Jak uwierzyć w siebie?

[raye]

Witam,

mam 23 lata, za miesiąc kończę studia, dobrze się uczę, dostaje stypendium naukowe, utrzymuję się sama, jestem w związku od 4 lat..
Wydawałoby się że wszystko jest super, tylko wcale nie wierzę w siebie.

Miałam trudne dzieciństwo, nie utrzymuję kontaktu z rodzicami, moja najbliższa mi osoba (babcia) zmarła 3 lata temu i właściwie zostałam sama. Mam znajomych na uczelni, ale nie mam żadnych bliższych przyjaciół, za każdym razem gdy próbowałam się z kimś zaprzyjaźnić i coś faktycznie wynikało z tej znajomości (obopólnie) nagle inni przestają się do mnie odzywać, obrażają? Nie jestem gburem i nigdy nie narzekam na swoją przeszłość, nie wiem co jest ze mną nie tak.

Ciągle czuję się gorsza od innych, chociaż do tej pory osiągam wszystko czego chciałam. Mój chłopak pracuje od 10 msc w dużej firmie (kończyliśmy razem 1 stopień, on zrezygnował z 2 stopnia, ja kontynuowałam naukę). Czuje się strasznie głupia przy nim i przy innych otaczających mnie ludziach, wg nie wierzę w siebie i ciągle widzę tylko sukcesy innych osób, że to im coś się udaje a nie mnie, że ja zostaję w tyle. A innym zazdroszczę
Miałam problemy ze znajomością języka obcego, zapisałam się do szkoły językowej i w ciągu 3 miesięcy zrobiłam bardzo duży postęp, a jednak dalej czuję się głupia..

Najgorsze jest chyba to że zrobiłabym bardzo wiele dla osób na których mi zależy a ciągle mam wrażenie że nikt w ten sam sposób nie będzie zachowywał się w stosunku do mnie.

Nie chcę się tutaj użalać nad sobą, pomóżcie, jak zacząć wierzyć w siebie i swoją wartość i skąd wiedzieć kiedy stawia się poprzeczkę zbyt wysoko, przestać zazdrościć innym i być szczęśliwą..

[kokietka007]

Napisane przez raye

Witam,

mam 23 lata, za miesiąc kończę studia, dobrze się uczę, dostaje stypendium naukowe, utrzymuję się sama, jestem w związku od 4 lat..
Wydawałoby się że wszystko jest super, tylko wcale nie wierzę w siebie.

Miałam trudne dzieciństwo, nie utrzymuję kontaktu z rodzicami, moja najbliższa mi osoba (babcia) zmarła 3 lata temu i właściwie zostałam sama. Mam znajomych na uczelni, ale nie mam żadnych bliższych przyjaciół, za każdym razem gdy próbowałam się z kimś zaprzyjaźnić i coś faktycznie wynikało z tej znajomości (obopólnie) nagle inni przestają się do mnie odzywać, obrażają? Nie jestem gburem i nigdy nie narzekam na swoją przeszłość, nie wiem co jest ze mną nie tak.

Ciągle czuję się gorsza od innych, chociaż do tej pory osiągam wszystko czego chciałam. Mój chłopak pracuje od 10 msc w dużej firmie (kończyliśmy razem 1 stopień, on zrezygnował z 2 stopnia, ja kontynuowałam naukę). Czuje się strasznie głupia przy nim i przy innych otaczających mnie ludziach, wg nie wierzę w siebie i ciągle widzę tylko sukcesy innych osób, że to im coś się udaje a nie mnie, że ja zostaję w tyle. A innym zazdroszczę
Miałam problemy ze znajomością języka obcego, zapisałam się do szkoły językowej i w ciągu 3 miesięcy zrobiłam bardzo duży postęp, a jednak dalej czuję się głupia..

Najgorsze jest chyba to że zrobiłabym bardzo wiele dla osób na których mi zależy a ciągle mam wrażenie że nikt w ten sam sposób nie będzie zachowywał się w stosunku do mnie.

Nie chcę się tutaj użalać nad sobą, pomóżcie, jak zacząć wierzyć w siebie i swoją wartość i skąd wiedzieć kiedy stawia się poprzeczkę zbyt wysoko, przestać zazdrościć innym i być szczęśliwą..

Po prostu przestan się zadręczać twierdząc ze jesteś głupia bo to nie prawda. Pamiętaj by zawsze myśleć pozytywnie jesteś bardzo mądrą, rozwinięta osobą, ktora miała co prawda ciężkie dzieciństwo ale radzi sobie z tym nie poddaje się tylko idzie do przodu wiele osiagbelas, i naprawdę możesz być z siebie tylko dumna ! w moim przypadku na przykład język angielski to kula u nogi :-D nie potrafilabym nauczyć się go w 3 tygodnie, ty to zrobilas potrafisz pochłaniać wiedzę szybko i to dobrze po opisie wydaje mi się ze jesteś rozważna dziewczyną która wiele osiagneła , wiele przeszła ale i tak dala rade sobie ze wszystkim bo jest silna ! i o to właśnie chodzi ja radzie ci dalej stawiać sobie wyzwania, i dążyć do postawionych sobie celów spełniaj marzenia, baw się, korzystaj z życia i nie przejmuj się innymi bo szkoda na to czasu. I postaraj się może trochę bardziej zbliżyć się do znajomych, jestem pewnba ze wszystko będzie dobrze tylko pamiętaj ze wszystko co robisz rob przede wszystkim dla samej siebie ! Nie dla kogoś, i nie na pokaz ! najważniejsze byś ty była szczęśliwa ! A masz może jakieś hobby ? Co sprawia ci największą przyjemność i co robisz w wolnym czasie ? z doswiadczenia wiem ze posiadanie jakiejś pasji dużo potrafi zmienić człowieka i pamiętaj: jesteś cudowną wartościową osobą która wnosi wiele radości

[raye]

Próbowałam zbliżać się bardziej do znajomych ale nie chcę się nikomu narzucać, a jeszcze bardziej nie chcę znowu czuć się odrzucona i zastanawiać się dlaczego..
Lubię czytać książki, spędzać aktywnie czas (jazda na rolkach, pływanie, badminton) czasem robię ładne rzeczy ze starych (np. przerabiam ubrania itp.) ale jakoś zawsze myślę najpierw o tym, żeby zrobić pranie w domu niż żeby zrobić coś dla siebie
nie potrafię myśleć o sobie w pierwszej kolejności, zawsze najpierw myślę co powiedzą inni albo jak się poczują..

[kokietka007]

Napisane przez raye

Próbowałam zbliżać się bardziej do znajomych ale nie chcę się nikomu narzucać, a jeszcze bardziej nie chcę znowu czuć się odrzucona i zastanawiać się dlaczego..
Lubię czytać książki, spędzać aktywnie czas (jazda na rolkach, pływanie, badminton) czasem robię ładne rzeczy ze starych (np. przerabiam ubrania itp.) ale jakoś zawsze myślę najpierw o tym, żeby zrobić pranie w domu niż żeby zrobić coś dla siebie
nie potrafię myśleć o sobie w pierwszej kolejności, zawsze najpierw myślę co powiedzą inni albo jak się poczują..

Czyli masz jakieś zainteresowania i to bardzo ciekawe ! nie przejmuj się zdaniem innych , bo największa głupota ludzka to strach przed tym co powiedzą lub pomyślą o nas inni ludzie i tak będą gadać, niezależnie od tego co będziesz robisz ! Tak wiec jak dla mnie bez sensu jest przejnowanie się innymi ja mam osobiście totalnie wywalone na to co inni o mnie sadza nawet moja najbliższa rodzina. Serio. Gdybym ja ci opowiedziala moja historię życia to byś się przekonała jak i ja miałam ciężko ale pomimo tego się nigdy nie poddalam i zawsze walczylam do końca, bo trzeba bytc silnym fajne jest to, ze pomagasz innym naprawdę to bardzo dobrze o tobie świadczy tylko musisz wiedzieć, ze nie każdy to potrafi docenić i ludzie często nas wykorzystują. Wiem to niestety z doświadczenia, ponieważ juz nie raz zawiodlam się na ludziach którzy mnie wykorzystali. Ja podalam im pomocną dłoń, pomagalam jak tylko mogłam zapominając o sobie myslsac bardziej o nich a później dostalam ładne podziękowanie za to ..bo gdy ja później chciałam pomocy to nikt mi jej nie udzielił i byłam sama zdana na siebie. Teraz nauczylam się aż tak nie ufać ludziom. Bo ci moi niby " przyjaciele " okazali się zwykłymi swiniami. I przychodzili do mnie wtedy gdy czegoś chcieli a tak to mieli mnie głęboko gdzieś. Ale pewnego dnia przejrzalam na oczy i ztozumialam ze oni tylko udają przyjaciół a w rzeczywistości nimi nie są , bo przyjaciele tak się nie zachowują. No ale człowiek uczy się na własnych błędach. Teraz mam prawdziwych przyjaciół, których dobieralam z dużą rozwagą bo po moich poprzednich doświadczeniach stalam się bardziej ostrożna. I masz absolutna racje z tym ze nie warto się na zucac. Bo niby dlaczego masz za kimś latać ? Jeżeli ktoś ma cie głęboko gdzieś to ty miej go jeszcze głębiej ! czasem lepiej nie mieć znajomych niż mieć takich o których uwagę musisz wiecznie walczyć. Będzie dobrze kochana, głowa do gory i cycki do przodu życie jest za krótkie by się zmartwiac i dołowac nie potrzeb nie, musisz uwierzyć w siebie i we własne możliwości. Napewno ci się uda. Jesteś silna, wartosciowa i pełna ciepła

[raye]

bardzo dziękuję za miłe słowa,

ale jak przestawić swoje myślenie, na siebie samą.. jak nie czuć się gorszą o to że on ma pracę i znajomych w niej, z którymi czasem spotykają się na piwo i dobrze się bawi (i to mu w zupełności wystarczy z wyjść gdziekolwiek do ludzi)
jak poradzić sobie z zazdrością, że koleżanki w pracy mają chyba z nim lepszy kontakt niż on ze mną, spędzają 8h w pracy śmieszkując i pracując oczywiście, ale jestem pewna że śmieszki z innymi są częstsze niż ze mną..
ja mam wrażenie że jestem tylko tłem, gotuje i piorę, dbam o dom i uczę się,
jak nie ugotuje, nie upiorę to nic też się nie stanie (on to zrozumie, po prostu nie zrobiłam) tym bardziej mi tym pokazując że właściwie po co mam cokolwiek robić skoro jeśli nie zrobię to też nic się nie stanie
czuję się do niczego

[kalija]

Napisane przez raye

bardzo dziękuję za miłe słowa,

ale jak przestawić swoje myślenie, na siebie samą.. jak nie czuć się gorszą o to że on ma pracę i znajomych w niej, z którymi czasem spotykają się na piwo i dobrze się bawi (i to mu w zupełności wystarczy z wyjść gdziekolwiek do ludzi)
jak poradzić sobie z zazdrością, że koleżanki w pracy mają chyba z nim lepszy kontakt niż on ze mną, spędzają 8h w pracy śmieszkując i pracując oczywiście, ale jestem pewna że śmieszki z innymi są częstsze niż ze mną..
ja mam wrażenie że jestem tylko tłem, gotuje i piorę, dbam o dom i uczę się,
jak nie ugotuje, nie upiorę to nic też się nie stanie (on to zrozumie, po prostu nie zrobiłam) tym bardziej mi tym pokazując że właściwie po co mam cokolwiek robić skoro jeśli nie zrobię to też nic się nie stanie
czuję się do niczego

Nie powinnaś czuć się niepotrzebna w związku, tż powinien być Twoim największym fanem. A może jesteś dla siebie zbyt surowa?
Teraz jest taka presja - trzeba fajnie wyglądać, mieć fajną chatę, fajnych znajomych i fajne życie. Trudno mieć wszystko a już na pewno w tak młodym wieku jak Twój Wyluzuj, jeszcze możesz wszystko zmienić, jesteś młodziutka. Za rok pewnie będziesz w innym miejscu w swoim życiu, oby fajniejszym.. to wszystko zależy od Ciebie.

A tak na marginesie, napisałaś coś co mnie poruszyło: "Najgorsze jest chyba to że zrobiłabym bardzo wiele dla osób na których mi zależy a ciągle mam wrażenie że nikt w ten sam sposób nie będzie zachowywał się w stosunku do mnie. " Sama mogłabym to napisać, idealnie oddaje moje odczucia. Teraz niestety często są tacy ludzie.. jest fajnie póki na tym układzie (konkretnej znajomości) korzystają. W naszym pokoleniu króluje egoizm, zazdrość i zawiść. Liczy się mieć a nie być. Każdemu się to niestety udziela, takie czasy. A my dwie to takie frajerki za przeproszeniem oby dobro wracało - tego sobie i Tobie życzę. Amen

[Nadianna90]

Nie myślałaś o terapii? Nie zrozum mnie źle...w Polsce terapia postrzegana jest jako rozwiązanie dla "świrów". W praktyce tak nie jest. Terapia może Ci bardzo pomóc

[raye]

Myślałam, ale ciężko mi się za to zabrać, trochę się boję

[Nadianna90]

Pytam bo jestem w identycznej sytuacji i właśnie się na to decyduję. Cykam się mega, ale jestem już u kresu. Wiele razy rezygnowałam, ale tym razem tak nie będzie

W końcu nie mamy nic do stracenia

[kokietka007]

Napisane przez raye

Myślałam, ale ciężko mi się za to zabrać, trochę się boję

Kochana nie boj się wszystko będzie dobrze ! robisz to przede wszystkim dla samej siebie, dla własnego samopoczucia kiedyś w końcu trzeba pomyśleć o sobie depresja to bardzo poważną choroba a psychiatra może okazać się wybawieniem to nie jest tak ze jak idziesz do psychiatry to znaczy ze masz cos z głową tylko masz problem z którym nie potrafisz sobie poradzić i potrzebujesz pomocy specjalisty my możemy dawać ci rady itd. Ale facgowcami nie jesteśmy, być może przepis że ci jakieś leki specjalne pamiętaj ze zawsze ci po możemy i będziemy cie wspierać, jak chcesz możesz nawet pisać na pw trzemam kciuki kochana, na pewno wszystko się ułoży jestem tego pewna tym bardziej ze w swoim życiu mialam wiele sytuacji podobnych do twoich co prawda nie szlam do psychiatry bo w porę się ogarnelam ale wiem ze gdybym sama się nie pozbierala to napewno bym poszła wiec przemysl to

---------- Dopisano o 08:35 ---------- Poprzedni post napisano o 08:33 ----------

Napisane przez Nadianna90

Pytam bo jestem w identycznej sytuacji i właśnie się na to decyduję. Cykam się mega, ale jestem już u kresu. Wiele razy rezygnowałam, ale tym razem tak nie będzie

W końcu nie mamy nic do stracenia

I bardzo dobrze ! najważniejsze jest to ze wiesz ze masz problem, w pełni to rozumiesz i nie chcesz w nim tkwic tylko chcesz się leczyć i podjąć walkę z depresją a to pierwszy bardzo ważny krok idź tam i o nic się nie boj, będzie dobrze