Pomoc dla zagubionej osóbki?

[Love_Story2]

Hej wszystkim , nie wiem zbytnio jak zacząć, mam tak wiele do powiedzenia a nie wiem jak?
Mam 17 lat , chodzę do technikum , mieści się ono ok 40 km od domu, więc dojazd jest dość męczący .Często jestem zmęczona i nie mam ochoty z nikim gadać , choć staram się być zawsze miła. Jednak wydaje mi się że wiele osób mnie nie lubi. Czuje się okropnie w szkole , a później w domu. Mam odczucie jakbym zawadzała.Nie jest tak ,że w szkole nie mam znajomych, mam przyjaciółkę, która trzyma się ze mną i jedną dobrą koleżankę , która także na większości przerw siedzi z nami,Dobrze się dogadujemy i wg. Niedawno nawet dostałam zaproszenie na urodziny koleżanki, która jest w grupie popularsów, niestety nie mogłam iść z powodu bardzo trudnego dojazdu.Nie miałby mnie kto odebrać po imprezie a 40 km przecież nie szła bym po 22.
Teraz kolejna koleżanka z popularsów ma urodziny , dowiedziałam się przypadkiem, że także robią jej impreze ale tym razem już nie jestem zaproszona. Wiem że to szczeniackie podejście ale troche mnie to zabolało , bo tym razem chciałam iśc
Jestem zamknięta w sobie , coraz częściej mam dni w których cały czas chce mi się tylko płakać. Do mojej klasy doszedł nowy chłopak.Na początku miałam to gdzieś(nie lubie wtrącać się w cudze życie)ale on zaczą mi się podobać, a ja , no cóż nie jestem popularna i zbyt gadatliwa więc pewnie nie zna nawet mojego imienia.Nigdy z nim nie gadałam, jedynie kiedy witam się z klasą to mu też mówie cześć. Troche dobija mnie że ciągle go widze , codziennie. W 2 gim poznałam jednego z kolegów brata, strasznie mi się spodobał , troche typ podrywacza. Zakochałam się po uszy , dalej coś czuje i bardzo za nim tęsknie, jednak on wiedząc jak bardzo mi się podoba potrafił przy mnie podrywać moją siostre.Strasznie mnie to raniło , zawsze po takiej akcji płakałam u siebie w pokoju. To głupie ale dalej za nim tęsknie .Teraz pisze tylko do mnie kiedy chce żebym przekazała coś bratu. To też mnie dobija. Nie mam ochoty na naukę , wcześniej byłam piątkową uczennicą , teraz przychodze do domu i szukam w internecie jakiegoś pocieszenia , czegokolwiek co da mi jakiś sens , szczęcie.
Czuje że jestem beznadziejna , że do niczego się nie nadaje, że zawadzam. Boje się też że nie znajde nigdy chłopaka a tak bardzo teraz potrzebuje żeby ktoś przy mnie był.Chce z kimś pogadać ale nie mam z kim , czasami mam ochote być ze wszystimi szczera , napisać do kolegi brata że tęsknie że jest mi trudno od kąd nie przyjeżdza,że nie daje rady.Czasami modle się o to żeby następnego dnia się nie obudzić. Kiedyś zaczełam się ciąć , po pewnym czasie przestałam , pomyślałam że to głupota, nikt do tej pory o tym nie wie, a mnie znów nachodzi ochota na rzyletkę .Po prostu czuje się samotna. Wstaje rano, idę do szkoły starając się zawsze uśmiechać, wracam do domu dalej jestem uśmiechnięta , dopuki nie będę sama w pokoju , wtedy wariuje. Chce z kimś o tym pogadać ale nie mam z kim , boje się reakcji mojej mamy , bo przecież na pewno wyolbrzymiam , bo to wszystko co pisze to jakieś głupoty .
Zastanawiłam się kiedyś czy pójście do psychologa byłoby dobrym pomysłem , ale przecież sama nie mogę iśc do psychologa, a moja mama raczej powie że to co jej mówie to głupoty i bez sensu chodzić po psychologach. Boje się też reakcji otoczenia, reakcji na to że nie daje sobie rady . Coraz bardziej zamykam się w sobie ,czuje się coraz bardziej pusta bezsensowna. Przecież i tak nic mi nie wychodzi
Myślicie że to przejdzie , nie chce się tak czuć , chce być szczęśliwa

[Andz126p]

A czy nie możesz udać się do psychologa szkolnego? Tu nie musisz mieć zgody mamy - po prostu idziesz.
I na pewno bym z kimś o tym porozmawiała, spróbowała. Jeśli osoba która jest na miejscu psychologa szkolnego wg ciebie jest rzetelna - nie czekaj tylko umów się na rozmowę.
Czasami wystarczy się wygadać, aby zobaczyć inny punkt widzenia.

[Love_Story2]

Psycholog szkolny w mojej szkole jest dość specyficzny , nie umiałabym mu zaufać

[TakaSamaInna]

Spróbuj w takim razie do zwykłego psychologa. Nie każdy wymaga ukończenia 18roku życia.
Mówisz, że masz przyjaciółkę, więc może z nią porozmawiaj?
Ktoś musi Ci pomóc z tego wyjść i otworzyć oczy. My w internecie możemy Ci powiedzieć, że popularność tych dziewczyn przeminie z liceum, więc nie ma co się przejmować tym brakiem zaproszenia. Warto inwestować w znajomości z ludźmi, dla których coś znaczymy i którzy są wartościowi. Zauroczenie też minie, chociaż teraz wydaje się być na zawsze. Nowego chłopaka można zaczepić chociażby w internecie. Tylko czy weźmiesz to do siebie? Potrzebujesz wsparcia i przykro mi, że nie możesz porozmawiać nawet z mamą.

[c6b6756720a205d307becdde1d052a7f45362f96_64ed273165c68]

Spróbuj u psychologa szkolnego, albo pedagoga. Dla mamy to mogą być małe problemiki, dla Ciebie w tej chwili to są poważne sprawy - zupełnie proporcjonalne do twojego wieku. Pogadaj z przyjaciółką o tym jak się czujesz, od tego w końcu oni są. I nie, nie wmawiaj sobie, że jesteś beznadziejna.

[Antoiineette]

A może masz inną rzetelną i zaufaną osobę (może ktoś z rodziny, jakaś nauczycielka bądź przyjaciółka), z którą mogłabyś pogadać i która nie zbagatelizuje Twoich problemów? Niekoniecznie musi być to psycholog żeby móc się wygadać. Jeśli jednak chciałabyś pomocy psychologa to pogadaj o tym z mamą, jeśli nie chcesz mówić jej o wszystkim to po prostu nakreśl sprawę, że jest Ci ciężko, że źle się czujesz ostatnimi czasy i chciałabyś pogadać ze specjalistą. Do psychologa chodzą nie tylko "świry"
Poza tym- czy aby na pewno musisz być pełnoletnia by skorzystać sama z pomocy psychologa? Pytam, bo mam znajomą która chodziła sama do psychologa nie ukończywszy 18 lat.

[melba91]

Hej Moim zdaniem wszystko z Tobą w porządku i na pewno jesteś fajną i wartościową dziewczyną, tylko po prostu bardzo wrażliwą. Szkoła średnia to trudny okres w życiu - z jednej strony burza hormonów, kompleksy, z drugiej dużo nauki i obowiązków. Poza tym trochę niefajne jest też to, że w tym wieku przebywa się zazwyczaj w zamkniętym środowisku, codziennie w tej samej grupie, i jeżeli nie czujemy się w niej dobrze, to ciężko może być się od tego zdystansować i coś z tym zrobić. Pamiętam, że jak jak byłam w Twoim wieku, to czułam się bardzo podobnie i nawet zaliczyłam kilka wizyt u psychologa. Potem, na studiach i w dorosłym życiu, było już tylko lepiej, moje problemy jakoś same przeszły, nabrałam trochę pewności siebie i wszystko stopniowo się ułożyło. Jeśli miałabym Ci coś poradzić, to żebyś była sobą, dbała o siebie, rozwijała swoje zainteresowania i nadmiernie się nie przejmowała. Na pewno jesteś fajna i z czasem to zobaczysz, odpowiedni ludzie i facet też się znajdą A jeżeli czujesz, że chciałabyś pójść do psychologa i z kimś pogadać, to też nie zaszkodzi. Spróbuj porozmawiać na ten temat z mamą, powinna podejść do tego poważnie, poza tym wydaje mi się, że w tym wieku mogłabyś zapisać się też sama na wizytę. Może zadzwoń do najbliższej poradni psychologiczno-pedagogicznej i zapytaj?

[mellitus]

To minie😀 mnóstwo 17 latek tak się czuje, nawet jeśli należy do tzw. popularsow. Jestem 30latka, która świetnie pamięta czasy szkoły średniej. Należałam do tej popularnej grupy, a i tak były momenty, że czułam się źle, nie na miejscu, niekochana i nielubiana. Imprezą urodzinową się nie przejmuj. Niestety raz nie poszłaś i reszta może uważać, że nie chodzisz na takie imprezy, i po prostu ta koleżanka nie pomyślała, żeby Cię zaprosić. Podejrzewam, że nie chodzi o to, że Cię nie lubi. Spróbuj komuś wspomnieć, że następnym razem chętnie byś poszła na jakąś wspólna imprezę 😉 ewentualnie skrzyknij parę najbliższych osób na wyjście do kina, albo w inne miejsce.

W ramach ciekawostki- po tych parunastu latach od czasów szkoły większość tych popularnych osób kiepsko skończyło 😉 od wyroków, przez szybkie nierozsądne ciąże po komorników siedzących na koncie. Pamiętaj więc ci popularni to nie są nadludzie

[dori7]

Jedna przyjaciółka od serca jest warta więcej niż sto koleżanek, choćby najpopularniejszych w szkole najważniejsze, że masz taką osobę.

A gadałaś z tą koleżanką od urodzin, na które nie mogłaś iść, że dziękujesz za zaproszenie i bardzo byś chciała iść, ale nie masz jak wrócić? Bo może ona poczuła się zlekceważona i dlatego jej przyjaciółka cię nie zaprosiła.

PS nowego kolegę zawsze możesz zagadnąć o jakąś głupotę np. pracę domową, czy zrobił to trudne zadanie albo jak mu się podoba nowa szkoła.

[Love_Story2]

Dziękuję bardzo za odpowiedzi i porady.Już samo napisanie tego posta dało mi duży upust emocji ,a wasze wskazówki i porady są naprawdę bardzo cenne. Jeszcze raz dziękuję