czy jesteście szczęśliwe?

[kcia161991]

Przecież szczęście nie jest stałe! Ono właśnie jest w tych chwilach. "W życiu piękne są tylko chwile" a teraz pytanie podstawowe: Czemu ludzie warunkują swoje szczęście od warunków zewnętrznych?? I co robią w kierunku poprawy swojego życia, z którego są tacy niezadowoleni?
Najlepsze co można zrobić to prowadzić taki dzienniczek wdzięczności. Zapisywać codziennie nawet najdrobniejsze rzeczy, za ktore jest się wdzięcznym, a z czasem będzie się ich coraz więcej pojawiać. Wiem z autopsji Rzeczy typu: - dziękuję, że obudziłam się rano, dziękuję, że jestem zdrowa, że mam gdzie mieszkac, ze wypilam pyszna kawe, ze poznalam ciekawego czlowieka, ze dzis byl taki pyszny obiad, ze moglam zrobic, to co uwielbiam... takie najdrobniejsze pierdoły. Uczyć się doceniać wszystko A przede wszystkim ukierunkować swoje myślenie na pozytywne tory
Nie wierzę, że gdyby ludzie robili to, co kochają, byli by nieszczęśliwi... Życie jest proste. Wystarczy chcieć. Chcieć coś zmienić.

[valerverda]

Napisane przez kcia161991

Przecież szczęście nie jest stałe! Ono właśnie jest w tych chwilach. "W życiu piękne są tylko chwile" a teraz pytanie podstawowe: Czemu ludzie warunkują swoje szczęście od warunków zewnętrznych?? I co robią w kierunku poprawy swojego życia, z którego są tacy niezadowoleni?
Najlepsze co można zrobić to prowadzić taki dzienniczek wdzięczności. Zapisywać codziennie nawet najdrobniejsze rzeczy, za ktore jest się wdzięcznym, a z czasem będzie się ich coraz więcej pojawiać. Wiem z autopsji Rzeczy typu: - dziękuję, że obudziłam się rano, dziękuję, że jestem zdrowa, że mam gdzie mieszkac, ze wypilam pyszna kawe, ze poznalam ciekawego czlowieka, ze dzis byl taki pyszny obiad, ze moglam zrobic, to co uwielbiam... takie najdrobniejsze pierdoły. Uczyć się doceniać wszystko A przede wszystkim ukierunkować swoje myślenie na pozytywne tory
Nie wierzę, że gdyby ludzie robili to, co kochają, byli by nieszczęśliwi... Życie jest proste. Wystarczy chcieć. Chcieć coś zmienić.

Z jednej strony się zgadzam.
Tak można założyć dzienniczek i pisać w nim: dziękuję świeci słońce, dziękuję, że mam gdzie mieszkać, dziękuje, że jestem zdrowa. A od drugiej strony pisać: dziękuję, że od dwóch tygodni nie widziałam słońca, dziękuję, że mam taki dom w którym nienawidzę przebywać, dziękuję, że moje problemy wpędziły mnie w początek depresji i nerwicę.
Teraz to jakoś ten dzienniczek nie wygląda zbyt ładnie.
A co do życia to uważam, że nie jest ono proste tylko ma dużo a to dużo ostrych zakrętów

[aante_e]

Tak, jestem szczęśliwa. Nie jest to żadna euforia, motylki w brzuchu, ale mam poczucie takiej stabilności emocjonalnej. I co najbardziej zabawne, nabyła taki stan w ciągu ostatnich 8 miesięcy mniej więcej, kiedy zostawił mnie facet, który deklarował głębokie uczucie i mu zaufałam, zerwałam kontakt z ojcem, zostałam wyrzucona z mieszkania, miałam nieuporządkowane sprawy z poprzednim facetem i 12 egzaminów na 2 kierunkach. W pewnym momencie powiedziałam sobie stop, stwierdziłam że coś jest nie tak, że muszę wyluzować, całkowicie się zresetować i nabrać dystansu. Że nie chcę żeby moje życie tak wyglądało, że stać mnie na więcej. Ustanowiłam sobie priorytet - studia, dbanie o stosunki z mamą i znajomi. Przy czym do znajomych nabrałam dużego dystansu, oni raz są, raz nie, róznie to bywa.
Po tym okresie bardzo się uspokoiłam wewnętrznie, wyciszyłam, nauczyłam się przebywać sama z sobą, pytać siebie co jest dla mnie ważne, na czym mi zależy.
I mimo, że jest mi ciężko, bo mieszkam sama, nie mam faceta, rodzina jest daleko i z pieniedzmi też różnie, to rano chce mi się wstać, lubię sobie wypić kawkę jednocześnie sie szykując, spędzić cały dzień pracując i paść wieczorem do łóżka, w weekend bawić się do 5 rano i narzekać, że nie mam na nic czasu i siły, wtedy czuję że żyję.

[Angel_00]

mogę napisać tylko tyle, że zazdroszczę tym dziewczynom które mogą robić co chcą i mówić że są szczęśliwe

[Krakoska87]

Nie czuję się szczęśliwa. Jestem cały czas smutna, jakoś nie umiem się cieszyć tym co mam. A mam kochającego TŻta... Od kilku m-cy szukam pracy, niedługo w końcu zacznę ale to na dłuższą metę nic pewnego... Mam poczucie, że zmarnowałam 5 lat na niepotrzebne studia, studia, które pomogły mi zrozumiec siebie ale nie dadzą mi zarobić na życie... Mam chorą mamę. Żyję w ciągłym poczuciu winy, czuję się beznadziejna, niedoceniana, gorsza.... Nie mam już przyjaciół i tęsknię za czasami licealnymi, kiedy wszystko było piękne i miałam wokół siebie ważne dla mnie osoby... Często płaczę, oczywiście nikt nawet się nie domyśla...

[ANTERIA]

Ja jestem szczęśliwa, ale życie nie jest łatwe i różnie bywa. Życie rodzinne przysparza mi wiele smutków i trosk ale moje własne życie jest w porządku chociaż zmieniła bym to czy owo ale uczę się cieszyć z tego co mam i jest ogólnie dobrze...

[Wenus21]

odświeżam

[MiniMonix]

Mi do pełni szczęścia brakuje jednej małej osóbki. Ale nie mogę mieć bo nie ma do tego warunków, ehhhh

[maszToCoChcesz]

NIE jestem szczęsliwa. Odczuwam ciągły niepokój,niepewność i poczucie winy na swój sposób

[mala19881]

Jestem bardzo szczesliwa. Mam kochajaca rodzine na ktorych zawsze moge liczyc, zyje ze wspanialnym mezczyzna, jestem na ostatnim roku studiow, mam dobra, niezle platna prace i moge pozwolic sobie na zachciankowe rzeczy materialne. Do pelni szczescia brakuje mi tylko wlasnego domu lub chociaz malego mieszkanka. Ale mysle, ze kiedys sie uda

[podpretekstem]

Napisane przez aante_e

Tak, jestem szczęśliwa. Nie jest to żadna euforia, motylki w brzuchu, ale mam poczucie takiej stabilności emocjonalnej. I co najbardziej zabawne, nabyła taki stan w ciągu ostatnich 8 miesięcy mniej więcej, kiedy zostawił mnie facet, który deklarował głębokie uczucie i mu zaufałam, zerwałam kontakt z ojcem, zostałam wyrzucona z mieszkania, miałam nieuporządkowane sprawy z poprzednim facetem i 12 egzaminów na 2 kierunkach. W pewnym momencie powiedziałam sobie stop, stwierdziłam że coś jest nie tak, że muszę wyluzować, całkowicie się zresetować i nabrać dystansu. Że nie chcę żeby moje życie tak wyglądało, że stać mnie na więcej. Ustanowiłam sobie priorytet - studia, dbanie o stosunki z mamą i znajomi. Przy czym do znajomych nabrałam dużego dystansu, oni raz są, raz nie, róznie to bywa.
Po tym okresie bardzo się uspokoiłam wewnętrznie, wyciszyłam, nauczyłam się przebywać sama z sobą, pytać siebie co jest dla mnie ważne, na czym mi zależy.
I mimo, że jest mi ciężko, bo mieszkam sama, nie mam faceta, rodzina jest daleko i z pieniedzmi też różnie, to rano chce mi się wstać, lubię sobie wypić kawkę jednocześnie sie szykując, spędzić cały dzień pracując i paść wieczorem do łóżka, w weekend bawić się do 5 rano i narzekać, że nie mam na nic czasu i siły, wtedy czuję że żyję.

Bardzo chciałabym podpisać się pod tymi słowami. Nabrać takiego wyciszenia i przestać wszędzie pędzić. Może warto w końcu spróbować

[vadi]

Tak

[neska1412]

Nie umiem określić tego czy jestem szczęśliwa. Zależy jak na to patrzę. Kiedy patrzę na moje życie to co przeżyłam z czym muszę borykać się do tej pory to czuje że nie jestem szczęśliwa. Ale z drugiej strony zawsze ktoś ma gorzej. Takim bodźcem do przemyśleń był dla mnie wypadek który pokazał mi że bardzo szybko można coś stracić. I doceniam bardziej życie.
Moja największą przeszkodą bycia szczęśliwa jest to że nawet jak jest dobrze to ją muszę czymś się martwić i zbytnio się nakręcam.

[kasiuniaa97]

Ahh.. a czym jest te szczęście ;/
Nigdy nie byłam szczęśliwa, nic mnie na tym świecie nie trzyma, nie raz pojawiają się myśli samobójcze .. -.-
Ale cóż, wyjścia nie mam większego niż się męczyć wiecznie ponura na tym świecie .

[syklamen]

Chyba nie mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Sama jestem zdrowa, ale niestety nie wszystkie osoby z mojej rodziny mają to szczęście. I to najważniejszy powód przeciw.
W zasadzie oprócz tego nie mam zbyt dużo powodów do narzekań: mam szansę się uczyć, idzie mi nieźle, mam przyjaciół, może niewielu ale na te osoby mogę liczyć, mam faceta z którym nieźle mi się układa, sytuacja materialna nie jest najgorsza. Więc w sumie inni mają gorzej, chyba.

[tacyta]

Napisane przez umiko

Oj tam, oj tam ale miło mi
Po prostu szczęście to nie splot wypadków. To sposób brania życia za gardło. Walczenia z nim. Bycia fighter'em, a nie loser'em ;p Kiedyś byłam bardzo nieszczęśliwa... ale potem mi się znudziło. I teraz mam trochę dosyć tego, że wszyscy są smutni, albo niby szczęśliwi.. ale... no właśnie zawsze robią jakieś "ale". Nie ma żadnych "ale"! i nie mówię tutaj o zakładaniu masek, czy udawania szczęśliwej na siłę... tylko, nie wiem, jakiegoś takie nabrania luzu do życia?

Bardzo podoba mi się takie aktywne nastawienie do życia oraz gotowość, aby brać byka za rogi pomimo przeciwności. To jak powiew świeżego powietrza w dobie wszechobecnego malkontenctwa.

[madana]

Napisane przez aante_e

Tak, jestem szczęśliwa. Nie jest to żadna euforia, motylki w brzuchu, ale mam poczucie takiej stabilności emocjonalnej. I co najbardziej zabawne, nabyła taki stan w ciągu ostatnich 8 miesięcy mniej więcej, kiedy zostawił mnie facet, który deklarował głębokie uczucie i mu zaufałam, zerwałam kontakt z ojcem, zostałam wyrzucona z mieszkania, miałam nieuporządkowane sprawy z poprzednim facetem i 12 egzaminów na 2 kierunkach. W pewnym momencie powiedziałam sobie stop, stwierdziłam że coś jest nie tak, że muszę wyluzować, całkowicie się zresetować i nabrać dystansu. Że nie chcę żeby moje życie tak wyglądało, że stać mnie na więcej. Ustanowiłam sobie priorytet - studia, dbanie o stosunki z mamą i znajomi. Przy czym do znajomych nabrałam dużego dystansu, oni raz są, raz nie, róznie to bywa.
Po tym okresie bardzo się uspokoiłam wewnętrznie, wyciszyłam, nauczyłam się przebywać sama z sobą, pytać siebie co jest dla mnie ważne, na czym mi zależy.
I mimo, że jest mi ciężko, bo mieszkam sama, nie mam faceta, rodzina jest daleko i z pieniedzmi też różnie, to rano chce mi się wstać, lubię sobie wypić kawkę jednocześnie sie szykując, spędzić cały dzień pracując i paść wieczorem do łóżka, w weekend bawić się do 5 rano i narzekać, że nie mam na nic czasu i siły, wtedy czuję że żyję.

- o, a mnie takie podejście się podoba; bo pokazuje, że poczucie szczęścia bierze się "z wewnątrz- tutaj dziewczyna dostała sporo kopów od życia (normalka, każdy swoją porcję kopów otrzyma w przydziale), a mimo to udało jej się osiągnąć tę wewnętrzną równowagę, która- wg mnie- daje poczucie szczęścia. Też szczęścia nie definiuję jak haju endorfinowego.

[JustShe]

Pytanie odnosnie szczescia o tej porze roku nie jest dobrym pomyslem bo polowa ma depresje i wiekszosc bedzie nieszczesliwa

ja jestem szczesliwa!

[patrzacwniebo]

Ogólnie jestem szczęśliwa Wiadomo, różne dni bywają, czasem jest gorzej ale ogólnie jestem zadowolona Przyznaje, mam trochę farta w życiu, zwłaszcza ostatnio. A poza tym staram się cieszyć z drobnych, codziennych, pozornie mało znaczących rzeczy. Oczywiście gdy pojawia się w moim życiu coś, co mnie unieszczęśliwia to po prostu zmieniam to tak, żeby było dobrze. Tak samo jak bardzo czegoś chcę to staram się nawet pomału do tego dążyć.

Jak się ma jakieś cele w życiu i czuje się, że się pokonuje pewne przeszkody i idzie naprzód to daje to ogromną satysfakcję

[Semele]

Napisane przez goplankowa

Ogólnie nie jestem szczęśliwa. Tzn jeśli chodzi o miłość do TŻ to czuję się najszczęśliwsza na świecie. Jednak brak pracy, problemy zdrowotne, rodzinne, finansowe sprawiają, że nie jestem szczęśliwa. Staram się tego nie pokazywać i jak jestem sama to sobie popłakać, ale niekiedy się nie da.

dokładnie, czasami jestem tak cholernie zła, czuję się taka bezwartościowa, postawiona w tak beznnadziejnej sytuacji że zeupełnie nie wiem jak się zachować. Mam wrażenie że nawet już nie umiem ukrywać że niby jestem szcześliwa. Niestety chyba za dużo rzeczy mnie przerosło....Ale mam cichą nadzieję, że wkońcu nadejdzie ten moment żeuporam się zproblemami i będę mogła powiedzieć "tak jestem szczęsliwa"....

[geekgirl]

Tak, jestem szczęśliwa. Moim kluczem do szczęścia jest cieszenie się z drobiazgów i głębokie przekonanie, że mam wpływ na to, co się ze mną dzieje, co robię w życiu i jak mi się "układa". Jeszcze kilka lat temu czułam się... ubezwłasnowolniona wręcz, byłam przekonana, że brakuje mi sił i zdolności, żeby robić to, co chciałabym robić. Jestem ogromnie dumna z postępów, jakie zrobiłam w kwestii zmiany mojego myślenia. Teraz robię to, co lubię, mam fajną, choć nie jakąś świetnie płatną pracę, kończę ciekawe studia, mam pasje, dbam o poszerzenie moich kompetencji (bym w przyszłości nie musiała poprzestawać na średnio płatnej pracy) a obok siebie mam osoby, które mnie kochają i lubią. I wszystko to mam wyłącznie dzięki sobie samej - i ta świadomość jest fenomenalna

[NothingElseMatters]

Napisane przez geekgirl

Tak, jestem szczęśliwa. Moim kluczem do szczęścia jest cieszenie się z drobiazgów i głębokie przekonanie, że mam wpływ na to, co się ze mną dzieje, co robię w życiu i jak mi się "układa". Jeszcze kilka lat temu czułam się... ubezwłasnowolniona wręcz, byłam przekonana, że brakuje mi sił i zdolności, żeby robić to, co chciałabym robić. Jestem ogromnie dumna z postępów, jakie zrobiłam w kwestii zmiany mojego myślenia. Teraz robię to, co lubię, mam fajną, choć nie jakąś świetnie płatną pracę, kończę ciekawe studia, mam pasje, dbam o poszerzenie moich kompetencji (bym w przyszłości nie musiała poprzestawać na średnio płatnej pracy) a obok siebie mam osoby, które mnie kochają i lubią. I wszystko to mam wyłącznie dzięki sobie samej - i ta świadomość jest fenomenalna

Fajnie, że zmieniłaś nastawienie. Oby mnie też się to kiedyś udało. Bo na razie niestety czuję się tak, jak Ty kilka lat temu. Tak czy inaczej gratuluję i życzę powodzenia

[Clemence]

Napisane przez valerverda

Z jednej strony się zgadzam.
Tak można założyć dzienniczek i pisać w nim: dziękuję świeci słońce, dziękuję, że mam gdzie mieszkać, dziękuje, że jestem zdrowa. A od drugiej strony pisać: dziękuję, że od dwóch tygodni nie widziałam słońca, dziękuję, że mam taki dom w którym nienawidzę przebywać, dziękuję, że moje problemy wpędziły mnie w początek depresji i nerwicę.
Teraz to jakoś ten dzienniczek nie wygląda zbyt ładnie.
A co do życia to uważam, że nie jest ono proste tylko ma dużo a to dużo ostrych zakrętów

Raczej nie zapisywac ale zauważać po prostu,ze wcale nie jest tak źle jak sie wydaje i ze moze byc ZAWSZE gorzej :P

A ja obecnie czuje sie mega szczęśliwa,pomimo ze nie mam tego co chce

---------- Dopisano o 22:11 ---------- Poprzedni post napisano o 22:10 ----------

Napisane przez geekgirl

Tak, jestem szczęśliwa. Moim kluczem do szczęścia jest cieszenie się z drobiazgów i głębokie przekonanie, że mam wpływ na to, co się ze mną dzieje, co robię w życiu i jak mi się "układa". Jeszcze kilka lat temu czułam się... ubezwłasnowolniona wręcz, byłam przekonana, że brakuje mi sił i zdolności, żeby robić to, co chciałabym robić. Jestem ogromnie dumna z postępów, jakie zrobiłam w kwestii zmiany mojego myślenia. Teraz robię to, co lubię, mam fajną, choć nie jakąś świetnie płatną pracę, kończę ciekawe studia, mam pasje, dbam o poszerzenie moich kompetencji (bym w przyszłości nie musiała poprzestawać na średnio płatnej pracy) a obok siebie mam osoby, które mnie kochają i lubią. I wszystko to mam wyłącznie dzięki sobie samej - i ta świadomość jest fenomenalna

I to jest wlasnie szczescie