brak znajomych - czy to jest takie dziwne?

[kamila199]

Czy uważacie, że w wieku 30 lat kompletny brak swoich znajomych to coś bardzo dziwnego?
Pytam o opinię z zewnątrz, ponieważ ja jestem w takiej sytuacji: nie mam znajomych, kolegów, koleżanek, wszystko rozpadło się po liceum i studiach. Nie bardzo miałam też okazję zawrzeć nowe znajomości w pracy, bo jeśli już udało się gdzieś zahaczyć to była to praca w pojedynkę i niesprzyjająca socjalizowaniu się.
Ja zdążyłam się do tego braku znajomych przyzwyczaić i teraz średnio mi to przeszkadza (choć kiedyś bardzo to przeżywałam), natomiast tż chyba zaczyna to ciążyć Coraz częściej wspomina, że nie można tak żyć, że powinnam gdzieś wychodzić tak jak on wychodzi ze swoimi kolegami. Że człowiek dziczeje. Czasem słyszę: "Weź znajdź sobie jakąś koleżankę i idź gdzieś", jak mnie to denerwuje...
Co wy sądzicie? Bo przez niego już sama zaczęłam się zastanawiać, czy to ja jestem jakaś lekko nienormalna, że już nie zabiegam o koleżanki, a wyjścia z jego (tżta) znajomymi (dla mnie w sumie z obcymi) są dla mnie zupełnie obojętne?

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez kamila199

Czy uważacie, że w wieku 30 lat kompletny brak swoich znajomych to coś bardzo dziwnego?
Pytam o opinię z zewnątrz, ponieważ ja jestem w takiej sytuacji: nie mam znajomych, kolegów, koleżanek, wszystko rozpadło się po liceum i studiach. Nie bardzo miałam też okazję zawrzeć nowe znajomości w pracy, bo jeśli już udało się gdzieś zahaczyć to była to praca w pojedynkę i niesprzyjająca socjalizowaniu się.
Ja zdążyłam się do tego braku znajomych przyzwyczaić i teraz średnio mi to przeszkadza (choć kiedyś bardzo to przeżywałam), natomiast tż chyba zaczyna to ciążyć Coraz częściej wspomina, że nie można tak żyć, że powinnam gdzieś wychodzić tak jak on wychodzi ze swoimi kolegami. Że człowiek dziczeje. Czasem słyszę: "Weź znajdź sobie jakąś koleżankę i idź gdzieś", jak mnie to denerwuje...
Co wy sądzicie? Bo przez niego już sama zaczęłam się zastanawiać, czy to ja jestem jakaś lekko nienormalna, że już nie zabiegam o koleżanki, a wyjścia z jego (tżta) znajomymi (dla mnie w sumie z obcymi) są dla mnie zupełnie obojętne?

Moze za bardzo na nim "wisisz" z powodu braku znajomych?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mahdab]

Dziwne nie. Raczej smutne.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PaulinciaKWC]

Napisane przez kamila199

Czy uważacie, że w wieku 30 lat kompletny brak swoich znajomych to coś bardzo dziwnego?
Pytam o opinię z zewnątrz, ponieważ ja jestem w takiej sytuacji: nie mam znajomych, kolegów, koleżanek, wszystko rozpadło się po liceum i studiach. Nie bardzo miałam też okazję zawrzeć nowe znajomości w pracy, bo jeśli już udało się gdzieś zahaczyć to była to praca w pojedynkę i niesprzyjająca socjalizowaniu się.
Ja zdążyłam się do tego braku znajomych przyzwyczaić i teraz średnio mi to przeszkadza (choć kiedyś bardzo to przeżywałam), natomiast tż chyba zaczyna to ciążyć Coraz częściej wspomina, że nie można tak żyć, że powinnam gdzieś wychodzić tak jak on wychodzi ze swoimi kolegami. Że człowiek dziczeje. Czasem słyszę: "Weź znajdź sobie jakąś koleżankę i idź gdzieś", jak mnie to denerwuje...
Co wy sądzicie? Bo przez niego już sama zaczęłam się zastanawiać, czy to ja jestem jakaś lekko nienormalna, że już nie zabiegam o koleżanki, a wyjścia z jego (tżta) znajomymi (dla mnie w sumie z obcymi) są dla mnie zupełnie obojętne?

Nie wszyscy są towarzyscy i nie wszyscy potrzebują kolezanek. Jesli tobie jest tak dobrze to nie masz powodow, zeby szukac znajomych.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Witold12]

Brak jakichkolwiek znajomych nigdy nie jest normalny ponieważ człowiek to istota stadna i potrzebujemy innych ludzi - taka nasza biologia. Oczywiście nie każdy musi mieć 1000 znajomych, jednej osobie wystarczą troje znajomych innej 15.

Zależy też jak długo ten stan się utrzymuje. jak ktoś nie ma znajomych przez kilka lat to podejrzewam, że normalny nie jest, jeśli to jest kilka miesięcy to raczej normalne, sam w pewnym momencie straciłem większość znajomych i praktycznie nie miałem się z kim spotykać ale ważne jest aby nie zamykać się i wychodzić do ludzi.

Myślę że twojemu facetowi chodziło o coś innego - nie można wiecznie żyć na szyi drugiej osoby i robić wszystko razem - twojemu facetowi chodziło o to abyś znalazła sobie jakieś zajęcie dla siebie samej. Być może ma racje? Może masz jakieś marzenia/pasje? Warto byłoby się zapisać na jakieś koła/siłownie czy cokolwiek, gdzie możesz się spełniać i masz ciągle kontakt z ludźmi, poznasz kogoś zawsze i będzie ok.

[kamila199]

[1=faf3d67d51656f0b2bcdb9f 98a45434bc3aa12e6;8458590 6]Moze za bardzo na nim "wisisz" z powodu braku znajomych?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]
Wydaje mi się, że nie. Jestem introwertyczką, lubię być np. sama w domu a tż może gdzieś wyjść, czy to na piwo czy na mecz, trening.. Czasem wręcz mi mówi że mało się odzywam i żyję w swoim świecie, więc to nie tak, że robię z niego koleżankę do ploteczek i partnera jednocześnie.

[3d8bff70f80d7c90d7fb1886fcde1de8ca56be25_65a543ff917fd]

Treść usunięta

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Moze po prostu macie zbyt rozne charaktery. On ekstrawertyk, Ty introwertyczka

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[3d8bff70f80d7c90d7fb1886fcde1de8ca56be25_65a543ff917fd]

Treść usunięta

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

[1=3d8bff70f80d7c90d7fb188 6fcde1de8ca56be25_65a543f f917fd;84586191]Treść usunięta[/QUOTE]No jest nie tak, ale moze mu to przeszjadzac. Ludziom rozne rzeczy w zwiazkach przeszkadzaja, ale jesli mu to przeszkadza to zamiast ja zmienieniac niech znajdzie taka co mu bedzie odpowiadala.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Caudofemoralis]

Napisane przez Mahdab

Dziwne nie. Raczej smutne.

Co jest smutnego w tym, że ktoś czuje się dobrze sam ze sobą i nie potrzebuje towarzystwa innych ludzi, żeby być szczęśliwym?

[kamila199]

Napisane przez Witold12

Brak jakichkolwiek znajomych nigdy nie jest normalny ponieważ człowiek to istota stadna i potrzebujemy innych ludzi - taka nasza biologia. Oczywiście nie każdy musi mieć 1000 znajomych, jednej osobie wystarczą troje znajomych innej 15.

Zależy też jak długo ten stan się utrzymuje. jak ktoś nie ma znajomych przez kilka lat to podejrzewam, że normalny nie jest, jeśli to jest kilka miesięcy to raczej normalne, sam w pewnym momencie straciłem większość znajomych i praktycznie nie miałem się z kim spotykać ale ważne jest aby nie zamykać się i wychodzić do ludzi.

Myślę że twojemu facetowi chodziło o coś innego - nie można wiecznie żyć na szyi drugiej osoby i robić wszystko razem - twojemu facetowi chodziło o to abyś znalazła sobie jakieś zajęcie dla siebie samej. Być może ma racje? Może masz jakieś marzenia/pasje? Warto byłoby się zapisać na jakieś koła/siłownie czy cokolwiek, gdzie możesz się spełniać i masz ciągle kontakt z ludźmi, poznasz kogoś zawsze i będzie ok.

Ja ostatni raz spotykałam się ze znajomymi z podstawówki jakieś 5 lat temu. W końcu stwierdziłam ileż można wychodzić z inicjatywą, bo obydwie dziewczyny spotykały się tylko wtedy kiedy ja proponowałam. Ja zamilkłam - kontakt się urwał.
Miałam też koleżankę, wydawało mi się, że się dogadujemy i lubimy, niestety wyjechała za granicę, jakis czas miałyśmy kontakt na gg, obiecała że odezwie się jak będzie w pl na urlopie, ale zapomniała. Potem drugi urlop - to samo.
A potem to już ja przeprowadziłam się do innego miasta, zorientowałam się że mieszka tu znajoma ze studiów, odezwałam się do niej, ale nie była chętna żeby się zobaczyć. Od tamtej pory (ok. 4 lata) nic.
To tylko kilka przykładów.

Ja nie wiszę na moim facecie, raczej to on częściej mówi abyśmy porobili coś razem czy wyszli gdzieś. Ja potrafię na pół dnia zaszyć się na balkonie, mam obok książkę, telefon i laptop i jest tak, jakby mnie wtedy nie było w domu. Ostatnio ten mundial... Myślicie, że narzekam że mecze bo nie mam co sama robić? Nie, idę do sypialni, zapalam świeczki i leżę z książką. Nawet mi to pasuje, te codzienne mecze w tv

---------- Dopisano o 16:44 ---------- Poprzedni post napisano o 16:39 ----------

[1=3d8bff70f80d7c90d7fb188 6fcde1de8ca56be25_65a543f f917fd;84586041]Treść usunięta[/QUOTE]

Do kina może sama bym nie poszła, ale na miasto, na zakupy zawsze chodzę sama

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez kamila199

Ja ostatni raz spotykałam się ze znajomymi z podstawówki jakieś 5 lat temu. W końcu stwierdziłam ileż można wychodzić z inicjatywą, bo obydwie dziewczyny spotykały się tylko wtedy kiedy ja proponowałam. Ja zamilkłam - kontakt się urwał.
Miałam też koleżankę, wydawało mi się, że się dogadujemy i lubimy, niestety wyjechała za granicę, jakis czas miałyśmy kontakt na gg, obiecała że odezwie się jak będzie w pl na urlopie, ale zapomniała. Potem drugi urlop - to samo.
A potem to już ja przeprowadziłam się do innego miasta, zorientowałam się że mieszka tu znajoma ze studiów, odezwałam się do niej, ale nie była chętna żeby się zobaczyć. Od tamtej pory (ok. 4 lata) nic.
To tylko kilka przykładów.

Ja nie wiszę na moim facecie, raczej to on częściej mówi abyśmy porobili coś razem czy wyszli gdzieś. Ja potrafię na pół dnia zaszyć się na balkonie, mam obok książkę, telefon i laptop i jest tak, jakby mnie wtedy nie było w domu. Ostatnio ten mundial... Myślicie, że narzekam że mecze bo nie mam co sama robić? Nie, idę do sypialni, zapalam świeczki i leżę z książką. Nawet mi to pasuje, te codzienne mecze w tv

---------- Dopisano o 16:44 ---------- Poprzedni post napisano o 16:39 ----------



Do kina może sama bym nie poszła, ale na miasto, na zakupy zawsze chodzę sama

Widocznie skoro jemu to przeszkadza to zbyt mocno od siebid sie roznicie, ale to on powinien poszukac sobie w takim razie takiej ktora bedzie do niego podobna

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kamila199]

[1=3d8bff70f80d7c90d7fb188 6fcde1de8ca56be25_65a543f f917fd;84586191]Treść usunięta[/QUOTE]
Często o tym rozmawiamy. Tż mówi, że powinnam mieć też swoich znajomych, wychodzić na na kawę, jakieś spotkania integracyjne, wieczory panieńskie czy jakiekolwiek babskie imprezy tak, jak robią to partnerki jego kolegów. Że to dziwne, że ja nie potrzebuję aby koleżanka doradzała mi w zakupach, że nikomu się nie żalę, kiedy się pokłócimy, że nie mam z kim pogadać o ciuchach czy kosmetykach. Że tak to ja zdziczeję, cokolwiek to znaczy.
Domyślam się, że faceci czasem w męskim gronie plotkują o 'swoich babach', w stylu: a moja poszła tu/wyjechała/na zakupach z koleżankami. A potem mój tż wraca do domu, patrzy na mnie i chyba trochę mu się żal robi, że ja to na dłuższą metę nawet telefonu nie potrzebuję
No cóż.. ma rację, wiem że tak to wygląda ale takie teksty czy rozmowy nie są dla mnie obraźliwe.

[farmaceutka88]

Eee tam. Nie każdy potrzebuje wyjść z koleżanką. Każdy jest inny. Media kreują szczęśliwe życie tzn. domek z budą z psem, paczka przyjaciół jak z serialu "Przyjaciele", 2jka dzieci itd. Nie każdy tak MUSI mieć.

[lena106]

Napisane przez kamila199

Czy uważacie, że w wieku 30 lat kompletny brak swoich znajomych to coś bardzo dziwnego?
Pytam o opinię z zewnątrz, ponieważ ja jestem w takiej sytuacji: nie mam znajomych, kolegów, koleżanek, wszystko rozpadło się po liceum i studiach. Nie bardzo miałam też okazję zawrzeć nowe znajomości w pracy, bo jeśli już udało się gdzieś zahaczyć to była to praca w pojedynkę i niesprzyjająca socjalizowaniu się.
Ja zdążyłam się do tego braku znajomych przyzwyczaić i teraz średnio mi to przeszkadza (choć kiedyś bardzo to przeżywałam), natomiast tż chyba zaczyna to ciążyć Coraz częściej wspomina, że nie można tak żyć, że powinnam gdzieś wychodzić tak jak on wychodzi ze swoimi kolegami. Że człowiek dziczeje. Czasem słyszę: "Weź znajdź sobie jakąś koleżankę i idź gdzieś", jak mnie to denerwuje...
Co wy sądzicie? Bo przez niego już sama zaczęłam się zastanawiać, czy to ja jestem jakaś lekko nienormalna, że już nie zabiegam o koleżanki, a wyjścia z jego (tżta) znajomymi (dla mnie w sumie z obcymi) są dla mnie zupełnie obojętne?

2 rzeczy są pewne, po pierwsze to, że nie masz znajomych wcale nie jest dziwne. Jeżeli ktoś próbuje Ci to wmówić, oznacza to tylko tyle, że sam jest ekstrawertykiem i nie potrafi żyć bez przyjaciół, w czym nie ma nic złego, tak samo jak nie ma nic złego w zadowalaniu się tylko swoim towarzystwem.
A po drugie, Twój chłopak nie może tego zrozumieć, bo sam jest inny. Powinnaś mu po prostu wytłumaczyć, że Ty dobrze czujesz się z tym jak jest i wolisz żyć we własnym świecie, że wychodzenie co tydzień ze znajomymi nie jest dla Ciebie rozrywką. Powiedz szczerze co czujesz. Jeżeli się w Tobie zakochał, to właśnie w tej introwertyczce. A jeżeli jest Ci z tym dobrze, nie zmieniaj się, dla nikogo. Najważniejsze żebyś była szczęśliwa

[Vanir410]

Dla mnie to jest dziwne. Nie chodzi o super przyjaciół, ale o zwykłych znajomych. Introwertyzm. Nawet introwertyk czasem potrzebuje innego człowieka.
Jeśli ktoś przez cały rok nie wyjdzie nawet z znajomym na kawę, to coś jest nie tak.

[Nimve]

Napisane przez kamila199

Często o tym rozmawiamy. Tż mówi, że powinnam mieć też swoich znajomych, wychodzić na na kawę, jakieś spotkania integracyjne, wieczory panieńskie czy jakiekolwiek babskie imprezy tak, jak robią to partnerki jego kolegów. Że to dziwne, że ja nie potrzebuję aby koleżanka doradzała mi w zakupach, że nikomu się nie żalę, kiedy się pokłócimy, że nie mam z kim pogadać o ciuchach czy kosmetykach. Że tak to ja zdziczeję, cokolwiek to znaczy.

To Twój tż jest dziwny, a raczej niedojrzały. Skoro na nim nie wisisz, nie ograniczasz go, jest Wam razem dobrze, Ty nie jesteś nieszczęśliwa, to po co na siłę chce Ci coś wciskać. Napatrzył się na innych ludzi i uważa, że jest jakiś ogólny model normalności, do którego trzeba, no po prostu trzeba i koniec, dążyć? Bo jak nie to co? Co go obchodzą inne partnerki i jak spędzają czas. Nie rozumiem co go tak mierzi.

[GdyKochamy]

Moim zdaniem to jest trochę szkodliwe. Rozwijanie umiejętności społecznych jest ważne w życiu. To rozwija i motywuje.

No ale jeżeli uważasz, że nie potrzebujesz, bo taka jesteś i już, to mi byłoby przykro, że on tak mówi, bo po prostu taka jesteś. Chyba, że robi to z troski, bo tego nie rozumie i wydaje mu się, że jednak tego potrzebujesz.

To tak jakby ktoś towarzyskiej osobie powiedział, że nie powinna tyle z ludźmi rozmawiać. Po co kogoś zmieniać na siłę...

[Mahdab]

Napisane przez Caudofemoralis

Co jest smutnego w tym, że ktoś czuje się dobrze sam ze sobą i nie potrzebuje towarzystwa innych ludzi, żeby być szczęśliwym?

Dla mnie smutne, bo sobie tego nie wyobrażam.
A jeśli ktoś się naprawde dobrze z tym czuje to ok.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez GdyKochamy

Moim zdaniem to jest trochę szkodliwe. Rozwijanie umiejętności społecznych jest ważne w życiu. To rozwija i motywuje.

No ale jeżeli uważasz, że nie potrzebujesz, bo taka jesteś i już, to mi byłoby przykro, że on tak mówi, bo po prostu taka jesteś. Chyba, że robi to z troski, bo tego nie rozumie i wydaje mu się, że jednak tego potrzebujesz.

To tak jakby ktoś towarzyskiej osobie powiedział, że nie powinna tyle z ludźmi rozmawiać. Po co kogoś zmieniać na siłę...

Chłopak autorki zapewne od początku wiedział jakie ma podejście do tego tematu także nie rozumiem takiego zmieniania jej na siłę. Jak mu to tak przeszkadza to niech szuka takiej mega towarzyskiej.


Autorko a spotykacie się wspólnie z jego znajomymi?

[3d8bff70f80d7c90d7fb1886fcde1de8ca56be25_65a543ff917fd]

Treść usunięta

[sql]

Ja też nie mam znajomych, rozmowy w pracy z koleżankami i kolegami mi wystarcza, po pracy lubię mieć spokój. W czasie studiów zawiodłam się na dwóch przyjaciółkach które olały mnie dla innych znajomych, facetów. Od tamtego czasu nie potrzebuje żadnych przyjaźni, jeśli pasuje Ci brak znajomych to wszystko jest ok ☺️

[Mijanou]

Napisane przez kamila199

Do kina może sama bym nie poszła, ale na miasto, na zakupy zawsze chodzę sama

No ale dlaczego nie poszłabyś sama do kina?
Ja uwielbiam operę, osobliwie włoską (tak, wiem, tę przeładowaną) a nie mam znajomych dzielących moją pasję. TŻ też za skarby do opery nie pójdzie. Więc chodzę sama. I z tego, co widzę, takich "samotnikow" jest sporo na spektaklach. Przypuszczam więc, że w kinie też ich musi być całkiem dużo (niestety, nie wiem bo akurat nie cierpię chodzić do kina ze względu na zapach popcornu, siorbanie słomką i komentarze w trakcie seansu).

[zakonna]

Nie jest to ani dziwne ani smutne. Ja mam koleżanki w pracy i JEDNĄ bliższą koleżankę. I ta koleżanka to jedyna osoba z którą widuję się poza pracą. Z tym że to widywanie, to raz na pół roku.
Mnie jest tak dobrze. Jeśli tobie pasuje ten brak życia towarzyskiego to wszystko jest OK

siła spokoju

[katsummer]

Napisane przez kamila199

Do kina może sama bym nie poszła, ale na miasto, na zakupy zawsze chodzę sama

Alez idz sama do kina. Ja kiedys balam sie wszystkiego i wszystkich. Zaczelam sie popychac do przodu zeby wyjsc ze strefy komfortu. Ostatnim bastionem byla samotna kolacja. Poszlam. Nikt mnie nie wytykal palcami i uswiadomilam sobie, ze to wszystko tylko problemy w mojej glowie. Do kina nie poszlabym nawet z kims, bo nie lubie.

Ja tez naleze do malo towarzyskich osob, mam 2 przyjaciolki i jedna znajoma, plus ludzie w pracy ale nie socjalizujemy sie razem (chyba, ze to "firmowe" wyjscie). W miejscu gdzie mieszkam, mam jedna z tych trzech osob - reszta rozsiana po swiecie. Widzimy sie raz na miesiac-dwa, piszemy tylko jak jest do tego faktyczny powod. Moj partner absolutnie nie wtraca sie w moje preferencje towarzystkie Ja tez zdecydowanie wole ksiazke i cisze. Mysle, ze tutaj raczej bym zmienila TZ niz siebie, bo nie ma absolutnie nic dziwnego ani smutnego w tym, ze nie potrzebuje sie innych ludzi. Wrecz przeciwnie - jesli lubisz sama siebie i masz sposob na spedzanie wolnego czasu, to swiadczy to raczej o wlasnej sile.

[groszek75]

Napisane przez Nimve

To Twój tż jest dziwny, a raczej niedojrzały. Skoro na nim nie wisisz, nie ograniczasz go, jest Wam razem dobrze, Ty nie jesteś nieszczęśliwa, to po co na siłę chce Ci coś wciskać. Napatrzył się na innych ludzi i uważa, że jest jakiś ogólny model normalności, do którego trzeba, no po prostu trzeba i koniec, dążyć? Bo jak nie to co? Co go obchodzą inne partnerki i jak spędzają czas. Nie rozumiem co go tak mierzi.

Zgadzam sie z tym

[kamila199]

[1=faf3d67d51656f0b2bcdb9f 98a45434bc3aa12e6;8459801 1]Chłopak autorki zapewne od początku wiedział jakie ma podejście do tego tematu także nie rozumiem takiego zmieniania jej na siłę. Jak mu to tak przeszkadza to niech szuka takiej mega towarzyskiej.


Autorko a spotykacie się wspólnie z jego znajomymi?[/QUOTE]

Nie, ja nie wychodzę z nimi, chyba źle bym się czuła sama w wielkim męskim gronie. A jeśli chodzi Ci o spotkania z kolegami i ich partnerkami to baaardzo rzadko niestety. Znam tylko 2 dziewczyny, z tym że jedną widziałam tylko raz i to chyba ze dwa lata temu więc teraz nawet na ulicy bym jej nie rozpoznała.
Ciężko się zgrać, i tu chodzi szczególnie o te dziewczyny. Mam wrażenie że jak któryś chłop rzuci hasło 'mecz' i 'jutro' to 5 minut i już spotkanie ugadane a w towarzystwie mieszanym to już większy problem.

Dzięki za wszystkie opinie.
Wiecie, to nie było tak, że widziały gały co brały.. jak zaczynaliśmy być z tż, czyli z 10 lat temu, ja byłam inna, miałam codziennie szkołę, potem studia więc chcąc nie chcąc kontakt ze znajomymi miałam. Choć nie miałam nigdy żadnej bliższej koleżanki, bo ja raczej wszystkich na równi traktowałam, to nie wydaje mi się, żebym była nielubiana. Dopiero potem, po studiach, chcąc odnowić trochę kontakt odezwałam się do jednej i drugiej. Zdaję sobie sprawę, że miałam pecha co do koleżanek, że żadnej nie zależało na spotkaniach tak jak mnie. A może wcale mnie nie lubiły? Choć gdy ja inicjowałam spotkanie nigdy nie wyłapywałam że jest niezręcznie, dziwnie, że nie wiem, ktoś siedzi ze mną na siłę..
Myślę, że teraz gdybym napisała czy zadzwoniła do którejś to zgodziłyby się zobaczyć. Tylko że ja już nie mam na to ochoty.

[Limonka2738]

Dla mnie to normalne.

Moje przyjaciółki wyjechały, mam jakieś koleżanki na miejscu, ale też niewiele. Więcej mi po prostu nie potrzeba.

Jakoś tak w szkole te znajomości znajdowało się co chwilę. Po skończeniu studiów jest coraz trudniej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[blackhaired_witch]

Tak sobie pomyślałam i wychodzi mi, że mam całą jedną dobrą koleżankę, jeszcze od czasów liceum. Reszta znajomości jakoś się rozlazła po zakończeniu poszczególnych etapów życia, ale nie żałuję, bo ani nie mam czasu na ich utrzymywanie, ani ochoty.
Jestem nietowarzyska, lubię samotność i święty spokój. Jakby ktoś zaczął mi wpierać, że jestem dziwna, to bym śmiechem zabiła.