SILNY instynkt młodym wieku?! Poradźcie Wizażanki! :)

[invisible_01]

Napisane przez BlackSanctum

chyba jednak w gruncie rzeczy mało dziewczyn ma taką odwagę w wieku 19lat... Ja też nie wiem, czy już mam na to odwagę... Póki co, po przemyśleniu i odwlekaniu rozmowy na ten temat z moim Tż, doszłam do wniosku, że może jednak poczekamy...

Jeśli masz wątpliwości, to naprawdę lepiej będzie, jak poczekacie. No i koniecznie zdaj maturę - mając ją będziesz mogła podjąć studia albo po prostu nie będzie nad Tobą wisieć, że może by ją wreszcie zrobić. Na dziecko masz jeszcze bardzo dużo czasu. Ja póki co nie mam zamiaru rezygnować z niezależności. I wcale nie mam na myśli imprez do białego rana, chociaż lubię domówki w gronie znajomych. Chodzi o to, że jak koleżanka nagle dzwoni i mówi: "Spotkajmy się", to ja mogę wstać i pójść. Mając dziecko musiałabym znaleźć dla niego opiekę, a najpewniej zrezygnować z wyjścia. Idąc z TŻ-tem na kolację, do kina, musielibyśmy uważać czasowo i znaleźć kogoś do opieki. Podróże z dzieckiem też wyglądają inaczej. Teraz możemy się spakować i jechać do Berlina czy Pragi 10 godz. w jedną stronę polskim busem - z dzieckiem byłoby to niemożliwe. Mogę po prostu leżeć cały dzień do góry brzuchem i nawet nie kiwnąć palcem, albo wziąć torebkę i wyjść sama na cały dzień. Z dzieckiem nie wszystko zrobisz.

Oczywiście nie chcę przedstawiać samych cieni macierzyństwa ale moim zdaniem na wszystko jest czas. I dla mnie teraz jest czas, żeby naprawdę pożyć - za swoje zarobione pieniądze. Chcę jechać na Erasmusa na pół roku - proszę bardzo. Ostatnio nawet pomyślałam o magisterce w Niemczech, czego nigdy nie planowałam. Mając teraz dziecko nie mogłabym tego zrobić. Nigdy nie wiesz, co Ci przyjdzie do głowy za kilka lat, a z czego realizacji - być może z powodu dziecka musiałabyś zrezygnować.

Ale autorko widzę, że Ciebie usatysfakcjonowałyby tylko odpowiedzi: "Tak, mam 19 lat i urodziłam dziecko, jest cudownie, polecam".

[BlackSanctum]

Ale przecież ja nie powiedziałam, że nie zdałabym matury, będąc w ciąży... Wyciągasz jakieś dziwne wnioski, z tego co piszę.

A co do ostatniego zdania, no to miałam nadzieję, że będzie tutaj więcej młodych dziewczyn, jak np Twoja przedmówczyni, czyli Czubasek20, które są młode i świadomie podjęły taką decyzję. Jedna Wizażanka napisała do mnie na priv, która jest akurat w takiej sytuacji i tam też o tym rozmawiamy.

[karolca]

Napisane przez BlackSanctum

Ale przecież ja nie powiedziałam, że nie zdałabym matury, będąc w ciąży... Wyciągasz jakieś dziwne wnioski, z tego co piszę.

A co do ostatniego zdania, no to miałam nadzieję, że będzie tutaj więcej młodych dziewczyn, jak np Twoja przedmówczyni, czyli Czubasek20, które są młode i świadomie podjęły taką decyzję. Jedna Wizażanka napisała do mnie na priv, która jest akurat w takiej sytuacji i tam też o tym rozmawiamy.

Ale dziewczyny chcą ci tylko uświadomić, że jeśli będziesz w ciązy przed maturą, to różne sytuacje mogą Cię spotkać i do tej matury nie przystąpisz.
Bo nie wiesz, nie masz pewności czy ciąża nie będzie zagrożona, że będziesz czuła się rewelacyjnie. Tylko o to chodzi. Bo jak będziesz miała nakaz leżenia, to z matury nici. Jak już dziecko się urodzi ciężko jest do tej matury przystapić nawet w późniejszym terminie. Znam osobiście kilka takich młodych matek...

[bajka1807]

Napisane przez BlackSanctum

Ale przecież ja nie powiedziałam, że nie zdałabym matury, będąc w ciąży... Wyciągasz jakieś dziwne wnioski, z tego co piszę.

to sie nazywa idyllistyczne podejscie do tematu, no i napewno to nie sa dziwne wnioski, tylko tak jak napisala karolca rozne cuda w ciazy sie przytrafiaja na ktore nie masz zadnego wplywu. tez myslalam ze ciaza bedzie cud miod i orzeszki, bo zadnych objawow nie mialam ktore uniemozliwily by mi normalne funkcjonowanie, codziennie chodzilam na wyklady, nie opszczalam zadnego do momentu az ciaza okazala sie zagrozona przez krwawienia i lezenie w szpitalu w 18 tc z poronieniem zagrazajacym. wiec nie jest to gadanie wyssane z palca, tylko rady oparte na rzeczywistosci i nie po to by cie zniechecic. na wszystko przychodzi czas.

[czubasek20]

Napisane przez karolca

Ale dziewczyny chcą ci tylko uświadomić, że jeśli będziesz w ciązy przed maturą, to różne sytuacje mogą Cię spotkać i do tej matury nie przystąpisz.
Bo nie wiesz, nie masz pewności czy ciąża nie będzie zagrożona, że będziesz czuła się rewelacyjnie. Tylko o to chodzi. Bo jak będziesz miała nakaz leżenia, to z matury nici. Jak już dziecko się urodzi ciężko jest do tej matury przystapić nawet w późniejszym terminie. Znam osobiście kilka takich młodych matek...

Dokładnie. Tylko o to tutaj chodzi. Ciąża wcale nie musi przebiegać podręcznikowo. Mogą sie zdarzyć krwawienia czy inne sytuacje które zmuszą Cie do przebywania w szpitalu do samego porodu.

[gosica502]

Napisane przez BlackSanctum

On chciałby, żebym w dniu ślubu była w 2-3 miesiącu ciąży i to by go najbardziej satysfakcjonowało... Mnie chyba też... Więc prawdopodobnie póki co będę musiała silnie walczyć ze swoją instynktowną potrzebą szybszego macierzyństwa.

Ja w 2-3 miesiącu ciąży nie podnosiłam się z łózka po pierwsze z powodu plamień a po drugie nie miałam siły bo nie byłam w stanie nic zjeśc tak żeby nie zwrócic I wcale nie jestem jakimś wyjątkowym odosobnionym przypadkiem

[invisible_01]

Napisane przez BlackSanctum

Ale przecież ja nie powiedziałam, że nie zdałabym matury, będąc w ciąży... Wyciągasz jakieś dziwne wnioski, z tego co piszę.

A skąd wiesz? Jedna z moich koleżanek miała zamiar zdać maturę, druga podejść do sesji. Żadnej się nie udało. I to nie jest przypadek jeden na milion, tylko dość częsta sprawa, że nie zawsze w ciąży jest się śliczną, roześmianą dziewczyną z brzuszkiem, prowadzącą normalne życie. Czasami całą ciążę leżysz, wymiotujesz, musisz być w szpitalu i tak dalej. Mam wrażenie, że mimo, iż niby wiesz, jak to wszystko wygląda, to patrzysz na to bardzo idealistycznie.

[hecate]

Dla mnie sprawa jest prosta - jesli chcecie i mozecie sobie pozwolic na dziecko, to zacznijcie starania.
Zgadzam sie z tym, co napisalas, ze kazda kobieta jest inna. To, ze dla mnie dziecko w Twoim wieku bylo rzecza, ktorej za wszelka cene chcialam uniknac, nie znaczy, ze moje podejscie bylo swietnie, cudowne i tak ma byc.
To jest wasze zycie i wasza decyzja - sama pewnie wiesz, ze ciaza, wychowanie dziecka to nie tylko same cudownosci, ale z wiekiem nie robi sie to latwiejsze.
Dla mnie podstawa do myslenia o dziecku nie jest wiek, ale gotowosc oraz stabilizacja zyciowa, mozliwosci finansowe. Jesli takowe macie juz teraz, to ja nie widze problemu.

Zakladajac, ze nie robicie 'dida' mieszkajac katem u rodzicow na malenkim pokoiku, bez stalego zrodla utrzymania, perspektyw, to ja nie widze przeciwskazan.

Wszystko ma swoje plusy i minusy - ja mam 29 i jestem na polmetku ciazy, dobra - jako imprezowiczka, moge powiedziec, ze sie 'wyszalalam' i jestem gotowa. Mloda mamusia (w Twoim wieku) moze nie bedzie szalec co sobote na imprezie, ale w mlodym wieku, po trzydziestce (dajmy na to kiedy Twoje dziecko ma 16-17 lat i swoje zycie) znow bedzie korzystac z zycia!

Ja powodzenia zycze i mam nadzieje, ze cokolwiek zdecydujesz, bedziecie szczesliwi!

[Groszek bez Marchewki]

Napisane przez BlackSanctum

Chcę, żebyście się wypowiedziały, co o tym myślicie, jak na to patrzycie... Czy jestem za młoda na to, aby myśleć o dziecku?

Tak w zasadzie to jesli chcesz byc matka, to powinnas nauczyc sie podejmowac zyciowe decyzje samodzielnie, bez pytania ludzi na forach...

[LadyMK]

BlackSanctum
zacznij pracować jako opiekunka do dziecka, 9-10h dziennie i wtedy ocenisz czy dasz radę czy nie. Bynajmniej mi to wiele daje, ponieważ sama starałam się 2lata o dziecko, związek się rozpadł, a opieka nad dzieckiem praktycznie caly dzień, pokazała mi jak życie wygląda, bo do tej pory żyłam z takim podejściem jak Ty. Więc teraz skupiam się na silnej podstawie związku a dziecko przyjdzie kiedyś samo.

i napisz proszę, czy długo ze sobą mieszkacie?

[BlackSanctum]

Macie racje, są blaski i cienie i nigdy tak naprawdę nie wiadomo, jak organizm będzie na ciążę reagował. Ale mam nadzieję, że byłabym na tyle zdrowa, żeby podejść w ciąży do matury. Myślałam, że tu chodzi raczej o odgórne założenie, że nie będzie mi się chciało nic robić z powodu ciąży (nie z powodu problemów zdrowotnych).
Aczkolwiek, tak jak pisałam, chyba to odroczymy, bo może to jednak nie jest jeszcze dobry czas. Ja nie podjęłam żadnej decyzji, że już się staramy i koniec... Raczej się zastanawiałam po prostu nad tym, jakby to było, gdybyśmy się starać zaczęli.
I niektóre z Was nie muszą być złośliwe i nazywać mnie niedojrzałymi tylko dlatego, że pytam o takie rzeczy. To jest niemiłe. Każdy człowiek ma jakieś wątpliwości i pytania w życiu, tak? To jest mój pierwszy wątek na tym forum...

A jeśli chodzi o mieszkanie razem, to tak, od wakacji 2009 mieszkamy ze sobą, gdyż on jest w ogóle z drugiego końca Polski, przeprowadził się do mojego miasta i zamieszkaliśmy razem na stancji, żebym nie musiała dojeżdżać ze wsi do mojego liceum, a on nie musiał co 2 tygodnie przejeżdżać 500km.

Ps. Hecate, bardzo mi się spodobało to, co napisałaś.

[LadyMK]

BlackSanctum jak to mozliwe, ze rodzice w wieku 17lat pozwolili Ci zamieszkac z chlopakiem?
przepraszam, ze pytam ale dla mnie to trochę aż zanadto dziwne... podejrzenia mam poprostu pewne.

[BlackSanctum]

Tak myślałam, że właśnie tak będzie, gdy napiszę, ile z nim mieszkam, to znajdzie się ktoś, kto będzie miał do tego jakieś ale... Pozwolili, bo mi ufają, nigdy nie zawiodłam ich zaufania i wiedzieli, że nie zrobię nic głupiego. Woleli, żebym mieszkała z nim pod jednym dachem, niż z kimś obcym albo sama. Byliśmy razem już ponad rok i zdążyli go poznać. To dobry chłopak, poważny i odpowiedzialny, nie jakiś dzieciak. Tak jak pisałam, ja też nie mam siana w głowie, nie zachowuję się jak typowa 18-19latka. Podejrzewam, że gdybyś mnie spotkała na ulicy, to byś w życiu nie zgadła, że mam tylko tyle lat, bo nawet na tyle nie wyglądam. To taki szczegół.
Proszę, nie doszukuj się niczego złego w tym i rozwiej swoje podejrzenia (jakiekolwiek masz, bo sam fakt, że obca osoba ma co do tego jakieś podejrzenia bardzo mnie irytuje).

[LadyMK]

Wiesz, mam podejrzenia, bo to takie dziwne troche
ale spoko, przeciez Ci w zycie nie wchodze, a podejrzenia to sobie moge miec i miewać, krzywdy Ci tym nie robię. Po prostu jest to dla mnie niedorzeczne, ale ja zostalam inaczej wychowana i tyle
To jest Twoje życie i wiesz co z nim robić. Sama musisz podjąć decyzję co do dziecka, by wiedzieć, że dasz radę w zdrowiu i w chorobie.
A jeśli do ciąży podchodzisz mądrze to najpierw odstawienie tabletek, badania, kwas foliowy i... można się starać

---------- Dopisano o 20:57 ---------- Poprzedni post napisano o 20:55 ----------

ps ale również weź pod uwagę, że większość z Nas przechodziła taki moment silnego instynktu w młodym wieku.

[BlackSanctum]

Nie ucierpiałam przez to, raczej sprawiło to, że znam mojego Tż dużo lepiej, niż gdybyśmy mieli ze sobą zamieszkać dopiero teraz. Moi rodzice bardzo dobrze mnie wychowali, dlatego nie bali się "zostawić nas samych", bo wiedzieli, że stanę na głowie, by wszystko było dobrze i nic złego się nie stało, tak samo on. No i nie zawiedliśmy ich zaufania, teraz sami się utrzymujemy, radzimy sobie w życiu i jest okej...
Jestem umówiona za jakiś czas z moim ginekologiem, mam czas, by do tego momentu podjąć decyzję, czy się starać, czy nie... Na razie silnie o tym myślę, tak samo mój Luby, ale póki co decyzja wisi w powietrzu bez odpowiedzi.

[katiem]

Napisane przez BlackSanctum

Tak myślałam, że właśnie tak będzie, gdy napiszę, ile z nim mieszkam, to znajdzie się ktoś, kto będzie miał do tego jakieś ale... Pozwolili, bo mi ufają, nigdy nie zawiodłam ich zaufania i wiedzieli, że nie zrobię nic głupiego. Woleli, żebym mieszkała z nim pod jednym dachem, niż z kimś obcym albo sama. Byliśmy razem już ponad rok i zdążyli go poznać. To dobry chłopak, poważny i odpowiedzialny, nie jakiś dzieciak. Tak jak pisałam, ja też nie mam siana w głowie, nie zachowuję się jak typowa 18-19latka. Podejrzewam, że gdybyś mnie spotkała na ulicy, to byś w życiu nie zgadła, że mam tylko tyle lat, bo nawet na tyle nie wyglądam. To taki szczegół.
Proszę, nie doszukuj się niczego złego w tym i rozwiej swoje podejrzenia (jakiekolwiek masz, bo sam fakt, że obca osoba ma co do tego jakieś podejrzenia bardzo mnie irytuje).

Czyli wyglądasz na starszą czy na młodszą?
Ja w przyszłym roku kończe 30 a wyglądam na 20 ( z czego się akurat cieszę)

[bajka1807]

Napisane przez katiem

Czyli wyglądasz na starszą czy na młodszą?
Ja w przyszłym roku kończe 30 a wyglądam na 20 ( z czego się akurat cieszę)

znaczy na starsza nie wiem jak wy, ale ja tez majac 19 lat czulam sie na 30, a to za sprawa 11 lat starszego faceta tez myslalam ze wszystkie rozumy pozjadalam, ze jestem powazna, ze niczego od zycia juz nie chce teraz tez nie czuje sie na swoje 23 lata bo tz ma 30, a mam wrazenie ze jestem powazniejsza od niego wszystko kwestia otoczenia w jakim sie obracamy. a co do wczesnego mieszkania ze soba, moze 17 lat to ciut malo, ale ja mialam 18,5 jak zamieszkalam z facetem i mysle ze to akurat jest dobre, bo uczy samodzielnosci.

[BlackSanctum]

Niestety, ale ludzie dają mi ok 25 lat, co niekoniecznie mnie cieszy. Nie myślcie, że jestem spalona przez solarium czy coś, bo moja skóra nigdy go nie odwiedziła... Wręcz przeciwnie, jestem bardzo bladą osobą. Jakoś tak wyglądam, że ludzie mi tyle dają i zawsze są zdziwieni, jak powiem, że prawie 19... To nie jest dobre, ale mam nadzieję, że może kiedyś mój wygląd wyrówna się z moim wiekiem... Zmarszczek na razie nie mam w każdym razie.
Bajka1807, ja nie myślę, że pozjadałam wszystkie rozumy... Nie musisz być za każdym razem taka milutka i odpowiadać za mnie na zadane mi pytania.

[bajka1807]

Napisane przez BlackSanctum

Bajka1807, ja nie myślę, że pozjadałam wszystkie rozumy... Nie musisz być za każdym razem taka milutka i odpowiadać za mnie na zadane mi pytania.

pisalam o sobie a nie o tobie. no i widac ze zle interpretujesz moje posty, ale okej wybaczam bo masz dopiero 18 lat.

[LadyMK]

ja i tak sądzę, że 17lat to zdecydowanie za wcześnie, żeby zamieszkać. Za 30lat obudzisz się i pomyślisz sobie "po co było mi przeskakiwać etap w życiu"
bo ty przeskoczyłaś. Jesteś nastolatką, uczennicą... do tego jeszcze partnerką, konkubiną, panią domu, chcesz być matką...
Jesteś na utrzymaniu partnera czy rodziców mimo, że z nimi nie mieszkasz?

[BlackSanctum]

Napisane przez bajka1807

pisalam o sobie a nie o tobie. no i widac ze zle interpretujesz moje posty, ale okej wybaczam bo masz dopiero 18 lat.

Ja źle interpretuję? Katiem zadała mi to pytanie, więc po co Ty na nie odpowiadasz?
Jesteś złośliwa i tyle. Nie będę tego w ogóle komentować w żaden inny sposób.
Temat był inny, a tu się zrobił jakiś najazd na mnie z Twojej strony. Zejdź ze mnie.

[bajka1807]

a tu juz nastapila nadinterpretacja.

[martita_891]

Napisane przez BlackSanctum

Ja, tak jak pisałam, na razie nic nie postanowiłam, miałam nadzieję, że wypowiedzą się tutaj dziewczyny, które miały podobną sytuację - stabilną, jasną i zdecydowały się w takim młodym wieku na dziecko, ale chyba jednak w gruncie rzeczy mało dziewczyn ma taką odwagę w wieku 19lat... Ja też nie wiem, czy już mam na to odwagę... Póki co, po przemyśleniu i odwlekaniu rozmowy na ten temat z moim Tż, doszłam do wniosku, że może jednak poczekamy... On chciałby, żebym w dniu ślubu była w 2-3 miesiącu ciąży i to by go najbardziej satysfakcjonowało... Mnie chyba też... Więc prawdopodobnie póki co będę musiała silnie walczyć ze swoją instynktowną potrzebą szybszego macierzyństwa.

Tak, miałam podobną sytuację. Mam niespełna 23 lata, 14 miesięcznego synka i jestem w 14 tygodniu ciąży. Była to świadoma decyzja, żadna odwaga. Urodziłam na trzecim roku studiów, (skończyłam je) mając stałą i bardzo dobrą pracę. Mąż pracował i rozkręcał biznes. Finansowo sytuacja stabilna. Kupiliśmy swoje wymarzone mieszkanie, urządziliśmy je po swojemu. Teraz rozpoczęłam dwuletnią podyplomówkę To chyba nieco inna sytuacja niż 19 latka, ze szkołą na głowie, bez matury, bez pracy i żądnego doświadczenia, z facetem który pracuje na Waszą dwójkę i bez własnego mieszkania (bo stancja to raczej nic własnościowego). Przepraszam, że napisałam to tak bezpośrednio ale...np. nasz synek ma azs, choroba teoretycznie żadna straszna ale do wydatków jakie ma się na zdrowe dziecko musimy doliczyć nawet 1000 zł miesięcznie w staniach zaostrzenia (teraz jest lżej ale nadal te 60o zł dodatkowo jak nic idzie).
Są pewne priorytety, my z mężem nadal się rozwijamy, chcemy zapewnić naszym dzieciom oprócz miłości i ciepła jakąś przyszłość.

[_madlen]

Napisane przez bajka1807

znaczy na starsza nie wiem jak wy, ale ja tez majac 19 lat czulam sie na 30, a to za sprawa 11 lat starszego faceta tez myslalam ze wszystkie rozumy pozjadalam, ze jestem powazna, ze niczego od zycia juz nie chce teraz tez nie czuje sie na swoje 23 lata bo tz ma 30, a mam wrazenie ze jestem powazniejsza od niego wszystko kwestia otoczenia w jakim sie obracamy. a co do wczesnego mieszkania ze soba, moze 17 lat to ciut malo, ale ja mialam 18,5 jak zamieszkalam z facetem i mysle ze to akurat jest dobre, bo uczy samodzielnosci.

A ja mam wrażenie, że pisząc "też myślałam" odnosi się do tego, że ktoś poza Tobą tak uważał... generalnie w dyskusję się nie wciągam, ale jak dla mnie też zabrzmiało to jak oczywista aluzja. Tu nawet nie ma miejsca na interpretację
A pisanie "wybaczam, bo masz 18 lat" jest rzeczywiście złośliwe. Poważnie, aż takie duże znaczenie ma liczba lat? Znam wiele dziewczyn (bo to nawet nie kobiety) powyżej 20, które są bardzo puste, głupie i najwyższą wartością w ich życiu jest solarka czy conocne imprezy. I znam również osoby nawet niepełnoletnie, które dzięki życiowemu doświadczeniu (tak, można takie mieć będąc młodym!) bardzo wydoroślały i stały się odpowiedzialne. Nie mówię tu konkretnie o tej sytuacji z dzieckiem, bo jak dla mnie to jest decyzja BlackSanctum i jak będzie chciała to zrobić, to żadne Wasze komentarze jej nie powstrzymają (jasne, napisała wątek, chce poczytać opinie, ale to ciągle jej życie, jej decyzja i jej sprawa).
Masz oczywiście prawo do swojej opinii, ale obrażanie kogoś jest już moim zdaniem nie na miejscu

[andzya]

ja Ci powiem tak. Mam znajomą, która zaszła w swoją pierwszą ciąże mając lat 17. Ona twierdzi, że to była wpadka, ale zrobiła to zupełnie świadomie. Urodziła mając lat 18, a szkołę niestety musiała przerwać, bo nie miała jak tego pogodzić. Teraz ma 20 lat, urodziła drugie dziecko i tyle. Ma skończoną jedną klasę liceum i głównie siedzi w domu i zajmuje się potomstwem. Oczywiście jest z ojcem swoich dzieci, on pracuje i zarabia na nie (mają dwie córki).

Ja też przeżywałam różne fazy na dzieci. Mama mojego narzeczonego prowadzi pogotowie dla niemowlaków, czasami u niej w domu są 3 malutkie kilkutygodniowe dzieci. W okresie mojego największego "parcia" na dzidzie ( z tym, że ja miałam 24 lata i kończyłam studia) kilkakrotnie poprosiła mnie o opiekę nad takim maluszkiem To była szkoła życia Ci powiem.

Teraz jestem w ciąży, okej, nieplanowanej, ale mam skończone studia, wybieram się na doktorat, narzeczony pracuje - sytuacja jest troszkę inna.
Poczekaj jeszcze trochę może, bo stracisz swoje najlepsze lata. Kiedy Ty będziesz zmieniała w domu pieluchy Twoi znajomi będą żyć pełnią akademickiego życia, a nawet jeśli nie jesteś osobą która specjalnie lubi imprezy to ten klimat i tak Cię dotknie. Uwierz mi A na dzidzie przyjdzie pora.

[201611241302]

Napisane przez martita_891

Tak, miałam podobną sytuację. Mam niespełna 23 lata, 14 miesięcznego synka i jestem w 14 tygodniu ciąży. Była to świadoma decyzja, żadna odwaga. Urodziłam na trzecim roku studiów, (skończyłam je) mając stałą i bardzo dobrą pracę. Mąż pracował i rozkręcał biznes. Finansowo sytuacja stabilna. Kupiliśmy swoje wymarzone mieszkanie, urządziliśmy je po swojemu. Teraz rozpoczęłam dwuletnią podyplomówkę To chyba nieco inna sytuacja niż 19 latka, ze szkołą na głowie, bez matury, bez pracy i żądnego doświadczenia, z facetem który pracuje na Waszą dwójkę i bez własnego mieszkania (bo stancja to raczej nic własnościowego). Przepraszam, że napisałam to tak bezpośrednio ale...np. nasz synek ma azs, choroba teoretycznie żadna straszna ale do wydatków jakie ma się na zdrowe dziecko musimy doliczyć nawet 1000 zł miesięcznie w staniach zaostrzenia (teraz jest lżej ale nadal te 60o zł dodatkowo jak nic idzie).
Są pewne priorytety, my z mężem nadal się rozwijamy, chcemy zapewnić naszym dzieciom oprócz miłości i ciepła jakąś przyszłość.

I to jest przykład dojrzałej decyzji Nie w stylu: jakoś to będzie.


Na wszystko jest czas i miejsce, zgadzam się, że dla każdego kiedy indziej może być ten czas, jednak pośpiech jest złym doradcą. Grunt żeby była to decyzja wspólna obojga partnerów.

[Groszek bez Marchewki]

Napisane przez LadyMK

ja i tak sądzę, że 17lat to zdecydowanie za wcześnie, żeby zamieszkać. Za 30lat obudzisz się i pomyślisz sobie "po co było mi przeskakiwać etap w życiu"
bo ty przeskoczyłaś. Jesteś nastolatką, uczennicą... do tego jeszcze partnerką, konkubiną, panią domu, chcesz być matką...
Jesteś na utrzymaniu partnera czy rodziców mimo, że z nimi nie mieszkasz?

Tu gdzie mieszkam 19 lat to max. wiek, w ktorym mlodziez idzie na swoje. Jak tylko zlapia pierwsza prace, to sie wyprowadzaja i dziwne jest, gdy ktos jeszcze mieszka z rodzicami po 20 r.z. Na dzieci tez za dlugo nie czekaja Samo wyprowadzenie sie od rodzicow nie musi oznaczac przeskoczenia jakiegos etapu, a moze byc wrecz przeciwnie.

W polskich realich jedyna przeszkoda moga byc pieniadze... z drugiej strony wiele osob zyje dlugo z rodzicami, mamusia gotuje darmowe obiadki i czesto nawet nie musza rodzicom dokladac sie do czynszu, a jesli pracuja, to czesc wyplaty idzie na imprezy i ciuchy....

---------- Dopisano o 15:17 ---------- Poprzedni post napisano o 15:09 ----------

Napisane przez andzya

j Kiedy Ty będziesz zmieniała w domu pieluchy Twoi znajomi będą żyć pełnią akademickiego życia, a nawet jeśli nie jesteś osobą która specjalnie lubi imprezy to ten klimat i tak Cię dotknie. Uwierz mi A na dzidzie przyjdzie pora.

Moze byc tak, ze kiedy ona juz odchowa swoje dziecko, znajomi beda tkwic w pieluchach

[201611241302]

Napisane przez Groszek bez Marchewki

Moze byc tak, ze kiedy ona juz odchowa swoje dziecko, znajomi beda tkwic w pieluchach

Ja bym wolała tą opcje jednak Najpierw moje plany i marzenia, później dziecko.

[Groszek bez Marchewki]

Ja jeszcze niedawno bedac przed 30-tka nadal nie potrafilam zdecydowac sie na dziecko, bo ciagle ma sie inne priorytety zw. z praca. Najpierw "trzeba" skonczyc studia, potem sie okazuje ze "trzeba" tez zdobyc doswiadczenie zawodowe, potem "trzeba" sie rozwijac na swoim stanowisku pracy, potem "trzeba" zarabiac wiecej bo dziecko to wydatki. I tak bez konca. I tak to po tylu latach okazuje sie ze "ten wlasciwy" moment tak naprawde nie istnieje Jak zaszlam w ciaze, to sie okazalo, ze perspektywa nie jest taka straszna, jak sie wydawalo w ciazy nie bedac. Przynajmniej z mojego punktu widzenia.

[BlackSanctum]

Właśnie takie spojrzenie ma na to mój Tż - lepiej mieć wcześniej dziecko, skoro mamy do tego warunki, a potem, jak ono trochę podrośnie, realizować swoje marzenia, niż odkładać to nie wiadomo jak długo w czasie, żeby przegapić najlepszy moment. Mi nie przeszkadza to, że musiałabym siedzieć teraz w pieluchach. I tak 95% mojego wolnego czasu spędzam w domu przy książce czy filmie. Mogłabym ten czas równie dobrze poświęcić małemu dziecku.
To naprawdę nie jest tak, że żyjemy za marne 500zł zapracowane gdzieś tam po cichu, nie mamy gdzie mieszkać i co ze sobą zrobić. Mamy dobre warunki na dziecko. Mieszkanie, w którym mieszkamy, należy do moich rodziców... To nie czyjaś kawalerka. Sami je opłacamy, bo oni w nim nie mieszkają. Jest dość duże. Mój Tż zarabia na tyle dużo, żeby spokojnie utrzymać z tego siebie, mnie i nasze dziecko. Myślę, że tak naprawdę to nie jest zły moment, ale wciąż się nad tym zastanawiam.