[karolca]

Napisane przez aquarelka199

Współczuję bardzo. Niestety wiem przez co przechodzisz bo kilka tygodni temu mieliśmy podobną sytuację z tym że znajomy wypadku nie przeżył (kierujący osobówką wymusił mu pierwszeństwo a on jechał na motocyklu). W tej sytuacji najgorsze było jeszcze to że każdy chodził i mówił że to wina młodego bo przecież wina jest zawsze motocyklisty. A on nie miał możliwości się bronić.
Po tej sytuacji trochę straciłam chęci do jeżdżenia. Bałam się że przez mój błąd coś może stać się poważnego. Ale jednak wsiadałam do tego auta. Potem zaczęłam mieć przygody z oponami. Najpierw 2 razy zeszło mi powietrze a potem 3 razy przytarłam o krawężniki (nigdy mi się coś takiego nie przytrafiało). Jak tylko coś zaczynało mi w trakcie jazdy stukać, pukać to się zatrzymywałam i sprawdzałam co się dzieję. Trochę się boję też zimy bo to będzie moja pierwsza samodzielna zima. Boję się że wyląduję w jakiejś zaspie. No masakra. Wkręcam sobie takie rzeczy sama. Powiedzcie że Wy czasami też tak macie bo ja tracę wiarę we własne możliwości.

Powiem Ci tak... zawsze w "niejasnych" sytuacjach winę zwala się na tego, co zginął. Mieliśmy tak samo w przypadku wypadku teścia. Ubezpieczalnia odmówiła nawet wypłaty odszkodowania "bo wypadek z winy kierującego". Dowody mówiły co innego, sprawca wypadku co innego. I jego słowo było ważniejsze.
Do dziś boję się jeździć poza miastem, ale jak muszę, to spinam się w sobie i jestem "tu i teraz" i nie myślę o tamtych wydarzeniach. Ale cieżko jest, bo miejsce wypadku, wrak samochodu i to wszystko co widziałam wraca niemal każdego dnia...