Strona o grach skierowana do rodziców

[rochelle_]

Dziewczyny, ruszyłam ze stroną skierowaną do rodziców, którzy mają problem i nie rozumieją pasji swoich dzieciaków - gier. Stronka w założeniu ma rozwiewać (bądź potwierdzać) mity, serwować praktyczne porady i pomóc w znalezieniu wspólnego języka z dzieckiem. Pomysł spotkał się z zainteresowaniem niegrających rodziców i otrzymałam już troszke sugestii na temat tego, o czym chcieliby poczytać. Chciałbym i wam zadać takie pytanie, żeby móc zebrać więcej danych. Co dla was jest największym problemem, co budzi lęk, kiedy myślicie o grach, o czym chciałybyście poczytać?

Pozdrawiam i dziękuję za wszelkie sugestie.

[biala17a]

Napisane przez rochelle_

Dziewczyny, ruszyłam ze stroną skierowaną do rodziców, którzy mają problem i nie rozumieją pasji swoich dzieciaków - gier. Stronka w założeniu ma rozwiewać (bądź potwierdzać) mity, serwować praktyczne porady i pomóc w znalezieniu wspólnego języka z dzieckiem. Pomysł spotkał się z zainteresowaniem niegrających rodziców i otrzymałam już troszke sugestii na temat tego, o czym chcieliby poczytać. Chciałbym i wam zadać takie pytanie, żeby móc zebrać więcej danych. Co dla was jest największym problemem, co budzi lęk, kiedy myślicie o grach, o czym chciałybyście poczytać?

Pozdrawiam i dziękuję za wszelkie sugestie.

Najchętniej przeczytałabym wiarygodne artykuły o negatywnych konsekwencjach grania, określeniu gdzie jest granica między rozrywką a uzależnieniem itp. Co mnie przeraża? Ciągłe bycie online, stopniowe eliminowanie innych zainteresowań, nerwowe krążenie po mieszkaniu w oczekiwaniu na ustaloną z rodzicami godzinę grania, powtarzane dialogi (kończ już na dziś - zaraz - czas grania minął - zaraz - proszę wyłączyć komputer - zaraz.... ). Nie mam jeszcze dzieci, piszę w związku z tym co obserwuję w bliższym i dalszym otoczeniu.

[rochelle_]

Dzięki za opinię i obserwację! Każda jest na wagę złota
Temat, który poruszyłaś to zagadnienie, nad którym właśnie pracuję. Bo nie sposób pominąć uzależnienia od gier.
Owszem, przeraża bycie 24/7 online. Ale wyznaczanie sztywnej godziny gry i stawianie gry w pozycji nagrody niestety nie pomaga. Odnosi wręcz odwrotny skutek: dziecko odwala co musi, żeby tylko dorwać się do komputera. A już najbardziej boli, kiedy słyszę, że małolat może pograć, jak przeczyta ileś stron książki. Przecież to nic innego, jak sprowadzenie książki do przykrego obowiązku. Na mnie przymus wywiera skutek odwrotny do zamierzonego.

[biala17a]

Napisane przez rochelle_

Dzięki za opinię i obserwację! Każda jest na wagę złota
Temat, który poruszyłaś to zagadnienie, nad którym właśnie pracuję. Bo nie sposób pominąć uzależnienia od gier.
Owszem, przeraża bycie 24/7 online. Ale wyznaczanie sztywnej godziny gry i stawianie gry w pozycji nagrody niestety nie pomaga. Odnosi wręcz odwrotny skutek: dziecko odwala co musi, żeby tylko dorwać się do komputera. A już najbardziej boli, kiedy słyszę, że małolat może pograć, jak przeczyta ileś stron książki. Przecież to nic innego, jak sprowadzenie książki do przykrego obowiązku. Na mnie przymus wywiera skutek odwrotny do zamierzonego.

No właśnie też zastanawiam się, gdzie jest złoty środek... Znam dzieci, które bez tego zasiądą przed kompem od razu po szkole i kończą wieczorem. I jak tu nie wyznaczać sztywnych godzin? Po drugie wydaje mi się że w starciu z grami inne aktywności przestają być atrakcyjne

[rochelle_]

Napisane przez biala17a

No właśnie też zastanawiam się, gdzie jest złoty środek... Znam dzieci, które bez tego zasiądą przed kompem od razu po szkole i kończą wieczorem. I jak tu nie wyznaczać sztywnych godzin? Po drugie wydaje mi się że w starciu z grami inne aktywności przestają być atrakcyjne

Powiem ci, że u rodziców, którzy sami grają, ten problem również występuje, ale już w dużo mniejszym natężeniu. Wydaje się, że to kwestia tego, jak traktuje się komputer sam w sobie. Znajomi traktują gry i internet jako rozrywkę i narzędzie pracy, nie jako nagrodę czy coś złego. Jednocześnie sami dają przykład (i uważam, że to niezwykle ważne), że gra nie jest jedyną fajną rozrywką. Ich dzieciaki widzą, że rodzice czytają, chodzą do kina i teatru i potrafią o tym rozmawiać. Ich córeczka (12 lat) jest żywo zainteresowana książkami (które często są starociami z dzieciństwa rodziców), bo chce pogadać z mamą czy tatą przy obiedzie. Z mamą gra w Simsy, z tatą w gry familijne w weekendy. 14letni chłopak (z nim już troszkę ciężej) woli gry od zabawy na podwórku, ale jak ojcu uda się zorganizować mecz piłki nożnej na szkolnym boisku, to dzieciak nie ma nic przeciwko - zaprasza kolegów i potrafią się bawić.
Dzisiejsze dzieciaki bardzo szybko się nudzą, oczekują uwagi, ciągłej stymulacji zmysłów i dlatego tak lubią gry (wow, tyle ruszających się obiektów, mogę tym sterować, super sprawa). Ciężki temat, ale te dzieciaki nie są złe, da radę z nich wiele wyciągnąć

[biala17a]

Napisane przez rochelle_

Powiem ci, że u rodziców, którzy sami grają, ten problem również występuje, ale już w dużo mniejszym natężeniu. Wydaje się, że to kwestia tego, jak traktuje się komputer sam w sobie. Znajomi traktują gry i internet jako rozrywkę i narzędzie pracy, nie jako nagrodę czy coś złego. Jednocześnie sami dają przykład (i uważam, że to niezwykle ważne), że gra nie jest jedyną fajną rozrywką. Ich dzieciaki widzą, że rodzice czytają, chodzą do kina i teatru i potrafią o tym rozmawiać. Ich córeczka (12 lat) jest żywo zainteresowana książkami (które często są starociami z dzieciństwa rodziców), bo chce pogadać z mamą czy tatą przy obiedzie. Z mamą gra w Simsy, z tatą w gry familijne w weekendy. 14letni chłopak (z nim już troszkę ciężej) woli gry od zabawy na podwórku, ale jak ojcu uda się zorganizować mecz piłki nożnej na szkolnym boisku, to dzieciak nie ma nic przeciwko - zaprasza kolegów i potrafią się bawić.
Dzisiejsze dzieciaki bardzo szybko się nudzą, oczekują uwagi, ciągłej stymulacji zmysłów i dlatego tak lubią gry (wow, tyle ruszających się obiektów, mogę tym sterować, super sprawa). Ciężki temat, ale te dzieciaki nie są złe, da radę z nich wiele wyciągnąć

No właśnie, nie mieć nic przeciwko i wziąć udział w zorganizowanej przez kogoś rozrywce a mieć inne życie poza grami z własnej inicjatywy to nie to samo Sama się zastanawiam na ile styl życia rodziców wpływa na wciągnięcie dzieci w gry i wydaje mi się że to nie jest taka prosta zależność, że jeśli rodzice mają umiar to dzieci też. Znam dziecko, które owszem pojedzie z rodzinką na wycieczkę rowerową, dopóki jedziemy jest ok, ale jak położyliśmy się na trawie żeby po prostu chwilę się wyłączyć i popatrzeć w niebo po prostu chce wracać do komputera (żeby nie było - nie każę mu się bezrefleksyjnie gapić w chmury, ale jako dziesięciolatek z miasta miałby na takiej wycieczce dużo do oglądania w otoczeniu - gdyby był zainteresowany).

Myślisz, że to przyczyna popularności gier? Naukowcy twierdzą że to raczej skutek