Problemy zdrowotne dziadków rzutują na życie naszej rodziny.

[krolowazimy]

Napisane przez ruda_beksa

Co to znaczy? Moja babcia miała Alzheimera, druga demencję, dziadek ciężkie uszkodzenie mózgu po wylewie. Babcia męża miała Parkinsona, druga ma obecnie Alzheimera. Nie wiem, jakiego większego "pojęcia" potrzebujesz.

To było pytanie.
Dziękuję za odpowiedź. Czy dziadkowie spowodowali jakiś wypadek, zrobili sobie bądź komuś krzywdę?

[mellitus]

Napisane przez krolowazimy

Tak, znam w rodzinie dwa przypadki. Co do jednego, dzieci cyklicznie zmieniają się opieką nad ojcem. Co do drugiego przypadku, w ataku szału bliskiego, w szpitalu, byłam jedyną osobą, która zdołała go uspokoić, dzięki czemu udało się podłączyć sprzęt medyczny, który ratował bliskiemu życie. Wieczorem w porę dodtreptałam, choć mogłam sobie pomyśleć, że przecież rano byłam, a i po południu ktoś do tego bliskiego wpadł, no i poza tym oddział, na którym leżał bliski, jest przecież oddziałem intensywnej opieki i takim wypasionym, profesjonalnym, że rany boskie.
To, co zastałam na miejscu, przekraczało ludzkie pojęcie. Ale było późno, więc profesjonalna opieka sobie odpuściła, bo nie spodziewała się gości.

Staram się nie wypowiadać w temacie, o którym nie mam pojęcia. A Ty?

Czyli nie masz pojęcia... Odwiedzanie i "znanie" przypadków w rodzinie to trochę mało.

[Djuno]

Napisane przez krolowazimy

To było pytanie.
Dziękuję za odpowiedź. Czy dziadkowie spowodowali jakiś wypadek, zrobili sobie bądź komuś krzywdę?

To ja przypomnę mój post o wzięciu przypadkowego dziecka na spacer drogą dwupasmową bez chodnika.

[K1987]

Napisane przez krolowazimy

To było pytanie.
Dziękuję za odpowiedź. Czy dziadkowie spowodowali jakiś wypadek, zrobili sobie bądź komuś krzywdę?

ja pozwolę sobie odpowiedzieć, chociaż pytanie nie do mnie

Mój pradziadek (Alzheimer), będąc pod opieką dziadka tak mu przywalił słoikiem z ogórkami w twarz, że trzeba było szyć łuk brwiowy. Uznał, ze to złodziej, widząc go wchodzącego do kuchni z ww. ogórkami.

[mellitus]

Napisane przez K1987

ja pozwolę sobie odpowiedzieć, chociaż pytanie nie do mnie

Mój pradziadek (Alzheimer), będąc pod opieką dziadka tak mu przywalił słoikiem z ogórkami w twarz, że trzeba było szyć łuk brwiowy. Uznał, ze to złodziej, widząc go wchodzącego do kuchni z ww. ogórkami.

Moja babcia nie ma zaawansowanej demencji. Miewa jednak gorsze dni. Ciągle mieszka w domu, bo jej stan z reguły jest niezły. Poza standardowym upadkiem z łóżka kiedyś zaczęła konsumować kwiatki z parapetu. Dobrze, że nie miała u siebie w pokoju żadnych trujących. Nikt z nas by nie pomyślał, że się do tego posunie, więc miała dużo szczęścia.
Mój pradziadek złamał cioci rękę, wyniósł ponadto z domu kilkadziesiąt tysiecy- nigdy ich nie odnaleziono.

[krolowazimy]

Jedna znana mi osoba jest pod opieką rodziny po przygodzie z odkręceniem gazu. Obecnie, jak już wspomniałam, jest pod opieką swoich dzieci. Siedzi w pokoju, albo w ogródku, czasem zdarzają się akcje ze sprzątaniem, jak mu się na przykład zapomni załatwić. Ale jakoś to leci, no. Taka kolej rzeczy.

[Djuno]

Napisane przez krolowazimy

Jedna znana mi osoba jest pod opieką rodziny po przygodzie z odkręceniem gazu. Obecnie, jak już wspomniałam, jest pod opieką swoich dzieci. Siedzi w pokoju, albo w ogródku, czasem zdarzają się akcje ze sprzątaniem, jak mu się na przykład zapomni załatwić. Ale jakoś to leci, no. Taka kolej rzeczy.

Agresja, fizyczna jak i werbalna, jest normalnym objawem choroby. Do tego mogą dojść stany lękowe, potęgowane przez dezorientację. Nie każdy siedzi grzecznie w ogródku i czasem trzeba go przewinąć. Przebieg jest różny.

Potem dochodzi do momentu, kiedy osobie zostają wyłącznie wspomnienia z dzieciństwa i nie rozpoznaje już krewnych. Dezorientacja się nasila, osoba chce wrócić do domu - tego domu, w którym mieszkała w wieku lat 10. I do mamy.

A potem zapomina się, jak się je. Chodzi. Siada. Wstaje. Czasem się przypomni. Czasem zapomni w połowie drogi. Potem w ogóle przestajesz się poruszać. Leżysz albo siedzisz, zależy, jak cię zostawili. Nie rozpoznajesz twarzy. Nie, że znajomych. W ogóle. Patrzysz w przestrzeń i nie jesteś zdolna jej analizować.

Nie wiem, czy ktokolwiek chciałby być tak zapamiętany przez dzieci i wnuki.

[7cd1d0bf3fc279e4e45587f61c3d7242fa9c0a30]

Napisane przez krolowazimy

Ale jakie niebezpieczeństwo? Przecież dom można tak zabezpieczyć, żeby nic się nie stało. A co do tej profesjonalnej opieki i rehabilitacji - tę można zapewnić w domu rodzinnym. W bonusie takiego rozwiązania jest miłość bliskich, którą czuje się codziennie.

Sama też nie chciałabym umierać wśród obcych.

Ale o co chodzi? Przeciez nikt ci nie broni opiekowac sie schorowana osoba, nie kazdy chce to robic i tyle. Co tu rozumiec?

[malinowegruszki]

Napisane przez ruda_beksa

Bredzisz.

Aha. Czyli tylko wersja, w której rodzice oddają dziadków do domu opieki jest akceptowalna, a oni nie mają prawa sami podjąć decyzji.

Napisane przez K1987

Ale bierzesz w ogóle pod uwagę, że oni poświęcają nie kino czy wakacje, ale swoje zdrowie?

Tu nie o to chodzi czy ja biorę pod uwagę.Tu chodzi o to czego chcą rodzice Autorki. A oni najwidoczniej chcą opiekować się dziadkami nawet kosztem swojego zdrowia.

[motyla]

Napisane przez krolowazimy

Ja się z tym zgodzę. Nie rozumiem, jak można "oddać w opiekę" osobę, która poświęciła kawał swojego życia, aby nas wychować. To tak, jakby bobasa oddać do domu dziecka lub żłobka całodobowego, bo sra i jest głośne.

Autorko, porozmawiałabym z pozostałymi dziećmi dziadków. Jeśli rozmowa nic nie da, udałabym się do prawnika po poradę.

Napisane przez krolowazimy

Ale jakie niebezpieczeństwo? Przecież dom można tak zabezpieczyć, żeby nic się nie stało. A co do tej profesjonalnej opieki i rehabilitacji - tę można zapewnić w domu rodzinnym. W bonusie takiego rozwiązania jest miłość bliskich, którą czuje się codziennie.

Sama też nie chciałabym umierać wśród obcych.

tak, da się zabezpieczyć dom. akurat. miałam w rodzinie chorego na Alzheimera i tak naprawdę to rodzina musiałaby zmienić jeden pokój w klatkę, wyłożyć ściany gąbką, pozabierać wszystko oprócz łóżka i zamykać chorego na klucz. wtedy nie musieliby się bać o swoje życie ani życie chorego.
a jeśli chodzi o profesjonalną opiekę i rehabilitację to niestety, ale nie było na to pieniędzy, a na państwową opiekę nie było co liczyć, bo oni jakieś ochłapy rzucają. chory przestał w pewnym momencie jeść. przestał się ruszać. profesjonalna opieka i rehabilitacja była potrzebna kilkanaście godzin dziennie.

każdy przechodzi tę chorobę inaczej. cieszę się, że w Twojej rodzinie dało się upilnować chorego w domu. i sprawować nad nim opiekę. ale przyjmij proszę do wiadomości, że nie zawsze jest to możliwe.

[mellitus]

Napisane przez krolowazimy

Jedna znana mi osoba jest pod opieką rodziny po przygodzie z odkręceniem gazu. Obecnie, jak już wspomniałam, jest pod opieką swoich dzieci. Siedzi w pokoju, albo w ogródku, czasem zdarzają się akcje ze sprzątaniem, jak mu się na przykład zapomni załatwić. Ale jakoś to leci, no. Taka kolej rzeczy.

To bardzo się cieszę, że "Wasz" chory jest bezproblemowy. Jednak mam wrażenie, że patrzysz na to z boku, odwiedzając tę rodzinę raz na jakiś czas. Z wewnątrz może to nie wyglądać tak różowo. Mam nadzieję, że nie będziesz musiała się przekonać jakie to bolesne i obciążające fizycznie i psychicznie przeżycie. Pewnie nigdy tego choreo nie musiałaś myć?

[Malinki13]

Osoby, które wypowiadają się w stylu: "boshe to NIEMORALNE oddać członka rodziny do UMIERALNI, jak tak można?!" nie mają żadnego pojęcia w temacie.

Śmiem twierdzić, że nigdy nikim się nie opiekowali (a jeśli tak to był to na prawdę lekki "przypadek choroby")
I nigdy nie byli w domach opieki, które teraz są (warunki lepsze niż hotele 5* - lekarz na miejscu, pielęgniarki, opiekunki, rehabilitacja, terapie zajęciowe, posiłki co 2 h)

Opieka nad takimi osobami wymaga 24h/7 kto w dzisiejszych czasach, normalnie pracując (i nie jest to widzimisię tylko obowiązek żeby utrzymać siebie, rodzinę i rzekomego podopiecznego ma na to czas?)

[ajah]

Napisane przez krolowazimy

Ja się z tym zgodzę. Nie rozumiem, jak można "oddać w opiekę" osobę, która poświęciła kawał swojego życia, aby nas wychować. To tak, jakby bobasa oddać do domu dziecka lub żłobka całodobowego, bo sra i jest głośne.

Autorko, porozmawiałabym z pozostałymi dziećmi dziadków. Jeśli rozmowa nic nie da, udałabym się do prawnika po poradę.

Zdrowy bobas a cierpiący na demencje starszy człowiek to zupełnie coś innego.

Nie chce powtarzać tego co zostało już powiedziane. Dodam, że wg badań osoby które długotrwale opiekują się chorym dzieckiem ( podejrzewam, że można to rozciągnąć na osobę dorosla) mają obciążenia i zmiany w mózgu takie jak żołnierze cierpiący na PTSD.



Sent from my SM-G935F using Tapatalk

[Hultaj]

Sama też nie chciałabym umierać wśród obcych.

Ja bym nie chciała być ciężarem.

Powiedzmy, że rodzisz dziecko w wieku 30 lat. Gdy masz 50, a ono 20, jest dorosłe. Odchodzi do swojego życia. Kolejnych 20-40 lat później potrzebujesz całodobowej opieki.

Dobrze, gdy jest w rodzinie w miłość i nawet nie biorę pod uwagę możliwości, by miało jej pomiędzy dziećmi i rodzicami nie być.

Ale wymagać od kogoś, że będzie całodobowym opiekunem, niezależnie od tego, czy ma czas, zdrowie, środki? Absurdalne.

Uważasz, że podporządkowując swoje życie pod życie kogoś innego nie dostaniesz depresji? Retoryczne.

A dzieci noszą pieluchy mniej więcej do 3 roku życia. 2latek wysikiwany jest do nocniczka, mówi, że chce kupę. I 2latek waży pewnie jakieś 11-15 kilo. Starsze dziecko potrzebuje w łazience pomocy ale coraz mniejszej.

Więc tak, umierać w gronie najbliższych? Takie oczekiwanie to nic zdrożnego.
Oczekiwać szacunku i godnego traktowania przez opiekuna? Jasna sprawa.
Ale to nie oznacza, że osobą która ma cię nakarmić łyżeczką i zmienić ci pieluchę musi być np. córka. bo nazywasz to więzami krwi.

Ani opiekun zawodowy nie powinien spędzać 24 godzin w pracy, ani członek rodziny nie powinien być z tym problemem sam.

Siedzi w pokoju, albo w ogródku, czasem zdarzają się akcje ze sprzątaniem, jak mu się na przykład zapomni załatwić. Ale jakoś to leci, no. Taka kolej rzeczy.

czyli krótko mówiąc i tak większość czasu spędza sam ze sobą, oglądając telewizję lub o ile jest sprawny umysłowo, czytając np. ksiązkę, bo ciężko mi uwierzyć, że ktoś chce być czyimś towarzystwem dzien w dzien po 16 godzin na dobę i dostarczać mu rozrywek.

[Liara_Tsoni]

Napisane przez krolowazimy

Jedna znana mi osoba jest pod opieką rodziny po przygodzie z odkręceniem gazu. Obecnie, jak już wspomniałam, jest pod opieką swoich dzieci. Siedzi w pokoju, albo w ogródku, czasem zdarzają się akcje ze sprzątaniem, jak mu się na przykład zapomni załatwić. Ale jakoś to leci, no. Taka kolej rzeczy.

Po pierwsze fajnie, ze jest na tyle malo agresywna i na tyle ogarniajaca, ze nie je kwiatkow, nie bije krzeslem itd.
No i takie siedzenie samemu pogarsza chorobe. W domu opieki mialaby towarzystwo innych seniorow i opiekunów, co by wpływało stymulująco na prace mózgu. W dodatku miałaby zajecia i rehabilitacje.
A tak to gnije sama na krzesełku ale grunt ze otoczona rodziną

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka

[Hultaj]

W domu opieki mialaby towarzystwo innych seniorow i opiekunów, co by wpływało stymulująco na prace mózgu. W dodatku miałaby zajecia i rehabilitacje.
A tak to gnije sama na krzesełku ale grunt ze otoczona rodziną

no niestety, nie można się nie zgodzić.

[megamag]

Myślę, że idea umierania we własnym domu i w gronie rodziny ma sens, kiedy się wie, że to jest własny dom i własna rodzina. Kiedy się nawet tych osób i tych miejsc nie rozpoznaje, to jakie to ma niby dla chorego znaczenie?

[Limonka2738]

Napisane przez Liara_Tsoni

A tak to gnije sama na krzesełku ale grunt ze otoczona rodziną

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka

I miłością. Choć jeszcze przede mną spotkanie rodziny, w której wieloletnie i absorbujące umieranie jednego członka wzmaga miłość. Prędzej chce się spokoju. Oczywiście to się nie wyklucza.

Ja tam bym wolała eutanazję, jeśli miałabym zaawansowanego Alzheimera. Co to za życie? Jeszcze zależy jak zaawansowanego I jaki przebieg choroby, ale w paranoi, że moja rodzina to tajni agenci i chcą mnie zabić czy coś? Bo takie przeżywanie młodości to jeszcze można sobie strzelić.

[martyna_tina]

Napisane przez Limonka2738

Ja tam bym wolała eutanazję, jeśli miałabym zaawansowanego Alzheimera. Co to za życie? Jeszcze zależy jak zaawansowanego I jaki przebieg choroby, ale w paranoi, że moja rodzina to tajni agenci i chcą mnie zabić czy coś? Bo takie przeżywanie młodości to jeszcze można sobie strzelić.

Ja chciałabym eutanazji nie tylko w przypadku, gdyby popadł mnie Alzheimer, ale również wtedy, gdy mój stan wymagałby nieustannej opieki i pełnej zależności od innych osób. Przeżyłam swoje przy dziadku, widzę co zaczyna dziać się z moją babcią i trzęsę się ze strachu na myśl, że mogłaby czekać mnie podobna starość.

Czytając niektóre wypowiedzi odnoszę wrażenie, że niektóre osoby kwestię opieki nad starym, schorowanym człowiekiem znają tylko z opowieści lub nawet z osobistego doświadczenia, ale takiego z doskoku.
Przez ostatnich kilka lat pomagałam babci w opiece nad dziadkiem (wielokrotny udar niedokrwienny mózgu + zawał). Mój mąż pracował, ja byłam do dyspozycji od rana do wieczora, jeśli była potrzeba to i w nocy (mieszkałam dosłownie 3 minuty od dziadków). Pieluchy, cewnik, mycie, karmienie, znoszenie różnych złośliwości, plucia itd.. Kochałam dziadka z całego serca, przed chorobą był cudownym człowiekiem, ale momentami zalewała mnie taka fala żalu i wściekłości, że wstydziłam się przed samą sobą.
Generalnie nie było dnia, abym nie wyła z bezsilności.
No, ale dla niektórych jak widać opieka nad drugą osoba to pikuś... Kiedyś do dziadków wleciała ciotka z kuzynką robiąc aferę w pewnej kwestii opieki nad nimi. Grzecznie zwróciłam kuzynce uwagę, że pokazuje się tutaj na kilkanaście minut raz na kilka miesięcy (mieszkając dosłownie 5min samochodem drogi od dziadków), więc nie ma pojęcia o czym w ogóle mówi i może wobec tego we wakacje (pracowała jako nauczycielka) wygospodaruje godzinę dziennie i sama się przekona choć odrobinę jak to jest. W odpowiedzi zostałam dosłownie skrzyczana, że nie mam pracy ani dziecka, więc i tak nic ciekawszego do roboty niż pomaganie nie mam

Dziadek zmarł w styczniu, aktualnie mieszkamy z babcią, która ma Parkinsona, zwyrodnienia, trudności z chodzeniem i potrzebuje pomocy w podstawowych sprawach. Stała się zaczepna, wiecznie niezadowolona, nie pamiętam już dnia, który nie tyle byłby fajny i przyjemny, ale choćby neutralny. Od lekarza znającego sytuację dostałam leki na uspokojenie, ale kompletnie nie pomagają. Psychicznie jestem praktycznie wrakiem i wybieram się po pomoc do psychiatry, bo wiem, że długo tak nie pociągnę.

Tak, zdecydowanie opieka nad starszą osobą to tylko zabezpieczenie mieszkania, zmienienie czasami pieluszki i radosne egzystowanie w rodzinnej atmosferze

[zakonna]

Jestem za oddaniem do domu.opieki albo innego miejsca. Widziałam jak
moja matka się totalnie wyniszczyla opieka nad dziadkiem i babcią. To mi wcale nie dało dobrego przykladu żeby się opiekować w domu. Wręcz przeciwnie

wysłane telepatycznie

[mel95]

Nie chce mi się wierzyć, że od założenia tego wątku minęło już półtora roku. Dostałam tu wiele bardzo cennych rad, niestety rodzice i tak nie podjęli kroków, które wydawały się mi odpowiednie.
W zeszłym roku zmarł dziadek. Pozostała trójka dalej pozostaje pod opieką moich rodziców. Ja wyprowadziłam się z mieszkania w tym czasie. I dalej jest nieciekawie. Rodzice twierdzą że przecież sobie radzimy (ja w wolnych chwilach po studiach i pracy pomagam), ale widze że tak nie jest... Rodzice nie mają jeszcze 60 lat a są już tak zmęczeni, sami podupadli na zdrowiu a mimo to nie mogę im wyperswadować racjonalnego rozwiązania. Finansowo jest też kiepsko , bo mama zrezygnowała z pracy dla opieki. Nie chcą nawet słyszeć o zatrudnieniu opiekunki.
Ja już jestem momentami zrozpaczona, obawiam się że rodzice mogą się wykończyć... jednocześnie do niczego nie moge ich zmusić

[pfffh]

Skoro do rodziców nie docierają twoje rady to nie pozostaje ci nic innego jak pomagać im w miarę swoich możliwości lub nie pomagać im. Przecież nie zmusisz nikogo do poproszenia o pomoc skoro ten ktoś tej pomocy nie chce.

[MsN]

Napisane przez mel95

Mam 22 lata, moi rodzice są przed 50. Mam jeszcze obie babcie i dwóch dziadków. Problem w tym, że wszyscy są już bardzo schorowani. Alzheimer, po zawałach, udarach. Nasze życie w całości toczy się wokół pampersów, wynajmowanych na godziny opiekunek, lekarzy, pilnowania dziadków jak dzieci. Moi rodzice mają rodzeństwo ale ono nie poczuwa sie w ogóle do odpowiedzialności, nikt nam nie pomaga. Rodzice pracują i do tego jeszcze po godzinach opieka nad dziadkami którzy są kompletnie niewydolni samoobsługowo. Nie oczekują ode mnie dużej pomocy, ale nie ukrywajmy że pomagać muszę bo sami sobie nie poradzą.. Coraz cześciej sie kłócimy, nie ma mowy o wyjeździe na wakacje, nawet rodzinnym wyjściu do kina.
Moi rodzice nie biorą pod uwagę oddania dziadków gdzieś bo to nieetyczne według nich. Ale tak sie już dłużej żyć nie da. Ja już nawet nie mogę zaprosić do domu żadnych znajomych, bo babcia która ma alzheimera boi sie obcych... Ciągłe krążenie rodziców między naszym domem gdzie mieszkamy z rodzicami matki a wsia, gdzie mieszkaja drudzy dziadkowie powoduje że naprawde są zmeczeni, ale nie mogę im przemówić do rozsądku.
Czuje, że oni tracą zdrowie a ja trace młodość w tej całej sytuacji. Kocham dziadków, pomagam ile moge ale to nie jest życie młodej osoby...

Pracujesz czy studiujesz?
Mieszkasz na wsi czy w mieście?

Mam babcie w swojej rodzinie, z którą staram się nie utrzymywać i nie utrzymuję kontaktów. Jest wdową, została sama bo straciła kilka lat temu męża. Ona ma syna, który jest po 30stce, ogólnie musi do końca życia być pod opieką. Jest upośledzony intelektualnie, sama mając ''x'' lat do dziś nie wiem na co jest chory, co to za choroba.

Ma już jednego tylko syna (ogólnie miała trzech), który wiem, że po jej śmierci odda swojego upośledzonego intelektualnie brata bo nie będzie chciał się nim zajmować. Sam ma rodzinę.

A babcia jako starsza choć dobrze trzymająca się osoba nie ma serca i nie będzie nadal go miała - żeby oddać (póki ona żyje) syna do domu opieki.

Porozmawiaj z rodzicami, że sami najlepiej byłoby oddać dziadków do domu opieki. Twoi rodzice sami są starsi, zapewne są już na emeryturach i dorabiają albo pracują jeszcze na etat. Zajmowanie się domem do tego i dziadkami to już wielki hardcore.
Po za tym to też odbywa się Twoim kosztem, nie możesz gdzieś wyjść czy wyjechać bo ciągle, nieustannie proszą Cię o pomoc.

Zależy jak sytuacja się rozwinie, ale jeśli Twoi rodzice w dalszym ciągu nie będą chcieli oddać dziadków do domu opieki to pomyśl o wyprowadzce. Masz 22 lata, jesteś dorosła, mylę, że pora wziąć życie we własne ręce chyba, że mieszkasz w domu rodzinnym i nie widzisz sensu wyprowadzki.

Rozumiem, że chcesz pomagać rodzicom w opiece nad dziadkami, ale masz też swoje życie i masz prawo wolny czas spędzać tak jak chcesz, a wydaje mi się, że rodzice sami czasem nie mając siły wykorzystują do tej pomocy Ciebie zapominając w ogóle o Twoich potrzebach.

Gdyby oddali dziadków do domu opieki - zawsze Ty i rodzice możecie ich odwiedzać tak często jak zechcecie.

A co do rodzeństwa Twoich rodziców, jeśli nie chcą, no to nie będą pomagać, nie zmusisz ich do tego bo nie poczuwają się do odpowiedzialności. Nic na siłę.

Jestem ciekawa tylko jednej kwestii - czy jeśli Twoi dziadkowie mają jakieś spadki, to jestem ciekawa jak po ich śmierci rodzeństwo Twoich rodziców wyciągnie rękę po nie. Tylko czekać na to.

[mel95]

Do chorób trójki z moich zyjacych dziadków dołączył jeszcze rak babci, ktory niestety jest nieoperacyjny. Skończyło się to niedawnym oddaniem babci do hospicjum, gdzie jest codziennie odwiedzana. Pozostala dwojka czyli jeszcze jedna babcia i dziadek jest z nami w domu.

Ogólnie to nigdy nie sądziłam, że będzie tak ciezko. Dom jest przerobiony na szpital, dziadkowie nie kontaktuja, nocami pokrzykuja, caly czas chca zeby z nimi siedzieć, ale nie dają sie myc ani zmieniac pampersow, jesc, brac lekow... A rodzice jak to rodzice, sa wychowani po dawnemu i ledwo sila lekarze namowili ich na hospicjum dla jadnej babci.

Nikomu nie życzę czegoś takiego, sytuacja ciągnie sie latami a ja nie mam na rodziców zadnego wpływu.

[Karena 73]

Dlaczego się nie wyprowadzisz i nie zaczniesz żyć po swojemu, na własny rachunek?

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez Karena 73

Dlaczego się nie wyprowadzisz i nie zaczniesz żyć po swojemu, na własny rachunek?

Dokladnie
Masz 24 lata ,nie masz wplywu na rodzicow ok sle mass wplyw ma siebie i możesz od siebie zacząć zmiany. Wyprowadz się i żyj po swojemu A oni niech się męczą jak tak wybrali/lubią

[mel95]

Napisane przez Karena 73

Dlaczego się nie wyprowadzisz i nie zaczniesz żyć po swojemu, na własny rachunek?

Pisalam juz wcześniej. Nie zostawie rodziców z tym samych bo zwyczajnie się wykoncza i dziadkowie ich przeżyją
Nie proszę juz o rady, to mój wybór. Po prostu chcę uświadomić osoby ktore mi tutaj zarzucały brak serca, ze nie wszystko jest takie czarno biale wątek można zamknac.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez mel95

Pisalam juz wcześniej. Nie zostawie rodziców z tym samych bo zwyczajnie się wykoncza i dziadkowie ich przeżyją
Nie proszę juz o rady, to mój wybór. Po prostu chcę uświadomić osoby ktore mi tutaj zarzucały brak serca, ze nie wszystko jest takie czarno biale wątek można zamknac.

Dziwisz sie postawie rodziców a sama ją powielasz
Skończysz jak oni A kiedy zamierzasz żyć po swojemu?

[LadyGeek]

Napisane przez mel95

Pisalam juz wcześniej. Nie zostawie rodziców z tym samych bo zwyczajnie się wykoncza i dziadkowie ich przeżyją
Nie proszę juz o rady, to mój wybór. Po prostu chcę uświadomić osoby ktore mi tutaj zarzucały brak serca, ze nie wszystko jest takie czarno biale wątek można zamknac.

I Ty się dziwiłaś czemu rodzice nie chcą nigdzie oddać dziadków i zajmują się nimi, mimo tego, ze się wykańczają? Robisz dokładnie to samo. Twoje życie, Twoja sprawa, widać lubicie być męczennikami.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez mel95

Pisalam juz wcześniej. Nie zostawie rodziców z tym samych bo zwyczajnie się wykoncza i dziadkowie ich przeżyją
Nie proszę juz o rady, to mój wybór. Po prostu chcę uświadomić osoby ktore mi tutaj zarzucały brak serca, ze nie wszystko jest takie czarno biale wątek można zamknac.

Kto zarzucał Ci brak serca? Jakieś pojedyncze trolle? Większość osób radziła Ci wyprowadzić się, częściowo odciąć od tego wszystkiego. Jak dla mnie te Twoje wpisy to ciche wołanie o pomoc, bo to wcale nie Twój wybór, a rodzaj toksycznego uzależnienia.