Czy wyjechac do Warszawy?

[olej9876]

Czesc Dziewczyny.
Pisze w tym watku, choc nie wybieram sie za granice. Moj narzeczony namawia mnie abym wyjechala do Warszawy, gdyz on juz tam ma dobra prace. Mamy oboje po 28 lat, i on chce teraz robic kariere. Mowi mi, ze jest na dobrej drodze i za pare lat bedzie managerem.
a ja tutaj tez mam dobra prace, mieszkam z Rodzicami. Zareczylismy sie 2 tygodnie temu i chcielibysmy sie pobrac w 2014 roku. chcielibysmy zamieszkac razem, tylko ciagle klocimy sie co do miejsca zamieszkania.
Ja juz kiedys mieszkalam w Wawie przez 2 lata, wtedy bylam singlem, i mialam tam depresje, dlatego wrocilam do domu. jestem bardzo rodzinna osoba. nie wiem czy dam rade wytrzymac tak daleko od domu (300km). tym bardziej, ze w przyszlosci chcemy zalozyc rodzine i znow bede sama i nikt mi tam nie pomoze....

[Zanthia]

Jeśli tylko możesz znaleźć pracę w Warszawie co najmniej na poziomie finansowym obecnej, to jedź.

Nie masz żadnych znajomych z poprzedniego czasu mieszkania tam? A jego znajomi?

[delfix10]

ja bym nie jechała, zostań w domu tym bardziej,że masz pracę
a co ci przyjdzie z pracy w Warszawie jak depresja wróci i nie będziesz mogła chodzić do tej pracy.

[kokosowoczekoladowa]

moim zdaniem skoro jesteś rodzinna to zwróć trochę tych uczuć w stronę narzeczonego. to chyba z nim a nie z rodzicami planujesz założyć rodzinę i wspólnie żyć. taki jest sens zawierania małżeństwa że zaczynasz nową drogę życia. musisz umieć odciąć przysłowiową pępowinę.

[laisla]

Trudna sprawa. Gdybyś obecnie roboty nie miała to bez wahania powiedziałabym jedź, ale w tej sytuacji trudniej zadecydować. On ma pracę, będzie robił karierę jak wszystko gładko pójdzie, może być i tak, że Ty będziesz miała problem ze znalezieniem czegoś na poziomie obecnej, będziesz siedziała godzinami sama czekając i zaczniesz wpadać w jakieś doły znowu. Z drugiej strony to podjęliście już jakieś wspólne decyzje i pewnie czujesz jakiś nacisk z jego strony. Nie wiem na prawdę co bym zrobiła.

---------- Dopisano o 01:18 ---------- Poprzedni post napisano o 01:15 ----------

Napisane przez kokosowoczekoladowa

moim zdaniem skoro jesteś rodzinna to zwróć trochę tych uczuć w stronę narzeczonego. to chyba z nim a nie z rodzicami planujesz założyć rodzinę i wspólnie żyć. taki jest sens zawierania małżeństwa że zaczynasz nową drogę życia. musisz umieć odciąć przysłowiową pępowinę.

Prawda, ale z drugiej strony musi coś poświęcić w imię kariery narzeczonego, sama pójdzie na niepewny grunt, przede wszystkim zawodowo. Aby to on mógł realizować swoje ambicje ona zostawi to, co ma pewnego i dobrego.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez delfix10

ja bym nie jechała, zostań w domu tym bardziej,że masz pracę
a co ci przyjdzie z pracy w Warszawie jak depresja wróci i nie będziesz mogła chodzić do tej pracy.

najlepiej niech zostaną małżeństwem na odległość.

zastanów się, czy jest wam po drodze. ty nie chcesz się przenosić do warszawy, a on do twojego miasta. ktoś musi ustąpić, tym bardziej, że ślub w planach. ja bym zaczęła wysyłać cv w warszawie, a ostatecznie bym się przeprowadziła po dostaniu roboty.

[kokosowoczekoladowa]

Napisane przez skazana_na_bluesa

najlepiej niech zostaną małżeństwem na odległość.

zastanów się, czy jest wam po drodze. ty nie chcesz się przenosić do warszawy, a on do twojego miasta. ktoś musi ustąpić, tym bardziej, że ślub w planach. ja bym zaczęła wysyłać cv w warszawie, a ostatecznie bym się przeprowadziła po dostaniu roboty.

bardzo dobra myśl. szukaj pracy na odległość na razie, ewentualnie weźmiesz dzień wolny w razie rozmowy kwalifikacyjnej.. a jak znajdziesz coś to wtedy się przeprowadzisz

[Lexie]

Napisane przez kokosowoczekoladowa

bardzo dobra myśl. szukaj pracy na odległość na razie, ewentualnie weźmiesz dzień wolny w razie rozmowy kwalifikacyjnej.. a jak znajdziesz coś to wtedy się przeprowadzisz

Łatwo powiedzieć Jak mój TŻ szukał pracy w Warszawie tak właśnie "zdalnie", to w pewnym momencie musiał już zatrzymać się u mnie i moich rodziców, bo rozmowy miał np. 2-3 w tygodniu i to na różne dni się umawiali z nim, więc jak ktoś pracuje normalnie w swoim mieście, to może mu być ciężko co chwilę brać wolny dzień.

Trochę dziwne dla mnie jest to, że się zaręczyliście, chociaż nie ustaliliście tak podstawowej kwestii jak to gdzie będziecie mieszkać

Ta depresja w Warszawie wzięła się z tęsknoty za rodziną, czy z czegoś innego?
Skoro zaręczyłaś się z facetem, to to jest deklaracja, że chcesz z nim zakładać rodzinę. On jest też Twoją rodziną. W dzisiejszych czasach jest chociażby skype, można z rodzicami rozmawiać i nawet widzieć ich codziennie.

[skazana_na_bluesa]

Wiesz... Moze byc i tak, ze pierwsze miejsce pracy bedzie strzalem w 10

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[olej9876]

Dziekuje serdecznie za Wasze odpowiedzi.

Mam tam siostre, zalozyla juz swoja rodzine.
Tak jak pisalyscie, szukam pracy zdalnie, jestem umowiona na 2 rozmowy w przyszlym tygodniu. Jesli dostane dobra oferte to pewnie sie przeniose.
Jednak boje sie tej strasznej samotnosci,ktora wtedy przezywalam. Wiem, ze teraz juz nie bede sama i bede sie zupelnie inaczej tam czuc. Jednak zawsze bylam bardzo zzyta z rodzicami i szczerze jakos nie umiem odciac tej pepowiny, bo najgorsza jest mysl, ze nie bede mogla od tak wpasc do nich na obiad :-/ brzmi to jakbym byla maminsynkiem, ale ich po prostu tak bardzo kocham.

[ilonkaczapela]

Sytuacja dla mnie całkowicie niezrozumiała, bo akurat z rodzicami nie mieszkam odkąd miałam niecałe 18 lat, więc powiem szczerze - nie wydaje mi się normalne i zdrowe, żeby tak za rodzicami tęsknić będąc osobą dorosłą.
To przyszły mąż będzie twoją najbliższą rodziną i wszystkie sytuacje, które znam, gdzie rodzice byli "ważni" dla kogoś w związku powodowały jedynie spięcia i kłótnie.
Wydaje mi się, że musisz spróbowac i tyle. Pojechać, poszukać pracy, zobaczyc jak ci będzie a jeśłi nie będziesz mogła się odnaleźć to zawsze pozostaje jakaś inna opcja.

[j_ka]

Normalne jest, że przychodzi taki czas w życiu, że trzeba odciąć pępowinę. Przez studia mieszkałam w Warszawie, potem przez rok z rodzicami i bez problemu "porzuciłam" ich dla męża. On miał pracę, ja szukałam, więc zamieszkałam z nim. Zastanów się, czy na pewno kochasz narzeczonego skoro już się wahasz?

[olej9876]

Bardzo kocham. Jakbym miala wyjechac do miasta oddalonego 30km czy 50km to nie wahalabym sie ani sekundy. ale tu chodzi o odleglosc 350km.
chodzi mi o to, ze nie bede miala takiego komfortu, ze w kazdej chwili moge podjechac do nich. Czasami jak mam zly humor to wystarczy, ze posiedze z nimi w pokoju i juz jest dobrze. a jak przyjda dzieci to mama nie bedzie go wychowywac lecz niania lub zlobek;-/

moze ja rzeczywiscie zbyt duzo o tym mysle. Moze powinnam chwytac chwile? ale coz poradze, ze jestem sentymentalna.
w zasadzie przez 7 lat mieszkalam poza domem, wrocilam 2,5 roku temu i jakos tak sie zasiedzialam. teraz nie umiem ruszyc z miejsca.

[laisla]

Napisane przez olej9876

Bardzo kocham. Jakbym miala wyjechac do miasta oddalonego 30km czy 50km to nie wahalabym sie ani sekundy. ale tu chodzi o odleglosc 350km.
chodzi mi o to, ze nie bede miala takiego komfortu, ze w kazdej chwili moge podjechac do nich. Czasami jak mam zly humor to wystarczy, ze posiedze z nimi w pokoju i juz jest dobrze. a jak przyjda dzieci to mama nie bedzie go wychowywac lecz niania lub zlobek;-/

moze ja rzeczywiscie zbyt duzo o tym mysle. Moze powinnam chwytac chwile? ale coz poradze, ze jestem sentymentalna.
w zasadzie przez 7 lat mieszkalam poza domem, wrocilam 2,5 roku temu i jakos tak sie zasiedzialam. teraz nie umiem ruszyc z miejsca.

A telefon/skype?

Daj znać jak poszły rozmowy w sprawie pracy. Jedziesz na nie do W-wy?

[Agniesia666]

Napisane przez olej9876

Bardzo kocham. Jakbym miala wyjechac do miasta oddalonego 30km czy 50km to nie wahalabym sie ani sekundy. ale tu chodzi o odleglosc 350km.

ludzie wyjeżdżają TYSIĄCE kilometrów od rodziców

[Rena]

Napisane przez olej9876

Czesc Dziewczyny.
Pisze w tym watku, choc nie wybieram sie za granice. Moj narzeczony namawia mnie abym wyjechala do Warszawy, gdyz on juz tam ma dobra prace. Mamy oboje po 28 lat, i on chce teraz robic kariere. Mowi mi, ze jest na dobrej drodze i za pare lat bedzie managerem.
a ja tutaj tez mam dobra prace, mieszkam z Rodzicami. Zareczylismy sie 2 tygodnie temu i chcielibysmy sie pobrac w 2014 roku. chcielibysmy zamieszkac razem, tylko ciagle klocimy sie co do miejsca zamieszkania.
Ja juz kiedys mieszkalam w Wawie przez 2 lata, wtedy bylam singlem, i mialam tam depresje, dlatego wrocilam do domu. jestem bardzo rodzinna osoba. nie wiem czy dam rade wytrzymac tak daleko od domu (300km). tym bardziej, ze w przyszlosci chcemy zalozyc rodzine i znow bede sama i nikt mi tam nie pomoze....

narzeczony juz tam mieszka czy to nowa praca? Jak nowa to moze poczekaj az skonczy mu sie okres probny, bo takie obietnice za kilka lat menedzer to oni sobie moga skladac, a po 3 miesiacach powiedziec do widzenia.

uwazasz, ze w warszawie nikt Ci nie pomoze? A siostra a narzeczony? Jak nie mozesz na nich liczyc to faktycznie nie jedz.

Napisane przez olej9876

Dziekuje serdecznie za Wasze odpowiedzi.

Mam tam siostre, zalozyla juz swoja rodzine.
Tak jak pisalyscie, szukam pracy zdalnie, jestem umowiona na 2 rozmowy w przyszlym tygodniu. Jesli dostane dobra oferte to pewnie sie przeniose.
Jednak boje sie tej strasznej samotnosci,ktora wtedy przezywalam. Wiem, ze teraz juz nie bede sama i bede sie zupelnie inaczej tam czuc. Jednak zawsze bylam bardzo zzyta z rodzicami i szczerze jakos nie umiem odciac tej pepowiny, bo najgorsza jest mysl, ze nie bede mogla od tak wpasc do nich na obiad :-/ brzmi to jakbym byla maminsynkiem, ale ich po prostu tak bardzo kocham.

a to sama nie umiesz gotowac? Stolowki w wawie pozamykali?

Napisane przez olej9876

Bardzo kocham. Jakbym miala wyjechac do miasta oddalonego 30km czy 50km to nie wahalabym sie ani sekundy. ale tu chodzi o odleglosc 350km.
chodzi mi o to, ze nie bede miala takiego komfortu, ze w kazdej chwili moge podjechac do nich. Czasami jak mam zly humor to wystarczy, ze posiedze z nimi w pokoju i juz jest dobrze. a jak przyjda dzieci to mama nie bedzie go wychowywac lecz niania lub zlobek;-/

a co jest zlego w zlobku? To manifestacja by je pozamykac i zlikwidowac zawod niania, opiekunka w zlobku, moze jeszcze przedszkola?

Chyba nie piszesz tego serio, a co zrobisz jak rodzice umra? Ja akurat musialam przezyc smierc ojca w tym roku i nawet powrot do Krakowa nie spowoduje, ze go kiedykolwiek zobacze moge tylko na cmentarzu rakowickim przeczytac jego nazwisko. Poza tym jestem 3000 km od rodzinnego miasta, wiec nie tylko rzadko jem bigos i pierogi ruskie, ale i ubrania zimowe musze kupowac na miejscu bo nie zawsze jest mozliwosc przywiesc je z Polski.

A co do Warszawy, to tez sie tam nie zaklimatyzowalam i czulam sie samotna, moze znajdzcie inne miejsce na kariere? Mi zmiana na inna stolice zrobila duza roznice i tu z kolei czuje sie duzo bardziej swojsko.

[Shandusia]

Napisane przez Agniesia666

ludzie wyjeżdżają TYSIĄCE kilometrów od rodziców

Dokładnie też bardzo kocham rodziców, jestem z nimi bardzo zżyta ale wyjechałam za granicę układać sobie swoje własne życie. Dalej rozmawiamy często, skype, telefon jak ktoś słusznie zauważył. I chciałabym żeby to było tylko 350 km. Masz mężczyznę którego kochasz, chcecie być razem więc powinnaś chociaż spróbować. Ja wyjechałam zupełnie sama, tysiące kilometrów i bywało różnie i nadal mam czasem chwile że czuję się samotna ale nie żałuję swojej decyzji ani trochę. Spróbuj!

[rachuciachu]

Warszawa jest super, naprawdę! Jeśli przeprowadzisz się tu z nastawieniem, że z pewnością Ci się nie spodoba, będziesz samotna itp. to zapewne tak się stanie.
Prędzej czy później i tak musiałabyś wyprowadzić od rodziców jeśli myślisz o spedzeniu życia ze swoim facetem, więc warto wykorzystać tę sytuację by zacząc budować z nim naprawdę fajną relację.

[lamia1980]

to ja napiszę coś ze swojego doświadczenia.

do w-wy przenosiłam się już 4 razy w swoim zyciu.
uwierz mi to miasto jest specyficzne, człowiek czuje się tam samotny, ludzie są obojętni ''ale'' jest jedno ''ale''.
jeżeli masz już doświadczenie w swoim zawodzie to zawsze znajdziesz pracę. masz doświadczenie więc też możesz negocjowac warunki pracy. poczytaj różne fora na temat twoich kwalifikacji, co możesz wymagać, jakie wynagrodzenie etc.
nigdy na w-wie się nie zawiodłam. to dzięki w-wie mam dobre wykształcenie i dużo lat dobrego doświadczenia. musiałam pracować, żeby się uczyć a uczyć się, żeby pracować i w-wa zawsze dawała mi tą szansę.
wracałam i od razu miałam pracę - nie po znajomości tylko wykształcenie i szkoła otwierały mi drzwi. jeżeli poznasz już kogoś to ludzie są naprawdę pomocni bo każdy jedzie na tym samym wózku. miasto jest piękne, ma swoją smutną historię. w-wa wiadomo jest bardzo duża, wyścig szczurów etc. ale ją kocham

teraz mieszkam w edynburgu. niby stolica szkocji ale jak dla mnie do w-wy jej dużo brakuje jak również odwrotnie. w w-wie jest dużo firm, jest bardzo nowoczesna no i czysta czego tu mi bardzo brakuje.
coś w tym jest co napisałam. dlatego, że mojego tż-ta szwagier jest szkotem ale uwielbia w-we. przynajmniej raz w roku tam musi być. on uwielbia duże miasta, nowoczesność i ten pęd. tu najbliżej ma do londynu. będąc na urlopie w pl muszą pobyc kilka dni w w-wie. ostatnio przyszedł mu pomysł do głowy, żeby na kilka lat przenieść się do w-wy i uczyć angielskiego

moje życie teraz ulega zmianie - niedługo zostanę mamą ale bardzo chciałabym wrócić do w-wy nie do rodzinnego miasto pod w-wą ale do w-wy. planuje tam kupić jakieś własne ''m''. moje rodzinne miasto nie dało mi żadnej szansy w życiu na rozwój ponieważ panuje straszne kumoterstwo. w w-wie oczywiście również ale to już jak pojedziesz, popracujesz, poznasz ludzi to twoje życie bardzo się zmieni

[Shandusia]

I jak rozwiązałaś sytuację?