przytyłam :(

[201803290936]

Napisane przez hihi

Oddaj mi trochę tego pozytywu, proszę

Ależ proszę bardzo: UDA CI SIĘ, UDA CI SIĘ 1000% że Ci się uda wszystko, co zaplanowałaś w związku z dietą

[miphuhiz]

Napisane przez hihi

Masz 100 % racji. Mnie jeszcze dodatkowo boli wytykanie mi dodatkowych kg (których przybyło od cholery i ciut ciut w ciągu zaledwie jednego roku) i dogadywanie na temat mojego rzekomego lenistwa i niepohamowanego obżarstwa oraz mętnego tłumaczenia tycia problemami zdrowotnymi, które przecież są TYLKO wymówkami. Bo jakbym była rzeczywiście chora to poszłabym do lekarza, wzięła leki i by mi przeszło, a ja na pewno dupy nawet nie ruszę i na pewno w życiu mi myśl o diecie przez głowę nie przeszła. Bardzo denerwuje mnie fakt, iż niektórzy nie potrafią pojąć, iż choroby metaboliczne to nie takie hop siup. Że można być na ścisłej diecie, ćwiczyć regularnie i to dość intensywnie, brać leki, a nie mieć efektów, bo walka z taką chorobą to proces skomplikowany i długotrwały. Że czasami samo dopasowanie odpowiedniego leku i jego odpowiedniej dawki wymaga wielu miesięcy, a co dopiero zanim ten lek zacznie działać...

No drażni mnie to strasznie i naprawdę nie pomaga.

Sama mam chora tarczyce i insulinoopornosc i naprawde bardzo ciezko mi schudnac. Do tego, nie oszukujmy sie. Jak kazdy czlowiek lubie zjesc, isc na impreze, wypic piwko, pobawic sie. A tu ciagle musze sie pilnowac, znosic przytyki. Nie mam prawa isc na impreze, wypic piwka/wina, zjesc kanapki z bialego pieczywa, polezec chwilke na kanapie, bo od razu ktos MUSI mi zwrocic uwage, ze przeciez sie odchudzam.
Ale jakos nikt nie pomysli, ze przez caly miesiac jestem pod ciagla samokontrola, codziennie cwicze, staram sie i od czas do czasu (dla samego zdrowia psychicznego) potrzebuje relaksu, zjedzenia tego ziemniaka, polezenia na kanapie i poogladania filmu (bo w czasie ogladania filmu powinnam jezdzic na rowerku, a jak nie jezdze to jestem leniwa). Zdaje sobie sprawe czemu jestem gruba i wcale nie potrzebuje 10000000000000000 rad i przytykow.
Ech... co za zycie

[201803290936]

Napisane przez miphuhiz

(...)
Juz nie biore tak do siebie tego co mowia ludzie (np. na temat odchudzania, cwiczen, wyciagania grubasa na basen czy biegi). Ide swoim torem i na szczescie mam duze wsparcie mamy, ktora odpiera "ataki" na biednego grubasa.

Najważniejsze, że znalazłaś ten swój tor, każdy jakiś tam ma. Ja się lubię nakręcić pozytywnie i wtedy idzie mi dobrze. Wiadomo, na początku jest trochę z górki, bo szybko się zrzuca pierwsze kilogramy, gorzej jest w połowie, gdy zapał już nieco mniejszy i waga spada wolno. Potem jeszcze to wszystko trzeba ustabilizować i nie przytyć. Nie jest lekko, ale kto mówi, że jest? Uda nam się.

[Lexie]

Serio Wam dziewczyny tak ludzie dogadują? Jestem trochę w szoku, bo dla mnie to potworne chamstwo, nigdy w życiu nie robię nikomu uwag na punkcie figury czy wyglądu, chyba, że komplementy - bo wiem, że komuś będzie nieprzyjemnie. A zresztą co mnie to obchodzi czy ktoś jest na diecie czy nie jest, to nie moja sprawa... Boże, co za wścibstwo wychodzi z ludzi i wtykanie nosa w cudze sprawy.

Zgodzę się, że wielką rolę odgrywają kwestie społeczne, tzn podejście do osób z nadwagą/otyłych, panujące stereotypy, postrzeganie odchudzania jako czegoś łatwego (zawsze mam wrażenie, że piszą to takie osoby, którym w życiu nie przyszło nigdy się odchudzać, które zrzuciły ewentualnie 5 kilo pod nową kieckę lub takie, które miały wielki fart )

Pomija się też (w takich poradach) kwestie psychiki osoby, która chce schudnąć. Ludzie często nie uświadamiają sobie, że chęć schudnięcia nie zawsze idzie w parze z psychiczną gotowością do odchudzania. Nie można oczekiwać, że ktoś ot tak zacznie wprowadzać duże zmiany w swoim życiu, to nie jest takie proste. Utrzymanie takich zmian jest trudne i bez odpowiedniego nastawienia, zaangażowania, przekonania o słuszności tego, co się robi - prawdopodobnie się nie uda... Nikomu nie jest łatwo nakładać na siebie daleko idące ograniczenia Szczególnie kiedy otoczenie często nie pomaga, albo kusi zakazanym, albo patrzy krytycznie na każde potknięcie.

[wika82]

Napisane przez miphuhiz

Sama mam chora tarczyce i insulinoopornosc i naprawde bardzo ciezko mi schudnac. Do tego, nie oszukujmy sie. Jak kazdy czlowiek lubie zjesc, isc na impreze, wypic piwko, pobawic sie. A tu ciagle musze sie pilnowac, znosic przytyki. Nie mam prawa isc na impreze, wypic piwka/wina, zjesc kanapki z bialego pieczywa, polezec chwilke na kanapie, bo od razu ktos MUSI mi zwrocic uwage, ze przeciez sie odchudzam.
Ale jakos nikt nie pomysli, ze przez caly miesiac jestem pod ciagla samokontrola, codziennie cwicze, staram sie i od czas do czasu (dla samego zdrowia psychicznego) potrzebuje relaksu, zjedzenia tego ziemniaka, polezenia na kanapie i poogladania filmu (bo w czasie ogladania filmu powinnam jezdzic na rowerku, a jak nie jezdze to jestem leniwa). Zdaje sobie sprawe czemu jestem gruba i wcale nie potrzebuje 10000000000000000 rad i przytykow.
Ech... co za zycie

Jestem w szoku, co do ostatniego akapitu, rodzina się tak nad Tobą znęca, czy znajomi..? To jakaś masakra jest.
Nie interesuję się dietetyką, ale nawet w kobiecych czasopismach piszą, że drobne odstępstwa od diety (na zasadzie odświętne 2 kostki czekolady w niedziele) wpływają mobilizująco.
Bądź dzielna i nie daj sobie wejść na głowę.

[hihi]

Lexie szczerze? I znajomi i rodzinie się zdarza. Szczególnie, że ja byłam postrzegana jako ta aktywna, wysportowana, o talii osy, co to biega na siłownię, basen, wie wszystko o zdrowym odżywianiu, taka szczupła, zgrabna, szuru buru. I niemalże NAGLE z laski w rozmiarze 36 zrobiło się monstrum w rozmiarze 42, więc ludzie komentuja, że oj, widać, że męża już mam, to olałam dbanie o siebie, że... zamiast iść do restauracji na obiad powinnam zjeść sałatę z w domu, bo wystarczająco dobrze wyglądam, że oj, zapuściłam się, zapuściłam, aż wstyd, bo kiedyś to byłam wzorem dla innych.

I za nic w świecie ludzie nie są w stanie zrozumieć, że zdarzało się tak, że trafiałam do izby przyjęć w obcisłych dzinsach, a po kilku/kilkunastu godzinach pod kroplówką ze sterydów tak puchłam, że musiał mi mąż dresy z domu przywozić, bo dupy już w te dzinsy, w których przyjechałam nie wcisnęłam..

Bo to NIE-MO-ŻLI-WE, żeby tyć od leków, bo tyje się od jedzenia. I od lenistwa.

[201608251020]

Napisane przez lexie

Serio Wam dziewczyny tak ludzie dogadują? Jestem trochę w szoku, bo dla mnie to potworne chamstwo, nigdy w życiu nie robię nikomu uwag na punkcie figury czy wyglądu, chyba, że komplementy - bo wiem, że komuś będzie nieprzyjemnie. A zresztą co mnie to obchodzi czy ktoś jest na diecie czy nie jest, to nie moja sprawa... Boże, co za wścibstwo wychodzi z ludzi i wtykanie nosa w cudze sprawy.

Zgodzę się, że wielką rolę odgrywają kwestie społeczne, tzn podejście do osób z nadwagą/otyłych, panujące stereotypy, postrzeganie odchudzania jako czegoś łatwego (zawsze mam wrażenie, że piszą to takie osoby, którym w życiu nie przyszło nigdy się odchudzać, które zrzuciły ewentualnie 5 kilo pod nową kieckę lub takie, które miały wielki fart )

Pomija się też (w takich poradach) kwestie psychiki osoby, która chce schudnąć. Ludzie często nie uświadamiają sobie, że chęć schudnięcia nie zawsze idzie w parze z psychiczną gotowością do odchudzania. Nie można oczekiwać, że ktoś ot tak zacznie wprowadzać duże zmiany w swoim życiu, to nie jest takie proste. Utrzymanie takich zmian jest trudne i bez odpowiedniego nastawienia, zaangażowania, przekonania o słuszności tego, co się robi - prawdopodobnie się nie uda... Nikomu nie jest łatwo nakładać na siebie daleko idące ograniczenia Szczególnie kiedy otoczenie często nie pomaga, albo kusi zakazanym, albo patrzy krytycznie na każde potknięcie.

Zwłaszcza najbliżsi i rodzina. Mam niedoczynność i PCO. Mama ciągle mi wytyka że jestem gruba, że nic nie robię, za dużo jem i wymawiam się chorobą a "ona w moim wieku była jak deseczka" już niejednokrotnie słyszałam że się "osadliłam". Ostatnio boję się przy niej rozbierać z bluzki czy coś, bo jak zobaczy to mi walnie że znowu brzuch mi urósł itp.
Ona nawet efektów diety nie widzi ja potrafię zrzucić 2-3 kg a ona i tak powie mi jak przyjadę do domu, "uuu, ale znowu się chyba trochę zabrałaś w sobie"...

[Lexie]

Napisane przez hihi

Lexie szczerze? I znajomi i rodzinie się zdarza. Szczególnie, że ja byłam postrzegana jako ta aktywna, wysportowana, o talii osy, co to biega na siłownię, basen, wie wszystko o zdrowym odżywianiu, taka szczupła, zgrabna, szuru buru. I niemalże NAGLE z laski w rozmiarze 36 zrobiło się monstrum w rozmiarze 42, więc ludzie komentuja, że oj, widać, że męża już mam, to olałam dbanie o siebie, że... zamiast iść do restauracji na obiad powinnam zjeść sałatę z w domu, bo wystarczająco dobrze wyglądam, że oj, zapuściłam się, zapuściłam, aż wstyd, bo kiedyś to byłam wzorem dla innych.

I za nic w świecie ludzie nie są w stanie zrozumieć, że zdarzało się tak, że trafiałam do izby przyjęć w obcisłych dzinsach, a po kilku/kilkunastu godzinach pod kroplówką ze sterydów tak puchłam, że musiał mi mąż dresy z domu przywozić, bo dupy już w te dzinsy, w których przyjechałam nie wcisnęłam..

Bo to NIE-MO-ŻLI-WE, żeby tyć od leków, bo tyje się od jedzenia. I od lenistwa.

Napisane przez paollino

Zwłaszcza najbliżsi i rodzina. Mam niedoczynność i PCO. Mama ciągle mi wytyka że jestem gruba, że nic nie robię, za dużo jem i wymawiam się chorobą a "ona w moim wieku była jak deseczka" już niejednokrotnie słyszałam że się "osadliłam". Ostatnio boję się przy niej rozbierać z bluzki czy coś, bo jak zobaczy to mi walnie że znowu brzuch mi urósł itp.
Ona nawet efektów diety nie widzi ja potrafię zrzucić 2-3 kg a ona i tak powie mi jak przyjadę do domu, "uuu, ale znowu się chyba trochę zabrałaś w sobie"...

Masakra Ludzie w ogóle nie mają wyczucia...

U mnie sytuacja jest trochę inna bo odchudzam się wraz z moją mamą, więc ona jest dużym wsparciem, nie czuję się osamotniona z moją dietą...

[hihi]

Napisane przez lexie

U mnie sytuacja jest trochę inna bo odchudzam się wraz z moją mamą, więc ona jest dużym wsparciem, nie czuję się osamotniona z moją dietą...

Dla mnie olbrzymim wsparciem jest TŻ, który pomagał mi kompletować sprzęt do ćwiczeń, doradzał, pomaga mi gotować, prowadzi razem ze mną aktywny tryb życia. Wiem, że mam w nim oparcie, że pomoże, że jest obok. I całe szczęście, bo jakbym miała sama przez to przechodzić, to byłoby mi znacznie trudniej.

[tofaniutka]

Napisane przez lexie

Po co polecasz dziewczynie ćwiczenia, które mają rozbudowywać mięśnie, kiedy ona by chciała schudnąć (spalić tłuszcz, a nie rozbudować cokolwiek)?

ćwiczyłaś kiedyś A6W? Spalasz brzuch jak tralala Nie wiem jak na innych to działa ale ja w 42 dni schudłam 6 kg vNormalnie jedząc i ćwicząc to. swietnie rzeźbi talię. Moja koleżanka ważyła 80kg i też to ćwiczyła i obwód talii zmalał, natomiast skóra jej opadła troszkę i musiała chodzić w pasach ściągających...

Plus też jest taki że wysiłek na prawdę jest nie duży a efekty zadowalające. Wzmacniasz mięśnie brzucha dzięki czemu możesz ćwiczyć więcej stać cie na większy wysiłek i ciągniesz dalej I polecam to osobie każdej! Bo na prawdę kurczę można

Życzę autorce powodzenia. I wcale nie musi korzystać z mojej rady. Mam tylko nadzieję że nie wybierze tabletek ani jakiejś drastycznej diety po której jojo ją zniszczy.

[kasiaen1]

Ze mnie zawsze rodzice robili wielką i grubą, odkąd pamiętam jedzenie przy ludziach, nawet przy rodzinie równało się wrażeniu, że wszyscy myślą "taka gruba i jeszcze je". Oczywiście patrząc na zdjęcia nie umiem dostrzec tej wybitnej grubości, chociaż patyczkiem też oczywiście nie byłam- po prostu przeciętność/ lekka nadwaga. Skończyło się to farmakologicznym leczeniem depresji już w liceum, zażeraniem kilogramami słodyczy wszystkiego, głodówkami, doprowadzeniem do bardzo bardzo dużej otyłości z którą do teraz- szczególnie "w głowie"- nie umiem się uporać, totalnym zamknięciem się na ludzi- właściwie nie mam przyjaciół bo o ile - przynajmniej tak mi się wydaje- jestem i byłam ogólnie lubiana, to wyjście na imprezę, bliższe zaprzyjaźnianie się etc. jest dla mnie nie do przeskoczenia na obecną chwilę. Oczywiście widzę to dopiero z perspektywy czasu, w sumie dopiero chłopak nauczył mnie jako takiej blokady przed takim gadaniem. Ot, skutki "życzliwości" bliskich. I piszę to Autorko nie z potrzeby wygadania się, a ku przestrodze, żebyś się nie dała bo można sobie nieźle pomieszać w głowie

[miphuhiz]

Napisane przez lexie

Serio Wam dziewczyny tak ludzie dogadują? Jestem trochę w szoku, bo dla mnie to potworne chamstwo, nigdy w życiu nie robię nikomu uwag na punkcie figury czy wyglądu, chyba, że komplementy - bo wiem, że komuś będzie nieprzyjemnie. A zresztą co mnie to obchodzi czy ktoś jest na diecie czy nie jest, to nie moja sprawa... Boże, co za wścibstwo wychodzi z ludzi i wtykanie nosa w cudze sprawy.

Napisane przez wika82

Jestem w szoku, co do ostatniego akapitu, rodzina się tak nad Tobą znęca, czy znajomi..? To jakaś masakra jest.

Heh.
To sa bardzo zyczliwe porady osob, ktore bardzo chca pomoc w schudnieciu. Maja dzialac mobilizujaco.
Nie dzialaja. Doprowadzaja za to do mega frustracji, zniechecenia, obnizenia poczucia wlasnej wartosci "Bo przeciez jest tak latwo schudnac, a tylko ja ciagle tyje".
Do tego przeciez wiem co ludzie mysla i jak postrzegaja osoby grube, otyle. niby ktos Ci powie "co sie przejmujesz innymi" a za chwile w Twojej obecnosci komentuje wyglad grubasow, ktorych spotkal na basenie badz wpierdala schaboszczaka, jednoczesnie toczac mega mondre debaty "Jak to latwo jest schudnac".

Napisane przez lexie

Pomija się też (w takich poradach) kwestie psychiki osoby, która chce schudnąć. Ludzie często nie uświadamiają sobie, że chęć schudnięcia nie zawsze idzie w parze z psychiczną gotowością do odchudzania. Nie można oczekiwać, że ktoś ot tak zacznie wprowadzać duże zmiany w swoim życiu, to nie jest takie proste. Utrzymanie takich zmian jest trudne i bez odpowiedniego nastawienia, zaangażowania, przekonania o słuszności tego, co się robi - prawdopodobnie się nie uda... Nikomu nie jest łatwo nakładać na siebie daleko idące ograniczenia Szczególnie kiedy otoczenie często nie pomaga, albo kusi zakazanym, albo patrzy krytycznie na każde potknięcie.

do tego pomija sie kwestie zwiazane ze wstydem, poczuciem wartosci takiej osoby.

Napisane przez hihi

Lexie szczerze? I znajomi i rodzinie się zdarza. Szczególnie, że ja byłam postrzegana jako ta aktywna, wysportowana, o talii osy, co to biega na siłownię, basen, wie wszystko o zdrowym odżywianiu, taka szczupła, zgrabna, szuru buru. I niemalże NAGLE z laski w rozmiarze 36 zrobiło się monstrum w rozmiarze 42, więc ludzie komentuja, że oj, widać, że męża już mam, to olałam dbanie o siebie, że... zamiast iść do restauracji na obiad powinnam zjeść sałatę z w domu, bo wystarczająco dobrze wyglądam, że oj, zapuściłam się, zapuściłam, aż wstyd, bo kiedyś to byłam wzorem dla innych

U mnie to samo.
Zawsze, pomimo, ze wazylam, o zgrozo 65 kg przy 165 cm wzrostu, bylam bardzo atrakcyjna, zadbana, taka och, ach. A teraz jestem monstrum
Na to wszystko zlozylo sie zalamanie nerwowe (cos w stylu tego co sie stalo z Britney spears), depresja, uaktywnila sie insulinoopornosc i Hashimoto prowadzace do niedoczynnosci tarczycy.
Teraz strasznie ciezko mi wrocic do dawnego shapu, a niestety inni zamiast to zrozumiec jeszcze dobijaja :|

Napisane przez paollino

Zwłaszcza najbliżsi i rodzina. Mam niedoczynność i PCO. Mama ciągle mi wytyka że jestem gruba, że nic nie robię, za dużo jem i wymawiam się chorobą a "ona w moim wieku była jak deseczka" już niejednokrotnie słyszałam że się "osadliłam". Ostatnio boję się przy niej rozbierać z bluzki czy coś, bo jak zobaczy to mi walnie że znowu brzuch mi urósł itp.
Ona nawet efektów diety nie widzi ja potrafię zrzucić 2-3 kg a ona i tak powie mi jak przyjadę do domu, "uuu, ale znowu się chyba trochę zabrałaś w sobie"...

Skad ja to znam.
U mnie byl taki okres, ze probowano mnie w ten sposob zmobilizowac ale na szczescie mama wziela to na klate i gdy ktos mi jakos tam dogryza w taki sposb, to ona odparowuje czy kaze sie zamknac. Bo widzi ile robie, jak sie staram i jak bardzo mnie doluje i stresuje takie gadanie.

Napisane przez hihi

Dla mnie olbrzymim wsparciem jest TŻ, który pomagał mi kompletować sprzęt do ćwiczeń, doradzał, pomaga mi gotować, prowadzi razem ze mną aktywny tryb życia. Wiem, że mam w nim oparcie, że pomoże, że jest obok. I całe szczęście, bo jakbym miała sama przez to przechodzić, to byłoby mi znacznie trudniej.

Dla mnie mama i w sumie najbardziej zupelnie obce mi osoby. Panie z fitnesu, ktore bardzo mnie motywuja, chwala, ze super wygladam, ze nowe okularki czy fryzura. Czesto mowia, ze podziwiaja mnie za determinacje. Mile to jest
I ogolnie osoby, ktore widza jak duzo dla siebie robie.

Najgorsi sa ludzie, ktorzy widza sie ze mna czasu do czasu i jedyne co potrafia zrobic to sie wymadrzac (czesto by podwyzszyc sobie poczucie wartosci moim kosztem )

Wiecie co jeszcze dziala na mnie demotywujaco. Pytanie o to ile schudlam. bo wstyd sie przyznac, ze zapuscilo sie do takiego stanu, ze schudlo sie AZ tyle i ciagle jest sie grubym

[_vixen_]

Napisane przez miphuhiz

Do tego, nie oszukujmy sie. Jak kazdy czlowiek lubie zjesc, isc na impreze, wypic piwko, pobawic sie. A tu ciagle musze sie pilnowac, znosic przytyki. Nie mam prawa isc na impreze, wypic piwka/wina, zjesc kanapki z bialego pieczywa, polezec chwilke na kanapie, bo od razu ktos MUSI mi zwrocic uwage, ze przeciez sie odchudzam.

Ja sama nie mam problemów z wagą, ważę jakieś 50-51 kg. Ale czasem też się łapałam na tym, o czym piszesz - a co to za problem dla grubasa przejść na dietę, więcej ruchu, schudnąć. I ze fuj, jak taki grubas może jeszcze jeśc loda czy batona, no skandal normalnie, powinien wpieprzac kiełki albo najlepiej samo powietrze. No niestety, wstyd się przyznać. Dopóki sama sobie nie uświadomiłam, jak mi samej czasem ciężko przejśc obok półki z chipsami w supermarkecie, bo uwielbiam chipsy. Albo jak czasem ciężko iść na spacer zamiast poleżeć na kanapie. Czy jak to się czasem chce człowiekowi ćwiczyć na siłowni, najchętniej by rzucił wszystko, kupił sobie pakę Laysów i włączył "M jak miłość". I czasem przecież tak się zdarza, tyle że u osób z normalnych metabolizmem takie akcje nie przynoszą skutków w postaci dodatkowych kg, no chyba, że ktoś już ostro zaczyna sobie folgować, oczywiście. A osób z problemami - tak. I jaka w zasadzie między nami różnica?

Dlatego staram się teraz nikogo nie oceniać. Jasne, że to nic fajnego, jak otyła osoba jeszcze dodatkowo się obżera, ale nie mamy prawa do stawiania wymagań obcych ludzi, komentowania ich słabości, zwłaszcza, że każdemu z nas sporo brakuje do ideału.

Czasem jest też tak, że osoby same walczące z dodatkowymi kilogramami, wyżywają się na innych, grubszych lub o takich samych gabarytach, i komentują ich tuszę. Dla poprawy samopoczucia, nie wiem...

[201803290936]

_Vixen_ a propo innego wątku: nalatałam się po mieście, więc zupkę zjadłam grzecznie - solidny talerz barszczyku. I chlebka razowego małą kromeczkę. Się spowiadam. Żadnego głodzenia się.

[agniesikk]

Wstyd się przyznać, ale swojego czasu miałam identyczny pogląd jak Vixen... I to o własnej siostrze A po prostu ona taka jest... Ma potężną budowę, nie żyje na samej sałacie, bo który zdrowy człowiek tak się odżywia? Też się dziwiłam często, że zamiast poćwiczyć, to je np. kanapkę. A sama przecież nie jestem inna- w końcu jak mnie głód przypili, to też muszę coś zjeść i nie mam ochoty wtedy robić przysiadów czy podskoków.

I zmieniłam nastawienie, że co to za problem przejść na dietę, poćwiczyć i już problem z głowy. Sama jestem na diecie teraz i wiem, że to stałe wyrzeczenie, trzeba się ciągle pilnować i człowiek jest tym zwyczajnie zmęczony w pewnych momentach. Każdy ma czasem taki dzień, że lubi wsunąć tabliczkę czekolady i lody, a potem wyłożyć brzuch na kolana i nic nie robić.

[Lexie]

Napisane przez _vixen_

Dlatego staram się teraz nikogo nie oceniać. Jasne, że to nic fajnego, jak otyła osoba jeszcze dodatkowo się obżera, ale nie mamy prawa do stawiania wymagań obcych ludzi, komentowania ich słabości, zwłaszcza, że każdemu z nas sporo brakuje do ideału.

A ja dziś na zajęciach miałam o tym, że zwykle ludzie mają o sobie lepsze opinię, niż rzeczywiście mieć powinni W sensie, że mają jakiś obraz siebie i go sobie podtrzymują, dla własnego dobrego samopoczucia. I tak jak osoba otyła może "nie widzieć" (tzn widzieć, ale nie przyjmować do wiadomości), że wygląda niedobrze, tak osoba szczupła może nie widzieć, że w gruncie rzeczy to też wcale nie jest taka och ach zadbana, nie ćwiczy odpowiednio często, albo je śmieciowe żarcie, tylko, no właśnie, u niej to się nie odbija na wadze bo np lepszy metabolizm.

A co do takiego "obżerającego się grubasa", to często się tak odbiera czy wręcz komentuje osoby nam obce, które de facto widzimy raz i tak naprawdę nie wiemy, czy się np codziennie stołują w macu, czy może raz się zdarzyło a my akurat na to trafiliśmy Jednak stereotyp swoje robi i wpływa na nasz odbiór takiej osoby. Niestety.

Wiecie, ja też nie jestem taka święta, żeby zupełnie bezkrytycznie patrzeć na wszystkich i myślę, że niektóre odczucia są ludzkie po prostu, jak właśnie niezbyt pozytywna opinia o kimś, kto totalnie się zaniedbuje, żywi chipsami, colą i kfc, kiedy ewidentnie widać, że ktoś stale sobie robi krzywdę. Ja tu nawet nie krytykuję, że słaba wola czy coś, ale raczej większości współczuję, bo często ludzie nie umieją żyć inaczej i są trochę w pułapce. Jak patrzę na programy np o Brytyjczykach ważących po 150 kilo, to z jednej strony jestem w szoku widząc co oni jedzą, a z drugiej mi ich szkoda, bo przy takiej wadze naprawdę trudno musi być zabrać się za chudnięcie, zwłaszcza jak się pomyśli ile to zajmie czasu i ile wysiłku pochłonie.

I wciąż jestem w szoku, że Wam ludzie robią takie uwagi Ja mam raczej odwrotny problem, że mnie namawiają do złego Na zasadzie, że jak wypiję ten kieliszek wina, to się nie stanie nic złego

A... I też już się raczej nie przyznaję ile schudłam, bo fakt, to wstyd, ludzie czasem jak na kosmitę patrzą A jeszcze bardziej jak powiem ile mi zostało w planie do zrzucenia

[201803290936]

Napisane przez agniesikk

(...)
Każdy ma czasem taki dzień, że lubi wsunąć tabliczkę czekolady i lody, a potem wyłożyć brzuch na kolana i nic nie robić.

Dzisiaj z łezką w oku przyglądałam się w sklepie moim ulubionym Grycanom. Ale niestety - póki nie schudnę tych paru kg żadnych lodów. A i potem tylko w ograniczonym zakresie, a nie co drugi - trzeci dzień jak ostatnio.

[mu_minka1988]

A propo postrzegania szczupłych przez grubych i myślenia, że schudnięcie jest takie proste. pamiętam jak byłam jeszcze szczupła i dziwiło mnie że ludzie otyli nie wezmą się za siebie. myslalam że to takie proste. a teraz sama mam z tym problem. pamiętam jak wtedy mój były powtarzał mi, że powinnam przytyć bo jestem za chuda. nie rozumiałam go, podobało mi się, że nie mam brzucha, że jest taki wklęsły ciekawe co by powiedział jakby mnie dzisiaj zobaczył...

[paulinka_22]

wracając do tematu leków,ja przez prawie całe życie brałam sterydy(w postaci domięśniowej i maści), przez 3 lata cyklosporynę i o dziwo nie spuchłam, nie tyłem,a wręcz chudłam.....
co do uwag rodziny.....u mnie w domu mój tata ma obsesję na punkcie diety i zdrowego odchudzania,sam wygląda jak przecinek,jak tylko jadę do domu rodzinnego to słyszę od niego komentarze,że ciągle w kuchni siedzę,cały czas ŻRĘ i tyłek mam wielki.... mój były narzeczony też ciągle mi mówił,że mam wielki tyłek,boczki,uda z których "mięsa starczyłoby na miesiąc".....od byłego faceta usłyszałam,ze mam wielki i płaski tyłek......i wciąż nie uodporniłam się na takie teksty
co najśmieszniejsze,wciąż mieszczę się w rozmiar 36,38 jest mi za duży,ale jestem niską osobą przez co każdy kilogram faktycznie bardzo widać

[PumkaMarta]

[usuniete]

pomylilam watki

[iza_wiosenna]

ludzie generalnie są beznadziejni :/

połowa moich znajomych wiedziała lub domyślała się, że miałam anoreksję, a gdy zobaczyli mnie po paru miesiącach niewidzenia, gdy z wagi 47 kg przytyłam do jakże wysokiej 54, słyszałam baaardzo dużo niemiłych komentarzy... że wyglądam fajnie powiedziała mi dosłownie garstka osób Było mi strasznie przykro, kiedy gdziekolwiek się pojawiłam, stawałam się sensacją i musiałam znosić teksty typu "jak z taką figurą chcesz wrócić do biegania?", "przez te 1,5 roku raczej wcale się nie ruszałaś, prawda?...widać, masz boczki"
to dla mnie naprawdę niezrozumiałe, nie wyobrażam sobie, że odzywam się w taki sposób do kogokolwiek, że negatywnie wyrażam się o czyimś przytyciu...no kurczę, a już komentarze, że pewnie siedziałam na tyłku i oto efekty, są totalnie żałosne... nie przytyłam przez lenistwo, tylko depresję i bulimię; ludzie nie zdają sobie sprawy, jak dużą moc mogą mieć słowa. ekhm, słowa mogą ranić, słowa mogą leczyć, czasem mogą zabijać. :/

nóż się w kieszeni otwiera, cholera. ://

[h2o0]

Napisane przez paollino

Nie ma za co tylko trzy kwestie :
1) nie pij pierwszego w życiu kubka przed wyjściem na każdego po różnym czasie działa moczopędnie. Ja np. wiem że po godzinie lecę siku, a koleżanka dopiero po 2. Więc ustal sobie czas po jakim Cię "pogoni" żeby nie naszło Cię w drodze
2) rób przerwy. Najlepiej system 3 miesiące-miesiąc przerwy, lub miesiąc-10 dni przerwy.
3) uważaj, bo na samym początku picia możesz dostać wysypu syfków na buzi - toksyny wychodzą. Zero słodyczy wtedy czy czegoś śmieciowego, bo za każdym razem będziesz miała syfki, nigdy nie wyjdą z Ciebie toksyny



a poza tym pokrzywa : łagodzi bóle miesiączkowe (uwaga, trochę opóźnia okres, więc bez stresów! ), zmniejsza cholesterol i poziom cukru we krwi no i wpływa cudnie na włosy

Piję pokrzywę jakieś dwa tygodnie i nie miałam wysypu niedoskonałości- czy to wciąż przede mną? Dzięki Twojemu postowi wiem, dlaczego mi się okres spóźnił najbardziej zależy mi na włosach.

[wika82]

Napisane przez iza_wiosenna

ludzie generalnie są beznadziejni :/

połowa moich znajomych wiedziała lub domyślała się, że miałam anoreksję, a gdy zobaczyli mnie po paru miesiącach niewidzenia, gdy z wagi 47 kg przytyłam do jakże wysokiej 54, słyszałam baaardzo dużo niemiłych komentarzy... że wyglądam fajnie powiedziała mi dosłownie garstka osób Było mi strasznie przykro, kiedy gdziekolwiek się pojawiłam, stawałam się sensacją i musiałam znosić teksty typu "jak z taką figurą chcesz wrócić do biegania?", "przez te 1,5 roku raczej wcale się nie ruszałaś, prawda?...widać, masz boczki"
to dla mnie naprawdę niezrozumiałe, nie wyobrażam sobie, że odzywam się w taki sposób do kogokolwiek, że negatywnie wyrażam się o czyimś przytyciu...no kurczę, a już komentarze, że pewnie siedziałam na tyłku i oto efekty, są totalnie żałosne... nie przytyłam przez lenistwo, tylko depresję i bulimię; ludzie nie zdają sobie sprawy, jak dużą moc mogą mieć słowa. ekhm, słowa mogą ranić, słowa mogą leczyć, czasem mogą zabijać. :/

nóż się w kieszeni otwiera, cholera. ://

W Twoim przypadku beznadziejni byli ludzie, w moim - ja sama.
Na studiach (niedojadanie, mało snu, dużo imprez, przeplatane okresami bardzo intensywnej nauki) byłam dość wychudzona, jak na siebie (161,5 cm, 48 kg, rozmiar 34 i mniejszy).
Teraz parę lat po studiach, odkąd mieszkam z TŻtem, który bosko gotuje: jem regularnie, pozwalam sobie od czasu do czasu słodkości, więc chociaż uprawiam sport (czego nie robiłam podczas studiów), tj. systematycznie fitness, basen, latem rower, to jednak waga poszła w górę kilka kilogramów i zmieniłam rozmiar na 36.
Początkowo byłam przerażona, ale potem zdałam sobie sprawę, że po prostu to jest moja naturalna waga, a tamta sylwetka była wynikiem nienormalnego trybu życia.
Pogodziłam się z tym.

[201803290936]

U mnie jakby lepiej, ale nie chcę na razie się chwalić, bo się szybko rozwydrzę i spocznę na laurach. Zmiana ma być trwała, a nie... Doris walczy .

[OstatniWolnyLogin]

Mam 168 cm, a w ciągu dwóch lat z 58 kg przytyłam do 70 kg.
Wzięłam się już za siebie, aktualnie ważę 66 kg i chcę lecieć w dół, ale to nie takie proste, gdy jedzenie to takie małe hobby.

[hihi]

Napisane przez Doris1981

U mnie jakby lepiej, ale nie chcę na razie się chwalić, bo się szybko rozwydrzę i spocznę na laurach. Zmiana ma być trwała, a nie... Doris walczy .

Kiedyś gdzieś przeczytałam albo usłyszałam, że niektórym pomaga zmienić nawyki wizualizowanie, że już są szczupli i tacy jakby chcieli być i co za tym idzie - zachowywanie się, jakby byli szczupli, a szczupła laska, to uprawia sport, zdrowo się odżywia, dba o siebie, bo jakby tego nie robiła, to by nie była szczupła Nie wiem czy rozumiesz o co mi chodzi, ale traktowanie tego jako czegoś oczywistego i naturalnego, co po prostu jest, a nie trudnego zadania do wykonania

[eyo]

niezłe centrum wsparcia się tu na wątku wywiązało

Napisane przez paollino

Zwłaszcza najbliżsi i rodzina. Mam niedoczynność i PCO. Mama ciągle mi wytyka że jestem gruba, że nic nie robię, za dużo jem i wymawiam się chorobą a "ona w moim wieku była jak deseczka" już niejednokrotnie słyszałam że się "osadliłam". Ostatnio boję się przy niej rozbierać z bluzki czy coś, bo jak zobaczy to mi walnie że znowu brzuch mi urósł itp.
Ona nawet efektów diety nie widzi ja potrafię zrzucić 2-3 kg a ona i tak powie mi jak przyjadę do domu, "uuu, ale znowu się chyba trochę zabrałaś w sobie"...

o prosze, skąd ja znam te teksty
moja mama non stop komentuje mój wygląd - tyle, że dla odmiany chyba ma wagę w oczach bo jest albo
"nie jedz tyle, bo masz wystarczająco wielką" lub "mogłabyś trochę zrzucić" ewentualnie "o wyglądasz troszeczkę szczuplej, jak chcesz to możesz"...

chociaż nic nie przebije tekstów mojego wujka człowiek od 3 tygodni jest na diecie, robi sobie dwie kanapki z razowca z serem biały i szczypiorkiem a on i tak swoje o tym jaka to ja jestem wstrętnie gruba..
doszło do tego, że zwyczajnie nie jem tak długo aż wujek naszego domu nie opuści bo nie mam już siły znosić takich komentarzy

apropo choroby
ja przytyłam na hormonach (na a nie od, zaznaczam - wiem, wiem od samych tabletek się nie utyje ale ja dorobiłam się na tym depresji, jedzenia kompulsywnego, miałam totalnie zmienioną osobowość i w ogóle to była ogólna zdrowotno-psychiczna porażka ;/ i zanim w ogóle przyjęłam do siebie, że to ze mną jest coś nie tak a nie że cały świat jest przeciwko mnie to dużo wody upłynęło), pod koniec nie mogłam na nich grama zrzucić mimo diety i ćwiczeń, generalnie poza tym choruję na migrenę i tak: ograniczenie kcal w diecie kończy się u mnie atakiem, jak nie zjem mięsa jakiegoś dnia - atak, i co najgorsze - jak ćwiczę - mam potem tygodniowy pobyt w łóżku ze zwijaniem się z bólu w pakiecie ;/ podsumowując moje odchudzanie się to katorga polegająca na kombinowaniu tak żeby schudnąć a nie wylądować w łóżku ;/

Napisane przez lexie

Masakra Ludzie w ogóle nie mają wyczucia...

U mnie sytuacja jest trochę inna bo odchudzam się wraz z moją mamą, więc ona jest dużym wsparciem, nie czuję się osamotniona z moją dietą...

jak ja Ci zazdroszczę
cóż - moja mam waży dobrze ponad 100kę ale w ogóle to jej nie przeszkadza w czepianiu się mojej wagi (przy czym nie dość, że jestem od niej wyższa to ważę zdecydowania o wiele mniej).. co więcej "ona się odchudzać nie musi bo ona już nie ma po co ale za to ona w moim wieku to były piękna i szczuplutka a nie to co ja".. czasem doda "że twarz to ja mam śliczną po niej tylko tyłek jakiś mało rodzinny"

Napisane przez hihi

Dla mnie olbrzymim wsparciem jest TŻ, który pomagał mi kompletować sprzęt do ćwiczeń, doradzał, pomaga mi gotować, prowadzi razem ze mną aktywny tryb życia. Wiem, że mam w nim oparcie, że pomoże, że jest obok. I całe szczęście, bo jakbym miała sama przez to przechodzić, to byłoby mi znacznie trudniej.

cóż - dla mnie TZ również jest wsparciem, bez niego to chyba nigdy bym nie dała rady z tym wszystkim

Napisane przez iza_wiosenna

ludzie generalnie są beznadziejni :/

połowa moich znajomych wiedziała lub domyślała się, że miałam anoreksję, a gdy zobaczyli mnie po paru miesiącach niewidzenia, gdy z wagi 47 kg przytyłam do jakże wysokiej 54, słyszałam baaardzo dużo niemiłych komentarzy... że wyglądam fajnie powiedziała mi dosłownie garstka osób Było mi strasznie przykro, kiedy gdziekolwiek się pojawiłam, stawałam się sensacją i musiałam znosić teksty typu "jak z taką figurą chcesz wrócić do biegania?", "przez te 1,5 roku raczej wcale się nie ruszałaś, prawda?...widać, masz boczki"
to dla mnie naprawdę niezrozumiałe, nie wyobrażam sobie, że odzywam się w taki sposób do kogokolwiek, że negatywnie wyrażam się o czyimś przytyciu...no kurczę, a już komentarze, że pewnie siedziałam na tyłku i oto efekty, są totalnie żałosne... nie przytyłam przez lenistwo, tylko depresję i bulimię; ludzie nie zdają sobie sprawy, jak dużą moc mogą mieć słowa. ekhm, słowa mogą ranić, słowa mogą leczyć, czasem mogą zabijać. :/

nóż się w kieszeni otwiera, cholera. ://

strasznie to przykre wszystko
ja mam to szczęście, że od znajomych nigdy nie zdarzyło się usłyszeć mi gorzkich słów (nie to co od rodziny ;/) więc chociaż tutaj mam trochę luzu od własnych problemów
bo to musi być straszne.. nie dość, że człowiek sam wie że coś jest nie tak to jeszcze wszędzie, absolutnie na każdy kroku ktoś musi człowiekowi o tym przypominać ;/
ludziom się chyba wydaje, że jak ktoś przytył to pewnie jest ślepy i lustra nie ma więc dla pewności mu trzeba o tym przypominać

[201608251020]

Napisane przez h2o0

Piję pokrzywę jakieś dwa tygodnie i nie miałam wysypu niedoskonałości- czy to wciąż przede mną? Dzięki Twojemu postowi wiem, dlaczego mi się okres spóźnił najbardziej zależy mi na włosach.

Może go nie będziesz miała, jeśli Twój organizm nie potrzebował takiego detoksu mnie zazwyczaj obsypuje, często po tej miesięcznej przerwie też

[awia]

heh, fajny watek.
Ja mam najciezej w pracy gdzie siedze z dziewczynami w jednym pokoju i ciagle slucham, ze jakby one jadly tyle co ja umarlyby z glodu.
ze nie moga patrzec na moje jogurciki etc.
jestem na diecie ale jem rozsadnie, jakis serek wiejski, jogurt naturalny z otrebami, kanapke z ciemnego pieczywka z szynką i warzywkami, kefir, maslanke, etc.

waze bardzo duzo, udalo mi sie poki co schudnąc ok 6 kg (jeden wrocil) do schudniecia zostalo mi jakies...24.
i same pewnie wiecie jak ciezko jest odmawiac ciast, pizz, slodyczy czy chipsow, jak ciezko jest sie zmuszac do ruchu i cwiczen.
ja mam ten problem ze nigdy nie byla, chuda, zawsze najgrubsza w klasie, najciezsza.
nie mam pojecia jak to jest byc szczuplym, to pojecie dla mnie zupelnie abstrakcyjne
o spasieniu sie ogolnie w zyciu nasluchalam od rodziny, obcy ludzie mnie w miare szczedzili, moze dlatego ze uczylam sie byc niewidzialna.

duzo latwiej sie tyje niz chudnie, przynajmniej w moim przypadku, a cholernie ciezko jest walczyc z kilogramami i naraz z sama soba. duza waga przez cale zycie przeklada sie na wlasna samocene, na braki w kontaktach z innymi ludzmi i masakrycznie zjechana psycha.

jest znaczna roznica miedzy byciem szczuplym-utyciem-schudnieciem niz bycie grubym cale zycie i podjecie walki zeby to zmienic.
ja sobie dalam rok od wczoraj, od dnia urodzin, mimo ze na diecie jestem od grudnia.

[wika82]

Awia dasz radę.