problemy malzenskie

[zwyklajh]

Witam. Jestem kobieta po trzydziestce, mama trzyletniego cudownego synka i zona męża starszego ponad dwadzieścia pięć lat. W tym tkwi caly mój problem.
Kiedy poznałam obecnego męża byłam młoda, miałam zaledwie dwadzieścia lat, studiowalam kierunek,ten sam kierunek, który on skończył, on byl w trakcie rozwodu, z dwojka dzieci, uprawial sport, byl inteligentny, zabawny, strasznie pociągający, błyskotliwy, zakochałam sie jak kazda inna dziewczyna w moim wieku. Rozwód dobiegl konca a nasz związek rozkwitał coraz bardziej, nie bylo czasu na nudę, dużo podróżowaliśmy, kiedy tylko mieliśmy okazję. Nie bylo ani jeden rzeczy na ktora mogłabym narzekać. Po niedlugim czasie wzięliśmy ślub, moje życie bylo jeszcze bardziej kolorowe, on dobrze wiedział, co i jak zrobić, żeby mnie uszczęśliwić. Sielanka skonczyla sie okolo piec lat temu. Z dnia na dzień on tracil ochotę na wszystko, kiedy dopiero jej nabieralam. Coraz częściej zamykał sie w swoim gabinecie, więcej pracowal, miał mniej czasu dla mnie. Potem zaszlam w ciaze, myślałam, ze dziecko na nowo nas do siebie przyciągnie, obudzi, tak się stało, ale na chwile. Teraz Miko ma 3 latka, żeby zobaczyć tatę musi sila wyciągać go z gabinetu, nie ma ochoty ani za zabawe, ani na wspolna bajkę. Seks od porodu jest coraz gorszy a ja coraz bardziej sfrustrowana. Nie wiem skąd mam brać sile na utrzymanie mojego małżeństwa. Coraz częściej mysle o rozwodzie, we boje się zycia w samotnej matki. Jak stanąć na nogi i cieszyć sie życiem? Odbudować relacje miedzy nami? Czy to w ogóle możliwe po tylu latach?

[kalincia]

Napisane przez zwyklajh

Witam. Jestem kobieta po trzydziestce, mama trzyletniego cudownego synka i zona męża starszego ponad dwadzieścia pięć lat. W tym tkwi caly mój problem.
Kiedy poznałam obecnego męża byłam młoda, miałam zaledwie dwadzieścia lat, studiowalam kierunek,ten sam kierunek, który on skończył, on byl w trakcie rozwodu, z dwojka dzieci, uprawial sport, byl inteligentny, zabawny, strasznie pociągający, błyskotliwy, zakochałam sie jak kazda inna dziewczyna w moim wieku. Rozwód dobiegl konca a nasz związek rozkwitał coraz bardziej, nie bylo czasu na nudę, dużo podróżowaliśmy, kiedy tylko mieliśmy okazję. Nie bylo ani jeden rzeczy na ktora mogłabym narzekać. Po niedlugim czasie wzięliśmy ślub, moje życie bylo jeszcze bardziej kolorowe, on dobrze wiedział, co i jak zrobić, żeby mnie uszczęśliwić. Sielanka skonczyla sie okolo piec lat temu. Z dnia na dzień on tracil ochotę na wszystko, kiedy dopiero jej nabieralam. Coraz częściej zamykał sie w swoim gabinecie, więcej pracowal, miał mniej czasu dla mnie. Potem zaszlam w ciaze, myślałam, ze dziecko na nowo nas do siebie przyciągnie, obudzi, tak się stało, ale na chwile. Teraz Miko ma 3 latka, żeby zobaczyć tatę musi sila wyciągać go z gabinetu, nie ma ochoty ani za zabawe, ani na wspolna bajkę. Seks od porodu jest coraz gorszy a ja coraz bardziej sfrustrowana. Nie wiem skąd mam brać sile na utrzymanie mojego małżeństwa. Coraz częściej mysle o rozwodzie, we boje się zycia w samotnej matki. Jak stanąć na nogi i cieszyć sie życiem? Odbudować relacje miedzy nami? Czy to w ogóle możliwe po tylu latach?

A powiedziałaś mu to wszystko?
Próba odbudowania relacji może się udać tylko wtedy, gdy chcą tego obie strony. Wiesz, jak on to widzi?

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez kalincia

A powiedziałaś mu to wszystko?
Próba odbudowania relacji może się udać tylko wtedy, gdy chcą tego obie strony. Wiesz, jak on to widzi?

[skazana_na_bluesa]

a rozmawiałaś w ogóle z nim o tym?

[123lusi]

Podbijam pytanie. Rozmawiałaś z Nim na ten temat?

[gidi]

Pogadaj z nim szczerze i to jak najszybciej!

[zwyklajh]

Oczywiście, że rozmawiałam. Można nawet powiedzieć, że próbowałam Go zmusić do przyjrzenia się sytuacji naszego małżeństwa.
Na początku wymówką była praca, potem zaczął mi wypominać, że szukam problemu, tam gdzie Go nie ma, że teraz mamy dziecko, które JA chciałam, życie się zmieniło. Potem otwarcie zaczął mówić, że jemu się nie chce. Nie ma ochoty na wyjścia, woli czas spędzić w ciszy w domu. Niejednokrotnie wieczorem, kiedy kładłam dziecko spać, byliśmy sami, mówiłam, jak bardzo mnie boli jego zachowanie, że nie oczekuję, nie wiem czego, tylko zwykłej jego obecności. Raz w czasie kłótni wypomniał mi, że wiedziałam ile on ma lat, że nie chce więcej dzieci, przypomniałam mu, że on również wiedział ile mam lat oraz to, że otwarcie mówiłam, iż chcę mieć rodzinę. Szybko przeprosił, ale nie za wiele to pomaga.
Przez kilka ostatnich dni, zorganizowałam tak czas, żebyśmy mieli go więcej dla siebie, to już nie to samo, kiedy poruszam temat nas, on zwyczajnie milknie i tyle sobie porozmawiałam ;/

[Drsalina87]

życie samotnej matki jest cudowne, nie bój sie stawić nowego kroku i przestań tkwić w tym marazmie... to do niczego dobrego nie doprowadzi... tyle lat starszy facet ma inne potrzeby, a ty masz inne, on już swoje przeżył,a ty jesteś zablokowana... pora się odblokować, dla dobra wszystkich

[I ona]

Masz męża starszego o ponad 25 lat jak piszesz, problem jest generalnie taki, że wy nie "starzejecie" się razem. Może to głupio brzmi, ale wiesz nie jest żadną tajemnicą, że z wiekiem się człowiek zmienia, zawsze troszkę zwalnia tempo - cóż nie da się żyć tak samo mając 20 a 50 lat, bo czasem nawet jak się bardzo chce, to już się nie może. Mówie czasem, nie mówię, że każdy starszy człowiek to rozleniwiony kapeć lub schorowany dziadziuś. No ale nie oszukujmy się, między Wami jest bardzo duża różnica wieku i było do przewidzenia, że przyjdzie czas, że jemu już się tak nie będzie chciało a Ty będziesz w kwiecie i sile wieku.

[juliiiaaa84]

Może Twój mąż ma początki depresji? Na to mi to trochę wygląda..

[ewazem]

Mój ojczym jest starszy od mojej mamy o 15 lat. Teraz ma 60 . Obserwuje jak mama rezygnowała/ rezygnuje z rzeczy na które ma ochotę, mój ojczym, by poleżał, poczytał książki, mama by pojechała coś zobaczyła....
Nie wiem w jakim wieku jest teraz Twój maż, ale w pewny wieku organizm "zwalnia", nie ma się tyle energii na nowe rzeczy, oczywiście to nie reguła, ale warto mieć to na uwadze.

[mikaforever]

Napisane przez zwyklajh

Oczywiście, że rozmawiałam. Można nawet powiedzieć, że próbowałam Go zmusić do przyjrzenia się sytuacji naszego małżeństwa.
Na początku wymówką była praca, potem zaczął mi wypominać, że szukam problemu, tam gdzie Go nie ma, że teraz mamy dziecko, które JA chciałam, życie się zmieniło. Potem otwarcie zaczął mówić, że jemu się nie chce. Nie ma ochoty na wyjścia, woli czas spędzić w ciszy w domu. Niejednokrotnie wieczorem, kiedy kładłam dziecko spać, byliśmy sami, mówiłam, jak bardzo mnie boli jego zachowanie, że nie oczekuję, nie wiem czego, tylko zwykłej jego obecności. Raz w czasie kłótni wypomniał mi, że wiedziałam ile on ma lat, że nie chce więcej dzieci, przypomniałam mu, że on również wiedział ile mam lat oraz to, że otwarcie mówiłam, iż chcę mieć rodzinę. Szybko przeprosił, ale nie za wiele to pomaga.
Przez kilka ostatnich dni, zorganizowałam tak czas, żebyśmy mieli go więcej dla siebie, to już nie to samo, kiedy poruszam temat nas, on zwyczajnie milknie i tyle sobie porozmawiałam ;/

Mam męża starszego o lat 19. Nie jest to pokolenie stworzone do rozmów, niestety. Mieliśmy kiedyś spory kryzys - nie dało rady porozmawiać - napisałam do niego list, ale nie tylko o tym że mnie rani, ale też o tym że kocham, tęsknię, że mi go brakuje. Nie wszystko udało nam się przywrócić do stanu gdy jeszcze nie mieliśmy dziecka. Zaczęliśmy powoli układać sobie życie trochę inaczej żeby nie tracić siebie. Okazało się że w naszym przypadku trzeba było zaakceptować dość spore różnice. Mój mąż nie znosi wyjeżdżać - maksymalnie 2-3 dni na narty, każdy dłuższy wyjazd to męczarnia. Dlatego wyjeżdżam z dzieckiem (inaczej jest wściekle zazdrosny) i znajomymi. Jeśli wyjeżdżałam bez dziecka - to z jego znajomymi i córką z pierwszego małżeństwa (udało nam się tak poukładać relację, że z jego dziećmi mam bardzo dobre relacje). On z kolei spełnia się w sporcie -windsurfing, jazda na rowerze - próbuje mnie w to wciągnąć. Niekiedy wyjeżdżamy sobie na rowerowe wycieczki. Nie zawsze mi się chce, ale jak już się ruszę jestem zadowolona. W kinie razem jeszcze nie byliśmy - też chodzę z synem. Jest teraz nastoletni - więc możemy się rozdzielić. On np idzie na "Szybkich i wściekłych" - ja na coś swojego. Wieczory staramy się spędzać razem w domu nawet jeśli nic nie robimy we dwoje. Wiem, że mąż lubi wiedzieć, że jestem obok, nawet gdy siedzę z książką. Wiem także że z wiekiem, pomimo że jest mężczyzną potrzebuje coraz więcej czułości, a sam coraz mniej jej okazuje. Nie wiem czy mój przypadek Ci pomoże. Wiem tylko, że dorosłego i ukształtowanego człowieka nie da się zmienić i trzeba się zastanowić, czy potrafisz z tym żyć. My jesteśmy razem 16 lat, w życiu nie zamieniłabym go na innego a okazuje się, że ten fragment "życia osobnego" dobrze mi robi. Jestem w miarę na bieżąco z kinem, z koleżankami. W sporcie niestety daleko mi do męża, a wspólne życie towarzyskie, w skromniejszej wersji, ale ciągle prowadzimy

[jakoko]

Podziwiam ludzi, którzy zdecydowali się na związek gdzie ma miejsce duża różnica wieku. Myślę, że rzadko której parze się udaje stworzyć związek gdzie obie strony są spełnione i zadowolone.

[Elfir]

to już prawie sześćdziesięciolatek. Nie możesz od niego wymagać kondycji, wigoru takiego, jak u twojego rówieśnika.
W tym wieku człowiek zwykle ma odchowane dzieci i co najwyżej zabawia wnuki.
Na dodatek on powiedział, że dzieci już nie chce. Uległ tobie, bo inaczej by cię stracił.
Ot, pan w okresie kryzysu wieku średniego myślał, że będzie miał 40 lat wiecznie i może mieć młoda partnerkę. A tu niespodzianka - czas się o niego upomniał.