Samotność - jak przetrwać?

[Sabrinasab]

Napisane przez Zorzoli

no to ja już wolałabym być "starą panna" niż brac ślub z kimś kogo nie kochać bo w tym wieku już wypada...

oczywiście, że tak. Jednak wizaż jedno, a życie codzienne to drugie. Niestety u nas w okolicy widać bardzo duże ciśnienie na ślub i dzieci. Mam znajomych w innych krajach i szczególnie np. w Niemczech wygląda to zupełnie inaczej.

[yuy90]

Napisane przez Sabrinasab

oczywiście, że tak. Jednak wizaż jedno, a życie codzienne to drugie. Niestety u nas w okolicy widać bardzo duże ciśnienie na ślub i dzieci. Mam znajomych w innych krajach i szczególnie np. w Niemczech wygląda to zupełnie inaczej.

Szkoda mi dzieci w takich związkach. Zastanowiłabym się milion razy zanim bym to zrobiła.
Prędzej bym się przeprowadziła, skoro nie miałabym wsparcia w bliskich, niż brała slub z pierwszym lepszym.

[anony]

Jestem facetem, 24 lata, od pol roku sam, i mimo że jestem z największego miasta w kraju, to też doskwiera mi ta cholerna samotność. Byłem w 2,5 letnim związku który się wypalił i myślałem, że będzie super być singlem. Nie jest. Ciągle szukam na jakichś portalach randkowych, udało mi się być na dwóch randkach w ciagu tego pol roku - pierwsza - niewypał bo nie było żadnej chemii i teraz się tylko przyjaźnimy, druga - duże nadzieje, a dziewczyna sama zerwała kontakt w niespodziewanym momencie. Załamać się idzie. Staram się wychodzić do ludzi, ale mam jakas blokade społeczną przed poznawaniem nowych w jakichś miejscach typu centrum handlowe itd. Na tych portalach randkowych jest OGROMNA konkurencja, przez co też jest ciężko. Eh.

[Sabrinasab]

Napisane przez yuy90

Szkoda mi dzieci w takich związkach. Zastanowiłabym się milion razy zanim bym to zrobiła.
Prędzej bym się przeprowadziła, skoro nie miałabym wsparcia w bliskich, niż brała slub z pierwszym lepszym.

Mi również szkoda. Niektóre z tych dziewczyn to bliskie mi kiedyś koleżanki, które wydawały się mieć szerokie horyzonty i inne myślenie. niestety po 25 roku życia nagle zaczęło się "polowanie na gacie", żeby do 30 mieć męża i dzieci (i tu czasem chyba nawet nie chodzi o nacisk z zewnątrz, ale wewnętrzną presję). Nie macie pojęcia ile ja się razy nasłuchałam tekstów: mam już 26 lat muszę w w tym roku zaciążyć, bo starą matką nie będę. Obawiam się, że to dość powszechne szczególnie w mniejszych miasteczkach.

[Hipnagogia]

Napisane przez CwiercMotyla

W ciągu ostatnich lat miałem okazję pracować z/spotkać kilka kobiet w wieku 40 - 50 lat, które z różnych powodów albo nie były nigdy w związku (tak podejrzewam), albo w tamtym momencie życia w nim nie były. Przy różnych okazjach wychodziło, że tym kobietom tego związku b. brakowało. Widać to było po ich reakcji kiedy np. wspominało się o dzieciach/małżeństwie/związku. Większość z tych kobiet jest bardzo spełniona zawodowo.

Przykro mi było widzieć te ich reakcje. Niestety nie wiem jak im można pomóc. Wydaje mi się, że przynajmniej dla niektórych z nich jakąś pomocą jest religijność.

Możesz coś powiedzieć o tych powodach? Ciekawi mnie na ile same sobie zapracowały na ten los a na ile to wina jakiegoś pecha czy innego niefarta życiowego

[yuy90]

Napisane przez Sabrinasab

Mi również szkoda. Niektóre z tych dziewczyn to bliskie mi kiedyś koleżanki, które wydawały się mieć szerokie horyzonty i inne myślenie. niestety po 25 roku życia nagle zaczęło się "polowanie na gacie", żeby do 30 mieć męża i dzieci (i tu czasem chyba nawet nie chodzi o nacisk z zewnątrz, ale wewnętrzną presję). Nie macie pojęcia ile ja się razy nasłuchałam tekstów: mam już 26 lat muszę w w tym roku zaciążyć, bo starą matką nie będę. Obawiam się, że to dość powszechne szczególnie w mniejszych miasteczkach.

Widać, jak ludzie maja problem z samoocena i uzależniają swoje poczucie własnej wartości od wyglądu / faktu posiadania partnera

[CwiercMotyla]

Napisane przez Hipnagogia

Możesz coś powiedzieć o tych powodach? Ciekawi mnie na ile same sobie zapracowały na ten los a na ile to wina jakiegoś pecha czy innego niefarta życiowego

Niektóre są b. religijne i chyba po prostu nie udało im się znaleźć kogoś podobnie wierzącego. Jedna chyba zrezygnowała z rodziny dla kariery, ale wydaje mi się, że teraz żałuje. Inne miały problemy z nadwagą/otyłością (raczej to drugie) i wydaje mi się, że faceci się nimi mniej interesowali. Zdarzało mi się, że np. wyładowywały na mnie frustracje z tego powodu kiedy jeszcze z nimi pracowałem.

Znam też jedną, która zapraszała facetów na randki (we mnie przez jakiś czas była zauroczona), ale nic z tego nie wychodziło i myślę, że miał po prostu pecha w życiu.

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Ja jestem sama od 2,5 roku i dopiero teraz chyba świadomie doceniam ten czas spędzony jako singielka. Najpierw musiałam odpocząć po długim związku, potem się okazało, że on po tygodniu miał już inną, potem próbowałam szukać, ale nie szło, potem MASA wypadów z koleżankami na miasto, koncerty, do kina, potem przygodny seks, który zakończył się źle, potem desperacja, zagubienie i syf. Co bym zrobiła gdybym mogła cofnąć czas? Skupiłabym się tylko i wyłącznie o SOBIE JAKO SOBIE, a nie sobie jako singielce/kochance/koleżance/ studentce/pracownicy.

Dopiero teraz nie wpadam w panikę, gdy jest weekend, wieczór, a ja jestem sama. Bez nikogo. Pół roku temu bym wyła w poduszkę lub na siłę szukała zajęcia, towarzystwa, zapełnienia czasu.

2,5 roku to cholernie dużo, ale teraz chcę to przekształcić w lekcję. Niech to, mimo wszystko, nie będzie zmarnowany czas.

Na przekór obawom, społeczeństwu, finansom... wyprowadziłam się do innego miasta, gdzie nie znam nikogo. Zawsze marzyłam o takiej przygodzie, bo tak do tego podchodzę. Wszystko jest nowe. Czuję się jakbym była turystką Robię dużo zdjęć, bo to moja pasja, chodzę do kina, bo to też moj konik, chodzę na długie spacery, na rower, poznaje nowe biblioteki, zaułki... Coś, czego nie mogłam poczuć w poprzednim mieście, bo znałam je na wylot.

Najlepsze jest to, ze pol roku temu miałam złamane serce i za wszelką cenę chciałam uciec na koniec świata. Nie wychodziło, nie było okazji, ani odwagi. Zaczęłam odpuszczac, wybaczać mu i sobie...i świat dał mi najpierw wspaniały wyjazd solo za granicę, a potem nową, fajną pracę w nowym mieście Szukałam szczęścia, ale już nie za wszelką cenę i życie się zmieniło.

Oczywiście bardzo chcę kiedyś z kimś stworzyć dom i prawdziwą więź. Ale najpierw muszę poznać siebie, naprawić mankamenty, które mnie wkurzają... nauczyć się cierpliwości.

Jestem tu dopiero 3 tygodnie i sama jeszcze nie wiem... jak mi tu będzie? Bardziej tęsknię za przyjaciółkami niż za męskim ramieniem. Ostatnio gdy wnosiłam siaty z biedry na 4 piętro pomyślałam - no i co? Daję radę. A dwa lata temu było - jak fajnie jakby był ktoś do pomocy.

Teraz już nawet nie zwracam uwagi na to, ze robię wiele rzeczy sama, bo są dla mnie naturalne.

Chciałabym tutaj poznać ludzi, to oczywiste [moze na swoim przykladzie podacie jakies wskazówki? ] ale na tindera praktycznie nie wchodze, chyba gdzies w głębi jeszcze nie chce, aby coś się w sercu działo. Mam nadzieję, że niedługo i to się we mnie odblokuje.

Widzę plusy bycia w związku, ale jaki ma sens teraz myślenie o tym czego nie mam? To zawsze dołuje. Joga bardzo pomogła mi się uspokoić i odsunąć te myśli na bok, a także pozbyć się kompleksów jeśli chodzi o ciało

Teraz powaznie jeszcze mysle o kursie na przewodnika górskiego.. Gdybym była w tamtym związku nawet bym nie wiedziała, że coś takiego istnieje i jest dostępne dla mnie!

[yuy90]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;87103487]Ja jestem sama od 2,5 roku i dopiero teraz chyba świadomie doceniam ten czas spędzony jako singielka. Najpierw musiałam odpocząć po długim związku, potem się okazało, że on po tygodniu miał już inną, potem próbowałam szukać, ale nie szło, potem MASA wypadów z koleżankami na miasto, koncerty, do kina, potem przygodny seks, który zakończył się źle, potem desperacja, zagubienie i syf. Co bym zrobiła gdybym mogła cofnąć czas? Skupiłabym się tylko i wyłącznie o SOBIE JAKO SOBIE, a nie sobie jako singielce/kochance/koleżance/ studentce/pracownicy.



Dopiero teraz nie wpadam w panikę, gdy jest weekend, wieczór, a ja jestem sama. Bez nikogo. Pół roku temu bym wyła w poduszkę lub na siłę szukała zajęcia, towarzystwa, zapełnienia czasu.



2,5 roku to cholernie dużo, ale teraz chcę to przekształcić w lekcję. Niech to, mimo wszystko, nie będzie zmarnowany czas.



Na przekór obawom, społeczeństwu, finansom... wyprowadziłam się do innego miasta, gdzie nie znam nikogo. Zawsze marzyłam o takiej przygodzie, bo tak do tego podchodzę. Wszystko jest nowe. Czuję się jakbym była turystką Robię dużo zdjęć, bo to moja pasja, chodzę do kina, bo to też moj konik, chodzę na długie spacery, na rower, poznaje nowe biblioteki, zaułki... Coś, czego nie mogłam poczuć w poprzednim mieście, bo znałam je na wylot.



Najlepsze jest to, ze pol roku temu miałam złamane serce i za wszelką cenę chciałam uciec na koniec świata. Nie wychodziło, nie było okazji, ani odwagi. Zaczęłam odpuszczac, wybaczać mu i sobie...i świat dał mi najpierw wspaniały wyjazd solo za granicę, a potem nową, fajną pracę w nowym mieście Szukałam szczęścia, ale już nie za wszelką cenę i życie się zmieniło.



Oczywiście bardzo chcę kiedyś z kimś stworzyć dom i prawdziwą więź. Ale najpierw muszę poznać siebie, naprawić mankamenty, które mnie wkurzają... nauczyć się cierpliwości.



Jestem tu dopiero 3 tygodnie i sama jeszcze nie wiem... jak mi tu będzie? Bardziej tęsknię za przyjaciółkami niż za męskim ramieniem. Ostatnio gdy wnosiłam siaty z biedry na 4 piętro pomyślałam - no i co? Daję radę. A dwa lata temu było - jak fajnie jakby był ktoś do pomocy.



Teraz już nawet nie zwracam uwagi na to, ze robię wiele rzeczy sama, bo są dla mnie naturalne.



Chciałabym tutaj poznać ludzi, to oczywiste [moze na swoim przykladzie podacie jakies wskazówki? ] ale na tindera praktycznie nie wchodze, chyba gdzies w głębi jeszcze nie chce, aby coś się w sercu działo. Mam nadzieję, że niedługo i to się we mnie odblokuje.



Widzę plusy bycia w związku, ale jaki ma sens teraz myślenie o tym czego nie mam? To zawsze dołuje. Joga bardzo pomogła mi się uspokoić i odsunąć te myśli na bok, a także pozbyć się kompleksów jeśli chodzi o ciało



Teraz powaznie jeszcze mysle o kursie na przewodnika górskiego.. Gdybym była w tamtym związku nawet bym nie wiedziała, że coś takiego istnieje i jest dostępne dla mnie! [/QUOTE]



Super, utożsamiam się

Trzymam kciuki za kurs

[karolaola00]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;87103487]Ja jestem sama od 2,5 roku i dopiero teraz chyba świadomie doceniam ten czas spędzony jako singielka. Najpierw musiałam odpocząć po długim związku, potem się okazało, że on po tygodniu miał już inną, potem próbowałam szukać, ale nie szło, potem MASA wypadów z koleżankami na miasto, koncerty, do kina, potem przygodny seks, który zakończył się źle, potem desperacja, zagubienie i syf. Co bym zrobiła gdybym mogła cofnąć czas? Skupiłabym się tylko i wyłącznie o SOBIE JAKO SOBIE, a nie sobie jako singielce/kochance/koleżance/ studentce/pracownicy.

Dopiero teraz nie wpadam w panikę, gdy jest weekend, wieczór, a ja jestem sama. Bez nikogo. Pół roku temu bym wyła w poduszkę lub na siłę szukała zajęcia, towarzystwa, zapełnienia czasu.

2,5 roku to cholernie dużo, ale teraz chcę to przekształcić w lekcję. Niech to, mimo wszystko, nie będzie zmarnowany czas.

Na przekór obawom, społeczeństwu, finansom... wyprowadziłam się do innego miasta, gdzie nie znam nikogo. Zawsze marzyłam o takiej przygodzie, bo tak do tego podchodzę. Wszystko jest nowe. Czuję się jakbym była turystką Robię dużo zdjęć, bo to moja pasja, chodzę do kina, bo to też moj konik, chodzę na długie spacery, na rower, poznaje nowe biblioteki, zaułki... Coś, czego nie mogłam poczuć w poprzednim mieście, bo znałam je na wylot.

Najlepsze jest to, ze pol roku temu miałam złamane serce i za wszelką cenę chciałam uciec na koniec świata. Nie wychodziło, nie było okazji, ani odwagi. Zaczęłam odpuszczac, wybaczać mu i sobie...i świat dał mi najpierw wspaniały wyjazd solo za granicę, a potem nową, fajną pracę w nowym mieście Szukałam szczęścia, ale już nie za wszelką cenę i życie się zmieniło.

Oczywiście bardzo chcę kiedyś z kimś stworzyć dom i prawdziwą więź. Ale najpierw muszę poznać siebie, naprawić mankamenty, które mnie wkurzają... nauczyć się cierpliwości.

Jestem tu dopiero 3 tygodnie i sama jeszcze nie wiem... jak mi tu będzie? Bardziej tęsknię za przyjaciółkami niż za męskim ramieniem. Ostatnio gdy wnosiłam siaty z biedry na 4 piętro pomyślałam - no i co? Daję radę. A dwa lata temu było - jak fajnie jakby był ktoś do pomocy.

Teraz już nawet nie zwracam uwagi na to, ze robię wiele rzeczy sama, bo są dla mnie naturalne.

Chciałabym tutaj poznać ludzi, to oczywiste [moze na swoim przykladzie podacie jakies wskazówki? ] ale na tindera praktycznie nie wchodze, chyba gdzies w głębi jeszcze nie chce, aby coś się w sercu działo. Mam nadzieję, że niedługo i to się we mnie odblokuje.

Widzę plusy bycia w związku, ale jaki ma sens teraz myślenie o tym czego nie mam? To zawsze dołuje. Joga bardzo pomogła mi się uspokoić i odsunąć te myśli na bok, a także pozbyć się kompleksów jeśli chodzi o ciało

Teraz powaznie jeszcze mysle o kursie na przewodnika górskiego.. Gdybym była w tamtym związku nawet bym nie wiedziała, że coś takiego istnieje i jest dostępne dla mnie! [/QUOTE]

Wow, ale cudowny post!!! Super motywujący, podziwiam Cię!
Tak z ciekawości, ile masz lat? Bije od Ciebie taka mądrość życiowa i dojrzałość.

[DumbBlonde]

Napisane przez CwiercMotyla

Jedna się wprost popłakała. Inne na ogół nerwowością i smutkiem.

strasznie przykre

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Napisane przez DumbBlonde

strasznie przykre

To prawda...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[DumbBlonde]

Dzisiaj znowu mam zjazd emocjonalny. Odpaliłam instagram, bo bardzo lubie ogladac piekne zdjecia. Przy okazji oczywiscie nie dalo sie uniknac trafienia na zdjecia zakochanych par. Czlowiek serio ma wrazenie ze jest jedna z nielicznych samotnych osob.



Weekend tez spedze sama, bo niestety znajomi na wyjazdach albo zajeci... ehh

[Dwight_Schrute]

Napisane przez DumbBlonde

Dzisiaj znowu mam zjazd emocjonalny. Odpaliłam instagram, bo bardzo lubie ogladac piekne zdjecia. Przy okazji oczywiscie nie dalo sie uniknac trafienia na zdjecia zakochanych par. Czlowiek serio ma wrazenie ze jest jedna z nielicznych samotnych osob.



Weekend tez spedze sama, bo niestety znajomi na wyjazdach albo zajeci... ehh

Też nie mam pary, ale nie wyobrażam sobie się tak dołować z tego powodu. W dodatku wygląda, że sama to sobie robisz. Nie wiem, może się przyzwyczaiłem do "samotności". Tak źle się czujesz we własnym towarzystwie?

[DumbBlonde]

Napisane przez Dwight_Schrute

Też nie mam pary, ale nie wyobrażam sobie się tak dołować z tego powodu. W dodatku wygląda, że sama to sobie robisz. Nie wiem, może się przyzwyczaiłem do "samotności". Tak źle się czujesz we własnym towarzystwie?

Ja potrafię spędzać czas w swoim towarzystwie, ale jak tego czasu sam na sam jest za dużo, to zaczyna przytlaczać. Bywają dni,tygodnie, że jedyne moje wyjścia do ludzi, to pójście do pracy...

[Dwight_Schrute]

Napisane przez DumbBlonde

Ja potrafię spędzać czas w swoim towarzystwie, ale jak tego czasu sam na sam jest za dużo, to zaczyna przytlaczać. Bywają dni,tygodnie, że jedyne moje wyjścia do ludzi, to pójście do pracy...

Może w tym problem? Narzekasz, że nie możesz znaleźć kogoś dla siebie, ale przecież z nieba nie spadnie. Nie zapuka też jakiś "Brunet wieczorową porą".

[DumbBlonde]

Napisane przez Dwight_Schrute

Może w tym problem? Narzekasz, że nie możesz znaleźć kogoś dla siebie, ale przecież z nieba nie spadnie. Nie zapuka też jakiś "Brunet wieczorową porą".

Znowu więc wracamy do pierwszego pytania Jak na niego trafić? Jak pomóc szczęściu?

Wbrew pozorom nie jest to łatwe, jeśli:
- pracuje się w kobiecym gronie
- wśród znajomych i znajomych znajomych nie ma wolnych facetów
- jeśli idę gdzieś na warsztaty/ zajęcia to też albo nie ma za wielu facetów, albo są zajęci

Także gdzie ich szukać?

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Napisane przez DumbBlonde

Znowu więc wracamy do pierwszego pytania Jak na niego trafić? Jak pomóc szczęściu?

Wbrew pozorom nie jest to łatwe, jeśli:
- pracuje się w kobiecym gronie
- wśród znajomych i znajomych znajomych nie ma wolnych facetów
- jeśli idę gdzieś na warsztaty/ zajęcia to też albo nie ma za wielu facetów, albo są zajęci

Także gdzie ich szukać?

W internecie Choć to też czasami droga przez mękę

[Dwight_Schrute]

Wiesz, moim zdaniem powinnaś częściej wychodzić do ludzi, a nie koniecznie szukać. Poza tym zmień coś w sobie. Przemaluj włosy na inny kolor, ubierz się inaczej na wyjście ze znajomymi albo na wspomniane warsztaty. Wprowadź coś nowego w swoim wyglądzie. Może też zrób coś nowego. Np. jeśli nie próbowałaś wspinaczki na ściance to się wybierz z koleżanką.
Takie "odświeżenie" siebie.

[MissChievousTess]

Napisane przez Tomeck

Jestem z Wami, pare dni temu zakonczylem 2 miesieczny zwiazek. Paczatek super, pozniej coraz mniejsze zaangazowanie z jej strony i haslo w stylu 'potrzebuje wiecej czasu zeby sie otworzyc'. Klasyka. Przerwalem to bo nie bede z siebie robil idioty . Teraz samotność mnie smaży do bólu. Czuje, że już nikogo nie znajde. Dobrze, że jest jeszcze cieplo to zawsze wyskocze na rolki albo na jakis dlugi spacer, żeby nie siedziec i nie myslec. Mam 35 lat i coraz wieksze watpliwosci czy kogos normalnego poznam i sobie z nia uloze zycie.

Dziwne. Jak dla mnie w przypadku osoby w Twoim wieku usłyszeć taki tekst to trochę... dziecinada. Masz rację, nie ma sensu robić z siebie idioty. Jeśli to była osoba w Twoim wieku to już powinna wiedzieć czy chce związku czy nie. Nie można "być trochę w ciąży".
Albo się chce w związku być albo chce się być singlem. W tym wieku już się to raczej wie. Normalnych nie brakuje. Nie trać wiary w siebie i w ludzi. Źle trafiłeś. Bywa. Na pewno kogoś znajdziesz jak nie będziesz siedział samw domu płacząc nad własnym losem. Wyjście do ludzi to na pewno najlpesze co możesz zrobić.Może być na rolki. Samotnych rolkarek nie brakuje. Samotnych nie-rolkarek chcących kiedyś nauczyć się jazdy na rolkach przy kimś kto w razie upadku je złapie zanim klapną tyłkiem na asfalt też nie brakuje. Uszy do góry!

---------- Dopisano o 23:58 ---------- Poprzedni post napisano o 23:53 ----------

Napisane przez DumbBlonde

Znowu więc wracamy do pierwszego pytania Jak na niego trafić? Jak pomóc szczęściu?

Wbrew pozorom nie jest to łatwe, jeśli:
- pracuje się w kobiecym gronie
- wśród znajomych i znajomych znajomych nie ma wolnych facetów
- jeśli idę gdzieś na warsztaty/ zajęcia to też albo nie ma za wielu facetów, albo są zajęci

Także gdzie ich szukać?

W miejscach, w które pójdzie facet, a nie kobieta?
No raczej on pójdzie na siłkę męską niż areobik, raczej na wspinaczkę skałkową czy żagle niż na warsztaty decoupage czy szydełkowania. Może wpadnie na hackaton, ale niekoniecznie na spotkanie z poczytnym autorem kryminałów adresowanych do pań.
Określ jakiego typu mężczyzny szukasz i pomyśl gdzie on by sobie jako singiel poszedł w wolnym czasie i tam go szukaj.
Jak ma być mechanik samochodowy to może jakiś zlot fanów motoryzacji? Jak fan gier to może jakiś festiwal dla maniaków gier?
Trudno doradzić jak nie wiemy co cię kręci. Jedno na pewno- nie pójdzie tam gdzie twoje koleżanki -kobiety. Babskiego towrzystwa ci nie brakuje, więc po pracy musisz chodzić tam gdzie bywają mężczyźni, a nie gdzie spotkasz jeszcze więcej kobiet.

---------- Dopisano o 23:59 ---------- Poprzedni post napisano o 23:58 ----------

[1=0f78e7ab4a87196fb8e6ee2 746a5f35dfd845f1c_5ee6abf 249ce5;87123677]W internecie Choć to też czasami droga przez mękę [/QUOTE]
W necie to najłatwiej o jeden typ mężczyzn, których niekoniecznie kobieta chciałaby w życiu spotkać. Raczej radzę szukać w realu.

---------- Dopisano o 00:01 ---------- Poprzedni post napisano Wczoraj o 23:59 ----------

Napisane przez DumbBlonde

Ja potrafię spędzać czas w swoim towarzystwie, ale jak tego czasu sam na sam jest za dużo, to zaczyna przytlaczać. Bywają dni,tygodnie, że jedyne moje wyjścia do ludzi, to pójście do pracy...

To brak ci przyjaciół, nie związku. Facet tej pustki nie zapełni. Poszukaj sobie znajomych i przyjaciół.

---------- Dopisano o 00:09 ---------- Poprzedni post napisano o 00:01 ----------

Napisane przez CwiercMotyla

Niektóre są b. religijne i chyba po prostu nie udało im się znaleźć kogoś podobnie wierzącego. Jedna chyba zrezygnowała z rodziny dla kariery, ale wydaje mi się, że teraz żałuje. Inne miały problemy z nadwagą/otyłością (raczej to drugie) i wydaje mi się, że faceci się nimi mniej interesowali. Zdarzało mi się, że np. wyładowywały na mnie frustracje z tego powodu kiedy jeszcze z nimi pracowałem.

Znam też jedną, która zapraszała facetów na randki (we mnie przez jakiś czas była zauroczona), ale nic z tego nie wychodziło i myślę, że miał po prostu pecha w życiu.

Niewiarygodne. Tylu niby teraz bardzo religijnych mężczyzn mamyw Polsce, a panie nikogo nie znalazły?
Problem z otyłością bardzie dotyczy w Polsce mężczyzn niż kobiet, więc to też były jakieś wyjątki od reguły. I zwykle... tyją bardziej ludzie w związkach niż single. Dużo kobiet ma problemy z płodnością, ale o tym nie mówi. Dlatego wniosek o rezygnacji z rodziny dla kariery może być błędny. Może ta kobieta żałuje, że nie może dzieci mieć, a nie że ich nie ma?
Jak się na tobie wyładowywały to były samotne bo... miały trudne charaktery. Jak ktoś jest "trudny we współżyciu" to raczej nie znajdzie szybko kogoś do związku. I inne czynniki mają tu mniejsze znaczenie.

[CwiercMotyla]

Napisane przez DumbBlonde

Ja potrafię spędzać czas w swoim towarzystwie, ale jak tego czasu sam na sam jest za dużo, to zaczyna przytlaczać. Bywają dni,tygodnie, że jedyne moje wyjścia do ludzi, to pójście do pracy...

Autorko, skoro piszesz, że mieszkasz w jednym z największych miast w Polsce, to powinnaś mieć sporo możliwości spędzania czasu wolnego. Może np. taniec lub zaangażowanie w działanie w jakiejś fundacji. Moje obserwacje są takie, że w takich miejscach jest sporo singli. Przynajmniej jeśli chodzi o taniec to na zajęciach jest ich zwykle więcej niż par.

Związku to nie zastąpi, ale w moim przypadku pomaga.

Napisane przez MissChievousTess

Niewiarygodne. Tylu niby teraz bardzo religijnych mężczyzn mamyw Polsce, a panie nikogo nie znalazły?
Problem z otyłością bardzie dotyczy w Polsce mężczyzn niż kobiet, więc to też były jakieś wyjątki od reguły. I zwykle... tyją bardziej ludzie w związkach niż single. Dużo kobiet ma problemy z płodnością, ale o tym nie mówi. Dlatego wniosek o rezygnacji z rodziny dla kariery może być błędny. Może ta kobieta żałuje, że nie może dzieci mieć, a nie że ich nie ma?
Jak się na tobie wyładowywały to były samotne bo... miały trudne charaktery. Jak ktoś jest "trudny we współżyciu" to raczej nie znajdzie szybko kogoś do związku. I inne czynniki mają tu mniejsze znaczenie.

W Polsce generalnie mamy dużo religijnych i kobiet i mężczyzn (przynajmniej jeśli chodzi o obrzędy religijne typu śluby, chrzty dzieci, pogrzeby). W życiu codziennym większość już taka wierząca nie jest.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez DumbBlonde

Znowu więc wracamy do pierwszego pytania Jak na niego trafić? Jak pomóc szczęściu?

Wbrew pozorom nie jest to łatwe, jeśli:
- pracuje się w kobiecym gronie
- wśród znajomych i znajomych znajomych nie ma wolnych facetów
- jeśli idę gdzieś na warsztaty/ zajęcia to też albo nie ma za wielu facetów, albo są zajęci

Także gdzie ich szukać?

Portale randkowe? Wydarzenia na Facebooku? Serio, jeśli w dzisiejszych czasach ktoś siedzi zamknięty w domu i nie poznaje ludzi to robi to na własne życzenie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Dwight_Schrute]

Napisane przez CwiercMotyla

Autorko, skoro piszesz, że mieszkasz w jednym z największych miast w Polsce, to powinnaś mieć sporo możliwości spędzania czasu wolnego. Może np. taniec lub zaangażowanie w działanie w jakiejś fundacji. Moje obserwacje są takie, że w takich miejscach jest sporo singli. Przynajmniej jeśli chodzi o taniec to na zajęciach jest ich zwykle więcej niż par.

Związku to nie zastąpi, ale w moim przypadku pomaga.



W Polsce generalnie mamy dużo religijnych i kobiet i mężczyzn (przynajmniej jeśli chodzi o obrzędy religijne typu śluby, chrzty dzieci, pogrzeby). W życiu codziennym większość już taka wierząca nie jest.

Na zajęciach tańca chyba jednak jest więcej samotnych kobiet, ale może się to zmieniło, nie wiem.
W Polsce to generalnie jest dużo pozerów, a w kościołach to już w ogóle... Dużo osób jest religijnych tylko na pokaz. W małych miejscowościach taka Kryśka się odstawia w niedzielę żeby Maryśka zobaczyła na jaki strój ją teraz stać, bo Stasiek za granicą był. Grażynka od rana w sobotę już suszy głowę Januszowi żeby Passata umył. Trzeba się pod kościołem pokazać.
Więc z tą religijnością to tak średnio. W życiu codziennym oni też są wierzący, ale postępować według zasad wiary nie mają zamiaru.
Z resztą i tak najwięcej jest wierzących, ale niepraktykujących.

[_Mia]

Cześć wszystkim. Fajny wątek, wydajesz się Autorko ułożoną osobą z rozsądnym podejściem, życzę szczęścia


To ja Wam powiem jak to u mnie wygląda
Po pierwszej ważnej miłości i rozstaniu z hukiem sama kilka lat, chyba z 5 albo i więcej. Po drodze wielu facetów, zwykle całkiem normalnych i fajnych, ale nigdy to nie było to- jednak ogólnie nie mogę powiedzieć, żebym miała pecha, każdy z nich mnie szanował i relacje kończyły się z jako taką klasą.



Potem kolejny ważniejszy związek, wspólne mieszkanie, plany, no i niestety rozstanie.


Ciężko mi, bo wiem doskonale do czego wracam. Mam nadzieję, że tym razem ten stan nie potrwa tyle, co wtedy, ale jakoś tak patrzę w przyszłość optymistycznie. Wiem, że jestem zupełnie inna niż wtedy, dużo się nauczyłam, jestem bardziej pewna siebie. Przekroczyłam wiele razy swoją granicę strefy komfortu w relacjach z ludźmi, jestem dużo bardziej otwarta, choć wciąż nie należę do jakichś super głośnych i przebojowych, ale w sumie dobrze mi z tym


Z jednej strony będąc w związku dobrze wspominałam stan singielstwa, czasem sobie myślałam że wtedy to miałam tyle czasu dla siebie, a z drugiej jak do niego wróciłam, to ani trochę mi się nie podoba Teraz, kiedy poznam fajnego faceta, to rozegram wszystko w ogóle inaczej niż do tej pory...

[user43526]

Szczerze, to w wieku 29 lat powinno się już umieć być samą.

A jeśli jeszcze tego nie umiesz, to traktuj obecne singielstwo jako okazję poznania siebie.

Szukaj przyjaciół, nie tylko związku. W internecie znajdziesz sporo "rzeczy do robienia". Ja chodzę na imprezy dla osób nowych w moim mieście, wędrówki piesze, wykłady i spotkania na różne tematy, warsztaty, imprezy networkingowe. Tego jest od groma. I zabawne jest to, że prawie na każdym większym spotkaniu tego typu poznaję ciekawego faceta. A próbowałam też portali randkowych i każde spotkanie było porażką.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez MissChievousTess

Niewiarygodne. Tylu niby teraz bardzo religijnych mężczyzn mamyw Polsce, a panie nikogo nie znalazły?

Takie bardzo wierzące i równocześnie ambitne kobiety często cierpią na coś w rodzaju związkowej schizofrenii. Typ Polaka Katolika (przynajmniej jak obserwuje wśród swoich znajomych) wyznaje raczej patriarchalne zasady życia. Żona jest przede wszystkim od gotowania, sprzątania, rodzenia i wychowywania dzieci. Pracować oczywiście może jeśli nie koliduje to z 'kobiecymi obowiązkami'. Jeżeli faktycznie robiły karierę to raczej potrzebowały partnerskiego związku, a taki w oczach wielu konserwatystów i pewnie nawet ich samych jest jakimś lewacki wymysłem. Toteż nic mogło się nie utrzymać. Poza tym czekanie z seksem do ślubu też odstrasza. A potem negatywny stosunek do antykoncepcji i zahamowania seksualne. Ogólnie takie kobiety według mnie mogą mieć pretensje o niemożność stworzenia zdrowego związku tylko do siebie i środowiska, które wpoiło im taki, a nie inne zasady.

[Monika828282]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;87132095] A potem negatywny stosunek do antykoncepcji i zahamowania seksualne. Ogólnie takie kobiety według mnie mogą mieć pretensje o niemożność stworzenia zdrowego związku tylko do siebie i środowiska, które wpoiło im taki, a nie inne zasady.[/QUOTE]

Mam taką koleżankę. 37 lat, brak jakichkolwiek związków. Stosunek do seksu ma taki, że współżycie tylko do momentu spłodzenia dzieci a potem to najchętniej zaniechałaby w ramach ofiary za grzeszników w czyśćcu. Pytanie co na to jej ewentualny przyszły mąż.

[Dwight_Schrute]

Napisane przez Monika828282

Mam taką koleżankę. 37 lat, brak jakichkolwiek związków. Stosunek do seksu ma taki, że współżycie tylko do momentu spłodzenia dzieci a potem to najchętniej zaniechałaby w ramach ofiary za grzeszników w czyśćcu. Pytanie co na to jej ewentualny przyszły mąż.

Dobra, ale czy powie to ewentualnemu kandydatowi?

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez Dwight_Schrute

Dobra, ale czy powie to ewentualnemu kandydatowi?

Wystarczy, że powie - seks tylko po ślubie i w celu reprodukcji, bo nie uznaję antykoncepcji. Albo nawet ta pierwsza część. Facet nie musi być geniuszem, żeby wiedzieć czego się spodziewać. Sporo wątków na tym forum było o takich kobietach i zwykle panowanie nie wytrzymywali, bo jednak mało kto teraz bierze ślub po 3 miesiącach znajomości.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Monika828282]

Napisane przez Dwight_Schrute

Dobra, ale czy powie to ewentualnemu kandydatowi?

Zamierza mu to zaproponować już po urodzeniu się dzieci. Dobrze że tylko zaproponować.