Znienormalniał.

[KaraibskaPiratka]

Na początku może trochę opowiem o początkach z moim byłym chłopakiem, żebyście nie pomyślały, że umyślnie chciałam się związać z takim psycholem (jakim okazał się później).

Jeśli ktoś nie ma ochoty czytać całości --> zaznaczę te mniej ważne kwestie na szaro.

Pokrótce: poznaliśmy się na jakiejś imprezie, po niej napisał do mnie. Stwierdził, że może zabrzmi jak jakiś słaby podrywacz, ale autentycznie pierwszy raz zakochał się od pierwszego wejrzenia. Ogólnie nic specjalnego się nie działo, spotkaliśmy kilka razy, ale dałam mu do zrozumienia, że nic z tego nie będzie. Powodem było to, że był trochę przy sobie, a to zdecydowanie nie trafia w moje upodobania. I tak sobie tylko pisaliśmy (fakt, pisał praktycznie codziennie) przez około dwa lata. Sama nie wiem kiedy tyle czasu minęło. I sama nie wiem co to miało być. Ogólnie te internetowe rozmowy bardzo mnie pochłaniały. Czasem żałowałam, że on nie pasuje mi z wyglądu. XD Pewnego razu spotkaliśmy się przypadkowo również na imprezie. Schudł, zadbał o siebie, i po prostu zmężniał. No prawie jak inny człowiek! Słowo daję! Całą imprezę spędziliśmy razem, on powiedział, że od kiedy mnie poznał żadna inna dziewczyna nie zwróciła jego uwagi, że postanowił tak zadbać o siebie dzięki mnie (ogólnie ja niespecjalnie ukrywałam, że chodzi o dodatkowe kilogramy), że czekał na tę chwilę i miał nadzieję, że zmienię zdanie. I w końcu byliśmy razem. On był chłopakiem niemalże idealnym. No właśnie, niemalże. Po jakimś czasie czułam, że ten związek to nie to. Po prostu on trochę za bardzo koncentrował się na mnie, jakiś taki wydawał się w moich oczach coraz mniej atrakcyjny.

Zaczęłam studia i zaprzyjaźniłam się z chłopakiem z roku. Wychodziliśmy czasem po zajęciach, te wyjścia były coraz częstsze. W końcu postanowiłam zerwać z moim chłopakiem, bo ciągnęło mnie do tego z moich studiów. I tu zaczyna się masakra!

Najpierw prosił i błagał żebym nie odchodziła. Mówiłam mu, że czuję coś do kogoś innego. Nawet to nic nie dawało, rozumiecie? Ogólnie nadal miałam do niego szacunek i nadal go lubiłam, ale po tych akcjach z proszeniem wydał mi się totalnie żałosny. O tym też mu powiedziałam, że ma się wziąć w garść, że to niemęskie się tak zachowywać. On ciągle błagał, przychodził do mnie z łzami w oczach. Pisał na facebooku. To jeszcze był ten etap kiedy po prostu go lubiłam i dlatego chyba nie mogłam go stanowczo spławić. Było mi szkoda, bo był dla mnie koniec końców jak przyjaciel, albo dobry kolega. I może tutaj popełniałam błąd, powinnam była momentalnie zerwać kontakt i nie odpowiadać na wiadomości, nie otwierać drzwi...

To zaczynało być irytujące, przez dwa tygodnie po zerwaniu widywałam go co drugi dzień w drzwiach, różne desperackie wiadomości na fejsie to była codzienność. Ten mój kolega z roku był pewnego razu u mnie jak przyszedł eks. Wywiązała się z tego masakryczna bójka, ogólnie szkoda gadać. Jeszcze nie widziałam tak agresywnego eksa!

Z kolega ogólnie nie wyszło, nie mogłam się zaangażować, jeszcze ten eks... To miało niekorzystny wpływ na nasz krótki "prawie związek".

Zablokowałam eksa na fejsie, zablokowałam jego numer. Potem już było tylko gorzej! Kwiaty pod drzwiami kilka razy w tygodniu, i desperackie teksty na karteczkach do nich dołaczonych. Listy, wsunięte pod drzwi, przesłane pocztą. Kilka kont na fejsie zrobił, wszystkie poblokowałam, dzwonił i pisał z różnych numerów telefonu. Po jakimś czasie zmieniłam numer. Przychodził do mnie na uczelnię. No masakra jakaś. Nie mogłam się kompletnie skoncentrować na uczeniu, nawet moja współlokatorka była tym wszystkim już wykończona.

Ogólnie wyżej opisane żałosne podchody trwały jakieś dwa miesiące. Najgorsza akcja stała się potem.

Byłam w pubie z koleżankami, po spotkaniu kiedy szłam na tramwaj przechodziłam takim mini-parkiem (?). Było już ciemno. I na jednej z ławeczek siedział on, z kwiatami. Nie mam pojęcia skąd wiedział, że byłam w pobliżu w pubie. Pierwszy raz zaczęłam się go naprawdę bać. Moje przerażenie sięgnęło zenitu. Gdyby nie współlokatorka to nie wiem co by się stało, bo jechał ze mną tym tramwajem, poszedł aż do samego mieszkania. Dzięki współlokatorce udało mi się wejść doń bez niego! Przez całą tę akcje serce waliło mi jak z młota!

To stało się tydzień temu, a ja od tego czasu chodzę ciągle znerwicowana, mam koszmary nocne, nie mogę wręcz spać. Boję się w nocy patrzeć w okno, że nagle zobaczę tam jego twarz! Paranoja!

Jak to możliwe, że wcześniej nie zauważyłam, że ten człowiek jest nienormalny? Jak to możliwe, że mógł się tak zmienić? Co ja teraz mam zrobić? Przed napisaniem tego posta oczywiście kolejna wiadomość na fejsie... Właśnie zdezaktywowałam sobie tam konto. Myślę coraz poważniej, żeby iść z tym na policję.

[kennedy]

masz numer do jego rodzicow? moze najpierw sproboj u nich. potem policja.

[Zilka]

Wydrukuj wszystkie wiadomości z fejsa i idź na policje koniecznie! Koleś jest niezrównoważony, jeszcze dojdzie do jakiejś tragedii i co wtedy? Opowiedz wszystko na policji. Na mojego eksa pomogło, a też bałam się wychodzić z domu.

[babie_lato]

Ja bym od razu poszła na policję.

[pospolita_rzecz]

Napisane przez kennedy

masz numer do jego rodzicow? moze najpierw sproboj u nich. potem policja.

To jest dobry trop.

[TakaSamaInna]

Też bym poszła na policję. Zachowaj wszystkie rzeczy jako dowód.

[aneta111332]

Napisane przez Zilka

Wydrukuj wszystkie wiadomości z fejsa i idź na policje koniecznie! Koleś jest niezrównoważony, jeszcze dojdzie do jakiejś tragedii i co wtedy? Opowiedz wszystko na policji. Na mojego eksa pomogło, a też bałam się wychodzić z domu.

Tylko, że autorka napisała na końcu posta, że zdezaktywowała konto na fejsie. No ale na pewno coś jeszcze przyjdzie jej na telefon i nie raz będzie ją nękał.

Również uważam, że sprawę powinnaś zgłosić na policję. Nie możesz czekać aż stanie się coś gorszego.

[60kropka6]

Zdezaktywowane konto można aktywować ponownie. Konto usunięte można uruchomić ponownie jeszcze w ciągu dwóch tygodni, dopiero po tym czasie jest usuwane "na amen".

Zdecydowanie idź na policję.

[201604251028]

Ja tez poszlabym na policje. Przerazajace jest to o czym piszesz To klasyczny stalking.

[Zamieszana]

Po przeczytaniu tej historii wątpię, by mógł Ci zrobić coś złego - co najwyżej zasypie Cię kwiatami. Trochę mi go szkoda. Dlaczego na ogół jest tak, że jeśli ktoś bardzo się stara to przestaje być w naszych oczach atrakcyjny? Tobie życzę, żeby sobie w końcu odpuścił, rozumiem Twoją irytację. Jednak ja na razie spróbowałabym to załatwić inaczej - choćby przez jego rodziców, dość go już skrzywdziłaś, nie dobijaj go policją. Daj szansę zrozumieć błędy, może potrzebuje trochę więcej czasu niż przeciętny facet.

[zakonna]

Napisane przez Zamieszana

Po przeczytaniu tej historii wątpię, by mógł Ci zrobić coś złego - co najwyżej zasypie Cię kwiatami. Trochę mi go szkoda. Dlaczego na ogół jest tak, że jeśli ktoś bardzo się stara to przestaje być w naszych oczach atrakcyjny? Tobie życzę, żeby sobie w końcu odpuścił, rozumiem Twoją irytację. Jednak ja na razie spróbowałabym to załatwić inaczej - choćby przez jego rodziców, dość go już skrzywdziłaś, nie dobijaj go policją. Daj szansę zrozumieć błędy, może potrzebuje trochę więcej czasu niż przeciętny facet.

Największy błąd to z lekceważyć takie zachowania. I nie pisz, że noc złego nie zrobi. Bo stalking ma to do siebie, że zachowania eskaluja i kończy się agresja. Serio, serio. Nie żadne smichy chichy z kwiatuszkami. Na miejscu autorki bym poszła na policje.

[Zamieszana]

Napisane przez zakonna

Największy błąd to z lekceważyć takie zachowania. I nie pisz, że noc złego nie zrobi. Bo stalking ma to do siebie, że zachowania eskaluja i kończy się agresja. Serio, serio. Nie żadne smichy chichy z kwiatuszkami. Na miejscu autorki bym poszła na policje.

Autorka najlepiej wie, czy ma się czego obawiać, bo przebywając z nim przekonała się do czego jest zdolny jej wielbiciel. Ja po prostu wątpię, by ten typ mógł być dla niej prawdziwym zagrożeniem. Moim zdaniem w końcu zrozumie, że nic z tego.

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

Napisane przez zakonna

Największy błąd to z lekceważyć takie zachowania. I nie pisz, że noc złego nie zrobi. Bo stalking ma to do siebie, że zachowania eskaluja i kończy się agresja. Serio, serio. Nie żadne smichy chichy z kwiatuszkami. Na miejscu autorki bym poszła na policje.

Hallo, przecież ten niezrównoważony gość już był agresywny. Pobił się z tym drugim, raczej wątpię żeby to był pierwszy i ostatni raz.

[201607111028]

Absolutnie nie słuchaj rad tych, którzy piszą, żeby go ignorować! Nie cackaj się z nim, bo przecież sama widzisz, że jest coraz gorzej. Sądzę, że on jest zdolny Ci coś zrobić. W miarę możliwości nie wracaj nigdy sama wieczorami, proś, żeby ktoś po Ciebie wyszedł na przystanek. Idź na policję. Gość jest prawdopodobnie niebezpieczny i nie można tego lekceważyć.

[ajah]

Napisane przez Zamieszana

Autorka najlepiej wie, czy ma się czego obawiać, bo przebywając z nim przekonała się do czego jest zdolny jej wielbiciel. Ja po prostu wątpię, by ten typ mógł być dla niej prawdziwym zagrożeniem. Moim zdaniem w końcu zrozumie, że nic z tego.

na jakiej podstawie wątpisz?


Zadnego przypadku związanego z stalkingiem czy nękaniem nie nalezy lekceważyć. Częśto dochdozi do eskalacji.
I nie, autorka nie wie czy ma się czego obawiac czy nie. Niestety nie może tego przewidzieć.

[Zamieszana]

Napisane przez ajah

na jakiej podstawie wątpisz?


Zadnego przypadku związanego z stalkingiem czy nękaniem nie nalezy lekceważyć. Częśto dochdozi do eskalacji.
I nie, autorka nie wie czy ma się czego obawiac czy nie. Niestety nie może tego przewidzieć.

Na podstawie jego zachowania - to moja subiektywna ocena. W stosunku do autorki agresywny nigdy nie był, jest natrętny, ale JEJ nigdy krzywdy zrobić nie chciał.

[klempaa]

Napisane przez Zamieszana

Po przeczytaniu tej historii wątpię, by mógł Ci zrobić coś złego - co najwyżej zasypie Cię kwiatami. Trochę mi go szkoda. Dlaczego na ogół jest tak, że jeśli ktoś bardzo się stara to przestaje być w naszych oczach atrakcyjny? Tobie życzę, żeby sobie w końcu odpuścił, rozumiem Twoją irytację. Jednak ja na razie spróbowałabym to załatwić inaczej - choćby przez jego rodziców, dość go już skrzywdziłaś, nie dobijaj go policją. Daj szansę zrozumieć błędy, może potrzebuje trochę więcej czasu niż przeciętny facet.

Oh nie, no nic złego przecież! Co z tego, że Autorka zaczyna mieć paranoję i nie może spać w nocy....

Napisane przez Zamieszana

Na podstawie jego zachowania - to moja subiektywna ocena. W stosunku do autorki agresywny nigdy nie był, jest natrętny, ale JEJ nigdy krzywdy zrobić nie chciał.

Absurdalne rzeczy opowiadasz.

[Hibiku]

Napisane przez Zamieszana

Na podstawie jego zachowania - to moja subiektywna ocena. W stosunku do autorki agresywny nigdy nie był, jest natrętny, ale JEJ nigdy krzywdy zrobić nie chciał.

Super, jeśli z chorej miłości do niej pozabija wszystkich dookoła tez będzie dobrze i nie warto się przejmować ? Przecież jej nie dotknie

Szczerze ci życzę żeby nikt cię nie prześladował, nawet nie wiesz jak wielkie przerażenie i poczucie osaczenie to potrafi wzbudzić... przemoc fizyczna wobec osób bliskich osoby prześladowanej jest bardzo typowym objawem już dość zaawansowanego zaburzenia. Zawołanie mamusi tu nic nie pomoże.

[Zamieszana]

Napisane przez klempaa

Oh nie, no nic złego przecież! Co z tego, że Autorka zaczyna mieć paranoję i nie może spać w nocy....

Absurdalne rzeczy opowiadasz.

Takie absurdalne są MOJE odczucia. Masz prawo mieć inne.

[201607111028]

Napisane przez Zamieszana

Na podstawie jego zachowania - to moja subiektywna ocena. W stosunku do autorki agresywny nigdy nie był, jest natrętny, ale JEJ nigdy krzywdy zrobić nie chciał.

On już ją krzywdzi. Znęca się nad nią psychicznie poprzez stalking. Ona się boi i spać w nocy nie może. Być może gość robi to nieświadomie, w każdym razie jest nieźle zaburzony.

[locci]

Powiem, tak... z policją to jest tak...że ładnie pięknie wszystko wygląda w telewizji, jak opowiadają co się powinno zrobić w takiej a takiej sytuacji. Rzeczywistość niestety jest inna.

Dopóki ten chłopak nie zacznie Ci grozić, że Ci zrobi krzywdę...zabije Cię, zgwałci... to policjantowi nie będzie się chciało nawet protokołu spisać. Całkiem niedawno miałam taką sytuację.

Może źle trafiłam... na szczęście u mnie samo się wyciszyło, bo wkroczył w to mój tż.

P.S. w razie takich gróźb, warto mieć potwierdzenie...smsa, maila... nagranie... nie wiem, czy samo moje słowo wystarczyłoby...

[Zamieszana]

Napisane przez Hibiku

Super, jeśli z chorej miłości do niej pozabija wszystkich dookoła tez będzie dobrze i nie warto się przejmować ? Przecież jej nie dotknie

Szczerze ci życzę żeby nikt cię nie prześladował, nawet nie wiesz jak wielkie przerażenie i poczucie osaczenie to potrafi wzbudzić... przemoc fizyczna wobec osób bliskich osoby prześladowanej jest bardzo typowym objawem już dość zaawansowanego zaburzenia. Zawołanie mamusi tu nic nie pomoże.

Oj za dużo trudnych spraw się naoglądałyście. Nie każdy zraniony chłopak zaraz będzie zamykał swoją ukochaną w piwnicy, by mieć ją tylko dla siebie. Ja po prostu najpierw bym go ostrzegła zanim faktycznie zaangażowałabym we wszystko policję, która zapewne i tak nic z tym nie zrobi.

[Hibiku]

Napisane przez Zamieszana

Oj za dużo trudnych spraw się naoglądałyście. Nie każdy zraniony chłopak zaraz będzie zamykał swoją ukochaną w piwnicy, by mieć ją tylko dla siebie. Ja po prostu najpierw bym go ostrzegła zanim faktycznie zaangażowałabym we wszystko policję, która zapewne i tak nic z tym nie zrobi.

Niestety takie "trudne sprawy" zdarzają się w rzeczywistości, w moim otoczeniu były takie dwie, z czego jedna (właśnie przez wmawianie, że nie ma problemu, takie rzeczy to w telewizji) skończyła się bardzo źle. Naprawdę nie trzeba zamykać w piwnicy, by kogoś skrzywdzić.

[Zilka]

Autorko zgłoś to.


Ktoś kto nie był prześladowany lub nie prześladowano jego bliskiej osoby może mieć problem ze zrozumieniem, że stalking to nie jest tylko obsypywanie kwiatkami i romantyczny romeło. To psychol który nie reaguje właściwie na słowo NIE. Nie respektuje żadnych granic i osacza ofiarę. Mój psychol też mi nie chciał zrobić krzywdy ale moim koleżankom, rodzicom i chłopakowi już tak.

[ajah]

Napisane przez Zilka

Autorko zgłoś to.


Ktoś kto nie był prześladowany lub nie prześladowano jego bliskiej osoby może mieć problem ze zrozumieniem, że stalking to nie jest tylko obsypywanie kwiatkami i romantyczny romeło. To psychol który nie reaguje właściwie na słowo NIE. Nie respektuje żadnych granic i osacza ofiarę. Mój psychol też mi nie chciał zrobić krzywdy ale moim koleżankom, rodzicom i chłopakowi już tak.

Dziękuję ci za ten post. Ujęłaś to co najważniejsze.

[kahoko hino]

zdecydowanie policja. NATYCHMIAST.

[Pako_]

Uprzedź znajomych i rodzinę. Zapisz się na kurs samoobrony.

[Zilka]

Napisane przez ajah

Dziękuję ci za ten post. Ujęłaś to co najważniejsze.

[KaraibskaPiratka]

Napisane przez kennedy

masz numer do jego rodzicow? moze najpierw sproboj u nich. potem policja.

Numer mam co prawda, ale szczerze to naprawdę nie wyobrażam sobie tam zadzwonić... On w dodatku z nimi nie utrzymuje zbytnio kontaktu, dziwni to ludzie są. Ogólnie wiem, że trochę śmiesznie to brzmi, bo on sam jest dziwny. Ale oni to są... jeszcze dziwniejsi :O.

Napisane przez Zamieszana

Po przeczytaniu tej historii wątpię, by mógł Ci zrobić coś złego - co najwyżej zasypie Cię kwiatami. Trochę mi go szkoda. Dlaczego na ogół jest tak, że jeśli ktoś bardzo się stara to przestaje być w naszych oczach atrakcyjny? Tobie życzę, żeby sobie w końcu odpuścił, rozumiem Twoją irytację. Jednak ja na razie spróbowałabym to załatwić inaczej - choćby przez jego rodziców, dość go już skrzywdziłaś, nie dobijaj go policją. Daj szansę zrozumieć błędy, może potrzebuje trochę więcej czasu niż przeciętny facet.

Mi z początku też było szkoda i właśnie dlatego nie mogłam tego stanowczo ukrócić. Wiecie, on przyszedł, ja otworzyłam, rozmawiałam, pocieszałam. Tuż po zerwaniu nawet kiedy dążył do przytulenia, to go jakoś specjalnie nie odpychałam. Nadal go lubiłam i szanowałam, chociaż wydał mi się już totalnie niemęski. I on chyba się przyzwyczaił. A mnie po jakimś czasie zaczął szlag jasny trafiać.

Napisane przez locci

Powiem, tak... z policją to jest tak...że ładnie pięknie wszystko wygląda w telewizji, jak opowiadają co się powinno zrobić w takiej a takiej sytuacji. Rzeczywistość niestety jest inna.

Dopóki ten chłopak nie zacznie Ci grozić, że Ci zrobi krzywdę...zabije Cię, zgwałci... to policjantowi nie będzie się chciało nawet protokołu spisać. Całkiem niedawno miałam taką sytuację.

Może źle trafiłam... na szczęście u mnie samo się wyciszyło, bo wkroczył w to mój tż.

P.S. w razie takich gróźb, warto mieć potwierdzenie...smsa, maila... nagranie... nie wiem, czy samo moje słowo wystarczyłoby...

Właśnie dlatego tutaj pytam co zrobić, bo z tą policją to już jakiś czas mi po głowie krąży, ale jakoś realnie tego nie widzę. Trochę się obawiam, że mnie zignorują, wyśmieją, czy stwierdzą, że jakaś panikara, która się naoglądała strasznych filmów o eksach-psycholach.

On mi ogólnie nigdy nie groził, nie dotknął mnie (tylko tuż po zerwaniu chciał jeszcze przytulać, ale nic na siłę). Zawsze, za każdym razem tylko powtarza, że on się nie może pozbierać, że wszystko jest teraz szare, że nic już nie ma sensu, że od czasu zerwania o niczym innym nie myśli, że wie, że w moich oczach stracił już wszystko i jeszcze go to dołuje i nie może sobie z tym poradzić. Naprawdę ja się zastanawiam czy on nadal pracuje i jak on codzienne życie prowadzi? Wydaje się być totalnie zrujnowany.

I nie bałam się go do czasu tej historii z pubem, to było serio schizowe.

Dziś na przykład miałam jeden z nielicznych dni bez niego w pobliżu! Numer zmieniłam, facebook na razie zdezaktywowany, ale wiem, że na dłuższą metę to nie wypali, ten portal jest mi potrzebny. Z wieloma znajomymi się tam umawiam, z wieloma rozmawiam, ogólnie jestem tam dosyć aktywna... Z drugiej strony tak trochę mi ulżyło, nie włączałam facebooka i nie musiałam się obawiać jak widziałam ikonkę nowej wiadomości, że to od niego...

[berenka]

Napisane przez KaraibskaPiratka

Na początku może trochę opowiem o początkach z moim byłym chłopakiem, żebyście nie pomyślały, że umyślnie chciałam się związać z takim psycholem (jakim okazał się później).

Jeśli ktoś nie ma ochoty czytać całości --> zaznaczę te mniej ważne kwestie na szaro.

Pokrótce: poznaliśmy się na jakiejś imprezie, po niej napisał do mnie. Stwierdził, że może zabrzmi jak jakiś słaby podrywacz, ale autentycznie pierwszy raz zakochał się od pierwszego wejrzenia. Ogólnie nic specjalnego się nie działo, spotkaliśmy kilka razy, ale dałam mu do zrozumienia, że nic z tego nie będzie. Powodem było to, że był trochę przy sobie, a to zdecydowanie nie trafia w moje upodobania. I tak sobie tylko pisaliśmy (fakt, pisał praktycznie codziennie) przez około dwa lata. Sama nie wiem kiedy tyle czasu minęło. I sama nie wiem co to miało być. Ogólnie te internetowe rozmowy bardzo mnie pochłaniały. Czasem żałowałam, że on nie pasuje mi z wyglądu. XD Pewnego razu spotkaliśmy się przypadkowo również na imprezie. Schudł, zadbał o siebie, i po prostu zmężniał. No prawie jak inny człowiek! Słowo daję! Całą imprezę spędziliśmy razem, on powiedział, że od kiedy mnie poznał żadna inna dziewczyna nie zwróciła jego uwagi, że postanowił tak zadbać o siebie dzięki mnie (ogólnie ja niespecjalnie ukrywałam, że chodzi o dodatkowe kilogramy), że czekał na tę chwilę i miał nadzieję, że zmienię zdanie. I w końcu byliśmy razem. On był chłopakiem niemalże idealnym. No właśnie, niemalże. Po jakimś czasie czułam, że ten związek to nie to. Po prostu on trochę za bardzo koncentrował się na mnie, jakiś taki wydawał się w moich oczach coraz mniej atrakcyjny.

Zaczęłam studia i zaprzyjaźniłam się z chłopakiem z roku. Wychodziliśmy czasem po zajęciach, te wyjścia były coraz częstsze. W końcu postanowiłam zerwać z moim chłopakiem, bo ciągnęło mnie do tego z moich studiów. I tu zaczyna się masakra!

Najpierw prosił i błagał żebym nie odchodziła. Mówiłam mu, że czuję coś do kogoś innego. Nawet to nic nie dawało, rozumiecie? Ogólnie nadal miałam do niego szacunek i nadal go lubiłam, ale po tych akcjach z proszeniem wydał mi się totalnie żałosny. O tym też mu powiedziałam, że ma się wziąć w garść, że to niemęskie się tak zachowywać. On ciągle błagał, przychodził do mnie z łzami w oczach. Pisał na facebooku. To jeszcze był ten etap kiedy po prostu go lubiłam i dlatego chyba nie mogłam go stanowczo spławić. Było mi szkoda, bo był dla mnie koniec końców jak przyjaciel, albo dobry kolega. I może tutaj popełniałam błąd, powinnam była momentalnie zerwać kontakt i nie odpowiadać na wiadomości, nie otwierać drzwi...

To zaczynało być irytujące, przez dwa tygodnie po zerwaniu widywałam go co drugi dzień w drzwiach, różne desperackie wiadomości na fejsie to była codzienność. Ten mój kolega z roku był pewnego razu u mnie jak przyszedł eks. Wywiązała się z tego masakryczna bójka, ogólnie szkoda gadać. Jeszcze nie widziałam tak agresywnego eksa!

Z kolega ogólnie nie wyszło, nie mogłam się zaangażować, jeszcze ten eks... To miało niekorzystny wpływ na nasz krótki "prawie związek".

Zablokowałam eksa na fejsie, zablokowałam jego numer. Potem już było tylko gorzej! Kwiaty pod drzwiami kilka razy w tygodniu, i desperackie teksty na karteczkach do nich dołaczonych. Listy, wsunięte pod drzwi, przesłane pocztą. Kilka kont na fejsie zrobił, wszystkie poblokowałam, dzwonił i pisał z różnych numerów telefonu. Po jakimś czasie zmieniłam numer. Przychodził do mnie na uczelnię. No masakra jakaś. Nie mogłam się kompletnie skoncentrować na uczeniu, nawet moja współlokatorka była tym wszystkim już wykończona.

Ogólnie wyżej opisane żałosne podchody trwały jakieś dwa miesiące. Najgorsza akcja stała się potem.

Byłam w pubie z koleżankami, po spotkaniu kiedy szłam na tramwaj przechodziłam takim mini-parkiem (?). Było już ciemno. I na jednej z ławeczek siedział on, z kwiatami. Nie mam pojęcia skąd wiedział, że byłam w pobliżu w pubie. Pierwszy raz zaczęłam się go naprawdę bać. Moje przerażenie sięgnęło zenitu. Gdyby nie współlokatorka to nie wiem co by się stało, bo jechał ze mną tym tramwajem, poszedł aż do samego mieszkania. Dzięki współlokatorce udało mi się wejść doń bez niego! Przez całą tę akcje serce waliło mi jak z młota!

To stało się tydzień temu, a ja od tego czasu chodzę ciągle znerwicowana, mam koszmary nocne, nie mogę wręcz spać. Boję się w nocy patrzeć w okno, że nagle zobaczę tam jego twarz! Paranoja!

Jak to możliwe, że wcześniej nie zauważyłam, że ten człowiek jest nienormalny? Jak to możliwe, że mógł się tak zmienić? Co ja teraz mam zrobić? Przed napisaniem tego posta oczywiście kolejna wiadomość na fejsie... Właśnie zdezaktywowałam sobie tam konto. Myślę coraz poważniej, żeby iść z tym na policję.

Skad mialas wiedziec? ano stad,ze od razu na dzien dobry pan mowi o milosci. Stad. A takze po tym,ze schudl dla Ciebie,a nie dla siebie. Stad. A takze,iz tyle czasu to wszystko trwalo,ze zyl z mysla o Tobie, dla Ciebie,a Ciebie przeciez nie bylo przez ten czas z nim, si? Itd itp.
Chlop Cie podszedl totalnie (tzn. w jego glowie to love oczywiscie ,a nie nic nienormlanego,ale coz).
Teraz zglos,a na przyszlosc kojarz fakty wczesniej. Patrz na charakter,a nie wyglad.

---------- Dopisano o 20:21 ---------- Poprzedni post napisano o 20:19 ----------

Napisane przez KaraibskaPiratka

Numer mam co prawda, ale szczerze to naprawdę nie wyobrażam sobie tam zadzwonić... On w dodatku z nimi nie utrzymuje zbytnio kontaktu, dziwni to ludzie są. Ogólnie wiem, że trochę śmiesznie to brzmi, bo on sam jest dziwny. Ale oni to są... jeszcze dziwniejsi :O.



Mi z początku też było szkoda i właśnie dlatego nie mogłam tego stanowczo ukrócić. Wiecie, on przyszedł, ja otworzyłam, rozmawiałam, pocieszałam. Tuż po zerwaniu nawet kiedy dążył do przytulenia, to go jakoś specjalnie nie odpychałam. Nadal go lubiłam i szanowałam, chociaż wydał mi się już totalnie niemęski. I on chyba się przyzwyczaił. A mnie po jakimś czasie zaczął szlag jasny trafiać.



Właśnie dlatego tutaj pytam co zrobić, bo z tą policją to już jakiś czas mi po głowie krąży, ale jakoś realnie tego nie widzę. Trochę się obawiam, że mnie zignorują, wyśmieją, czy stwierdzą, że jakaś panikara, która się naoglądała strasznych filmów o eksach-psycholach.

On mi ogólnie nigdy nie groził, nie dotknął mnie (tylko tuż po zerwaniu chciał jeszcze przytulać, ale nic na siłę). Zawsze, za każdym razem tylko powtarza, że on się nie może pozbierać, że wszystko jest teraz szare, że nic już nie ma sensu, że od czasu zerwania o niczym innym nie myśli, że wie, że w moich oczach stracił już wszystko i jeszcze go to dołuje i nie może sobie z tym poradzić. Naprawdę ja się zastanawiam czy on nadal pracuje i jak on codzienne życie prowadzi? Wydaje się być totalnie zrujnowany.

I nie bałam się go do czasu tej historii z pubem, to było serio schizowe.

Dziś na przykład miałam jeden z nielicznych dni bez niego w pobliżu! Numer zmieniłam, facebook na razie zdezaktywowany, ale wiem, że na dłuższą metę to nie wypali, ten portal jest mi potrzebny. Z wieloma znajomymi się tam umawiam, z wieloma rozmawiam, ogólnie jestem tam dosyć aktywna... Z drugiej strony tak trochę mi ulżyło, nie włączałam facebooka i nie musiałam się obawiać jak widziałam ikonkę nowej wiadomości, że to od niego...

Potraktuja Cie powaznie,ale jezeli chcesz cos od nich konkretnego, to trzeba oprocz dowodow, rowniez miec swiadkow.