Jak uświadomić sobie, że nastał koniec?

[velvetica]

Temat niezwykle trudny, lecz jak sądzę - wielu z Was znany. ROZSTANIE

Pięć lat związku, w którym piękne chwile przeplatały się z tymi gorszymi. Coraz częściej płakałam, lecz nie potrafiłam odejść. Uzależnienie. Związek - chory, toksyczny. Zarówno ja jak i on popełniliśmy wiele błędów. Moje życie wyglądało chwilami jak dramat. Myślę, że jego też. Doszło do pewnego momentu kulminacyjnego, w którym powiedziałam dość. Postawiłam przed nim dwie drogi wyboru. Jedną z nich był nasz związek. Niestety wybrał tę drugą, zaznaczając że nie chce się rozstawać. Nie zgodziłam się na to.

Czuję się strasznie. Mam wrażenie, że on tego chciał już od dawna, po raz kolejny w życiu poczułam się jak zabawka, którą można odkładać wtedy, kiedy będzie to dla niego wygodne.

Czuję, że on nie przeżywa tego co ja. Pisze do mnie każdego dnia. Od tygodnia nie odpisuje mu.

Nie mogę przyjąć do wiadomości, że to koniec. Ciągle myślę. Odtwarzam w głowie scenariusze, co by było gdyby... Obwiniam się. Co chwilę sprawdzam, kiedy był dostępny. Obsesja? Paranoja?

Próbowałam już wszystkiego. Wypisałam listę zalet i wad - wypisując zalety popłakałam się...

Chodzę na basen, siłownię, spotykam się ze znajomymi w miarę możliwości. Rysuję, sprzątam - próbuję zająć czymś głowę. Ale niestety nawet podczas tych czynności obsesyjnie o nim myślę. Rzucam się na telefon, żeby sprawdzić czy coś napisał. Wyłączyłam nawet telefon na cały dzień. To wszystko na nic. Myśli ciągną się za mną od rana do wieczora.

Na początku czułam złość, żal.. Teraz przyszła faza smutku i obwiniania się o wszystko. Faza wspominania jego zalet i to jest naprawdę silniejsze ode mnie, nie potrafię odwrócić uwagi.

Wiem, że powinnam go zablokować, ale od zawsze uważałam, że to trochę takie dziecinne.

Jak uzmysłowić sobie, że to koniec? Myślę, że to jedyny sposób by pozbyć się tych myśli, jednak każdego ranka obwiniam się, boję się go puścić, odczuwam strach, że będę tego kiedyś żałowała....

[nyana89]

Zablokowanie go jest dziecinne, ale sprawdzanie co kilka minut czy jest dostępny już jest spoko? Dopóki sama nie będziesz chciała sobie pomóc odcinając się od niego to nikt Ci tutaj nie pomoże. Wypisuje na fb? Zablokuj. Wypisuje sms/wydzwania? Zmień numer, starą kartę sim przetnij na pół. Ale póki co to już Ty sama musisz dojść do momentu, kiedy powiesz 'dość' takiemu życiu w zawieszeniu.

[velvetica]

Napisane przez nyana89

Zablokowanie go jest dziecinne, ale sprawdzanie co kilka minut czy jest dostępny już jest spoko? Dopóki sama nie będziesz chciała sobie pomóc odcinając się od niego to nikt Ci tutaj nie pomoże. Wypisuje na fb? Zablokuj. Wypisuje sms/wydzwania? Zmień numer, starą kartę sim przetnij na pół. Ale póki co to już Ty sama musisz dojść do momentu, kiedy powiesz 'dość' takiemu życiu w zawieszeniu.

To jedynie może zapobiec sprawdzaniu wiadomości od niego. A co z natrętnymi myślami? One pomimo tego, że wiem, że nie napisze bo jest w pracy - nadal są.

[nyana89]

Napisane przez velvetica

To jedynie może zapobiec sprawdzaniu wiadomości od niego. A co z natrętnymi myślami? One pomimo tego, że wiem, że nie napisze bo jest w pracy - nadal są.

Są i będą. Ale co z oczu to z serca. Kiedy nałogowiec chce wyjść na prostą to co musi najpierw zrobić? Porzucić substancję uzależniającą. Ten facet jest taką substancją teraz, zatem musisz się pozbyć wszystkiego co z nim związane, innego wyjścia nie ma. Powodzenia

[natalia_t]

Jak przestaniesz dostawać od niego wiadomości i przeglądać jego profil, to myśli miną szybciej niż ci się wydaje. Może blokowanie i usuwanie wygląda niedojrzale, ale często jest to najlepsza rzecz, jaką można zrobić dla siebie - po prostu co z oczu, to z serca.

[velvetica]

Napisane przez natalia_t

Jak przestaniesz dostawać od niego wiadomości i przeglądać jego profil, to myśli miną szybciej niż ci się wydaje. Może blokowanie i usuwanie wygląda niedojrzale, ale często jest to najlepsza rzecz, jaką można zrobić dla siebie - po prostu co z oczu, to z serca.

Zrobiłam to, było ciężko ale z zamkniętymi oczyma sprzeciwiłam się sobie! Myśli wciąż są. W mojej głowie to jeszcze nie koniec... Ciężko jest żyć na nowo z myślą, że nic nie będzie jak dawniej...

[MalyRycerzyk]

Musisz zrobić dwie rzeczy, żeby z niego wyzdrowieć.

1) Najpierw ODCIĄĆ wpływ zewnętrzny, który niszczy cię psychicznie. Bo prawda jest taka, że esemesy od niego POTĘGUJĄ twóją obsesję, więc najpierw zrób co mówią dziewczyny i zabierz mu możliwość kontaktu z tobą.

2) Kiedy znikną wpływy zewnętrzne, zostanie spustoszenie wewnętrzne. Zdecydowanie łatwiej i szybciej wyzdrowiejesz kiedy nic nie będzie cię z zewnątrz przywoływać do niego. Natrętne myśli się wypalą, w ciągu kilku tygodni zupełnie się otrząśniesz, ale MUSISZ zlikwidować wszelki kontakt.

Mam znajomą, która nie może zapomnieć o byłym, bo ciągle ogląda stare zdjęcia, czyta stare esemesy, itp. To uniemożliwia przeżycie żałoby. Dlatego powiedz "basta" i pozwól swojemu umysłowi się oczyścić.

---------- Dopisano o 13:21 ---------- Poprzedni post napisano o 13:20 ----------

Napisane przez velvetica

Zrobiłam to, było ciężko ale z zamkniętymi oczyma sprzeciwiłam się sobie! Myśli wciąż są. W mojej głowie to jeszcze nie koniec... Ciężko jest żyć na nowo z myślą, że nic nie będzie jak dawniej...

Umysł potrzebuje czasu. Zobaczysz, że za 2 tygodnie twoje samopoczucie będzie już niemal normalne.

[velvetica]

Napisane przez MalyRycerzyk

Musisz zrobić dwie rzeczy, żeby z niego wyzdrowieć.

1) Najpierw ODCIĄĆ wpływ zewnętrzny, który niszczy cię psychicznie. Bo prawda jest taka, że esemesy od niego POTĘGUJĄ twóją obsesję, więc najpierw zrób co mówią dziewczyny i zabierz mu możliwość kontaktu z tobą.

2) Kiedy znikną wpływy zewnętrzne, zostanie spustoszenie wewnętrzne. Zdecydowanie łatwiej i szybciej wyzdrowiejesz kiedy nic nie będzie cię z zewnątrz przywoływać do niego. Natrętne myśli się wypalą, w ciągu kilku tygodni zupełnie się otrząśniesz, ale MUSISZ zlikwidować wszelki kontakt.

Mam znajomą, która nie może zapomnieć o byłym, bo ciągle ogląda stare zdjęcia, czyta stare esemesy, itp. To uniemożliwia przeżycie żałoby. Dlatego powiedz "basta" i pozwól swojemu umysłowi się oczyścić.

---------- Dopisano o 13:21 ---------- Poprzedni post napisano o 13:20 ----------


Umysł potrzebuje czasu. Zobaczysz, że za 2 tygodnie twoje samopoczucie będzie już niemal normalne.

Dziękuję za pocieszenie! Mam nadzieję, że naprawdę pi tych 2 tygodniach będzie lepiej, ale jest jeszcze jedna rzecz, która mnie blokuje. Boję się, że popełniam błąd. Ten człowiek krzywdził mnie i zdaję sobie sprawę, że na dłuższą metę, nie miałoby to sensu. Jednak jest ALE. Ma on także szereg zalet, jakich nie posiada nikt inny. I właśnie przez to obawiam się, że nie znajdę nigdy nikogo. Że popełniam błąd. Teoretycznie wszystko rozumiem, ale moja podświadomość po prostu wariuje...

[I am Rock]

Ten człowiek cię krzywdził. Tym samym, jakiekolwiek miał zalety, powinny być puszczone w niepamięć. Bo nic nie zrównoważy krzywd.
Ja kiedyś zastosowałam taki pomysł w przypadku człowieka, który mnie zawiódł - za każdym razem, kiedy zdarzyło mi się o nim pomyśleć, puszczałam mu wiązankę niecenzuralnych wyrazów.
Zaczęłam od "jak on mógł", po paru dniach trzy wyrazy zamieniłam na - "ty ch#@$^&*)(*&^%%$!!!
Naprawdę polecam parę bluzgów. Pomaga.
Kiedy się mentalnie od niego uwolnisz, odkryjesz, że istnieją ludzie posiadający zalety.

[velvetica]

Napisane przez I am Rock

Ten człowiek cię krzywdził. Tym samym, jakiekolwiek miał zalety, powinny być puszczone w niepamięć. Bo nic nie zrównoważy krzywd.
Ja kiedyś zastosowałam taki pomysł w przypadku człowieka, który mnie zawiódł - za każdym razem, kiedy zdarzyło mi się o nim pomyśleć, puszczałam mu wiązankę niecenzuralnych wyrazów.
Zaczęłam od "jak on mógł", po paru dniach trzy wyrazy zamieniłam na - "ty ch#@$^&*)(*&^%%$!!!
Naprawdę polecam parę bluzgów. Pomaga.
Kiedy się mentalnie od niego uwolnisz, odkryjesz, że istnieją ludzie posiadający zalety.

Może i to jest jakaś myśl, ale niestety jestem z tych osób, które szybko wybaczaja. Ale mam swój honor, mam swoją godność i nie chcę wracać. I co wtedy gdy wybaczę? Negatywne emocje miną, wrócić również nie chcę, rozum podpowiada mi, że katygorycznie olej go, a serce to żyje sobie jak chce. To pewnie dlatego, że go kocham, to oślepienie wiem to. Ale ciężko mi z tym sobie poradzić. Długo rozpamiętywałaś tą osobę, która Cię skrzywdziła?

[MalyRycerzyk]

Napisane przez velvetica

Dziękuję za pocieszenie! Mam nadzieję, że naprawdę pi tych 2 tygodniach będzie lepiej, ale jest jeszcze jedna rzecz, która mnie blokuje. Boję się, że popełniam błąd. Ten człowiek krzywdził mnie i zdaję sobie sprawę, że na dłuższą metę, nie miałoby to sensu. Jednak jest ALE. Ma on także szereg zalet, jakich nie posiada nikt inny. I właśnie przez to obawiam się, że nie znajdę nigdy nikogo. Że popełniam błąd. Teoretycznie wszystko rozumiem, ale moja podświadomość po prostu wariuje...

Takie myśli są normalne, jesteś w szoku. Miesiąc temu zostawiła mnie kobieta, z którą byłem wiele lat. Też wspominałem dobre chwile, idealizowałem, ale potem przyszła trzeźwość i refleksja, że dobrze się stało, bo byliśmy nieszczęśliwi.
U ciebie będzie identycznie. Rozum zawsze wygra, jeśli emocje wygasną i wróci normalność.

[shutter1]

Niestety... całkowite odcięcie to jedyny sposób. Dzisiaj płaczesz, blokujesz. Jutro wstajesz i postanawiasz żyć inaczej... nie łamiesz się, idziesz do przodu. Zajmujesz swój czas pracą, rozrywkami, przyjaciółmi. Gwarantuję Ci, że czas pomaga... tylko trzeba mu dać czasu

---------- Dopisano o 23:51 ---------- Poprzedni post napisano o 23:50 ----------

Napisane przez MalyRycerzyk

Takie myśli są normalne, jesteś w szoku. Miesiąc temu zostawiła mnie kobieta, z którą byłem wiele lat. Też wspominałem dobre chwile, idealizowałem, ale potem przyszła trzeźwość i refleksja, że dobrze się stało, bo byliśmy nieszczęśliwi.
U ciebie będzie identycznie. Rozum zawsze wygra, jeśli emocje wygasną i wróci normalność.

Bardzo mądre słowa! Polać mu

[natalia_t]

Napisane przez velvetica

Może i to jest jakaś myśl, ale niestety jestem z tych osób, które szybko wybaczaja. Ale mam swój honor, mam swoją godność i nie chcę wracać. I co wtedy gdy wybaczę? Negatywne emocje miną, wrócić również nie chcę, rozum podpowiada mi, że katygorycznie olej go, a serce to żyje sobie jak chce. To pewnie dlatego, że go kocham, to oślepienie wiem to. Ale ciężko mi z tym sobie poradzić. Długo rozpamiętywałaś tą osobę, która Cię skrzywdziła?

Mnie kiedyś też ktoś skrzywdził. To było pierwsze zakochanie, dojrzalsze niż jakieś miłostki z gimnazjum. Długo rozpamiętywałam, nie dniami, nie tygodniami, a miesiącami, długo źle życzyłam, zaglądałam na fb (wielki błąd! naprawdę!). Ja tam akurat tak szybko nie wybaczam, ale jak wszystko opadło, ostygło, to przyszły myśli, że oboje jesteśmy młodzi, że każdy popełnia błędy, co prawda szkoda, że padło na mnie, ale że przecież nie jest złym człowiekiem. Wybaczyłam, zaczęłam lepiej mu życzyć i jakoś wtedy już zupełnie wszystko wygasło. Może podświadome poczucie, że jednak nie spotykałam się z ostatnią szują? A może zadowolenie samej z siebie, że potrafiłam to jakoś przezwyciężyć, zostawić za sobą? A może wybaczenie to efekt, a nie przyczyna, "ozdrowienia"?
Myślę, że gdybym od razu zablokowała go na fb to szybciej bym doszła do siebie. Przeglądanie profilu osoby, która dała nam w kość, to tylko niepotrzebne karmienie w☠☠☠☠u. Jeśli ktoś nie potrafi się powstrzymać, to trzeba po prostu usuwać, blokować, nie ma nic złego w trosce o własny komfort.

[I am Rock]

Nie wybaczyłam człowiekowi, który mnie zawiódł.
Mam wrażenie, że u mnie od miłości do nienawiści blisko, ale ponieważ nie była to wielka miłość, to jedynym uczuciem była złość.
Szybko sobie uświadomiłam, że rozmyślania jaki to on zły nie mają sensu. Pewne rzeczy się stały, trochę z powodu mojej głupoty. I co, mam siedzieć i rozmyślać? A zgiń, przepadnij!

[EdytkaEdytka71]

Napisane przez velvetica

Może i to jest jakaś myśl, ale niestety jestem z tych osób, które szybko wybaczaja. Ale mam swój honor, mam swoją godność i nie chcę wracać. I co wtedy gdy wybaczę? Negatywne emocje miną, wrócić również nie chcę, rozum podpowiada mi, że katygorycznie olej go, a serce to żyje sobie jak chce. To pewnie dlatego, że go kocham, to oślepienie wiem to. Ale ciężko mi z tym sobie poradzić. Długo rozpamiętywałaś tą osobę, która Cię skrzywdziła?

Wybacz a wtedy poczujesz spokoj psychiczny.Teraz czujesz krzywdę negatywne emocje ,siedzi to w tobie i dlatego długo będziesz o nim myślała przeżywałą to wszystko.Wybacz a wtedy zobaczysz uspokoisz się ,bedzie dobrze.Bo do poki będziesz trwac tak bez wybaczenia będzie ci ciężko ułożyc sobie zycie na nowo.Wybacz nie oznacza oczywiście wróć do niego.Minie czas, a powoli zaczniesz zyć swoim życiem zobaczysz.
Wiem że jest ciężko i nie łątwo wybaczyć ale wierz mi warto, by żyć spokojnie.wybacz bo zawsze będzie w tobie siedzieć niedokończona sprawa krzywda i żal co może mieć wpływ na dalsze twoje życie.

[3a032fcd5bcbee239629acde3cc1a01c42f8ddce_607622724de4b]

Napisane przez velvetica

Może i to jest jakaś myśl, ale niestety jestem z tych osób, które szybko wybaczaja. Ale mam swój honor, mam swoją godność i nie chcę wracać. I co wtedy gdy wybaczę? Negatywne emocje miną, wrócić również nie chcę, rozum podpowiada mi, że katygorycznie olej go, a serce to żyje sobie jak chce. To pewnie dlatego, że go kocham, to oślepienie wiem to. Ale ciężko mi z tym sobie poradzić. Długo rozpamiętywałaś tą osobę, która Cię skrzywdziła?

Wysłałam Ci prywatną wiadomość. Przeczytaj

[Fortuna1]

Napisane przez velvetica

Może i to jest jakaś myśl, ale niestety jestem z tych osób, które szybko wybaczaja. Ale mam swój honor, mam swoją godność i nie chcę wracać. I co wtedy gdy wybaczę? Negatywne emocje miną, wrócić również nie chcę, rozum podpowiada mi, że katygorycznie olej go, a serce to żyje sobie jak chce. To pewnie dlatego, że go kocham, to oślepienie wiem to. Ale ciężko mi z tym sobie poradzić. Długo rozpamiętywałaś tą osobę, która Cię skrzywdziła?

Przemyśl sobie poważnie, czy warto wybaczyć takiemu człowiekowi. I zacznij w końcu myśleć o sobie!

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[I am Rock]

Naprawdę mylisz, że gdy wybaczysz, to poczucie krzywdy magicznie zniknie?
Ja nie jestem za tym, by pielęgnować w sobie urazę. Ale wspaniałomyślne gesty, które w praktyce niczemu nie służą, to nie dla mnie.

[velvetica]

Napisane przez MalyRycerzyk

Takie myśli są normalne, jesteś w szoku. Miesiąc temu zostawiła mnie kobieta, z którą byłem wiele lat. Też wspominałem dobre chwile, idealizowałem, ale potem przyszła trzeźwość i refleksja, że dobrze się stało, bo byliśmy nieszczęśliwi.
U ciebie będzie identycznie. Rozum zawsze wygra, jeśli emocje wygasną i wróci normalność.

Długo to trwało zanim zrozumiałeś, że dobrze się stało, zanim zaakceptowałeś sytuację?

---------- Dopisano o 18:31 ---------- Poprzedni post napisano o 18:26 ----------

Napisane przez shutter1

Niestety... całkowite odcięcie to jedyny sposób. Dzisiaj płaczesz, blokujesz. Jutro wstajesz i postanawiasz żyć inaczej... nie łamiesz się, idziesz do przodu. Zajmujesz swój czas pracą, rozrywkami, przyjaciółmi. Gwarantuję Ci, że czas pomaga... tylko trzeba mu dać czasu

---------- Dopisano o 23:51 ---------- Poprzedni post napisano o 23:50 ----------



Bardzo mądre słowa! Polać mu

Właśnie to zablokowanie sprawiło, że jeszcze bardziej się podłamałam. Staram się wychodzić do ludzi i rozwijać się, ale dopadają mnie myśli, tęsknota. Nie mogę wyobrazić sobie bez niego życia. Jest ono w tej chwili jakieś puste i takie mocno na siłę. Tak jakbym wciąż na coś czekała...

---------- Dopisano o 18:36 ---------- Poprzedni post napisano o 18:31 ----------

Napisane przez natalia_t

Mnie kiedyś też ktoś skrzywdził. To było pierwsze zakochanie, dojrzalsze niż jakieś miłostki z gimnazjum. Długo rozpamiętywałam, nie dniami, nie tygodniami, a miesiącami, długo źle życzyłam, zaglądałam na fb (wielki błąd! naprawdę!). Ja tam akurat tak szybko nie wybaczam, ale jak wszystko opadło, ostygło, to przyszły myśli, że oboje jesteśmy młodzi, że każdy popełnia błędy, co prawda szkoda, że padło na mnie, ale że przecież nie jest złym człowiekiem. Wybaczyłam, zaczęłam lepiej mu życzyć i jakoś wtedy już zupełnie wszystko wygasło. Może podświadome poczucie, że jednak nie spotykałam się z ostatnią szują? A może zadowolenie samej z siebie, że potrafiłam to jakoś przezwyciężyć, zostawić za sobą? A może wybaczenie to efekt, a nie przyczyna, "ozdrowienia"?
Myślę, że gdybym od razu zablokowała go na fb to szybciej bym doszła do siebie. Przeglądanie profilu osoby, która dała nam w kość, to tylko niepotrzebne karmienie w☠☠☠☠u. Jeśli ktoś nie potrafi się powstrzymać, to trzeba po prostu usuwać, blokować, nie ma nic złego w trosce o własny komfort.

U mnie też była to pierwsza miłość. Zablokowałam go, nie przeglądam jego profilu, staram się kierować rozumem i wiem, że może mi to zaszkodzić. Ciągle czekam na jakąś poprawę, ale niestety ... jest coraz gorzej

---------- Dopisano o 18:38 ---------- Poprzedni post napisano o 18:36 ----------

Napisane przez EdytkaEdytka71

Wybacz a wtedy poczujesz spokoj psychiczny.Teraz czujesz krzywdę negatywne emocje ,siedzi to w tobie i dlatego długo będziesz o nim myślała przeżywałą to wszystko.Wybacz a wtedy zobaczysz uspokoisz się ,bedzie dobrze.Bo do poki będziesz trwac tak bez wybaczenia będzie ci ciężko ułożyc sobie zycie na nowo.Wybacz nie oznacza oczywiście wróć do niego.Minie czas, a powoli zaczniesz zyć swoim życiem zobaczysz.
Wiem że jest ciężko i nie łątwo wybaczyć ale wierz mi warto, by żyć spokojnie.wybacz bo zawsze będzie w tobie siedzieć niedokończona sprawa krzywda i żal co może mieć wpływ na dalsze twoje życie.

Kiedyś na pewno mu wybaczę. Narazie czuję ogromny żal.

---------- Dopisano o 18:43 ---------- Poprzedni post napisano o 18:38 ----------

Ostatnio przeprowadziłam rozmowę z kilkoma facetami o tym i owym. Wielu z nich uświadomiło mi jacy są faceci. Często traktują kobiety jak maszynki do seksu. Patrzą na nie w kategorii nadające się do seksu albo nie. Czy naprawdę wszyscy tacy są czy to tylko ja mam tak dziwne towarzystwo...

Tego boję się najbardziej. Że nie znajdę normalnego faceta, będę wiecznie sama, w nikim się nie zakocham, nikt nie pokocha mnie tak mocno jak ten pierwszy, bo w tym wieku już raczej nie będę tą pierwszą tylko drugą trzecią... A wtedy kocha się inaczej... - to są moje blokady... A największa jest ta, że mężczyźni zachowują się jak zwierzęta.

[MalyRycerzyk]

Napisane przez velvetica

Długo to trwało zanim zrozumiałeś, że dobrze się stało, zanim zaakceptowałeś sytuację?.

Tylko kilka dni. Dobrze jest zadać sobie w takiej sytuacji pytania: czy jeśli w naszym związku nic by się nie zmieniło, to byłabym szczęśliwa żyjąc tak przez dziesięciolecia? Bo jednak teraz jesteś w pewnej rzeczywistości otwartej, tj. możesz się otworzyć na doświadczanie nowości - bo tamten związek cię ograniczał, jak zresztą każdy związek.

Napisane przez velvetica

Tego boję się najbardziej. Że nie znajdę normalnego faceta, będę wiecznie sama, w nikim się nie zakocham, nikt nie pokocha mnie tak mocno jak ten pierwszy, bo w tym wieku już raczej nie będę tą pierwszą tylko drugą trzecią... A wtedy kocha się inaczej... - to są moje blokady... A największa jest ta, że mężczyźni zachowują się jak zwierzęta.

Kocha się inaczej, to prawda. Osobiście nigdy w życiu nie chciałbym kochać ani być kochanym w taki sposób, jak to jest u nastolatków. Jak się nad tym głębiej zastanowić, to taka sytuacja ma wiele wad. Chory egoizm rządzi takimi relacjami.
Potem człowiek jednak dojrzewa i jest ostrożniejszy zarówno w zaangażowaniu, jak i w obietnicach. Już traci się tę iluzję, że to "ten jedyny" itp.
To, że spotkałas tego faceta, który tak mocno i głęboko (i toksycznie, umówmy się) cię kochał to NIE JEST fenomen, niezwykły zbieg okoliczności, itp. To zwykłe zdarzenie, ponieważ w twoim mieście są tysiące facetów, którym byś sie spodobała, i którzy mogliby cię tak samo mocno pokochać, a niektórzy z nich nawet nie toksycznie.

---------- Dopisano o 19:23 ---------- Poprzedni post napisano o 19:19 ----------

Napisane przez velvetica

to są moje blokady... A największa jest ta, że mężczyźni zachowują się jak zwierzęta.

Masz błędny obraz natury ludzkiej.
Po pierwsze: mężczyźni nie zachowują się jak zwierzęta, tylko - podobnie jak kobiety - SĄ zwierzętami. To normalne, że potrzebujemy seksu... nie chciałabyś być z kimś, kto cię nie pociąga.
Satysfakcja z życia seksualnego to jeden z fundamentów udanego życia.

Po drugie: jeśli jakiś mężczyzna, albo kobieta, myśli tylko o seksie i nie jest w stanie zbudować normalnego związku, to widać to już po pierwszych rozmowach z taką osobą. Ale to jest chyba mniejszość, większość ludzi jednak potrzebuje miłości.

[velvetica]

Napisane przez MalyRycerzyk

Tylko kilka dni. Dobrze jest zadać sobie w takiej sytuacji pytania: czy jeśli w naszym związku nic by się nie zmieniło, to byłabym szczęśliwa żyjąc tak przez dziesięciolecia? Bo jednak teraz jesteś w pewnej rzeczywistości otwartej, tj. możesz się otworzyć na doświadczanie nowości - bo tamten związek cię ograniczał, jak zresztą każdy związek.

Kocha się inaczej, to prawda. Osobiście nigdy w życiu nie chciałbym kochać ani być kochanym w taki sposób, jak to jest u nastolatków. Jak się nad tym głębiej zastanowić, to taka sytuacja ma wiele wad. Chory egoizm rządzi takimi relacjami.
Potem człowiek jednak dojrzewa i jest ostrożniejszy zarówno w zaangażowaniu, jak i w obietnicach. Już traci się tę iluzję, że to "ten jedyny" itp.
To, że spotkałas tego faceta, który tak mocno i głęboko (i toksycznie, umówmy się) cię kochał to NIE JEST fenomen, niezwykły zbieg okoliczności, itp. To zwykłe zdarzenie, ponieważ w twoim mieście są tysiące facetów, którym byś sie spodobała, i którzy mogliby cię tak samo mocno pokochać, a niektórzy z nich nawet nie toksycznie.

---------- Dopisano o 19:23 ---------- Poprzedni post napisano o 19:19 ----------


Masz błędny obraz natury ludzkiej.
Po pierwsze: mężczyźni nie zachowują się jak zwierzęta, tylko - podobnie jak kobiety - SĄ zwierzętami. To normalne, że potrzebujemy seksu... nie chciałabyś być z kimś, kto cię nie pociąga.
Satysfakcja z życia seksualnego to jeden z fundamentów udanego życia.

Po drugie: jeśli jakiś mężczyzna, albo kobieta, myśli tylko o seksie i nie jest w stanie zbudować normalnego związku, to widać to już po pierwszych rozmowach z taką osobą. Ale to jest chyba mniejszość, większość ludzi jednak potrzebuje miłości.

Rozumiem, że seks jest ważny. Ale dla mnie jest to coś do czego potrzebujemy uczuć - dla mężczyzn niekoniecznie. Wielu kieruje się tylko tym aspektem, a co gorsza nawet będąc w związku klasyfikuje inne kobiety. Nie potrafię tego pojąć....

[MalyRycerzyk]

Napisane przez velvetica

Rozumiem, że seks jest ważny. Ale dla mnie jest to coś do czego potrzebujemy uczuć - dla mężczyzn niekoniecznie.

Jasne, bo kobiety uprawiają seks tylko z miłości.

[velvetica]

Napisane przez MalyRycerzyk

Jasne, bo kobiety uprawiają seks tylko z miłości.

Nie mówię, że nie, ale dla mnie jest bardzo ważne żeby było przy tym uczucie. A dla mężczyzn ważne jest to, żeby kobieta była atrakcyjna. Przy człowieku dla którego miłość w tym wypadku jest ważna czułabym się bezpiecznie a chyba nigdy nie będę mogła, bo faceci są jacy są.

[przypominajka]

velvetica jak sie czujesz juz kilka dni po? Macie jakis kontakt?

[velvetica]

Napisane przez przypominajka

velvetica jak sie czujesz juz kilka dni po? Macie jakis kontakt?

Niezbyt dobrze. Wciąż jest źle, czuje się jakbym na coś czekała sama nie wiem dlaczego.Jestem troszkę poddenerwowana, czuję się jakbym rzuciła jakiś nałóg. Z drugiej strony nie czekam na wiadomości od niego i jest to duży plus. Staram się zajmować czymś dosłownie na siłę. Mimo, że mam ochotę leżeć w łóżku i płakać cały dzień, wstaję i robię sobie na przekór. Mimo wszystko nadal myślę. Zapomniałam jednak o bardzo ważnej rzeczy... W natłoku zajęć ważne jest żeby sobie popłakać. Ciągle to wstrzymywałam, aż w końcu wybuchło mi się płaczem przy koledze... Jest mi tak głupio...

[nyana89]

Napisane przez velvetica

Niezbyt dobrze. Wciąż jest źle, czuje się jakbym na coś czekała sama nie wiem dlaczego.Jestem troszkę poddenerwowana, czuję się jakbym rzuciła jakiś nałóg. Z drugiej strony nie czekam na wiadomości od niego i jest to duży plus. Staram się zajmować czymś dosłownie na siłę. Mimo, że mam ochotę leżeć w łóżku i płakać cały dzień, wstaję i robię sobie na przekór. Mimo wszystko nadal myślę. Zapomniałam jednak o bardzo ważnej rzeczy... W natłoku zajęć ważne jest żeby sobie popłakać. Ciągle to wstrzymywałam, aż w końcu wybuchło mi się płaczem przy koledze... Jest mi tak głupio...

Przy koledze to jeszcze nie ma wstydu. Ja płakałam w autobusach, tramwajach, galeriach handlowych, w biedronce Ale dobrze, że się zmuszasz do wszelkiej aktywności. Tak trzymaj a będzie dobrze

[velvetica]

Napisane przez nyana89

Przy koledze to jeszcze nie ma wstydu. Ja płakałam w autobusach, tramwajach, galeriach handlowych, w biedronce Ale dobrze, że się zmuszasz do wszelkiej aktywności. Tak trzymaj a będzie dobrze

To też mi się zdarzyło. Wyciągając mrożoną pizze z zamrażalki w sklepie, którą zawsze razem jedliśmy. Ludzie się strasznie dziwnie na mnie patrzyli. Mam taką nadzieję, ale nie wiem ile to jeszcze potrwa

[MalyRycerzyk]

Napisane przez velvetica

To też mi się zdarzyło. Wyciągając mrożoną pizze z zamrażalki w sklepie, którą zawsze razem jedliśmy. Ludzie się strasznie dziwnie na mnie patrzyli. Mam taką nadzieję, ale nie wiem ile to jeszcze potrwa

Jeszcze maks 7 dni. Możliwe, że jeszcze parę tygodni będziesz czuć się lekko podle, ale wahania nastroju znikną w tempie kubicy.

[I am Rock]

Napisane przez velvetica

To też mi się zdarzyło. Wyciągając mrożoną pizze z zamrażalki w sklepie, którą zawsze razem jedliśmy. Ludzie się strasznie dziwnie na mnie patrzyli. Mam taką nadzieję, ale nie wiem ile to jeszcze potrwa

Na pewno zastanawiali się, cóż to za niespotykany artykuł spożywczy, że wywołuje potok łez.
Wybacz.
Każdy znikający z naszego życia człowiek, pozostawia po sobie puste miejsce. Trzeba tę lukę zapełnić. Albo innym człowiekiem, albo absorbującym zajęciem. Broń boże siedzieć i rozmyślać.
Mnie w przypadku innym, bo śmierci bliskiej osoby, pomógł człowiek, z którego strony wcale się tego nie spodziewałam. Po prostu odwoził mnie do domu, ja coś napomknęłam, że wracać mi się nie chce do tej ponurej atmosfery, a on mówi: To może po prostu posiedzimy sobie.
I tak siedzieliśmy sobie w samochodzie dobra godzinę, rozmawialiśmy o różnych rzeczach, choć głównie to on mówił i ani razu nie dotknęliśmy bolesnego tematu. Wysiadłam z tego samochodu jak oczyszczona. Po prostu miałam szansę oderwać myśli, zauważyć, że dalej toczy się życie. On mnie nie pocieszał, nie głaskał po główce, nie uświadamiał, że czas leczy rany. Po prostu poświęcił własny czas, by być obok mnie.

[velvetica]

Napisane przez I am Rock

Na pewno zastanawiali się, cóż to za niespotykany artykuł spożywczy, że wywołuje potok łez.
Wybacz.
Każdy znikający z naszego życia człowiek, pozostawia po sobie puste miejsce. Trzeba tę lukę zapełnić. Albo innym człowiekiem, albo absorbującym zajęciem. Broń boże siedzieć i rozmyślać.
Mnie w przypadku innym, bo śmierci bliskiej osoby, pomógł człowiek, z którego strony wcale się tego nie spodziewałam. Po prostu odwoził mnie do domu, ja coś napomknęłam, że wracać mi się nie chce do tej ponurej atmosfery, a on mówi: To może po prostu posiedzimy sobie.
I tak siedzieliśmy sobie w samochodzie dobra godzinę, rozmawialiśmy o różnych rzeczach, choć głównie to on mówił i ani razu nie dotknęliśmy bolesnego tematu. Wysiadłam z tego samochodu jak oczyszczona. Po prostu miałam szansę oderwać myśli, zauważyć, że dalej toczy się życie. On mnie nie pocieszał, nie głaskał po główce, nie uświadamiał, że czas leczy rany. Po prostu poświęcił własny czas, by być obok mnie.

Bardzo Ci współczuję Śmierć bliskiej osoby to chyba najgorsze coś, co może człowieka spotkać. Niestety jestem wrażliwa i nawet wiadomość o śmierci kogoś, kogo ledwo co znałam potrafi mnie poruszyć.
Zgadzam się z tym, ludzie potrafią działać cuda. Ale musiałabym się widywać z nimi 24/h, żeby czuć się lepiej.