Macie "ciężkie" czy "lekkie" życie? Jakie są wyznaczniki?

[Typowa_K]

Pomijając skrajne przykłady naszych prababć w czasie wojny vs młodych pięknych i bogatych dziedziczek fortuny w USA

Co to dla Was znaczy że ktoś ma ciężkie życie (pod górkę) vs lekkie (z górki)?

Jak oceniacie swoją sytuację tudzież przykłady znajomych?

Wiem, że to jest mocno subiektywne, dlatego właśnie ciekawią mnie opinie innych. Np. takie określenia że ktoś "całe życie musiał ciężko pracować" - co to dla Was znaczy? Bo np. wszyscy ludzie których ja znam muszą/musieli całe życie pracować więc czym jest to mityczne "ciężko"/"lekko"? Ciężko kopać rowy na mrozie, a lekko pracować w bibliotece? Ale może za kopanie rowów na mrozie lepiej płacą i masz wieczorem lekko na zakupach, a bibliotekarz ciężko?

Macie jakieś kryteria, luźno zebrane w głowie, że jak ktoś to czy tamto, to "ma lekkie życie"?

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Chyba średnio. Obecnie mam dość ciężki okres, ale w porównaniu z kumpelą, samotną matką z 2 dzieci, mam zdecydowanie prościej (partner, lepiej płatna praca, lepsza sytuacja lokalowa i rodzinna).

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Mam lekkie życie. Urodziłam się w rodzinie bez patologii, mogłam skupić się jedynie na swojej nauce, względnie niczego mi nie brakowało (choć nie byliśmy bogaci), skończyłam bez problemu studia, mieszkam w regionie, gdzie jest dość łatwo o pracę, więc nigdy nie byłam bezrobotna, mój mąż również, mamy stabilną sytuację.
Oczywiście nie znaczy to, że nie miałam nigdy żadnych problemów w życiu, ale tak ogólnie to myślę, że jestem w uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do wielu ludzi, bo moim głównym problemem jest wybór serialu na Netflixie na piątkowy wieczór a nie to, czy jutro na mój dom jutro nie spadnie bomba albo czy będę miała śniadanie dla dziecka (ani tak bardziej realnie: czy pijany mąż nie zrobi mi awantury albo czy nie dostanę w łeb na ulicy, bo jestem gejem).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;88504697]Mam lekkie życie. Urodziłam się w rodzinie bez patologii, mogłam skupić się jedynie na swojej nauce, względnie niczego mi nie brakowało (choć nie byliśmy bogaci), skończyłam bez problemu studia, mieszkam w regionie, gdzie jest dość łatwo o pracę, więc nigdy nie byłam bezrobotna, mój mąż również, mamy stabilną sytuację.
Oczywiście nie znaczy to, że nie miałam nigdy żadnych problemów w życiu, ale tak ogólnie to myślę, że jestem w uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do wielu ludzi, bo moim głównym problemem jest wybór serialu na Netflixie na piątkowy wieczór a nie to, czy jutro na mój dom jutro nie spadnie bomba albo czy będę miała śniadanie dla dziecka (ani tak bardziej realnie: czy pijany mąż nie zrobi mi awantury albo czy nie dostanę w łeb na ulicy, bo jestem gejem).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

To tak.
Ogólnie całość wypowiedzi - zgadzam się bardzo.

[Ruwi]

Lekkie życie. Przede wszystkim zawsze miałam wsparcie bliskich i generalnie uważam, że mam w rodzinie inteligentnych ludzi, którzy mogli mi pokazać jakie mam perspektywy. I myślę, że to jest najważniejsze, bo to że mieszkałam na wyzgwizdowie bez możliwości czy ogólnie raczej skromnie żyliśmy, to już pierdoły. No i to, że mogłam iść na studia i nie musiałam pracować w tym czasie na pewno mi wiele ułatwiło.

[bafa65383b74e1029ccef70174e4f68b71e8a0f7_646950f23ada7]

W tym momencie lekkie życie.
Nigdy nie mialam problemow z pracą, studia były oczywistością, mam kochającego partnera, fajnych znajomych i właściwie na ten moment zero problemów.

Przed wyprowadzka z domu, to tak średnio, pijący za dużo ojciec doprowadzał mnie do szału i z perspektywy czasu myślę, że byłam kłębkiem nerwów, bo w kółko wchodziłam w konfrontacje. No ale było minelo, teraz jak tylko wpadam z wizytą, to jest super i mogę powiedzieć, że mam fajnych i kochających rodziców.

Tak w sumie to nie mam na co narzekać.
A nie sorry, przypomniało mi się, że migreny mnie często dobijają i odbierają chęć życia. Ale jak nie mam często napadów ( czyli parę razy w miesiącu) to jest ok.

Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Mam ultra lekkie, ale i tak mi się w głowie pierdzieli i czasem nie jestem w stanie się nim cieszyć choćbym się zesrała. Racjonalnie tak, ale emocjonalnie nie. To jest takie głupie, że upośledzona ludzka psychika potrafi sobie wszystko zepsuć ot tak, bez powodu.
Nie oddałabym za cholerę tych komfortów współczesnego życia, ale jednocześnie nie ukrywam że mam wrażenie, że człowieka ogólnie nie da się uszczęśliwić na stałe. Nawet nie wiem czy mamy taki tryb, może nie możemy, bo gdybyśmy byli zawsze zadowoleni, to przestalibyśmy dążyć do czegokolwiek i pyk, nie ma gatunku.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Takion94]

Trudno stwierdzić. Za dzieciaka myślę, że życie upływa mi lekko, bo w głowie miałem zabawy z kumplami. Wtedy też nie zwracałem uwagi na problemy rodzinne -ojciec alkoholik, mama znerwicowana. Dopiero w wieku nastoletnim zacząłem to dostrzegać i było mi z tym dość ciężko, choć starałem się tym nie przejmować. W dorosłym życiu początkowo było mi ciężko- studia, które nie bardzo mnie interesowały, brak możliwości znalezienia pracy w zawodzie. Ostatecznie studia te ukończyłem (z biegiem czasu nie żałuje ). Pracuje w działce, która mnie interesuje. Lubię czytać różne artykuły branżowe dla relaksu, choć wiem jak to absurdalnie brzmi nie zarabiam jednak jakoś bardzo dużo, ale wierzę, że z czasem będzie tylko lepiej

[Linka25]

Mogłabym podzielić swoje życie na 3 etapy: 0-18 lat średnio łatwe i średnio lekkie dzieciństwo ale jednak dość szczęśliwe bo jako dziecko i młoda dziewczyna miałam i tak dużą wewnętrzną radość niezależną od okoliczności. Okres 18-30 lat cudowny, piękny, lekki. Poznałam mojego męża i spędziłam z nim fantastyczny czas. Ludzie, imprezy, podróże, żadnych problemów. 30 lat to start dorosłość, urodzenie dzieci i też stosunkowo lekkie życie, bez większych trosk i zmartwień. Jednak dorosłość sama w sobie jest ciężka
Ostatnio myślę sobie że ludzie są bardziej równi w sensie lekkości i ciężkości życia niż wcześniej mi się wydawało (przynajmniej ci żyjący w podobnych warunkach).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[melkmeisje]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88505236]Treść usunięta[/QUOTE]

Lżej

[nie_powiem]

Bardzo ciekawy wątek, który daje możliwość trochę pochylenia się nad swoim życiem.


Uważam, że w dzieciństwie i czas tak do 19 roku życia miałam stosunkowo lekkie życie - nie brakowało mi matczynej miłości i troski, jedzenia, byłam zawsze ubrana, zadbana itd. Jednak mimo tego wszystkiego, w życiu trafiło mi się (w moim odczuciu) wiele złego. Tragicznych wydarzeń, z którymi próbowałam sobie radzić sama. Niektóre przydarzyły się nam, jako rodzinie, a niektóre tylko mi, o czym nie śmiałam "pochwalić się" innym, bo nie chciałam ich obciążać. Dopiero niedawno postanowiłam sięgnąć po pomoc do specjalisty i przerobiłam siedzące we mnie traumy.

Teraz jest stabilnie, obiektywnie patrząc jest mi "lekko żyć" - wystarczy mi ta beznadziejna wypłata i potrafię z niej odłożyć, pracuję zdalnie w totalnie niestresujących warunkach, mam super partnera, relacje z najbliższymi itd itd. Ale niestety emocjonalnie widzę, że jest mi ciężko, bo mam świadomość tego, że wszyscy idą do przodu i kształtują swoje życie (szczególnie zawodowe) tak jak chcą i osiągają na tym polu fajne sukcesy, a ja nie mam większego planu na siebie i umiejętności, co czasem spędza mi sen z powiek.


Swoją drogą, cały ten wątek przypomina mi o pięknej książce Milana Kundery "Nieznośna lekkość bytu".

[MiamiGlow]

Napisane przez Typowa_K

Co to dla Was znaczy że ktoś ma ciężkie życie (pod górkę) vs lekkie (z górki)?

Podzieliłabym to na kilka kryteriów: 1. Rodzice/opiekunowie 2. Warunki środowiskowe 3. Zdrowie 4. Charakter
Ze środowiskiem chodzi na przykład o to czy ktoś się nie urodził w kraju ogarniętym wojną, głodem i suszą. Rodzice to wiadomo, podstawa naszej psychiki. Ze zdrowiem też można mieć po prostu pecha. Ostatnią rzeczą jest charakter, który ma decydujące znaczenie. Bo jeżeli ktoś ma silny charakter to mimo poprzedniego zawalenia punktacji jest w stanie się podnieść i żyć dobrze. Natomiast jeśli ktoś ma słaby charakter i jest podatny na depresję itd. to nawet mimo fajnej rodziny i środowiska może mieć pod górkę i dodaje sobie +1000 kg.
U mnie punkt czwarty nadrabia za wszystko, więc uważam, że jest w miarę lekko.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[695d786c3492781c3fd020c39a3abf990173eddf_6577a2b887a02]

Uważam, że moje życie jest lekkie. Mam nieidealną, ale normalną rodzinę, nie byliśmy bogaci, ale na wszystko wystarczało, nie musiałam o nic specjalnie walczyć. Po studiach nie miałam problemu ze znalezieniem pracy, moja praca czasami wymagała dyspozycyjności czy wielu nadgodzin, ale nie jest jakaś ciężka, zarabiam bez szału, ale wystarczająco, przez jakiś czas miałam na tyle wysokie przychody, żeby teraz mieć w miarę bezstresową sytuację finansową. Żyję w stosunkowo komfortowym czasie i miejscu na świecie.
Z drugiej strony trochę mi utrudniają niektóre moje cechy charakteru: uważam, że gdybym była w życiu bardziej pewna siebie, przebojowa i łatwiej nawiązywała kontakty, miałabym mniej stresu i mogłabym dużo więcej osiągnąć.

[kaledonia]

Są osoby, które na pewno miały gorzej ode mnie na starcie.
Jest jednak więcej tych, które miały łatwo ( pieniądze rodziców, które mogły im zapewnić dodatkowe kursy, studia za granicą itd ) i lepiej sobie poradziły w edukacji czy w szukaniu pracy.
Ja nie mam do nikogo żalu, robię swoje i idę do przodu.
Jak się trzeba gdzieś przeprowadzić, to to robię. Nie lubię siedzenia na 4 literach i marudzenia.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[a240a5cdc9601fd61cd3ffc006c0fc885123340f_657b9702b0d25]

Moje życie jest słodko-gorzkie. Jako pesymistka skupiam się bardziej na goryczy. Może dzięki temu szybciej wykituję i będzie z głowy.
Mam jakąś taką dziwną przypadłość, że się nigdy z nikim nie porównuję, a raczej skupiam na tym jak czuję się sama ze sobą i swoim życiem, ewentualnie patrzę jaki wpływ mają na mnie ludzie wokół. Może dlatego trudno mi sobie posłodzić obrazek, tym bardziej, że ludzie wokół bywają okropni - częściej niż dobrzy.

[chimay]

[1=a240a5cdc9601fd61cd3ffc 006c0fc885123340f_657b970 2b0d25;88506306]Moje życie jest słodko-gorzkie. Jako pesymistka skupiam się bardziej na goryczy. Może dzięki temu szybciej wykituję i będzie z głowy.
Mam jakąś taką dziwną przypadłość, że się nigdy z nikim nie porównuję, a raczej skupiam na tym jak czuję się sama ze sobą i swoim życiem, ewentualnie patrzę jaki wpływ mają na mnie ludzie wokół. Może dlatego trudno mi sobie posłodzić obrazek, tym bardziej, że ludzie wokół bywają okropni - częściej niż dobrzy.[/QUOTE]

Ja też. Nigdy nikomu nie zazdrościłam niczego. Może to dlatego nie potrafię za bardzo odpowiedzieć na to pytanie i nie używam w ogóle pojęć "lekkie" i "ciężkie" życie.
Punkt widzenia zależy od wartości, jakie są kogoś ważne. Ja się wielokrotnie spotkałam ze współczuciem takim graniczącym z przerażeniem, bo członkowie mojej rodziny wcześnie umierali i jak ktoś w odpowiedzi na pytanie o rodzinę słyszy ode mnie, że nie żyją, a sam jest typem bardzo rodzinnym, to właśnie najczęściej spotykam się z taką reakcją, bo ta osoba ocenia moją sytuację przez pryzmat swoich wartości i nie wyobraża sobie, że mogłoby się to jej przytrafić. Podczas gdy ja tego w ogóle nie uważam za jakąś traumę, bo każdy umrze i każdy będzie musiał się zmierzyć ze śmiercią swoich bliskich U mnie się to akurat zdarzyło statystycznie wcześniej niż się ludziom zdarza. Ale z kolei ja nie będę musiała zmagać się z problemami, które mają dorośli ludzie z rodzicami z demencją, wymagającymi ciągłej opieki, a często mający w tym czasie również jeszcze również wymagające opieki dzieci i pracę zawodową.

[a240a5cdc9601fd61cd3ffc006c0fc885123340f_657b9702b0d25]

Napisane przez chimay

Ja też. Nigdy nikomu nie zazdrościłam niczego.

Nie zazdroszczę, ale też nie pocieszam, że ktoś może ma gorzej ode mnie. Serio, mam na to wylane, ogólnie mało mnie obchodzi co kto i jak ma. W sensie: nie odnoszę tego do siebie. Bo przecież nie jestem ślepa i głucha na krzywdę innych - żeby nie było.

Napisane przez chimay

Punkt widzenia zależy od wartości, jakie są kogoś ważne. Ja się wielokrotnie spotkałam ze współczuciem takim graniczącym z przerażeniem, bo członkowie mojej rodziny wcześnie umierali i jak ktoś w odpowiedzi na pytanie o rodzinę słyszy ode mnie, że nie żyją, a sam jest typem bardzo rodzinnym, to właśnie najczęściej spotykam się z taką reakcją, bo ta osoba ocenia moją sytuację przez pryzmat swoich wartości i nie wyobraża sobie, że mogłoby się to jej przytrafić. Podczas gdy ja tego w ogóle nie uważam za jakąś traumę, bo każdy umrze i każdy będzie musiał się zmierzyć ze śmiercią swoich bliskich U mnie się to akurat zdarzyło statystycznie wcześniej niż się ludziom zdarza. Ale z kolei ja nie będę musiała zmagać się z problemami, które mają dorośli ludzie z rodzicami z demencją, wymagającymi ciągłej opieki, a często mający w tym czasie również jeszcze również wymagające opieki dzieci i pracę zawodową.

Temat śmierci to w ogóle jest słabo przepracowany w naszej kulturze. Zwykle budzi przerażanie, bo się jej nie widuje, o niej nie myśli, oddala od siebie. A to przecież naturalna sprawa, mało osób umie do tego podchodzić na chłodno. Stąd takie histerie na temat eutanazji - a to przecież jedno z bardziej humanitarnych rozwiązań np. dla ludzi letalnie chorych (dla zwierząt jesteśmy bardziej litościwi). Nie, lepiej umierać miesiącami gryząc z bólu prześcieradło albo latami wisieć na rodzinie nikogo nie rozpoznając i regularnie robiąc na ścianach kolaże z własnego kału (alzheimer).

[natalia_t]

Lekkie. Fajna rodzina, w której nie było żadnych problemów z pieniędzmi. Rodzice mnie nie rozpieszczali, nie miałam wszystkiego co chciałam, ale nie brakowało ani na wycieczki, ani na ubrania, jedzenie, dodatkowe zajęcia - wszystko grało, kawałek świata z nimi zwiedziłam. Mogłam studiować i nie pracować, dzięki czemu skończyłam dobre studia i mogłam na nich trochę korzystać z życia, mam fajową pracę, nieźle zarabiam, mam fajnych znajomych, kilku przyjaciół, złotego faceta. Dostałam od rodziców mieszkanie. No po prostu cud, miód i orzeszki. No i jestem względnie zdrowa, nie mam żadnej choroby, która by mnie jakkolwiek ograniczała. A że coraz mniej mnie cieszy i coraz bardziej przytłacza mnie ohyda świata to już inna sprawa.



[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;88505046]Mam ultra lekkie, ale i tak mi się w głowie pierdzieli i czasem nie jestem w stanie się nim cieszyć choćbym się zesrała. Racjonalnie tak, ale emocjonalnie nie. To jest takie głupie, że upośledzona ludzka psychika potrafi sobie wszystko zepsuć ot tak, bez powodu.
[/QUOTE]
Właśnie tak






Ciężkie życie mają ludzie chorzy, samotni, z rozbitych rodzin, którzy musieli od razu pracować, niekoniecznie zgodnie z predyspozycjami i zainteresowaniami. Którzy ogólnie nie mieli dużego wyboru jak ma wyglądać ich życie zawodowe. Których spotkała jakaś ogromna tragedia. Jednak to oczywiście nie jest czarno-białe, jest wiele odcieni szarości pomiędzy.

[Typowa_K]

Dzięki za Wasze wypowiedzi

Miło czytać, że większość z Was uważa swoje życie za lekkie - aż się ciepło na sercu robi Fajnie widzieć, że ludzie doceniają to co mają.

Jeżeli o mnie samą chodzi to:

1. Globalnie:
Zgadzam się z MiamiGlow, że ta lekkość/ciężkość przejawia się w różnych sferach naszego życia.

Dodam tu ciekawostkę: czytałam kiedyś badania czy można ocenić czy jesteś bogata/bogaty po twarzy i okazuje się że TAK - badani trafnie zgadywali po zdjęciach. Okazało się, że bogaci maja inne twarze, w sensie: mniej napięte! I te minimalne różnice wynikające z permanentnego poczucia luzu wystarczają, żeby ktoś kto zobaczy Twoje albo moje zdjęcie trafnie zgadł* nasz status finansowy.
(W badaniu chodziło o twarze, osoby były odpowiednio ubieranie do zdjęcia także styl lub jego brak nie wpływały na ocenę).

*trafnie wg badania zgadywali 70-80%. Te 20-30% to pewnie tak jak mówi MiamiGlow: charakter, który albo nadrabia braki, albo wręcz przeciwnie, rujnuje sukces.

2. Personalnie:
Dla mnie lekkie życie = życie z dużym marginesem bezpieczeństwa, że jak coś pójdzie źle to spadniemy na miękkie i moim zdaniem takie bezpieczeństwo gwarantuje albo rodzina na którą można liczyć (zarówno rodzice jak i ewentualny partner/ka) albo kasa (fajnie jak odziedziczony majątek ale zarobiony ciężką pracą też daje radę).

Ja osobiście zaczęłam to mieć dopiero po 25 roku życia, kiedy te kwestie zaczęły realnie zależeć ode mnie.

Teraz mam lekki życie zdecydowanie

[niemanicka]

Do czasu przed pandemią było cudownie, mimo niekiedy ciężkich dni, uważałam ze nie mam żadnych problemów w życiu. Niestety problemy sie pojawiły i teraz zycie daje mi mocno w kość. Jako osoba wrażliwa mam ciężkie zycie w naszym społeczeństwie. Od dzieciństwa do teraz mam wieksze problemy w sferze emocji niz w sferze materialnej. Szczerze dziwią mnie wasze odpowiedzi. Ja uwazam ze zycie jest ciężkie.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[invisible_01]

Napisane przez Typowa_K

Dzięki za Wasze wypowiedzi

Miło czytać, że większość z Was uważa swoje życie za lekkie - aż się ciepło na sercu robi Fajnie widzieć, że ludzie doceniają to co mają.

Jeżeli o mnie samą chodzi to:

1. Globalnie:
Zgadzam się z MiamiGlow, że ta lekkość/ciężkość przejawia się w różnych sferach naszego życia.

Dodam tu ciekawostkę: czytałam kiedyś badania czy można ocenić czy jesteś bogata/bogaty po twarzy i okazuje się że TAK - badani trafnie zgadywali po zdjęciach. Okazało się, że bogaci maja inne twarze, w sensie: mniej napięte! I te minimalne różnice wynikające z permanentnego poczucia luzu wystarczają, żeby ktoś kto zobaczy Twoje albo moje zdjęcie trafnie zgadł* nasz status finansowy.
(W badaniu chodziło o twarze, osoby były odpowiednio ubieranie do zdjęcia także styl lub jego brak nie wpływały na ocenę).

*trafnie wg badania zgadywali 70-80%. Te 20-30% to pewnie tak jak mówi MiamiGlow: charakter, który albo nadrabia braki, albo wręcz przeciwnie, rujnuje sukces.

2. Personalnie:
Dla mnie lekkie życie = życie z dużym marginesem bezpieczeństwa, że jak coś pójdzie źle to spadniemy na miękkie i moim zdaniem takie bezpieczeństwo gwarantuje albo rodzina na którą można liczyć (zarówno rodzice jak i ewentualny partner/ka) albo kasa (fajnie jak odziedziczony majątek ale zarobiony ciężką pracą też daje radę).

Ja osobiście zaczęłam to mieć dopiero po 25 roku życia, kiedy te kwestie zaczęły realnie zależeć ode mnie.

Teraz mam lekki życie zdecydowanie

To dla mnie bzdura, że bogaci nie mają stresu i mają rozluźnione twarze. Uważam wręcz przeciwnie - o ile nie jest się Paris Hilton, to bogactwo jest przypłacone wieloma godzinami w pracy i dużym stresem.

Ja ogólnie rzecz ujmując mam lekkie życie, bo nie mam żadnej poważnej choroby, mam pracę. Bardzo mnie jednak stresuje niepewna sytuacja na rynku, świadomość, że nasze pokolenie nie ma co liczyć na emeryturę, brak polityki prorodzinnej w tym kraju i rozdawnictwo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Typowa_K]

Invisible - sama nie wiem czy się z tym zgadzam ;-)

Nie chcę podawać linków bo jestem nowa i nie chcę się narażać ale jakbyś chciała Ty lub ktoś inny poczytać o tym badaniu to wystarczy w google wpisać rich people face ;-) wersji polskiej ja nie znalazłam.

[Rena]

Napisane przez Typowa_K

Dodam tu ciekawostkę: czytałam kiedyś badania czy można ocenić czy jesteś bogata/bogaty po twarzy i okazuje się że TAK - badani trafnie zgadywali po zdjęciach. Okazało się, że bogaci maja inne twarze, w sensie: mniej napięte! I te minimalne różnice wynikające z permanentnego poczucia luzu wystarczają, żeby ktoś kto zobaczy Twoje albo moje zdjęcie trafnie zgadł* nasz status finansowy.
(W badaniu chodziło o twarze, osoby były odpowiednio ubieranie do zdjęcia także styl lub jego brak nie wpływały na ocenę).

*trafnie wg badania zgadywali 70-80%. Te 20-30% to pewnie tak jak mówi MiamiGlow: charakter, który albo nadrabia braki, albo wręcz przeciwnie, rujnuje sukces.

Podasz link do tych badan?

[Snowdrop_]

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;88505046]Mam ultra lekkie, ale i tak mi się w głowie pierdzieli i czasem nie jestem w stanie się nim cieszyć choćbym się zesrała. Racjonalnie tak, ale emocjonalnie nie. To jest takie głupie, że upośledzona ludzka psychika potrafi sobie wszystko zepsuć ot tak, bez powodu.
Nie oddałabym za cholerę tych komfortów współczesnego życia, ale jednocześnie nie ukrywam że mam wrażenie, że człowieka ogólnie nie da się uszczęśliwić na stałe. Nawet nie wiem czy mamy taki tryb, może nie możemy, bo gdybyśmy byli zawsze zadowoleni, to przestalibyśmy dążyć do czegokolwiek i pyk, nie ma gatunku. [/QUOTE]Może to dziwne, ale mi takie poczucie "stałego szczęścia" zawsze dawała wiara, nie faceci, nie pieniądze, nie wygląd i imprezy, przyjaciele, nie super szkoły. Jak odchodziłam od wiary, jak przy ostatnim eks, byłam nieszczęśliwa i tak za każdym razem kiedy porzucałam swoją duchowość. Wiara sprawia, że jestem spokojna i przez to szczęśliwsza, zdecydowanie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[invisible_01]

Napisane przez Snowdrop_

Może to dziwne, ale mi takie poczucie "stałego szczęścia" zawsze dawała wiara, nie faceci, nie pieniądze, nie wygląd i imprezy, przyjaciele, nie super szkoły. Jak odchodziłam od wiary, jak przy ostatnim eks, byłam nieszczęśliwa i tak za każdym razem kiedy porzucałam swoją duchowość. Wiara sprawia, że jestem spokojna i przez to szczęśliwsza, zdecydowanie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Każdy może mieć inaczej. U mnie odejście od wiary i kościoła sprawiło, że poczułam, jakby nagle zabrano mi z pleców głaz, który dźwigałam wiele lat. Szkoda, że nie ma jednej recepty na szczęście dla każdego, życie dopiero wtedy byłoby prawdziwie lekkie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Linka25]

Napisane przez invisible_01

Każdy może mieć inaczej. U mnie odejście od wiary i kościoła sprawiło, że poczułam, jakby nagle zabrano mi z pleców głaz, który dźwigałam wiele lat. Szkoda, że nie ma jednej recepty na szczęście dla każdego, życie dopiero wtedy byłoby prawdziwie lekkie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

u mnie ani jedno ani drugie
kościół ani mi nic nie zabierał, ani nie dawał

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[amillia]

Napisane przez invisible_01

To dla mnie bzdura, że bogaci nie mają stresu i mają rozluźnione twarze. Uważam wręcz przeciwnie - o ile nie jest się Paris Hilton, to bogactwo jest przypłacone wieloma godzinami w pracy i dużym stresem.

Ja ogólnie rzecz ujmując mam lekkie życie, bo nie mam żadnej poważnej choroby, mam pracę. Bardzo mnie jednak stresuje niepewna sytuacja na rynku, świadomość, że nasze pokolenie nie ma co liczyć na emeryturę, brak polityki prorodzinnej w tym kraju i rozdawnictwo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

No nie wiem, jednak najbardziej zniszczeni życiem są ludzie ciężko pracujący i klepiący biedę, a nie dyrektor finansowy banku czy celebryta. Ludzie, których znam i są majętni oraz bardzo majętni też wiodą raczej spokojne i szczęśliwe życie, a pieniądze od dłuższego czasu same się pomnażają na inwestycjach.

Co zresztą potwierdza badanie przytoczone przez koleżankę, tutaj można poczytać:
https://edition.cnn.com/2017/07/25/h...ner/index.html

[sublips]

Obiektywnie życia nie mam ciężkiego; całkiem nieźle sobie radzę jak na swój wiek w życiu zawodowym. Mam też swoje pasje, zainteresowania. Jestem również w szczęśliwym związku i mam grono osób, z którym lubię spędzać czas, co jest dla mnie istotne. Natomiast z uwagi na wiele czynników, o których nie mam ochoty pisać, choruję m.in. na nerwicę, co wielokrotnie nie jest dla mnie proste, przez to nie mogę poczuć takiej pełni szczęścia.

Samego życia - jako życia - już bardziej w tematyce filozoficznej nie uważam za coś szczęśliwego. Sądzę, że człowiek jak na swoją kruchość fizyczną ma zbyt dużą świadomość różnych rzeczy. Uważam, że ludziom, którzy w coś wierzą, jest łatwiej. Kiedyś byłam wierząca, teraz osobiście nie czuję tego i dla mnie życie samo w sobie nie ma zbyt wielkiego sensu i to czysty przypadek, że nadal żyję, a nie zmarłam w wieku 10 lat na białaczkę czy nie zostałam zamordowana.