Jak zacząć normalnie żyć, musząc z nim egzystować?

[Malgoskamagnolia]

Jak w tytule. Niecałe 4 miesiące temu zostałam porzucona przez chłopaka po 4 latach związku. Szans na powrót nie ma - nie kocha. To było straszne przeżycie, pierwsze tygodnie były przepłakane całe, dzień w dzień. Nie będe opisywać dokładnie, ale był to mój pierwszy chłopak, więc przeżyłam horror. Jest teraz lepiej, pozbierałam się na tyle, że nie płacze codziennie, jestem w stanie robić inne rzeczy, ale nadal to bardzo boli i każdy dzień przepełniony jest myślami o tym człowieku, a niemożliwe jest to, co każda z Was radzi w przypadku rozstania - zerwanie kontaktu, gdyż oboje studiujemy na jednej uczelni, ba nawet ten sam kierunek.

Co za tym idzie jestem zmuszona widzieć tego człowieka codziennie. Utworzyła się pewna grupa osób z roku, z którymi uwielbiam spędzać czas, często gdzieś wychodzimy, czy imprezujemy, ale niestety, on w tej grupie jest także. Mam oczywiście innych znajomych, z którymi się widuję, ale zdecydowanie najczęściej ten czas spędzany jest z tymi osobami.

Rozważałam już przeniesienie do innego miasta, czy ograniczenie imprez i spotkań z tymi osobami, aby się odciąć, ale szkoda poświęcać mi tego wszystkiego, przez takiego dupka. Nie stać mnie na mieszkanie w innym mieście, a tych ludzi po prostu uwielbiam, więc chce z nimi spędzać czas, tylko wszędzie niestety jest on. Na uczelni udawanie oschłej i obojętnej mi wychodzi, ale to po prostu boli (nie ignorujemy się, po prostu sprawiam wrażenie, jakby jego osoba czy rozmowa z nim mnie kompletnie nie ruszała),jednak gdy wracam do domu, jest mi po prostu przykro, płacze, wspominam ten nasz związek. Dodatkowo czasem na imprezach, gdy wkroczy alkohol robię się płaczliwa, bo boli mnie widok jego bawiącego się świetnie jakby nigdy nic, bo niestety, ale nadal szalenie kocham tego człowieka. On tego wszystkiego raczej nie zauważa, jednak bardziej zależy mi na tym, żeby naprawdę już poczuć spokój, a nie go udawać.

Nie chce rezygnować z tego wszystkiego przez niego. To są ludzie, z którymi czuje się najlepiej, ale czy możliwe jest rozpoczęcie nowego życia bez odcinania się? A jeżeli tak ile to może mniej więcej trwać?

[Ercola]

Napisane przez Malgoskamagnolia

Jak w tytule. Niecałe 4 miesiące temu zostałam porzucona przez chłopaka po 4 latach związku. Szans na powrót nie ma - nie kocha. To było straszne przeżycie, pierwsze tygodnie były przepłakane całe, dzień w dzień. Nie będe opisywać dokładnie, ale był to mój pierwszy chłopak, więc przeżyłam horror. Jest teraz lepiej, pozbierałam się na tyle, że nie płacze codziennie, jestem w stanie robić inne rzeczy, ale nadal to bardzo boli i każdy dzień przepełniony jest myślami o tym człowieku, a niemożliwe jest to, co każda z Was radzi w przypadku rozstania - zerwanie kontaktu, gdyż oboje studiujemy na jednej uczelni, ba nawet ten sam kierunek.

Co za tym idzie jestem zmuszona widzieć tego człowieka codziennie. Utworzyła się pewna grupa osób z roku, z którymi uwielbiam spędzać czas, często gdzieś wychodzimy, czy imprezujemy, ale niestety, on w tej grupie jest także. Mam oczywiście innych znajomych, z którymi się widuję, ale zdecydowanie najczęściej ten czas spędzany jest z tymi osobami.

Rozważałam już przeniesienie do innego miasta, czy ograniczenie imprez i spotkań z tymi osobami, aby się odciąć, ale szkoda poświęcać mi tego wszystkiego, przez takiego dupka. Nie stać mnie na mieszkanie w innym mieście, a tych ludzi po prostu uwielbiam, więc chce z nimi spędzać czas, tylko wszędzie niestety jest on. Na uczelni udawanie oschłej i obojętnej mi wychodzi, ale to po prostu boli (nie ignorujemy się, po prostu sprawiam wrażenie, jakby jego osoba czy rozmowa z nim mnie kompletnie nie ruszała),jednak gdy wracam do domu, jest mi po prostu przykro, płacze, wspominam ten nasz związek. Dodatkowo czasem na imprezach, gdy wkroczy alkohol robię się płaczliwa, bo boli mnie widok jego bawiącego się świetnie jakby nigdy nic, bo niestety, ale nadal szalenie kocham tego człowieka. On tego wszystkiego raczej nie zauważa, jednak bardziej zależy mi na tym, żeby naprawdę już poczuć spokój, a nie go udawać.

Nie chce rezygnować z tego wszystkiego przez niego. To są ludzie, z którymi czuje się najlepiej, ale czy możliwe jest rozpoczęcie nowego życia bez odcinania się? A jeżeli tak ile to może mniej więcej trwać?

Odcięcie się od tej paczki było by najgłupszym co mogłabyś zrobić w tej sytuacji. Moim zdaniem potrzeba czasu. Fakt, że na pewno zagojenie ran po rozstaniu będzie w takim wypadku trudniejsze, ale jestem pewna, że z czasem zauważysz, że Twój ex coraz mniej Cię "rusza"

[Ivonka0705]

Wiadomo, ze ciezko... ale nic tak nie utrze mu nosa jak widok jego bylej, ktora sie usmiecha, stara zyc normalnie jak kiedys...
Ze znajomych nie rezygnuj. Staraj sie zyc normalnie, jak kiedys...
Wiadomo, bol bedzie, to zrozumiałe...bo porzucenie boli bardzo, ale kiedys, jak napisala Ercola, twoj ex coraz mniej bedzie Cie obchodzil.

[zlotniczanka]

Napisane przez Malgoskamagnolia

Jak w tytule. Niecałe 4 miesiące temu zostałam porzucona przez chłopaka po 4 latach związku. Szans na powrót nie ma - nie kocha. To było straszne przeżycie, pierwsze tygodnie były przepłakane całe, dzień w dzień. Nie będe opisywać dokładnie, ale był to mój pierwszy chłopak, więc przeżyłam horror. Jest teraz lepiej, pozbierałam się na tyle, że nie płacze codziennie, jestem w stanie robić inne rzeczy, ale nadal to bardzo boli i każdy dzień przepełniony jest myślami o tym człowieku, a niemożliwe jest to, co każda z Was radzi w przypadku rozstania - zerwanie kontaktu, gdyż oboje studiujemy na jednej uczelni, ba nawet ten sam kierunek.

Co za tym idzie jestem zmuszona widzieć tego człowieka codziennie. Utworzyła się pewna grupa osób z roku, z którymi uwielbiam spędzać czas, często gdzieś wychodzimy, czy imprezujemy, ale niestety, on w tej grupie jest także. Mam oczywiście innych znajomych, z którymi się widuję, ale zdecydowanie najczęściej ten czas spędzany jest z tymi osobami.

Rozważałam już przeniesienie do innego miasta, czy ograniczenie imprez i spotkań z tymi osobami, aby się odciąć, ale szkoda poświęcać mi tego wszystkiego, przez takiego dupka. Nie stać mnie na mieszkanie w innym mieście, a tych ludzi po prostu uwielbiam, więc chce z nimi spędzać czas, tylko wszędzie niestety jest on. Na uczelni udawanie oschłej i obojętnej mi wychodzi, ale to po prostu boli (nie ignorujemy się, po prostu sprawiam wrażenie, jakby jego osoba czy rozmowa z nim mnie kompletnie nie ruszała),jednak gdy wracam do domu, jest mi po prostu przykro, płacze, wspominam ten nasz związek. Dodatkowo czasem na imprezach, gdy wkroczy alkohol robię się płaczliwa, bo boli mnie widok jego bawiącego się świetnie jakby nigdy nic, bo niestety, ale nadal szalenie kocham tego człowieka. On tego wszystkiego raczej nie zauważa, jednak bardziej zależy mi na tym, żeby naprawdę już poczuć spokój, a nie go udawać.

Nie chce rezygnować z tego wszystkiego przez niego. To są ludzie, z którymi czuje się najlepiej, ale czy możliwe jest rozpoczęcie nowego życia bez odcinania się? A jeżeli tak ile to może mniej więcej trwać?

ograniczenie imprez wyjdzie Ci na dobre, można kilka miesięcy spasować, nic Ci nie ucieknie. Paczce możesz powiedzieć wprost, że chętnie się z nimi spotkasz, ale bez niego - możecie przecież chodzić razem do kina bez niego itp. Możesz zaproponować sama wyjście, zaznaczając, że jego obecności sobie nie życzysz albo zapraszać ich np do siebie. Na imprezy, na których ma być on, możesz zwyczajnie nie chodzić.
Ja bym sobie darowała granie zimnej księżniczki i robiła wszystko, by kontaktu było jak najmniej. Nawet kosztem chwilowego oziębienia kontaktu. Moi faceci zawsze się zaprzyjaźniali z moimi znajomymi, tworzyli część paczki, więc po rozstaniach spotkania były w kratkę, raz oni, raz ja.

[ktoregos_dnia]

Nie zazdroszczę sytuacji, na pewno nie jest Ci łatwo
Na Twoim miejscu, tak jak proponowała Złotniczanka, umawiałabym się z częścią paczki. Raz z koleżanką do kina, drugi raz na zakupy, raz zaprosić ich do siebie itp. Przecież wszyscy nie są do siebie przyspawani i można umówić się w ograniczonym składzie. Każda średnio rozgarnięta osoba ma świadomość, że to nie jest dla Ciebie komfortowa sytuacja i żaden wstyd przyznać to na głos. Bo na udawaniu, że wszystko jest super i płakaniu w poduszkę po powrocie do domu to daleko nie ujedziesz.

[201803290936]

Napisane przez zlotniczanka

ograniczenie imprez wyjdzie Ci na dobre, można kilka miesięcy spasować, nic Ci nie ucieknie. Paczce możesz powiedzieć wprost, że chętnie się z nimi spotkasz, ale bez niego - możecie przecież chodzić razem do kina bez niego itp. Możesz zaproponować sama wyjście, zaznaczając, że jego obecności sobie nie życzysz albo zapraszać ich np do siebie. Na imprezy, na których ma być on, możesz zwyczajnie nie chodzić.
Ja bym sobie darowała granie zimnej księżniczki i robiła wszystko, by kontaktu było jak najmniej. Nawet kosztem chwilowego oziębienia kontaktu. Moi faceci zawsze się zaprzyjaźniali z moimi znajomymi, tworzyli część paczki, więc po rozstaniach spotkania były w kratkę, raz oni, raz ja.

Bardzo dobra rada.

[Malgoskamagnolia]

Robię też nieraz tak jak pisałyście, umawiam się do kina czy widzę w kawiarni tylko z częścią osób . Jednak najczęściej co tydzień w piątek/sobote są organizowane wspólne wyjścia całej grupy gdzieś w mieście, bądź u którejś z osób w domu. Wtedy niestety nie ma opcji, żebym poprosiła, aby eksa nie zapraszano. Każdy rozumie, że jest mi ciężko, jednak jeżeli wychodzimy całą grupą, to on jest jej częścią również.

I co wtedy robić? Nie wychodzić i starać się widzieć z kimś innym? A jeżeli nikt inny nie będzie mógł się spotkać to siedzieć w domu?

np. jutro jedna z osób zaproponowała, żeby wszyscy przyszli do niej, żeby się napić i pograć w karty, nie iść?

[meski_punkt]

Bardzo przykra sytuacja. Nie zmieniaj uczelni, miasta, tylko dlatego, że on też tam studiuje. Mogę zapytać jaki był powód rozstania?
Dlaczego nazwałaś go dupkiem?

Ivonka0705, dlaczego chcesz, by utarto mu nos?

[zlotniczanka]

Napisane przez Malgoskamagnolia

Robię też nieraz tak jak pisałyście, umawiam się do kina czy widzę w kawiarni tylko z częścią osób . Jednak najczęściej co tydzień w piątek/sobote są organizowane wspólne wyjścia całej grupy gdzieś w mieście, bądź u którejś z osób w domu. Wtedy niestety nie ma opcji, żebym poprosiła, aby eksa nie zapraszano. Każdy rozumie, że jest mi ciężko, jednak jeżeli wychodzimy całą grupą, to on jest jej częścią również.

I co wtedy robić? Nie wychodzić i starać się widzieć z kimś innym? A jeżeli nikt inny nie będzie mógł się spotkać to siedzieć w domu?

np. jutro jedna z osób zaproponowała, żeby wszyscy przyszli do niej, żeby się napić i pograć w karty, nie iść?

Jeśli masz wrócić później pijana i zaryczana, to nie iść. Jeśli chcesz się pozbierać w miarę szybko po rozstaniu, to po prostu ogranicz spotykanie byłego do minimum. Po co masz widzieć, że mu jest dobrze albo że podrywa inne laski? Rany mają się goić, a Ty je posypujesz solą.
Możesz się zapytać znajomych, czy on będzie, jeśli tak, to odmów. Przestań przejmować się tym, co powiedzą znajomi, a zacznij własnymi uczuciami.

[Ivonka0705]

Napisane przez meski_punkt

Bardzo przykra sytuacja. Nie zmieniaj uczelni, miasta, tylko dlatego, że on też tam studiuje. Mogę zapytać jaki był powód rozstania?
Dlaczego nazwałaś go dupkiem?

Ivonka0705, dlaczego chcesz, by utarto mu nos?

Autorka napisała, że została porzucona...a nie, że się rozstali. Dla mnie to kluczowa sprawa. Tak się nie robi, nie porzuca się zwierząt, a co dopiero ludzi... Z ludźmi się rozstaje, a nie ich PORZUCA, wcześniej wyjaśniając jaki jest powód a nie od tak, po prostu nara. Stąd moja sugestia z 'utarciem nosa'.

[miss_rubia]

nie rezygnuj z towarzystwa! nadal sie z nimi spotykaj, badz nadal soba. najlepszym lekarstwem jest czas, i gwarantuje Ci, ze niedlugo uczucia odpadna i bedziesz w stanie zapomniec o tym, ktory Cie zranil.
Czas na pewno Ci pomoze uporac sie z tym. Poza tym, nie widze powodu do udawania oschlej, badz po prostu soba lub zachowuj sie neutralnie w stosunku do swojego ex.

[Malgoskamagnolia]

Napisane przez meski_punkt

Bardzo przykra sytuacja. Nie zmieniaj uczelni, miasta, tylko dlatego, że on też tam studiuje. Mogę zapytać jaki był powód rozstania?
Dlaczego nazwałaś go dupkiem?

Ivonka0705, dlaczego chcesz, by utarto mu nos?

Dlaczego nazwałam go dupkiem? Bo mnie powiadomił, że to koniec i że mnie nie kocha, w momencie gdy nie czuł tego już od wakacji (dokładnie jakoś od lipca) (!) i planował od dawna mnie zostawić, tylko.. jakoś nie mógł się do tego zebrać (oczywiście seks mu nie przeszkadzał, nawet parę godzin przed rozstaniem). Nasuwa się pytanie - czemu nie ostrzegłeś wcześniej? Nie powiedziałeś, że masz wątpliwości? Dostałam w odpowiedzi, że tak jakoś wyszło.

[201609102148]

Czemu niemal wszystkie radzicie jej spotkania z nim?

Autorko, mówię z doświadczenia. Tez po rozstaniu przez jakiś czas byłam w takim układzie, jak Ty. Ale to bylo bez sensu, tylko bardziej się nakręcałam i za nic nie mogłam się wyleczyć. Chciałabyś teraz patrzeć, jak flirtuje na imprezie z innymi? Proszę Cię.

Jeśli to sensowni ludzie, to zrozumieją i wybaczą, ze nie na każde spotkanie przyjdziesz (a tako czas na wyciszenie tez Ci może dobrze zrobić) i ze czasem będziecie sie spotykać w mniejszym gronie.

A jesli nie zrozumieja- to są strasznymi zlamasami i nie warto zabiegać o takie przyjaźnie.

[Malgoskamagnolia]

Dziewczyny, a co w momencie, kiedy do wyboru mam pójście ze wszystkimi - też z nim, czy posiedzieć w domu ?

[ktoregos_dnia]

Ja bym posiedziała w domu, od tego się nie umiera

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Autorko, jestem w identycznej sytuacji. Tak się cieszę, że napisałaś, już myślałam, że tylko ja przeżywam coś takiego.

Uważnie przeczytałam wszystkie rady, ale powiem szczerze, że mnie patrzenie na mojego eksa flirtującego z dziewczyną z roku (nie ma to jak wspólna koleżanka... ) dobija. Po prostu dobija. To ponad moje siły, żeby podchodzić do grupy znajomych, w której oni są, i z nimi "normalnie" rozmawiać.

Na początku próbowałam, ale nowa dziewczyna mojego byłego wbijała mi takie szpilki przy wszystkich, że moja pozycja towarzyska malała z tygodnia na tydzień. Próbowalam się bronić i zaczęłam jej odpowiadać tym samym - a wtedy eks wykrzyczał mi przez telefon, że jestem dla niej wredna, że w ogóle jestem wredna i nikt mnie tak naprawdę nie lubi.

Wtedy odpuściłam. Po prostu się odizolowałam. Rozmawiam z ludźmi na studiach, ale nie jestem już częścią żadnej paczki. Powiem szczerze, że to strasznie przykre. Ale przynajmniej zachowuję się godnie.

[akswonillam]

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;50460585]Autorko, jestem w identycznej sytuacji. Tak się cieszę, że napisałaś, już myślałam, że tylko ja przeżywam coś takiego.

Uważnie przeczytałam wszystkie rady, ale powiem szczerze, że mnie patrzenie na mojego eksa flirtującego z dziewczyną z roku (nie ma to jak wspólna koleżanka... ) dobija. Po prostu dobija. To ponad moje siły, żeby podchodzić do grupy znajomych, w której oni są, i z nimi "normalnie" rozmawiać.

Na początku próbowałam, ale nowa dziewczyna mojego byłego wbijała mi takie szpilki przy wszystkich, że moja pozycja towarzyska malała z tygodnia na tydzień. Próbowalam się bronić i zaczęłam jej odpowiadać tym samym - a wtedy eks wykrzyczał mi przez telefon, że jestem dla niej wredna, że w ogóle jestem wredna i nikt mnie tak naprawdę nie lubi.

Wtedy odpuściłam. Po prostu się odizolowałam. Rozmawiam z ludźmi na studiach, ale nie jestem już częścią żadnej paczki. Powiem szczerze, że to strasznie przykre. Ale przynajmniej zachowuję się godnie.[/QUOTE]

Jeżeli Twoi znajomi nie widzieli tego/nie reagowali/ sprawiało to, że postrzegali gorzej Ciebie, a nie ich, to są nic nie warci znajomi...

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Napisane przez akswonillam

Jeżeli Twoi znajomi nie widzieli tego/nie reagowali/ sprawiało to, że postrzegali gorzej Ciebie, a nie ich, to są nic nie warci znajomi...

Dziękuję Ci za te słowa Tak, moi znajomi mieli zdziwione miny i widziałam, jak drętwieli, po jej przytykach trwały takie długie chwile ciszy. Na początku, bo po paru razach śmiała się ze mnie cała grupa, oczywiście najgłośniej ta dziewczyna z moim byłym chłopakiem.

Powiem szczerze, że wcześniej przez 3 lata byłam przez tych samych ludzi szanowana. Do momentu, kiedy nie przyszła do nas na zajęcia ta dziewczyna. Kilka osób, które tyle razy wcześniej mówiły mi, jaka jestem mądra i fajna, ładna i dobra (włącznie z moim byłym... ), śmiało się ze mnie w twarz. Także masz rację, poznałam wartość tych znajomości.

Dlatego Autorce wątku też zalecam zachowywanie się w zgodzie ze sobą. Czasem lepiej odpuścić np. wspólny wypad ze znajomymi do kina lub wspólną rozmowę na korytarzu, jeśli potem wracamy do domu i ryczymy.

[201609102148]

Napisane przez Malgoskamagnolia

Dziewczyny, a co w momencie, kiedy do wyboru mam pójście ze wszystkimi - też z nim, czy posiedzieć w domu ?

Możesz tez- trzecia opcja- iść gdzies indziej.

Poszukaj nowych znajomości, nowego zajęcia. Rozstanie zamknęło jakby jakiś etap w Twoim życiu i dobrze zrobisz, jak zaopiekujesz się teraz sobą. Pomyśl o tym tak, że facet zwolnił Ci kawał miejsca i czasu- zamiast kurczowo trzymać się przeszłości i tamtych starych znajomości, możesz tez poszukać czegos/kogos nowego. To przecież idealna ku temu okazja

[zlotniczanka]

ja wyznaję zasadę, że jeśli chodzi o byłych, to błogosławieństwem jest ignorancja. Nie spotykać, nie wiedzieć co u nich, nie śledzić na fejsiku, nie sprawdzać z kim flirtuje. Wspólnych znajomych poinformować, że przez jakiś czas mają nie wspominać, nie proponować wspólnych wyjść (ale bez stawiania sprawy na ostrzu noża: on vs ja).
Jak się rany zagoją, to owszem, można nawet spróbować się zakumplować, jak się daną osobę lubi jako człowieka i nic więcej nie czuje. Ale wcześniej to ranienie samej siebie i dawanie sobie złudnej nadziei.

---------- Dopisano o 14:21 ---------- Poprzedni post napisano o 14:16 ----------

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;50460585]Autorko, jestem w identycznej sytuacji. Tak się cieszę, że napisałaś, już myślałam, że tylko ja przeżywam coś takiego.

Uważnie przeczytałam wszystkie rady, ale powiem szczerze, że mnie patrzenie na mojego eksa flirtującego z dziewczyną z roku (nie ma to jak wspólna koleżanka... ) dobija. Po prostu dobija. To ponad moje siły, żeby podchodzić do grupy znajomych, w której oni są, i z nimi "normalnie" rozmawiać.

Na początku próbowałam, ale nowa dziewczyna mojego byłego wbijała mi takie szpilki przy wszystkich, że moja pozycja towarzyska malała z tygodnia na tydzień. Próbowalam się bronić i zaczęłam jej odpowiadać tym samym - a wtedy eks wykrzyczał mi przez telefon, że jestem dla niej wredna, że w ogóle jestem wredna i nikt mnie tak naprawdę nie lubi.

Wtedy odpuściłam. Po prostu się odizolowałam. Rozmawiam z ludźmi na studiach, ale nie jestem już częścią żadnej paczki. Powiem szczerze, że to strasznie przykre. Ale przynajmniej zachowuję się godnie.[/QUOTE]
to bardzo przykra sytuacja i dobrze, że się odcięłaś. Choć moim zdaniem moze się nagle zdarzyć tak, że usłyszysz, że X to podła żmija i nagle część znajomych będzie chciało odnowić kontakt. Miałam kiedyś podobnie, ale z koleżanką, podzieliła paczkę wedle własnego widzimisię.
Za to na pewno znajdziesz nowych, lepszych znajomych, głowa do góry