Czy spotykałabyś się z BEZROBOTNYM?

[jeje04]

Cześć wszystkim. Od razu napiszę, że założyłam konto właśnie w celu rozpoczęcia tego wątku, bo od dawna nosiłam się z tym zamiarem.
Opiszę pokrótce o co mi chodzi:
Parę lat temu rozstałam się z wieloletnim partnerem.
Od tego czasu notorycznie poznaję różnych mężczyzn i nie ukrywam, że jestem coraz bardziej zdeterminowana i nastawiona na poznanie kogoś konkretnego. Zazwyczaj jednak znajomość kończy się na rozmowie przez FB lub telefon, rzadziej dochodzi do spotkania. Były też portale randkowe, ale jakoś nie mam szczęścia. Lub problem leży we mnie...
Coraz częściej zdarza się tak, że poznaję fajnego mężczyznę. Odpowiada mi pod względem wyglądu i fajnie się nam rozmawia. Parę razy okazywało się, że jest bezrobotny, a dwa, że na rencie. Ja wtedy rezygnuje, mimo, że facet dobrze rokuje. Czy to normalne?
Od razu zaznaczę, że nie jestem wyrachowana i czekam na księcia z bajki. Nie poszukuję bogacza z mercedesem i 6 zerami na koncie. Sama też nie jestem księżniczką, a wszystko co mam, mam dzięki swojej ciężkiej pracy, bo nie pochodzę z nie wiadomo jak bogatej rodziny.
Po prostu, gdy ktoś mi napiszę "jestem aktualnie bezrobotny" lub "jestem na rencie stałej/tymczasowej" jakoś mnie odrzuca, a później nawet nie chcę mi się z nim rozmawiać. Samej mi to już przeszkadza, ale potrafię sobie to jakoś wytłumaczyć. Chyba chodzi mi o to, że nie chcę aby mężczyzna czuł się zażenowany tym, że nie ma pieniędzy, czuł się gorszy ode mnie, żebyśmy na początku znajomości, gdy jest najciekawiej ograniczali się, bo np on nie ma kasy na dojazd, na wyjście itp. Nie chodzi mi o to, że to on ma być "sponsorem" ale same wiecie jak to jest. Nie chodzi mi też o to, żeby codziennie chodzić do drogich knajp, czy aby robił mi prezenty, kupował co raz kwiaty.
Myślę, że czułabym się tym zażenowana, nie mówiąc już o przyszłości. Nie szukam bowiem faceta na raz, cz na dwa. Chciałabym z kimś założyć rodzinę, a jeśli ktoś się nie garnie do pracy, nie ma zawodu, to jak to ma wyglądać?

Powiedzcie mi błagam, czy moje podejście jest normalne? Aktualnie poznałam faceta, który stracił pracę, jest naprawdę ciekawy, ale nie widzę, aby szukał nowej i znów mnie to zraża.
Pomóżcie.

[tajkuna]

Napisane przez jeje04

Powiedzcie mi błagam, czy moje podejście jest normalne? Aktualnie poznałam faceta, który stracił pracę, jest naprawdę ciekawy, ale nie widzę, aby szukał nowej i znów mnie to zraża.
Pomóżcie.

Czyli nie przegląda ogłoszeń na necie, nie wysyła CV, nie pyta znajomych o pracę ? O to ci chodzi, w tym, że nie widzisz, żeby szukał nowej pracy. Może on w domu na necie przegląda ogłoszenia i wysyła CV.

[201607050913]

Zauważyłam jedną rzecz. Kiedy miałam 18 lat kochałabym każdego i bez względu na przeciwności losu. Ważne, żeby był dobrym człowiekiem. Im jestem starsza i im więcej przeszłam (a trochę się tego zebrało), tym bardziej moje poszukiwania się zawężają. Smutne, ale taki emocjonalny instynkt samozachowawczy.

Więc w odpowiedzi na pytanie: też by mnie to odrzucało. I jestem aktualnie poszukująca drugiej połówki, choć nie mówię 100% nie bo wiadomo, że może się trafić ktoś wartościowy, ale akurat bez pracy, natomiast wszystko zależy od okoliczności tego bezrobocia, długości trwania i jakości trwania w nim (czy to kanapa i piwo, czy samorozwój).

[Lilly_Lilly]

Napisane przez tajkuna

Czyli nie przegląda ogłoszeń na necie, nie wysyła CV, nie pyta znajomych o pracę ? O to ci chodzi, w tym, że nie widzisz, żeby szukał nowej pracy. Może on w domu na necie przegląda ogłoszenia i wysyła CV.

no własnie zreszta jak ci mowi ze aktualnie jest bezrobotny to nie oznacza od razu ze jest leniem i nie chce miec pracy
Poznaj facetów troche blizej i nie skreślaj ich od razu tego powodu

---------- Dopisano o 14:44 ---------- Poprzedni post napisano o 14:42 ----------

Napisane przez mineralka bez gazu

Zauważyłam jedną rzecz. Kiedy miałam 18 lat kochałabym każdego i bez względu na przeciwności losu. Ważne, żeby był dobrym człowiekiem. Im jestem starsza i im więcej przeszłam (a trochę się tego zebrało), tym bardziej moje poszukiwania się zawężają. Smutne, ale taki emocjonalny instynkt samozachowawczy.

Więc w odpowiedzi na pytanie: też by mnie to odrzucało. I jestem aktualnie poszukująca drugiej połówki, choć nie mówię 100% nie bo wiadomo, że może się trafić ktoś wartościowy, ale akurat bez pracy, natomiast wszystko zależy od okoliczności tego bezrobocia, długości trwania i jakości trwania w nim (czy to kanapa i piwo, czy samorozwój).

i to jest istotne. Najpierw trzeba "wybadać" jaki jest , czy szuka tej pracy a pozniej oceniać

[czarna_maciejka]

Prawde mowiac nie wiem co ci napisac. Sama jestem bezrobotna, bardzo sie staram znalezc prace, ale to naprawde trudne, i jak pomyslalam, ze ktos moglby nie chciec sie ze mna spotkac ze wzgledu na to, ze aktualnie nie pracuje i nie mam kasy to zrobilo mi sie strasznie przykro
Z drugiej strony-doskonale cie rozumiem, bo ja, jako ta wlasnie nieszczesna bezrobotna sama troche unikam znajomych i spotkan, gdyz zwyczajnie nie zawsze wlasnie mam pieniedzy na to, zeby chodzic gdzie chce...
Trudny temat.
Wczesniej mialam chlopaka przez dluzszy okres czasu, on nie pracowal regularnie, nie mial zbyt wiele pieniedzy, a ja wtedy mialam stala prace i faktem jest, ze czesto placilam za rozne rzeczy, ktore chcialam zrobic (np. pojsc na pizze) i ktore sama proponowalam zeby zrobic gdy wiedzialam, ze on nie ma akurat kasy. Dla niektorych taki podzial jest nie do pomyslenia, mi raczej nie przeszkadzal, ale to juz w dluzszym zwiazku, a nie na poczatku znajomosci.
W dzisiejszych czasach trudno jest byc bez kasy. Nawet glupi spacer czasem zobowiazuje, bo lody, bo cos do picia, jakas kawa...
Sama musisz zdecydowac. Ja bym jednak nie skreslala nikogo tak od razu

[jeje04]

Kurczę, czyli faktycznie coś ze mną nie tak
Właśnie ten z którym teraz rozmawiam, ciągle przesiaduje na internecie i narzeka, że nie ma pracy w kraju, że był już chyba wszędzie, a byle gdzie nie pójdzie.
Wcześniej, z poprzednimi z którymi rozmawiałam, a raczej kończyłam szybko rozmawiać, gdy przyznawał się, że nie pracuje, nie zagłębiałam się w to, czy rozsyła CV, czy też nie. Po prostu od razu uciekałam.
Koleżanka puka mi do głowy, że kiedyś odrzucę fajnego chłopaka, a później okaże się, że dostał posadę prezesa w jakiejś firmie, a tylko tymczasowo był bezrobotny a ja się na tym przejechałam...
Nie chodzi mi o rodzaj posady (choć może nie chciałabym, żeby był śmieciarzem albo ubierał zwłoki w zakładzie pogrzebowym) ale o to, że mam jakiś uraz i obawy, że to leser. Nie wiem jak to zmienić.

czarna_maciejka - Przepraszam Nie chciałam Cię urazić, to nie jest tak, że ja skreślam kogoś i uznaje za gorszego. Nic z tych rzeczy. Chyba jednak podchodzę jak jedna z kobiet wyżej napisała już bardziej praktycznie-boje się, że poznam tylko kogoś leżącego i pachnącego, a ja szukam oparcia. Nie znaczy to jednak, że ja nie płaciłabym za np wspomnianą pizzę lub kawę, gdyby chłopak stracił pracę. Ale co innego, gdy się poznajemy i on jej nie ma, a co innego w długoletnim związku...
No i kobieta to chyba trochę inna sytuacja. Facetowi łatwiej znaleźć pracę, choćby teraz na budowie...

[kalincia]

To zależy. Facet stracił pracę, próbuje, szuka - ok. Facet ma styl życia bezrobotnego - nie. To menel.

[cholernarejestracja]

Po pierwsze - skąd wniosek, że od razu z każdym miałabyś tworzyć długoletni związek? Strasznie od Ciebie wieje desperacją, mimo tego skreślania.

Po drugie - jednak wyglądasz mi na wyrachowaną osobę, jeżeli trafia do Ciebie argument "bo go odrzucisz a on potem będzie prezes".

Po trzecie - jakieś takie kretyńskie mi się to wydaje. Z pracą obecnie jest tak, że wystarczy czasami tydzień żeby ją znaleźć, a czasem można szukać i dwa lata. Odrzucisz faceta, a on tydzień później dostanie jakąś normalną pracę i co? I wtedy już on się zmieni na tyle, że będzie godny Twojej uwagi?

Nie wiem co Ci doradzić, zmień nastawienie, albo szukaj sobie "partnera do długoletniego związku" na goldenline, bo tam od razu widać kto gdzie pracuje

[cedrowa]

I Ty Autorko, i dziewczyny powyżej mają rację. Sama kiedy byłam bezrobotna 4 lata temu też unikałam spotkań ze znajomymi, czułam się gorsza, a z facetami tym bardziej, bo bałam się że pomyślą że jestem leniwa czy coś, a ja po prostu nie miałam wykształcenia, poza tym mówili że jest kryzys i zwalniają. Pracę znalazłam po kilku miesiącach.. Teraz mam stałą pracę i swojej drugiej połówki też szukam pracującej, ale pomimo tego, że niedługo zaczyna się sezon urlopowy, to gdzieś na ulicy słyszę że ludzie w wiele miejsc złożyli cv i bez odzewu. Szkoda, bo wiele jest osób które chcą pracować a nie mogą znaleźć pracy, natomiast mam wielu leserów w pracy i dostają takie same pieniądze jak ja.

cholernarejestracja powiedziała dokładnie to co ja się wstydziłam napisać.

[Czarna_Złośnica]

Napisane przez mineralka bez gazu

Zauważyłam jedną rzecz. Kiedy miałam 18 lat kochałabym każdego i bez względu na przeciwności losu. Ważne, żeby był dobrym człowiekiem. Im jestem starsza i im więcej przeszłam (a trochę się tego zebrało), tym bardziej moje poszukiwania się zawężają. Smutne, ale taki emocjonalny instynkt samozachowawczy.

Więc w odpowiedzi na pytanie: też by mnie to odrzucało. I jestem aktualnie poszukująca drugiej połówki, choć nie mówię 100% nie bo wiadomo, że może się trafić ktoś wartościowy, ale akurat bez pracy, natomiast wszystko zależy od okoliczności tego bezrobocia, długości trwania i jakości trwania w nim (czy to kanapa i piwo, czy samorozwój).

I tu się niestety zgadzam, kiedyś też bym na to nie zwróciła uwagi ale teraz zastanawiałabym się... ale jak sama piszesz to może byc tymczasowe, każdemu może się zdarzyć stracić pracę

[czarna_maciejka]

Napisane przez jeje04

czarna_maciejka - Przepraszam Nie chciałam Cię urazić, to nie jest tak, że ja skreślam kogoś i uznaje za gorszego. Nic z tych rzeczy. Chyba jednak podchodzę jak jedna z kobiet wyżej napisała już bardziej praktycznie-boje się, że poznam tylko kogoś leżącego i pachnącego, a ja szukam oparcia. Nie znaczy to jednak, że ja nie płaciłabym za np wspomnianą pizzę lub kawę, gdyby chłopak stracił pracę. Ale co innego, gdy się poznajemy i on jej nie ma, a co innego w długoletnim związku...
No i kobieta to chyba trochę inna sytuacja. Facetowi łatwiej znaleźć pracę, choćby teraz na budowie...

Nie szkodzi, naprawde tez uwazam, ze masz racje.
Jak ktos wspominal-wczesniej mi rowniez nie zalezalo na niczym wiecej, liczyla sie tylko milosc i dobroc. No ale nie mam juz tych 18 lat, trzeba powoli myslec o przyszlosci i rozsadnie wybierac ewentualnego partnera. Rowniez pod katem finansowym.
Wlasnie tak jak ja pisalam i jak ty zauwazasz-co innego w dlugoletnim zwiazku, a co innego gdy poznajesz nowa osobe. Bo tak naprawde nie wiesz czy on nie ma pracy krotkotrwale i sie stara szukac, czy wrecz przeciwnie.
Moim zdaniem powinnas sie umawiac, flirtowac i badac jak sprawy stoja Pare randek to nie powod do malzenstwa, mysle, ze w koncu trafisz na kogos odpowiedniego.

[oh Mandy]

Napisane przez mineralka bez gazu

Zauważyłam jedną rzecz. Kiedy miałam 18 lat kochałabym każdego i bez względu na przeciwności losu. Ważne, żeby był dobrym człowiekiem. Im jestem starsza i im więcej przeszłam (a trochę się tego zebrało), tym bardziej moje poszukiwania się zawężają. Smutne, ale taki emocjonalny instynkt samozachowawczy.

Więc w odpowiedzi na pytanie: też by mnie to odrzucało. I jestem aktualnie poszukująca drugiej połówki, choć nie mówię 100% nie bo wiadomo, że może się trafić ktoś wartościowy, ale akurat bez pracy, natomiast wszystko zależy od okoliczności tego bezrobocia, długości trwania i jakości trwania w nim (czy to kanapa i piwo, czy samorozwój).

Zgadzam się. Brak pracy przeżyję u studenta, u którego widzę, że zależy mu na studiach, ale mimo wszystko jest ogarniętym chłopakiem, a nie śmierdzącym leniem.

Natomiast znam faceta, który ma lat 26, studiów nie skończył, do pracy się garnie, bo woli imprezować. I w tym momencie taka osoba dla mnie odpada, więc wcale Ci się nie dziwię, że Ciebie też to odrzuca.

[JustShe]

Kiedy poznałąm swojego tż, ja pracowałam, on nie, teraz on pracuje a ja jestem bezrobotna i co? To, że ktoś akurat nie ma pracy jak dla mnie nie jest skreślony i nigdy nie bedzie, bo w zyciu raz sie jest na wozie raz pod. Chyba, ze masz na mysli faceta co nie ma zamiaru pracowac tylko lezec przed tv...

[kcia161991]

Hmmm... jeżeli bym sama nie pracowała/ nie miała własnej firmy/ nie robiła nic w kierunku zmiany swojego statusu bezrobotnego to może i by mi to nie przeszkadzało, no ale niestety... Takie siedzenie przed netem i narzekanie do niczego nie prowadzi... I Cię rozumiem, bo mnie by od takich nierobów odrzucało po prostu. 23 + i bez pracy= Nie umie sobie poradzic w dorosłym życiu, a więc jak sobie poradzi z założeniem rodziny itp. itd. Ofert pracy jest mnóstwo, wystarczy dobrze poszukac. A poza tym nie ma co się zamykac na pracę na etacie tylko stworzyc/ otworzyc cos samemu. Ale do tego są potrzebne ważne cechy osobowosci. Dla mnie ktoś, kto tylko siedzi w domu całymi dniami i narzeka na brak pracy byłby skreślony od razu. Pozdrawiam.

[tajkuna]

Autorka nawet nie zdąży poznać faceta, a juz go odrzuca. Pracował wcześniej, stracił pracę, tzn że raczej pracować chce i pracy szuka. Skąd można nie poznając nikogo wiedzieć czy to jest osoba, która faktycznie szuka pracy, a nie może jej znaleźć czy osobą lubiąca imprezować, bawić się , a nie szukająca pracy. Najpierw trzeba daną osobe poznać.

[marchewkowe pole]

jak poznajesz faceta to nawet jesli z myślą o stałym związku, na początku przecież zawsze jest faza niezobowiązującego spotykania się. i Ty w tym czasie będziesz miała okazję ustalić czy ten bezrobotny to osoba aktywnie poszukująca pracy czy jest panem Zenkiem dla którego bezrobotność to stan umysłu od 10lat.
a co do randek i płacenia - możecie wychodzić sobie na spacery albo darmowe eventy, niekoniecznie do knajpy i teatru. ważne żeby się poznać.

[Duszaniola]

Autorko, jak dla mnie trochę przesadzasz. W dzisiejszych czasach nietrudno stracić pracę. Jeżeli facet szuka, wysyła CV itd., to ja bym go w żadnym przypadku nie przekreślała. No bo czemu? Każdemu może się w życiu noga powinąć i to jak dla mnie nie świadczy o niezaradności.
A to że na rencie to też nie znaczy, że nierób. Żeby rentę dostać trzeba było pracować przed wystąpieniem powodu, z którego rentę się dostało. Chyba, że tu Cię przeraża choroba faceta.

[jeje04]

No właśnie moim błędem poprzednio było to, że znajomość się urywała, nie chciałam wiedzieć, czy jest panem Zenkiem, czy tylko to stan przejściowy.
Ale nie umiem tego przezwyciężyć, nagle pojawia się taka jakaś blokada, nie czekam na wiadomość, nie chcę się spotkać. Samą mnie to przeraża...
Może to też dlatego, że poprzedni wieloletni partner jakiś czas był na moim utrzymaniu i nie obchodziło go, że ledwo wiąże koniec z końcem. Nie porównuje niby tych sytuacji, bo było minęło, ale jednak jakieś złe wspomnienia zostają...

Co do renty jeden z tych chłopaków był sportowcem, wypadek przekreślił całkowicie szanse na w miarę normalne życie, on był całkiem zdołowany, psychicznie nie dawał sobie rady i to mnie również przerażało. Nie chciałam mu dawać nadziei bo nie umiałabym mu pomóc i dlatego szybko to zakończyłam.

[201803290936]

Napisane przez mineralka bez gazu

Zauważyłam jedną rzecz. Kiedy miałam 18 lat kochałabym każdego i bez względu na przeciwności losu. Ważne, żeby był dobrym człowiekiem. Im jestem starsza i im więcej przeszłam (a trochę się tego zebrało), tym bardziej moje poszukiwania się zawężają. Smutne, ale taki emocjonalny instynkt samozachowawczy.

Więc w odpowiedzi na pytanie: też by mnie to odrzucało. I jestem aktualnie poszukująca drugiej połówki, choć nie mówię 100% nie bo wiadomo, że może się trafić ktoś wartościowy, ale akurat bez pracy, natomiast wszystko zależy od okoliczności tego bezrobocia, długości trwania i jakości trwania w nim (czy to kanapa i piwo, czy samorozwój).

Bardzo słusznie.

[lullab24]

Ja Cię doskonale rozumiem. Może w wieku nastoletnim taka wzniosła postawa "mogę być z kimkolwiek, nawet z biedakiem byleby był dobrym człowiekiem, bo ogrzejemy się ciepłem naszej miłości" jest normalna i zrozumiała. Ale potem się dojrzewa, wyprowadza, mamusia z tatusiem przestają robić zakupy i zauważa się, jak praca jest istotna w życiu człowieka, jak bardzo go uszlachetnia.
Ja również dobierając sobie partnera patrzę na jego status pracy. I nie chodzi o to by był prezesem firmy i zarabiał fortunę. Chodzi o to, żeby umiał na siebie zarobić i był zaradnym życiowo człowiekiem, żebym nie bała się z nim zakładać rodziny, narażając moje przyszłe potomstwo na głodówki, kłótnie o kasę, brak zapłaconych rachunków.
Myślę też, że inaczej się na to patrzy, gdy dojrzewało się w domu w którym ojciec był niezaradny, nie chodził i do pracy i nie przynosił żadnych pieniędzy.

Mam pytanie jak utrzymuje się chłopak, który mówi, że byle gdzie nie pójdzie? Jak płaci rachunki? Za co kupuje jedzenie? Jak stracił pracę?

Powiem Ci, że jeśli na którekolwiek pytanie odpowiedź brzmi "mama" tudzież "tata" to ja bym uciekała. Rozumiem, że z pracą na etat jest teraz ciężko ale dorywczą pracę, żeby mieć jakiekolwiek swoje pieniądze dorwać nie trudno, akurat.
Ja najdłużej byłam bezrobotna 3 miesiące, w tym czasie robiłam praktyki, chodziłam non stop na rozmowy i pracowałam na umowę zlecenie jako hostessa.

Być bezrobotnym i siedzieć w domu narzekając na kraj, premiera i brak pracy dla ludzi z "takim wykształceniem" to co innego niż być bezrobotnym chodzić do tego przysłowiowego pośredniaka, pracować na umowę zlecenie lub przynajmniej pójść na jakiś staż tudzież praktyki. Wszystko zależy od kontekstu.

[marchewkowe pole]

Napisane przez lullab24

Ja najdłużej byłam bezrobotna 3 miesiące, w tym czasie robiłam praktyki, chodziłam non stop na rozmowy i pracowałam na umowę zlecenie jako hostessa.

to nie byłaś bezrobotna przynajmniej nie wg. urzędu pracy

[Andrzeej]

Napisane przez jeje04

Kurczę, czyli faktycznie coś ze mną nie tak
Właśnie ten z którym teraz rozmawiam, ciągle przesiaduje na internecie i narzeka, że nie ma pracy w kraju, że był już chyba wszędzie, a byle gdzie nie pójdzie.

To nie musi oznaczać, że jest leserem. sam jak byłem studentem to też przez większość czasu sie bujałem z pracą bo nic nie mogłem znaleźć gdzie miałbym ochotę pracować. Rodzice po pewnym czasie też się zaczęli zastanawiać czy aby nie jestem leserem

Na szczęście, po kilku latach okazało się, że ... dobrze robiłem. Idąc do byle jakiej pracy można w niej ugrzęznąć na lata. Ja koniec końców znalazłem pracę taką jaką chciałem, zarabiam grubo powyżej średniej krajowej itd.

Więc jest sporo prawdy w tym co mówi Twoja koleżanka - pewnego razu odrzucisz kogoś kto za kilka lat będzie jeździł mercedesem

Inna sprawa, że czasy są takie jakie są. Wg mnie z facetem jest jak w reklamie z Kondratem - musi zarabiać. Można się wypierać, można gadać o równouprawnieniu, ale facet musi zarabiać, musi mieć w portfelu pieniadze. Choćby po to, aby na głupim spacerze móc kupić tego loda i nie czuć się jak dziad. Okej, to nie jest problem gdy dziewczyna coś postawi itd. itp. No ale permanentny problem pieniędzy u faceta to jest problem. Mam taką koleżankę, która przez to, że jej facet nigdy nie ma pieniędzy, ona sama też nie tak bardzo to wszystko postrzega przez pryzmat tych pieniędzy. Wszystko analizuje pod kątem tego czy drogo itd. itp.

Czasem mnie skręca bo widzę młodą dziewczynę, która nie przeżywa swojej młodości jak powinna bo nie ma na bilet (może sama dla siebie to ma, ale na faceta już nie bardzo) na jakiś tam koncert, nie pojedzie tu, ani tam. No a latka lecą jednak...

Sama uwielbia podróże, aktywne spędzanie czasu (które praktycznie wszędzie kosztuje) i widzę jak z dnia na dzień zwyczajnie marnieje bo zamiast gdzieś jeździć to ciągle siedzi w domu.

Więc, ja się zgadzam, że facet bez pieniędzy (powiedzmy powyżej 25 lat), po studiach to "żółta" lampka, którą lepiej jest sprawdzić, czy nei mamy do czynienia z jakimś leserem. tzn. okej - o pracę jest dziś bardzo ciężko, no ale tak czy siak facet też się musi do roli mężczyzny przyszykować, a jedną z naczelnych ról faceta jest tyranie w pracy Taka prawda Jak facet nie rozumie, że pomimo tego całego równouprawnienia, on musi mocno zasilać budzet domowy to ... jest słabym kandydatem na życiowego kompana.

[jeje04]

Napisane przez lullab24

Ja Cię doskonale rozumiem. Może w wieku nastoletnim taka wzniosła postawa "mogę być z kimkolwiek, nawet z biedakiem byleby był dobrym człowiekiem, bo ogrzejemy się ciepłem naszej miłości" jest normalna i zrozumiała. Ale potem się dojrzewa, wyprowadza, mamusia z tatusiem przestają robić zakupy i zauważa się, jak praca jest istotna w życiu człowieka, jak bardzo go uszlachetnia.
Ja również dobierając sobie partnera patrzę na jego status pracy. I nie chodzi o to by był prezesem firmy i zarabiał fortunę. Chodzi o to, żeby umiał na siebie zarobić i był zaradnym życiowo człowiekiem, żebym nie bała się z nim zakładać rodziny, narażając moje przyszłe potomstwo na głodówki, kłótnie o kasę, brak zapłaconych rachunków.
Myślę też, że inaczej się na to patrzy, gdy dojrzewało się w domu w którym ojciec był niezaradny, nie chodził i do pracy i nie przynosił żadnych pieniędzy.

Mam pytanie jak utrzymuje się chłopak, który mówi, że byle gdzie nie pójdzie? Jak płaci rachunki? Za co kupuje jedzenie? Jak stracił pracę?

Powiem Ci, że jeśli na którekolwiek pytanie odpowiedź brzmi "mama" tudzież "tata" to ja bym uciekała. Rozumiem, że z pracą na etat jest teraz ciężko ale dorywczą pracę, żeby mieć jakiekolwiek swoje pieniądze dorwać nie trudno, akurat.
Ja najdłużej byłam bezrobotna 3 miesiące, w tym czasie robiłam praktyki, chodziłam non stop na rozmowy i pracowałam na umowę zlecenie jako hostessa.

Być bezrobotnym i siedzieć w domu narzekając na kraj, premiera i brak pracy dla ludzi z "takim wykształceniem" to co innego niż być bezrobotnym chodzić do tego przysłowiowego pośredniaka, pracować na umowę zlecenie lub przynajmniej pójść na jakiś staż tudzież praktyki. Wszystko zależy od kontekstu.

Dokładnie, ujęłaś to tak jakbym ja chciała to przedstawić.
Facet z którym teraz rozmawiam, właśnie narzeka i tak w zasadzie robiła większość tych, z którymi zawierałam znajomości. Z tym jednak rozmawiam dłużej i niestety widzę jakie ma podejście. Myślę, że żadna dziewczyna na moim miejscu nie wmawiała by sobie w tym wieku, że może jak pozna kogoś to spoważnieje, przestanie bujać w obłokach itd. Że ja go zmienię, że przestanie się oglądań na rodziców. Ma 27 lat od pół roku nie pracuje, utrzymuje go nadopiekuńcza mama, a do firmy kurierskiej ojca nie pójdzie, bo nie lubi kontaktu z ludźmi w pracy i nie bardzo zna się na topografii terenu. Tyle wiem i szczerze przyznaje, na siłę ciągnę te nasze rozmowy.

Andrzeej-Fajnie poczytać co myśli o tym facet. Zgadzam się z Tobą, też uważam, że facet powinien być przy kasie, nie mówię o zarabianiu tysięcy w tym kraju, ale ogólnie pracować nawet dorywczo. Wtedy wiem, że jest jako tako przystosowany do życia.

[ARAKSJEL]

Napisane przez jeje04

Powiedzcie mi błagam, czy moje podejście jest normalne? Aktualnie poznałam faceta, który stracił pracę, jest naprawdę ciekawy, ale nie widzę, aby szukał nowej i znów mnie to zraża.
Pomóżcie.

Jeżeli tylko narzeka ,a już jakość szczególnie mnie uderza sformułowanie "do byle jakiej pracy nie pójdę "to niepokój twój jest uzasadniony .Ciekawe ile owy pan nie posiada pracy , być może dopiero co stracił i jeszcze jest otumaniony wydarzeniem , a może wytłumaczenie ma takie proste i wiekuiste . Błędem natomiast jest skreślanie osoby bez poznania przyczyn stanu takiego , jak dla mnie to osoba taka jest materialistką .

^ Doczytałem >to rozpieszczona osoba z przerostem formy nad treścią zapewne .

[marchewkowe pole]

Napisane przez jeje04

Dokładnie, ujęłaś to tak jakbym ja chciała to przedstawić.
Facet z którym teraz rozmawiam, właśnie narzeka i tak w zasadzie robiła większość tych, z którymi zawierałam znajomości. Z tym jednak rozmawiam dłużej i niestety widzę jakie ma podejście. Myślę, że żadna dziewczyna na moim miejscu nie wmawiała by sobie w tym wieku, że może jak pozna kogoś to spoważnieje, przestanie bujać w obłokach itd. Że ja go zmienię, że przestanie się oglądań na rodziców. Ma 27 lat od pół roku nie pracuje, utrzymuje go nadopiekuńcza mama, a do firmy kurierskiej ojca nie pójdzie, bo nie lubi kontaktu z ludźmi w pracy i nie bardzo zna się na topografii terenu. Tyle wiem i szczerze przyznaje, na siłę ciągnę te nasze rozmowy.

no cóż, to już jest alarmujące, chyba bym nie chciała brnąc w taką znajomość, już widać jego negatywną postawę. a im dłużej będzie siedział tym trudniej będzie mu coś znaleźć, już nawet nie coś co sobie wymyślił, ale cokolwiek.

[Duszaniola]

Napisane przez jeje04

Dokładnie, ujęłaś to tak jakbym ja chciała to przedstawić.
Facet z którym teraz rozmawiam, właśnie narzeka i tak w zasadzie robiła większość tych, z którymi zawierałam znajomości. Z tym jednak rozmawiam dłużej i niestety widzę jakie ma podejście. Myślę, że żadna dziewczyna na moim miejscu nie wmawiała by sobie w tym wieku, że może jak pozna kogoś to spoważnieje, przestanie bujać w obłokach itd. Że ja go zmienię, że przestanie się oglądań na rodziców. Ma 27 lat od pół roku nie pracuje, utrzymuje go nadopiekuńcza mama, a do firmy kurierskiej ojca nie pójdzie, bo nie lubi kontaktu z ludźmi w pracy i nie bardzo zna się na topografii terenu. Tyle wiem i szczerze przyznaje, na siłę ciągnę te nasze rozmowy.

Andrzeej-Fajnie poczytać co myśli o tym facet. Zgadzam się z Tobą, też uważam, że facet powinien być przy kasie, nie mówię o zarabianiu tysięcy w tym kraju, ale ogólnie pracować nawet dorywczo. Wtedy wiem, że jest jako tako przystosowany do życia.

To w tym przypadku faktycznie nie ma co się dziwić, że go nie chcesz Wygląda na niezaradnego lenia.

[cedrowa]

Napisane przez marchewkowe pole

no cóż, to już jest alarmujące, chyba bym nie chciała brnąc w taką znajomość, już widać jego negatywną postawę. a im dłużej będzie siedział tym trudniej będzie mu coś znaleźć, już nawet nie coś co sobie wymyślił, ale cokolwiek.

Otóż to, lepsza jakakolwiek praca niż żadna.

[mary_poppins]

Tak jak już wspomniało wiele dziewczyn, to nie zależy od statusu (pracujący czy bezrobotny), tylko od stopnia ogarnięcia życiowego. Spotykałabym się bez problemu z kimś, kto miał pracę, ale z różnych względów aktualnie musi jej szukać, bo czemu nie? Wielu ludzi ma ten problem w dzisiejszych czasach, mało kto zaczyna pracować w jednej firmie i spędza w niej 40 lat, aż do emerytury. Bardziej skupiłabym się na tym, jakie ktoś ma plany, możliwości, widoki na przyszłość. Jeśli po prostu ma trudności ze znalezieniem czegoś co mu odpowiada, pracował wcześniej i aktywnie szuka zajęcia, to nie byłoby to dla mnie problemem. Nie spotykałabym się jedynie z kimś, kto nie szuka, zadowala się tym co jest (że np. mamusia daje jemu, dorosłemu człowiekowi, kasę na utrzymanie), nie ma żadnych ambicji (i nie chodzi mi o to, że musi mieć wyszukane ambicje zawodowe - mam na myśli to, że ambicją powinno być bycie niezależnym i życie na godnym poziomie). Nigdy nie wiadomo co nam przyniesie życie, czasem najważniejsze jest to czego chcemy, a nie to co aktualnie mamy - bo to się zmienia.

Dlatego tego, z którym aktualnie się kontaktujesz bym skreśliła. 27-latek na utrzymaniu rodziców, z praca pod nosem i niechęcią do jej przyjęcia, to nie jest dla mnie materiał na partnera.

[Andrzeej]

Napisane przez cedrowa

Otóż to, lepsza jakakolwiek praca niż żadna.

To nie zawsze jest prawda. Czasem jest tak, że jak już coś wybierasz, to wybierasz. Inna ścieżka staje się zamknięta. No i jesli w tej sytuacji wybierzesz pracę tylko "na przeżycie" to może się zdarzyć tak, że posiedzisz tam rok, dwa, trzy, pięc i tym samym zamkniesz sobie drogę pracy w innym na przykład zawodzie, będzie już za późno itd. itp.

Sam jestem tego przykładem. Jakbym ulegał naciskom otoczenia zbytnio i poszedł "byle gdzie" to możliwe, że do dzisiaj bym robił byle co. Na szczęście jakoś tam miałem wiarę w swoje przekonania, posiedziałem na garnuszku rodziców, być może nawet nadwyrężając lekko ich cierpliwość ALE dzisiaj robię to co lubię i ktoś mi za to solidnie musi płacić bo jak nie to pójdę gdzie indziej (taka branża). No a rodzicom już dawno ten "dług" spłaciłem.

Wydaje mi się, że akurat wzięcie "byle czego" byleby było to nie jest jakaś wielka sztuka (w większym mieście). Nie zawsze ktoś kto "czeka" musi być tym typowym leserem

[cedrowa]

Napisane przez Andrzeej

To nie zawsze jest prawda. Czasem jest tak, że jak już coś wybierasz, to wybierasz. Inna ścieżka staje się zamknięta. No i jesli w tej sytuacji wybierzesz pracę tylko "na przeżycie" to może się zdarzyć tak, że posiedzisz tam rok, dwa, trzy, pięc i tym samym zamkniesz sobie drogę pracy w innym na przykład zawodzie, będzie już za późno itd. itp.

Sam jestem tego przykładem. Jakbym ulegał naciskom otoczenia zbytnio i poszedł "byle gdzie" to możliwe, że do dzisiaj bym robił byle co. Na szczęście jakoś tam miałem wiarę w swoje przekonania i dzisiaj robię to co lubię i ktoś mi za to solidnie musi płacić bo jak nie to pójdę gdzie indziej (taka branża).

Zgadzam się z Tobą, jednakże praca jakakolwiek jest dobra jak np masz kredyt czy sam siebie utrzymujesz więc pieniądze musisz mieć prawda?
Chodziło mi o to, że mając tę jakąkolwiek pracę jednocześnie można szukać i rozglądać się za ofertami takiej, jaka by nas interesowała, bo zazwyczaj nie przyjmują z dnia na dzień do pracy lecz okres rekrutacji zajmuje kilka tygodni, stąd wypowiedziałam takie zdanie.