Problem z mamą

[~Viviana~]

Muszę się z kimś podzielić kawałkiem swego życia...
Nie umiem powiedzieć mamie co tak na prawdę myślę, nieraz już próbowałam, nawet podczas kłótni, ale no...nie potrafię. Musi wiedzieć wszystko: gdzie idę, z kim, po co, na co itd. Musi znać największe szczegóły, straszy mnie przed ludźmi co jest powodem moich lęków i obaw. Moi rodzice rozstali się kilka lat temu, jakoś mama zakorzeniła mnie w poczuciu, że da się żyć bez mężczyzny...to oni są wszystkiemu winni, całe zło jakie istnieje. Nie była zadowolona kiedy po raz pierwszy przyprowadziłam chłopaka do domu, aby go przedstawić. Nie lubię niejasnych sytuacji i głupich pytań a takowe leciały cały czas z prędkością karabinu maszynowego. Miałam dość nacisku i zerwałam z nim, chociaż go pokochałam. Musiałam wybierać albo mama albo chłopak. Wybrałam mamę...nie mam swojej prywatności, ciągle dzwoni kiedy gdzieś wyjadę.
Całymi dniami przesiaduje w domu, zamknięta w czterech ścianach, sa momenty, że o mało nie zwariuję. Kocham moją mamę i wiem, ze ona mnie kocha, ale czuję się jakbym była pod kloszem. Ogranicza mnie i nie pozwala na prywatne zycie. Chciałabym to jakoś zmienić. Chciałabym zacząć żyć jak przeciętny nastolatek w moim wieku, spotykać się z kimś...

[TheCuteOne]

Ile masz lat?
rozmawiałaś kiedykolwiek z mamą na ten temat?

[~Viviana~]

17, tak trochę rozmawiałam, ale nie powiedziałam wszystkiego do konca.

[blaque]

Spróbuj może jeszcze raz, hm?
Spokojnie, bez nerwów, ułóż sobie co chcesz powiedzieć i powiedz to swojej mamie.
Jeśli da się z nią porozmawiać, to będzie Ci łątwiej oczywiście.
Ale pomyśl sobie, że robisz to dla siebie.

Bo masz prawo do normalnego życia.

3mam qciuki

[TheCuteOne]

To porozmawiaj z mamą raz i porządnie. Nie oskarżaj jej, ale powiedz co Ci przeszkadza, spokojnie i kulturalnie. Miej na uwadze, że kocha Cię i chce Twojego dobra.

Kiedy nie będziesz mogła wykrztusić tego co masz do powiedzenia, przypomnij sobie chwile spędzone w pokoju, i smutek który towarzyszy Ci kiedy mama zabrania Ci spotkań ze znajomymi, chłopakiem.

Powodzenia

[blaque]

Ja bym jeszcze zwróciła uwagę na tą historię z tym chłopakiem.
Powiedz mamie, że nie może być tak, że musisz wybierać między nią a facetem. Powinna pozwolić Ci być szczęśliwą. Jesteś jej córką i powinna chcieć dla Ciebie szczęścia.

To, że jej z Twoim tatą tak wyszło to nie znaczy, że ty również masz być negatywnie nastawiona do mężczyzn.

Ja również życzę powodzenia

[yeah]

ja muszę przyznać, że mnie za młodu rodzice też niesamowicie pilnowali, chyba też byłam mniej więcej w Twoim wieku, a może nawet i starsza.
generalnie nie mówili, że facet jest niepotrzebny, ale na pewno niepotrzebny na moim etapie i później. nigdy za dużo też nie obcowałam z równieśnikami, bo jeżeli miałam wybrać dobrą imprezę, a potem spowiadanie się i podejrzliwe spojrzenia wybierałam wieczór w domu.
tego problemu nigdy nie rozwiązaliśmy, właściwie rozwiązał się sam z chwilą pierwszego dłuższego wyjazdu (2 miesiące), potem się usamodzelniłam i było lepiej. natomiast Tobie radzę: pogadaj z nią bo tak będziesz w tym tkwiła i tkwiła.