Jedzenie a mój sposób myślenia - czy to już ED?

[notspeciallady]

Własnie ja sery i jogurty mogę pochałaniać
uwielbiam sery zótłe i jogurty i tygodnia bez tych rarytasów sobie nie wyobrażam. Więc nie wiem naprawde co jest nie tak

[ciasteczko 19]

Napisane przez notspeciallady

Własnie ja sery i jogurty mogę pochałaniać
uwielbiam sery zótłe i jogurty i tygodnia bez tych rarytasów sobie nie wyobrażam. Więc nie wiem naprawde co jest nie tak

doskonale ciebie rozumiem
tez tak miałam przez BARDZO długi okres czasu, że juz dostawałam szału że tego nie moge jeśc, tamtego a nie chudne!!
ale w koncu okiełznałam to że potrafiłam zjesc 5 jogurtów dziennie light.
mówie sobie: jeszcze 7 tygodni do konca diety, wtedy bede mogla "wszystko" bez wyrzutów, a teraz przynajmniej zaoszczedze kaske. :

[Ludowa]

Napisane przez notspeciallady

Własnie ja sery i jogurty mogę pochałaniać
uwielbiam sery zótłe i jogurty i tygodnia bez tych rarytasów sobie nie wyobrażam. Więc nie wiem naprawde co jest nie tak

Jesz je codziennie? W jakich ilościach?

[notspeciallady]

na śniadanko zazwyczaj Wasa z twarogiem , wieśniak , jak mam ochotę na coś słodkiego to budyń albo jogurcik naturalny z otrębami albo jakis smakowy. na kolacje jogurcik ,wieśniak i między posiłkami popijam kefirem 0%. Czyli praktycznie codziennie 2 razy spotykam się z nabiałem.

[hkmghmkghkmgkghkghkgkg]

Napisane przez Ludowa

W necie krąży taki 'test' - wstań (teraz, w tej chwili), idź do kuchni, zrób sobie zwykłą kanapkę z tym co lubisz i ją zjedz. Jeśli to zrobisz - jest ok. Jeśli nie jesteś w stanie lub jeżeli zjesz, a potem głodzisz się do końca dnia, biegniesz ostro ćwiczyć, masz wyrzuty sumienia - jest problem.

To ja chyba mam problem. Po pierwsze nie pójdę i nie zrobię tej kanapki bo jestem na diecie, po drugie jakbym ją zrobiła to od razu po godzinie poszłabym biegać, po trzecie miałabym wyrzuty sumienia, bo to co lubię to nutella na kanapce, a jakbym teraz to zjadła to ojej...
Ale dobrze mi z tym. Kontroluję się przynajmniej, moja mama patrzy na zdj. i mówi: 'ale jestem gruba, masakra, odchudzam się' ale i tak następnego dnia je tak samo jak poprzedniego - czyli niezdrowo i b. kalorycznie, a ja od jakiegoś czasu po prostu siebie kontroluję.

[Hypnotic Eyes]

Test chyba nie tyczy się osób, które w tym momencie chcą schudnąć, tylko bardziej tych, które mają już odpowiednią wagę, są z niej zadowolone, ale nie są wstanie jeść jak na porządnym Utrzymaniu tylko dalej podświadomie bojąc się przytycia ograniczają jedzenie do minimum.
Obyś nie miała problemów, bo to syf!

[Baby14]

Napisane przez Hypnotic Eyes

Test chyba nie tyczy się osób, które w tym momencie chcą schudnąć, tylko bardziej tych, które mają już odpowiednią wagę, są z niej zadowolone, ale nie są wstanie jeść jak na porządnym Utrzymaniu tylko dalej podświadomie bojąc się przytycia ograniczają jedzenie do minimum.
Obyś nie miała problemów, bo to syf!

Zgadzam sie w 100% racjonalne odzywianie sie i kontrolowanie a wyrzuty sumienia to 2 calkiem inne odrebne sprawy. Nawet na zdrowym odzywianiu mozna sobie pozwolic od czasu na kromke z Nutella. Wszystko jest dla ludzi.

[Hypnotic Eyes]

Ja jak jem kromkę z nutellą, to żebym nie miała wyrzutów, że było nie zdrowo to kładę na to trochę twarogu i to jest jeszcze pyszniejsze niż z samą nutellą . Albo nutella z serkiem homo na kromeczce

[iza_wiosenna]

Hypnotic, co do EDkowych wyrzutów sumienia - pomysł z nutellą bardzo dobry, ale mam pytanie... Tzn czytając Twoje posty z "kto dziś zgrzezzył i czym..." dochodzę do wniosku, że nadal masz pewne blokady? Może się mylę, bo raczej nie patrzę na fakty, tylko intuicyjnie, więc z góry przepraszam, jeśli to były bezpodstawne pytania.

[Hypnotic Eyes]

No czasem z niektóymi rzeczami mam. Pozwalam sobie na coraz więcej słodyczy itp. Potrafię nawet czasem zaszaleć np. wziąść cztery gałki lodów na podwieczorek czy coś. Dalej jednak nie potrafiłabym chyba wyjść z koleżankami na miasto objeść się ciastek, nachosów, czy zjeść kebaba. Może dlatego, że nigdy w sumie nie przepadałam za takimi rzeczami choć zdarzało mi się zjeść do towarzystwa. Teraz już się to niestety nie zdarza, nawet jeśli to jakieś jedno lub dwa ciastka. To samo mam z kolacją. Mam psychiczną blokadę przed zjedzeniem przed snem czegoś nie białkowego. Jem węglowodany na kolację, ale tylko 3 godziny przed snem :/ Potem już tylko wiejskie/twarogi/tuńczyk etc.
No, ale ostatnio się przełamałam i kupiłam zwykłe slodkie płatki nestle I jem coraz więcej jogurtów smakowych. Staram się też mniej myśleć o jedzeniu i cały czas się zastanawiam czy nie zrobić sobie małego odwyku od wizażu.

[hkmghmkghkmgkghkghkgkg]

to dobrze, że jednak mnie to nie dotyczy zależy mi na tym, aby schudnąć, a jak schudnę... to będę wtedy myśleć, jak to utrzymać.

[Ludowa]

Napisane przez notspeciallady

na śniadanko zazwyczaj Wasa z twarogiem , wieśniak , jak mam ochotę na coś słodkiego to budyń albo jogurcik naturalny z otrębami albo jakis smakowy. na kolacje jogurcik ,wieśniak i między posiłkami popijam kefirem 0%. Czyli praktycznie codziennie 2 razy spotykam się z nabiałem.

Nie znam gramatur. Ale nie musisz mi ich podawać. Po prostu oblicz sobie, ile g białka dziennie spożywasz, i podziel przez masę ciała - wyjdzie Ci wynik w g/kg.

Napisane przez hkmghmkghkmgkghkghkgkg

To ja chyba mam problem. Po pierwsze nie pójdę i nie zrobię tej kanapki bo jestem na diecie, po drugie jakbym ją zrobiła to od razu po godzinie poszłabym biegać, po trzecie miałabym wyrzuty sumienia, bo to co lubię to nutella na kanapce, a jakbym teraz to zjadła to ojej...
Ale dobrze mi z tym. Kontroluję się przynajmniej, moja mama patrzy na zdj. i mówi: 'ale jestem gruba, masakra, odchudzam się' ale i tak następnego dnia je tak samo jak poprzedniego - czyli niezdrowo i b. kalorycznie, a ja od jakiegoś czasu po prostu siebie kontroluję.

Wiesz, co do tego testu - akurat w tej chwili też bym nie zjadła kanapki, bo zwyczajnie jestem najedzona - czy mam ED?
Skoro jesteś na diecie, to normalne że się kontrolujesz i ograniczasz. Nikt mi nie powie, że Nutella na diecie jest wskazana

Grunt, żeby umieć jeść to, na co się ma ochotę na U, a na P to już zupełnie

[hihi]

[QUOTE=Ludowa;6589041]W necie krąży taki 'test' - wstań (teraz, w tej chwili), idź do kuchni, zrób sobie zwykłą kanapkę z tym co lubisz i ją zjedz. Jeśli to zrobisz - jest ok. Jeśli nie jesteś w stanie lub jeżeli zjesz, a potem głodzisz się do końca dnia, biegniesz ostro ćwiczyć, masz wyrzuty sumienia - jest problem.

Napisane przez Ludowa

Wiesz, co do tego testu - akurat w tej chwili też bym nie zjadła kanapki, bo zwyczajnie jestem najedzona - czy mam ED?

Ja tak sobie podczytuje to forum i podczytuję, a sama przed sobą nie chcę sie przyznać, że ze mną jest źle
"zwykła kanapka z tym co lubię", w momencie, gdy o niej myslę jest normalną kanapką z serem żóltym, jakim mięchem, pewnie na grahamce. Ale jakby przyszło co do czego, to poszłabym do kuchni, wzieła pół grahamki i co najwyżej serka wiejskiego, ew. tuńczyka nałożyła.

A głodna potrafię nie byc 3 dni

Swojego czasu u psycholgoa usłyszałam, iż tak naprawdę, to mój obraz siebie ma prawo być zaburzony, gdyz odbiegam bądź co bądź od normy.
Od tamtej pory od psychologów trzymam się z daleka...

[calla]

Rozumiem, że mam coś co jest nazywane enigmatycznie ED, albo "innym zaburzeniem łaknienia". Ale niech mi ktoś, proszę, powie, co z tym zrobić??

Dziś zmusiło mnie do napisania tutaj to, że wszystko mnie boli. Łydki, brzuch, coś pod żebrami, ramiona. Moje ciało przystosowuje się do tego, że w 4 dni przytyłam 6 kilo. Znów.

Nie chcę się rozpisywać, ale "w skrócie" to to tak ze mna jest:
w grudniu 2006 czyli w liceum ważyłam 56-7 kg. Wzrost 166 czyli wszystko w normie. wymarzona waga : 52, ale jakoś dieta się mnie nie trzymała. Ktoś z mojej rodziny miał bulimię, ja nigdy tego nie chciałam. Pod koniec roku rzucił mnie chłopak. Na poczatku stycznia umarła ciocia, której nie znałam b. dobrze, ale mnie to ruszyło. Zmuszałam sie by jeść, kupowałam batonik i kosteczkę jadłam cały dzień, żeby tylko nie zemdleć. Zauważyłam plusy - nie dość że waga pokazywała 50, to i mieściłam sie w piekne 34, zaczełam lubić chodzić po sklepach, przymierzać ubrania, których wcześniej nigdy bym....

Rodzice widzieli że jestem smutna itd. Na ferie wyjechałam na obóz. Miałam tam wykupione jedzenie. No i jadłam. Bo myślałam, no a co mi tam, i tak jestem chuda.
Przytyłam 3 kilo. Wróciłam do domu i chciałam schudnać. kilka dni diety, a potem - dużo jedzenia. I tak w koło. chwila głodówki a potem jedzenie.

Czekała mnie matura, stwierdziłam ze bede chudnac po. Okresu nie widzialam od marca (paradoksalnie jak nic nie jadłam to był, dopiero jak zaczełam "skakać" po jedzeniu to zanikł).

Tak sobie latałam między 55 - 58 chwile. Teraz sobie latam miedzy 59 a 65, może czasami więcej? Wyjechałam na studia. Chciałam schudnac. Kilka tygodni poza domem, kilka kilo w dól. Zaznaczam że z jedzeniem, bez diety, bo chce by mi okres wrocił. Nawet chodzę na fitness 2 razy w tygodniu, żeby faktycznie coś móc zrzucić. Ale za każdym razem jak wracam to domu..... Gardze soba, jem jem i jem. Tak bardzo chce być już w domu, a jak już jestem to chce wyjechać by nie musieć tyle ciagle jeśc..

A na tych świętach było tak okropnie, że już nie wiem co robić... i co będzie na wakacjach? Za kilka tygodni znów wracam do domu i już się tego boje.
Jak sobie pomóc?:-(

Już nie mówie o rozstepach i zmienionej twarzy, która ma teraz takie worki-policzki itd.....

Może moje BMI nie przekracza granic. Ale chyba to jasne, że to mało co znaczy. Chce ważyć 55 kg. Ale przede wszystkim chce jeść normalnie! Moge schudnac ćwiczac. Ale co zrobić z tym jedzeniem?? Proszę, pomóżcie?

[Ludowa]

Napisane przez calla

Rozumiem, że mam coś co jest nazywane enigmatycznie ED, albo "innym zaburzeniem łaknienia". Ale niech mi ktoś, proszę, powie, co z tym zrobić??

Dziś zmusiło mnie do napisania tutaj to, że wszystko mnie boli. Łydki, brzuch, coś pod żebrami, ramiona. Moje ciało przystosowuje się do tego, że w 4 dni przytyłam 6 kilo. Znów.

Nie chcę się rozpisywać, ale "w skrócie" to to tak ze mna jest:
w grudniu 2006 czyli w liceum ważyłam 56-7 kg. Wzrost 166 czyli wszystko w normie. wymarzona waga : 52, ale jakoś dieta się mnie nie trzymała. Ktoś z mojej rodziny miał bulimię, ja nigdy tego nie chciałam. Pod koniec roku rzucił mnie chłopak. Na poczatku stycznia umarła ciocia, której nie znałam b. dobrze, ale mnie to ruszyło. Zmuszałam sie by jeść, kupowałam batonik i kosteczkę jadłam cały dzień, żeby tylko nie zemdleć. Zauważyłam plusy - nie dość że waga pokazywała 50, to i mieściłam sie w piekne 34, zaczełam lubić chodzić po sklepach, przymierzać ubrania, których wcześniej nigdy bym....

Rodzice widzieli że jestem smutna itd. Na ferie wyjechałam na obóz. Miałam tam wykupione jedzenie. No i jadłam. Bo myślałam, no a co mi tam, i tak jestem chuda.
Przytyłam 3 kilo. Wróciłam do domu i chciałam schudnać. kilka dni diety, a potem - dużo jedzenia. I tak w koło. chwila głodówki a potem jedzenie.

Czekała mnie matura, stwierdziłam ze bede chudnac po. Okresu nie widzialam od marca (paradoksalnie jak nic nie jadłam to był, dopiero jak zaczełam "skakać" po jedzeniu to zanikł).

Tak sobie latałam między 55 - 58 chwile. Teraz sobie latam miedzy 59 a 65, może czasami więcej? Wyjechałam na studia. Chciałam schudnac. Kilka tygodni poza domem, kilka kilo w dól. Zaznaczam że z jedzeniem, bez diety, bo chce by mi okres wrocił. Nawet chodzę na fitness 2 razy w tygodniu, żeby faktycznie coś móc zrzucić. Ale za każdym razem jak wracam to domu..... Gardze soba, jem jem i jem. Tak bardzo chce być już w domu, a jak już jestem to chce wyjechać by nie musieć tyle ciagle jeśc..

A na tych świętach było tak okropnie, że już nie wiem co robić... i co będzie na wakacjach? Za kilka tygodni znów wracam do domu i już się tego boje.
Jak sobie pomóc?:-(

Już nie mówie o rozstepach i zmienionej twarzy, która ma teraz takie worki-policzki itd.....

Może moje BMI nie przekracza granic. Ale chyba to jasne, że to mało co znaczy. Chce ważyć 55 kg. Ale przede wszystkim chce jeść normalnie! Moge schudnac ćwiczac. Ale co zrobić z tym jedzeniem?? Proszę, pomóżcie?

Witaj.

Niektóre zaburzenia odżywiania trudno zdefiniować, jednak wyznacznikami bulimii jest prowokowanie wymiotów/przeczyszczanie się (to Cię nie dotyczy) bądź też ostre diety i ćwiczenia (to już prędzej, chociaż nie sprecyzowałaś dokładnie), aby zminimalizować efekty wcześniejszego napadu. A może to jedzenie kompulsywne? Osoba cierpiąca na tę przypadłość również nie umie zapanować nad jedzeniem, ale nie przeczyszcza się, nie wymiotuje, nie głodzi potem.

Niezależnie od tego, co Ci dolega i do której choroby Ci bliżej, powinnaś zgłosić się do specjalisty. Czas trwania Twoich zaburzeń jest chyba najlepszym dowodem na to, że sama sobie sobie nie radzisz.

Ściskam Cię mocno, trzymaj się


*Twój wątek pozwoliłam sobie połączyć z podobnym.

[olkaa_pw]

Napisane przez calla

Tak sobie latałam między 55 - 58 chwile. Teraz sobie latam miedzy 59 a 65, może czasami więcej? Wyjechałam na studia. Chciałam schudnac. Kilka tygodni poza domem, kilka kilo w dól. Zaznaczam że z jedzeniem, bez diety, bo chce by mi okres wrocił. Nawet chodzę na fitness 2 razy w tygodniu, żeby faktycznie coś móc zrzucić. Ale za każdym razem jak wracam to domu..... Gardze soba, jem jem i jem. Tak bardzo chce być już w domu, a jak już jestem to chce wyjechać by nie musieć tyle ciagle jeśc..

hm. mam to samo. jestem na studiach jem normalnie, jak człowiek. dwa śniadania, obiad, na podwieczorek coś na słodko i kolację. ilości przyzwoite. ale że ciągle gdzieś jestem w ruchu, między uczelnią-mieszkaniem-wyjściami ze znajomymi to waga przyjemnie, powoli leci w dół. jak jestem w domu, to cały czas jem i to w ogromnych ilościach. same słodycze, czy tak jak teraz na podwieczorek placki ziemniaczane. nie traktuje tego jako zaburzenia, poza domem po prostu ciągle gdzieś muszę iść, coś zrobić, a w domu.. nudno mi, więc tylko myślę, co by tu teraz zjeść. przy tym nie odchodzę od komputera, więc mnie przybywa. teraz są do weekendy, więc przez te 2 dni tylko "puchnę", po kolejnych dwóch dniach poza rzeszowem wymiary ciała wracają do normy. boję się tylko wakacji, bo znów okropnie przytyję. mam świadomość, że muszę i tu sobie znaleźć jakieś zajęcie i będzie wszystko w porządku.
zastanów się, co jest przyczyną Twojego jedzenia w domu. może nuda, może stres, może jeszcze coś innego?

[calla]

Dziękuję za odpowiedzi i przesunięcie posta, nie chcialam niczego zaśmiecac

Po Świętach zadzwoniłam do psychologa. Ale od razu w trakcie rozmowy telefonicznej pani chciała żebym określiła swoj problem. No to powiedziałam że zaburzenia łaknienia. Niestety tym się pani nie zajmuje. Dostałam nr do kliniki psychiatrycznej.
Chciałam też zadzwonić do poradni zdrowia psychicznego dla studentow, ale nie wiem czy to jeszcze istnieje tu, w Krakowie. nikt nie odbiera itd.

Czy coś takiego się nadaje do leczenia farmakologicznego?? Gdzie mam iść? Psychiatra? Psychoterapeuta? Dietetyk?

Nie stać mnie też na wydanie wielkich sum :-(

Moja siostra leżała kiedyś w tej klinice z bulimia. Czasami myślę, że ja "jeszcze nie mam tak źle", ale z drugiej strony - dlaczego profilaktycznie nie zaczac sie leczyć? Bo moze to kwestia miesięcy takiego życia i też zacznę rzygac? :/
Aha - a moje ćwiczenia to nic obsesyjnego. Chodze albo na pilates albo streching

Do olkaa_pw - to brzmi mniej wiecej tak samo. Tyle że mi się zdarza też grzeszyć w weekendy w krakowie, ostatnio. Czyli jest gorzej.
Może nawet moge zdiagnozować, co "zajadam" - stres, poczucie bezsensu, strach przed zawodem, że sobie nie poradze, że inni moga a ja nie itd. Tyle że ta wiedza mi nic nie daje. Bo ja z nia nic nie robie :/

[iza_wiosenna]

Napisane przez olkaa_pw

hm. mam to samo. jestem na studiach jem normalnie, jak człowiek. dwa śniadania, obiad, na podwieczorek coś na słodko i kolację. ilości przyzwoite. ale że ciągle gdzieś jestem w ruchu, między uczelnią-mieszkaniem-wyjściami ze znajomymi to waga przyjemnie, powoli leci w dół. jak jestem w domu, to cały czas jem i to w ogromnych ilościach. same słodycze, czy tak jak teraz na podwieczorek placki ziemniaczane. nie traktuje tego jako zaburzenia, poza domem po prostu ciągle gdzieś muszę iść, coś zrobić, a w domu.. nudno mi, więc tylko myślę, co by tu teraz zjeść. przy tym nie odchodzę od komputera, więc mnie przybywa. teraz są do weekendy, więc przez te 2 dni tylko "puchnę", po kolejnych dwóch dniach poza rzeszowem wymiary ciała wracają do normy. boję się tylko wakacji, bo znów okropnie przytyję. mam świadomość, że muszę i tu sobie znaleźć jakieś zajęcie i będzie wszystko w porządku.
zastanów się, co jest przyczyną Twojego jedzenia w domu. może nuda, może stres, może jeszcze coś innego?

też tak mam, i większość osób tak ma w tygodniu jem sobie normalnie, a gdy przychodzi weekend a wraz z weekendem więcej czasu, jem więcej dużo i to nie jest zaburzenie

[Ollllciaaa]

Napisane przez iza_wiosenna

też tak mam, i większość osób tak ma w tygodniu jem sobie normalnie, a gdy przychodzi weekend a wraz z weekendem więcej czasu, jem więcej dużo i to nie jest zaburzenie

tez tak mam moja mam też tak ma he . U mnie jest z powodu leniuchowania i nic nie robienia he.

[iza_wiosenna]

Napisane przez Ollllciaaa

tez tak mam moja mam też tak ma he . U mnie jest z powodu leniuchowania i nic nie robienia he.

i moja mama, i tata, i siostra większosc ludzi.w weekendy odpoczywam, leniuchuję, dozywiam sie by miec siły na kolejny tydzien

[olkaa_pw]

Napisane przez calla

Do olkaa_pw - to brzmi mniej wiecej tak samo. Tyle że mi się zdarza też grzeszyć w weekendy w krakowie, ostatnio. Czyli jest gorzej.
Może nawet moge zdiagnozować, co "zajadam" - stres, poczucie bezsensu, strach przed zawodem, że sobie nie poradze, że inni moga a ja nie itd. Tyle że ta wiedza mi nic nie daje. Bo ja z nia nic nie robie :/

wiem, rozumiem to. sama niedawno otarłam się o ED, ale znalazłam sobie na nie sposób. odrzuciłam CAŁKOWICIE myśli o jakiejkolwiek diecie. i przede wszystkim - wyszłam do ludzi. odezwałam się do tych, których gdzieś tam porzuciłam, bo wydawało mi się, że nikt mnie nie rozumie, zaczęłam wychodzić i czuję się o niebo lepiej. czasem dalej zajadam jakiś problem, jakiś smutek. to, że zjem masę słodyczy, nie traktuję jako kompuls, tylko tak o, po prostu. zdarzyło się, smakowało mi i jest dobrze. staram się nie doszukiwać w swoim zachowaniu objawów ED, staram się akceptować swoje zachowanie, także, gdy zjem za dużo, a potem przeleżę cały dzień do góry brzuchem. myślenie, że to był kompuls, czy coś w tym stylu jeszcze bardziej nakręcało mnie to ponownego rzucenia się na jedzenie. zdrowi ludzie też tak przecież czasem mają.
jakąś specjalistką nie jestem, ale w tym poście bardziej widzę problemy z akceptacją siebie, jakimś wyalienowaniem niż z zaburzeniami ED. tyle, że jest to tylko moje osobiste odczucie. myślę, że jak najbardziej możesz iść do "zwyczajnego" psychologa, bo swoje problemy próbujesz jakoś "rozwiązywać" przy pomocy zaburzeń łaknienia, oczywiście WEDŁUG MNIE.

[calla]

umówiłam się do psychologa na przyszły tydzień. 80 złotych.. Nie wiem czy jest sens iść na jedna - dwie wizyty :/ Zreszta dziś czuję się lepiej, w takie dni nie moge sobie wyobrazić żebym znów mogła się tak objeść by nie móc się ruszyć, żebym zjadała wszystko co popadnie, do końca.. Ale to przyjdzie.

Chciałabym wyjść do ludzi. Ale z drugiej strony - nie chce. Siedzi mi to w głowie, czuje się niezrozumiana i głupia, "niefajna", wiec niegodna zainteresowania.

Jestem taka zrezygnowana... Mam poprawiać maturę, by dostać się na inny kierunek jak teraz. Chyba to ponad moje siły, boje się że nie poprawię. Ktoś zdrowy by się zmotywował i uczył. A ja - ja od kilkunastu dni nic nie robię, bo się boję tak bardzo.. że to i tak na nic. I że znów by było że się starała a i tak nie wyszło. Więc bez starana sumienie będzie czystsze :-(

OK, proszę wybaczyć to wyzewnętrznianie się.

[chfast]

Napisane przez olkaa_pw

wiem, rozumiem to. sama niedawno otarłam się o ED, ale znalazłam sobie na nie sposób. odrzuciłam CAŁKOWICIE myśli o jakiejkolwiek diecie. i przede wszystkim - wyszłam do ludzi. odezwałam się do tych, których gdzieś tam porzuciłam, bo wydawało mi się, że nikt mnie nie rozumie, zaczęłam wychodzić i czuję się o niebo lepiej. czasem dalej zajadam jakiś problem, jakiś smutek. to, że zjem masę słodyczy, nie traktuję jako kompuls, tylko tak o, po prostu. zdarzyło się, smakowało mi i jest dobrze. staram się nie doszukiwać w swoim zachowaniu objawów ED, staram się akceptować swoje zachowanie, także, gdy zjem za dużo, a potem przeleżę cały dzień do góry brzuchem. myślenie, że to był kompuls, czy coś w tym stylu jeszcze bardziej nakręcało mnie to ponownego rzucenia się na jedzenie. zdrowi ludzie też tak przecież czasem mają.
jakąś specjalistką nie jestem, ale w tym poście bardziej widzę problemy z akceptacją siebie, jakimś wyalienowaniem niż z zaburzeniami ED. tyle, że jest to tylko moje osobiste odczucie. myślę, że jak najbardziej możesz iść do "zwyczajnego" psychologa, bo swoje problemy próbujesz jakoś "rozwiązywać" przy pomocy zaburzeń łaknienia, oczywiście WEDŁUG MNIE.

uważam, ze to bardzo dobra rada, która powinna akurat do mnie dotrzeć. Po przeczytaniu jej od razu zrobiło mi się lepiej, ale wiem ze jak będę gdzieś dalej to wróci wszystko i zaś nie będzie dobrze. Najgorzej się zmobilizowac i zacząć

[olkaa_pw]

calla, chfast - dziewczyny, znajdzcie sobie inny, przyjemniejszy i przede wszystkim zdrowszy sposób na wyładowanie swoich negatywnych uczuc. naprawdę nie ma sensu siedziec w domu i rozmyslac "jaka to ja jestem beznadziejna", bo to nic wam nie da. no może jedno - jeszcze większe pogłębianie się w odchłani swoich myśli.
calla, naprawdę nie widzisz w sobie nic godnego uwagi? czegoś, co czyni Cię wyjątkową? jestem pewna, że takich rzeczy znajdziesz mnóstwo, czy to w cechach osobowości czy w wyglądzie, tylko dopusc do siebie te myśli. zaakceptujcie siebie i dajcie się zaakceptowac innym!

[Eponina]

Hej dziewczyny!
Pisze bo potrzebuję porady...
Mam bliska przyjaciółkę, która chyba ma zaburzenia żywienia. W ciagu dnia zjada tylko pół kubka budyniu, dwie kanapki i często podjada słodycze. Normalnego obiadu nie zje. Wzbrania się, krzyczy, panikuje "że przytyje!".
Ciagle się waży i ogląda w lustrze.... Ciagle mówi, że jest za gruba.
Jednak najgorsze wydaje mi się, to, że ona taka dietę prowadzi już od około półtora roku (minimum). Czy to mozliwe, że juz spowolniła sobie mocno metabolizm? Jeśli tak to będzie błędne kolo... A tego sie najbardziej obawiam, bo wtedy będzie jeśc ciagle coraz mniej, zamiast wreszcie normalnie....
Powiedzcie mi proszę, czy słusznie się martwię.
Pozdrawiam, z góry dziękuję!

[calla]

olkaa_pw: Ja wiem że piszesz słusznie, że to najlepsza rada - zaczac coś robić. Zaakceptować się, pozwolić sobie mieć inne problemy jak te jedzeniowe.. Tylko, cholera, nie potrafię.
Byłam u psycholog. Umówiła mnie z psychiatra :// (Jeszcze jeden powod by soba gardzić, że sobie z tym sama poradzić nie potrafię. Mam świadomość, że to co robię to moja wina i że mogę to zmienić. Ale nie moge.)

Eponina: porozmawiaj z nia o tym, myślę że Twoje obawy sa słuszne. Na dłuższa mete myślę że się nie obejdzie bez pomocy z zewnatrz, zależy jak bardzo ja to jedzenie (niejedzenie) nakręca. Nie jestem może najlepsza osoba by radzić, skoro też zawalam na tym froncie, ale im wcześniej się pomaga, tym więcej nieprzyjemnych rzeczy można ominac (leki, poważne zaburzenia zdrowotne, klinika). Nawet jeśli nie ma anoreksji to niszczy się jedzac to co je. Powodzenia!

[olkaa_pw]

Napisane przez calla

olkaa_pw: Ja wiem że piszesz słusznie, że to najlepsza rada - zaczac coś robić. Zaakceptować się, pozwolić sobie mieć inne problemy jak te jedzeniowe.. Tylko, cholera, nie potrafię.
Byłam u psycholog. Umówiła mnie z psychiatra :// (Jeszcze jeden powod by soba gardzić, że sobie z tym sama poradzić nie potrafię. Mam świadomość, że to co robię to moja wina i że mogę to zmienić. Ale nie moge.)

niekoniecznie. możesz być z siebie dumna, że miałaś odwagę sięgnąć po pomoc, wtedy, gdy jej potrzebujesz. wielu ludziom tej odwagi brakuje.

[EwelkaaS]

Borykam się z ED-fakt.
Jednak muszę przyznać, że dziś to już 2 dzień, w którym zjadłam więcej i nie zamartwiałam się.
Ogólnie zaczęłam sobie uświadamiać coraz bardziej, że muszę zacząc lepiej i więcej jeść i coraz głębiej to do mnie trafia.

Może i nie zacznę do końca normalnie jeść. Nadal staram się ograniczać, nie podjadać, jeśc co 2-3 godziny, zwracam uwagę na to co jem, ile jem, o jakiej porze, jak łączę, jeść przeważnie do 18:00, góra 19:00 etc., ale nie zamartwiam się małym grzeszkiem typu jedna marchewka więcej bo zdaję sobie sprawę, że nie przytyję od tego, chociaż powinnam przytyć, nie chcę i boję się tego, bo cieszę się, że udało mi się tyle schudnąć, bo kiedyś to pączuszek byłam... Zajmę się większą ilością ćwiczeń, wyrobię większe mięśnie, na wadze więc też powinno przybyć, przecież mięśnie też wazą.
Jednym słowem mówiąc-lepiej jest

[chfast]

Mam taki problem, zauwazyłam go i przeszkadza;/ wiem, że to nie jest normalne.. Każdy zdrowy człowiek je to co u smakuje i kończy kiedy jest najedzony. A ja zjem wszystko i tyle ile ktoś mi nałoży, albo sama sobie nałoże(przeważnie jest to za dużo) i choćbym mialą pęknąć to kończe:| Nie umiem odstawić, to chyba nie jest normalne? Miał ktoś podobny problem? To chyba bierze sie z tego, ze tak lubie jeść Chciaabzm traktowa jedzenie jako co

[chfast]

Mam taki problem, zauwazyłam go i przeszkadza;/ wiem, że to nie jest normalne.. Każdy zdrowy człowiek je to co mu smakuje i kończy kiedy jest najedzony. A ja zjem wszystko i tyle ile ktoś mi nałoży, albo sama sobie nałoże(przeważnie jest to za dużo) i choćbym mialą pęknąć to kończe:| Nie umiem odstawić, to chyba nie jest normalne? Miał ktoś podobny problem? To chyba bierze sie z tego, ze tak lubie jeść Chcialabym traktowac jedzenie jak co co zaspokoi moj , zeby brzuch nie burczal, a ja kazdy posilek odbieram jak jakas przyjemnosc, porafia tyle myslec przed posilkiem, ze zaraz przyjde do domu i cos w koncu zjem. Rano sie budze i potrafie spedzic moje 1/3 czasu na robienie i jedznei esniadania, zamiast zbierac sie do szkoly, a jak wstaje w weekend to nie umiem pospac , bo ide robic sniadanie. Mysle ze za duzo czasu poswiecilam tym rozmyslaniu o jedzeniu i teraz to we mnie za gleboko weszlo Jak jestem glodna to moglabym nie jesc, wtedy nie mam ochoty, a jak zaczne to "apetyt rosnie w miare jedzenie" i jak nie mysle zeby zjesc i skonczyc, tylko bym szukala wszedzie co tu podgryzc to potem sie to zle konczy, a zorientuje sie po fakcie co zrobilam. Naszczescie tu nie chodzi o typowe napad, ze slodkosci, kanapki itp.(chociaz slodkie sie zdarza) Tylko chocby taka zupa warzywna na obiad, jem ze bym pekla , odkladam talerz i jeszcze z garnka podjem, zauwazylam, ze jak wiecej zjem to mnie w jelitach kluje, teraz wiem, ze to znak ze za duzo zjadam