicą!! Ja jestem raczej spokojna, a on jest dusza towarzystwa i kazdej imprezy. Wiem, ze nie chce się tylko ze mna przespać, że szuka powaznego związku, ale ja sie tak strasznie boję. Kończe tego posta, bo jest bez sensu. Przepraszam, ale pisałam to co czuję

Nie zamykaj się przed nim. Myślę, że skoro wreszcie coś poczułaś to znaczy, że trafiłaś na wyjątkową osobę. Rozumiem, że boisz się zranienia, ale kto nie ryzykuje ten nic nie ma.

Facet, który jest duszą towarzystwa nie musi od razu być także casanovą i cwaniaczkiem, a może przy nim Ty poznasz nowych ludzi, rozerwiesz się.

Serdecznie życzę Ci powodzenia

[Deede]

Napisane przez Tech

Witam drogie Wizażanki, jestem na tym forum już dwa lata i wiem, że zawsze potraficie każdemu doradzić i pomóc. Piszę z innego konta, ponieważ nie chcę, żeby ktoś wiedział, że ja to ..ja:?(To będzie długi i nudny post, ale jeżeli komuś będzie się chciało go przeczytać to proszę o poradę. Napewno będzie bardzo chaotycznie..
W wieku 16 lat zostałam prawie zgwałcona przez najlepszego przyjaciela mojego brata, zdarzenie to miało miejsce w moim własnym pokoju, kiedy na dole trwała impreza..niewazne przez długi czas bałam się, ze ktokolwiek mógłby mnie dotknąć, unikałam kontaktów sam-na-sam z facetami. Rok później mój 19 letni brat "wpadł" sobie ze swoją dziewczyną. 7 rok męczą się w małżeństwie bez miłości. Moje koleżanki, które zaszły w ciąże jeszcze w liceum - nikt z nich nie jest szczęśliwy. I wtedy obiecałam sobie, ze będę inna. Zaczęłam trzymać wszystkich facetów na dystans, obiecałam sobie, że ja nie skonczę tak jak reszta. Mijały lata... z roku na rok stawałam się coraz twardsza, zimniejsza, nie wiem jak to opisać. Zajęłam sie studiami i pracą. Uczę angielskiego w szkole, pracuje z małymi dziećmi- jestem tam postrzegana jako miła, uczynna zawsze uśmiechnięta osoba. Tak samo moi znajomi, rodzina..wszyscy postrzegają mnie jako kochającą, dobra osobę. Ale zawsze jak tylko zauważałam, z jakiś mężczyzna zaczyna się mną interesować, robiłam wszystko żeby go zniechęcić. I udawało mi się...do tej pory. I było mi świetnie samej. W lipcu poznałam chłopaka, jak zwykle starałam się go odstraszyć, ale okazał sie bardzo wytrwały. Zdobył mój nr i rozmawialiśmy godzinami, spotkamy sie co weekend(tylko wtedy jest w domu). I chyba ja Królowa Śniegu i Mrozu zaczynam cos czuć. I tego sie boję. Mam 23 lata, tyle czasu radziłam sobie sama, byłam niezależna, rozważna...a teraz jak idiotka czekam kiedy sie spotkamy, albo chociaz porozmawiamy przez telefon. Boję się, ze się zawiodę. Bo czy ktoś kto całe życie była sam potrafi być z kimkolwiek?? Najchętneij przestałabym się do niego odzywac i znowu zamknęła w swojej bezpiecznej skorupce. On miał wiele dziewczyn, miał się już żenić- a ja mam 23 lata, nigdy nie miałam chłopaka i jestem dziewicą!! Ja jestem raczej spokojna, a on jest dusza towarzystwa i kazdej imprezy. Wiem, ze nie chce się tylko ze mna przespać, że szuka powaznego związku, ale ja sie tak strasznie boję. Kończe tego posta, bo jest bez sensu. Przepraszam, ale pisałam to co czuję

To czeka cię rewolucja Też należę do tych twardych, "trudnych", co to nie dadzą sobie w kaszę dmuchać (zwłaszcza w relacjach damsko-męskich). Nie to, ze mam złe doświadczenia - po prostu mam zołzowaty charakter. Oczywiście jak spotkałam "docelowego" partnera, to mnie nieco utemperowało.. Cóż, pozmieniało się - na plus. Nadal jestem twarda, jeśli muszę, ale kochać kogoś to nie jest idiotyzm.. Piszę o sobie, żeby pokazać ci, że zmiany to nic złego.
Jeśli boisz się skrzywdzenia - cóż, trzeba mieć oczy szeroko otwarte, ale nie każdy facet to wykorzystujący palant, spokojnie. Jeśli boisz się utraty zależności - związek polega na tym, że w jakimś stopniu zależy się od siebie wzajemnie. I to nie jest nic złego, jeśli masz i znasz granice. Zależność to nie to samo co uzależnienie.
Możesz dalej pielęgnować swój lęk (ta postawa obronna jest tak naprawdę dopieszczaniem tego lęku, utrzymywaniem status quo), albo wreszcie zaryzykować i pożyć. Co do reszty - nie martw się - mądry facet wiele zrozumie..

[pigula1990]

Masz dwie opcje:
1. Robic tak dalej i byc wiecznie samotna i zgorzkniala wizazanka :P
2. Wybrac milosc Jak juz ktos napisal jednym sie nie uklada, ich zwiazki to jedno wielkie bagno, ale sa i tacy ktorzy zyja razem dluuugo i szczesliwie. Tego Ci zycze

[Vilqa]

Droga Autorki, wypisz-wymaluj mój przypadek, z tym, że na mnie próby gwałtu nie było. Było za to nieśmiertelne: jak mnie kochasz, to się ze mną prześpisz. Cóż, widocznie nie kochałam.
Zaczęłam się, spotykać z facetami w wieku 23 lat, jak Ty.
Zawiodłam się dwa razy (mimo, że za każdym razem powtarzała sobie, że nigdy więcej). Za trzecim razem trafiłam na cudownego człowieka. Póki co, jest bajecznie.
Też się bała, ale nie ma nigdy pewności, że się nie natkniesz na szuję. Warto zaryzykować.

[natusia167]

Chyba kazda kobieta boi sie ze sie zawiedzie, nie otwieraj sie od razu przed nim calkowicie (mam na mysli to zeby nie mogl czytac z Ciebie jak z otwartej ksiazki )tylko spokojnie, poznawaj go i sama zobaczysz co czas pokaze czy jest to warte zachodu czy nie

[Tech]

Dziękuję tylko, że ja jestem taki straszny nerwus i chciałabym wiedzieć wszystko już teraz, najchętniej przewidzieć przyszłość. Do tych moich własnych obaw dochodzi coś jeszcze. Wiem (od znajomych-bo mamy wspólnych), że dwa lata temu związał się z dziewczyną, wyjechał z nią za granicę, bardzo ja kochał, mieszkali razem, a ona zostawiła go dla innego. Wiem, ze dalej o niej myśli. Wiem, że nie raz sie sparzył, z innym i też. Wiem, że marzy mu się rodzina dzieci(ma 28 lat). Boję się, ze to wszystko będzie rzutować na nas...ehh stara krowa ze mnie a mam problemy jak nastolatka. To takie głupie tyle lat "trzymałam fason", zgrywałam sie na zimną s***, a tu masz....

[studi]

Skoro jest Tobą zainteresowany, no to nie mogłaś byc dla niego taka lodowa pani, bo by o Ciebie nie walczyłWszystko się napewno dobrze ułoży, powinnaś spróbować, byc może to ten jedyny?Czas goi rany-może po tym gwałcie powinnaś udać się do psychologa-zawsze to pomoże otrząsnąc się po tak traumatycznych relacjach.

[Syringa]

Niektórzy mówią, że lepiej żałować, że się spróbowało, niż żałować, że się nie spróbowało. Banalna to troszkę zasada, ale w niektórych przypadkach pasuje jak ulał.
Każdy związek niesie ze sobą ryzyko, ale bez poniesienia tego ryzyka się nie obejdzie raczej. Dziewczyny dobrze mówią - warto spróbować, bo tak naprawdę można odkryć tą próbą całkiem inny świat
Z całego serca życzę powodzenia

[mimoWSZYSTKO200]

Napisane przez Tech

Dziękuję tylko, że ja jestem taki straszny nerwus i chciałabym wiedzieć wszystko już teraz, najchętniej przewidzieć przyszłość. Do tych moich własnych obaw dochodzi coś jeszcze. Wiem (od znajomych-bo mamy wspólnych), że dwa lata temu związał się z dziewczyną, wyjechał z nią za granicę, bardzo ja kochał, mieszkali razem, a ona zostawiła go dla innego. Wiem, ze dalej o niej myśli. Wiem, że nie raz sie sparzył, z innym i też. Wiem, że marzy mu się rodzina dzieci(ma 28 lat). Boję się, ze to wszystko będzie rzutować na nas...ehh stara krowa ze mnie a mam problemy jak nastolatka. To takie głupie tyle lat "trzymałam fason", zgrywałam sie na zimną s***, a tu masz....

Droga Tech - pośpiech w Twojej sytuacji nie jest wskazany - uwierz, wiem co mówię. Kilka miesięcy temu byłam w podobnej sytuacji. Trzymalam każdego faceta na dystans, a gdy się zbliżał "uciekalam"..
Mówiłam sobie, że mogę być sama, że potrafię, że tak będzie dla mnie najlepiej. O wszystkich poznanych facetach myślałam tylko w jednej kategorii "casanova" "cwaniak" "wykorzysta i zostawi"..
Jednak moje podejście zmienił pewien chłopak, który nie dał się "odstraszyć" .. Jesteśmy razem. Kocham go. Wspiera mnie od momentu, gdy opowiedzialam mu o tych "złych chwilach" w moim życiu.

Daj się poznać temu mężczyźnie, ale stopniowo i powoli. Ty poznawaj jego. Z czasem będzie Ci łatwiej, gdy nabierzesz choć odrobinę zaufania. Może to właśnie "TEN" mężczyzna,którego pokochasz i który sprawi, że poczujesz się kochana, a co najważniejsze pewna i bezpieczna ?

powodzenia
[Wizaż-anki chętnie dowiedzą się jak potoczyła się dalej historia.. - będziemy wspierać i pomagać]

[Laetitia89]

Nie bój sie uczucia wiem, ze po tylu latach - choc w sumie to nie jest tak duzo - może boisz sie zmiany w swoim życiu. Ale daj sobie i jemu szanse
Tak jak dziewczyny pisały , nie musisz być od początku wylewna. Sama zobaczysz po pewnym czasie czy czujesz że możesz mu zaufac
Skąd pewna jestes że on mysli o tamtej dziewczynie? Pozatym myśle że i on potrzebuje czasu skoro wiązał z nia swoja przyszłość. Powoli......
Związek buduje sie od przyjaźni, zaufania. Rozmawiacie dużo , więć na dobrej drodze jestescie.

powodzenia

[Martynika]

jak któraś z Wizażystek powiedziała, nie spiesz się masz czas na to aby poznać go stopniowo a on Ciebie... to bardzo ułatwi Ci zadanie... i wierz mi, że życie we dwoje, gdy trafi się na "tego jedynego" jest łatwiejsze... A Ty z pewnością nie jesteś aż tak Lodową Damą, jeśli On się Tobą zainteresował.

[zagubiona_w_swoich_snach]

Wiesz skoro sama twierdzisz ze zaczynasz cos do niego czuc to chyba jednak warto zaryzykowac , a nuz okaze sie ze zwiazek bedzie trwaly i ze bedzie miedzy Wami glebsze uczucie Naprawde nie boj sie ryzykowac , od tego zdarzenia ( bardzo Ci wspolczuje) minelo juz duzo czasu i jesli chcesz kiedykolwiek zwiazac sie z kims/zalozyc rodzine to czas wlasnie zaczac"ryzykowac" , zycze Ci powodzenia

[minus]

Napisane przez Tech

Witam drogie Wizażanki, jestem na tym forum już dwa lata i wiem, że zawsze potraficie każdemu doradzić i pomóc. Piszę z innego konta, ponieważ nie chcę, żeby ktoś wiedział, że ja to ..ja:?(To będzie długi i nudny post, ale jeżeli komuś będzie się chciało go przeczytać to proszę o poradę. Napewno będzie bardzo chaotycznie..
W wieku 16 lat zostałam prawie zgwałcona przez najlepszego przyjaciela mojego brata, zdarzenie to miało miejsce w moim własnym pokoju, kiedy na dole trwała impreza..niewazne przez długi czas bałam się, ze ktokolwiek mógłby mnie dotknąć, unikałam kontaktów sam-na-sam z facetami. Rok później mój 19 letni brat "wpadł" sobie ze swoją dziewczyną. 7 rok męczą się w małżeństwie bez miłości. Moje koleżanki, które zaszły w ciąże jeszcze w liceum - nikt z nich nie jest szczęśliwy. I wtedy obiecałam sobie, ze będę inna. Zaczęłam trzymać wszystkich facetów na dystans, obiecałam sobie, że ja nie skonczę tak jak reszta. Mijały lata... z roku na rok stawałam się coraz twardsza, zimniejsza, nie wiem jak to opisać. Zajęłam sie studiami i pracą. Uczę angielskiego w szkole, pracuje z małymi dziećmi- jestem tam postrzegana jako miła, uczynna zawsze uśmiechnięta osoba. Tak samo moi znajomi, rodzina..wszyscy postrzegają mnie jako kochającą, dobra osobę. Ale zawsze jak tylko zauważałam, z jakiś mężczyzna zaczyna się mną interesować, robiłam wszystko żeby go zniechęcić. I udawało mi się...do tej pory. I było mi świetnie samej. W lipcu poznałam chłopaka, jak zwykle starałam się go odstraszyć, ale okazał sie bardzo wytrwały. Zdobył mój nr i rozmawialiśmy godzinami, spotkamy sie co weekend(tylko wtedy jest w domu). I chyba ja Królowa Śniegu i Mrozu zaczynam cos czuć. I tego sie boję. Mam 23 lata, tyle czasu radziłam sobie sama, byłam niezależna, rozważna...a teraz jak idiotka czekam kiedy sie spotkamy, albo chociaz porozmawiamy przez telefon. Boję się, ze się zawiodę. Bo czy ktoś kto całe życie była sam potrafi być z kimkolwiek?? Najchętneij przestałabym się do niego odzywac i znowu zamknęła w swojej bezpiecznej skorupce. On miał wiele dziewczyn, miał się już żenić- a ja mam 23 lata, nigdy nie miałam chłopaka i jestem dziewicą!! Ja jestem raczej spokojna, a on jest dusza towarzystwa i kazdej imprezy. Wiem, ze nie chce się tylko ze mna przespać, że szuka powaznego związku, ale ja sie tak strasznie boję. Kończe tego posta, bo jest bez sensu. Przepraszam, ale pisałam to co czuję

Nie możesz się tak zamykać. Pytasz czy ktoś kto całe życie była sam potrafi być z kimkolwiek?? -oczywiście ! Przecież zawsze jest na to czas. Teraz przyszedł czas na Ciebie i powinnaś spróbować, nie poddawaj się. W przeciwnym razie zawsze będziesz się bała.

[mimoWSZYSTKO200]

Napisane przez zagubiona_w_swoich_snach

Wiesz skoro sama twierdzisz ze zaczynasz cos do niego czuc to chyba jednak warto zaryzykowac , a nuz okaze sie ze zwiazek bedzie trwaly i ze bedzie miedzy Wami glebsze uczucie Naprawde nie boj sie ryzykowac , od tego zdarzenia ( bardzo Ci wspolczuje) minelo juz duzo czasu i jesli chcesz kiedykolwiek zwiazac sie z kims/zalozyc rodzine to czas wlasnie zaczac"ryzykowac" , zycze Ci powodzenia

Napisane przez Martynika

jak któraś z Wizażystek powiedziała, nie spiesz się masz czas na to aby poznać go stopniowo a on Ciebie... to bardzo ułatwi Ci zadanie... i wierz mi, że życie we dwoje, gdy trafi się na "tego jedynego" jest łatwiejsze... A Ty z pewnością nie jesteś aż tak Lodową Damą, jeśli On się Tobą zainteresował.

Drogie Wizaż-anki - cytujmy

[dreaminka]

dziewczyny mają racje, powinnaś spróbować nie zamykac sie na niego, życzę szczęścia

[teleskop86]

Kto nie ryzykuje ten nie zyskuje owszem, jest ryzyko, że związek z tym mężczyzną nie wypali, ale jak juz ktoś tu napisal, lepiej zalowac ze sie sprobowalo niz zalowac ze sie nie sprobowalomaslo maslaneale wiesz o co mi chodzi:P
nawet jesli z tego nic nie wyjdzie(czego oczywiscie Ci nie zycze) Ty zdobędziesz doswiadczenie w relacjach damsko-męskichmowisz ze masz 23 lata i zawsze bylas sama...podobnie jak janiedawno trafilam na faceta z ktorym jestem, i tez mialam podobne wątpliwosci do Twoich, tym bardziej ze jest ode mnie duzo starszy ale stwierdzilam ze sprobuje, co mi szkodzinarazie jest wszystko ok odpukać i mam nadzieje ze dalej tak będzietakze próbuj, nie oglądaj sie za siebie, nie mysl o jego byłych dziewczynach, skoro sie Toba interesuje, znaczy ze mu zalezy. Odwagi

[Tech]

Dziękuję Wasze opinie są bardzo pomocne. Będę odważna dam szansę jemu i sobie. Wstydzę sie tego swojego niedoświadczenia w relacjach damsko-męskich, ale postaram się, żeby mnie to nie hamowało. Zobaczymy...

[JellyJumper]

Napisane przez Tech

Ja jestem raczej spokojna, a on jest dusza towarzystwa i kazdej imprezy.

Jeśli nie będziesz potrafiła zaakceptować tego jaki jest i w przyszłości będziesz robiła problemy z tego powodu związek nie ma szans. Zastanów się juz teraz czy wasze charaktery będzie dało sie pogodzić.
Chociaz uważam, że nawet jesli ten związek nie bedzie na całe życie to i tak wiele Ci da, przełamiesz sie, byc może przekonasz do mężczyzn, bedzie Ci juz łatwiej z kims sie związać.

[xkociax]

To ze jestescie przeciwienstwami to nawet dobrze. On przy tobie sie troszke uspokoi a ty przy nim rozerwiesz
Jak to mowia - Przeciwienstwa sa przyciagaja
Powodzenia zycze

[Sarrai]

"Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości..."

[prowl]

Tech - nie masz nic do stracenia, a wiele do zyskania. Nawet gdy konkretnie z nim nie wyjdzie na pewno zyskasz trochę pewności siebie i bardziej otworzysz się na innych facetów. I jak to dziewczyny pisały, nie otwieraj się od razu cała przed nim, nie dość, że będziesz miała czas aby przekonać się do niego, nabrać zaufania to jeszcze pamiętaj, że faceci uwielbiają zdobywać kobiety, nie lubią podania na tacy Obopólna korzyść ) Pozdrawiam serdecznie!

[haima]

"A gdy się spotkają raz i drugi, kobieta z przeszłością, mężczyzna po przejściach" Ach, skąd ja to znam. Też miałam podobnie: dłuuugo sama na własne życzenie, minimalne doświadczenie w sprawach damsko-męskich (tak minimalne, że i tak nic nie wiedziałam ), aż tu nagle pojawił się ON. Ja, podobnie jak Ty, jestem spokojna, opanowana, a mój TŻ jest zupełnym przeciwieństwem- dusza towarzystwa, wszędzie go pełno Nam to nie przeszkadza, uczymy się siebie nawzajem, swoich zwyczajów, idziemy na ustępstwa (no, może to za dużo powiedziane), raz idziemy na imprezę, raz siedzimy w domu pod kocykiem. Ja też się bałam, też miałam wątpliwości, nawet myślałam, aby wszystko zakończyć (!). Uwierz mi, on pewnie też się boi. Wbrew obiegowej opini faceci też mają uczucia Odkrywajcie siebie, powoli, nie śpiesząc się, kawałek po kawałku. Nie myśl o tamtej dziewczynie z którą był związany- to zamknięty rozdział przeszłości. Teraz jesteś Ty i tylko Ty. Jeżeli w to wątpisz przypomnij sobie jaką byłaś dla niego zołzą, a mimo to nie uciekł tylko wytrwale walczył o miejsce w Twoim serduszku
23 lata i dziewica? Pocieszę Cię, ja swoje dziewictwo straciłam w wieku 25 lat z moim obecny partnerem. Ani mi było głupio z tego powodu, ani on się śmiał. Gdy się dowiedział, że będzie moim pierwszym mężczyzną urusł w piórka. Był dumny z tego, iż może mnie wprowadzić w świat miłości fizycznej. Poza tym dojrzałe odkrywanie swojej seksualności ma wiele zalet
Tech, z tego co pisałaś, Twoj wybranek to mądry facet, więc się nie bój. Daj się ponieść uczuciu i zaufaj mu
Życzę szczęścia i odwagi

[Deede]

Napisane przez Sarrai

"Nikt tak pięknie nie mówił, że się boi miłości..."

A Grabaż wie, co mówi

[Tech]

witam długo nie pisałam, ale znów chciałabym się Was poradzić! Przez ostatnie dwa tygodnie naprawdę starałam się dać temu chłopakowi szansę, poskromić te swoje obawy, wątpliwości. Często się spotykaliśmy, a jeżeli nie mogliśmy to przynajmniej rozmawialiśmy przez telefon. Naprawdę zaczęłam sie przy nim czuć dobrze i bezpiecznie. Dużo opowiedział mi o swoim życiu przed naszym spotkaniem(ma 28 lat), wiem, ze święty nie był. Nie jest też w stosunku do mnie nachalny. I było super..do czasu. W tamtą sobotę byliśmy razem na imprezie, gdzie mogli nas zobaczyc WSZYSCY no i się zaczęło. Mieszkamy obok siebie w małych miejscowościach. Mnie ze względu na moją pracę zna mnóstwo ludzi, a jego znają wszyscy...tylko, że od innej strony niz ja przez cały tydzień wysłuchiwałam od "życzliwych" osób, co ja wyprawiam. Że to nie jest chłopak dla mnie, że jestem dla niego za dobra, że jak mnie "przeleci" to rzuci. Wiem, ze miał mnóstwo dziewczyn przede mną, że jak jest na imprezie to lubi sobie wypić, bo sam mi to powiedział. I na samym poczatku naszej znajomości powiedział mi coś takiego, że ludzie tak naprawdę go nie znaja, maja za kobieciarza, takiego co to rozkreci kazda imprezę, a tak naprawde jest inny. Że nie szuka krótkiej znajomości, tylko związku na stałe, ze bardzo chce mieć dzieci. Kurcze i ja naprawdę znam go od tej własnie strony. A teraz zaczynam się bać. Nigdy nie sluchałam tego co ludzie gadają, ale jezeli to jest prawda?? Może faktycznie to jego gadanie o rodzinie i dzieciach to jest tylko sposób na zaliczenie kolejnej panienki. A może on był taki jak był młodszy, a teraz sie zmienił???Nie znam go na tyle, zeby wiedzieć która wersja jest prawdziwa...

[Ilena]

mnie połowa ludzi pamięta taką jaką byłam 5 lat temu i tak o mnie mówią i myślą więc olej to

a rada na wasz związek : najpierw się z nim zaprzyjaźnij a jak to dłużej wyjdzie to potem zdecyduj się na jakiś krok .. uświadom go że najpierw chcesz go dobrze poznać a potem zobaczyć co z tego będzie

[haima]

Mój TŻ też ma "wesołą i barwną" przeszłość, ale to o niczym nie świadczy. Uwierz mi, jak ja czasem słysze co on wyprawiał to się za głowę łapie. Sama musisz go poznać i sama ocenić. Nie warto się sugerować opinia innych, bo źle na tym możesz wyjść.

[Tech]

Witam
piszę, bo jest mi bardzo bardzo źle...i chcę,żeby ktoś obcy obiektywnie ocenił pewną sytuację. Ostatnio pisałam o barwnej przeszłości chłopaka, z którym zaczęłam się spotykać. O jego opinii...Obiecałam sobie, że nie bedę słuchać ludzi, że sama wyrobię sobie o nim opinię. Trzymałam go bardzo na dystans, bo jak dowiedziałam się, ze podobno jest z dziewczyną dopóki jej nie zaliczy to obiecałam sobie go przetrzymać. W tą sobotę bylismy razem ze znajomymi na imprezie. W drodze powrotnej pokłociliśmy się, obydwoje byliśmy pod wpływem alkoholu(dość konkretnie) jedno jest pewne, że o to, że zgrywam taka twardą itp. Ja poszłam grzecznie spać. na drugi dzień dowiedziałam się, ze on się wrócił na ta imprezę i tam przespał się z kuzynką jego kolegi. Obydwoje byli baaardzo pijani, a ona podobno założyła się, ze kogoś zaliczy tej nocy...no to sie jej trafiło. Przejdę do sedna sprawy,,swoje juz przebeczałam wiem, ze jestem idiotką...
Czy ja powinnam to traktować jako zdradę?? przecież tak naprawdę ze sobą nie jesteśmy. W kazdym razie ja to tak traktuje. Najgorsze jest to, że mnóstwo osób ich widziało i teraz kazdy się nade mna lituje jaka to ja jestem biedna. Jak ja mam to wszystko traktować?? najlepsze jest to, że w tą sobotę idziemy na wesele. Moje koleżanki twierdzą, żebym dala sobie z nim spokój i absolutnie nie szla na to wesele bo wyjde na idiotkę.
Wczoraj dzwonił i zawzięcie przepraszał, nie zobacze się z nim aż do soboty, bo taka ma pracę. A najbardziej boli mnie to, że ja jestem gotowa mu to wszytko wybaczyć, iść z nim na to wesele i w ogóle z nim byc!!! Mam taki mętlik w głowie

[bessens]

Napisane przez Tech

Witam
piszę, bo jest mi bardzo bardzo źle...i chcę,żeby ktoś obcy obiektywnie ocenił pewną sytuację. Ostatnio pisałam o barwnej przeszłości chłopaka, z którym zaczęłam się spotykać. O jego opinii...Obiecałam sobie, że nie bedę słuchać ludzi, że sama wyrobię sobie o nim opinię. Trzymałam go bardzo na dystans, bo jak dowiedziałam się, ze podobno jest z dziewczyną dopóki jej nie zaliczy to obiecałam sobie go przetrzymać. W tą sobotę bylismy razem ze znajomymi na imprezie. W drodze powrotnej pokłociliśmy się, obydwoje byliśmy pod wpływem alkoholu(dość konkretnie) jedno jest pewne, że o to, że zgrywam taka twardą itp. Ja poszłam grzecznie spać. na drugi dzień dowiedziałam się, ze on się wrócił na ta imprezę i tam przespał się z kuzynką jego kolegi. Obydwoje byli baaardzo pijani, a ona podobno założyła się, ze kogoś zaliczy tej nocy...no to sie jej trafiło. Przejdę do sedna sprawy,,swoje juz przebeczałam wiem, ze jestem idiotką...
Czy ja powinnam to traktować jako zdradę?? przecież tak naprawdę ze sobą nie jesteśmy. W kazdym razie ja to tak traktuje. Najgorsze jest to, że mnóstwo osób ich widziało i teraz kazdy się nade mna lituje jaka to ja jestem biedna. Jak ja mam to wszystko traktować?? najlepsze jest to, że w tą sobotę idziemy na wesele. Moje koleżanki twierdzą, żebym dala sobie z nim spokój i absolutnie nie szla na to wesele bo wyjde na idiotkę.
Wczoraj dzwonił i zawzięcie przepraszał, nie zobacze się z nim aż do soboty, bo taka ma pracę. A najbardziej boli mnie to, że ja jestem gotowa mu to wszytko wybaczyć, iść z nim na to wesele i w ogóle z nim byc!!! Mam taki mętlik w głowie

Przykro mi, że plotki się potwierdziły...
Absolutnie odradzam pójście z nim na wesele- bedzie sie tlumaczyl, udawal niewinnego i jeszcze broń Boże mu uwierzysz i wybaczysz. Koleżanki mają rację, takie postepowanie nie byłoby zbyt mądre. Kłótnia z osobą- potencjalną kandydatką na partnerkę to nie jest powód żeby iść tej samej nocy z kimś innym do łóżka! Myślę, że jeśli bylibyscie w związku, po kłótniach mógłby postępować tak samo...Dostał od Ciebie szansę, żeby zadać kłam opinii o swojej osobie, ale ją zaprzepaścił.

Idz sama na wesele, na pewno poznasz fajnych ludzi, będziesz się dobrze bawić i choć na chwilę zapomnisz o tym niepoważnym kolesiu.