Jestem w ciąży, moje pierwsze objawy

[Rzabba]

Ivi napisał(a):
> Jeśli będziesz mieć chwilkę, to napisz jeszcze raz. Wiesz co ja robię? Jak już napiszę, to daję KOPIUJ i potem sprawdzam zanim wyślę. Czasem się zdarzy, że podczas wysyłania mi gdzieś wtrąci posta i uruchamiam nowego, a potem wklejam tekst opcją WKLEJ. I mam gotową kopię poprzedniego To tak dla bezpieczeństwa

Też tak robię ale tym razem tylko schowałam do paska i mi zniknęło całe okienko. Na pewno się nie pomyliłam, bo potem sprawdzałam kilka razy i działo sie to samo.

> Ciekawa jestem Rzabba, jaka była Twoja historia.
Ja brałam pigułki i wczasie i wym czasie trafiła się kuracja silnymi antybiotykami. Akurat wtedy nie było mojego faceta a jak wrócił, to juz czułam sie dobrze i zapomniałam o całej sprawie .
Po jakimś czasie, nagle w ciagu jednego dnia bardzo powiększył mi sie biust, do tego stopnia, że nie mieścił się w staniki, w dodatku był tak wrażliwy, że nie mogłam go dotknąć. Ogólnie czułam sie dobrze, tylko trochę inaczej. Nie było innych dolegliwości tylko taki wewnętrzny spokój i jednocześnie jakaś euforia, nie wiadomo skąd.

CDN

[Monanana]

Śliczne jest to wszystko, co tutaj opisujecie na temat swoich doznan Nigdy
się interesowałam tematem ciąży, postrzegałam ją, również macieżyństwo,
jako ...degradację społeczną. Naprawdę! Koniec pewnego etapu w życiu,
kiedy to żyje się dla siebie i pod swoje zachcianki planuje czas. A tu nagle
trzeba się podporządkować z czasem temu małemu gdy czytam rozne
gadu gadu widzę jednak, jakie to szczęscie, euforia, jak pisala Rzabba
Ivi, ty masz niesamowicie kojący wpływ na ludzi
pozdrawiam Was wszystkie i życzę samego dobrego

[201608040942]

Ivi troche mnie zatkalo ze napisalas 7-8 tygodni czekac jak sie okres zatrzyma. normalnie jak przychodzi czas na okres i go nie ma to jestesm juz w 2-u tygodniowej ciazy. Wedlug wyliczen lekarzy 5 tydzien, oni tak dziwnie licza od ostatniej miesiaczki wliczajac tydzien gdzie mialysmy jeszcze ta miesiaczke.
No ale ja tez sie pochwale. Jestem w 13-tym tygodniu i 2 kilo wiecej na wadze, mam nadzieje ze sie w 15 kilo zmieszcze. Napadow glodu na slodkie lub kwasne czy zagryzanie kwasnych ogorkow czekolada to nie dla mnie. Jak przed ciaza nadal nie lubie slodyczy, po produktach mlecznych mnie mdli i to samo po mojej ukochanej kielbasie. Bylam typowym miesozerca teraz jej tylko mieso do obiadu ale jakos kielbaska mi nie wchodzi i nie lubie juz tlustego jedzenia tez mnie potem mdli.
No ale mialam napisac jak to u mnie bylo. Dzdzie zaczelismy planowac w zeszlym roku w listopadzie a dopiero w czerwcu tego roku klaplo. W dzien miesiaczki mialam typowe objawy miesiaczki ciaglo mnie w dole brzucha piersi nabrzmiale, jedyne dziewne dla mnie bylo ze strasznie mi sie pic chce.Na drugi dzien nadal nic obbadalam sie dokladnie i stwierdzilam ze bola mnie sutki, nie moge sie dotknac nawet mycie sprawia trudnosci. Powiedzialam mezowi ze raczej miesiaczka nie spuzni mi sie dwa dni jak zawsze tylko 9 miesiacy. Na nastepny dzien chcialam zrobic test i maz mial mi kupic jeden w aptece jak bedzie wracal z pracy - nie kupil bylam taka zla na niego. On mi kazal czekac bo to krutki czas jeste a ja sie uparlam ze jestem w ciazy, ze tak bardzo chce byc i sobie ta ciaze uroilam. No to ja mu na to ze ja jestem i ma mi glupot nie gadac bo ja to czuje. W nastepny dzien bylismy u naszych znajomych . Ta znajoma miala testy ze szpitala i dla mi pare po powrocie zrobilam test tak dla formalnosci zeby udowodnic tym wszystkim niedowiarkom. Test wyszedl pozytywny. Acha jeszcze jeden objaw mialam nie umialam usiedziec na jednym miejscu takiego powera dostalam ze szok a ja typowy kanapowiec jestem hihihihi. Termin u lekarza milama 2 tygdonie pozniej, wiec bylam juz w 7 tygodniu. Lakarka zrobila mi USG potwierdzila ciaze pokazala gdzie bije serduszko, zrobila inne badania na raka czyjki nacicy i tym podobne, pobranie krwi. Kazdy sie dziwil ze nie jestem zmeczona ze nie mam napadow glodu ze mnie nie mdli i nie wymiotuje, zaczelo sie to na drugi dzien po wizycie u lakarza. Chcialam wiecej bialak jesci bop dzicia potrzebuje i niestety mdli mnie po mlecznych produktach. Zaczelam sie robic wrazliwa na zapachy ale tylko w kosmetykach , gotowac moge wszystko na jedzienie mnie nie mdl tylko te perfumowane kosmetyki , troche mi sie to juz uspokoilo ale sa moje ukochane zele pod prysznic ktore mi nadal smierdza wiec zuzyje je po ciazy. Po wizycie u lakarza zaczelam czuc zmeczenie cale dnie przelezalam na kanapie i nie daj boze zebym ruszyla noga bylam taka zmeczona jakbym tone wegla przezucila. teraz juz mi moja i pomalu robie sie aktywna. Brzuch mam jeszcze maly wiec korzystam bo lubie na brzuchu spac wiec poki jeszcze moge to spie hihihih.

[asinek]

Pieknie sie ten watek rozwija ... Dziekuje dziewczyny

Wiele kobiet wie bardzo wczesnie ze jest w ciazy. Ja tez wiedzialam przy pierwszej po dwoch tygodniach, przy ostaniej - OD RAZU . Objawow fizycznych nie mialam (za to potem przez cala ciaze ) ale psychiczne - taki spokoj wielki i takie wewnetrzne cieplo.

[Rzabba]

To może dokończę, bo musiałam wyjść.
Owszem, te uczucia towarzyszyły mi ale nie wiązałam tego z ciążą. Nawet w którymś momencie szef przyjrzał mi się i zapytał czy nie jestem w ciąży. Zaprzeczyłam, bo wydawało mi sie to niemożliwe, bo jak? przecież brałam pigułki.
Aż którejś nocy przyśniło mi się, że rodzę dziecko. Sen był bardzo realistyczny, łącznie z bolesnymi skurczami. Dziecko które mi sie przyśniło było maciupeńkie.
Kiedy się obudziłam, wiedziałam już o co chodzi. Niestety kiedy wstałam po prostu chlupnęło ze mnie.
Mogłabym to uznać za trochę spóźniony i baaaardzo obfity okres ale było to kałuża krwi a nie zwykłe krwawienie. Zresztą w czasie brania pigułek okres zaczynał mi sie zawsze 1-2 dniowym plamieniem i był bardzo lekki.
Jakoś nie pomyślałam wtedy, żeby pojść do lekarza, bo już nie było z czym. Akurat to były 3 dni wolne, więc większość przeleżałam w domku a potem poszłam normalnie do pracy.
Do lekarza trafiłam po ok 3 tychodniach z lekkim stanem zapalnym. Rozmawiałam z nim na ten temat i powiedział, że po takim czasie już się nie da nic stwierdzić, ze dużo kobiet przechodzi przez coś takiego nawet o tym nie wiedząc. Powiedział też, że nie wie jak to sie dzieje ale czesć kobiet praktycznie od poczatku wie że jest w ciaży, choć nie ma objawów.

Jak to przyjęłam? Uznałam że tak miało być. Brałam wtedy dużo leków więc i tak bałabym sie czy dziecko będzie zdrowe. Najbardziej bolało mnie to, że nie miałam się komu wygadać. Mój facet myśląc, że tak bedzie lepiej zachowywał sie tak, jakby tematu nie było. A ja pragnęłam tylko żeby mi powiedział, że tak miało być, że będzie dobrze, pogadać o tym i zamknąć temat.
I stało się jeszcze coś. Tak jak wcześniej bardzo pragnęłam mieć dziecko, choć decyzję odłożyliśmy na czas, kiedy będą warunki i kiedy sie w miarę podleczę, tak od tego momentu mi przeszło kompletnie.
Nie wiem czy to uczucie jeszcze kiedyś we mnie wykiełkuje. Rozsądek podpowiada, że zegar biologiczny tyka.
Z drugiej strony - paradoksalnie od 2 lat nie stosuję żadnej antykoncepcji. Jakoś wewnętrznie czuję, że to sie już skończyło. Ale co ma być to będzie.
Jeśli mam mieć dziecko, to będę miała, nie ważne czy swoje, czy adoptowane.

Trzymaj sie Ivi wierzę, że już niedługo urodzisz ślicznego i zdrowego dzidziusia

[asinek]

rzabba napisał(a):
>
> Jak to przyjęłam? Uznałam że tak miało być. Brałam wtedy dużo leków więc i tak bałabym sie czy dziecko będzie zdrowe. Najbardziej bolało mnie to, że nie miałam się komu wygadać. Mój facet myśląc, że tak bedzie lepiej zachowywał sie tak, jakby tematu nie było. A ja pragnęłam tylko żeby mi powiedział, że tak miało być, że będzie dobrze, pogadać o tym i zamknąć temat.

Rzabbo, faceci chyba generalnie nie umieja podejsc do takich historii. ... trudno mi o tym pisac tak publicznie. Moj maz generalnie w podobnej jak Twoja czy Ivi sytuacji nie umial mnie pocieszyc ani ... owszem, dla niego to tez byl szok, bo za pierwszym razem wszystko pooooszlo tak superowo. Ale poza tym ze ja sie zle czulam psychicznie - raczej podejscie typu "probujemy dalej". Przynajmniej na zewnatrz. Co w srodku, moglam sie tylko domyslac.

Zycze Ci odwagi. Zakladam ze przy pierwszej ciazy takie przezycie jak Twoje jest cholernie traumatyczne....

[Rzabba]

asinek napisał(a):

> Rzabbo, faceci chyba generalnie nie umieja podejsc do takich historii. ... trudno mi o tym pisac tak publicznie. Moj maz generalnie w podobnej jak Twoja czy Ivi sytuacji nie umial mnie pocieszyc ani ... owszem, dla niego to tez byl szok, bo za pierwszym razem wszystko pooooszlo tak superowo. Ale poza tym ze ja sie zle czulam psychicznie - raczej podejscie typu "probujemy dalej". Przynajmniej na zewnatrz. Co w srodku, moglam sie tylko domyslac.

Ja wiem, że faceci tacy są i nie mam do niego pretensji. Nie z mienia to jednak faktu, że w tym momencie potrzebowałam wygadać się, wypłakać na ramieniu oraz kilku ciepłych słów a obiłam sie o mur.
Wiem, to ja pierwsza powiedziałam, że "tak miało być", a potem oboje udawaliśmy, że jesteśmy twardzi. Kilka razy próbowałam zacząć temat ale bez rezultatu.

[asinek]

pewnie, trudno miec pretensje. Kwestia wychowania w wierze ze chlopaki nie placza itepe.
Poza tym oni nie czuja sie inaczej gdy my jesesmy w ciazy. I tak de facto odpowiedzialnosc zaczynaja pojmowac dopiero po narodzinach potomka ...

[Twitty]

moni napisał(a):
> Ivi troche mnie zatkalo ze napisalas 7-8 tygodni czekac jak sie okres zatrzyma. normalnie jak przychodzi czas na okres i go nie ma to jestesm juz w 2-u tygodniowej ciazy. Wedlug wyliczen lekarzy 5 tydzien, oni tak dziwnie licza od ostatniej miesiaczki wliczajac tydzien gdzie mialysmy jeszcze ta miesiaczke.


Chyba faktycznie niejasno się wyraziłam. Chodziło mi raczej o czekanie do 6 tygodnia licząc od pierwszego dnia ostatniej miesiączki, czyli tak, jak to liczą ginekolodzy. Oni dodają jakieś 2 tygodnie. I nie chodzi tu o to, że test nie wyjdzie (chociaż mnie wcześniej nie wyszedł, nie licząc tej baaardzo bledziutkiej kreski na teście domowym) tylko o to, żeby wcześniej nie robić sobie nadziei, że wyszedł, a potem nagle dostanę okres. Jeśli spóźnia się już 5-7 dni, to zawsze jest większe prawdopodobieństwo.
Ja nawet jak dostałam ten nieszczęsny okres, to dalej miałam wszystkie objawy ciążowe. Dlatego pomyślałam, że to było jakieś krwawienie implantacyjne (bo było znacznie mniej obfite od mojej normalnej miesiączki). Ale jednak, pomimo pozytywnego testu krwi, już nie byłam w ciąży
Moni, życzę Ci wszystkiego, co najlepsze. Dbaj o siebie i maleństwo

[Twitty]

Ja napisał(a):
>
> Śliczne jest to wszystko, co tutaj opisujecie na temat swoich doznan Nigdy
> się interesowałam tematem ciąży, postrzegałam ją, również macieżyństwo,
> jako ...degradację społeczną. Naprawdę! Koniec pewnego etapu w życiu,
> kiedy to żyje się dla siebie i pod swoje zachcianki planuje czas. A tu nagle
> trzeba się podporządkować z czasem temu małemu gdy czytam rozne
> gadu gadu widzę jednak, jakie to szczęscie, euforia, jak pisala Rzabba
> Ivi, ty masz niesamowicie kojący wpływ na ludzi
> pozdrawiam Was wszystkie i życzę samego dobrego


Wiesz, ja też tak dokładnie myślałam jak Ty. Dziecko stanowiło dla mnie tylko piętrzącą się górę problemów. Nie wiem, czy właśnie tak miało być, ale z pewnością po tym wydarzeniu zmieniłam całkowicie pogląd na tę sprawę. I to nie w jakiś sztuczny, wykalkulowany sposób, ale ja po prostu zapragnęłam dziecka! To totalna zmiana zapatrywań. Jak pomyślę, że gdybym utrzymała tę ciążę, to już w kwietniu miałabym w swoim mieszkaniu ślicznego małego brzdąca, to robi mi się ciepło na sercu. Ale czuję też strach...Strach, że się długo nie uda, albo, że spotka mnie ponownie to, co teraz
Mój mąż jest wspaniały. Co do tematu pocieszania przez facetów, to nie mogę absolutnie narzekać. Zresztą on zawsze miał taki charakter, że potrafił mnie zrozumieć i tchnąć we mnie szczyptę optymizmu. Takiego właśnie męża szukałam i miałam szczęście. Kocham go nad życie

Dziękuję Wam wszystkim za ciepłe słowa pocieszenia. Staram się wychodzić na prostą, a dzięki mojej całej rodzinie i Wam Wizażanki jest mi znacznie lżej

Pozdrawiam

[Twitty]

rzabba napisał(a):
> To może dokończę, bo musiałam wyjść.
> Owszem, te uczucia towarzyszyły mi ale nie wiązałam tego z ciążą. Nawet w którymś momencie szef przyjrzał mi się i zapytał czy nie jestem w ciąży. Zaprzeczyłam, bo wydawało mi sie to niemożliwe, bo jak? przecież brałam pigułki.
> Aż którejś nocy przyśniło mi się, że rodzę dziecko. Sen był bardzo realistyczny, łącznie z bolesnymi skurczami. Dziecko które mi sie przyśniło było maciupeńkie.
> Kiedy się obudziłam, wiedziałam już o co chodzi. Niestety kiedy wstałam po prostu chlupnęło ze mnie.
> Mogłabym to uznać za trochę spóźniony i baaaardzo obfity okres ale było to kałuża krwi a nie zwykłe krwawienie. Zresztą w czasie brania pigułek okres zaczynał mi sie zawsze 1-2 dniowym plamieniem i był bardzo lekki.
> Jakoś nie pomyślałam wtedy, żeby pojść do lekarza, bo już nie było z czym. Akurat to były 3 dni wolne, więc większość przeleżałam w domku a potem poszłam normalnie do pracy.
> Do lekarza trafiłam po ok 3 tychodniach z lekkim stanem zapalnym. Rozmawiałam z nim na ten temat i powiedział, że po takim czasie już się nie da nic stwierdzić, ze dużo kobiet przechodzi przez coś takiego nawet o tym nie wiedząc. Powiedział też, że nie wie jak to sie dzieje ale czesć kobiet praktycznie od poczatku wie że jest w ciaży, choć nie ma objawów.
>
> Jak to przyjęłam? Uznałam że tak miało być. Brałam wtedy dużo leków więc i tak bałabym sie czy dziecko będzie zdrowe. Najbardziej bolało mnie to, że nie miałam się komu wygadać. Mój facet myśląc, że tak bedzie lepiej zachowywał sie tak, jakby tematu nie było. A ja pragnęłam tylko żeby mi powiedział, że tak miało być, że będzie dobrze, pogadać o tym i zamknąć temat.
> I stało się jeszcze coś. Tak jak wcześniej bardzo pragnęłam mieć dziecko, choć decyzję odłożyliśmy na czas, kiedy będą warunki i kiedy sie w miarę podleczę, tak od tego momentu mi przeszło kompletnie.
> Nie wiem czy to uczucie jeszcze kiedyś we mnie wykiełkuje. Rozsądek podpowiada, że zegar biologiczny tyka.
> Z drugiej strony - paradoksalnie od 2 lat nie stosuję żadnej antykoncepcji. Jakoś wewnętrznie czuję, że to sie już skończyło. Ale co ma być to będzie.
> Jeśli mam mieć dziecko, to będę miała, nie ważne czy swoje, czy adoptowane.
>
> Trzymaj sie Ivi wierzę, że już niedługo urodzisz ślicznego i zdrowego dzidziusia

Twoja historia jest faktycznie bardzo podobna do mojej. Smutna, ale myślę, że to jeszcze nie jest jej zakończenie Bo ja też wierzę, że urodzisz Rzabbo ślicznego brzdąca, który da Ci mnóstwo radości i szczęścia To co, próbujemy na maxa? Ja mogę się starać za 2 miesiące, jak moje hormony nieco się ustawią Co byś powiedziała na nasze dwa małe dzieciaczki urodzone w tym samym miesiącu?

[Monanana]

Ivi, zrobiłam test. Dwie wyraźnie kreski jak nic. W poniedziałek idę do
lekarza. Moje objawy to kompletny brak apetytu i straszne osłabienie.
Zamiast się cieszyć, to się zamartwiam - czy wszystko będzie dobrze
przebiegać i czy maleństwo będzie zdrowe...
Źyczę cudnego bobaska, nie teraz, to next time na pewno!

[Twitty]

Ja napisał(a):
>
> Ivi, zrobiłam test. Dwie wyraźnie kreski jak nic. W poniedziałek idę do
> lekarza. Moje objawy to kompletny brak apetytu i straszne osłabienie.
> Zamiast się cieszyć, to się zamartwiam - czy wszystko będzie dobrze
> przebiegać i czy maleństwo będzie zdrowe...
> Źyczę cudnego bobaska, nie teraz, to next time na pewno!


Cieszę się bardzo Dobrze się zapowiada, więc nie denerwuj się. Jeśli w moczu wyszły tak wyraźne kreski, to znaczy, że stężenie beta HCG jest dość wysokie (bo w moczu wychodzi później niż we krwi). W poniedziałek zrób sobie rano test krwi na poziom tego hormonu, albo powtórz test domowy z moczu. I staraj się dużo wypoczywać. Ja też byłam wtedy wyczerpana fizycznie i prawie nic nie jadłam. Do tego miałam mdłości, więc najlepszym lekarstwem był sen
Bądź dobrej myśli i przede wszystkim informuj nas tutaj na bieżąco co i jak. Koniecznie

Pozdrawiam cieplutko

[Rzabba]

Ivi napisał(a):
> Co byś powiedziała na nasze dwa małe dzieciaczki urodzone w tym samym miesiącu?

Dorwałam pewnien kalkulator na Interii. Wyszło mi, że jajeczkowanie będę miała 10 października. Jeśli wiec zmajstrowalibyśmy bobasa w naszą 12 rocznicę, to termin porodu wychodzi 3 lipca, czyli dokładnie w Jego imieniny
Zaczynam sie nad tym zastanawiać
Ale tak szczerze mówiąc nie widzę dużych szans. Ostatnio kilka razy trafiliśmy w moje jajeczkowanie ( w 90% wiem kiedy mam) i nic
Spróbować zawsze można
Mnie do grzechu nie trzeba namawiać

[brunhi]

Rzeczywiście mala-czarna byla bardzo dzielna, ale skoro boisz sie bolu, to nie musisz wykluczać znieczulenia. Najlepiej się chyba nastawić tak, że decyzję podejmie się w trakcie porodu, szczególnie jeśli to pierwsze dziecko. Zapewne znieczulenie ma swoje złe strony (chociaż ja akurat znam tylko dobre), ale z kolei kobieta zmęczona bólem może mało sprawnie przeć, co też nie jest dla dziecka korzystne.
Tak więc chyba banalne stwierdzenie, że odczuwanie bólu porodowego to bardzo indywidualna sprawa najwłaścieiej oddaje sytuacje.
A co do oksytocyny, to dlaczego mialaby to byc trucizna? Przeciez taki hormon wytwarza ludzki organizm.

[Twitty]

rzabba napisał(a):
> Spróbować zawsze można
> Mnie do grzechu nie trzeba namawiać


I to mi się podoba Myślę, że dane Ci było pogrzeszyć troszkę bez konsekwencji, a teraz przyjdzie czas na "kinder niespodziankę" Październik jest OK. Zaczyna się zimno robić, człowiek chce się do kogoś przytulić...eee tego no, wiadomo jak to jest Chociaż gdyby mnie się udało w listopadzie, to jest szansa na poród w moją rocznicę ślubu (a tym samym w moje urodziny), bądź w urodziny mojego męża ( 10 - 14 sierpień) Najwyżej będziemy mieć miesiąc odchylenia (w granicach błędu )
Przez 2 miesiące mamy więc czas na wszystkie badanka, zażywanie kwasu foliowego i wyciszenie psychiczne. A potem do pracy!

[Twitty]

Nie analizuję tego teraz aż tak dogłębnie. Dla mnie kobiety rodzące naturalnie to prawdziwe bohaterki! Trzeba tę kwestię pozostawić narazie w spokoju i postarać się najpierw o zdrową ciążę. Ja tak po prostu od zawsze mam tendencję do wyprzedzania faktów Ale już się poprawiam: najpierw ciąża, a potem pomyślę, co dalej

[Kamilanet]

Ale zazdroszę kobietom w ciąży...

Próbujemy już jakieś pół roku, (tzn nie zabezpieczamy się) chyba będę musiała pójść do ginekologa i porobić sobie badania. hmmm.. tak ztobię.. może coś ze mną jest nie tak.

[monic]

My też z mężem planowaliśmy dzidziusia, więc wnikliwie się obserwowałam. Pierwsze 4 tygodnie to przede wszystkim ból piersi, jak przed okresem, poza tym byłam bardzo senna, nagle przestała mi smakować kawa i miałam ogromny apetyt na kiszoną kapustę. I te objawy miałam zanim zrobiłam test ciążowy! Przez kolejne miesiące miałam paskudne mdłości, wymiotowałam każdego dnia, kilka tygodni musiałam przeleżeć w domciu, bo ciąża była zagrożona. Na szczęście w szóstym miesiącu wszystko się ustabilizowało. Co prawda puchły mi nogi (a lato jeszcze temu sprzyjało) i musiałam regularnie połykać nospę, ale poza tym czułam się wyśmienicie. Na 2 tygodnie przed planowanym terminem porodu wybrałam się jeszcze na zajęcia na studiach (200 km), a dzień przed porodem byłam w pracy. Do dzisiaj jak patrzę na naszego synka (ma prawie 2 lata) myślę jaki to cud, że się we mnie rozwijał i że go urodziłam!

[Monanana]

Monic, pierwszy raz jestem w ciąży, planowanej, ale dopiero w przyszłym
roku! , w tym mam jeszcze do napisania pracę magisterską Tak to u nas
było, ze z powodów zdrowotnych nie moglam brac pigulek i po prostu
"uprzedzałam" w te dni. Kiedy "stalo sie", postanowilismy z narzeczonym (bo
slub tez mial byc w przyszlym roku, w czerwcu!), że nie będziemy brali
postinoru, co ma byc to bedzie (ciekawe, co bedzie lubie, gdy On uzywa
liczby mnogiej, teraz mowi, ze jestesmy w ciazy)
Objawy mam takie same jak Twoje! Zaczelam jednak czuc cokolwiek dopiero
w czwartym tygodniu, pewnosci, co do swojego stanu nabralam dopiero dzis
rano. W pracy nie mogę skupić się na niczym, tu nikt nic jeszcze nie wie,
zamiast pisac teksty, ja sledze matczyno - ciezarne gadu gadu
Mam nadzieje, ze wszystko przebiegnie u mnie rownie szczesliwie jak u
Ciebie. Zdrowia malemu menowi zycze.
M.

[Monanana]

Kamilanet!
Nie starajcie sie wcale tylko zyjcie jak nieswiadomi Ewa z Adamem, a ciąza
pojawi sie z pewnoscią. Wedlug mojej sondy wsrod znajomych myslenie o
tym jak w trakcie tych dni nie sprzyja, znam parę (siostra mojej matki ze
swoim drugim mezem), ktora dopiero jak "spasowala", i rozwazala adopcje,
to ...pojawilo sie to, na co czekali.
Podobno polową sukcesu jest tez urlop, wyjazd w urocze miejsce, wygodne
lozko w przytulnym hotelu...Tak bylo w moim przypadku

[monic]

Życzę powodzenia, napisz co powiedział lekarz. Nie przejmuj się pracą magisterską. Ja ze swoim mężem i synkiem jeździłam na zjazdy (Michaś miał wtedy 2 miesiące i karmiłam go co 2 - 3 godziny piersią). Na szczęście miałam wyrozumiałych wykładowców i większość zajęć mogłam sobie odpuścić. Na piątym roku to już prawie studiowałam eksternistycznieSesję szczęśliwie zaliczyłam a i w terminie obroniłam pracę magisterską. Ani przez moment nie żałowałam, że tak się wszystko potoczyło.

[Monanana]

Wizyta u lekarza - termin dopiero 25.08, 17.40
Dziękuję za Twoją odpowiedź, jestem mocno przerażona całą sytuacją, z
jednej strony zachwycona cudem - wg książek małemu pod koniec 2 m-ca
już bije serduszko! , a z drugiej strony niepokój taki, że często labo płaczę
albo się awanturuję - oczywiście reakcja nie jest w większości przypadków
ani trochę uzasadniona..
pozdrawiam
M.

[201608040942]

Ja, serduszko bije juz wczesniej. Ja pierwszy raz bylam u loekarza to bylam w 7 tygodniu, wedlug obliczen lekarzy naprawde to byl 4 tydzien i moja lekarka zrobila USG i pokazala mi gdzie mam patrzec i zobaczylam jak cos pulsuje, to bylo serduszko mojego maluszka, teraz ma juz cale cialko o bardzo ladnie to widac na zdjeciu , az sie wierzyc nie chce ze jak ma miesiac to ma wielkosc ok 1 cm , nic nie widac a jak ma 3 miesiace to jest juz 8 cm i wszystko wodac a 4 mierzy ok 17 cm i tak co miesiac rosnie coraz szybciej

[Monanana]

"cmok"

[Monanana]

przepraszam za poprzednią odpowiedź!
chciałam się uśmiechnąć i cmoknąć Cię w policzek, skorzystałam ze
słownika ikonek poniżej i zobacz, co wyszło!
pozdrawiam
M.

[mala-czarna]

Uff, Twitty, ściskam Cię z całych sił.
Tak sobie czytam i przypomina mi się zeszły rok - tak jak Ty miałam jedno poronienie biochemiczne - mój organizm sam pozbył się "wadliwego" płodu a ja aż wiłam się z bólu i myślałam, że to taki okropnie bolący i obfity okres... Cóż, pocieszę Cię - 4 miesiące później zagnieździł się w moim brzuchu Antoś.
Tak więc głowa do góry, grunt to się nie poddawać, ale i nie myśleć o ciąży ustawicznie - naprawdę pomaga.

[mala-czarna]

Ivi napisał(a):
> Dlatego zasugerowałam Ci, żebyś zaczekała, gdyż tak jak sama zauważyłaś, poczucie straty towarzyszy kobiecie w ciąży nawet na tak wczesnym etapie poronienia. Najlepiej mają te, które nie odczuwają żadnych zmian do np. 7 - 8 tygodnia ciąży, kiedy już zatrzyma się miesiączka i praktycznie wszystko jest z reguły jasne.

Najgorsze jest to, że duży odstek ciąż (dokładnie nie pamiętam, ale około 15-20%? ) kończy się poronieniem i to wczesnym a kobiety często nie są nawet świadome, że były w ciąży. A jeszcze gorsze jest to, że owo poronienie grazi aż do 3-4 miesiąca.
W ciągu ostatniego roku spotkało to 3 moje koleżanki.
Przerażające - wszyscy się cieszą, dziewczyny chodzą w skowronkach, zaczynają kupować rzeczy dla dziecka, czytają książki na temat ciąży, wszystkim opowiadają o każdej najmniejszej zmianie czy odczuciu i nagle - bach!
Aż mi się płakac chciało, gdy w marcu mój kolega uszczęśliwiony opowiadał mi, że już niecałe 3 miesiące po mnie zostanie po raz drugi ojcem. Opowiadał, jak jego żona znosi drugą ciążę, jak bardzo się z niej cieszą etc. A ja wtedy po cichutku pomyślałam, że wiele dziewczyn nawet przed rodziną ukrywa ten fakt aż do 4 miesiąca bojąc się późniejszego ewentualnego wyjaśniania wszystkich dookoła, dlaczego im się brzuch nie powiększa.
I nigdy już tak nie pomyślę - następnego dnia rano odwiózł żonę na czyszczenie do szpitala, bo poroniła w nocy...
WIem, że to nie moja wina, bo ja im zresztą bardzo dobrze życzyłam, ale jakieś takie głupie uczucie pozostało...

[Twitty]

mala-czarna napisał(a):
> Uff, Twitty, ściskam Cię z całych sił.
> Tak sobie czytam i przypomina mi się zeszły rok - tak jak Ty miałam jedno poronienie biochemiczne - mój organizm sam pozbył się "wadliwego" płodu a ja aż wiłam się z bólu i myślałam, że to taki okropnie bolący i obfity okres... Cóż, pocieszę Cię - 4 miesiące później zagnieździł się w moim brzuchu Antoś.
> Tak więc głowa do góry, grunt to się nie poddawać, ale i nie myśleć o ciąży ustawicznie - naprawdę pomaga.
>


Witaj!

Dziękuję Ci za te słowa otuchy. Bardzo mnie pocieszyłaś tym, co napisałaś. Ogromnie mi przykro, że musiałaś przejść przez takie samo doświadczenie jak moje , ale cudem jest, że masz teraz Twojego ślicznego Antosia, który wszystko Ci wynagradza Bardzo się cieszę i wstąpiła we mnie ogromna nadzieja, że ze mną też tak będzie, że mi się uda...
Ciesz się Syneczkiem i zamieszczaj nowe zdjątka . Przecież maluszki tak szybko się zmieniają Nadal jest do Ciebie tak podobny?

[aga_1984]

Cześć wszystkim!! Wiecie co mam problem. Myśle że jestem w ciąży, ale wszystkie oznaki na niebie i ziemi mówią, ze tak nie jest, jednak z moich piersi wydobywa się jakiś płyn. Robiłam testy ciążowe, nawet badanie krwi i wyszło że nie jestem w ciąży.Byłam też u ginekologa,który stwierdził to samo. Guza piersi też raczej nie mam, bo nic takiego nie wyczulam...Już nie wiem co mam robić.