nienawidzę pracować

[Mruweczka]

Mam 35 lat, pracę zawodową zaczęłam jeszcze na studiach, w wieku 20 lat. Problem jest taki, że nie jestem psychicznie zdolna do pracy. Na myśl o pracy robi mi się niedobrze, chce mi się rzygać i mam myśli samobójcze. Schemat jest zawsze ten sam: przyjmuję się gdzieś do pracy, miesiąc czuję ekscytację, bo nowi ludzie, nowe rzeczy do nauki. Potem powoli zaczyna mi się nudzić, a na końcu się zwalniam po około 3 miesiącach, do pół roku, bo już nie mogę wytrzymać. Aktualną pracę mam trzeci miesiąc. Wczoraj wieczorem na myśl o poniedziałku po prostu się rozpłakałam. Jeśli moje życie ma dalej tak wyglądać to już wolę się zabić.

Nie znoszę myśli że oddaję komuś 8 godzin z mojego życia. Nie znoszę pracy od-do. Mogłabym pracować jako freelancer ale mam kiepską samodyscyplinę, wszystko robię na ostatnią chwilę, co pamiętam ze studiów. Najchętniej wyszłabym bogato za mąż ale jestem za brzydka, poza tym nie chcę mieć dzieci.

Utrzymuję się sama, cały czas pracuję bo nie mogę sobie pozwolić żeby nie pracować, ale jest to okupione mega cierpieniem.

Byłam u psychologa, ale nie stwierdził depresji, bo po pracy mam siły na robienie swoich rzeczy.

Czy ktoś ma podobnie i jak sobie z tym poradzić?

[967f3601e527e8d89f0729c53155db34a99f48cb_63dafd3d2687d]

Mam podobne odczucia.
Może masz zbyt artystyczną osobowość?

Zmień psychiatrę, a jesli kolejny też nie stwierdzi depresji, to może idź na kurs nauki czegoś, co nie wymaga później w pracy męczenia mózgu? Np. kurs wizażu, paznokci, przedszkolanka. W każdym mieście są długie kolejki do takich specjalistek, więc znaleźliby się klienci i sama byś decydowala ile pracować.

Zastanów się nad tym co lubisz robić i idź w to, o odbytych studiach nie myśl.

[MaggyGaggy]

Wcale nie musisz pracować. Możesz wziąć karton i sobie zamieszkać pod mostem, co użebrzesz to Twoje. A jak chcesz żyć normalnie, mieć co jeść i mieć dach nad głową to musisz coś dać w zamian od siebie, nie widzę tutaj innego rozwiązania. Może jakaś praca na mniejszy etat? Kasy pewnie mniej ale czasu więcej.

[e36b38c1b02253f65e484b4d30ebb09d9d5f8578_646d4571ebe9e]

Zawsze możesz poszukać sponsora, ale to rozwiązanie krótkoterminowe.
Może to jakiś rodzaj adhd, że nie możesz zbyt długo wytrzymać w jednym środowisku? Skoro aż płaczesz po 3 miesiącach każdej pracy to na pewno szukaj innego lekarza, bo normalne to nie jest.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[squirrelqa]

A tych rzeczy, które robisz w wolnym czasie w ogóle nie można jakoś przełożyć na zarobek?
Wiem, że czasem tak jest, że wtedy to hobby brzydnie, ale może akurat Tobie by to pomogło jakoś łatwiej znosić ten straszny czas jakim jest praca.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chwast]

Poniekąd rozumiem, dla większości osób na kuli ziemskiej praca to obowiązek, nie przyjemność. Najlepiej gdybys znalazła sobie spokojną pracę, w której miałabyś sporo czasu dla siebie, alboooo, albo gdybys zaczęła robić cos co lubisz po pracy, hobby bardzo pomaga czuć, że jest się czymś więcej niż tym trybikiem w pracy, ba, że jest się czymś zgoła odmiennym. Ogólnie w necie są różne grupy typu antiwork na R., można czasem podpatrzeć jakieś fajne rozwiązania dla siebie, żeby żyło się z tym lepiej


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Pusheen_]

Napisane przez Mruweczka

Nie znoszę myśli że oddaję komuś 8 godzin z mojego życia. Nie znoszę pracy od-do. Mogłabym pracować jako freelancer ale mam kiepską samodyscyplinę, wszystko robię na ostatnią chwilę, co pamiętam ze studiów.

Byłam u psychologa, ale nie stwierdził depresji, bo po pracy mam siły na robienie swoich rzeczy.



Czy ktoś ma podobnie i jak sobie z tym poradzić?

Ale z takim podejściem raczej daleko nie zajdziesz.

Każda praca będzie mieć plusy i minusy - zdecydujesz się na dana opcję i będziesz ją mieć z większoscia zalet i wad, to jest normalne.

Zrób uczciwy rachunek zysków i strat co do każdej możliwej opcji, chociaż ja i tak nie rozumiem...

Skoro masz taki problem z pracą na etacie i tak cierpisz z powodu codziennego kieratu, to dlaczego nie przygotowujesz sobie jakiejś alternatywnej ścieżki?

Jak dla mnie to albo wybierasz własną działalność albo zostajesz freelancerem.

Raczej nie znajdziesz pracy, która spełni wszystkie Twoje oczekiwania - praktycznie zawsze będziesz odczuwać jakieś wady danej pracy, niezależnie od tego co wybierasz. Chcesz naprawdę dużo zarabiać, to musisz więcej pracować, jakoś tam godzisz się na stresująca atmosferę w pracy i tez np. rywalizację. Nie akceptujesz tego, bo zależy Ci na miłej atmosferze w pracy? To wybierasz taką, w której patrzy się na zdrową atmosferę i pracuje się tam po prostu wolniej i przyjemniej, ale za mniejszą kasę. Zawsze jest coś za coś.
Raczej nie znam ludzi, którzy nie musieliby z czegoś rezygnować w związku z pracą, iść na kompromis czy akceptować jakieś niedogodności, bo tak to po prostu wygląda praca.

I jasne, że etat nie jest dla każdego, tak samo jak nie dla każdego jest prowadzenie własnej firmy.

Etat też ma pewne zalety, ale jeśli Ty tak strasznie cierpisz pracując od 8 do 16, to musisz wymyślić coś innego. Tylko co by to miało być, skoro generalnie z samodyscyplina jest kiepsko?
I dlaczego to właśnie to przychodzi Ci tak trudno?







Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

[Magmag0194]

Moja rada będzie nietypowa, ale może pomyśl nad zajęciem fizycznym? Ja się mordowałam przy kompie, nudziło mi się i nie umiałam skupić uwagi. Od kiedy pracuję 50/50 jest o niebo lepiej, plus nie ma takiej monotonii.
Do tego taka praca ma trochę inną specyfikę, robisz konkretne działanie do zakończenia w konkretnym dniu. Jasne, projekty na kompie też można tak sobie dzielić, ale to dalej dziubanie przy tej samej rzeczy.
Ewentualnie praca fizyczna z ludźmi (kosmetyka wszelakiego rodzaju na przykład)/dziećmi/seniorami (jakieś zajęcia dedykowane)/psami (szkolenie, fryzjer)/dopisz co chcesz.

[Pusheen_]

Napisane przez Mruweczka

Mam 35 lat, pracę zawodową zaczęłam jeszcze na studiach, w wieku 20 lat. Problem jest taki, że nie jestem psychicznie zdolna do pracy.

I całe te lata przepracowałas?

Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

[Azhaar]

Po pierwsze, to w zasadzie niemal każdy musi pracować - pomijając faktycznie przypadki bogatego partnera, bogatych rodziców czy wygrania w totka.

Tak działa społeczeństwo i tak było zawsze, nawet jak jeszcze przed erą pieniądza. Nawet w czasach jaskiniowców był jakiś podział obowiązków, które nie były przyjemnością, ale były koniecznie, aby w ogóle przeżyć.

Po drugie, tak jak już ktoś tutaj napisał, mało która praca będzie idealna w każdym aspekcie.

Możesz przełożyć swoje hobby na źródło dochodu, ale weź pod uwagę, że wtedy tracisz tę dowolność i radość, kiedy robisz coś tylko dla przyjemności. Jeżeli chcesz mieć z tego pieniądze - i to w dodatku takie, żeby się z tego utrzymać na przyzwoitym poziomie - to musisz już to umieć sprzedać. A żeby cos sprzedać, musisz się dopasowywać do wymagań rynku i klientów, a nie do swoich preferencji.

Przykładowo, jak lubisz podróżować, to robiąc to dla siebie, jeździsz gdzie chcesz i kiedy chcesz, spędzasz czas w podróży jak Ci wygodniej. Jak chcesz z tego żyć, to musisz wybierać kierunki, które będą ciekawe dla odbiorców i musisz zbierać w trakcie wyjazdu odpowiednio interesujące materiały, a nie odpoczywać.

Jak lubisz programować, to możesz prywatnie tworzyć bardzo ciekawe projekty we własnym tempie, ale jak będziesz pracować zarobkowo jako programista, to i tak będziesz się użerać z terminami, niezrozumiałymi wymaganiami, mało ambitnymi zadaniami na zasadzie copy -> paste etc.

Taki lajf.

Oczywiście, można rzucic etat na rzecz freelancingu czy własnej firmy, ale tu przede wszystkim trzeba mieć dobry pomysł i dużo samozaparcia.

I po doświadczeniach znajomych mogę powiedzieć, że przynajmniej w początkowej fazie, będziesz na tę pracę poświęcać znacznie więcej czasu niż na etacie bez absolutnie żadnej gwarancji, że coś z tego wyjdzie i że będzie lepiej.

---------- Dopisano o 09:13 ---------- Poprzedni post napisano o 09:09 ----------

Napisane przez Magmag0194

Moja rada będzie nietypowa, ale może pomyśl nad zajęciem fizycznym? Ja się mordowałam przy kompie, nudziło mi się i nie umiałam skupić uwagi. Od kiedy pracuję 50/50 jest o niebo lepiej, plus nie ma takiej monotonii.
Do tego taka praca ma trochę inną specyfikę, robisz konkretne działanie do zakończenia w konkretnym dniu. Jasne, projekty na kompie też można tak sobie dzielić, ale to dalej dziubanie przy tej samej rzeczy.
Ewentualnie praca fizyczna z ludźmi (kosmetyka wszelakiego rodzaju na przykład)/dziećmi/seniorami (jakieś zajęcia dedykowane)/psami (szkolenie, fryzjer)/dopisz co chcesz.

To jest jakaś opcja, ale trzeba by właśnie zacząć odpowiedzieć, co w zasadzie przeszkadza Autorce w pracy?

Bo z tego co rozumiem, to ona głownie ubolewa nad tym, że musi poświecać 8 h dziennie "nie dla siebie", że traci czas.

Więc sama zmiana na pracę fizyczną chyba tego poczucia nie zmieni - i tak będzie oddawać komuś te ileś godzin dziennie.

[Moxoi]

Napisane przez Mruweczka

Byłam u psychologa, ale nie stwierdził depresji, bo po pracy mam siły na robienie swoich rzeczy.

Jeśli chodzi o zaburzenia czy choroby psychiczne to lepiej pójść do psychiatry, który ma możliwość wypisania recept na leki jeśli stwierdzi taką potrzebę. Dziwię się, że przy myślach samobójczych psycholog nie pokierował Cię do lekarza. Zapisz się jak najszybciej.

Napisane przez Mruweczka

Czy ktoś ma podobnie i jak sobie z tym poradzić?

Miałam podobnie jeśli chodzi o twój schemat, który przedstawiłaś. Nowa praca, ekscytacja, nauka, znudzenie i rezygnowanie z pracy. W moim przypadku przyczyną okazało się ADHD. Zostałam zdiagnozowana, otrzymałam leki i jedno wielkie wow. Stały poziom energii, motywacja, chęć do życia, lepsza koncentracja. Szczerze to nie wiem jakim cudem przeżyłam tyle lat bez leków. Teraz kiedy mam porównanie to moje wcześniejsze życie wydaje mi się zwykłą wegetacją. Dodatkowo terapia, która pomaga mi zrozumieć moje różne zachowania, podejście i dzięki temu wiem jak sobie z tym radzić.
Uznałam, że nie ma sensu szukać pracy i liczyć na to, że jakimś cudem mi się nie znudzi. Nie chciałam zatrudniać się ponownie na chwilę, ponieważ pracodawca jest stratny na tym wszystkim i czuję wyrzuty sumienia. W pełni oddałam się mojej pasji. Leki dały mi kopa do działania, terapia więcej zrozumienia dla samej siebie, a nad samodyscypliną wciąż pracuję.

[chwast]

Jak możesz sobie na to pozwolić to jeszcze można spróbować 3/4 etatu, przez dwa lata pracowałam od 6-12 i to było naprawdę super, poza wynagrodzeniem. Liczę, że tyle będzie trwał w przyszłości dzień pracy na cały

Sent from my iPhone using Tapatalk

[Pusheen_]

Ale tutaj autorka w ogóle nie ma pomysłu na siebie.Tak w sumie...To problem opisany "Chciałabym to, ale nie chciałabym tego"

[Overcooked]

Ale to prace fizyczne czy bardziej biurowe? Jaka branża? W wieku 20 lat z małym doświadczeniem to nic dziwnego że prace nie są za przyjemne i jest duża rotacja ale teraz po 5 latach nadal pracujesz w miejscach gdzie znalazłabyś pracę jako 20 latka bo nie wymagają kwalfikacji?

No i za ile?



Zamiast marzyć o mężu (do tyłka biznesplan bo przecież rozwody to codzienność) podnieś kwalifikacje by zdobyć wygodniejszą pracę lub chociaż na tyle dobrze płatną że za 1/2-3/4 dasz radę się utrzymać.

[Natalie_Alex]

Napisane przez Mruweczka

Mam 35 lat, pracę zawodową zaczęłam jeszcze na studiach, w wieku 20 lat. Problem jest taki, że nie jestem psychicznie zdolna do pracy. Na myśl o pracy robi mi się niedobrze, chce mi się rzygać i mam myśli samobójcze. Schemat jest zawsze ten sam: przyjmuję się gdzieś do pracy, miesiąc czuję ekscytację, bo nowi ludzie, nowe rzeczy do nauki. Potem powoli zaczyna mi się nudzić, a na końcu się zwalniam po około 3 miesiącach, do pół roku, bo już nie mogę wytrzymać. Aktualną pracę mam trzeci miesiąc. Wczoraj wieczorem na myśl o poniedziałku po prostu się rozpłakałam. Jeśli moje życie ma dalej tak wyglądać to już wolę się zabić.

Nie znoszę myśli że oddaję komuś 8 godzin z mojego życia. Nie znoszę pracy od-do. Mogłabym pracować jako freelancer ale mam kiepską samodyscyplinę, wszystko robię na ostatnią chwilę, co pamiętam ze studiów. Najchętniej wyszłabym bogato za mąż ale jestem za brzydka, poza tym nie chcę mieć dzieci.

Utrzymuję się sama, cały czas pracuję bo nie mogę sobie pozwolić żeby nie pracować, ale jest to okupione mega cierpieniem.

Byłam u psychologa, ale nie stwierdził depresji, bo po pracy mam siły na robienie swoich rzeczy.

Czy ktoś ma podobnie i jak sobie z tym poradzić?

To znajdz pracę, która będzie cię ekscytować na dłuższą metę. Może zajmujesz się czymś, co nie jest dla ciebie i stąd to znudzenie?

[Pusheen_]

Napisane przez Overcooked

Ale to prace fizyczne czy bardziej biurowe? Jaka branża? W wieku 20 lat z małym doświadczeniem to nic dziwnego że prace nie są za przyjemne i jest duża rotacja

ale teraz po 5 latach nadal pracujesz w miejscach gdzie znalazłabyś pracę jako 20 latka bo nie wymagają kwalfikacji?

Może cierpi na wypalenie zawodowe? Oczywiście zaraz ktoś wybuchnie śmiechem, że jak można mówić o wypaleniu u młodej w sumie osoby, ale wypalenie nie dotyczy tylko menadżerów w średnim wieku czy rzekomo zarzynających się pracowników korporacji

Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

[Sylia166]

Na miejscu pracodawcy nie brałabym na poważnie potencjalnego pracownika, który zmienia prace co parę miesięcy. Zdecyduj się na coś co w miarę Cię interesuje, może czegoś nowego się naucz, no nie wiem, dla mnie dziwne trochę. Moja praca też nie jest jakaś extra, ale nie zmieniłabym jej, bo ok warunki, przychodzę, robię swoje, a potem mam czas na hobby, jakieś swoje sprawy, uważam pracę za coś co trzeba odbębnić i tyle, nie myślę czy marnuje sobie życie przez te 8 godzin

[rukolka]

Każda praca nudzi Cię po 3 miesiącach? W sumie to zazdroszczę, ja po takim czasie wciąż się uczę nowych obowiązków. Znudzenie przychodzi jak już wszystko opanuję i trochę popracuję, czyli po roku czy dwóch. Może wybierasz za łatwe stanowiska? No a tak w ogóle to też bym chciała nie pracować, pewnie jak wiele osób. Cudownie byłoby wstawać codziennie o której się chce i nic nie musieć. No ale jeśli nie masz dochodu pasywnego to możesz pomarzyć.

[Mikry_Mike]

Napisane przez Mruweczka

Mam 35 lat, pracę zawodową zaczęłam jeszcze na studiach, w wieku 20 lat. Problem jest taki, że nie jestem psychicznie zdolna do pracy. Na myśl o pracy robi mi się niedobrze, chce mi się rzygać i mam myśli samobójcze. Schemat jest zawsze ten sam: przyjmuję się gdzieś do pracy, miesiąc czuję ekscytację, bo nowi ludzie, nowe rzeczy do nauki. Potem powoli zaczyna mi się nudzić, a na końcu się zwalniam po około 3 miesiącach, do pół roku, bo już nie mogę wytrzymać. Aktualną pracę mam trzeci miesiąc. Wczoraj wieczorem na myśl o poniedziałku po prostu się rozpłakałam. Jeśli moje życie ma dalej tak wyglądać to już wolę się zabić.

Nie znoszę myśli że oddaję komuś 8 godzin z mojego życia. Nie znoszę pracy od-do. Mogłabym pracować jako freelancer ale mam kiepską samodyscyplinę, wszystko robię na ostatnią chwilę, co pamiętam ze studiów. Najchętniej wyszłabym bogato za mąż ale jestem za brzydka, poza tym nie chcę mieć dzieci.

Utrzymuję się sama, cały czas pracuję bo nie mogę sobie pozwolić żeby nie pracować, ale jest to okupione mega cierpieniem.

Byłam u psychologa, ale nie stwierdził depresji, bo po pracy mam siły na robienie swoich rzeczy.

Czy ktoś ma podobnie i jak sobie z tym poradzić?

To nie pracuj, lol.

[Pusheen_]

Napisane przez Sylia166

Na miejscu pracodawcy nie brałabym na poważnie potencjalnego pracownika, który zmienia prace co parę miesięcy.

Niby masz rację, ale to też się moim zdaniem zmienia.

Teraz sporo pracowników szybko zmienia pracę, jak znajdą gdzieś lepsze warunki płacowe czy jakiekolwiek inne, które są dla nich istotne. Rynek naprawdę zmienił się na korzyść pracownika.

Ja też znam kobietę, teraz 45 - letnią, która od dobrych 10 lat skacze to z jednej firmy do drugiej, ciągle zmienia miejsca pracy...No i w niczym jej to widać nie przeszkadza.Może ma wykształcenie i kwalifikacje, które jej na to pozwalają i stąd takie swobodne podejście do tych kwestii.

Nie wiem, jak to się ma do bardziej "przeciętnych" pracowników, jak to o nich świadczy i jak są odbierani na rynku pracy przez potencjalnych pracodawców.

Pracodawcy też są różni, nie każdy patrzy tak samo.

Znam sporo takich "skoczków", którzy do 30 - tki często zmieniali pracę, bo a to nudno, a to za słabo płacą...No zmieniali pracę i nowe znajdowali bez problemu. Zwykle młode osoby muszą trochę poszukać i potestowac różne typy prac, żeby się przekonać, co będzie najlepsze dla nich, w czym się sprawdza a w czym kompletnie nie odnajdą, do czego będą w stanie przywyknąć, a czego w ogóle nie zaakceptują. Taka nauka.

Pewnie chodzi o to, żeby w końcu osiąść gdzieś na stałe.

Niezależnie od tego, co sądzi jakikolwiek pracodawca, to Ty masz problem, a nie oni - potencjalny szef, rekruterka czy pani z HR-u.

Jeżeli od 15 lat imasz się mało rozwojowych prac, to stoisz w miejscu i to jest największy problem. Też bym była umęczona tym, że nic nie idzie do przodu, a właściwie to powtarzasz jeden i ten sam schemat: idziesz do kolejnej pracy - uczysz się nowych obowiązków, poznajesz nowych ludzi i niby jest fajnie, a po 3 miesiącach..."No nie, to mi nie pasuje, wszystko mnie męczy, każda praca jest taka sama".

Szczerze to... Pomyśl nad jakimś psychologiem. Raczej nie poradzisz sobie z tym sama.


Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

[DrDoom]

Napisane przez Mruweczka

Mam 35 lat, pracę zawodową zaczęłam jeszcze na studiach, w wieku 20 lat. Problem jest taki, że nie jestem psychicznie zdolna do pracy. Na myśl o pracy robi mi się niedobrze, chce mi się rzygać i mam myśli samobójcze. Schemat jest zawsze ten sam: przyjmuję się gdzieś do pracy, miesiąc czuję ekscytację, bo nowi ludzie, nowe rzeczy do nauki. Potem powoli zaczyna mi się nudzić, a na końcu się zwalniam po około 3 miesiącach, do pół roku, bo już nie mogę wytrzymać. Aktualną pracę mam trzeci miesiąc. Wczoraj wieczorem na myśl o poniedziałku po prostu się rozpłakałam. Jeśli moje życie ma dalej tak wyglądać to już wolę się zabić.

Nie znoszę myśli że oddaję komuś 8 godzin z mojego życia. Nie znoszę pracy od-do. Mogłabym pracować jako freelancer ale mam kiepską samodyscyplinę, wszystko robię na ostatnią chwilę, co pamiętam ze studiów. Najchętniej wyszłabym bogato za mąż ale jestem za brzydka, poza tym nie chcę mieć dzieci.

Utrzymuję się sama, cały czas pracuję bo nie mogę sobie pozwolić żeby nie pracować, ale jest to okupione mega cierpieniem.

Byłam u psychologa, ale nie stwierdził depresji, bo po pracy mam siły na robienie swoich rzeczy.

Czy ktoś ma podobnie i jak sobie z tym poradzić?

A co takiego ambitnego robisz przez pozostałe 16 godzin skoro szkoda Ci tych 8 oddanym pracodawcy dzięki którym masz za co żyć, że tak fajnie pozostałe się "spędza" ale nie potrafisz tego przełożyć na osiąganie korzyści materialnych w inny sposób.

[chwast]

Napisane przez Pusheen_

Ale tutaj autorka w ogóle nie ma pomysłu na siebie.Tak w sumie...To problem opisany "Chciałabym to, ale nie chciałabym tego"

No to co, przecież nie musi mieć, a jej problem, to wciąż problem. Dla Ciebie być nie musi, nie rozumiem.

Sent from my iPhone using Tapatalk

[Pusheen_]

Napisane przez chwast

No to co, przecież nie musi mieć, a jej problem, to wciąż problem. Dla Ciebie być nie musi, nie rozumiem.

Sent from my iPhone using Tapatalk

Pomysł = wybór jakiejkolwiek drogi życiowej, "samookreslenie" się

Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

[chwast]

Napisane przez Pusheen_

Pomysł = wybór jakiejkolwiek drogi życiowej, "samookreslenie" się

Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

Nie rozumiem nadal o Ci chodzi. Autorka opisuje swój problem, po czym pyta czy ktoś miał podobnie i jak sobie z tym poradzić. A Ty na to - przecież ona nie ma pomysłu na siebie, masło maślane.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[DrDoom]

Napisane przez Pusheen_

Pomysł = wybór jakiejkolwiek drogi życiowej, "samookreslenie" się

Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

Pomysł na życie to już ma, oddać 4 litery za cebuliony.
Tylko nie dość atrakcyjna aby bogato wyjść za mąż a potem leżeć i pachnieć


Albo troll albo totalny brak ambicji.
W sumie kopną bym w tyłek od ręki taką "partnerkę".
Kompletnie nie zależy mi aby zarabiała jakieś przyzwoite pieniądze,
ale chociaż realizowała się zawodowo w czymś co lubi lub wolontariat i była spełniona.


A tutaj wszystko jest "be".

[SteveS]

Byłaś u psychiatry? Może warto?

[Pusheen_]

Napisane przez chwast

No to co, przecież nie musi mieć, a jej problem, to wciąż problem. Dla Ciebie być nie musi, nie rozumiem.

Sent from my iPhone using Tapatalk

Ale ja nie kwestionuję, że ona nie ma problemu, bo wiadomo że ma.

Kto powiedział, że nie miałam takich problemów? Wbrew pozorom rozumiem jej rozterki.

Napisane przez chwast

Nie rozumiem nadal o Ci chodzi. Autorka opisuje swój problem, po czym pyta czy ktoś miał podobnie i jak sobie z tym poradzić. A Ty na to - przecież ona nie ma pomysłu na siebie, masło maślane.


Sent from my iPhone using Tapatalk

No a ma pomysł na rozwiązanie tego? Nie ma.

Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

[chwast]

Napisane przez Pusheen_

Ale ja nie kwestionuję, że ona nie ma problemu, bo wiadomo że ma.

Kto powiedział, że nie miałam takich problemów? Wbrew pozorom rozumiem jej rozterki.



No a ma pomysł na rozwiązanie tego? Nie ma.

Wysłane z mojego SM-A202F przy użyciu Tapatalka

Nie wiem, pyta o doświadczenia i ew porady.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[lulka19]

Może faktycznie przebadaj się pod kątem ADHD. Te zaburzenie ma to do siebie, że człowiek szybko się nudzi. Ekscytuje go coś, ale na chwilę. Żeby zainteresować taką osobę czymś na dłużej musi to być coś co bardzo lubi, inaczej męczy się. Poczytaj

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lalalu181818]

Idz jeszcze do innego psychologa. Mojemu chlopakowi tez jeden nie stwierdzil Depresji powiedzial ze jest przemeczony.... drugi psycholog juz stwierdzil.

Tak czy siak czy to Depresja czy nie mysle ze powinnas isc na terapie i to wszystko przepracowac, przegadac bo napewno jestes osoba nieszczesliwa.... i terapia Ci pomoze.

Mysle ze powinnas sie zastanowic gdzie chcialabys pracowac, ze powinnas robic poprostu to co lubisz. Jak sie nie robi tego co sie lubi to czlowiek sie tak poprostu meczy i chodzi jak za kare. Popatrz moze w necie zainspiruj sie, poszukaj jakis kursow, szkolen.