Kariera zawodowa i rodzina?

[kraina czarow]

Zastanawiałam się ostatnio nad tym czy jest możliwe godzenie życia zawodowego i rodzinnego. Czy obie rzeczy wzajemnie się nie wykluczają, a może jest możliwe pogodzenia obu tych sfer?
Jakie jest Wasze zdanie?

[coccinellex]

witam !

ja obecnie szukam pracy, miałam teraz 3 miesięczną przerwę bo chciałam więcej czasu poświecić córce i jest super bo mam dla niej dużo czasu no ale brak życia zawodowego doskwiera :///
Chcę mięc swoją pracę i pozadomowe obowiązki...
a jeśli chodzi o pogodzenie pracy i domu, to kiedy pracowałam na pełen etat było ok, ale jak zaczęłam pracować więcej (!) to niestety było źle..
ideałem było by pół etatu, ale sęk w tym, że:
1. cięzko znaleźc taką pracę
2. często nie opłaca się np. jeździc do pracy za pół pensji

[zielona89]

Też się nad tym zawsze zastanawiałam, bo ja nie mogę sobie poradzic z prowadzeniem domu, szkoła (studiuję pedagogikę zaocznie) i pracą (na dwie zmiany). A jak do tego wszystkiego dojdą dzieci to juz chyba w ogóle spac nie będę. Więc stwierdziłam, że sobie to jakos poukładam. Za półtora roku będę miała licencjata, znajde pracę w swoim zawodzie (jak znajde) , więc hop szybciutko zrobie sobie baby. Jak juz trochę podrośnie to oddam babci do pilnowania i dokończe wykształcenie. Będę juz po trzydziestce więc juz będzie tylko z górki... Nie, no żart Znam kobiety które sobie radza ze wszystkim na raz i z praca i studiami i dziećmi. Ja jestem słaba psychicznie i kazdym niepowodzeniem się załamuje. Więc zdaje sobie sprawę, że to będzie dla mnie nie lada wyzwanie pogodzic karierę zawodową i macierzyństwo. Ale po co z góry zakładać, że będzie źle?? Przecież nie jesteśmy same. Mamy rodzinę i ona na pewno nam pomoże, prawda??

[Coma_]

Też mam ten dylemat choć oczywiście dotyczy on przyszłości. Obecnie studiuję i pracuję, ale zegar biologiczny tyka. Poza tym mam wielkie parcie na rozwój osobisty - nie tylko karierę zawodową, ale również na innych polach np. nauki języków, poszerzania horyzontów. Jednocześnie bardzo chcę mieć dziecko, choć mam dopiero 23 lata. Jak to pogodzić? Nie wszyscy mają do pomocy rodzinę - u mnie np. nie wchodzi to w grę... Jeżeli całkowicie poświęcimy się rodzinie, po jakimś czasie zacznie się pojawiać niedosyt... To samo dotyczy poświęcenia się karierze.Wydaje mi się, że najważniejsze to wypracować swojego rodzaju konsensus zaplanować wszystko dokładnie... umówić się z partnerem na podział obowiązków, żeby później nie było niedomówień itp. U mnie problemem jest to, że nie chciałabym oddawać dziecka do żłobka, dopiero do przedszkola... A nie chcę być skazana na 3 letnie siedzenie w domu i "dziurę" w CV jakkolwiek to brzmi.

[mamz]

Moim zdaniem ciężko te dwie sprawy pogodzić, bo albo oddajesz się całym sobą dzieciom i rodzinie albo pracy (albo też olewasz jedno i drugie, no ale nie o tym tu mówimy). Ja przynajmniej nie umiem tych dwóch spraw pogodzić. Pracowałam aczkolwiek krótko, mając małe dziecko i nie wyrabiałam. Chodziłam niewyspana, w pracy tylko patrzyłam na zegarek, nie mogłam się na niczym skupić i uważam, że to było bez sensu. Podziwiam kobiety, które spełniają się zawodowo i nie koliduje im to z życiem rodzinnym. Dla mnie w tym momencie dziecko jest najważniejsze, praca pozostaje zdecydowanie na drugim planie, dlatego pogodzenie tych dwóch interesów wydaje się być niewykonalne.

[Martika_]

Napisane przez kraina czarow

Zastanawiałam się ostatnio nad tym czy jest możliwe godzenie życia zawodowego i rodzinnego. Czy obie rzeczy wzajemnie się nie wykluczają, a może jest możliwe pogodzenia obu tych sfer?
Jakie jest Wasze zdanie?

Na pewno się nie wyklucza, bo osobiście nie znam żadnej kobiety, która tylko i wyłącznie poświęciła się dzieciom. Wszystkie pracują i jakoś tam sobie wszystko układają. Jak to robią? Tego jeszcze nie wiem

Najlepiej jest mieć elastyczną pracę, z nieregularnymi godzinami, ale o takiej większość może tylko pomarzyć Teraz bardzo doceniam zawód mojej mamy - jest nauczycielką i pamiętam, że sporo czasu ze mną spędzała, do tego ferie, wakacje, przerwy świąteczne - wychowywała mnie sama, ale naprawdę mogę powiedzieć, że to faktycznie ona mnie wychowywała. Nie wiem jak sobie radzą kobiety, spędzające 8 h w pracy i jeszcze np. dojeżdżające

Napisane przez Coma_

Też mam ten dylemat choć oczywiście dotyczy on przyszłości. Obecnie studiuję i pracuję, ale zegar biologiczny tyka. Poza tym mam wielkie parcie na rozwój osobisty - nie tylko karierę zawodową, ale również na innych polach np. nauki języków, poszerzania horyzontów. Jednocześnie bardzo chcę mieć dziecko, choć mam dopiero 23 lata. Jak to pogodzić? Nie wszyscy mają do pomocy rodzinę - u mnie np. nie wchodzi to w grę... Jeżeli całkowicie poświęcimy się rodzinie, po jakimś czasie zacznie się pojawiać niedosyt... To samo dotyczy poświęcenia się karierze.Wydaje mi się, że najważniejsze to wypracować swojego rodzaju konsensus zaplanować wszystko dokładnie... umówić się z partnerem na podział obowiązków, żeby później nie było niedomówień itp. U mnie problemem jest to, że nie chciałabym oddawać dziecka do żłobka, dopiero do przedszkola... A nie chcę być skazana na 3 letnie siedzenie w domu i "dziurę" w CV jakkolwiek to brzmi.

No właśnie Mieszkając w dużym mieście, bez pomocnej rodzinki można polegać tylko na opiekunce albo przedszkolu/ szkole/ świetlicy... Zazwyczaj to pierwsze jest drogą imprezą...
I też nie wyobrażam sobie wrócić do pracy po 3 miesiącach macierzyńskiego! Tylko nie wiem jak inaczej to rozwiązać

[paczanga]

Napisane przez Martika_

I też nie wyobrażam sobie wrócić do pracy po 3 miesiącach macierzyńskiego! Tylko nie wiem jak inaczej to rozwiązać

Nikt Cię nie przyjmie do pracy po trzech miesiącach macierzyńskiego. Jako rozwiązanie proponuję wykorzystać cały przysługujący urlop, dodatkowo urlop wychowawczy i powrót do pracy na tym urlopie na pół etatu.

[maharet1092]

Ja mam taki problem, że nawet mając stałą pracę i stałe dochody to nie mogłabym mieć dziecka, bo u mnie nie ma żłobka,a jak teściowa pójdzie na emeryturę to będę muiała już 36 lat i nie wiem czy nie za późno.A na nianię to trzeba ze 2 tys zarabiać (z tysiąc sama niania plus dojazdy do pracy,no i jeszcze coś musi zostać by praca w takim przypadku miała sens).Chyba nie zostanę matką w tym życiu

[mamz]

Napisane przez maharet1092

Ja mam taki problem, że nawet mając stałą pracę i stałe dochody to nie mogłabym mieć dziecka, bo u mnie nie ma żłobka,a jak teściowa pójdzie na emeryturę to będę muiała już 36 lat i nie wiem czy nie za późno.A na nianię to trzeba ze 2 tys zarabiać (z tysiąc sama niania plus dojazdy do pracy,no i jeszcze coś musi zostać by praca w takim przypadku miała sens).Chyba nie zostanę matką w tym życiu

A nie ma żłobka w sąsiedniej miejscowości, żebyś mogła dziecko podwozić ? Chociaż wiem że takie rozwiązanie może być mocno uciążliwe Jak radzą sobie kobiety z Twojej miejscowości?

[*misia*]

To ja się wypowiem jako mama. Jest mnóstwo kobiet które sobie jakoś radzą, mając nienormowany czas pracy pracując na pół etatu czy mając dobrze prosperującą własną działalność, ale moim zdaniem wiele zależy od kobiety i od niestety innych związanych z tym osób czyli zarówno ojca dziecka, babć, niani i od samego pracodawcy. Myślę, ze bez pomocy nie da się tego sprawnie i tak by mieć spokojną głowę pogodzić.
W moim przypadku było tak, że postanowiłam posiedzieć z synkiem do roku, by w tym najważniejszym dla dziecka okresie poświęcić się jemu. Niestety później gdy ja chciałam wrócić do pracy okazało się, że teściowa nie chce podjać się opieki nad Matim (moja mama pracuje wiec też odpadła). Tym sposobem poszlam dalej na wychowawczy, starałam się nie odbierać tego w kategoriach, że jestem gorsza bo nie pracuję, bo uważałam, że wychowywanie dziecka to ważna praca i ten czas który spędzam z synkiem dla niego jest bezcenny. Gdy synek miał 2 latka poszedł do żłobka, planowałam przeczekać wrzesień jako okres adaptacyjny i od października wrócić do pracy, niestety synek trafił do szpitala a później lekarze absulutnie zabronili żłobka przez ok rok. Także mój powrót do pracy spełznął na niczym, dalej siedziałam z synkiem. w czerwcu skończyła mi się umowa, która była umową na czas określony, ja po zakończeniu umowy, zrobiłam sobie kurs kadry, płace i gdy synek we wrześniu ponownie poszedł do żłobka ja rozpoczełam szukanie pracy. (tzn rozpoczęlam w listopadzie ale generalnie już po pójściu synka do żłobka). Pracy jeszcze nie znalazłam, ale jak znajdę wiem, że nie będzie łatwo, niestety dzieci chorują a wtedy bez pomocy babć czy innych osób nie da się funkcjonować, bo niestety nie każdy pracodawca patrzy przychylnym okiem na kobietę która średnio raz na m-c dwa idzie na zwolnienie bo dziecko choruje. Także kończąc mój wywód sądzę, ze wszystko da się pogodzić, ale z pomocą innych osób.

[mamz]

Napisane przez *misia*

Także kończąc mój wywód sądzę, ze wszystko da się pogodzić, ale z pomocą innych osób.

*misia* zgadzam się z Tobą w 100%, że pomoc osób trzecich jest wręcz niezbędna plus do tego życzliwość pracodawcy jeszcze Życzę Ci, żebyś szybko znalazła pracę

[SuavementeBesame]

Napisane przez kraina czarow

Zastanawiałam się ostatnio nad tym czy jest możliwe godzenie życia zawodowego i rodzinnego. Czy obie rzeczy wzajemnie się nie wykluczają, a może jest możliwe pogodzenia obu tych sfer?
Jakie jest Wasze zdanie?

Czy da się pogodzić? zapewne jakoś się da, tylko zawsze to nie do końca będzie To. Chcesz więcej czasu poświęcić dla dziecka? To niestety będzie mniej czasu na pracę, chcesz robić karierę? Niestety kosztem dziecka. Zawsze jest coś za coś, ale czy ktoś mówił, że w życiu będzie łatwo?

Ja boję się mieć dziecko bo boje się, że jak założę swoją działalność a jeśli nie to jak pójdę do pracy [tak czy siak trzeba coś robić] to nie będę mogła poświęcić dużo czasu dla dziecka. Że kiedyś wypomni mi, że to wszytsko Przeze mnie, że za mało czasu mu poświęciłam
Widzę, co stało się z ludźmi, których rodzice ciągle pracowali. Sama pamiętam jak było mi tak strasznie przykro kiedy nie mogłam widywać mamy (choć u mnie to była zupełnie inna sytuacja)...
Teraz to są chyba najcięższe dylematy kobiet.

[*misia*]

Napisane przez mamz

*misia* zgadzam się z Tobą w 100%, że pomoc osób trzecich jest wręcz niezbędna plus do tego życzliwość pracodawcy jeszcze Życzę Ci, żebyś szybko znalazła pracę

oj tak życzliwość pracodawcy jest mega ważna, bo o ile przy pierwszym drugim czy piątym zwolnieniu może nic powie to o tyle później moze sie zacząć buntować zresztą wiele też zależy od stanowiska jeśli ktoś jest w stanie nas chwilowo zastapić to ok, ale gorzej gdy jest to samodzielne stanowisko i wtedy po prostu pracodawcy zależy byśmy wykonywali swoją pracę a nie przebywali na zwolnieniu i robili sobie zaległości w pracy.

Napisane przez SuavementeBesame

Czy da się pogodzić? zapewne jakoś się da, tylko zawsze to nie do końca będzie To. Chcesz więcej czasu poświęcić dla dziecka? To niestety będzie mniej czasu na pracę, chcesz robić karierę? Niestety kosztem dziecka. Zawsze jest coś za coś, ale czy ktoś mówił, że w życiu będzie łatwo?

No właśnie zawsze jest coś kosztem czegoś...

[maharet1092]

Napisane przez mamz

A nie ma żłobka w sąsiedniej miejscowości, żebyś mogła dziecko podwozić ? Chociaż wiem że takie rozwiązanie może być mocno uciążliwe Jak radzą sobie kobiety z Twojej miejscowości?

Jest,ale ok 30 dzieci na jedno miejsce.Bez znajomości praktycznie nie ma szans.Kobiety w moim mieście albo mają babcie, albo biorą wychowawcze o ile mąż dobrze zarabia.No jeszcze jest opcja niani,ale nie liczę na to,że mnie będzie stać zanim bębę za stara na dziecko.

[Juliette88]

Napisane przez SuavementeBesame

Ja boję się mieć dziecko bo boje się, że jak założę swoją działalność a jeśli nie to jak pójdę do pracy [tak czy siak trzeba coś robić] to nie będę mogła poświęcić dużo czasu dla dziecka. Że kiedyś wypomni mi, że to wszytsko Przeze mnie, że za mało czasu mu poświęciłam

Akurat z Twoim pomysłem na własną działalność (kojarzę z innego wątku ) uważam, że nie powinno być problemu pogodzenie życia zawodowego i rodzinnego. To jednak praca głównie weekendami, kiedy dzieckiem mógłby zająć się mąż, albo dziadkowie, plus praca w domu, co mogłabyś robić kiedy dziecko śpi, albo wieczorami, kiedy mąż wróci z pracy. Ja też mam ciche plany na własną firmę i tak to sobie optymistycznie wyobrażam

[*misia*]

Napisane przez maharet1092

Jest,ale ok 30 dzieci na jedno miejsce.Bez znajomości praktycznie nie ma szans.Kobiety w moim mieście albo mają babcie, albo biorą wychowawcze o ile mąż dobrze zarabia.No jeszcze jest opcja niani,ale nie liczę na to,że mnie będzie stać zanim bębę za stara na dziecko.

Ja mieszkam w Łodzi, duże miasto, dużo dzieci niestety mało żłobków, u nas na jedno miejsce też było ok 20 paru dzieci, ale zapisałam synka odpowiednio wczesniej a pozniej chodziłam dowiadywałam sie, byłam jedna z pierwszych po wnioski i dyrektorka widziała, że mi zależy i mimo ze do starszaków tylko przyjeto 10 dzieci zamiast 20 to moje sie dostało. A dyrektorki wczesniej nie znałam wiec nie jest to po znajomości, mysle ze jak sie chce to wszystko mozna załatwić.

[SuavementeBesame]

Napisane przez Juliette88

Akurat z Twoim pomysłem na własną działalność (kojarzę z innego wątku ) uważam, że nie powinno być problemu pogodzenie życia zawodowego i rodzinnego. To jednak praca głównie weekendami, kiedy dzieckiem mógłby zająć się mąż, albo dziadkowie, plus praca w domu, co mogłabyś robić kiedy dziecko śpi, albo wieczorami, kiedy mąż wróci z pracy. Ja też mam ciche plany na własną firmę i tak to sobie optymistycznie wyobrażam

Dlatego też dążę do tego By móc być w domu jak najczęściej, choć przed komputerem będę musiała dużo dużo czasu spędzać .. Już teraz przygotowanie zdjęcia zajmuje ok 2-3 h. A pomnożyć przez np 200-300 zdjęć ze ślubu - ogrom.
No ale, plus że w każdej chwili mogę zrobić przerwę, podejść do dziecka i zobaczyć czy czegoś potrzebuje itp.

[Onnaa88]

ja niestety raczej pomocy nie miała gdyby pojawiło się dziecko,moi rodzice ciężko pracują,a zanim przejdą na emeryturę to ja będę miała 40 lat,więc nikt się dzieckiem nie zajmie,skoro rodzice wychodzą rano do pracy a wracają wieczorem,i w soboty to samo,jeden dzień wolnego mają tylko,druga sprawa,że zanim mnie i TŻ będzie stać na dziecko,to pewnie już będę na nie za stara

[SuavementeBesame]

Napisane przez Onnaa88

ja niestety raczej pomocy nie miała gdyby pojawiło się dziecko,moi rodzice ciężko pracują,a zanim przejdą na emeryturę to ja będę miała 40 lat,więc nikt się dzieckiem nie zajmie,skoro rodzice wychodzą rano do pracy a wracają wieczorem,i w soboty to samo,jeden dzień wolnego mają tylko,druga sprawa,że zanim mnie i TŻ będzie stać na dziecko,to pewnie już będę na nie za stara

Moja mama zawsze mi powtarza, że gdyby każdy patrzył tylko na kasę by mieć dziecko, to one w ogóle by się nie rodziły.
Bo w sumie najdroższe są już większe dzieci niż takie maluszki, no ale z doświadczenia nie wiem, bo sama dzieci nie mam. No ale moja mama zawsze zarabiała marne grosze - mniej niż najniższa krajowa, była sama z dwójką dzieci i wiecie co? miałam naprawde szczęśliwe dzieciństwo chociaż fakt faktem, mama mogła by być trochę więcej w domu i było by wspaniale

[Marcelina92]

Oczywiście, że się da. Ale trzeba mieć w sobie dużo siły i samozaparcia.

[SuavementeBesame]

Napisane przez Marcelina92

Oczywiście, że się da. Ale trzeba mieć w sobie dużo siły i samozaparcia.

Racja, dlatego baaardzo podziwiam moją mamę

[Onnaa88]

Ja z bogatej rodziny nie pochodzę,i właśnie dlatego staram się jakoś wybić z tej biedy,ale ciężko mi to idzie,nie chciałabym żeby moje dzieci właśnie przez to,że nie mogę im zapewnić wszystkiego cierpiały.Dlatego pewnie się na nie nigdy nie zdecyduję.Twoją mamę podziwiam tylko,że kiedyś były inne czasy,moi rodzice mi zawsze powtarzają,że za komuny było lepiej,gdy padła komuna nastała bieda niestety...

[*misia*]

Napisane przez Onnaa88

Ja z bogatej rodziny nie pochodzę,i właśnie dlatego staram się jakoś wybić z tej biedy,ale ciężko mi to idzie,nie chciałabym żeby moje dzieci właśnie przez to,że nie mogę im zapewnić wszystkiego cierpiały.Dlatego pewnie się na nie nigdy nie zdecyduję.Twoją mamę podziwiam tylko,że kiedyś były inne czasy,moi rodzice mi zawsze powtarzają,że za komuny było lepiej,gdy padła komuna nastała bieda niestety...

My też nie jesteśmy jakoś bardzo bogaci, tym bardziej, ze mąż ma pracę głównie sezonową, ale mimo to zdecydowaliśmy się na dziecko i absolutnie tego nie żałujemy. Fakt, że dziecko to jest skarbonka bez dna, ale moim zdaniem nie powinno się wychodzić z założenia, że ponieważ nie jesteśmy extra bogaci to na dziecko się nie zdecydujemy.

[Onnaa88]

Napisane przez *misia*

My też nie jesteśmy jakoś bardzo bogaci, tym bardziej, ze mąż ma pracę głównie sezonową, ale mimo to zdecydowaliśmy się na dziecko i absolutnie tego nie żałujemy. Fakt, że dziecko to jest skarbonka bez dna, ale moim zdaniem nie powinno się wychodzić z założenia, że ponieważ nie jesteśmy extra bogaci to na dziecko się nie zdecydujemy.

oprócz tego,że nie mam pieniędzy na dziecko,jest jeszcze inny powód,mam niski próg bólowy,i chyba przez to nigdy się nie zdecyduje

[SuavementeBesame]

komuna padła kiedy mama zaczęła wychowywać mnie (lżej było jak moja starsza siostra była mała). Klepaliśmy biedę (i w sumie nic się nie zmieniło) ale zawsze razem i zawsze się kochaliśmy. Nasza sytuacja tylko zbliżała Nas do siebie bo w trójkę wiedziałyśmy, że musimy się wspierać.
Oczywiście było mi przykro, że nie mogę jeździć na wycieczki, że po szkole nie mogłam chodzić na orangade z koleżankami ale mimo tego wszystkiego, nie chciałabym się urodzić w innej rodzinie bo moja mama jest wyjątkowa

[maharet1092]

Napisane przez *misia*

Ja mieszkam w Łodzi, duże miasto, dużo dzieci niestety mało żłobków, u nas na jedno miejsce też było ok 20 paru dzieci, ale zapisałam synka odpowiednio wczesniej a pozniej chodziłam dowiadywałam sie, byłam jedna z pierwszych po wnioski i dyrektorka widziała, że mi zależy i mimo ze do starszaków tylko przyjeto 10 dzieci zamiast 20 to moje sie dostało. A dyrektorki wczesniej nie znałam wiec nie jest to po znajomości, mysle ze jak sie chce to wszystko mozna załatwić.

No ja jestem z małego miasta i jeden żłobek obsługuje 2 inne miasta i okoliczne wsie.Z tego co zrozumiałam dziecko poszło do żłobka jak miało 2 latka.Takiego półrocznego malucha bardzo cieżko wcisnąć i niechętnie przyjmują(już nie mówiąc o tym,że trzeba chyba zacząć załatwiać zamin się je pocznie).Aktualnie w tym żłobku o którym piszę jest tylko jedno dziecko poniże roku.
Eh najwyżej się azapłodnię in vitro,żyjemy w 21 wieku.No chyba,że będzie nas stać żeby jedno niepracowało.Mi tam na karierze nie zależy.Dla mnie praca jest tylko środniem do zdobywania pieniędzy i szczerze mówiąc chciałabym siedzieć w domu gotować obiadki i wychowywać dziecko.

[mamz]

Napisane przez Onnaa88

Ja z bogatej rodziny nie pochodzę,i właśnie dlatego staram się jakoś wybić z tej biedy,ale ciężko mi to idzie,nie chciałabym żeby moje dzieci właśnie przez to,że nie mogę im zapewnić wszystkiego cierpiały.Dlatego pewnie się na nie nigdy nie zdecyduję.Twoją mamę podziwiam tylko,że kiedyś były inne czasy,moi rodzice mi zawsze powtarzają,że za komuny było lepiej,gdy padła komuna nastała bieda niestety...

E tam lepiej, może tylko w niektórych sprawach, ale jak sobie pomyśle, że dawniej kobiety nie miały tego co my dziś, choćby pampersów dla dzieci, gotowych słoiczków, kaszki ekspresowe, to tylko jak ktoś miał dojścia za granicą pewnie, o mięso trzeba bało walczyć, nie mówiąc o tym, że wszędzie się z tymi dziećmi trzeba było tarabanić w komunikacji zbiorowej, bo kto w tamtych czasach miał samochód. I jakoś sobie dawały radę dzielne matki polki. A już na pewno dzieci nie będą miały Ci za złe, że im wszystkiego nie możesz dać, bo kto może?

Napisane przez Onnaa88

oprócz tego,że nie mam pieniędzy na dziecko,jest jeszcze inny powód,mam niski próg bólowy,i chyba przez to nigdy się nie zdecyduje

Każdy się boi bólu, ale mamy znieczulenia

Napisane przez SuavementeBesame

komuna padła kiedy mama zaczęła wychowywać mnie (lżej było jak moja starsza siostra była mała). Klepaliśmy biedę (i w sumie nic się nie zmieniło) ale zawsze razem i zawsze się kochaliśmy. Nasza sytuacja tylko zbliżała Nas do siebie bo w trójkę wiedziałyśmy, że musimy się wspierać.
Oczywiście było mi przykro, że nie mogę jeździć na wycieczki, że po szkole nie mogłam chodzić na orangade z koleżankami ale mimo tego wszystkiego, nie chciałabym się urodzić w innej rodzinie bo moja mama jest wyjątkowa

I bardzo dobrze, brawo dla Twojej mamy i dla Ciebie

Napisane przez maharet1092

No ja jestem z małego miasta i jeden żłobek obsługuje 2 inne miasta i okoliczne wsie.Z tego co zrozumiałam dziecko poszło do żłobka jak miało 2 latka.Takiego półrocznego malucha bardzo cieżko wcisnąć i niechętnie przyjmują(już nie mówiąc o tym,że trzeba chyba zacząć załatwiać zamin się je pocznie).Aktualnie w tym żłobku o którym piszę jest tylko jedno dziecko poniże roku.
Eh najwyżej się azapłodnię in vitro,żyjemy w 21 wieku.No chyba,że będzie nas stać żeby jedno niepracowało.Mi tam na karierze nie zależy.Dla mnie praca jest tylko środniem do zdobywania pieniędzy i szczerze mówiąc chciałabym siedzieć w domu gotować obiadki i wychowywać dziecko.

A co to za różnica czy in vitro, czy naturalnie? Przecież to nie zmieni sytuacji żłobkowo-przedszkolnej w tym chorym kraju?

[maharet1092]

A co to za różnica czy in vitro, czy naturalnie? Przecież to nie zmieni sytuacji żłobkowo-przedszkolnej w tym chorym kraju?

Chodziło mi o to,że mogę mieć już problemy z zajściem w ciążę (z racji wieku) kiedy mama i teściowa przejdą na emeryturę i będą mogły pomóc w wychowaniu dziecka.
I trochę żartowałam

[karolcia2905]

hej dziewczyny
wiem, że to może zły wątek ale podaje link do stronki gdzie wypłacają kase za klikanie w reklamy. Może Wam się przyda a i mi pomoże
http://****************com/pages/ind...refid=karolcia

[natiria]

hej, ja jestem mamą, mój brzdąc ma 11 miesięcy więc zostałam niedawno. Zakładając działalność wiedziałam, że będziemy się starać o bejbi. NIe traktowałam tego tak, że na pewno nie dam rady. Wszystko da się poukładać. Ja mam wspólniczkę i ona była wyrozumiała. Pracowałam do 8 miesiąca, jak miałam gorszy dzień, to pracowałam z domu lub mniej godzin. Jak się maly urodził to pierwszy miesiąc byłam wyłączona, jedynie telefonicznie mogłam się udzielać. Po dwóch miesiącach zaczęłam przejmować pewne rzeczy z firmy, robiłam jak młody spał (a wtedy dziecko śpi dużo) a później wieczorami. Po 6 miesiącach znalazłam opiekunkę i poszłam do pracy na 1/2 etatu i teraz jak ma 11 miesięcy to już na pełen etat.

Moim zdaniem wszystko da się pogodzić. TŻ mi też w miarę pomaga. Ogarniam chałupę w mig (teraz zwłaszcza rano, bo synek budzi się po 6 i musze wstać, a do pracy idę na 9, więc mam chwilę, żeby nastawić pranie, zmywarę itd). Po pracy więc mam z grubsza ogarnięte, więc spędzam czas z synkiem i o 20 idzie spać a ja się zajmuję swoimi sprawami.