Zostawić wszystko i spróbować?

[markiewiczne]

Witam Was, Dziewczyny.

Nie wiem od czego zacząć, podejrzewam, że wyjdzie mi długi kawałek tekstu, więc jeśli macie chwilę, to przeczytajcie i spróbujcie doradzić, jeśli nie - nawet nie czytajcie do końca.

Zacznę może od tego, że mam 20 lat, od trzech jestem w związku z pewnym chłopakiem. Poznaliśmy się przez znajomych, potem zaczęliśmy ze sobą być. Muszę od razu nadmienić, że jestem dość "skomplikowaną" osobą, mam pewne kłopoty w budowaniu relacji damsko - męskich, jestem DDA, potrzebowałam duuuużo czasu, żeby się przed nim otworzyć, zaufać... On był cierpliwy, przeszliśmy przez to razem. Wyobrażacie sobie na przykład, że dwa lata zbierałam się z tym, żebym przestała się "wstydzić" sama z własnej inicjatywy dać mu buziaka? Wiem, to chore, ale ja taka jestem, bałam się tego, że mnie wyśmieje, czy coś... Zresztą to nie aż tak ważne w całej historii...
Generalnie nie uważam się za osobę atrakcyjną, mam masę kompleksów, zarówno na punkcie wagi jak i wyglądu ogólnie... W momencie, gdy się poznaliśmy, on wydawał mi się najładniejszym chłopakiem, jaki kiedykolwiek wykazał mną zainteresowanie (dodam, że przy pierwszym kontakcie, ja na niego uwagi nie zwróciłam, nie spodobał mi się szczególnie, bo to jasny blondyn, a ja od dziecka marzyłam o ciemnookim brunecie, zresztą u mnie w rodzinie chyba wszystkie baby tak mają, ze jak blondyn to od razu spisywany jest na straty -.-). No, ale że ja sama uważałam i uważam się nadal za iście nieatrakcyjną, to i uznałam, że nie mogę niczego więcej oczekiwać, a ten chłopak i tak jest najfajniejszy (mówię tez o charakterze) z tych wszystkich moich pożal się Boże adoratorów.... :p Więc zostaliśmy parą, naprawdę, te pierwsze fazy związku to był najszczęśliwszy okres w moim życiu... Było wspaniale, miałam swojego "pierwszego" chłopaka. Dogadywaliśmy się bardzo dobrze, no i nawet zaczął mi się bardzo podobać, bo twierdziłam, że z takim wyglądem to nikogo lepszego w życiu nie znajdę. Nie podobam się sobie i tyle.
Tak więc początki były naprawdę wspaniałe, gorzej zaczęło robić się mniej więcej po roku... Zaczęły się kłótnie. On nie zwracał się już do mnie tak, jak na początku (nie mówię tu o jakichś wyzwiskach, bez przesady), ale naprawdę ciągle się sprzeczaliśmy. Nie tylko przeszkadzało mi to, że tak "schamiał" i naprawdę bardzo się zmienił, ale wadziły mi też rzeczy, które na samym początku wydawały mi się nie aż tak istotne, albo po prostu byłam jakaś zaślepiona, że ich nie widziałam, chodzi o błędy ortograficzne, stylistyczne, fakt, że często nie potrafił się wysłowić jakoś na poziomie, miał BARDZO ograniczony zasób słownictwa, musiałam tłumaczyć mu niektóre wyrazy, którymi się posługiwałam (np. abdykacja :p), smsy zawsze pisał jakieś krótkie, te zdania krótkie, czasem średnio zrozumiałe.

Czułam, że z jednej strony chcę od życia czegoś więcej, iść czasem do teatru (nie jestem jakąś nudziarą, ale mimo, iż miałam kilka razy darmowe bilety, on powiedzial, ze za Chiny nie pójdzie), na jakiś festiwal, wystawę (np. Picasso teraz jest w Łodzi ), ale też NIE. Jedyne co, to kino (ok, tez bardzo lubie, ale ile mozna?), jazda na jakąś imprezę, żeby się nawalić i nic nie pamietać. I TUTAJ WŁAŚNIE JEST JEDEN Z MOICH PODSTAWOWYCH KŁOPOTÓW, bo ja pochodzę z małej miejscowości, lubię wracać do siebie do domu, pobawić się przy disco polo, wypić wino i jechać na wiejską potupanę, pośmiac się, a zimą zrobić kulig :d takie spędznie wieczorów podoba mi sie najbardziej, żadna impreza w klubie w miescie temu nie dorówna, a z drugiej strony mam też "drugie życie", gdzie realizuję swoje drugie "ja", studiuję w Łodzi na jednej z prestiżowych uczelni, mam znajomych z którymi mogę porozmawiac na tematy sztuki/filmu/mody/mediów (to jest to, co mnie interesuje, a z tymi znajomymi ze wsi, to raczej nie jest to realne) Jedni i drudzy ludzie i rozmowy z nimi daja mi bardzo duzo. Chciałabym nadal się kształcić, osiągnąc coś w życiu, a nie klepać biedę, jak wtedy, gdy bylam dzieckiem.... Cały czas więc oscyluję między dwoma światami, nie wiem do końca czego chcę... Czy chcę się wyrwać z tego środowiska "prymitywnego", czy nie, bo mam przeciez ogromny sentyment do tamtych czasów, no i znajomych, ludzi z ktorymi sie wychowalam...
Mimo, że mój obecny chłopak nie mieszka w tej miejscowości, to tez pochodzi z podobnych rewirów, mamy wspólnych znajomych. Ja nigdy nie przedstawiłam go moim koleżankom z uczelni np., bo wiem, ze najadłabym się wstydu. Nie chodzi o to, że mówi po wiejsku, czy cos w tym stylu, ale po prostu nie miałby nic do powiedzenia w wielu kwestiach.

Abstrahując: Nasze relacje stawały się coraz gorsze, ciągłe kłótnie... On na mnie, ja na niego... W końcu, w styczniu, on powiedział, że już dłużej "tego nie wytrzyma" i mnie zostawił, tzn moze lepsze slowo to "rozstalismy sie". No i wtedy... Myślałam, że serce mi pęknie, czułam się jak śmieć, jak samotny śmieć... Cały czas płakałam, nie mogłam się zupełnie pozbierać... Tyle wspomnien z nim związanych, ostatnie 2,5 roku bylismy przeciez nierozłączni, wspólne wakacje, etc... Nie pamiętałam już, tzn. nie chciałam pamiętać o złych rzeczach, o tym, jaki był dla mnie chamski, jak olewał moje uczucia, jak nie obchodziły go moje łzy, jak wkurzała mnie jego tępota, której czasem dawał znaki... (..) Zeszlimy się jakiś miesiąc później, byłam wtedy najszczesliwasza na swiecie.... Więc od końca stycznia znów jestesmy razem... Widze, ze on sie stara, zeby bylo lepiej, ja tez sia staram, no i jest jakas tam poprawa... Nie kłócimy się już tak czesto, ale i tak denerwuję mnie czasem jego głupie odzywki, błędy, ciągłe pomyłki, to, że wszystko pare razy musze mu tłumaczyc ;p ale coś do niego czuje, nie chce marnowac tych trzech lat, caly czas myslalam, ze nikt lepszy nie znajdzie sie w moim zyciu.... AŻ DO ZESZŁEGO TYGODNIA.
Byłam z koleżankami w pubie, poznałam tam pewnego faceta... Dosiadł się do mnie - rozmawialiśmy, standard. Nie wiedziałam wtedy, co się ze mną dzieje, przystojny, dobrze zbudowany brunet, zarost... Prawie ideał. Bardzo spodobał mi się wizualnie. W życiu nie spodziewałabym się, że taki chłopak może na mnie spojrzeć. To jeden z tych na których gapisz się i tylko marzysz, bo wiesz, ze nawet slowa nie zechcialby z Toba zamienic... Studiuje ścisły kierunek, dobrze mi się z nim rozmawiało. Odezwał się do mnie następnego dnia (magiczny facebook..), trochę pisaliśmy. MATKO, JAK ON PISZE! Już nie chodzi o to, że bez błędów, ale jest taki sympatyczny, każde słówko dobiera, jak nie odpisywałam dłuższą chwilę od razu pyta, czy mnie nie uraził etc. ;p Nie podrywa na jakieś żenujące teksty, od razu widać, że jest inteligentnym chłopakiem.... Zaprosił mnie na dziś jako osobę towarzyszącą na jakąś imprezę, ale nie pójde...
Jezu to zbyt piękne, a raczej on jest zbyt piękny, aby mógł być "prawdziwy"...
Kompletnie nie wiem co robić. Bardzo mi się spodobał, jestem nim oczarowana, jest mega przystojny! W życiu nie pomyślałabym, że mam jakiekolwiek szanse u kogoś takiego.... + ten charakter...

Z drugiej strony wiem, że mam chłopaka, że dzielą mnie z nim wspólne wspomnienia, wiele razem przeszliśmy... W lipcu mamy jechac na wakacje zagranicę, miejsca już zaklepane, tyle czasu oszczedzalismy... Bardzo długo budowałam ten związek, otwierałam się stopniowo, on był przy mnie wtedy na początku... Nie naciskał... Myślę, że ja nie potrafię budowac damsko - meskich relacji... On mi pomógł i razem coś tam stworzyliśmy od stycznia, kiedy jest lepiej miedzy nami, ja widze, że on się stara, tez mu zalezy, zeby cos naprawic.
Ja też się staram i niby jest ok, ale i tak czasem mnie irytuje, nigdy chyba nie będzie mnie fizycznie jakoś mocno pociągał... Byłam jednak zdania, ze to nie jest najwazniejsze... Że choć zawsze marzyłam o ciemnowłosej córeczce, to to nie jest kluczowa kwestia :P doceniam stabilizację, która mam przy nim oraz pewność na 100000%, że nigdy mnie nie zdradzi ja owej stabilizacji potrzebuje choćby ze względu na fakt, że jestem tak emocjonalnie rozchwiana... On zna mnie już dobrze, razem jeździmy na te "wiejskie potupany" w weekend, wie, że lubię takie "proste zabawy", ale z drugiej strony zupełnie nie rozumie mnie jesli chodzi o jakies "wyższe ambicje" , nie moge z nim porozmawiac o zainteresowaniach, studiach... (jak byłam w LO i wyczekiwałam wyników matur, on nawet nie zapytal jak mi poszlo, kiedy juz je odebralam... spał, byl zmeczony po pracy, ale ludzie...). Cały czas powtarza, że mnie kocha, że jestem dla niego najważniejsza i ja w to wierzę...
Z DRUGIEJ JEDNAK STRONY, jestem oszołomiona spotkaniem z tamtym facetem z pubu... Jest taki przytojny, wykształcony, elokwentny. W końcu facet z którym mogłam porozmawiac o czyms innym, ambitniejszym niż naprawa aut, czy ceny paliwa....
Nie wiem co robić, nie chcę działac na dwa fronty....
Doceniam to, co łączy mnie z obecnym... Jak się wtedy rozstaliśmy, nie mogłam bez niego żyć, bardzo tęskniłam...
ALE chłopak, którego poznałam w tamtym tygodniu wygląda jak marzenie, o kimś takim marzysz mając 10 czy 11 lat, kiedy oglądasz romantyczne filmy Cały czas o nim myślę...

Przepraszam, ze tak się rozpisałam. Licze, że któraś z Was odpowie mi i ewentualnie coś doradzi. Nie chcę nikogo krzywdzić, nie chce krzywdzić samej siebie... Sama nie wiem czego chcę... Wiem, że jakiej decyzji bym nie podjęła - będę żałować.


Pozdrawiam,

[_ema_]

Napisane przez markiewiczne

Witam Was, Dziewczyny.

Nie wiem od czego zacząć, podejrzewam, że wyjdzie mi długi kawałek tekstu, więc jeśli macie chwilę, to przeczytajcie i spróbujcie doradzić, jeśli nie - nawet nie czytajcie do końca.

Zacznę może od tego, że mam 20 lat, od trzech jestem w związku z pewnym chłopakiem. Poznaliśmy się przez znajomych, potem zaczęliśmy ze sobą być. Muszę od razu nadmienić, że jestem dość "skomplikowaną" osobą, mam pewne kłopoty w budowaniu relacji damsko - męskich, jestem DDA, potrzebowałam duuuużo czasu, żeby się przed nim otworzyć, zaufać... On był cierpliwy, przeszliśmy przez to razem. Wyobrażacie sobie na przykład, że dwa lata zbierałam się z tym, żebym przestała się "wstydzić" sama z własnej inicjatywy dać mu buziaka? Wiem, to chore, ale ja taka jestem, bałam się tego, że mnie wyśmieje, czy coś... Zresztą to nie aż tak ważne w całej historii...
Generalnie nie uważam się za osobę atrakcyjną, mam masę kompleksów, zarówno na punkcie wagi jak i wyglądu ogólnie... W momencie, gdy się poznaliśmy, on wydawał mi się najładniejszym chłopakiem, jaki kiedykolwiek wykazał mną zainteresowanie (dodam, że przy pierwszym kontakcie, ja na niego uwagi nie zwróciłam, nie spodobał mi się szczególnie, bo to jasny blondyn, a ja od dziecka marzyłam o ciemnookim brunecie, zresztą u mnie w rodzinie chyba wszystkie baby tak mają, ze jak blondyn to od razu spisywany jest na straty -.-). No, ale że ja sama uważałam i uważam się nadal za iście nieatrakcyjną, to i uznałam, że nie mogę niczego więcej oczekiwać, a ten chłopak i tak jest najfajniejszy (mówię tez o charakterze) z tych wszystkich moich pożal się Boże adoratorów.... :p Więc zostaliśmy parą, naprawdę, te pierwsze fazy związku to był najszczęśliwszy okres w moim życiu... Było wspaniale, miałam swojego "pierwszego" chłopaka. Dogadywaliśmy się bardzo dobrze, no i nawet zaczął mi się bardzo podobać, bo twierdziłam, że z takim wyglądem to nikogo lepszego w życiu nie znajdę. Nie podobam się sobie i tyle.
Tak więc początki były naprawdę wspaniałe, gorzej zaczęło robić się mniej więcej po roku... Zaczęły się kłótnie. On nie zwracał się już do mnie tak, jak na początku (nie mówię tu o jakichś wyzwiskach, bez przesady), ale naprawdę ciągle się sprzeczaliśmy. Nie tylko przeszkadzało mi to, że tak "schamiał" i naprawdę bardzo się zmienił, ale wadziły mi też rzeczy, które na samym początku wydawały mi się nie aż tak istotne, albo po prostu byłam jakaś zaślepiona, że ich nie widziałam, chodzi o błędy ortograficzne, stylistyczne, fakt, że często nie potrafił się wysłowić jakoś na poziomie, miał BARDZO ograniczony zasób słownictwa, musiałam tłumaczyć mu niektóre wyrazy, którymi się posługiwałam (np. abdykacja :p), smsy zawsze pisał jakieś krótkie, te zdania krótkie, czasem średnio zrozumiałe.

Czułam, że z jednej strony chcę od życia czegoś więcej, iść czasem do teatru (nie jestem jakąś nudziarą, ale mimo, iż miałam kilka razy darmowe bilety, on powiedzial, ze za Chiny nie pójdzie), na jakiś festiwal, wystawę (np. Picasso teraz jest w Łodzi ), ale też NIE. Jedyne co, to kino (ok, tez bardzo lubie, ale ile mozna?), jazda na jakąś imprezę, żeby się nawalić i nic nie pamietać. I TUTAJ WŁAŚNIE JEST JEDEN Z MOICH PODSTAWOWYCH KŁOPOTÓW, bo ja pochodzę z małej miejscowości, lubię wracać do siebie do domu, pobawić się przy disco polo, wypić wino i jechać na wiejską potupanę, pośmiac się, a zimą zrobić kulig :d takie spędznie wieczorów podoba mi sie najbardziej, żadna impreza w klubie w miescie temu nie dorówna, a z drugiej strony mam też "drugie życie", gdzie realizuję swoje drugie "ja", studiuję w Łodzi na jednej z prestiżowych uczelni, mam znajomych z którymi mogę porozmawiac na tematy sztuki/filmu/mody/mediów (to jest to, co mnie interesuje, a z tymi znajomymi ze wsi, to raczej nie jest to realne) Jedni i drudzy ludzie i rozmowy z nimi daja mi bardzo duzo. Chciałabym nadal się kształcić, osiągnąc coś w życiu, a nie klepać biedę, jak wtedy, gdy bylam dzieckiem.... Cały czas więc oscyluję między dwoma światami, nie wiem do końca czego chcę... Czy chcę się wyrwać z tego środowiska "prymitywnego", czy nie, bo mam przeciez ogromny sentyment do tamtych czasów, no i znajomych, ludzi z ktorymi sie wychowalam...
Mimo, że mój obecny chłopak nie mieszka w tej miejscowości, to tez pochodzi z podobnych rewirów, mamy wspólnych znajomych. Ja nigdy nie przedstawiłam go moim koleżankom z uczelni np., bo wiem, ze najadłabym się wstydu. Nie chodzi o to, że mówi po wiejsku, czy cos w tym stylu, ale po prostu nie miałby nic do powiedzenia w wielu kwestiach.

Abstrahując: Nasze relacje stawały się coraz gorsze, ciągłe kłótnie... On na mnie, ja na niego... W końcu, w styczniu, on powiedział, że już dłużej "tego nie wytrzyma" i mnie zostawił, tzn moze lepsze slowo to "rozstalismy sie". No i wtedy... Myślałam, że serce mi pęknie, czułam się jak śmieć, jak samotny śmieć... Cały czas płakałam, nie mogłam się zupełnie pozbierać... Tyle wspomnien z nim związanych, ostatnie 2,5 roku bylismy przeciez nierozłączni, wspólne wakacje, etc... Nie pamiętałam już, tzn. nie chciałam pamiętać o złych rzeczach, o tym, jaki był dla mnie chamski, jak olewał moje uczucia, jak nie obchodziły go moje łzy, jak wkurzała mnie jego tępota, której czasem dawał znaki... (..) Zeszlimy się jakiś miesiąc później, byłam wtedy najszczesliwasza na swiecie.... Więc od końca stycznia znów jestesmy razem... Widze, ze on sie stara, zeby bylo lepiej, ja tez sia staram, no i jest jakas tam poprawa... Nie kłócimy się już tak czesto, ale i tak denerwuję mnie czasem jego głupie odzywki, błędy, ciągłe pomyłki, to, że wszystko pare razy musze mu tłumaczyc ;p ale coś do niego czuje, nie chce marnowac tych trzech lat, caly czas myslalam, ze nikt lepszy nie znajdzie sie w moim zyciu.... AŻ DO ZESZŁEGO TYGODNIA.
Byłam z koleżankami w pubie, poznałam tam pewnego faceta... Dosiadł się do mnie - rozmawialiśmy, standard. Nie wiedziałam wtedy, co się ze mną dzieje, przystojny, dobrze zbudowany brunet, zarost... Prawie ideał. Bardzo spodobał mi się wizualnie. W życiu nie spodziewałabym się, że taki chłopak może na mnie spojrzeć. To jeden z tych na których gapisz się i tylko marzysz, bo wiesz, ze nawet slowa nie zechcialby z Toba zamienic... Studiuje ścisły kierunek, dobrze mi się z nim rozmawiało. Odezwał się do mnie następnego dnia (magiczny facebook..), trochę pisaliśmy. MATKO, JAK ON PISZE! Już nie chodzi o to, że bez błędów, ale jest taki sympatyczny, każde słówko dobiera, jak nie odpisywałam dłuższą chwilę od razu pyta, czy mnie nie uraził etc. ;p Nie podrywa na jakieś żenujące teksty, od razu widać, że jest inteligentnym chłopakiem.... Zaprosił mnie na dziś jako osobę towarzyszącą na jakąś imprezę, ale nie pójde...
Jezu to zbyt piękne, a raczej on jest zbyt piękny, aby mógł być "prawdziwy"...
Kompletnie nie wiem co robić. Bardzo mi się spodobał, jestem nim oczarowana, jest mega przystojny! W życiu nie pomyślałabym, że mam jakiekolwiek szanse u kogoś takiego.... + ten charakter...

Z drugiej strony wiem, że mam chłopaka, że dzielą mnie z nim wspólne wspomnienia, wiele razem przeszliśmy... W lipcu mamy jechac na wakacje zagranicę, miejsca już zaklepane, tyle czasu oszczedzalismy... Bardzo długo budowałam ten związek, otwierałam się stopniowo, on był przy mnie wtedy na początku... Nie naciskał... Myślę, że ja nie potrafię budowac damsko - meskich relacji... On mi pomógł i razem coś tam stworzyliśmy od stycznia, kiedy jest lepiej miedzy nami, ja widze, że on się stara, tez mu zalezy, zeby cos naprawic.
Ja też się staram i niby jest ok, ale i tak czasem mnie irytuje, nigdy chyba nie będzie mnie fizycznie jakoś mocno pociągał... Byłam jednak zdania, ze to nie jest najwazniejsze... Że choć zawsze marzyłam o ciemnowłosej córeczce, to to nie jest kluczowa kwestia :P doceniam stabilizację, która mam przy nim oraz pewność na 100000%, że nigdy mnie nie zdradzi ja owej stabilizacji potrzebuje choćby ze względu na fakt, że jestem tak emocjonalnie rozchwiana... On zna mnie już dobrze, razem jeździmy na te "wiejskie potupany" w weekend, wie, że lubię takie "proste zabawy", ale z drugiej strony zupełnie nie rozumie mnie jesli chodzi o jakies "wyższe ambicje" , nie moge z nim porozmawiac o zainteresowaniach, studiach... (jak byłam w LO i wyczekiwałam wyników matur, on nawet nie zapytal jak mi poszlo, kiedy juz je odebralam... spał, byl zmeczony po pracy, ale ludzie...). Cały czas powtarza, że mnie kocha, że jestem dla niego najważniejsza i ja w to wierzę...
Z DRUGIEJ JEDNAK STRONY, jestem oszołomiona spotkaniem z tamtym facetem z pubu... Jest taki przytojny, wykształcony, elokwentny. W końcu facet z którym mogłam porozmawiac o czyms innym, ambitniejszym niż naprawa aut, czy ceny paliwa....
Nie wiem co robić, nie chcę działac na dwa fronty....
Doceniam to, co łączy mnie z obecnym... Jak się wtedy rozstaliśmy, nie mogłam bez niego żyć, bardzo tęskniłam...
ALE chłopak, którego poznałam w tamtym tygodniu wygląda jak marzenie, o kimś takim marzysz mając 10 czy 11 lat, kiedy oglądasz romantyczne filmy Cały czas o nim myślę...

Przepraszam, ze tak się rozpisałam. Licze, że któraś z Was odpowie mi i ewentualnie coś doradzi. Nie chcę nikogo krzywdzić, nie chce krzywdzić samej siebie... Sama nie wiem czego chcę... Wiem, że jakiej decyzji bym nie podjęła - będę żałować.


Pozdrawiam,

Nie wiem nawet jak to skomentować. Jestem osobą raczej dosłowną, więc nie urażaj się tym co zaraz powiem, bo nie mam zwyczaju owijać g.. w płatki. O takich jak Ty, u mnie się mówi, że ledwo co nogi z gnoju otrzepali i wielkie miasto im zaświeciło. Ot, i to chyba najlepsze podsumowanie historii.
Jestem kompletnie zdegustowana tym co przeczytałam - tym jak traktujesz swojego faceta jak byle kogo, ale już z nim jesteś bo myślałaś, że jesteś za brzydka na kogoś mądrzejszego, jak segregujesz ludzi na Twój wielki świat i wiochę, jak wstydzisz się przy znajomych kogoś, kogo podobno kochasz. Skoro jesteś tak wykształconą, nowoczesną i inteligentną osobą, to powinnaś przede wszystkim umieć odpowiednio traktować ludzi. A tego jak widać Ci brakuje.
Zostaw chłopaka, bo krzywdzisz go. Jest z kimś, poświęca siebie, czas, wysiłek, żeby dogodzić dziewczynie, która uważa go za gorszego od siebie i swoich znajomych. Po co to ciągniesz?
Aha wiem po co. Bo jak Pan Ideał Cię nie zechce, to masz pewny związek ze swoim małym wiejskim idiotą. To się nazywa wykorzystywanie ludzi, a nie miłość.

[cholernarejestracja]

Jesteś okropna. Uważasz swojego faceta za niezbyt atrakcyjnego tępaka, z którym jesteś, bo nikt lepszy Ci się nie trafi przecież. Wstydzisz się go przed znajomymi i przeszkadzają Ci w nim elementarne rzeczy. Jak tylko na horyzoncie pojawiło się coś bardziej atrakcyjnego, to nagle myślisz o rozstaniu.

Jeszcze żeby to wynikało ze zmiany w Twojej samoocenie, przekonania, że zasługujesz na coś lepszego, chęci zmian - nie!

Normalnie...fe. Mam nadzieję, że i jeden i drugi facet przejrzą na oczy i uciekną od Ciebie. Nieważne jak atrakcyjna jesteś fizycznie, masz takie podejście, że dla mnie byłabyś okropna nawet z figurą i twarzą fotomodelki.

[Cerveza_]

Ja Ci powiem tak, a Ty to zinterpretuj sobie, jak tam chcesz: nigdy, przenigdy, nie byłabym z facetem przy którym czuję się ograniczona (tzn. nie mogę mówić `trudnych` słów, wyrażać się jak chcę). Nie mogłabym znieść ciągłego tłumaczenia, itd. TO DLA MNIE OGRANICZANIE SAMEJ SIEBIE. Wiem coś o wymyślaniu zastępczych słów, by tylko mnie dana osoba zrozumiała, heh. Nie chcę tu nikogo obrazić, bo nie ma ludzi nieomylnych, ale dysortografia to choroba XXI wieku, choroba, która dla mnie jest wmawianiem czegoś komuś, kto nigdy w życiu nie zapoznał się z podstawowymi zasadami i miał to po prostu gdzieś. Są pewnie wyjątki, ale jeśli w klasie 25 osobowej, 15 osób ma dysortografię, to ja nie wiem. Intelekt jest dla mnie bardzo ważny. Jeśli mój facet by tego nie rozumiał, to by nim nie był. Nie oszukujmy się, dla kogoś dla kogo ważna jest poprawność, jest to wkurzające. To taka dygresja...
Poza tym poznałaś kogoś, kto Ci się spodobał i uzupełnił te braki, które ma Twój TŻ. Dla samych wspomnień związku się nie ciągnie. Jak się rozstaliście to tęskniłaś z przyzwyczajenia. Napisałaś, że `coś czujesz`, ale nie widzę tu wielkiego uczucia. Powodzenia

[201605161006]

Ja na Twoim miejscu zerwałabym z nim niezależnie od tego, czy ktoś inny Cię podrywa. Po prostu do siebie nie pasujecie charakterami, do tego mowisz, ze on Cie fizycznie nie pociąga. Fakt ze troche chamsko sie o nim wypowiadasz, ale juz niejednokrotnie poznalam ludzi tych wyksztalconych inteligentnych i tych prostych co nawet pisac nie umieją, czy nie rozumieją jak mozna chciec przeczytac dla samej siebie ksiązke (wiem, ze zarowno Ci prosci moga byc dobrymi ludzmi jak i Ci wykształceni okropnymi chamami - nie o to mi tu teraz chodzi). W kazdym razie odnosnie glownego Twojego problemu, ja bym Ci radzila zerwac z facetem ale nie dlatego ze inny Cie podrywa, tylko dlatego ze po prostu do siebie nie pasujecie. A z tamtym wybadac teren, spotykac sie i zobaczyc co bedzie dalej.

[kaja2301]

Napisane przez _ema_

Nie wiem nawet jak to skomentować. Jestem osobą raczej dosłowną, więc nie urażaj się tym co zaraz powiem, bo nie mam zwyczaju owijać g.. w płatki. O takich jak Ty, u mnie się mówi, że ledwo co nogi z gnoju otrzepali i wielkie miasto im zaświeciło. Ot, i to chyba najlepsze podsumowanie historii.
Jestem kompletnie zdegustowana tym co przeczytałam - tym jak traktujesz swojego faceta jak byle kogo, ale już z nim jesteś bo myślałaś, że jesteś za brzydka na kogoś mądrzejszego, jak segregujesz ludzi na Twój wielki świat i wiochę, jak wstydzisz się przy znajomych kogoś, kogo podobno kochasz. Skoro jesteś tak wykształconą, nowoczesną i inteligentną osobą, to powinnaś przede wszystkim umieć odpowiednio traktować ludzi. A tego jak widać Ci brakuje.
Zostaw chłopaka, bo krzywdzisz go. Jest z kimś, poświęca siebie, czas, wysiłek, żeby dogodzić dziewczynie, która uważa go za gorszego od siebie i swoich znajomych. Po co to ciągniesz?
Aha wiem po co. Bo jak Pan Ideał Cię nie zechce, to masz pewny związek ze swoim małym wiejskim idiotą. To się nazywa wykorzystywanie ludzi, a nie miłość.

wybitnie sie z Tobą zgadzam, jak zresztą często

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Zgadzam się z emą, Twój sposób rozgraniczania "dwóch światów" jest okropny. Znam ludzi o podobnym światopoglądzie i jestem przekonana, że wynika to z niskiej samooceny. Boisz się tego, że Twoje "światowe" znajome albo nie daj Boże przystojny brunet, odrzucą się, kiedy dowiedzą się o Twoich pozostałych upodobaniach, znajomych. Z Twojej wypowiedzi wychodzi zakompleksiona wiejska dziewuszka, która myśli, że inni są od niej lepsi, więc stara się być taka jak oni. Niestety, nigdy taka nie będzie, bo jest zakompleksioną wiejską dziewuszką i pozostanie nią dopóki nie zrozumie, że ludzie dojrzali, kulturalni i z klasą nie degradują kogoś dlatego, że lubi jeździć sankami albo bawić się przy określonym typie muzyki. Twój gust i upodobania są częścią Ciebie - WSZYSTKIE.

Swojego chłopaka zostaw, bo każdy zasługuje na miłość i akceptację - pozwól mu na szczęście z kimś, kto będzie chciał go takim, jaki jest, dzielił jego wartości i priorytety. A za kolejny związek, moim zdaniem, powinnaś wziąć się jak już uporządkujesz swoją tożsamość i poczucie wartości - to znaczy przestaniesz uzależniać je od pochodzenia i gustu.

Edit. pisząc o "wiejskiej dziewuszce" nie chodziło oczywiście o to, że pochodzi ze wsi, ale o rodzaj mentalności i postrzegania

[_Mia]

Zgadzam się z emą...
Posłużyłaś się facetem jak trampoliną do 'lepszego świata'. Wyciągnął Cię z niezłego gówna, a teraz, kiedy wyszłaś w miarę na prostą, rozglądasz się za czymś lepszym. Wyrażasz się dość lekceważąco o środowisku, z którego sama pochodzisz- ciekawe, czy Twoi znajomi z wiejskich imprez byliby zadowoleni czytając ten post... Nie wspomnę o facecie.
Pomyśl, że wielu ludzi nie przepada za teatrem i muzeami, i nie są to zaraz jakieś ograniczone niedojdy- może Twój facet do nich należy? Poza tym często się sprawdza, że prości ludzie mają za to największe serducha i jak kochają, to na zabój
Niemniej jednak na Twoim miejscu zerwałabym. Zauroczenie- owszem, mogło się zdarzyć i o tym idzie zapomnieć i to przepracować, ale traktowanie swojego faceta według zasady "lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu" (o zgrozo- od samego początku związku!) uważam za karygodne i szkoda mi chłopa. Nie chcę nawet myśleć, co bym czuła, jak bym usłyszała przypadkiem, że mój facet mnie wybrał "bo jest brzydki i i tak nic lepszego nie upoluje".

[Pola1974]

Napisane przez markiewiczne

"...AŻ DO ZESZŁEGO TYGODNIA.
Byłam z koleżankami w pubie, poznałam tam pewnego faceta... Dosiadł się do mnie - rozmawialiśmy, standard. Nie wiedziałam wtedy, co się ze mną dzieje, przystojny, dobrze zbudowany brunet, zarost... Prawie ideał. Bardzo spodobał mi się wizualnie. W życiu nie spodziewałabym się, że taki chłopak może na mnie spojrzeć. To jeden z tych na których gapisz się i tylko marzysz, bo wiesz, ze nawet slowa nie zechcialby z Toba zamienic... Studiuje ścisły kierunek, dobrze mi się z nim rozmawiało. Odezwał się do mnie następnego dnia (magiczny facebook..), trochę pisaliśmy. MATKO, JAK ON PISZE! Już nie chodzi o to, że bez błędów, ale jest taki sympatyczny, każde słówko dobiera, jak nie odpisywałam dłuższą chwilę od razu pyta, czy mnie nie uraził etc. ;p Nie podrywa na jakieś żenujące teksty, od razu widać, że jest inteligentnym chłopakiem.... Zaprosił mnie na dziś jako osobę towarzyszącą na jakąś imprezę, ale nie pójde...
Jezu to zbyt piękne, a raczej on jest zbyt piękny, aby mógł być "prawdziwy"...
Kompletnie nie wiem co robić. Bardzo mi się spodobał, jestem nim oczarowana, jest mega przystojny! W życiu nie pomyślałabym, że mam jakiekolwiek szanse u kogoś takiego.... + ten charakter..."

"...jestem oszołomiona spotkaniem z tamtym facetem z pubu... Jest taki przytojny, wykształcony, elokwentny. W końcu facet z którym mogłam porozmawiac o czyms innym, ambitniejszym niż naprawa aut, czy ceny paliwa....
Nie wiem co robić, nie chcę działac na dwa fronty....
Doceniam to, co łączy mnie z obecnym... Jak się wtedy rozstaliśmy, nie mogłam bez niego żyć, bardzo tęskniłam...
ALE chłopak, którego poznałam w tamtym tygodniu wygląda jak marzenie, o kimś takim marzysz mając 10 czy 11 lat, kiedy oglądasz romantyczne filmy Cały czas o nim myślę...[/I]

Moim zdaniem chyba jednak jesteś w błędzie. Wg mnie, to typ, który cieszy się życiem, a czas spędza na "podrywaniu" coraz to nowszych kobiet, dla których liczą się piękne, ale dla niego nic nie znaczące słówka.
Zapewne sama "pomogłaś" mu jeszcze, by mógł wyobrażać sobie, że jest wyjątkowy i nie z tej ziemi.
Chcesz zostać wybranką na miesiąc lub dwa, a później wymieniona na nowszy model?

Ty nie wyobrażasz sobie przedstawić swojego chłopaka znajomym, a czy uważasz, że On zdecydowałby się, by zrobić to z Tobą. Co prawda napisałaś, że zaprosił Cię jako Osobę towarzyszącą na jakąś imprezę, ale zaraz dopisałaś, iż nie pójdziesz. No nie wierzę... Nie chcesz się pokazać się z takim ciachem, bo co - nie masz się w co ubrać, czy z powodu, że masz chłopaka, a flirtujesz na FB?!

Jeśli jesteś tego ABSOLUTNIE PEWNA, że mu na Tobie naprawdę zależy, to szczerze życzę powodzenia.

Cytat z Twojego postu:
"...Ja też się staram i niby jest ok, ale i tak czasem mnie irytuje, nigdy chyba nie będzie mnie fizycznie jakoś mocno pociągał... Byłam jednak zdania, ze to nie jest najwazniejsze... Że choć zawsze marzyłam o ciemnowłosej córeczce, to to nie jest kluczowa kwestia :P doceniam stabilizację, która mam przy nim oraz pewność na 100000%, że nigdy mnie nie zdradzi".

"Przepraszam", ale jesteś wyjątkowo perfidna, a to zdanie o ciemnowłosej córeczce mnie dobiło!
Skąd wiesz, że byłaby blondynką? Mój były mąż jest blondynem, ja nie jestem brunetką, a mamy Córkę która ma ciemny kolor włosów.

Dla takich ludzi jak Ty, nie mam za grosz szacunku.

[arszeniks]

Wybacz autorko, ale jak dla mnie masz płytkie i naiwne myślenie.

[anka_bunio]

A jesteś pewna, że temu Twojemu brunetowi nie będą przeszkadzały Twoje 'wiejskie' zabawy?
Btw, nie znasz jego charakteru, a piszesz, że jest świetny. Znasz człowieka z jednego spotkania. Litości.

[rembertowa]

kompletnie nie zgadzam się z poprzedniczkami. Wy po prostu do siebie nie pasujecie - nie da się pominąć w związkowym rachunku rozbieżności intelektualnych. Nie da się całe życie tak dobierać słów, żeby ktoś mniej wykształcony nas zrozumiał, zwłaszcza, że tacy mniej wykształceni czasem uważają, że ich świętym prawem jest nie rozumieć - że nie muszą już się niczego uczyć. Nie da się zbudować związku, jeśli zachodzą tak fundamentalne rozbieżności w otwartości na świat, w głodzie poznawczym. Nie da się zbudować sensownego związku z kimś, kto nie podziela i nie rozumie naszych ambicji czy pasji, i nawet czasem nie poświęci swojego czasu, żeby sprawić nam przyjemność i pójść do teatru z nami, skoro nam zależy. Nie da się zbudować związku na wdzięczności, że kiedyś tam ktoś nam pomógł. Po prostu - nie da. Nie oznacza to, że ktoś, kto po prostu jest bystrzejszy albo ma większe ambicje, jeśli chodzi o rozwój intelektualny, jest złym człowiekiem, bo dostrzega te rozbieżności. Po prostu, powyżej jakiejś tam różnicy w iq porozumienie jest mocno utrudnione. W lokalnym, polsko-patriarchalnych uwarunkowaniach, jak to dziewczyna jest bystrzejsza - to już w ogóle dramat.

Zostaw go. Nie ma sensu się męczyć. Jesteś z nim z przyzwyczajenia, ze strachu przed samotnością. Nad tym popracuj, nad syndromem dda także - skoro w jakimś sensie odcięłaś się od rodzinnego domu, teraz ma to sens. Nie rzucaj się od razu w związek z kimś innym - ale poflirtować Ci nie zaszkodzi.

Aha. I jeszcze jedno - w Łodzi nie ma prestiżowych uczelni :p

[Melanchton]

Napisane przez rembertowa

kompletnie nie zgadzam się z poprzedniczkami. Wy po prostu do siebie nie pasujecie - nie da się pominąć w związkowym rachunku rozbieżności intelektualnych. Nie da się całe życie tak dobierać słów, żeby ktoś mniej wykształcony nas zrozumiał, zwłaszcza, że tacy mniej wykształceni czasem uważają, że ich świętym prawem jest nie rozumieć - że nie muszą już się niczego uczyć. Nie da się zbudować związku, jeśli zachodzą tak fundamentalne rozbieżności w otwartości na świat, w głodzie poznawczym. Nie da się zbudować sensownego związku z kimś, kto nie podziela i nie rozumie naszych ambicji czy pasji, i nawet czasem nie poświęci swojego czasu, żeby sprawić nam przyjemność i pójść do teatru z nami, skoro nam zależy. Nie da się zbudować związku na wdzięczności, że kiedyś tam ktoś nam pomógł. Po prostu - nie da. Nie oznacza to, że ktoś, kto po prostu jest bystrzejszy albo ma większe ambicje, jeśli chodzi o rozwój intelektualny, jest złym człowiekiem, bo dostrzega te rozbieżności. Po prostu, powyżej jakiejś tam różnicy w iq porozumienie jest mocno utrudnione. W lokalnym, polsko-patriarchalnych uwarunkowaniach, jak to dziewczyna jest bystrzejsza - to już w ogóle dramat.

Zostaw go. Nie ma sensu się męczyć. Jesteś z nim z przyzwyczajenia, ze strachu przed samotnością. Nad tym popracuj, nad syndromem dda także - skoro w jakimś sensie odcięłaś się od rodzinnego domu, teraz ma to sens. Nie rzucaj się od razu w związek z kimś innym - ale poflirtować Ci nie zaszkodzi.

Aha. I jeszcze jedno - w Łodzi nie ma prestiżowych uczelni :p

No, ja się zgodzę z tą wypowiedzią.

Ale dodam też coś od siebie:

Jesteś bardzo niedojrzała emocjonalnie, poznałaś kolesia w pubie i już marzysz o "ciemnowłosych córeczkach".... Przecież kompletnie gościa nie znasz, coś tam popisaliście na fb i tyle. Za bardzo się nakręcasz i przestajesz w ogóle kierować się rozumem, zarówno teraz jak i w przypadku pierwszego faceta.
Twój obecny chłopak ma może dobre serce, ale nie podoba Ci się i wstydzisz się go przed znajomymi, a jesteś z nim tylko dlatego, że uznałaś, iż nikt lepszy Ci się nie trafi..
Na Twoje rozterki dotyczące jego obycia i wykształcenia można powiedzieć w sumie: widziały gały, co brały.
Musisz przyznać, że już samo wejście z nim w związek było dziecinnym, niedojrzałym, egoistycznym i destrukcyjnym (zarówno dla Ciebie jak i dla niego) zachowaniem.

Dlaczego nie zwiążesz się z kimś normalnym, kto odnajdzie się zarówno na zabawie w remizie jak i na wystawie Picassa tylko latasz za każdym, kto tylko okaże Ci zainteresowanie, bez krztyny zdrowego rozsądku...?

Jedyna rada: zacznij myśleć, bo jak sama widzisz strategia o jednym oku, byle w tym roku nie rokuje zbyt dobrze na przyszłość. Pozdrawiam.

[deszczowypies]

Napisane przez rembertowa

Aha. I jeszcze jedno - w Łodzi nie ma prestiżowych uczelni :p

[201705250955]

Rozwaliło mnie kilka rzeczy. Przede wszystkim 'mówienie po wiejsku'. Po drugie ukrywanie chłopaka przed znajomymi z Miasta. W ogóle widzę, że chyba pisałaś to szczerze i jeszcze bardziej mnie to rozwala.
Tak, zgadzam się, że jesteś niedopasowana ze swoim chłopakiem. Powiem więcej - powinniście się rozstać. Najzwyczajniej w świecie krzywdzisz chłopaka, jesteś strasznie niedojrzała - dorośli ludzie nie mają problemu typu wstyd za kogoś, kogo się kocha. No bo się kocha...? Miałam kiedyś wśród znajomych taką parę, gdzie dziewczyna też studiowała. Jej chłopak, ze wsi, rzecz jasna, był bardzo dumny, że jego ukochana taka jest mądra i w ogóle - studia w stolicy. Historia się zakończyła dramatycznie, bo dziewczyna znalazła królewicza w 'swoich kręgach'.

A jestem ciekawa, czy ten cudowny brunet będzie chciał iść na 'wiejskie potupany'.

[WDM]

Napisane przez rembertowa

Aha. I jeszcze jedno - w Łodzi nie ma prestiżowych uczelni :p

Jest Łódzka Szkoła Filmowa, ladies

[palmtree]

Księżna Kate dała radę wgryźć się w wyższe sfery, to i Ty dasz.
Ciekawe, swoją drogą, czy Kate też miała takie rozkminy na temat wiejskich i miejskich potupan ...

[kalincia]

Napisane przez cholernarejestracja

Jesteś okropna. Uważasz swojego faceta za niezbyt atrakcyjnego tępaka, z którym jesteś, bo nikt lepszy Ci się nie trafi przecież. Wstydzisz się go przed znajomymi i przeszkadzają Ci w nim elementarne rzeczy. Jak tylko na horyzoncie pojawiło się coś bardziej atrakcyjnego, to nagle myślisz o rozstaniu.

Jeszcze żeby to wynikało ze zmiany w Twojej samoocenie, przekonania, że zasługujesz na coś lepszego, chęci zmian - nie!

Normalnie...fe. Mam nadzieję, że i jeden i drugi facet przejrzą na oczy i uciekną od Ciebie. Nieważne jak atrakcyjna jesteś fizycznie, masz takie podejście, że dla mnie byłabyś okropna nawet z figurą i twarzą fotomodelki.

Już początek tekstu, autorko wskazuje, że zdecydowałaś się, bo nikogo lepszego nie było. A ty przecież musisz mieć chłopaka, bo bez niego jesteś zerem, tak? W ogóle nie brałaś pod uwagę, decydując się na tego gościa, że możesz nie decydować się na nikogo. Lepszy się nie trafi - niech będzie ten.
Zyjesz jednak podwójnymi standardami. On jest dobry w związku z tą wiejską stroną twojego życia, ale wstydzisz się go w tej miejskiej stronie.
Nie przeszadza ci za bardzo, że teatr i wystawa to nie jego rejony, ale że mogłyby się o tym dowiedzieć koleżanki. Nie przeszkadza ci za bardzo, że ty nie masz o czym w wielu kwestiach z nim rozmawiać, ale że odkryłyby to koleżanki. Godzisz się na faceta, który wzdraga się na słowo "teatr", ale nie godzisz się, by inni widzieli, że to prosty człowiek bez większych potrzeb kulturalnych. Czyli - tobie taki wystarcza. Jesteś z nim, bo nikogo lepszego nie było na horyzoncie. Teraz ktoś się pojawił. Rzuć tego dotychczasowego, bo on na pewno źle się z tym czuje, że nie dorasta do twoich "miejskich" wymagań. Takie rzeczy się czuje. No chyba że jest burakiem, wtedy nie czuje, bo nie rozumie, o co ci chodzi z tymi "kulturalnymi wygłupami".
Ale - gdy się zaczniesz spotykać z tym nowym, to wprawdzie będziesz mogła z nim wyjść na wystawę i nie będzie się trzeba wstydzić przed koleżankami, lecz jakże tu pokazać mu się na zabawie disco polo przy prostym winie? Jeszcze by kumple się śmiali...Zacznie ci przeszkadzać w tej drugiej - wiejskiej sferze życia, bo z kolei do niej nie będzie pasował. Tak to jest, jak się żyje w rozdwojeniu. Najlepiej w mieście miej jednego - pasującego do miejskich standardów, a na wsi drugiego - pasującego do wiejskich.

[markiewiczne]

Napisane przez deszczowypies

studiuję reżyserię na PWSFTViT, nie pisałam od razu, bo wyszłoby beznadziejnie, że się chwale, więc użyłam innego określenia, to już oczywiście jest pusty rechot istotek, które nawet nie wiedzą jakie uczelnie są w danym miescie, tylko łykają wszystko, jak leci. Więc jeśli coś jest tu śmieszne, to tylko Twoja niewiedza. "". Żenujące.

---------- Dopisano o 10:24 ---------- Poprzedni post napisano o 10:08 ----------

Generalnie rzecz biorąc, jak tak patrze na większość Waszych odpowiedzi, to myślę sobie, że to chyba ja po prostu zrobiłam coś źle, źle się zabrałam za pisanie tego postu, bo 80% z Was w ogóle nie zrozumiało pewnych rzeczy. Szczególnie nieadekwatne do mojej osoby są określenia typu "płytka" czy "niedojrzała". Ech, co Wy tam wiecie. Podobnie ze zdaniem o "ciemnowłosej córeczce", myślałam, że jeśli postawię emotę, to odbierzecie to z pewnym przymrużeniem oka, ale jednak stało się inaczej. Zdanie, które napisałam w charakterze "żartu" stało się dla kilku z Was dowodem na moją pustkę i jakiś dziwny sposób postrzegania świata i przede wszystkim - ludzi. Przykre w sumie. Na pewno w wielu kwestiach macie rację, ale wczoraj spędziłam sporo czasu z moim chłopakiem i wiem już, że z tamtym się nie spotkam, nie chcę ani z nim pisać, ani się spotykać. Nie wiem, co o tym pomyślicie, ale jeśli opieracie swoją opinię na mój temat (może nie na "mój", a na moje "postrzeganie relacji") na Waszych wrażeniach po moim wczorajszym poście, to pozwolę sobie przypuszczać, że tez byłaby okazja do zhejtowania. Raz jeszcze powtórzę - nie jestem taką osobą za którą wiele z Was mnie uważa, ale nie czuję potrzeby jakiegoś dogłębnego tłumaczenia się na forum. Myślę, że mogłam w wielu miejscach dokonać innej operacji słowem, wtedy wiele rzeczy inaczej byście przyjęły. Zresztą nieważne.

Dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi.

[_ema_]

Napisane przez markiewiczne

studiuję reżyserię na PWSFTViT, nie pisałam od razu, bo wyszłoby beznadziejnie, że się chwale, więc użyłam innego określenia, to już oczywiście jest pusty rechot istotek, które nawet nie wiedzą jakie uczelnie są w danym miescie, tylko łykają wszystko, jak leci. Więc jeśli coś jest tu śmieszne, to tylko Twoja niewiedza. "". Żenujące.

---------- Dopisano o 10:24 ---------- Poprzedni post napisano o 10:08 ----------

Generalnie rzecz biorąc, jak tak patrze na większość Waszych odpowiedzi, to myślę sobie, że to chyba ja po prostu zrobiłam coś źle, źle się zabrałam za pisanie tego postu, bo 80% z Was w ogóle nie zrozumiało pewnych rzeczy. Szczególnie nieadekwatne do mojej osoby są określenia typu "płytka" czy "niedojrzała". Ech, co Wy tam wiecie. Podobnie ze zdaniem o "ciemnowłosej córeczce", myślałam, że jeśli postawię emotę, to odbierzecie to z pewnym przymrużeniem oka, ale jednak stało się inaczej. Zdanie, które napisałam w charakterze "żartu" stało się dla kilku z Was dowodem na moją pustkę i jakiś dziwny sposób postrzegania świata i przede wszystkim - ludzi. Przykre w sumie. Na pewno w wielu kwestiach macie rację, ale wczoraj spędziłam sporo czasu z moim chłopakiem i wiem już, że z tamtym się nie spotkam, nie chcę ani z nim pisać, ani się spotykać. Nie wiem, co o tym pomyślicie, ale jeśli opieracie swoją opinię na mój temat (może nie na "mój", a na moje "postrzeganie relacji") na Waszych wrażeniach po moim wczorajszym poście, to pozwolę sobie przypuszczać, że tez byłaby okazja do zhejtowania. Raz jeszcze powtórzę - nie jestem taką osobą za którą wiele z Was mnie uważa, ale nie czuję potrzeby jakiegoś dogłębnego tłumaczenia się na forum. Myślę, że mogłam w wielu miejscach dokonać innej operacji słowem, wtedy wiele rzeczy inaczej byście przyjęły. Zresztą nieważne.

Dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi.

A więc zostajesz z facetem, którego nie kochasz, nie pożądasz, uważasz, za ograniczonego wsiowego tępaka i którego nigdy nie przedstawisz znajomym ze wstydu. Nie wiem komu robisz wiekszą krzywdę - sobie, będąc z kimś, kogo tak na prawdę nie chcesz i trzymasz z braku laku, bo myślisz, że ze swoją 'mordą' nic lepszego nie upolujesz, czy chłopaka, który nie wie nawet jakim zerem jest dla kobiety, której poświęca życie. Oby szybko się zorientował, a najlepiej wpadł jakimś cudem na ten temat.

[201705250955]

Napisane przez _ema_

A więc zostajesz z facetem, którego nie kochasz, nie pożądasz, uważasz, za ograniczonego wsiowego tępaka i którego nigdy nie przedstawisz znajomym ze wstydu. Nie wiem komu robisz wiekszą krzywdę - sobie, będąc z kimś, kogo tak na prawdę nie chcesz i trzymasz z braku laku, bo myślisz, że ze swoją 'mordą' nic lepszego nie upolujesz, czy chłopaka, który nie wie nawet jakim zerem jest dla kobiety, której poświęca życie. Oby szybko się zorientował, a najlepiej wpadł jakimś cudem na ten temat.

I to jest cholernie najbardziej przykra rzecz w takich sytuacjach, bo autorka wątku i tak ma w 49309 literach czyjeś zdanie. Smutne. Nawet nie chce mi się nic więcej pisać

[kaja2301]

ehh a potem sie dziwimy ze rodzime filmy są jakie są :P

[arszeniks]

Żenujące to akurat jest to co Ty tu wypisujesz. Sikasz z emocji jak jakiś pierwszy lepszy kolo do Ciebie napisze na fb, a chłopaka traktujesz jakbyś z nim za karę była. Nie płacz teraz, że Cię hejtujemy na forum bo od tego jest forum, żeby wyrazić swoją opinię. Mi to wystarczy, żeby stwierdzić, że jesteś pusta i może zobaczysz jak to jest być po drugiej stronie, kiedy to facet zacznie się Ciebie wstydzić i spodoba mu się jakaś wylaszczona panna z "wyższych sfer".

@up: lol

[Olcia2402]

Przeczytałam wątek i popieram wszystkie hejtujące wizażanki samej mi ciężko jest dobrać słowa by skomentować posty autorki. To jeden z tych momentów gdy po prostu BRAK SŁÓW.Zatkało.
" Człowiek ze wsi wyjdzie,ale wieś z człowieka nigdy"

[Zafirah]

Napisane przez markiewiczne

studiuję reżyserię na PWSFTViT, nie pisałam od razu, bo wyszłoby beznadziejnie, że się chwale, więc użyłam innego określenia, to już oczywiście jest pusty rechot istotek, które nawet nie wiedzą jakie uczelnie są w danym miescie, tylko łykają wszystko, jak leci. Więc jeśli coś jest tu śmieszne, to tylko Twoja niewiedza. "". Żenujące.

---------- Dopisano o 10:24 ---------- Poprzedni post napisano o 10:08 ----------

Generalnie rzecz biorąc, jak tak patrze na większość Waszych odpowiedzi, to myślę sobie, że to chyba ja po prostu zrobiłam coś źle, źle się zabrałam za pisanie tego postu, bo 80% z Was w ogóle nie zrozumiało pewnych rzeczy. Szczególnie nieadekwatne do mojej osoby są określenia typu "płytka" czy "niedojrzała". Ech, co Wy tam wiecie. Podobnie ze zdaniem o "ciemnowłosej córeczce", myślałam, że jeśli postawię emotę, to odbierzecie to z pewnym przymrużeniem oka, ale jednak stało się inaczej. Zdanie, które napisałam w charakterze "żartu" stało się dla kilku z Was dowodem na moją pustkę i jakiś dziwny sposób postrzegania świata i przede wszystkim - ludzi. Przykre w sumie. Na pewno w wielu kwestiach macie rację, ale wczoraj spędziłam sporo czasu z moim chłopakiem i wiem już, że z tamtym się nie spotkam, nie chcę ani z nim pisać, ani się spotykać. Nie wiem, co o tym pomyślicie, ale jeśli opieracie swoją opinię na mój temat (może nie na "mój", a na moje "postrzeganie relacji") na Waszych wrażeniach po moim wczorajszym poście, to pozwolę sobie przypuszczać, że tez byłaby okazja do zhejtowania. Raz jeszcze powtórzę - nie jestem taką osobą za którą wiele z Was mnie uważa, ale nie czuję potrzeby jakiegoś dogłębnego tłumaczenia się na forum. Myślę, że mogłam w wielu miejscach dokonać innej operacji słowem, wtedy wiele rzeczy inaczej byście przyjęły. Zresztą nieważne.

Dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi.

Wiesz co jest smutne? To, że nie rozumiesz jak jesteś pusta. Nie rozumiesz skąd dziewczyny wzięły taką opinię na twój temat. Nawet nie wzięłaś pod uwagę zastanowienia się nad słowami, które tu padły. Ja proponuję żebyś przeczytała jeszcze raz swojego pierwszego posta i postarała się spojrzeć na niego obiektywnie.
Gardzisz człowiekiem, który pomógł Ci się pozbierać po ciężkiej sytuacji życiowej bo jest prostym wiejskim chłopakiem. Wydaje Ci się, że jesteś od niego lepsza i stworzona do "większych celów" bo wyrwałaś się do miasta i studiujesz. Wydaje Ci się także, że masz "dwa życia", wiejskie i miejskie i jesteś taka och biedna, bo nie pasujesz ani tu ani tam.
A ty nie masz "dwóch żyć" - po prostu zakręciło ci się w głowie od rzeczy, które wydają ci sie lepsze, mądrzejsze, więcej warte niż to co znałaś dotychczas. I to byłoby ok gdybyś przy okazji nie wstydziła się swojego pochodzenia i zwyczajów. To, że ktos lubi i teatr i disco polo nie znaczy, że żyje w dwóch rzeczywistościach. Poza tym nie zdziwiłabym się, gdybyś w głębi duszy wcale nie lubiła tego teatru tylko chciała go lubić bo tak wypada i to takie kulturalne.

Z twoich wypowiedzi wygląda osoba, która wymaga terapii. Robisz ogromną krzywdę swojemu chłopakowi. Jesteś z nim bo żaden inny (w domyśle lepszy) na ciebie nie poleciał. Patrzysz na niego i możesz się dowartościować w swoich oczach, że nie jesteś jednak taka najgorsza bo obok jest ktoś głupszy, mniej wykształcony i mniej obyty. Raz pogadał z tobą miastowy koleś i już wydało ci się, że skoczyłaś oczko wyżej, jednak coś jesteś warta bo ktoś "lepszy" na ciebie spojrzał.
Dziewczyno - lecz się, dla własnego dobra. Twoje ujemne poczucie własnej wartości rzutuje w bardzo toksyczny sposób na ludzi dookoła i na ciebie samą...

[Ostre wasabi]

Serio, aż taka przepaść jest między miastem w wsią jaka jest różnica między polskim a wieśniackim językiem?

[835313362e9486e3c9442f08647b1f88dd16e422_65652de798c50]

Napisane przez Ostre wasabi

Serio, aż taka przepaść jest między miastem w wsią jaka jest różnica między polskim a wieśniackim językiem?

W sumie nie wiem. Sama jestem ze wsi, a nikt w internecie, czy w realu nie zwrócił mi uwagi na to, że jakoś "wieściaczę"

Jedyne co mi pozostaje to zgodzić się z przedmówczynami i poniekąd współczuć Ci autorko, że nie znalazłaś osoby, z którą mogłabyś być po prostu "sobą" tylko ciągle musisz udawać. Przed koleżankami, że jesteś taka "ą, ę", pani z wielkiego miasta, przed chłopakiem, że wcale taka nie jesteś.
Ciekawe co by było, gdybyś przyznała się przed koleżankami, że lubisz wiejskie potupanki? Wyśmiałyby Cię?

A ty nie masz "dwóch żyć" - po prostu zakręciło ci się w głowie od rzeczy, które wydają ci sie lepsze, mądrzejsze, więcej warte niż to co znałaś dotychczas.

A tego to już w zachowaniu autorki nie potrafię kompletnie zrozumieć... Owszem jest inna specyfika wsi i miasta, ale jakbym miała wybrać, co wolę, co jest lepsze, bardziej warte, to bym się chyba nie zdecydowała. "Prymitywniejsze"
Ogólnie trochę ten wątek nie mieści mi się w głowie A juz traktowanie drugiej osoby na zasadzie, że jestem z nią, bo na kogoś lepszego mnie nie stać to...
Autorko weź chociaż raz postaw się na miejscu Twojego faceta.Przeczytaj, co nam tu napisałaś i zastanów się, jakby on się czuł, gdyby wiedział o Twoich rozterkach. Tak odnośnie tego, że nie chcesz krzywdzić nikogo...

[Ostre wasabi]

[1=835313362e9486e3c9442f0 8647b1f88dd16e422_65652de 798c50;39816750]W sumie nie wiem. Sama jestem ze wsi, a nikt w internecie, czy w realu nie zwrócił mi uwagi na to, że jakoś "wieściaczę" [/QUOTE]

Właśnie. Ja sama jestem z miasta dużego i mam wielu znajomych pochodzących ze wsi i jakby mnie o tym nie poinformowali to skąd miałabym o tym wiedzieć? Bo jakoś gnojowiskiem mi nie zalatywali

[Zafirah]

Napisane przez Ostre wasabi

Właśnie. Ja sama jestem z miasta dużego i mam wielu znajomych pochodzących ze wsi i jakby mnie o tym nie poinformowali to skąd miałabym o tym wiedzieć? Bo jakoś gnojowiskiem mi nie zalatywali

To tylko potwierdza hipotezę, że autorka sama sobie narzuca taki podział ludzi.

[alisza]

1) Widziały gały co brały
2) Dla Ciebie chyba tylko wygląd się liczy - brunet, zarost, przystojny, dbrze zbudowany, marzenie od dziecka.. straszne. Założę się, że gdybyś zostawiła obecnego chłopaka dla tego "marzenia" i na horyzoncie by pojawił się jeszcze bardziej przystojniejszy brunet to obecne "marzenie" też byś dla niego zostawiła