Chyba się poddałam.

[_Mnemosyne]

Nie mam siły walczyć ze swoim życiem. Wszystko układa się okropnie, na moje życzenie, ale nie umiem się już podnieść. Obojętnieję na to, jak giną moje marzenia, pragnienia... Nie mam nikogo bliskiego, nikogo kto bezinteresownie posłuchałby mnie, przytulił i dał jakąkolwiek nadzieję na to, że może być lepiej! Nie umiem nawet wstać rano i iść do szkoły, bo czuję się tam dziwnie, źle... Wszystko niszczę! W moim sercu aż gotuje się od żalu... Czemu jestem taka żałosna, taka beznadziejna?! Tak zawiodłam siebie... wszystkich. Tak cholernie zranił mnie mężczyzna, któremu oddałam naprawdę całą swoją duszę!
Opuściła mnie przyjaciółka, wprawdzie sama się od niej oddaliłam, ale powinna być tutaj ze mną, pomagać mi... a ona pozwoliła mi utonąć, on też... Zwariuję... Proszę, czy jest tu osoba przetrwała coś tak strasznego? Jak sobie dać radę? Jak... Tak, jestem zdesperowaną nastolatką, ale to co czuję nie jest chwilowe, to trwa już długo, rośnie we mnie! I wybucha, zadając coraz większy ból...

[bluebluesky]

Napisane przez _Mnemosyne

Nie mam siły walczyć ze swoim życiem. Wszystko układa się okropnie, na moje życzenie, ale nie umiem się już podnieść. Obojętnieję na to, jak giną moje marzenia, pragnienia... Nie mam nikogo bliskiego, nikogo kto bezinteresownie posłuchałby mnie, przytulił i dał jakąkolwiek nadzieję na to, że może być lepiej! Nie umiem nawet wstać rano i iść do szkoły, bo czuję się tam dziwnie, źle... Wszystko niszczę! W moim sercu aż gotuje się od żalu... Czemu jestem taka żałosna, taka beznadziejna?! Tak zawiodłam siebie... wszystkich. Tak cholernie zranił mnie mężczyzna, któremu oddałam naprawdę całą swoją duszę!
Opuściła mnie przyjaciółka, wprawdzie sama się od niej oddaliłam, ale powinna być tutaj ze mną, pomagać mi... a ona pozwoliła mi utonąć, on też... Zwariuję... Proszę, czy jest tu osoba przetrwała coś tak strasznego? Jak sobie dać radę? Jak... Tak, jestem zdesperowaną nastolatką, ale to co czuję nie jest chwilowe, to trwa już długo, rośnie we mnie! I wybucha, zadając coraz większy ból...

Jesli odsunelas sie od ludzi, nie miej do nich pretensji, ze przestali sie Toba interesowac. Zostawil Cie facet, nie byl Ciebie wart i z czasem, na pewno, bedzie Ci lepiej. Najpierw postaraj sie spojrzec na problemy trzezwym okiem. Jesli nie radzisz sobie z rzeczywistoscia, moze wizyta u psychologa Ci pomoze, a jak na razie pokecam magnez i melise.

[Wednesday]

Napisane przez _Mnemosyne

Nie mam siły walczyć ze swoim życiem. Wszystko układa się okropnie, na moje życzenie, ale nie umiem się już podnieść. Obojętnieję na to, jak giną moje marzenia, pragnienia... Nie mam nikogo bliskiego, nikogo kto bezinteresownie posłuchałby mnie, przytulił i dał jakąkolwiek nadzieję na to, że może być lepiej! Nie umiem nawet wstać rano i iść do szkoły, bo czuję się tam dziwnie, źle... Wszystko niszczę! W moim sercu aż gotuje się od żalu... Czemu jestem taka żałosna, taka beznadziejna?! Tak zawiodłam siebie... wszystkich. Tak cholernie zranił mnie mężczyzna, któremu oddałam naprawdę całą swoją duszę!
Opuściła mnie przyjaciółka, wprawdzie sama się od niej oddaliłam, ale powinna być tutaj ze mną, pomagać mi... a ona pozwoliła mi utonąć, on też... Zwariuję... Proszę, czy jest tu osoba przetrwała coś tak strasznego? Jak sobie dać radę? Jak... Tak, jestem zdesperowaną nastolatką, ale to co czuję nie jest chwilowe, to trwa już długo, rośnie we mnie! I wybucha, zadając coraz większy ból...

mnie przyjaciółka olała na rzecz innych znajomych, którzy delikatnie mówiac, są menelami po 10 latach znajomosci. Bolało jak ch*j. ...ale nie uzależniaj się od innych, trzeba byc samemu silnym, bo w życiu spotkasz nie raz jeszcze osobę, ktora będzie dla ciebie niemiła i zrobi Ci krzywdę.

[_Mnemosyne]

Napisane przez bluebluesky

Jesli odsunelas sie od ludzi, nie miej do nich pretensji, ze przestali sie Toba interesowac. Zostawil Cie facet, nie byl Ciebie wart i z czasem, na pewno, bedzie Ci lepiej. Najpierw postaraj sie spojrzec na problemy trzezwym okiem. Jesli nie radzisz sobie z rzeczywistoscia, moze wizyta u psychologa Ci pomoze, a jak na razie pokecam magnez i melise.

Rozmawiałam z pedagog szkolną (bo uczę się w LO) no i zrobiła mi mini-terapię, wypłakałam się, napisałam za jej radą na kartce parę bzdurnych zdań co naprawię i na tym się skończyło. Przez jakiś jeden dzień miałam nawet jakiś cień nadziei, że dam radę, teraz widzę że to były złudzenia. Wydaje mi się, że pomóc mogłaby mi jedynie ucieczka z tego miasta, od tego otoczenia, bo duszę się tutaj... Ale nie mogę, jestem niepełnoletnia, rodzice nawet nie wiedzą że coś jest nie tak...

[Leyla89]

Napisane przez _Mnemosyne

Rozmawiałam z pedagog szkolną (bo uczę się w LO) no i zrobiła mi mini-terapię, wypłakałam się, napisałam za jej radą na kartce parę bzdurnych zdań co naprawię i na tym się skończyło. Przez jakiś jeden dzień miałam nawet jakiś cień nadziei, że dam radę, teraz widzę że to były złudzenia. Wydaje mi się, że pomóc mogłaby mi jedynie ucieczka z tego miasta, od tego otoczenia, bo duszę się tutaj... Ale nie mogę, jestem niepełnoletnia, rodzice nawet nie wiedzą że coś jest nie tak...

Może porozmawiaj z rodzicami... Może jakoś Ci pomogą. Sama coś robisz żeby było dobrze, porozmawiałaś z pedagogiem to już coś szkoda tylko że na tym pozostało. Może umow sie do psychologa, bedziesz miała taką zaufaną osobę której bedziesz mogła sie wypłakać, wygadać. Psycholog zawsze Ci może, nauczy Cie zmagać sie z problemami itd. Nie mam na myśli jednej wizyty, to może być za mało...
Jedyne co możesz zrobić to na studia wyjechać do innego miasta...bedziesz miała nowych znajomych... teraz musisz wytrwać, spróbować sobie samej pomóc... trzymam za Ciebie kciuki

[_Mnemosyne]

Napisane przez Leyla89

Może porozmawiaj z rodzicami...

Nie umiem z nimi rozmawiać o problemach. Wiem, że mnie kochają i z pewnością próbowaliby mi pomóc, ale nie potrafię... Tak boję się ich zmartwić!

Napisane przez Leyla89

Jedyne co możesz zrobić to na studia wyjechać do innego miasta...bedziesz miała nowych znajomych... teraz musisz wytrwać, spróbować sobie samej pomóc... trzymam za Ciebie kciuki

Studia? ja jestem dopiero w pierwszej klasie, a tej szkoły po prostu nienawidzę... nie wytrwam do wakacji, a co do dopiero do końca liceum...

[Wednesday]

No i jeszcze jedno - nie myśl o sobie tak destrukcyjnie, nie jesteś beznadziejna, jesteś po prostu inna, ale to nie czyni cię beznadziejnej, gorszej od innych. Powinnas porozmawiac ze swoją mamą, czy tatą, w zależności z którym rodzicem masz lepszy kontakt. Nie myśl o sobie źle, pamiętaj, że każdy z nas jest wartościowym człowiekiem, chociaż różnimy się od siebie, zarówno w poglądach jak i w zachowaniu.
Jesteś młoda i wiem, zep ewnie to będzie trochę wstyd, ale może powinnas poprosic mamę o rozmowę, a jak nie pomoże to udac się do psychologa, wierz mi, że to lekarz, który pomoże , nie zaszkodzi

Studia? ja jestem dopiero w pierwszej klasie, a tej szkoły po prostu nienawidzę... nie wytrwam do wakacji, a co do dopiero do końca liceum..

proszę nie marnuj sobie życia, pomyśl, że jesli tak będzie, to przełoży się to na twoją przyszlośc.

[madana]

Jedyną osobą, która z własnym życiem może zrobić coś sensownego jesteś TY SAMA, taka jest prawda. Nikt za ciebie życia nie przeżyje: możesz je zmarnować już teraz lub szukać pomocy u psychologa/psychiatry, jak nie radzisz sobie z emocjami.

[Gwiazdeczka1978]

To typowe problemy nastolatek. Taki durnowaty wiek, ze sie kazdą głupote bierze do siebie. Ludzie sie schodzą, rozchodzą, to zwykle boli. Zycie.

[Leyla89]

Napisane przez _Mnemosyne

Nie umiem z nimi rozmawiać o problemach. Wiem, że mnie kochają i z pewnością próbowaliby mi pomóc, ale nie potrafię... Tak boję się ich zmartwić!

Studia? ja jestem dopiero w pierwszej klasie, a tej szkoły po prostu nienawidzę... nie wytrwam do wakacji, a co do dopiero do końca liceum...

Nie chcesz martwić rodziców to idź do psychologa tak jak Ci radzimy. On Ci na pewno pomoże. Szkoda marnować życia, szkoły.

[eelmirka]

Napisane przez _Mnemosyne

Rozmawiałam z pedagog szkolną (bo uczę się w LO) no i zrobiła mi mini-terapię, wypłakałam się, napisałam za jej radą na kartce parę bzdurnych zdań co naprawię i na tym się skończyło. Przez jakiś jeden dzień miałam nawet jakiś cień nadziei, że dam radę, teraz widzę że to były złudzenia. Wydaje mi się, że pomóc mogłaby mi jedynie ucieczka z tego miasta, od tego otoczenia, bo duszę się tutaj... Ale nie mogę, jestem niepełnoletnia, rodzice nawet nie wiedzą że coś jest nie tak...

co się stało? ze mną pogadaj