[arktyczna]

Oglądałam kiedyś ciekawy program na temat właśnie stwierdzenia nieważności małżeństwa. Pewna kobieta spędziła ze swoim mężem około 30 lat, czuła się kochana, szanowana i myślała, że jej mąż też jest z nią szczęśliwy. Okazało się jednak, że ten facet walczył właśnie o nieważność małżeństwa i udało mu się. Z jej relacji wynikało, że żaden z głównych powodów do nieważności w jej związku nie występował, po prostu facet trafił na świetnego kanonistę, który odpowiednio pokierował sprawą. Jej- nie mąż niedługo potem wziął ślub kościelny z o wieeele młodszą kobietą.
Ta kobieta czuła się jak okradziona z połowy życia, cały jej małżeństwo w świetle prawa kanonicznego nie istniało, nie mogła nazwać się nawet byłą żoną mężczyzny, którego przez tyle lat kochała. Pamiętam, że szczerze wzruszyła mnie jej opowieść.


Rozumiem, że z pozycji kościoła nieważność małżeństwa oznacza nieistnienie( w końcu niektóre aspekty wiary są niewytłumaczalne i nielogiczne) Jednak jak osoba, która już przysięgała swą miłość i wierność partnerowi/partnerce, przy świadkach i przy Bogu , może stanąć drugi raz przed zupełnie inną osobą i wierzyć lub mówić sobie w duchu, że to co robiła wcześniej to nieważne, że to fikcja? Potrafi wymazać z pamięci tamten dzień?