Emocjonalna niedostępność, lęk przed zaangażowaniem od zaplecza ;).

[ricca166]

Zastanawiam się, czy któraś z wizażanek boryka się z takim problemem i jak sobie z nim radzi.
Ja doszłam do wniosku,że mam ten problem niedawno, 1-2 lata temu, po kilku relacjach różnego typu z innymi ludźmi. Objawia się to tym,że :
- uciekane ,jak się zaczyna robić oficjalnie, coś na zasadzie sprężyny
- ukrywanie przed światem związku ( i tu naprawdę nie chodzi o to,że nic nie czuję do danej osoby)
- opieranie relacji na jednym czynniku, np. seksie, przyjaźni;
- nie okazywanie emocji,
Ostatnio to już ze mną naprawdę źle, nie potrafię płakać, zaangażować się, zostawiam sobie otwartą furtkę, żeby się wycofać w razie czego. Takie na pół gwizdka to wszystko...

[eae59dc78e1e9e84c064a10ad74dde2dd7f297a0_6313dc73a6c64]

Napisane przez ricca166

zastanawiam się, czy któraś z wizażanek boryka się z takim problemem i jak sobie z nim radzi.
Ja doszłam do wniosku,że mam ten problem niedawno, 1-2 lata temu, po kilku relacjach różnego typu z innymi ludźmi. Objawia się to tym,że :
- uciekane ,jak się zaczyna robić oficjalnie, coś na zasadzie sprężyny
- ukrywanie przed światem związku ( i tu naprawdę nie chodzi o to,że nic nie czuję do danej osoby)
- opieranie relacji na jednym czynniku, np. Seksie, przyjaźni;
- nie okazywanie emocji,
ostatnio to już ze mną naprawdę źle, nie potrafię płakać, zaangażować się, zostawiam sobie otwartą furtkę, żeby się wycofać w razie czego. Takie na pół gwizdka to wszystko...

dda ?

[ricca166]

[1=eae59dc78e1e9e84c064a10 ad74dde2dd7f297a0_6313dc7 3a6c64;43805066]dda ?[/QUOTE]
Nie jestem zbytnio w temacie, ale to nie dda raczej. Chodzi o dzieci alkoholików tak?

[pewnaKa]

Napisane przez ricca166

Zastanawiam się, czy któraś z wizażanek boryka się z takim problemem i jak sobie z nim radzi.
Ja doszłam do wniosku,że mam ten problem niedawno, 1-2 lata temu, po kilku relacjach różnego typu z innymi ludźmi. Objawia się to tym,że :
- uciekane ,jak się zaczyna robić oficjalnie, coś na zasadzie sprężyny
- ukrywanie przed światem związku ( i tu naprawdę nie chodzi o to,że nic nie czuję do danej osoby)
- opieranie relacji na jednym czynniku, np. seksie, przyjaźni;
- nie okazywanie emocji,
Ostatnio to już ze mną naprawdę źle, nie potrafię płakać, zaangażować się, zostawiam sobie otwartą furtkę, żeby się wycofać w razie czego. Takie na pół gwizdka to wszystko...

ja mam podobnie, ponadto,gdy juz jestem w jakiejś relacji głębszej,poważnej, to w nią popadam całkowicie!

---------- Dopisano o 16:13 ---------- Poprzedni post napisano o 16:13 ----------

[1=eae59dc78e1e9e84c064a10 ad74dde2dd7f297a0_6313dc7 3a6c64;43805066]dda ?[/QUOTE]

ja jestem dda

[ricca166]

Napisane przez pewnaKa

ja mam podobnie, ponadto,gdy juz jestem w jakiejś relacji głębszej,poważnej, to w nią popadam całkowicie!

Ja tak mam na zmianę z napadami izolowania się od związku. Jakie czasami numery wykręcałam, nawet jak mi zależało bardzo to poemat. Na pewno związek może mieć to, że się wychowałam praktycznie bez ojca.

[pewnaKa]

Napisane przez ricca166

Ja tak mam na zmianę z napadami izolowania się od związku. Jakie czasami numery wykręcałam, nawet jak mi zależało bardzo to poemat. Na pewno związek może mieć to, że się wychowałam praktycznie bez ojca.

bardzo podobnie,jestem czasem skrajna introwertyczką.

brak ojca podczas wychowania ma bardzo duży wpływ na nasze życie dalsze, nie myślałaś nigdy o psychologu? oczywiście jeśli Ci to przeszkadza.
Wiesz...musisz wziąć też pod uwagę,to,że może po prostu taka jesteś.
JA w pewien sposób nauczyłam się już z tym żyć, ludzie bliscy mi (mała grupka jest takich ludzi) wiedza,kiedy mnie zostawić np. w spokoju,a kiedy potrzebuje bliskości na 100%. Inni biorą mnie za dziwną,ale ja taka jestem... nie będę przecież na siłę kimś kim nie jestm.

[ricca166]

Napisane przez pewnaKa

bardzo podobnie,jestem czasem skrajna introwertyczką.

brak ojca podczas wychowania ma bardzo duży wpływ na nasze życie dalsze, nie myślałaś nigdy o psychologu? oczywiście jeśli Ci to przeszkadza.
Wiesz...musisz wziąć też pod uwagę,to,że może po prostu taka jesteś.
JA w pewien sposób nauczyłam się już z tym żyć, ludzie bliscy mi (mała grupka jest takich ludzi) wiedza,kiedy mnie zostawić np. w spokoju,a kiedy potrzebuje bliskości na 100%. Inni biorą mnie za dziwną,ale ja taka jestem... nie będę przecież na siłę kimś kim nie jestm.

Czyli masz to również na innych płaszczyznach, takich jak przyjaźń, praca, rodzina? U mnie trochę, najbardziej w relacjach z mężczyznami.

[OceanSoul123]

Ja nie DDA, ale prawdopodobnie DDD albo co tam innego, nieważne literki, w każdym razie mam bardzo dużo wspólnych zachowań z syndromem DDA.

To co napisalaś, to jakbym czytala o sobie.. Dodalabym jeszcze brak umiejętności nazwania uczuć, tak jakby były one tak głęboko schowane, że nie mogę ich odkopac...

Jak sobie z tym radzicie dziewczyny? Oprócz psychologa, bo do niego to nie mam nawet czasu ostatnio się wybrać, ale w końcu będę musiala..
Póko co chcę jakoś sama na codzień to ogarnąć Jak sobie z tym radzicie?

[pewnaKa]

Napisane przez ricca166

Czyli masz to również na innych płaszczyznach, takich jak przyjaźń, praca, rodzina? U mnie trochę, najbardziej w relacjach z mężczyznami.

u mnie również najbardziej jeśli chodzi o mężczyzn.
Zjednej strony boję sie relacji, czasem nawet nie wiem czemu mówię,że nie chcę,gdy jest dokładnie na odwrót, jakbym się bała, a z drugiej strony mam potrzebę czułości i bycia kochaną.
z tym,że ja do tego wszystkiego zmagałam sie z depresją, miałam różne zaburzenia.

[xooox]

Ja też to mam, od niedawna, po paru toksycznych relacjach z ludźmi, w których zatracałam się bez reszty, dając się niszczyć.
Nie wiem, co można z tym zrobić.
Może to kwestia czasu, powolnego nabierania zaufania do ludzi, którzy chcą się zbliżyć.

[ricca166]

Napisane przez OceanSoul123

Ja nie DDA, ale prawdopodobnie DDD albo co tam innego, nieważne literki, w każdym razie mam bardzo dużo wspólnych zachowań z syndromem DDA.

To co napisalaś, to jakbym czytala o sobie.. Dodalabym jeszcze brak umiejętności nazwania uczuć, tak jakby były one tak głęboko schowane, że nie mogę ich odkopac...

Jak sobie z tym radzicie dziewczyny? Oprócz psychologa, bo do niego to nie mam nawet czasu ostatnio się wybrać, ale w końcu będę musiala..
Póko co chcę jakoś sama na codzień to ogarnąć Jak sobie z tym radzicie?

Nie radzę sobie właśnie, jest coraz gorzej. Łatwiej kończyć relacje, a trudniej zaczynać. Oczywiście łatwiej tylko teoretycznie, bo co się dzieje w środku to wiadomo. Sprzeczne uczucia często mam też naraz i tak jak Ty, nie potrafię ich nazwać często.

[OceanSoul123]

Ten brak nazywania tych uczuć jest najgorszy, bo przecież jak być w jakiejś relacji, kiedy nawet nie wiesz sama, co czujesz tak naprawde Raz jestes pewna tego, za chwile nie...
Czuje się, jakbym uczucia gdzieś zamknęła i nie mogła ich teraz uwolnić... Niby są, ale nie takie silne, jak (ponoć) powinny być

[ricca166]

Gdy patrzę wątki na intymnym, jak wizażanki opisują mężczyzn, którym nigdy nie wiadomo, o co chodzi, którzy się bawią, znikają po seksie, to sobię myślę, że jestem takim damskim odpowiednikiem. A zdałam sobie sprawę, jak spotkałam takiego samego faceta.

[OceanSoul123]

Mam podobnie Ja wykazuję czasem więcej "męskich" cech od swojego faceta... W sensie mniej okazuję uczucia, mniej o nich mówię, powiem raz co czuję i myślę, że to wystarcza na dłuższy czas, a jemu nie wystarcza, bo chciałby słyszeć to częściej... W ogole zanim zaczęliśmy być razem, to własnie ja odstawiałam takie akcje w stylu "nie wiadomo, o co chodzi tak naprawde", wcale nie świadomie... A wychodziło, jakbym celowo się nim bawiła
Ale jest to męczące, i dla mnie, i dla niego.. Dobrze, że on taki nie jest, tylko właśnie inny, to może jakoś mnie zmieni.. Co śmieszniejsze, to on jest DDA, a pod tym względem to ja bardziej zachowuję się tak, jakbym była

To skoro spotkałaś takiego samego faceta, to nie ma "bomby wybuchowej"?

[jem_widelcem]

ja jakiś czas temu miałam tak, że dzieliłam facetów na potencjalnych kumpli i potencjalnych chłopaków, z którymi oczywiście nic mi się nie układało. bałam się zaangażować, panicznie bałam się dopuścić kogoś do prawdziwej mnie, ujawnić siebie. poza relacje kumpelskie w efekcie nie wychodziłam.
potem poznałam mojego TŻta i oszalałam, niestety. na początku brak zaangażowania, nie kochałam go zupełnie (on mnie tak) i raczej olewałam go, ale potem coś mi się stało i - na moje nieszczęście - trwa do dzisiaj. tęskni mi się do mojej bezuczuciowości.
i myślę, że twoja wróci, jak spotkasz "kogoś niesamowitego". może znudziły ci się związki, relacje z ludźmi, może doznałaś przykrości? przemyśl to sobie.

[olenkasz]

hm, generalnie mogę powiedzieć, że w dużej mierze sobie już z tym poradziłam, ale wciąż przejawiam takie durne zachowania, które utrudniają mi życie w związku.
chyba największym lękiem, który wciąż jest przy mnie (na szczęście w dużej części już zaleczony), była obawa przed tym, że ta druga osoba dowie się, że mnie zależy. generalnie kiedyś było z tym dużo gorzej- często udawałam i specjalnie przejawiałam totalnie sukowate zachowania, żeby nie wyszło, że jestem w coś zaangażowana.

do dzisiaj mam trudności z pisaniem smsów jako pierwsza.
widzę jednak znaczną poprawę. zmieniało mi się bardzo powoli i generalnie dla mnie to była kwestia (długiego) czasu.

[ricca166]

Napisane przez OceanSoul123

W ogole zanim zaczęliśmy być razem, to własnie ja odstawiałam takie akcje w stylu "nie wiadomo, o co chodzi tak naprawde", wcale nie świadomie... A wychodziło, jakbym celowo się nim bawiła

To samo. Wygląda na to jakbyśmy się bawiły, a to nie ma na celu skrzywdzenia drugiej osoby, tylko to, żeby pod żadnym pozorem nikt się nie dowiedział, że nam może zależy.

Napisane przez OceanSoul123

To skoro spotkałaś takiego samego faceta, to nie ma "bomby wybuchowej"?

Była bomba. Oczywiście na początku obwiniałam tylko jego i uważałam za strasznego manipulanta. Ale nagle dostrzegłam podobne zachowania u siebie. Ukrywałam ten związek, byliśmy razem 3 miesiące, jak urządził urodziny, a ja na nie nie poszłam, bo wiedziałam, że poznanie znajomych to już deklaracja. I tak na zmianę odwalaliśmy sobie numery, dlatego się skończyło, ale otworzyło oczy.

[pewnaKa]

Napisane przez ricca166

To samo. Wygląda na to jakbyśmy się bawiły, a to nie ma na celu skrzywdzenia drugiej osoby, tylko to, żeby pod żadnym pozorem nikt się nie dowiedział, że nam może zależy.

Była bomba. Oczywiście na początku obwiniałam tylko jego i uważałam za strasznego manipulanta. Ale nagle dostrzegłam podobne zachowania u siebie. Ukrywałam ten związek, byliśmy razem 3 miesiące, jak urządził urodziny, a ja na nie nie poszłam, bo wiedziałam, że poznanie znajomych to już deklaracja. I tak na zmianę odwalaliśmy sobie numery, dlatego się skończyło, ale otworzyło oczy.

ja też przez długi czas ukrywałam mój związek,który sie niedawno rozleciał, on go zakonczył, bo "nudno" i to właśnie chyba przez to, musiał się o mnie starać baardzo długo,zanim mu zaufałam.

a macie kogoś naprawdę bliskiego? takiego prawdziwego przyjaciela? bo ja kogoś takiego na dobre i na złe nie mam.

[OceanSoul123]

Napisane przez ricca166

To samo. Wygląda na to jakbyśmy się bawiły, a to nie ma na celu skrzywdzenia drugiej osoby, tylko to, żeby pod żadnym pozorem nikt się nie dowiedział, że nam może zależy.

U mnie to nie tyle ze strachu, żeby się nie dowiedział, ze mi zależy, co po prostu z własnego "nieogarnięcia uczuć" i tego, czy naprawdę chcę tego, czy nie.... No ale wyszedł ten sam efekt u nas tak czy siak

Ja do ukrywania związku tendencji tak teoretycznie nie mam, chociaż.... W sumie to czasami mam takie dziwne uczucie, jakbym nie chciała wszystkim mówić o tym, że jestem w związku, nie przeszkadza mi to tylko u bliskich osób, a u dalszych znajomych jakoś tak mam opory do mówienia o tym, zabrania go na imprezę ze znajomymi ze studiów (jakoś dziwnie boję się, że sie nie wbije w towarzystwo, że go nie zaakceptuja - chociaz to nie ich sprawa przecież, że będą go oceniać z góry na dół)... Więc w sumie coś w tym jest
Za to na imprezy do moich przyjaciół, dobrych znajomych jak najbardziej, zawsze bym z nim szła - takie jakieś dziwne rozgraniczenie mam...

pewnaKa - ja mam przyjaciółkę, z którą tyle przeszłam, że mam wrażenie, że jest taką osobą... Ale czasami ma też takie akcje, że się zastanawiam, czy to faktycznie "prawdziwa przyjaźń". Ostatnio uznałam, że nie chcę nikogo szufladkować jako "przyjaciel/bliski znajomy/znajomy", bo po prostu co jest, to jest, a jak dalej będzie - tego nie wiadomo..

[Lady09]

Myślę, że sam fakt zdania sobie sprawy z tego lęku już bardzo dużo daje Można zauważać/wyłapywać wtedy takie sytuacje i próbować przełamać schemat

U mnie się to gorzej objawia, bo uciekam jak mnie przytłaczają przyjaciele lub jakiś facet jak codziennie naciska- a nie potrafię aż tak być asertywna, czasem wolę uciec niż robić coś wbrew sobie ale za to lgnę przez to do facetów niedostępnych emocjonalnie:/// czy ma też ktoś tak?

[ricca166]

No dokładnie. Samo dostrzeżenie problemu już pomaga.

Co do przyjaciół to mam 2 dziewczynę i chłopaka. Ale też różnie się układało, bo on chciał coś więcej w pewnym momencie, na szczęście kryzys minął, tak mi się wydaje.

[pewnaKa]

Napisane przez OceanSoul123

pewnaKa - ja mam przyjaciółkę, z którą tyle przeszłam, że mam wrażenie, że jest taką osobą... Ale czasami ma też takie akcje, że się zastanawiam, czy to faktycznie "prawdziwa przyjaźń". Ostatnio uznałam, że nie chcę nikogo szufladkować jako "przyjaciel/bliski znajomy/znajomy", bo po prostu co jest, to jest, a jak dalej będzie - tego nie wiadomo..

w sumie też tak zaczęłam ostatnio o tym myśleć.
ja jestem swego rodzaju hipokrytką? bardzo potrzebuję czułości,bliższych spotkań( nie chodzi mi tu tylko o fizyczność) jednak jak przyjdzie co do czego,to uciekam....

ahhhh...i jeszcze też mam coś takiego,że szukam ideałów, mimo,że zdaję sobie sprawę,ze sama nim nie jestem.

[ricca166]

Napisane przez pewnaKa

ahhhh...i jeszcze też mam coś takiego,że szukam ideałów, mimo,że zdaję sobie sprawę,ze sama nim nie jestem.

Bo masz takie poczucie, że z ideałem nie pójdzie tak łatwo, stąd osoby z lękiem przed zaangażowaniem takich wybierają właśnie . Chore,ale tak jest.

[OceanSoul123]

To z tym szukaniem ideału to ja odbiegam od reguły, bo właśnie nie szukałam ideału Tzn w myślach cągle miałam ten swoj ideał od A do Z, gdzie wszystko jest pięknie, no ale jednak i tak jestem z nie-idealnym facetem, który jednak dość dużo cech, które uznałam, że są najważniejsze Wady oczywiście też ma
W ogóle ja z kolei nie potrafię na nikogo spojrzeć przez "różowe okulary", taka twardo stąpająca na ziemi jestem... Może to dlatego nie potrafię odróżnić uczuć? Bo nie ma tego szaleństwa i latania 3 metry nad ziemią, tylko tak... spokojnie i naturalnie jakoś.

[_Shiloh_]

Autorko a nie myślałaś nad rozmową z psychologiem na ten temat? Może jest coś w Tobie, Twojej przeszłości co powoduje, że się blokujesz i budujesz mur.

[karolowanka]

Bardzo się cieszę, że trafiłam na taki temat
Takie "zaburzenie" widzę u siebie praktycznie od zawsze, pamiętam, że już w wieku 13 lat zerwałam z "chłopakiem", bo bałam się z kimś być.

Teraz ten schemat ciągle się powtarza. Poznaję kogoś, czasem się w nim zakochuję, zbliżamy się do siebie i w momencie, gdy trzeba zrobić ten decydujący krok, zaangażować się, wycofuję się. Zawsze wtedy nachodzą mnie wątpliwości, a może to nie ten, co pomyśli rodzina, a co, jeżeli mi sie znudzi itd. Kiedyś wydawało mi się, że moze jestem typem "zdobywcy" - ze może jak niektórzy faceci "zdobywam", a potem porzucam, ale ja nie jestem i nie chcę być okrutna.
To jest silniejsze ode mnie, bo mimo, że tli się we mnie potrzeba posiadania kogoś bliskiego, ukochanego, to nie potrafię komuś wprost powiedzieć: tak, chcę z Tobą być, jesteś dla mnie ważny. Wszystkie uczucia chowam pod powłoczką wyluzowanej, radosnej osoby.
Muszę zaznaczyć, że nie mam problemów z nawiązywaniem relacji, jestem towarzyska i w miarę otwarta (tzn. potrafię rozmawiać o "pierdołach" i cudzych sprawach, ale nigdy nie zdradzam nic z mojego prywatnego życia).
Nie wydaje mi się, żebym miała jakieś podstawy do tego typu zachowań, mam kochającą i akceptującą rodzinę. Kiedyś cierpiałam na zaburzenia odżywiania, ale udało mi się z nich samej wyjść.

Napisane przez pewnaKa

a macie kogoś naprawdę bliskiego? takiego prawdziwego przyjaciela? bo ja kogoś takiego na dobre i na złe nie mam.

Kiedyś wydawało mi się, ża mam przyjaciół. Teraz wiem, ze mam co najwyżej znajomych.
Jest to jednak moja wina, bo jestem introwertyczką, lubię samotność i często zdarza się, że nie odbieram smsów, telefonów itd, bo wolę pobyć sama.

[OceanSoul123]

Napisane przez karolowanka

Muszę zaznaczyć, że nie mam problemów z nawiązywaniem relacji, jestem towarzyska i w miarę otwarta (tzn. potrafię rozmawiać o "pierdołach" i cudzych sprawach, ale nigdy nie zdradzam nic z mojego prywatnego życia).

Kiedyś wydawało mi się, ża mam przyjaciół. Teraz wiem, ze mam co najwyżej znajomych.
Jest to jednak moja wina, bo jestem introwertyczką, lubię samotność i często zdarza się, że nie odbieram smsów, telefonów itd, bo wolę pobyć sama.

Witam w klubie
Wiecie co, ten wątek jest bardzo potrzebny, przynamniej widać, że jest nas więcej, to w jakis sposób pokrzepiające... Paradoksalnie

[marzycielka_]

Dołączam i ja, mam tak samo autorka wątku, z tym że mój lęk jest chyba za mocny i nie umiem sobie z tym poradzić. Mam 23 lata i nigdy nie byłam w związku własnie przez ten lęk, nie wiem ale zawsze jak facet do mnie zagada (nie mówie o kolegach, bo to akurat spoko) buduje wokół siebie taka izolatorkę do której nie chcę nikogo wpuścić. Męczy mnie to juz przeokropnie, bo moja dwa lata młodsza siostra już ma za sobą kilka zwiazków, teraz jest w 1 powaznym.
Rodzina nie rozumie dlaczego jestem sama, wszyscy mnie cisną dookoła, że trzeba zacząć poważnie mysleć o zyciu, bo studia na końcówce itd, itp
Płakać mi się chce, ale bardzo cieszy mnie to, chociaż nie powinno, że nie jestem sama z tym problemem

[ricca166]

Napisane przez marzycielka_

Dołączam i ja, mam tak samo autorka wątku, z tym że mój lęk jest chyba za mocny i nie umiem sobie z tym poradzić. Mam 23 lata i nigdy nie byłam w związku własnie przez ten lęk, nie wiem ale zawsze jak facet do mnie zagada (nie mówie o kolegach, bo to akurat spoko) buduje wokół siebie taka izolatorkę do której nie chcę nikogo wpuścić. Męczy mnie to juz przeokropnie, bo moja dwa lata młodsza siostra już ma za sobą kilka zwiazków, teraz jest w 1 powaznym.
Rodzina nie rozumie dlaczego jestem sama, wszyscy mnie cisną dookoła, że trzeba zacząć poważnie mysleć o zyciu, bo studia na końcówce itd, itp
Płakać mi się chce, ale bardzo cieszy mnie to, chociaż nie powinno, że nie jestem sama z tym problemem

Może nie ma co się porównywać do siostry, bo będzie jeszcze gorzej. Jak widać, Ty masz po prostu inny charakter, niekoniecznie gorszy. Myślę, że w końcu trafisz na takiego, co się przed nim otworzysz.

[OceanSoul123]

Porównywanie się do kogokolwiek pod względem związków jest najgorsze co można zrobić.. Tylko w depreche się wpada albo wyszukuje nieistniejące problemy..