Czy on jest aseksualny?

[201607040946]

Napisane przez chiantis

Dzięki za odpowiedzi ;-)

Bawi cię to?

[chiantis]

absolutnie nie ;-) staram się jedynie podziękować w sympatyczny sposób, kiedy już sama dalej nie mam nic do powiedzenia. ;-)

[blackribbon]

.

[chiantis]

Dziękuję za odpowiedź. Zgodził się iść do specjalisty i się postatać więc mam nadzieję, że jakoś sobie poradzimy z tym problemem. Pozdrawiam i dziekuje z wszystkie odpowiedzi ;-)

[201803111829]

ale dopilnuj tego, żeby rzeczywiście poszedł :P Bo to, że się zgodził, to wcale nie znaczy, że pójdzie. Może być jutro, pojutrze, za tydzień, w przyszłym miesiącu, nie mam czasu, jestem zmęczony, mam problemy w pracy.

[chiantis]

Najpierw przemyślimy strategię, a potem pójdziemy razem, przypilnuję tego. A poza tym mój facet nie rzuca słów na wiatr i wyniki jakieś też muszą byc więc będę miała wszystko pod kontrolą.

[Te_killa]

To istnieje. Znam dwie takie dziewczyny - mówią o sobie 'opcja zerowa'. Wydaje mi się, że to jest związane z jakimiś przykrymi przeżyciami z dzieciństwa, może niekoniecznie uświadomionymi, seks nie sprawia im przyjemności. Nie powinnaś więc myśleć, że to wina braku Twojej atrakcyjności.

Ciekawe czy to jest ten przypadek właśnie. Brałaś pod uwagę, że być może on jest ... homo?

W każdym razie - znajdź sobie drugiego faceta - od seksu. Jeżeli on jest naprawdę aseksualny to powinien się zgodzić, a nawet powinien się ucieszyć, że ktoś zdejmie z niego ten przykry obowiązek. Jeżeli się kochacie i bardzo chcecie być razem to musicie w obliczu takiej sytuacji znaleźć trochę... niestandardowe wyjście z niej.

[California_smile]

czy ty nie rozumiesz, degeneratko, że "problemem" nie jest sam brak seksu, tylko brak_seksu_z_ukochanym_mi siem? co ty jej proponujesz za beznadziejne rozwiązania, Jezus Maria, ręce opadają, kiedy sytuacja jest jasna: gdyby Go naprawdę kochała, to kochała by go razem z jego aseksualnością. a jezeli brak seksu naprawde jej przeszkadza, to w ostatecznosci sama może stać się aseksualna.

[aKatia]

Napisane przez California_smile

czy ty nie rozumiesz, degeneratko, że "problemem" nie jest sam brak seksu, tylko brak_seksu_z_ukochanym_mi siem? co ty jej proponujesz za beznadziejne rozwiązania, Jezus Maria, ręce opadają, kiedy sytuacja jest jasna: gdyby Go naprawdę kochała, to kochała by go razem z jego aseksualnością. a jezeli brak seksu naprawde jej przeszkadza, to w ostatecznosci sama może stać się aseksualna.

Stać się aseksualną osobą nie da. Może pogodzić się z brakiem seksu do końca życia (co jest dla większości osób niewyobrażalne) albo odejść.

[chiantis]

Dla mnie seks w związku jest ważny, ale nie najważniejszy. Gdybym miała jakąkolwiek pewność, że on jest aseksualny to byłoby mi lepiej i dałabym sobie z tym radę. Po prostu zdażyło się kilka sytuacji, przez które zwątpiłam... Bo wszystko jest ok kiedy chodzi tylko o niedopasowanie seksualne, ale po prostu boję się, że może po prostu chodzi o coś innego. Tak jak pisałam wcześniej, mój partner zgodził się na wizytę u lekarza, specjalisty i cokolwiek będzie jeszcze potrzebne, więc zobaczymy. I mój partner nie jest homo, jeżeli już to homofobem ;p też to już rozważałam, rozmawiałam z nim o tym, itp. Jego reakcja była, delikatnie mówiąc, przecząca, a poza tym nic nie wskazywałoby na to. Te_killa naprawdę uważasz, że życie w związku z jednym i seks z innym na boku jest ok? No nie dla nas. Ani dla mnie, ani dla niego. Dla mnie w ogóle to nie jest rozwiązanie i nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła. A on... By mnie zabił jest zazdrosny nawet jak mnie szwagier przytula i widzę, że chętnie poprzestawiałby mu zęby.

[Te_killa]

That's the point! I wypraszam sobie nazywanie degeneratką - nie przypominam sobie, abyśmy miały okazję się poznać.

Czasem czegoś chcemy, ale nie możemy tego mieć. Oh, czekaj. Tak jest praktycznie zawsze z czymś. Chcemy mieć więcej pieniędzy, mniejsze wałeczki po boczkach, albo tego chłopaka co się do nas uśmiechnął w pociągu, ale nie zagadałyśmy, bo chciałybyśmy mieć więcej odwagi, ale nie mamy... Niektóre rzeczy można zmienić, a innych nie! A te, których się nie da zmienić, trzeba zaakceptować. Jeżeli on nie ma zamiaru uprawiać seksu i chciałby, aby dziewczyna się z tym pogodziła, to nie każmy jej pogodzić się z brakiem seksu w ogóle, przecież to można dostać prawdziwej i poważnej depresji.

[California_smile]

Napisane przez aKatia

Stać się aseksualną osobą nie da. Może pogodzić się z brakiem seksu do końca życia (co jest dla większości osób niewyobrażalne) albo odejść.

dlaczego niby nie? rozpowszechniona jest opinia, ze aseksualnosc można "wyleczyc", a najpopularniejsza metoda jest terapia bazujaca na psychoanalitycznym założeniu, że asuaksualnosc powoduje nieuswiadomiona "tramua". W terapii uswiadomia sie i przepracowuje te nieuświadomioną traume, dzieki czemu trauma przestaje powodowac aseksualnosc. jezeli ta tzw. trauma jest przyczyna aeksualnosci, to aseksualnosc jest nabyta. a jezeli tak, to mozliwa jest nie tylko droga w kierunku pozbycia sie jej, ale też, a nawet przede wszystkim, droga w kierunku przeciwnym. wystarczy starannie i wytrwale poszukać traumy (szukajcie, a znajdziecie). jezeli autorka tematu kocha swojego misia, to dlaczego niby ma zmieniać go, tym bardziej, że to ona źle się czuje, a nie on? przeciez sama moze sie zmienic i razem kochanym towarzyszem życia uczestniczyc w aseksualnym blogostanie, ktorego nie mącą już błahe potrzeby cielesne, i który wg Platona ("Uczta") jest wyższym stadium miłości.

---------- Dopisano o 17:46 ---------- Poprzedni post napisano o 17:43 ----------

Napisane przez Te_killa

przecież to można dostać prawdziwej i poważnej depresji.

ale wyssalas to z palca czy przeczytalas w prasie kobiecej?

[201803111829]

Autorko, czy Twój facet podjął jakieś kroki co do "leczenia"? Zapisał się do terapeuty, był już na wizycie?

[aKatia]

Napisane przez California_smile

dlaczego niby nie? rozpowszechniona jest opinia, ze aseksualnosc można "wyleczyc", a najpopularniejsza metoda jest terapia bazujaca na psychoanalitycznym założeniu, że asuaksualnosc powoduje nieuswiadomiona "tramua". W terapii uswiadomia sie i przepracowuje te nieuświadomioną traume, dzieki czemu trauma przestaje powodowac aseksualnosc. jezeli ta tzw. trauma jest przyczyna aeksualnosci, to aseksualnosc jest nabyta. a jezeli tak, to mozliwa jest nie tylko droga w kierunku pozbycia sie jej, ale też, a nawet przede wszystkim, droga w kierunku przeciwnym. wystarczy starannie i wytrwale poszukać traumy (szukajcie, a znajdziecie). jezeli autorka tematu kocha swojego misia, to dlaczego niby ma zmieniać go, tym bardziej, że to ona źle się czuje, a nie on? przeciez sama moze sie zmienic i razem kochanym towarzyszem życia uczestniczyc w aseksualnym blogostanie, ktorego nie mącą już błahe potrzeby cielesne, i który wg Platona ("Uczta") jest wyższym stadium miłości.

---------- Dopisano o 17:46 ---------- Poprzedni post napisano o 17:43 ----------



ale wyssalas to z palca czy przeczytalas w prasie kobiecej?

Wyszłam z założenia że każda orientacja seksualna jest czymś z czym się rodzimy a nie cechą nabytą więc nie da się jej zmienić żadną "terapią".

I zdecydowanie łatwiej zmienić partnera niż oszukiwać siebie że seks nie jest mi potrzebny. Bo autorce najwyraźniej jest potrzebny i najlepiej wybrać partnera który ma podobne potrzeby seksualne. Brak seksu lub kiepski seks prowadzą do frustracji, zdrad i czesto do rozpadu związku. Nie ma sensu zmieniać ani siebie ani partnera, chyba że bardzo się chce ale nie wróżę nic dobrego z takiej zmiany.

No ale nie przyznasz mi racji, nie wiem po co tłumaczę oczywiste rzeczy. Możesz pozostać przy swoim, brak seksu to żaden problem, nie powoduje frustracji ani depresji. Wystarczy przecież przestać chcieć seksu, nie? Mam nadzieję że jesteś trollem.

[Te_killa]

Napisane przez California_smile

ale wyssalas to z palca czy przeczytalas w prasie kobiecej?

Wywnioskowałam logicznie.

[chiantis]

Napisane przez _Tinkerbell

Autorko, czy Twój facet podjął jakieś kroki co do "leczenia"? Zapisał się do terapeuty, był już na wizycie?

Jak na razie jeszcze nie, ale to była nasza wspólna decyzja. Po prostu dużo mamy teraz na głowie, do tego szykuje nam się wyjazd za granicę, więc odłożyliśmy to na styczeń, kiedy będzie trochę spokojniej. Ponadto nie mam jeszcze pomysłu od czego zacząć. Od lekarza rodzinnego, który zleci podstawowe badania czy chociaż zasugeruje drogę "leczenia". Bo nie wiem czy to ma podłoże psychologiczne, czy jest może związane ze zdrowiem fizycznym, tzn. stężeniem hormonów, itp. Nie wiem. Na tym się nie znam, ale myślę, że najpierw trzeba by wykluczyć jakieś choroby czy właśnie niedobory, itp, a potem brać się za ewentualną psychoterapię.

[Te_killa]

Bierzesz pod uwagę, że on po prostu taki jest i w związku z tym jest niemożliwa terapia?

[chiantis]

Napisane przez Te_killa

Bierzesz pod uwagę, że on po prostu taki jest i w związku z tym jest niemożliwa terapia?

Pisałam już o tym wcześniej. Uważałam tak przez ponad trzy lata, ale jak ktoś wcześniej zauważył samodiagnoza to żadna diagnoza. Chociaż im więcej o tym myślę, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że powód jakiś musi być. Musi być powód aseksualności, mniej bądź bardziej poważny. A myślę, że warto starać się to diagnozować, bo czasami niektórzy nie zdają zobie nawet sprawy z tego, że przyczyna jakaś jest.

---------- Dopisano o 22:15 ---------- Poprzedni post napisano o 22:12 ----------

Poza tym u mnie wygląda to tak, że jestem w stanie to zaakceptować - jego aseksualność, jeżeli faktycznie tak jest. Problemy zaczęły się wtedy, kiedy w to zwątpiłam.

[Pingwineczka]

A jeśli będziesz miała "medyczne" potwierdzenie, że jest aseksualny to co? Będziesz żyć bez seksu "zaspakajając się" robieniem mu dobrze oralnie? Tak w ramach tej akceptacji?

Pytam z ciekawości, bo za nic pojąć takiego poświęcenia nie mogę.

[chiantis]

Dla mnie seks nie jest aż tak ważny. Jeżeli będę wiedziała, że są powody to będzie mi lepiej. Po prostu kiedy zwątpiłam w jego aseksualność i zaczęłam przypuszczać, że może kłamać, to wtedy winiłam siebie. Zaczęłam myśleć, że możenie jestem wystarczajaąco atrakcyjna, ładna, szczupła, itp. niestety zawsze miałam niską samoocenę i to właśnie w takich chwilach się nasila.

[Te_killa]

Napisane przez chiantis

Pisałam już o tym wcześniej. Uważałam tak przez ponad trzy lata, ale jak ktoś wcześniej zauważył samodiagnoza to żadna diagnoza. Chociaż im więcej o tym myślę, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że powód jakiś musi być. Musi być powód aseksualności, mniej bądź bardziej poważny. A myślę, że warto starać się to diagnozować, bo czasami niektórzy nie zdają zobie nawet sprawy z tego, że przyczyna jakaś jest.

I to coś zmieni jak 'lekarz' Wam powie? Są dziesiątki szkół, jeden Wam powie tak, inny tak.

Napisane przez chiantis

Poza tym u mnie wygląda to tak, że jestem w stanie to zaakceptować - jego aseksualność, jeżeli faktycznie tak jest. Problemy zaczęły się wtedy, kiedy w to zwątpiłam.

A więc przez to, że zwątpiłaś chcesz mu zapodać traumę chodzenia po lekarzach i rozgrzebywania przeszłości. Czy może on sam chciałby się dowiedzieć jakie są tego powody?

Napisane przez chiantis

Dla mnie seks nie jest aż tak ważny. Jeżeli będę wiedziała, że są powody to będzie mi lepiej. Po prostu kiedy zwątpiłam w jego aseksualność i zaczęłam przypuszczać, że może kłamać, to wtedy winiłam siebie. Zaczęłam myśleć, że możenie jestem wystarczajaąco atrakcyjna, ładna, szczupła, itp. niestety zawsze miałam niską samoocenę i to właśnie w takich chwilach się nasila.

Jak nie jest aż tak ważny to w czym jest problem? Dla swojego własnego "lepiej mi", chcesz zmusić go do czegoś czego nie chce? Jak masz niską samoocenę to zadbaj o siebie, ćwicz, odżywiaj się, zainwestuj w kosmetyczkę i fryzjerkę. Przestań obwiniać go o swoje własne niedowartościowanie.

[201803111829]

Napisane przez chiantis

Jak na razie jeszcze nie, ale to była nasza wspólna decyzja. Po prostu dużo mamy teraz na głowie, do tego szykuje nam się wyjazd za granicę, więc odłożyliśmy to na styczeń, kiedy będzie trochę spokojniej. Ponadto nie mam jeszcze pomysłu od czego zacząć. Od lekarza rodzinnego, który zleci podstawowe badania czy chociaż zasugeruje drogę "leczenia". Bo nie wiem czy to ma podłoże psychologiczne, czy jest może związane ze zdrowiem fizycznym, tzn. stężeniem hormonów, itp. Nie wiem. Na tym się nie znam, ale myślę, że najpierw trzeba by wykluczyć jakieś choroby czy właśnie niedobory, itp, a potem brać się za ewentualną psychoterapię.

U mnie jest tak, że najpierw idzie się do psychiatry po skierowanie do terapeuty albo psychologa, nie potrzeba skierowania od rodzinnego. To zajmuje chwile. Nie wiem dlaczego to "odłożyliście".

[chiantis]

Napisane przez _Tinkerbell

U mnie jest tak, że najpierw idzie się do psychiatry po skierowanie do terapeuty albo psychologa, nie potrzeba skierowania od rodzinnego. To zajmuje chwile. Nie wiem dlaczego to "odłożyliście".

Ale ja nie chce skierowania od lekarza rodzinnego. Chyba nie zrozumiałaś co napisałam. Mi chodzi o to, żeby najpierw wykluczyć jakieś problemy ze zdrowiem fizycznym, a to raczej najpierw do lekarza rodzinnego, który zrobi podstawowe badania, zapewne krew i chociaż nakieruje na dalsze leczenie: endokrynolog, urolog... No nie wiem, nie znam się. Na psychiatrę czeka się u mnie w chwili obecnej 3 miesiące, więc jeżeli już to zdecydujemy się na wizytę prywatną. No i odkładanie tego to nasza prywatna sprawa, nie musisz tego rozumieć.

---------- Dopisano o 12:38 ---------- Poprzedni post napisano o 12:35 ----------

Pierwsze słyszę, że do terapeuty czy psychologa trzeba mieć skierowanie od psychiatry. U mnie psycholog przyjmuje z marszu. psycholog to nie lekarz. Ewentualnie odwrotnie psycholog może zasugerować wizytę u psychiatry, bo nie ma odpowiednich kwalifikacji do leczenia farmakologicznego, skierowania również wypisywać nie może.

[201803111829]

U mnie psychiatra robi rozpoznanie i wpisuje w karte, kartę dostaje psycholog lub terapeuta, zależnie od dysfunkcji.

[chiantis]

Napisane przez _Tinkerbell

U mnie psychiatra robi rozpoznanie i wpisuje w karte, kartę dostaje psycholog lub terapeuta, zależnie od dysfunkcji.

no jasne, że wpisuje w kartę, każdy lekarz wpisuje. Jeżeli coś się nie kwalifikuje do leczenia farmakologicznego, to tak jak pisałam, zajmuje się tym psycholog czy terapeuta, ale z tego co się orientuję, to psycholog nie może mieć wglądu w kartę pacjenta, bo on nie jest lekarzem, tajemnica lekarska i takie sprawy ;-) po prostu psycholog i psychiatra z reguły nie współpracują ;-) u mnie są to całkiem odrębne "poradnie". U mnie w mieście mamy naprawdę dobrego psychiatrę-psychologa, jest to i lekarz i terapeuta i myślę, że coś takiego jest dobrym rozwiązaniem.

---------- Dopisano o 12:55 ---------- Poprzedni post napisano o 12:46 ----------

Napisane przez Te_killa

I to coś zmieni jak 'lekarz' Wam powie? Są dziesiątki szkół, jeden Wam powie tak, inny tak.


A więc przez to, że zwątpiłaś chcesz mu zapodać traumę chodzenia po lekarzach i rozgrzebywania przeszłości. Czy może on sam chciałby się dowiedzieć jakie są tego powody?


Jak nie jest aż tak ważny to w czym jest problem? Dla swojego własnego "lepiej mi", chcesz zmusić go do czegoś czego nie chce? Jak masz niską samoocenę to zadbaj o siebie, ćwicz, odżywiaj się, zainwestuj w kosmetyczkę i fryzjerkę. Przestań obwiniać go o swoje własne niedowartościowanie.

W każdej szkole uczą tak samo. Jakieś rozbieżności w diagnozie mogą być jedynie przyczyną niekompetencji lekarza. I ja nie uwierzę na słowo, tylko dzięki badaniom. Jeżeli takie jest Twoje zdanie, to znaczy, że nigdy nie chodzisz do lekarza? Czy chodzisz do dziesięciu i robisz statystykę, ile częściej trafiało w tę samą diagnozę? Niestety lekarzom trzeba ufać.
Nie chcę mu zapodać traumy ;-) Co to za trauma? A poza tym jeżeli coś odbiega od "normalności", to myślę, że warto to zdiagnozować albo chociaż upewnić się, że to nic takiego. Może faktycznie mój partner taki jest, a może ma jakieś problemy hormonalne czy psychiczne, o których nie wie? I tak, mój partner też chce się przebadać. To była nasza decyzja.
Nie jest AŻ tak ważny. Bez tego można żyć, to nie powietrze. I nie chcę go zmuszać do seksu, ale dla własnego "lepiej mi" zmuszę go do wizyty u lekarza, bo będzie to z korzyścią dla mnie i dla niego. A może to on jest powodem mojego niedowartościowania? A może jestem idealna i nie mam żadnych mankamentów figury ani urody, a po prostu czuję się tak, a nie inaczej? Nie znasz mnie, nie znasz mojego związku, trochę za bardzo poszalałaś ze swoimi "teoriami", które odbiegają stanowczo od wątku.

[Djuno]

Czy psychiatra, który wydaje zaświadczenie o aseksualności, może też załatwić papier na homo-, bi- albo heteroseksualizm? Czy z takim zaświadczeniem ma się fory na maturze?

Wymagasz czegoś, czego nikt ci nie podpisze. Nikt nie da ci papierka na to, że nie lubisz budyniu i od teraz nie musisz go jeść. On *nie chce* uprawiać z tobą seksu i to powinno ci wystarczyć do podjęcia dalszych kroków, jakiekolwiek one by nie były.

[chiantis]

Napisane przez Djuno

Czy psychiatra, który wydaje zaświadczenie o aseksualności, może też załatwić papier na homo-, bi- albo heteroseksualizm? Czy z takim zaświadczeniem ma się fory na maturze?

Wymagasz czegoś, czego nikt ci nie podpisze. Nikt nie da ci papierka na to, że nie lubisz budyniu i od teraz nie musisz go jeść. On *nie chce* uprawiać z tobą seksu i to powinno ci wystarczyć do podjęcia dalszych kroków, jakiekolwiek one by nie były.

Błagam, litości! Po co ta ironia? Jego zachowanie absolutnie odbiera od normalności. Jedyne czego oczekuję od wizyty to upewnienie się, że wszystko pod względem zdrowia fizycznego i psychicznego jest ok. Mój partner musiał sam zadecydować, czy wykona takie badania. Twierdzi, że mnie kocha, ale nie ma potrzeby seksu, że sam nie rozumie, dlaczego tak jest. On dla własnego spokoju i upewnienia się, że wszystko jest w porządku chce iść do specjalisty, ponadto chce to zrobić dla mnie, a to chyba działa tylko na plus. I ja nie mówiłam o psychiatrze. Myślę, że psychiatra jest gdzieś na samym końcu długiej kolejki ;-) Aseksualizm może mieć różne podłoże i w wielu przypadkach taka osoba nawet nie zdaje sobie sprawy dlaczego. Jedyne czego w tym momencie oczekuje od wyników badań, to że wszystko ze zdrowiem fizycznym jest w porządku ;-) jakiś powód musi być. Nie można być aseksualnym od tak. Tym bardziej, że u mojego mężczyzny nie jest tak, że on tylko po prostu tego nie chce i kropka. On się z tym źle czuje, więc powód na pewno jest i warto go poznać ;-)

[Djuno]

Można być aseksualnym ot, tak. I tak, można pomimo tego faktu odczuwać przyjemność z stymulacji.

Czyli jak przyniesie świstek, że cukier i erytrocyty w normie, to spoko, zaakceptujesz?

On się określa jako aseksualny, nie dostaniesz żadnej diagnozy na to, tobie też nikt nie dał świstka na heteroseksualizm. Wymagasz niemożliwego, teraz nie jesteś zadowolona, po badaniach krwi i moczu nagle będziesz?

[chiantis]

Naprawdę nie bedę Ci od nowa opisywać mojej sytuacji. Gadasz bzdury, jakbyś nie przeczytał/a nic, co pisałam. Nie będę wierzyć nie wiadomo komu w informacje jakie mi podaje, jeżeli fakty temu przeczą. Powód do aseksualności jest. Zawsze jakiś. Poważniejszy bądź nie, ale coś to powoduje.

---------- Dopisano o 22:25 ---------- Poprzedni post napisano o 22:23 ----------

I ja nie mówię o diagnozie, bo to nie choroba. Chcę jedynie wykluczyć jakieś zaburzenia, które mogą pośrednio lub bezpośrednio wpływać na aseksualizm.

[Te_killa]

Napisane przez chiantis

W każdej szkole uczą tak samo.

Nie jestem pewna co masz tu na myśli pod pojęciem 'szkoła'.

Napisane przez chiantis

Jakieś rozbieżności w diagnozie mogą być jedynie przyczyną niekompetencji lekarza. I ja nie uwierzę na słowo, tylko dzięki badaniom. Jeżeli takie jest Twoje zdanie, to znaczy, że nigdy nie chodzisz do lekarza? Czy chodzisz do dziesięciu i robisz statystykę, ile częściej trafiało w tę samą diagnozę? Niestety lekarzom trzeba ufać.

Ja nie ufam lekarzom dlatego do nich nie chodzę. Odpukać nie miałam ostatnio żadnego poważnego złamania/krwotoku/wypadku etc., żebym była zmuszona. W sprawach związanych z bólem głowy, przeziębieniem, alergią, rakiem, kręgosłupem, mięśniami - korzystam z porad specjalistów medycyny naturalnej, każdego wyspecjalizowanego w innej dziedzinie.

Napisane przez chiantis

Nie chcę mu zapodać traumy ;-) Co to za trauma?

No to polecam poczytać sobie trochę wątków o tym jak ludzi potrafiła zaprowadzić na manowce bez sensu czy bez dostatecznej wiedzy prowadzona praca z psyche.

Napisane przez chiantis

A poza tym jeżeli coś odbiega od "normalności", to myślę, że warto to zdiagnozować albo chociaż upewnić się, że to nic takiego. Może faktycznie mój partner taki jest, a może ma jakieś problemy hormonalne czy psychiczne, o których nie wie? I tak, mój partner też chce się przebadać. To była nasza decyzja.
Nie jest AŻ tak ważny. Bez tego można żyć, to nie powietrze. I nie chcę go zmuszać do seksu, ale dla własnego "lepiej mi" zmuszę go do wizyty u lekarza, bo będzie to z korzyścią dla mnie i dla niego. A może to on jest powodem mojego niedowartościowania? A może jestem idealna i nie mam żadnych mankamentów figury ani urody, a po prostu czuję się tak, a nie inaczej? Nie znasz mnie, nie znasz mojego związku, trochę za bardzo poszalałaś ze swoimi "teoriami", które odbiegają stanowczo od wątku.

Mi się jakoś po prostu nie chce wierzyć, że on sam chce iść z kimś rozmawiać o tym dlaczego taki jest, no ale jeżeli tak jest rzeczywiście, to popieram Was całym sercem. Nie podoba mi się natomiast i będę Ci odradzała to, jeżeli chcesz to zrobić tylko i wyłącznie dla własnego komfortu, bo sama przyznałaś, że dopóki se czegoś nie ubzdurałaś to było w porządku.