Bezdzietne z wyboru / nie chcę mieć dzieci cz. III

[201705080934]

Właśnie o to mi chodzi. Smutek mnie ogarnia na myśl o tym przyszłym dziecku.
Co trzeba mieć we łbie, żeby do tego stopnia nie ogarniać ciągów przyczynowo-skutkowych i zakładać, że samo się poukłada. A potem kolejne wątki o pechu w życiu...

No i tak się zastanawiam, to jest instynkt taki silny, że mózg wiotczeje, czy co?

[201608040942]

Matko boska i wszyscy swiecie! Co wy tutaj za watek podalyscie.

Wpis 14-ty cytuje
"Po porodzie wszystko się zmienia,i świata poza dzieckiem się nie widzi z opowiadań koleżanek które wpadły"

no to by sie dziwczyna zdziwila. Moje planowane, a depresja poporodowa zaraz sie po porodzie pojawila i mysli, ze wlasciwie to po co mi to dziecko, co ja mam z nim teraz zrobic, sklad bede wiedziala ze placze bo jest glodny, czy ma pelna pieluche ? itp mysli- Przeciez ja tych mysli nie chcialam, a jednak sie pojawily.
Oczywiscie, nie znaczy ze i u niej musi tak myc, ale widac ze ona troche slabej psychiki jest to mysle, ze ma duze szanse, ze hormony tak zaszaleja i depresja moze i ja dopasc i co wtedy? Jak ona juz teraz ma problemy, to jak sobie poradzi z tymi po urodzeniu dziecka?

Nie mam sily czytac dalej, ale z ciekawosci spytam. Czytala ktoras watek do konca i co? Tylko mi nie piszcie, ze ona sie jednak o to dziecko stara...

[201803090921]

Napisane przez Rany Koguta

Właśnie o to mi chodzi. Smutek mnie ogarnia na myśl o tym przyszłym dziecku.
Co trzeba mieć we łbie, żeby do tego stopnia nie ogarniać ciągów przyczynowo-skutkowych i zakładać, że samo się poukłada. A potem kolejne wątki o pechu w życiu...

No i tak się zastanawiam, to jest instynkt taki silny, że mózg wiotczeje, czy co?

Trociny.

Ogólnie mam alergię na wiecznie jęczące osoby, ale czytając te wypociny dziękuję kocim bogom, że nie mam takiej dziewuchy wśród znajomych, bo skończyłabym w kryminale.

[cava]

Nieee, ja nie wierzę. Na początku nawet myślałam że faktycznie, ale teraz to już nie wierzę, że to serio jest.
Sobie panna jaja robi.

Tak samo chyba już nie wierzę, ze na serio jest wątek o "braku chęci zobowiązań przed 40tką"i ten pan doktor to z palca wyssany jest IMO. Raczej dałyśmy się wpuścić w maliny.

[201705080934]

Niestety wierzę, dziwne przypadki już widziałam

...parę godzin później:
Zajrzałam znowu do wszystkich trzech wątków i przyznaję Wam rację. Autorki upierają się przy - robieniu dziecka z fatalnym facetem, bo on się zmieni, - robieniu dziecka w celu medycznym, bo to na pewno pomoże, - rodzeniu dziecka, żeby przygodny partner się przywiązał. Błagam, to nie może być prawda

[201611240917]

Te wątki, to i śmieszno i straszno.
O lekarzu zwątpiłam i nie czytam tego już.

[milionmalychkawalkow]

Hej, trafiłam tu z jednego z tamtych wątkówi i chciałam się przywitać

(mam partnera od 4 lat, nie decydujemy się na dziecko z różnych powodów: przede wszystkim ekonomicznych, ja również dlatego, że sama miałam zaburzone relacje rodzinne i dopiero terapia, którą skończyłam niedawno, mi to uświadomiło, co z kolei uświadomiło mi, że nie jestem materiałem na matkę, bo będę taka sama jak moja, a tego nie życzę; co śmieszne, z wykształcenia jestem pedagogiem i nawet lubię pracę z dzieciakami; z moimi rodzicami nei mam kontaktu, jego na razie nie wspominają o bobo, chociaż raz lub dwa cos tam było, że "och, jak by tutaj wnuczki się pięknie bawiły na tej trawce, huhuhu")

Także siema

[Shar14]

milionmalychkawalkow witaj.
Wątek z linku to koszmar. Tylu bzdur w jednym miejscu to nigdy nie czytałam.

[201609062117]

Napisane przez cava

Nieee, ja nie wierzę. Na początku nawet myślałam że faktycznie, ale teraz to już nie wierzę, że to serio jest.
Sobie panna jaja robi.

Tak samo chyba już nie wierzę, ze na serio jest wątek o "braku chęci zobowiązań przed 40tką"i ten pan doktor to z palca wyssany jest IMO. Raczej dałyśmy się wpuścić w maliny.

mi się wydaje, że Autorka pod naciskami wizażanek zaczęła mylić rzeczywistość z fikcją literacką, albo zdroworozsądkowo mam taką nadzieję.

[Mileva_]

[Dawno nie zaglądałam na wątek - nawał obowiązków.]

Odpowiadając na pytanie sprzed kilku stron - bo nie mam ochoty po prostu. Potrzebuję spokoju, nienawidzę hałasu, drące japę i chorujące dziecko, które non stop trzeba niańczyć, to dla mnie ucieleśnienie koszmaru. Nie wiem, co mogłoby mi taki horror wynagrodzić.

Jeśli kiedykolwiek się zdecyduję (a wiek już postudencki, tak że instynkt raczej pojawić się już powinien), to mam nadzieję, że hormony zadziałają, bo inaczej marny los wszystkich dookoła.

Swoją drogą zastanawiam się, ile kobiet żałuje urodzenia dziecka (co nie znaczy, że go nie kocha, to wcale nie musi się wykluczać). Bo uwzględniając ilość rodzinnych dramatów, nie uwierzę, że wszystkie wychwalające macierzyństwo i dzieciaczki w rzeczywistości tak się czują...

[Reign of light]

nie chcialo m sie czytac calego topiku, niektorzy pizza w tak nudny sposob, ze tego sie nie da przetrawic, ale mniejsza z tym. IMO, chyba ktos sobie robi jaja, bo trudno mi uwierzyc aby tak na prawde...;/

[GrumpyCat]

Napisane przez Mileva_

Swoją drogą zastanawiam się, ile kobiet żałuje urodzenia dziecka (co nie znaczy, że go nie kocha, to wcale nie musi się wykluczać). Bo uwzględniając ilość rodzinnych dramatów, nie uwierzę, że wszystkie wychwalające macierzyństwo i dzieciaczki w rzeczywistości tak się czują...

To temat tabu, czytałam kiedyś fajny artykuł (był tu chyba kiedyś już link) http://kobieta.onet.pl/dziecko/wycho...-dziecka/c9zdh

[pani-jesień]

Napisane przez Mileva_

Swoją drogą zastanawiam się, ile kobiet żałuje urodzenia dziecka (co nie znaczy, że go nie kocha, to wcale nie musi się wykluczać). Bo uwzględniając ilość rodzinnych dramatów, nie uwierzę, że wszystkie wychwalające macierzyństwo i dzieciaczki w rzeczywistości tak się czują...

Szczerze mówiąc, nie bardzo sobie wyobrażam, że można kochać swoje dziecko i równocześnie żałować, że się je urodziło. Jakoś mi się to kłóci.

[201611240917]

Napisane przez pani-jesień

Szczerze mówiąc, nie bardzo sobie wyobrażam, że można kochać swoje dziecko i równocześnie żałować, że się je urodziło. Jakoś mi się to kłóci.

Ja to rozumiem tak, ze sie je kocha, ale sama rola matki przerosla taka kobiete i jakby miala drugi raz podjac decyzje czy zachodzic w ciaze, to by nie zachodzila.

[201803090921]

Ja z kolei zrozumiałam to tak, że urodziło się, więc pokochała, ale umie sobie wyobrazić swoje życie bez tego dziecka i czasem żałuje, że wybrała tak, a nie inaczej.

[201611240917]

Napisane przez Sziket

Ja z kolei zrozumiałam to tak, że urodziło się, więc pokochała, ale umie sobie wyobrazić swoje życie bez tego dziecka i czasem żałuje, że wybrała tak, a nie inaczej.

O tym wlasnie pisalam
Gdyby mogla cofnac czas, to byc moze by nie rodzila dziecka.

Ale malo kto sie do tego przyzna.

[Mileva_]

Napisane przez pani-jesień

Szczerze mówiąc, nie bardzo sobie wyobrażam, że można kochać swoje dziecko i równocześnie żałować, że się je urodziło. Jakoś mi się to kłóci.

Mnie akurat nie. Całkiem możliwa wydaje mi się sytuacja, gdy kobieta kocha swoje dziecko, jest z nim związana, ale wie, że drugi raz nie podjęłaby się wstawania w nocy, niedosypiania, chorób, wrzasku, rezygnacji z wielu rzeczy... można wymieniać.

Podobnie z wpadką - dziecko z wpadki może być najważniejszą osobą w życiu, ale nie zmieniać faktu, że mogąc zadecydować świadomie, do wpadki by się nie dopuściło (tak wiem że przykład nieco absurdlany bo wpadka jest z definicji nieswiadoma ale lepszego aktualnie nie mam siły szukać). I albo dziecka nie byłoby, albo byłoby później i inne.

[Luba]

Napisane przez Mileva_

Swoją drogą zastanawiam się, ile kobiet żałuje urodzenia dziecka (co nie znaczy, że go nie kocha, to wcale nie musi się wykluczać). Bo uwzględniając ilość rodzinnych dramatów, nie uwierzę, że wszystkie wychwalające macierzyństwo i dzieciaczki w rzeczywistości tak się czują...

Mnie sie tez kloci kocha ale jakby mgla to by dziecka nie miala.
Tak szczerze, to nie widze tego.
Tak samo jak mialabys powiedziec, kocham mojego faceta bardzo, jestem z nim szczesliwa ale nie chce z nim byc.

Jesli zaluje ze ma dziecko (i mowie o czyms co trwa nieprzerwanie a nie o jednorazowym stwierdzeniu wykonczonej matki) to musi byc bardzo nieszczesliwa a poza tym milosc ktora czuje, jeslija czuje, nie jest zdrowa, dobra i uwazam, ze nie bedzie potrafila na dluzsza mete ukrywac sie za fasada "kocham" i wtedy wlasnie moze zdarzyc sie nieszczescie, moze zrobic krzywde dziecku, sobie. Tak naprawde nie kocha ale wmawia sobie milosc, bo mysli, ze sie to uda.

Znam wiele kobiet, ktore nie chcialyby sie zdecydowac raz jeszcze na wstawanie w nocy, zabkowanie itd. sama jestem jedna z nich Ale to znaczy, ze nie chcemy sie decydowac na kolejne dziecko a nie "zrezygnowac" z tego, ktore juz mamy.
Nie znam osoby ktora jest naprawde szczesliwa matka a jednoczesnie chcialaby to zmienic "zrezygnowac" z dziecka, to sie naprawde kloci. Jesli jest gotowa i zdecydowana "poprosic zlota rybke" o zabranie dziecka i jest to cos co naprawde czuje i o czym mysli to nie ejst ani szczesliwa ani kochajaca i to moze sie skonczyc naprawde zle.

[Shar14]

Napisane przez Luba

Mnie sie tez kloci kocha ale jakby mgla to by dziecka nie miala.
Tak szczerze, to nie widze tego.
Tak samo jak mialabys powiedziec, kocham mojego faceta bardzo, jestem z nim szczesliwa ale nie chce z nim byc.

Jesli zaluje ze ma dziecko (i mowie o czyms co trwa nieprzerwanie a nie o jednorazowym stwierdzeniu wykonczonej matki) to musi byc bardzo nieszczesliwa a poza tym milosc ktora czuje, jeslija czuje, nie jest zdrowa, dobra i uwazam, ze nie bedzie potrafila na dluzsza mete ukrywac sie za fasada "kocham" i wtedy wlasnie moze zdarzyc sie nieszczescie, moze zrobic krzywde dziecku, sobie. Tak naprawde nie kocha ale wmawia sobie milosc, bo mysli, ze sie to uda.

Znam wiele kobiet, ktore nie chcialyby sie zdecydowac raz jeszcze na wstawanie w nocy, zabkowanie itd. sama jestem jedna z nich Ale to znaczy, ze nie chcemy sie decydowac na kolejne dziecko a nie "zrezygnowac" z tego, ktore juz mamy.
Nie znam osoby ktora jest naprawde szczesliwa matka a jednoczesnie chcialaby to zmienic "zrezygnowac" z dziecka, to sie naprawde kloci. Jesli jest gotowa i zdecydowana "poprosic zlota rybke" o zabranie dziecka i jest to cos co naprawde czuje i o czym mysli to nie ejst ani szczesliwa ani kochajaca i to moze sie skonczyc naprawde zle.

Ja się nie znam, matką nie jestem w końcu. Ale do mnie w jakiś sposób to przemawia. W sensie kocha, ale nie chciałaby tego znów przechodzić. Rozumiem to tak, że dana kobieta ma dziecko, kocha je, ale gdyby miała w tym momencie cofnąć czas (nie pozbyć się dziecka teraz) to nigdy by się na to znów nie zdecydowała. Ale dziecku nic nie zrobi, bo je kocha. Po prostu żałuje, że życie nie potoczyło się inaczej, może czuje, że coś straciła. Trudno mi jednoznacznie określić.
Możemy w końcu żałować pewnych decyzji z przeszłości (które miały dla nas bardzo negatywne konsekwencje), a jednocześnie być zadowolonym z obecnego życia.

[Luba]

Widocznie nie umiem tego wytlumaczyc, ale nie, naprawde nie da sie byc szczesliwa, zadowolona matka a jedoczesnie myslec, ze tego dziecka mogloby nie byc i byloby fajnie.

No nie wiem, macie zwierzeta. Np wziete ze schronu. Kochacie je, dbacie, przytulacie, glaszczecie. I myslicie jednoczesnie caly czas, ze fajniej bylo bez zwierzaka i gdybyscie mogly cofnac czas to byscie zwierza nie braly ze schronu? Serio?

[pffe]

Napisane przez Luba

Widocznie nie umiem tego wytlumaczyc, ale nie, naprawde nie da sie byc szczesliwa, zadowolona matka a jedoczesnie myslec, ze tego dziecka mogloby nie byc i byloby fajnie.

No nie wiem, macie zwierzeta. Np wziete ze schronu. Kochacie je, dbacie, przytulacie, glaszczecie. I myslicie jednoczesnie caly czas, ze fajniej bylo bez zwierzaka i gdybyscie mogly cofnac czas to byscie zwierza nie braly ze schronu? Serio?

No ja uważam, że masz rację. Choćby nie wiem co się działo to nigdy nie powiem, że gdybym mogła cofnąć czas to bym nie wzięła tego zwierzaka. I sądzę, że tak jest z dziećmi planowanymi. Natomiast z tymi nieplanowanymi to może i są takie momenty w życiu rodziców, że się zastanawiają czy nie lepiej byłoby im bez dziecka ale w sumie jest dobrze jak jest i je kochają. No nie wiem, może.

[Luba]

Napisane przez pffe

No ja uważam, że masz rację. Choćby nie wiem co się działo to nigdy nie powiem, że gdybym mogła cofnąć czas to bym nie wzięła tego zwierzaka. I sądzę, że tak jest z dziećmi planowanymi. Natomiast z tymi nieplanowanymi to może i są takie momenty w życiu rodziców, że się zastanawiają czy nie lepiej byłoby im bez dziecka ale w sumie jest dobrze jak jest i je kochają. No nie wiem, może.

Wiesz, jesli sie to nieplanowane pokocha i jest sie szczesliwym, to tez sie nie mysli, ze moze cofnijmy czas.
To raczej tak nie dziala, ze planowane i nieplanowane, bo nawet jesli sie planuje dziecko to moze cos nie zadzialac i nie jest sie szczesliwym jako rodzic, a raczej wiekszosc nieplanowanych jest kochana.

wracajac do zwierzat. jesli jakies sie przyplacze, bezdomne, jest nieplanowane, ale jesli przygarniesz, pokochasz, to przeciez bez roznicy czy wczesniej planowalas miec zwierzaka czy nie.

[201803111829]

Ja mam papugę (miałam dwie, niestety jedna była chora - pierzenie francuskie i zdechła). I lubię ją, fajnie że jest, ale dużo problemów generuje (zaczynając od tego, że drze dziób jak tylko zrobi się jasno, kończąc na ww chorobie - jest nieuleczalna i mogłam tylko czekać aż ptak zdechnie a w międzyczasie robić wszystko, aby było mu jak najlepiej). Nie traktuje jej jako ciężaru czy niechcianego zwierzaka, ale wiem, że drugi raz na papugi się nie zdecyduję i gdybym wiedziała "jak to będzie" to kupiłabym inne zwierzę. Pewnie, że mogłabym zamknąć w klatce, raz na jakiś czas wymienić podkład, umyć, nasypac proso i nalać wodę. Ale jednak kocham moją papugę, wiec klatkę ma otwarta 24/7, dobre proso, dostaje owoce i warzywa, gotuję jej jajka, dostaje przegotowaną wodę do picia, a nie kranowke, na dnie klatki ma specjalny piasek,mówię do niej i w ogóle. Nie wiem, czy żałuję że ją mam, ale drugi raz na papugi się nie zdecyduje

[Shar14]

Napisane przez Luba

Widocznie nie umiem tego wytlumaczyc, ale nie, naprawde nie da sie byc szczesliwa, zadowolona matka a jedoczesnie myslec, ze tego dziecka mogloby nie byc i byloby fajnie.

No nie wiem, macie zwierzeta. Np wziete ze schronu. Kochacie je, dbacie, przytulacie, glaszczecie. I myslicie jednoczesnie caly czas, ze fajniej bylo bez zwierzaka i gdybyscie mogly cofnac czas to byscie zwierza nie braly ze schronu? Serio?

Ja rozumiem o co Ci chodzi. Natomiast mnie o ciut coś innego - decyzję. Sam fakt jej podjęcia. Drugi raz np. nie zdecydowałabym się kupić pewnego konia z mojego życia, mimo, że bardzo go kochałam. To jest walka rozumu z sercem. Racjonalnie decyzja była głupia. Znając jej konsekwencje nie podjęłabym jej ponownie. Natomiast ponieważ ze mną był, nie mogłam cofnąć czasu to kochałam go i nie chciałam np. oddać.

[201611240917]

Ja mialam tak z psem, kochalam, ale drugi raz bym sie nie zdecydowala.

[pani-jesień]

Napisane przez Luba

Mnie sie tez kloci kocha ale jakby mgla to by dziecka nie miala.
Tak szczerze, to nie widze tego.
Tak samo jak mialabys powiedziec, kocham mojego faceta bardzo, jestem z nim szczesliwa ale nie chce z nim byc.

Jesli zaluje ze ma dziecko (i mowie o czyms co trwa nieprzerwanie a nie o jednorazowym stwierdzeniu wykonczonej matki) to musi byc bardzo nieszczesliwa a poza tym milosc ktora czuje, jeslija czuje, nie jest zdrowa, dobra i uwazam, ze nie bedzie potrafila na dluzsza mete ukrywac sie za fasada "kocham" i wtedy wlasnie moze zdarzyc sie nieszczescie, moze zrobic krzywde dziecku, sobie. Tak naprawde nie kocha ale wmawia sobie milosc, bo mysli, ze sie to uda.

Znam wiele kobiet, ktore nie chcialyby sie zdecydowac raz jeszcze na wstawanie w nocy, zabkowanie itd. sama jestem jedna z nich Ale to znaczy, ze nie chcemy sie decydowac na kolejne dziecko a nie "zrezygnowac" z tego, ktore juz mamy.
Nie znam osoby ktora jest naprawde szczesliwa matka a jednoczesnie chcialaby to zmienic "zrezygnowac" z dziecka, to sie naprawde kloci. Jesli jest gotowa i zdecydowana "poprosic zlota rybke" o zabranie dziecka i jest to cos co naprawde czuje i o czym mysli to nie ejst ani szczesliwa ani kochajaca i to moze sie skonczyc naprawde zle.

Dokładnie tak samo to widzę. I też mi przyszedł do głowy przykład z facetem - kocham go, ale żałuję, że go poznałam Jak się kogoś kocha, to raczej trudno sobie wyobrazić życie bez niego.
Z drugiej strony - zastanawiam się, jak to jest w przypadku kobiet, które urodziły chore dziecko, którym muszą opiekować się do końca życia i które kochają. Żałują, nie żałują...?

[Luba]

Napisane przez _Tinkerbell

Ja mam papugę (miałam dwie, niestety jedna była chora - pierzenie francuskie i zdechła). I lubię ją, fajnie że jest, ale dużo problemów generuje (zaczynając od tego, że drze dziób jak tylko zrobi się jasno, kończąc na ww chorobie - jest nieuleczalna i mogłam tylko czekać aż ptak zdechnie a w międzyczasie robić wszystko, aby było mu jak najlepiej). Nie traktuje jej jako ciężaru czy niechcianego zwierzaka, ale wiem, że drugi raz na papugi się nie zdecyduję i gdybym wiedziała "jak to będzie" to kupiłabym inne zwierzę. Pewnie, że mogłabym zamknąć w klatce, raz na jakiś czas wymienić podkład, umyć, nasypac proso i nalać wodę. Ale jednak kocham moją papugę, wiec klatkę ma otwarta 24/7, dobre proso, dostaje owoce i warzywa, gotuję jej jajka, dostaje przegotowaną wodę do picia, a nie kranowke, na dnie klatki ma specjalny piasek,mówię do niej i w ogóle. Nie wiem, czy żałuję że ją mam, ale drugi raz na papugi się nie zdecyduje

Napisane przez Shar14

Ja rozumiem o co Ci chodzi. Natomiast mnie o ciut coś innego - decyzję. Sam fakt jej podjęcia. Drugi raz np. nie zdecydowałabym się kupić pewnego zwierzaka z mojego życia, mimo, że bardzo go kochałam. To jest walka rozumu z sercem. Racjonalnie decyzja była głupia. Znając jej konsekwencje nie podjęłabym jej ponownie. Natomiast ponieważ ze mną był, nie mogłam cofnąć czasu to kochałam go i nie chciałam np. oddać.

No wlasnie.
O tym pisze.
Wezmy mnie. Mam dwoje dzieci, kocham je najbardziej na swiecie, w zyciu nie chcialabym oddac, nie myslalam o tym, ze chcialabym cofnac czas.
Ale nastepnych takich samych bym nie chciala
To tak jak Wy ze zwierzakami, macie swoje, kochacie, dbacie, oddac nie chcecie lub nastepnych takich nie chcecie.

Ale jesli czlowiek chce sie pozbyc tego osobnika ktorego juz ma, lub chociaz sobie mysli, ze spoko byloby, gdyby go nie bylo, to juz cos nie halo i nie uwierze, ze kocha, ze jest szczesliwy, ze predzej czy pozniej nie zrobi czlowiekowi czy zwierzeciu krzywdy.

[201611240917]

Ale tu chodzilo o decyzje o posiadaniu dziecka.
A nie, ze zaluje sie, ze to konkretne dziecko zyje.
To juz patologia.

[Luba]

Napisane przez pani-jesień

Dokładnie tak samo to widzę. I też mi przyszedł do głowy przykład z facetem - kocham go, ale żałuję, że go poznałam Jak się kogoś kocha, to raczej trudno sobie wyobrazić życie bez niego.
Z drugiej strony - zastanawiam się, jak to jest w przypadku kobiet, które urodziły chore dziecko, którym muszą opiekować się do końca życia i które kochają. Żałują, nie żałują...? :noniewiem:

Tego to ja tez nie wiem, to zalezy od roznych czynnikow, wydaje mi sie, ze sa takie, ktore nie zaluja, widuje takie matki.
Ale to jest sytuacja ktora jednak przerasta czasem nasze wyobrazenie pt "jak to bedzie", wiec pewnie sa tez tacy ludzie, ktorzy zaluja, szczegolnie jesli choroba ciezka, a zycie jest ciezkie dodatkowo.

---------- Dopisano o 21:38 ---------- Poprzedni post napisano o 21:36 ----------

Napisane przez shantai

Ale tu nie chodzilo o decyzje o posiadaniu dziecka.
A nie, ze zaluje sie, ze to konkretne dziecko zyje.
To juz patologia.

To sie jednak wiaze jesli dziecko jest juz na swiecie, nie mozna zalowac decyzji o posiadaniu a cieszyc sie z dziecka, to sprzecznosc.

[pani-jesień]

Napisane przez shantai

Ale tu chodzilo o decyzje o posiadaniu dziecka.
A nie, ze zaluje sie, ze to konkretne dziecko zyje.
To juz patologia.

Cały czas trudno mi sobie wyobrazić, że dziecko zdrowe, matka zdrowa, kocha dziecko, a jednak, gdyby mogła cofnąć czas, to na to dziecko, które tak niby kocha, drugi raz by się nie zdecydowała. Ja rozumiem, że czasem można mieć dość i tęsknić za chwilą spokoju, ale żeby żałować? No nie bardzo.