Ze szkolnej ławki do ślubnego kobierca

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Napisane przez anna87

A to wszyscy, którzy nie są w związku od liceum, wyjeżdżali na studia do egzotycznych miejsc?

Dla mnie to takie bredzenie jak o tym, że seks na pierwszej randce psuje związki i inne takie. Wiadomo, że większość ludzi za pierwszym razem nie trafia, ale znów bez przesady, jak związek jest sensowny, to jakie znaczenie ma mieć fakt, że się poznali przed 20.

To był tylko jeden przykład. Nie chciało mi się więcej wymyślać.
Poza tym to nie był przykład na powód zerwania, tylko na rzeczy, które szkolna miłość utrudnia.

Dla mnie bez sensu jest określanie, że dziecięco-nastoletni związek się udał, bo mają 23 lata i są po ślubie. Z perspektywy 40 na karku można by to było określić, ale nie tak wcześnie.
Już pomijając, że część z tych par jest ze sobą, bo dorobili się dziecka, celowo lub nie.

[201705042038]

[1=ce453443562697063682673 4dc4cc81c1d23e519_62b0fbf 266bee;62792596]To był tylko jeden przykład. Nie chciało mi się więcej wymyślać.
Poza tym to nie był przykład na powód zerwania, tylko na rzeczy, które szkolna miłość utrudnia.
[/quote]

Ja się poważnie pytam, co takiego twórcy tych teorii faktycznie robili, co bym im związek utrudniał. Wiadomo, że jak jedna osoba chce tego, druga tamtego i nie da się priorytetów pogodzić, to się ludzie rozchodzą. Ale nie rozumiem, co takiego przez bycie w związku z osobą, która ma podobny swiatopogląd, bla bla bla, robi się nagle takie trudne, żeby po dwudziestu latach nie móc odżałować.


[1=ce453443562697063682673 4dc4cc81c1d23e519_62b0fbf 266bee;62792596]
Dla mnie bez sensu jest określanie, że dziecięco-nastoletni związek się udał, bo mają 23 lata i są po ślubie. Z perspektywy 40 na karku można by to było określić, ale nie tak wcześnie.
Już pomijając, że część z tych par jest ze sobą, bo dorobili się dziecka, celowo lub nie.[/QUOTE]

Mnie bardziej rozbawiło pisanie o swoich eks w kontekście pasji gotowania, jak by się nie dało w dobie youtuba urozmaicić sobie w ten sposób wolnego czasu i bez chłopaka albo będąc w jednym, stabilnym związku. Faktycznie szaleństwo, jak nic chroni przed kryzysem wieku średniego.

Jak pisałam, mało kto trafia za pierwszym razem, teorie autorki są z tyłka, ale już nie przesadzajmy z demonizowaniem takich związków.

[LittleBeetle]

Napisane przez anna87

Jak pisałam, mało kto trafia za pierwszym razem, teorie autorki są z tyłka, ale już nie przesadzajmy z demonizowaniem takich związków.

otóż to.
Dziwi mnie wypowiedź osoby która "nie mogłaby być w takim związku". Jakby to miało wyglądać? Jesteś z chłopakiem rok, , są motyle, jesteś drugi rok -nic się nie kłócicie, kolejne lata lecą a wy macie podobne zainteresowania, z partnerem możesz rozmawiać o wszystkim. Przyczepić się możesz tylko do jakiejś pierdoły typu rzuca skarpety za łóżko, i co? zrywasz bo to młodzieńczy związek

I to serio pytam bo jak czytam niektóre opinie to mam wrażenie, że mój związek, oparty na zaufaniu i szczerości nie powinien mieć miejsca a teraz to na zerwanie za późno więc powinnam się na rozwód szykować

[elvegirl]

Napisane przez LittleBeetle

Dziwi mnie wypowiedź osoby która "nie mogłaby być w takim związku". Jakby to miało wyglądać? Jesteś z chłopakiem rok, , są motyle, jesteś drugi rok -nic się nie kłócicie, kolejne lata lecą a wy macie podobne zainteresowania, z partnerem możesz rozmawiać o wszystkim. Przyczepić się możesz tylko do jakiejś pierdoły typu rzuca skarpety za łóżko, i co? zrywasz bo to młodzieńczy związek

Nie chcesz zrozumieć o co wspomnianej wizażance chodzi, albo faktycznie nie rozumiesz. Tu nie chodzi o to, że gdyby była w takim związku, to by zerwała "bo już czas zerwać" - gdyby w nim była i kochała, bo by była, proste. Ale DZISIAJ, z PERSPEKTYWY CZASU i zdobytych przez lata doświadczeń nie żałuje, że tamten związek się rozpadł, że po drodze były inne, że jej rozwój poszedł w tą, a nie w inną stronę, że jest w tym miejscu, w którym jest spełniona, szczęśliwa, wie że tego by z pierwszym chłopakiem nie osiągnęła, bo po prostu nie miał nic wspólnego z jej obecnymi priorytetami życiowymi. I tyle.
Nie wiem co w tym oburzającego, że patrzy się na swój pierwszy związek i myśli się o nim z rozczuleniem, ale niczym poza tym

[robcia]

Nie wiem skąd wy macie te dane o rozwodach wśród "wczesnych " par? Większość moich koleżanek poznała mężów w szkole. Mając 16,17 lat a jedna nawet 14 . Wszystkie nadal są razem ,żeby była jasność ,ja już 22 lata po ślubie Męża poznałam mając lat 16 ,więc jestem tuż po 40 -stce .Dzieci mamy już prawie dorosłe.Kryzysu ,że się nie wyszalałam nie mam , bo się wyszalałam. A nie ,na szczęście ,niektóre doświadczenia mnie ominęły.Nie miałam wieloletniego ,traumatycznego związku np,że mnie ktoś zranił i porzucił( albo ja jego), nie miałam wielu partnerów seksualnych ( jeden jest aż nadto aktywny) .Przed mężem non stop byłam zakochana i z kimś chodziłam.Żadne imprezy mnie nie ominęły. Rozwiodły się dwie znajome ,na grono 12 dobrych koleżanek szkolnych.Co ciekawe,mężów poznały około 20-stki. Rozwiodły się baardzo szybko .I czego to dowodzi? Niczego .Miały pecha + parcie na ślub, bo wszyscy już ochajtani.
Ale...
Uczciwie trzeba przyznać ,że w mojej szkole szkole średniej ,w tamtych czasach ,po prostu większość ludzi była już w związku, wcześniej myślała o stabilizacji i życiu na własną rękę. Większość dziewczyn marzyła o dobrym mężu i ładnym domku ,nie o karierze ,wymarzonych studiach( choć oczywiście super jeśli się udało). To się zaczęło zmieniać i robić powszechne trochę później.

[201607111632]

znam jedna, są razem od początku gimnazjum a teraz mają 23 - 26 lat. W tym roku idę na ich ślub

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[I am Rock]

Mam wrażenie, że autorka jest nastolatką, bo naprawdę, żeby myśleć, że prawdziwa miłość tylko przed dwudziestką, bo potem to tylko starość i śmierć.
Zna parę, która poznała się po czterdziestce. Miłość można spotkać w każdym wieku.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

ja znam jedna parę ona zaszła w ciążę jako 15 latka on miał lat 16 .
do dziś są razem mają po 43-44 lata
ślub wzięli chyba 5 lat temu są już dziadkami (w tamtym roku zostali),nie mają więcej dzieci

[LittleBeetle]

Napisane przez elvegirl

Nie chcesz zrozumieć o co wspomnianej wizażance chodzi, albo faktycznie nie rozumiesz. Tu nie chodzi o to, że gdyby była w takim związku, to by zerwała "bo już czas zerwać" - gdyby w nim była i kochała, bo by była, proste. Ale DZISIAJ, z PERSPEKTYWY CZASU i zdobytych przez lata doświadczeń nie żałuje, że tamten związek się rozpadł, że po drodze były inne, że jej rozwój poszedł w tą, a nie w inną stronę, że jest w tym miejscu, w którym jest spełniona, szczęśliwa, wie że tego by z pierwszym chłopakiem nie osiągnęła, bo po prostu nie miał nic wspólnego z jej obecnymi priorytetami życiowymi. I tyle.
Nie wiem co w tym oburzającego, że patrzy się na swój pierwszy związek i myśli się o nim z rozczuleniem, ale niczym poza tym

ja tam w wypowiedzi adult90 nic takiego nie widzę. Jasno pisze, że nie mogłaby być z facetem bo :"Nie mogłabym mieć jednego chłopaka od liceum Czemu? Bo jestem już innym człowiekiem i dopiero teraz wiem, czego konkretnie oczekuję.(...)"

Robcia fajnie, że się wypowiedziałaś choć mam wrażenie, że zaraz się dowiesz, że jesteś jedyną czy coś w tym stylu
Czemu ludzie którzy są ze sobą np 10 lat bo są ze sobą np od liceum mają większe szanse wg niektórych na rozstanie niż te które wzięły ślub mając 26 a znali się rok czy dwa.
To jest takie bezsensowne gdybanie kwestia doboru partnera. Można źle trafić mając 16,25 czy 30 tak samo w drugą stronę.

[elvegirl]

Napisane przez LittleBeetle

ja tam w wypowiedzi adult90 nic takiego nie widzę. Jasno pisze, że nie mogłaby być z facetem bo :"Nie mogłabym mieć jednego chłopaka od liceum Czemu? Bo jestem już innym człowiekiem i dopiero teraz wiem, czego konkretnie oczekuję.(...)"

No bo z perspektywy czasu wiemy, ile nas nauczyły nasze doświadczenia, kim dzięki nim jesteśmy. Ja nie chciałabym cofnąć czasu i móc nie mieć tych doświadczeń na koncie, które mam. Jestem zadowolona z tego, jak moje życie się potoczyło. I jestem zadowolona z tego, że nie jestem już ze swoim pierwszym chłopakiem, mimo że do dziś jest jedną z osób, z którymi się dogaduję w pół słowa i mimo sporadycznego kontaktu, mamy ze sobą mnóstwo wspólnego.

Napisane przez LittleBeetle

Robcia fajnie, że się wypowiedziałaś choć mam wrażenie, że zaraz się dowiesz, że jesteś jedyną czy coś w tym stylu

Wcale nie jest jedyną, po prostu "za jej czasów" ludzie faktycznie mieli nieco inne priorytety.

[LittleBeetle]

Napisane przez elvegirl

No bo z perspektywy czasu wiemy, ile nas nauczyły nasze doświadczenia, kim dzięki nim jesteśmy. Ja nie chciałabym cofnąć czasu i móc nie mieć tych doświadczeń na koncie, które mam. Jestem zadowolona z tego, jak moje życie się potoczyło. I jestem zadowolona z tego, że nie jestem już ze swoim pierwszym chłopakiem, mimo że do dziś jest jedną z osób, z którymi się dogaduję w pół słowa i mimo sporadycznego kontaktu, mamy ze sobą mnóstwo wspólnego.
Wcale nie jest jedyną, po prostu "za jej czasów" ludzie faktycznie mieli nieco inne priorytety.

No ale właśnie Ty. Ja z mężem miałam w tym czasie super życie, nie będę opisywać bo byłabym zbyt charakterystyczna. Bez niego nigdy by mnie to nie spotkało co mnie spotkało, jestem szczęśliwa że tak mi się życie potoczyło i z uśmiechem patrzę na to co mnie czeka. Dlatego jestem daleka od krytykowania takich związków i spisywania ich na porażkę.
Ludzie mieli inne priorytety no ale co z tego? Ja w czasie w którym jestem z TZ'em poszłam na studia, pracowałam, nie zakopałam się w pieluchach czy uwiłam gniazdko mając 20 czy coś. Normalnie pod tym względem moje życie wyglądało jak życie moich koleżanek które nie miały faceta od liceum. Jedyna różnica to ilość partnerów łóżkowych zapewne. Ślub wzięłam później jak już byłam pewna i dojrzała do tego.

A piszę to by pokazać, że ludzie są różni i moim zdaniem nie ma co przekreślać takich związków. Znam też pary co w ciągu roku poznali się i ślub wzięli, normalnie każdy by tylko czekał aż się rozwiodą a tu niespodzianka bo naprawdę się dobrali. Różnie może być.

[robcia]

Napisałam o "moich czasach" w kontekście czyjejś wypowiedzi ,że młodociane pary rozwodzą się po 40-stce ,bo dociera do nich,co straciły. No więc właśnie jestem po 40-stce i mogę zaprzeczyć.
Część ludzi podchodzi do tematu jakby małżeństwo to był koniec wolności i jarzmo na szyję. Kiedy twój mąż/partner jest również twoim najlepszym kumplem i przyjacielem nic się nie kończy, wszystko się zaczyna.

[elvegirl]

Napisane przez LittleBeetle

No ale właśnie Ty.

No właśnie ja. I większość tu się wypowiadających pisze o własnych doświadczeniach

Napisane przez LittleBeetle

Ludzie mieli inne priorytety no ale co z tego?

Nic, po prostu inne sprawy były dla nich ważne. Dla mojej kuzynki od studiów na drugim końcu kraju był ważniejszy związek, wtedy to było normalne, jak teraz poczytasz wątki na Wizażu, w których młode dziewczyny pytają czy związek czy rozwój gdzieś daleko, to większość odpowiedzi będzie "kariera, studia" itd. To pokazuje jak się to wszystko zmienia I tyle.

[LittleBeetle]

Napisane przez elvegirl

No właśnie ja. I większość tu się wypowiadających pisze o własnych doświadczeniach

Nic, po prostu inne sprawy były dla nich ważne. Dla mojej kuzynki od studiów na drugim końcu kraju był ważniejszy związek, wtedy to było normalne, jak teraz poczytasz wątki na Wizażu, w których młode dziewczyny pytają czy związek czy rozwój gdzieś daleko, to większość odpowiedzi będzie "kariera, studia" itd. To pokazuje jak się to wszystko zmienia I tyle.

No tak ale ja pisałam o słowach adult90 nie o Twoich.
Chodziło mi tylko by pokazać, że różnie życie może się potoczyć jeśli akurat układa się fajnie w dwójkę to niech się układa, ktoś lubi być singlem też fajnie. Chodzi mi, że nie ma co od razu krytykować takich związków i spisywać na porażkę, każdemu może się nie udać niezależnie od wieku.
Mi akurat TZ nie przeszkodził w studiowaniu, ja mu w tym czasie mocno kibicowałam i jego kariera zawodowa jest bardzo imponująca w tym momencie więc jak widać ja też mu nie przeszkodziłam.

w razie czego napiszę jeszcze raz, żeby nie było, że się zgadzam z postem autorki bo tak nie jest, teoria wyssana z palca aczkolwiek zdarzają się takie pary, nie jest ich na pewno wiele ale gdzieś tam są.

[201705042038]

Napisane przez elvegirl

Nie chcesz zrozumieć o co wspomnianej wizażance chodzi, albo faktycznie nie rozumiesz. Tu nie chodzi o to, że gdyby była w takim związku, to by zerwała "bo już czas zerwać" - gdyby w nim była i kochała, bo by była, proste. Ale DZISIAJ, z PERSPEKTYWY CZASU i zdobytych przez lata doświadczeń nie żałuje, że tamten związek się rozpadł, że po drodze były inne, że jej rozwój poszedł w tą, a nie w inną stronę, że jest w tym miejscu, w którym jest spełniona, szczęśliwa, wie że tego by z pierwszym chłopakiem nie osiągnęła, bo po prostu nie miał nic wspólnego z jej obecnymi priorytetami życiowymi. I tyle.
Nie wiem co w tym oburzającego, że patrzy się na swój pierwszy związek i myśli się o nim z rozczuleniem, ale niczym poza tym

Elve - ale tutaj jakość takich związków była wyraźnie poddana w wątpliwość, i to tonem ciotek pouczających naiwną młodzież.

Też uważam, że związki mnie wiele nauczyły, chociaż akurat kilku bolesnych doświadczeń wolałabym sobie oszczędzić. Raczej nie sądzę, żebym za te 10-15 lat miała żałować, że jeszcze parę razy mi się noga nie powinęła, bo to taka wspaniała okazja do rozwoju osobistego.

Nie za bardzo też rozumiem komentarze w stylu "zawsze jeszcze możecie się rozwieść, pogadamy za kilka lat", dlaczego nasze młodzieńcze związki, które się rozpadły, miały by działać wzbogacająco, a czyjś nieudany związek to powód do żalu na stare lata.

[lulka19]

W moim otoczeniu jest mnóstwo par, które są razem od gimnazjum. Najlepszy przykład to moja przyjaciółka. Od 13 roku życia z jednym chłopakiem, teraz mężem. Co prawda mieli dwa kryzysy, byli w tym czasie w innych związkach, ale zawsze do siebie wracali


Tż brat też z jedną dziewczyną od 15 roku zycia. Osobiście nie generalizuję czy uda im się czy nie, ale ja nie chciałabym żyć z jedną osobą całe życie i nie mieć żadnego porównania. Czułabym, że ominął mnie bardzo ważny etap w zyciu.

[evve93]

Właśnie słyszę różne opinie odnośnie tego kiedy zacząć związek. Jedni mówią, że nastoletni czas to zabawy, imprezy, seks owszem, ale nie na stałe z jednym człowiekiem, że jak uczucia to bardziej jakieś zauroczonka, małe miłostki na chwilę, a nie wielkie emocje na lata, że to nie ten czas, potem tacy ludzie lądują po wyszaleniu się na portalach randkowych w wieku 26+ i nieustannie szukają partnera życiowego z prawdziwego zdarzenia, jednym się udaje, a inni wpadają w uzależnienie, które nic nie przynosi, prowadzi do tego, że człowiek rocznie poznaje setki ludzi, chodzi na setki randek, ale nadal jest sam...

Inni znów chcą przeżyć miłość prawdziwą już w gimnazjum, licem, miałam kilka koleżanek, które wiele czasu marnowały na próby zainteresowania sobą kolegów w szkole, którzy nie byli zainteresowani żadnymi związkami, tym bardziej z takimi desperatkami, jak nazywano je w kuluarach.

I znów, trafiła się komuś dobra partia w gim, lo, to byli ze sobą, nawet nic nie planując, tylko czas leciał, uczucie wzrastało, nie obejrzeli się, a tu mają po 23 lata i są narzeczeństwem, małżeństwem, bo chcieli a nie dlatego, że wpadli i musieli się pobrać, bo takie pary też znam.

Są też ci, którzy poznali w wieku 20+ i żałowali, że nie poznali się wcześniej. Czasami słyszę od koleżanek, że żałują że tyle czasu musiały czekać na miłość, szkoda że nie trafili na siebie parę lat wcześniej.

Myślę, że te gimnazjalistki, licealistki, nie myślą jak poważni ludzie 25+, nie kalkulują aż tak, tylko podoba im się chłopak, one jemu też, więc są razem, a potem wychodzi, że to jest traf w 10 i biorą ślub.

A ci, którzy żałują, że się nie wyszaleli, że nie poznali innego ciała, że 8 lat z jednym partnerem w łóżku, to wg mnie nie są szczęśliwi ludzie, bo dobry związek będzie dawał radość przez wiele lat i nie będzie tęsknoty do nieznanego.

[201704110957]

Napisane przez adult90

Dla mnie niewyobrażalne... W liceum się jest dzieciakiem, inaczej myśli, na innej podstawie dobiera sobie chłopaka. Potem dojrzewamy, zmieniamy się diametralnie, czego innego oczekujemy od życia, jesteśmy inną osobą.
To samo studia - ktoś jest z kimś od początku studiów, a potem praca, życie, konkretne oczekiwania, pragnienia. I rozstanie, bo każde ukształtowało się w innym kierunku.
Człowiek się zmienia, czas od liceum do ukończenia studiów jest szczególny, bo to proces który nas kształtuje jako dorosłych ludzi.

Nie mogłabym mieć jednego chłopaka od liceum Czemu? Bo jestem już innym człowiekiem i dopiero teraz wiem, czego konkretnie oczekuję.
Moim zdaniem najlepszy wiek na łączenie się w trwałe, stabilne związki to od ok. 24-25 lat wzwyż Jest już jakieś doświadczenie z poprzednich związków, wiadomo co i jak się je, czego się wymaga, trochę się przeżyło i można partnera wybrać bardziej świadomie, można mieć realny wpływ na dopasowanie pod wieloma kątami życia.

"Dziecięce" związki przypieczętowane ślubem są istną loterią, bo te osoby nigdy nie zaznały jak może wyglądać związek, życie z kimś innym...

Podpisuje się również pod tym.
Sama nie wiem, czy wytrzymałabym z taką osobą jaką byłam w liceum 10 lat temu - raczej nie. Dopiero studia i później praca, nowo poznani ludzie, zmiana miejsca zamieszkania, podróże i kolejne pozytywne i negatywne doświadczenia życiowe, hobby, nowe pasje zmieniły mnie o 180 stopni. Moje wyobrażenia co do związku i partnera też uległy zmianie i nie wiem czy mogłabym być z sympatiami, jakimi darzyłam pewnych chłopaków z liceum, czy początków studiów. Okres 18-25 ludzie bardzo się zmieniają widzę to też po moich znajomych.
A wracając do tematu, autorko wątku nie ma recepty na udany związek - zwłaszcza łapanie chłopaka od szkoły podstawowej. Znam takie pary z gimnazjum/ liceum - przetrwały tylko te co są w związku małżeńskim z dziećmi (oczywiście nie wszystkie planowały tak szybkie powiększenie rodziny). Ale jakoś żyją i chyba jest dobrze.

---------- Dopisano o 15:54 ---------- Poprzedni post napisano o 15:48 ----------

Napisane przez evve93

Właśnie słyszę różne opinie odnośnie tego kiedy zacząć związek. Jedni mówią, że nastoletni czas to zabawy, imprezy, seks owszem, ale nie na stałe z jednym człowiekiem, że jak uczucia to bardziej jakieś zauroczonka, małe miłostki na chwilę, a nie wielkie emocje na lata, że to nie ten czas, potem tacy ludzie lądują po wyszaleniu się na portalach randkowych w wieku 26+ i nieustannie szukają partnera życiowego z prawdziwego zdarzenia, jednym się udaje, a inni wpadają w uzależnienie, które nic nie przynosi, prowadzi do tego, że człowiek rocznie poznaje setki ludzi, chodzi na setki randek, ale nadal jest sam...Nie wiem czy iwesz, ale na portalach randkowych jest przedział ludzi od 19 do ponad 50?????

Inni znów chcą przeżyć miłość prawdziwą już w gimnazjum, licem, miałam kilka koleżanek, które wiele czasu marnowały na próby zainteresowania sobą kolegów w szkole, którzy nie byli zainteresowani żadnymi związkami, tym bardziej z takimi desperatkami, jak nazywano je w kuluarach.

I znów, trafiła się komuś dobra partia w gim, lo, to byli ze sobą, nawet nic nie planując, tylko czas leciał, uczucie wzrastało, nie obejrzeli się, a tu mają po 23 lata i są narzeczeństwem, małżeństwem, bo chcieli a nie dlatego, że wpadli i musieli się pobrać, bo takie pary też znam.

Są też ci, którzy poznali w wieku 20+ i żałowali, że nie poznali się wcześniej. Czasami słyszę od koleżanek, że żałują że tyle czasu musiały czekać na miłość, szkoda że nie trafili na siebie parę lat wcześniej.

Myślę, że te gimnazjalistki, licealistki, nie myślą jak poważni ludzie 25+, nie kalkulują aż tak, tylko podoba im się chłopak, one jemu też, więc są razem, a potem wychodzi, że to jest traf w 10 i biorą ślub.Żeby to było takie proste ehhh każdy by chciał trafić i strzał w 10

A ci, którzy żałują, że się nie wyszaleli, że nie poznali innego ciała, że 8 lat z jednym partnerem w łóżku, to wg mnie nie są szczęśliwi ludzie, bo dobry związek będzie dawał radość przez wiele lat i nie będzie tęsknoty do nieznanego.Każdy ma inne potrzeby - niektórym widać trudno to zrozumieć

Mam wrażenie, że troszkę masz skrzywiony obraz świata
Każdy jest inny, każdy może poznać kogoś dla siebie w innym wieku. Ostatnio moja dalsza znajoma poznała po 35 roku super mężczyznę, a teraz urodziła córeczkę. Co ma płakać bo od liceum nie była już w związku małżeńskim czy jak?
Rozumiem, że ty już po ślubie? Szukasz jakieś potwierdzenia dla swojego życia? Ludzie w szczęśliwym związku nie zakładają tak idiotycznych tematów.

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Napisane przez LittleBeetle

otóż to.
Dziwi mnie wypowiedź osoby która "nie mogłaby być w takim związku". Jakby to miało wyglądać? Jesteś z chłopakiem rok, , są motyle, jesteś drugi rok -nic się nie kłócicie, kolejne lata lecą a wy macie podobne zainteresowania, z partnerem możesz rozmawiać o wszystkim. Przyczepić się możesz tylko do jakiejś pierdoły typu rzuca skarpety za łóżko, i co? zrywasz bo to młodzieńczy związek

Ja też nie mogłabym być z kimś jeszcze ze szkoły. Nie wiem, jak miałabym mieć z takim facetem wspólne zainteresowania przez 10 lat od wieku gimnazjalno-licealnego. W ciągu ostatnich 10 lat moje zainteresowania, plany i pomysł na siebie i życie zmieniły się o 180 stopni. Jaka jest szansa, że ktoś ewoluuje w tę samą stronę, co ja? Zwłaszcza, że po drodze jest dojrzewanie?

Napisane przez evve93

I znów, trafiła się komuś dobra partia w gim, lo, to byli ze sobą, nawet nic nie planując, tylko czas leciał, uczucie wzrastało, nie obejrzeli się, a tu mają po 23 lata i są narzeczeństwem, małżeństwem, bo chcieli a nie dlatego, że wpadli i musieli się pobrać, bo takie pary też znam.

Też znałam taką. Zaczęli być ze sobą w gimnazjum, w zeszłym roku mieli po 23 lata. Wszystko fajnie, układało im się, dogadywali się, nie kłócili. I w zeszłym roku ich związek rozpadł się z hukiem, bo nie mieli innych doświadczeń związkowych poza sobą. Gdzieś po drodze jeszcze on doszedł do wniosku, że nie mają wspólnych zainteresowań.

Zapisz

[201705042038]

Napisane przez LadyDeMadeline

Sama nie wiem, czy wytrzymałabym z taką osobą jaką byłam w liceum 10 lat temu - raczej nie. Dopiero studia i później praca, nowo poznani ludzie, zmiana miejsca zamieszkania, podróże i kolejne pozytywne i negatywne doświadczenia życiowe, hobby, nowe pasje zmieniły mnie o 180 stopni. Moje wyobrażenia co do związku i partnera też uległy zmianie i nie wiem czy mogłabym być z sympatiami, jakimi darzyłam pewnych chłopaków z liceum, czy początków studiów. Okres 18-25 ludzie bardzo się zmieniają widzę to też po moich znajomych.

Poważnie? Mam zupełnie inne odczucia. Ludzie w okolicy tych 18-20 lat są już dość wyraźnie ukształtowani i nie kojarzę żadnej samoistnej zmiany o te 180 stopni. Jeśli takie zachodziły, to pod wpływem jakichś konkretnych wydarzeń i/lub na wyraźne życzenie samego zainteresowanego, np. podczas terapii.
Oczywiście, że człowiek zbiera doświadczenia i zmienia się całe życie i na tym 25 roku życia to się nie kończy. Dotyczy to zresztą również partnera, ci chłopcy, w których się podkochiwałaś w liceum też już nie są nastolatkami. Ale żeby tak absolwent różnił się o 180 stopni od maturzysty sprzed kilku lat - to raczej wyjątek, niż reguła.

Nawet u tych osób, które raz medytują w Nepalu, innym razem trenują cross fit a Nowym Jorku, ta tendencja do zmian i szukania czegoś nowego jest właśnie elementem stałym. Jeśli kiedyś zdecydują się usiąść w kapciach, to przynajmniej będą sobie mieszkanie dwa razy w sezonie przemeblowały, jednego dnia będą wojującymi weganami, by za chwilę "odnaleźć siebie" na diecie Atkinsa itd.

[LittleBeetle]

Napisane przez LadyDeMadeline

Podpisuje się również pod tym.
Sama nie wiem, czy wytrzymałabym z taką osobą jaką byłam w liceum 10 lat temu - raczej nie. Dopiero studia i później praca, nowo poznani ludzie, zmiana miejsca zamieszkania, podróże i kolejne pozytywne i negatywne doświadczenia życiowe, hobby, nowe pasje zmieniły mnie o 180 stopni. Moje wyobrażenia co do związku i partnera też uległy zmianie i nie wiem czy mogłabym być z sympatiami, jakimi darzyłam pewnych chłopaków z liceum, czy początków studiów. Okres 18-25 ludzie bardzo się zmieniają widzę to też po moich znajomych.

No ale właśnie na tym związek polega, że się trafia w czyjeś powiedzmy gusta, skoro ktoś z Tobą był wtedy znaczy, że mu odpowiadałaś, jeśli jest lata znaczy, że nadal nie przeszkadzają mu wady. Nie tylko jedna osoba się zmienia przez ten czas, druga też i skoro ktoś jest razem taki szmat czasu to znaczy, że akurat te zmiany odpowiadały obu stronom. Przecież to, że ktoś zaczął być ze sobą np od liceum nie znaczy, że jeszcze są ze sobą bo wypada
Studiowałam, pracowałam, poznawałam nowych ludzi, zmieniałam miejsce zamieszkania w tym raz zmieniłam kontynent, mam inne pasje niż 10 lat temu, zmieniłam się i uwaga wszystko przy jednym facecie, da się? da tylko trzeba trafić. To, że teraz patrzy się z uśmiechem na młodzieńcze związki to znak, że było fajnie ale to nie byli kandydaci na mężów, ot nie trafił swój na swego i tyle.

Robcia no przecież to jest uwiązanie ani studiować się nie da, pracować nie można tylko w domu przy garach, jeszcze często wśród pieluch tak nas Ci TZ'ci uwiązali

[201704110957]

Napisane przez LittleBeetle

No ale właśnie na tym związek polega, że się trafia w czyjeś powiedzmy gusta, skoro ktoś z Tobą był wtedy znaczy, że mu odpowiadałaś, jeśli jest lata znaczy, że nadal nie przeszkadzają mu wady. Nie tylko jedna osoba się zmienia przez ten czas, druga też i skoro ktoś jest razem taki szmat czasu to znaczy, że akurat te zmiany odpowiadały obu stronom. Przecież to, że ktoś zaczął być ze sobą np od liceum nie znaczy, że jeszcze są ze sobą bo wypada
Studiowałam, pracowałam, poznawałam nowych ludzi, zmieniałam miejsce zamieszkania w tym raz zmieniłam kontynent, mam inne pasje niż 10 lat temu, zmieniłam się i uwaga wszystko przy jednym facecie, da się? da tylko trzeba trafić. To, że teraz patrzy się z uśmiechem na młodzieńcze związki to znak, że było fajnie ale to nie byli kandydaci na mężów, ot nie trafił swój na swego i tyle.

Robcia no przecież to jest uwiązanie ani studiować się nie da, pracować nie można tylko w domu przy garach, jeszcze często wśród pieluch tak nas Ci TZ'ci uwiązali

A ktoś tak tutaj napisał? Bo ja nie widziałam, nie ma jak nadinterpretacja faktów.
Nie każdy samotny człowiek jest szczęśliwy i nie każdy w związku też. Ty masz szczęście, bo trafiłaś super, ale jak ktoś inny trafi tak dobrze po 25 czy 30 to jego związek ma być gorszy bo nie byli od liceum? Bardziej chodzi o absurdalność tego wątku który zakłada, że szczęśliwi są tylko Ci co poznali się w liceum i są do tej pory razem.

[201712242137]

Napisane przez anna87

Poważnie? Mam zupełnie inne odczucia. Ludzie w okolicy tych 18-20 lat są już dość wyraźnie ukształtowani i nie kojarzę żadnej samoistnej zmiany o te 180 stopni. Jeśli takie zachodziły, to pod wpływem jakichś konkretnych wydarzeń i/lub na wyraźne życzenie samego zainteresowanego, np. podczas terapii.

To ja mam całkiem inne odczucia i doświadczenia. W wieku 22 lat jestem zupełnie inną osobą, niż w wieku 18 (właśnie od 18. zaczęłam się najbardziej zmieniać). Chodzi o światopogląd (np. od 18. stopniowo z katoliczki stałam się ateistką), charakter (z osoby bardzo, bardzo nieśmiałej stałam się względnie otwarta)... I nie, nie było to spowodowane jakimiś wielkimi wydarzeniami, raczej czytaniem, poznawaniem różnych ludzi. Teraz też widzę, że się ciągle zmieniam, więc zobaczymy, jak to dalej będzie. Ale możliwe, że to ja jestem jakaś trochę "opóźniona" jeśli o to chodzi :p.

[LittleBeetle]

Napisane przez LadyDeMadeline

A ktoś tak tutaj napisał? Bo ja nie widziałam, nie ma jak nadinterpretacja faktów.
Nie każdy samotny człowiek jest szczęśliwy i nie każdy w związku też. Ty masz szczęście, bo trafiłaś super, ale jak ktoś inny trafi tak dobrze po 25 czy 30 to jego związek ma być gorszy bo nie byli od liceum? Bardziej chodzi o absurdalność tego wątku który zakłada, że szczęśliwi są tylko Ci co poznali się w liceum i są do tej pory razem.

Znaczną część odpowiedzi odebrałam jak Anna87

Napisane przez anna87

Elve - ale tutaj jakość takich związków była wyraźnie poddana w wątpliwość, i to tonem ciotek pouczających naiwną młodzież.

Jeśli ktoś pisze, że nie mógłby się realizować, rozwijać, podróżować, mieć pasji czy co tam jeszcze było to dla mnie jest jednoznaczne z wizją takiego związku jako "uwiązania", bez zabawy, nuda itp

Co o ostatniego to oczywiście się z Tobą zgadzam, teoria wyssana z palca
I absolutnie nie uważam, że mój związek jest lepszy niż związek powstały później, nie to się liczy i to już pisałam, nie istotny jest czas powstania a bardziej dojrzałość osób pomijam szczerość i zaufanie itp bo to oczywistość.

[201706051008]

.

[201705042038]

Napisane przez karaba_la_sorciere

To ja mam całkiem inne odczucia i doświadczenia. W wieku 22 lat jestem zupełnie inną osobą, niż w wieku 18 (właśnie od 18. zaczęłam się najbardziej zmieniać). Chodzi o światopogląd (np. od 18. stopniowo z katoliczki stałam się ateistką), charakter (z osoby bardzo, bardzo nieśmiałej stałam się względnie otwarta)... I nie, nie było to spowodowane jakimiś wielkimi wydarzeniami, raczej czytaniem, poznawaniem różnych ludzi. Teraz też widzę, że się ciągle zmieniam, więc zobaczymy, jak to dalej będzie. Ale możliwe, że to ja jestem jakaś trochę "opóźniona" jeśli o to chodzi :p.

Dla mnie zmiana z radykalnego katolika na wojującego ateistę to tak naprawdę żadna zmiana. Tak samo zmiana z lajtowego katolika na lajtowego ateistę. O zainteresowaniu się nowym hobby nawet nie wspomne.

Wg mnie te podstawowe rysy naszej osobowości, temperament, motywy działania i system wartości itd wcale tak łatwo się nie zmieniają. Oczywiście, jakoś to się koryguje wraz z wiekiem i doświadczeniem, ale w mnogości ludzkich charakterów to, co nam się wydaje 180 stopni, to może być pięć stopni, jak nie trzy. Co ma oczywiście spore znaczenie, ale znów bym nie przesadzała z tym całkiem nowym sobą.

[201706051008]

.

[201712242137]

Napisane przez anna87

Dla mnie zmiana z radykalnego katolika na wojującego ateistę to tak naprawdę żadna zmiana. Tak samo zmiana z lajtowego katolika na lajtowego ateistę. O zainteresowaniu się nowym hobby nawet nie wspomne.

Wg mnie te podstawowe rysy naszej osobowości, temperament, motywy działania i system wartości itd wcale tak łatwo się nie zmieniają. Oczywiście, jakoś to się koryguje wraz z wiekiem i doświadczeniem, ale w mnogości ludzkich charakterów to, co nam się wydaje 180 stopni, to może być pięć stopni, jak nie trzy. Co ma oczywiście spore znaczenie, ale znów bym nie przesadzała z tym całkiem nowym sobą.

To już offtop, więc na szaro.
No to byłam gorliwą katoliczką, a ateistką jestem raczej lajtową :p. W każym razie na pewno nie wojującą, bo nawet lubię wejść do kościoła czy raz na jakiś czas nawet pójść na mszę, uspokaja mnie to. I szanuję ludzi, którzy są wierzący. Bardziej chodziło mi o to, że ta zmiana niosła za sobą przede wszystkim zmiany w poglądach, np. kiedyś byłam przeciwna aborcji, teraz zupełnie nie. Itp. Odnośnie hobby się zgadzam, ale sama o hobby nie wspominałam.
U mnie to chyba chodziło właśnie o to, że po prostu - dopiero wtedy zaczęłam dojrzewać, wyrabiać sobie własne poglądy, weryfikować te wpajane mi w dzieciństwie. Być może większość ludzi robi to wcześniej, nie wiem. Niektórzy w ogóle tego nie robią. Ale zgadzam się, że jeśli ktoś już jest w miarę ukształtowany, to potem jakichś super wielkich zmian nie ma.

[adult90]

Napisane przez LittleBeetle

otóż to.
Dziwi mnie wypowiedź osoby która "nie mogłaby być w takim związku". Jakby to miało wyglądać? Jesteś z chłopakiem rok, , są motyle, jesteś drugi rok -nic się nie kłócicie, kolejne lata lecą a wy macie podobne zainteresowania, z partnerem możesz rozmawiać o wszystkim. Przyczepić się możesz tylko do jakiejś pierdoły typu rzuca skarpety za łóżko, i co? zrywasz bo to młodzieńczy związek

I to serio pytam bo jak czytam niektóre opinie to mam wrażenie, że mój związek, oparty na zaufaniu i szczerości nie powinien mieć miejsca a teraz to na zerwanie za późno więc powinnam się na rozwód szykować

A nie wpadłaś na to, że ktoś kto "nie mógłby" być w takim związku mówił to w odniesieniu do swojej historii życia, a więc z doświadczenia które pokazało, że bardzo zmieniał się i dojrzewał na przestrzeni tych młodzieńczych lat? I dlatego związki kończyły się?...
Osobiście nie wyszłabym za mąż za pierwszego poważnego chłopaka, ponieważ moje oczekiwania i wymagania przerosły go. Czy ja grzeszę taką opinią? Nie neguję, że innym osobom się przytrafiają takie związki i one mogą być nawet udane. Ale czy kłamię, mówiąc, że te osoby nie zaznały innego? Nie zobaczyły, jak to jest żyć z kimś innym. To tylko fakt, który jednym przeszkadza, a innym nie.


Gdybym była wciąż z tym chłopakiem, szczęśliwa - to owszem, byłabym z nim dalej. Ale nie jestem i wiem, że zbyt zmieniliśmy się by dać radę to utrzymać. Wiem, że ja jako osoba tak się zmieniałam i dojrzewałam, że aktualnie nie zwróciłabym uwagi na osobę z którą byłam wtedy i którą wtedy szczerze kochałam. Tylko tyle i aż tyle.

Pozdrawiam

[LittleBeetle]

Napisane przez adult90

A nie wpadłaś na to, że ktoś kto "nie mógłby" być w takim związku mówił to w odniesieniu do swojej historii życia, a więc z doświadczenia które pokazało, że bardzo zmieniał się i dojrzewał na przestrzeni tych młodzieńczych lat? I dlatego związki kończyły się?...
Osobiście nie wyszłabym za mąż za pierwszego poważnego chłopaka, ponieważ moje oczekiwania i wymagania przerosły go. Czy ja grzeszę taką opinią? Nie neguję, że innym osobom się przytrafiają takie związki i one mogą być nawet udane. Ale czy kłamię, mówiąc, że te osoby nie zaznały innego? Nie zobaczyły, jak to jest żyć z kimś innym. To tylko fakt, który jednym przeszkadza, a innym nie.


Gdybym była wciąż z tym chłopakiem, szczęśliwa - to owszem, byłabym z nim dalej. Ale nie jestem i wiem, że zbyt zmieniliśmy się by dać radę to utrzymać. Wiem, że ja jako osoba tak się zmieniałam i dojrzewałam, że aktualnie nie zwróciłabym uwagi na osobę z którą byłam wtedy i którą wtedy szczerze kochałam. Tylko tyle i aż tyle.

Pozdrawiam

Szczerze mówiąc po samych słowach, że to niewyobrażalne bo w liceum ludzie są dziećmi nie sądziłam, że tyczy się to Twojego doświadczenia, myślałam, że ogólnie piszesz.
Trochę takie generalizowanie, że nie zaznały czego innego. Skąd wiadomo, że takie osoby nie miały partnerów wcześniej? Można gdybać.
Chyba nie ma sensu ciągnąć dyskusji bo w głównym temacie chyba wszyscy są zgodni