Która z Was poznała drugą połówkę na studiach?

[Lavinia98]

Witajcie! Mam 19 lat i nigdy nie miałam chłopaka (wiem, że wizażu jest mnóstwo wątków z cyklu "Mam xx lat i jestem sama", ale to forum wydaje się mi dość przyjazne i też chciałabym się Was poradzić ).

Zacznę od tego, że generalnie niestety mam bardzo małe doświadczenie z płcią przeciwną, nie mam nawet prawie żadnych kolegów po części z racji tego, że chodziłam do humanistycznej, niemal w całości żeńskiej klasy. W liceum mało wychodziłam, bo mam bardzo restrykcyjnych i wymagających rodziców, którzy najchętniej widzieliby mnie non-stop z nosem w książkach.
Za dwa tygodnie rozpoczynam nowy etap w swoim życiu - przeprowadzka do innego miasta i studia. Pewnie głupio to zabrzmi, bo miłość, przynajmniej w teorii, może spotkać nas wszędzie, ale zastanawiam się czy można kogoś spotkać na studiach. Prawie wszystkie moje koleżanki już mają chłopaków, przeglądnęłam też z ciekawości profile osób z mojej przyszłego rocznika na studiach na fb i przeważają większość w związkach. Zaczynam się martwić czy nie "przespałam" trochę momentu kiedy wszyscy się "parowali". Zresztą i tak wypadnę pewnie trochę blado przy bardziej przebojowych i ładniejszych dziewczynach, chociaż oczywiście też staram się dbać o wygląd, jestem szczupła, chodzę regularnie do fryzjera i kosmetyczki, lubię makijaż, kobiece ciuszki itp.
To nie tak, że koniecznie chcę mieć chłopaka, bo Zosia i Asia mają, a ciocie Krysie na świętach wypytują się o kawalera. Po prostu też chcę się poczuć kochana, mieć się do kogo przytulić, z kim podzielić radosnymi i smutnymi momentami, poczuć się atrakcyjną, zobaczyć w ogóle jak to jest jak się komuś podobasz, jak te relacje damsko-męskie wyglądają... Nie mam jakoś specjalnie wygórowanych wymagań co do potencjalnego chłopaka.

Trochę się rozpisałam, więc podsumowując/ wersja dla mniej cierpliwych :
Tak na pocieszenie, która z Was poznała swoją drugą połówkę dopiero po 20 r.ż. np. na studiach albo już po i gdzie/ w jakich okolicznościach?
I bardzo proszę też o rady jak się można na studiach trochę uspołecznić, gdzie można poznać jakichś znajomych i drugą połówkę?

PS. Wyjdę na typową studentkę prawa , ale taki właśnie kierunek rozpoczynam. Piszę o tym, bo może to mieć jakieś znaczenie przy Waszych poradach (oczywiście, nie mam kryterium, że mój chłopak ma być z mojego kierunku), zwłaszcza, że patrząc przynajmniej po moim roczniku na fb to obecnie kierunek dość mocno sfeminizowany.

[annabelka]

Co Ty. Ja żadnych doświadczeń z facetami nie miałam do 23 roku życia. Najpierw liceum plastyczne, potem ASP, otoczona samymi dziewczynami (w klasie/na roku facet sztuk jedna). Swoją pierwszą miłość poznałam dopiero jak wyjechałam na erasmusa a stało się to w akademiku. Jak masz na kierunku więcej płci przeciwnej to wystarczy chodzić na studenckie imprezy, poznawać nowych ludzi.

[kalor]

Ja, na tinderze xd nie wiem, jakie ma znaczenie kierunek, ale studiuję medycynę, jeśli chodzi np o czas wolny i ilość nauki, to chyba jest podobnie jak na prawie chodź na imprezy integracyjne, jest mnóstwo osób bez par. Bez spiny, kogoś kiedyś znajdziesz.

Aaa, No i może i jest sporo osób w związkach z liceum, ale pocieszę cię, sporo tych par się rozpada na studiach i ludzie wracają na "rynek" matrymonialny

[natalcia250]

Ja co prawda wyprowadzając się na studia miałam chłopaka i nawet z nim zamieszkałam, ale potem i tak wróciłam do punktu wyjścia, bo się rozstaliśmy teraz mam innego, z którym zaczęłam się spotykać pod koniec 1 roku studiów, więc tak, da się

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Ja poznałam dopiero na drugim roku studiów. Kompletnie nie żałuję. wręcz uważam, że i tak za wcześnie

Ogólnie, to przykładanie jakiś sztywnych, społecznych ram do własnego życia (pt. "Musisz wyjść za mąż wtedy i wtedy", "Pierwszą miłość spotkać najlepiej wtedy" itp.) jest bez sensu. Serio. Wolałabym czekać całe życie na jednego, porządnego faceta, którego naprawdę pokocham i który będzie mnie kochał, niż na upartego brnąć w związki tylko dlatego, że "już czas".

[annabelka]

Taaak, a dwóch kolejnych po pierwszym facecie też poznałam na Tinderze xd

[lady666macbeth]

ja za czasów szkoły średniej byłam w 4 letnim związku, no ale wyszło tak że się rozeszliśmy.
Później dopiero mając 24 lata poznałam swojego tż na Badoo.

Musiz wychodzić na imprezy, na jakieś domówki. Na pewno kogoś poznasz, spokojnie.

[yoona]

Poznalam swoja druga polowke w wieku 30 lat,takze....

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[pfffh]

Napisane przez yoona

Poznalam swoja druga polowke w wieku 30 lat,takze....

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja w wieku 32 lat. Zostaliśmy zeswatani
Ale na studiach poznałam swojego pierwszego chłopaka.

[dbd5b7ab0ee2af42f7d1d441331e0158e5b4af81_616f4df1de27f]

Ja poznałam swojego już obecnie męża na studiach. Studiowalismy ten sam kierunek i właściwie już po 2-3 tygodniach byliśmy parą. Dużo razem impreozwalismy na początku myślałam że to pewnie taki chłopak na chwilę, był to zresztą mój pierwszy (i jedyny) facet no a skończyło się na tym że jesteśmy razem już 8 lat, mamy syna i wciąż się kochamy ale podobnie jak Ty autorko przed studiami praktycznie nie imprezowalam i nie miałam znajomych płci męskiej, na studiach zmieniło się to o 180 stopni. Pierwszy rok studiów wciąż wspominam z westchnieniem tęsknoty:p

Ale nie spinaj się, nie szukaj chłopaka na siłę. Jak się trafi jakiś fajny to super a jak nie to trafi się później i pewnie zupełnie przypadkiem. Mam koleżanki które na siłę szukały i są już po kilku nieudanych związkach.

Powodzenia i baw się dobrze

[d169664e00d109aa737daf198b1aecbf032d7859]

Nigdy nie spotykałam się z kimś z kim bym studiowała. Jednego chłopaka poznałam przez znajomych, drugiego przez bycie współlokatorami.

Żadna z moich przyjaciółek nie jest z chłopakiem, którego by poznała na studiach. Jedna poznała przez znajomych, inna w klubie na imprezie, inna na uczelni, ale chłopaka zupełnie z innego kierunku. Poznać się z kimś można w najróżniejszych miejscach, więc nie masz się czym przejmować .

[Antoiineette]

Może Cię trochę pocieszę- u mnie powstało sporo parek na studiach Wiadomo, niektóre się rozpadły, ale niektórzy ludzie są ze sobą do dziś (z tych par, które znam to 3 są nadal ze sobą). Studiuję ten sam kierunek, który Ty zaczynasz i polemizowałabym czy jest on taki sfeminizowany. U mnie jest fifty-fifty. No i poza tym zazwyczaj prawo zaczyna sporo osób, a nie 20 czy 30. U mnie zaczynało ponad 300. Wiadomo, teraz jest już prawie o połowę mniej, bo selekcja naturalna. Nie wiem też na jakim uniwerku i w jakim mieście Ty studiujesz Autorko, ale z tego co wiem, raczej w każdym mieście na prawo jest przyjmowanych kilkaset osób, a nie kilkanaście czy kilkadziesiąt. Jest wysoce prawdopodobne, że w tych kilku setkach znajdzie się ktoś, kogo bardziej polubisz
Poza tym- to przecież nie musi być ktoś z Twojego kierunku czy nawet wydziału- w miastach studenckich jest zwykle organizowanych sporo eventów czy imprez dla studentów (i nie tylko!), gdzie spotykają się młodzi ludzie. Tam często można kogoś poznać.
Przede wszystkim bądź sobą- bądź naturalna i przyjacielsko nastawiona- w ten sposób zjednasz sobie znajomych. Z doświadczenia powiem Ci, że życie studenta prawa jest generalnie bardzo rozrywkowe i wesołe, ze smutnymi przerwami na sesję
Jeśli chcesz pogadać to odezwij się na pv

[kalor]

Antoiineette, sorry za offtop, ale zawsze mnie ciekawiło, czy to prawda, ze połowa osób na studiach prawniczych odpada. Serio piszesz czy to trochę przerysowane? Słyszałam takie rzeczy tez o medycynie, ale okazało się, ze przynajmniej na mojej uczelni to nieprawda - odpadają nieliczni, sporo osób ma warunki, ale nie powtarzają roku czy nie rezygnują ze studiów.

[Sheena_]

Ja poznałam swojego partnera na studiach zaczęliśmy chodzić ze sobą przed samym końcem studiów jak miałam 27 lat.
Ogólnie większość moich znajomych na studiach była singlami albo wchodzili w przelotne związki. Dopiero po 25 roku zycia zaczęły się poważne związki, zaręczyny itp.

Powodzenia na studiach!

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[basia_pn]

Moją drugą połówkę poznałam mając 22 lata, w sumie ciesze się że nie wcześniej. Do tego czasu wyszalałam się i już mnie tak nie ciągnęło do imprez, siedzenia na mieście itd Nie mówię że zostałam kurą domowa i domatorem, chodzi bardziej o rozgraniczenie co jest ważne, a co jest mniej ważne

[Antoiineette]

Napisane przez kalor

Antoiineette, sorry za offtop, ale zawsze mnie ciekawiło, czy to prawda, ze połowa osób na studiach prawniczych odpada. Serio piszesz czy to trochę przerysowane? Słyszałam takie rzeczy tez o medycynie, ale okazało się, ze przynajmniej na mojej uczelni to nieprawda - odpadają nieliczni, sporo osób ma warunki, ale nie powtarzają roku czy nie rezygnują ze studiów.

Kalor, u mnie zaczynało 350 osób z tego co pamiętam, a teraz jest 200 parę. Z tą "prawie połową" może trochę się zamachnęłam, zależy jak dla kogo Ale i tak przesiew spory, zwłaszcza że minął tylko jeden rok (teraz będę na drugim roku). Z tego co słyszałam u mnie studia ma skończyć mniej niż 100 osób, ale liczę że to tylko takie gadanie i trzymam się rękami i nogami U mnie też dużo osób ma warunki. Niektóre osoby odpadły, bo np. nie zdały poprawki z kolejnego przedmiotu, a nie miały już warunku do wykorzystania. Wtedy po prostu "wyleciały" ze studiów. Inni (np. moja znajoma z konwersatoriów) sami zrezygnowali, przytłoczeni liczbą poprawek. Niektórzy po tym roku po prostu uznali, że to nie kierunek dla nich, że nie interesuje ich to.

[kalor]

o kurde, to u nas luzy, możliwe 2 warunki na rok, jeśli się nie zda warunku to niestety trzeba rok powtarzać, ale nie słyszę o wielu takich sytuacjach. Tylko cena warunków zaporowa, dlatego ja zrezygnowałam po pierwszym roku, nie uśmiechało mi się płacić 7000 za przedmiot, Wiec zaczęłam studia jeszcze raz mało kto tez rezygnuje bo to nie dla niego. Tez idę teraz na drugi rok, tez zaczelo około 350 osób (stacjo i niestacjo, ale to się niczym nie różni, zajęcia identyczne, tylko niestacjo musi bulic, ale na pewno co najmniej z 300 zostało. A im dalej, tym mniej odpada dlatego zawsze myślałam, ze to takie pitolenie i ze skoro tak jest na medycynie, to na prawie pewnie podobnie, ale mnie zaskoczyłaś!

A, No i moi dobrzy znajomi z mojego "pierwotnego" roku idą już na czwarty rok, bo miałam jeszcze rok zupełnej przerwy od uczelni, na tym etapie to już naprawdę nieliczni odpadają

Dobra, już wiem, co chciałam, kończę offtop dzięki za rozwianie wątpliwości!

[788bb1639a979260fb005346e9120b060466cef5]

Na moim kierunku był przesiew rzędu z 360 i kilku studentów do około 30-40

Napisane przez Lavinia98

Trochę się rozpisałam, więc podsumowując/ wersja dla mniej cierpliwych :
Tak na pocieszenie, która z Was poznała swoją drugą połówkę dopiero po 20 r.ż. np. na studiach albo już po i gdzie/ w jakich okolicznościach?
I bardzo proszę też o rady jak się można na studiach trochę uspołecznić, gdzie można poznać jakichś znajomych i drugą połówkę?

Na uspołecznienie się polecam knajpki/piwo ze znajomymi ze studiów. A jak się okaże, że towarzystwo puste/drętwe/nieciekawe, to nic na siłę. Naprawdę.
Jak nie studiujesz w swoim mieście, to gorąco polecam akademiki. Bardzo zbliżają ludzi
Mój przyjaciel dopiero na trzecim roku doktoratu zamieszkał po raz pierwszy w akademiku, to był akurat mój pierwszy rok studiów. Był tak zachwycony, że chciał zostać wiecznym studentem

Edit:
Aaaa, odnośnie relacji romantycznych, randez vous itp... Osobiście znam tylko jedną parę, która zna się jeszcze ze szkoły i jest im razem dobrze. A znajomych mam sporo... Reszta się porozpadała, sensacją wśród kolegów z klasy był P., który ze swoją dziewczyną chodził przez całe liceum, jeszcze przed pierwszą klasą się poznali, później całe studia... i tak ponad 8 lat im zleciało, zanim się skleili, że to nie jest to, czego chcą.
I się nie dziwię, te pierwsze związki są przeważnie nieudane, ludzie nie wiedzą, czego tak naprawdę chcą od życia, od siebie, od partnera. Charakter też się zmienia, no i oczywiście w wieku 25 lat można już się zachowywać jak stare małżeństwo, zero czułości, namiętne chwile raz w miesiącu o ile w ogóle (być może któraś strona do tego się zmusza, być może obydwie)...
Nie żebym z własnego doświadczenia mówiła , ale to wcale nie jest osobliwy widok.

Nie traktuj tego, jakbyś coś straciła. Wszystko jeszcze przed Tobą
I nie ulegaj myśleniu w stylu "to ten pierwszy i ostatni". Zawsze możesz przecież trafić na jakiegoś toksycznego typa, który waszą potencjalną relację będzie próbował☠tylko wykorzystać. Trzeba mieć własne zdanie, własne uczucia, szacunek do siebie, trochę egoizmu

Ja raczej unikałam stałych relacji. Nie było mi to potrzebne. Potencjalnie chętnym mówiłam to od razu. Gdzieś tam pod samą końcówkę studiów dałam się usidlić staremu przyjacielowi, koledze z klasy z liceum, z którym się przez lata nie widziałam.

[Antoiineette]

Napisane przez kalor

o kurde, to u nas luzy, możliwe 2 warunki na rok, jeśli się nie zda warunku to niestety trzeba rok powtarzać, ale nie słyszę o wielu takich sytuacjach. Tylko cena warunków zaporowa, dlatego ja zrezygnowałam po pierwszym roku, nie uśmiechało mi się płacić 7000 za przedmiot, Wiec zaczęłam studia jeszcze raz mało kto tez rezygnuje bo to nie dla niego. Tez idę teraz na drugi rok, tez zaczelo około 350 osób (stacjo i niestacjo, ale to się niczym nie różni, zajęcia identyczne, tylko niestacjo musi bulic, ale na pewno co najmniej z 300 zostało. A im dalej, tym mniej odpada dlatego zawsze myślałam, ze to takie pitolenie i ze skoro tak jest na medycynie, to na prawie pewnie podobnie, ale mnie zaskoczyłaś!

A, No i moi dobrzy znajomi z mojego "pierwotnego" roku idą już na czwarty rok, bo miałam jeszcze rok zupełnej przerwy od uczelni, na tym etapie to już naprawdę nieliczni odpadają

Dobra, już wiem, co chciałam, kończę offtop dzięki za rozwianie wątpliwości!

Kalor, 7 tysięcy złotych za warunek... Toż to rozbój w biały dzień Też wolałabym zacząć od nowa w takim wypadku. Dobra, koniec offtopu

A co do tematu to Autorce oprócz imprez na mieście i innych tego typu wydarzeń studenckich polecam także koła zainteresowań. Może znajdzie się coś ciekawego na Twojej uczelni, tam masz szansę poznać kogoś o podobnych pasjach. I nic na siłę! Natomiast jestem zdania, że zawsze i wszędzie warto integrować się z ludźmi (czy to kobiety, czy faceci)

Zapisz

[ptasie__mleczko]

Ja poznałam swojego męża na studiach pod koniec pierwszego roku więc no stres... ważne żebyś na studiach też czasem gdzieś wyszła na jakąś imprezę, bo to przeważnie tam się poznaje ludzi. Ja tak poznałam swojego tz. Gorzej jak zaczniesz siedzieć non stop w książkach to wtedy będzie Ci ciężko kogoś poznać. Chyba że na jakichś zajęciach (też się da). Także wyluzuj! Znam ludzi którzy poznali swoje drugie połowki dopiero pod koniec studiów albo nawet i po! Chociaż wiadomo im później tym statystycznie ciężej także nie masz się co przejmować

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[788bb1639a979260fb005346e9120b060466cef5]

Napisane przez ptasie__mleczko

Gorzej jak zaczniesz siedzieć non stop w książkach to wtedy będzie Ci ciężko kogoś poznać.

Być może kwestia charakteru, ale ja właśnie z tych zapracowanych 24/7 a w wolnych chwilach wkuwających, a jakoś i tak się musiałam opędzać.

[Malvarosa]

Ja poznałam na studiach. Właściwie to nawet wcześniej, na wyjeździe integracyjnym mojego kierunku. Raczej nie polecam, bo potem było trochę niezręcznie jak spotykaliśmy się po rozstaniu na wspólnych zajęciach. Potem się co prawda jakoś unormowało, ale początek był ciężki.

Na studiach jest tyle okazji na poznanie nowych osób, że nie szukałabym stricte na zajęciach.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Paprotka_]

Poznałam swojego męża w wieku 27 lat, w pracy. Spotykać zaczęliśmy się rok później.

[ruda_beksa]

Ja też poznałam męża na studiach, na pierwszym roku

[jaksy]

Moje dwie najlepsze koleżanki poznały swoich mężów na studiach, z moim też znajomość się wtedy rozwinęła - mieliśmy wspólnych znajomych. W ogóle życie uczuciowe wtedy kwitło wśród ludzi, fajne czasy Do połowy studiów mieszkałam (koleżanki też) w akademiku, tam też łatwiej o znajomości, jakiś koleżeński flirt Poza tym wiadomo, imprezy, wspólne wyjścia, wycieczki. To jest wg mnie sedno - nie szukanie stricte faceta, tylko otwarcie się na nowych ludzi, znajomych znajomych, poznawanie, doświadczanie itd.
I jeśli Cię to pocieszy, to ja do czasu studiów też miałam prawie zerowe doświadczenie damsko-męskie. Potem poszło lawinowo, że tak powiem.

[201712242137]

Wyluzuj, to na studiach jest najwięcej okazji do poznawania nowych ludzi, w tym tych płci przeciwnej. A związki licealne patrząc na moich znajomych najczęściej się rozpadają. I nie dziwie się, bo przecież człowiek dopiero się poznaje, dojrzewa i zmienia, wiec nie rzadko okazuje się, że jednak dwie osoby przestają do siebie pasować.
Ja poznalam swojego pierwszego (i jak na razie jedynego) chłopaka po studiach, w pracy, mając 23 lata.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Monika828282]

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;77208111]Ja poznałam dopiero na drugim roku studiów. Kompletnie nie żałuję. wręcz uważam, że i tak za wcześnie

Ogólnie, to przykładanie jakiś sztywnych, społecznych ram do własnego życia (pt. "Musisz wyjść za mąż wtedy i wtedy", "Pierwszą miłość spotkać najlepiej wtedy" itp.) jest bez sensu. Serio. Wolałabym czekać całe życie na jednego, porządnego faceta, którego naprawdę pokocham i który będzie mnie kochał, niż na upartego brnąć w związki tylko dlatego, że "już czas".[/QUOTE]

Masz bardzo piękne podejście, aż zazdroszczę
Założę się, że miałaś/masz fajnych rodziców takich co nie tłuką do głowy nonstop "szukaj chłopa bo wpędzisz się w lata"

[Lavinia98]

Dziewczyny, ślicznie dziękuję za wszystkie odpowiedzi Przywracacie mi trochę nadzieję, że jest dla mnie ratunek przed staropanieństwem (Piszę to z przymrużeniem oka, wiem że termin staropanieństwo to trochę archaizm i absolutnie nie mam do singielek, ale sama marzę, żeby być kiedyś w związku).

Moi rodzice nigdy nie naciskają, żebym miała chłopaka, wręcz przeciwnie, dla nich zawsze aż do przesady liczyły się tylko moje wyniki w nauce i to, żebym w przyszłości kontynuowała tradycje rodzinne w zawodzie.

Mam strasznie niską poczucie własnej wartości, czuję się nieatrakcyjna i mnóstwo kompleksów co do wyglądu, zresztą radziłam się jak się z nimi rozprawić tu na forum, ale staram się dbać o siebie i po kolei sukcesywnie je zwalczać. Wiem, że chłopak nie może być remedium na poprawę samooceny, ale brak jakichkolwiek relacji damsko-męskich coraz bardziej mi doskwiera, a widok zakochanych par dookoła coraz bardziej boli. Byłam dwa razy zakochana, ale platonicznie.

Antoinnettee, będę studiować w Lublinie Aż się przestraszyłam, że aż tyle osób odpada w trakcie, pewnie ilość nauki ogromna...

Myślę, żeby napisać się do jakichś organizacji studenckich, skorzystać z otrzęsin studenckich , tylko tu pojawia się problem, bo moje koleżanki wybierają się na studia do innych miast i nie wiem czy odważę się pójść sama na imprezę

Jeszcze raz dzięki za posty i proszę o więcej

[Cytokina]

Przede wszystkim zawsze istnieje szansa, że poznasz swoją drugą polówkę - gdziekolwiek. A przeprowadzając się do zupełnie nowego miasta i zaczynając studia poznaje się ogromną ilość nowych osób - nie tylko ze swwojej grupy i roku, ale też często ze starszych roczników i z kierunków pokrewnych chociażby na różnego rodzaju imprezach integracyjnych. Prosta matematyka i prawdopodobieństow - im więcej ludzi poznasz tym większa szansa, że ktoś ci sie spodoba (i vice versa).
Dodajmy do tego fakt, że na ten sam kierunek często wybierają osoby o podobnym planie na życie - już na wstępie macie coś wspólnego
A nawet jeżeli na twoim roku nie będzie nikogo, kto cię zainteresuje to zostaje Ci całe duże miasto pełne możliwości.
Tak długo jak nie będziesz się zamykała w czterech ścianach i będziesz otwarta na nowe znajomości jest szansa, że spotkasz osobę, w której się zakochasz. Tylko nic na siłę żeby nie odstraszyć desperacją

Nie macie na facebooku jeszcze zrobionej grupy dla swojego rocznika? Jeżeli boisz się iść sama na impreze to zapytaj się tam kto się wybiera, to będzie świetna okazja żeby się spotkać po raz pierwszy i wstępnie zintegrować z rocznikiem. A nawet jeśli nie to nie bój się isć sama - właśnie po to są otrzęsiny żeby przywitać"koty"

[Antoiineette]

Napisane przez Lavinia98

Antoinnettee, będę studiować w Lublinie Aż się przestraszyłam, że aż tyle osób odpada w trakcie, pewnie ilość nauki ogromna...

Myślę, żeby napisać się do jakichś organizacji studenckich, skorzystać z otrzęsin studenckich , tylko tu pojawia się problem, bo moje koleżanki wybierają się na studia do innych miast i nie wiem czy odważę się pójść sama na imprezę

Jeszcze raz dzięki za posty i proszę o więcej

Nie znam Lublina (ja studiuję w Pzn) i nie wiem jak tam jest na prawie, ale jestem prawie pewna, że dasz sobie radę z łączeniem nauki z życiem studenckim. Powodzenia!
A co do znajomych, to uwierz że ja nie miałam nikogo znajomego na uczelni, a teraz po pierwszym roku mam już całkiem sporo takich osób, w tym dwie bardzo dobre koleżanki, z którymi regularnie się spotykamy i rozmawiamy (i to z nimi zwykle chadzam na imprezy ).
Jak masz na fb jakąś grupę swojego kierunku, to możesz zawsze zagadać do kogoś, często też organizowane są spotkania zapoznawcze roku. Więc jeśli istnieje takowa grupa to koniecznie do niej dołącz i regularnie ją sprawdzaj

Zapisz